Τα άθεα γράμματα…
«Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε
να χαρεί τη λευτεριά του
(Παπουλάκος)
Έχουμε την εντύπωση ότι η έσχατη μάχη για το μέλλον της
πατρίδος διεξάγεται μες στο Κοινοβούλιο ή στα έγκατα του Μαξίμου. Λάθος. Στα
σχολεία, στις αίθουσες διδασκαλίας κρίνεται η τύχη του Γένους. Αν επικρατήσει η
«ελληνοκτόνος παιδαγωγία» και εκλείψει διά παντός η ελληνορθόδοξη Παιδεία, «η
ροδόχρους ελπίδα του Έθνους» (Καποδίστριας), τότε ας θυροκολλήσουμε το
αγγελτήριο θανάτου, πλησιάζει η ιστορική ευθανασία. Αν δεν απομείνει η
ευλογημένη «μαγιά» του Μακρυγιάννη, τότε «κάλλιον να μην υπάρχει Έλλην εις τον
κόσμον, παρά να ατιμάζει το κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν, υπάρχων ανδράποδον
του αναισθήτου Τούρκου, ενώ επλάσθη από τον Θεόν ελεύθερος» όπως θεσπίζουν, στις
5 Μαϊου του 1827, στην Τροιζήνα, οι ελευθερωτές πατέρες μας. Και σίγουρα στην
θέση του «αναισθήτου Τούρκου», μπορεί να μπουν και άλλα αναίσθητα και άπληστα
θηρία-φανερά και νοητά-που μας εξανδραποδίζουν. Και το κακό γίνεται από τους
ύπουλους, τους «προβατόσχημους λύκους» που ζεσταίνουμε στον κόρφο μας και
μαγαρίζουν παιδεία και παιδιά...
Το 1984 το ησύχιο και ταπεινό «περιβόλι της Παναγίας» μας,
το σπουδαιότερο πνευματικό κέντρο της ανθρωπότητας, επισημαίνει την ολέθρια
πορεία της Παιδείας, εν ονόματι κάποιου νεφελώδους προοδευτισμού και
αβασάνιστου εξευρωπαϊσμού και ομιλεί απερίφραστα και ευθαρσώς για την αδίστακτη
καταστροφή των εθνικών μας ριζών και τον επελαύνοντα αντιχριστιανισμό και
αφελληνισμό.
Αντιγράφω το απόσπασμα: «Από πολλά χρόνια τώρα γίνεται
συστηματική προσπάθεια, διαρκώς αυξανομένη, να πολεμηθεί η πίστη. Να βγει από
τα ελληνικά σχολεία ο Χριστός. Να διαστρεβλωθεί η ιστορία μας. Να ευτελισθεί η
σημασία των μεγάλων εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα, που τόσο ζει ο λαός
μας. Να παύσει η Ορθόδοξος Εκκλησία να είναι η ψυχή του Γένους μας. Να
καταντήσουν τα παιδιά εύκολη λεία κάθε νοητού ή φανερού θηρίου».
Δυστυχώς επαληθεύτηκαν οι Αγιορείτες Πατέρες. Το πού έχει
καταντήσει η Παιδεία μας εξ αιτίας της παρατεταμένης κρίσεως ταυτότητας, το
βλέπει κανείς στα πλείστα εν χρήσει σχολικά εγχειρίδια. Δεν πρόκειται μόνο για
το ελεεινό γλωσσικό ιδίωμα στο οποίο είναι γραμμένα, για την προχειρότητα και
ανεπάρκεια που τα χαρακτηρίζει, πρόκειται κυρίως για την ψυχική μιζέρια στην
οποία καταδικάζουν το παιδί, τα πρότυπα που του προβάλλουν, ήτοι έναν
πληροφορημένο, υπολογιστικό, ανταγωνιστικό και συναισθηματικά νεκρό άνθρωπο.
Και, κυρίως, χωρίς τον Θεάνθρωπο, την χαρά του κόσμου. Περισσεύει στα τρισάθλια
βιβλία η εκκλησιομαχία, η κατασυκοφάντηση και ο εμπαιγμός της αμωμήτου πίστεώς
μας, που «μας λευτέρωσε και βγήκαμε εις την κοινωνίαν του κόσμου», όπως
βροντοφωνάζει ο Μακρυγιάννης. Και όλα αυτά κατά παράβασιν της συνταγματικής
επιταγής. (Εξαιρετική η μελέτη και η αρθρογραφία για τα θέματα αυτά του
σεβαστού προέδρου, ε.τ., του Αρείου Πάγου κ. Βασιλείου Νικόπουλου, με τίτλο:
«Το προοίμιον του Συντάγματος και η νομική του αξιολόγηση», έκδοση της
«εταιρείας των φίλων του λαού»).
Και για του λόγου το αληθές μια σύντομη περιδιάβαση στα
σχολικά βιβλία Γλώσσας Δημοτικού και Γυμνασίου τεκμηριώνει τα προαναφερθέντα:
Ανθολόγιο Α’ Δημοτικού: Κείμενο με τίτλο: «Δώσε την αγάπη».
Διαδραματίζεται ο εξής διάλογος στην τάξη. «Αύριο θα κάνουμε γιορτούλα μέσα
στην τάξη», λέει η δασκάλα. «Τι γιορτή; Ποιος άγιος γιορτάζει» ρωτούν τα παιδιά.
«Αυτός ο άγιος δεν υπάρχει. Είναι ο άγιος της φιλίας», απαντά η κυρία. «Μα δεν
έχει όνομα;». «Να τον πούμε... Φιλάγιο» λέει ο Μάνος, το Πολωνεζάκι και
συμφωνεί η δασκάλα. (Το σχολείο είναι διαπολιτισμικό). Ερώτηση: Δεν έχει αγίους
η Εκκλησία μας; (σελ. 107). Στη σελ. 110 υπάρχει μια προσευχή τής... Θέτιδος
Χορτιάτη. (Μία νερόβραστη τιποτολογία). Στη σελ. 113 κείμενο για την Αϊ-Βασίλη.
Όχι βέβαια για τον ασκητικό και φιλανθρωπότατο άγιο, αλλά για το γνωστό ξωτικό
των δώρων. Διαβάζω: «Ο Ιβάν και η οικογένειά του εγκαταλείπουν τον τόπο τους,
μαζί και η Ευτυχού, η γάτα τους, εξ αιτίας μιας καταστροφής...».
Ερωτώ: γιατί τέτοια μαύρα, καταθλιπτικά κείμενα σε 6χρονα
παιδιά; Διευκρινίζω: Ότι η ατομική και κοινωνική μας ζωή είχε, έχει και θα έχει
ένα μεγάλο μέρος της βουτηγμένο στο σκοτάδι, δεν σημαίνει πως λόγω ρεαλισμού
πρέπει να το προβάλλουμε στα βιβλία του Δημοτικού και να φαρμακώνουμε την ψυχή
των παιδιών. Όχι για να κρυβόμαστε υποκριτικά, αλλά γιατί ο νους των μικρών
παιδιών δεν χωράει το κακό, οπότε το μόνο που αποφέρει μία τέτοια προσπάθεια
είναι να διαταράσσεται η πνευματική τους ισορροπία.
Γλώσσα Α’ Δημοτικού. Αφιέρωμα στο Πάσχα. Περιέχονται δύο
ποιήματα. Το πρώτο με τίτλο «Πασχαλινό» στο οποίο περιγράφονται «οι φούρνοι που
μοσχοβολούν» και «τα τραπέζια που κοκκινίζουν απ’ τα αυγά». Το δεύτερο με τίτλο
«Πασχαλινά κουλούρια». (σελ. 56 τ. Β’). Πουθενά η Ανάσταση του Χριστού, το
«Χριστός Ανέστη» στην κρισιμότερη τάξη όλων των βαθμίδων. Μη θιγεί ο
πολυπολιτισμός τους... Στη Β’ και Γ’ Δημοτικού θα βρούμε 4-5 σελίδες για
προσκλήσεις σε γενέθλια. Πουθενά στο Δημοτικό δεν αναφέρεται η ονομαστική
γιορτή.
Στο Ανθολόγιο Γ’ και Δ’ Δημοτικού. Σελ. 79. Κείμενο με τίτλο
«Τότε που πήγαμε βόλτα τον Επιτάφιο». Έχουμε περιφορά και όχι βόλτα του
Επιταφίου. Και στον επίλογο: « Όταν φτάσαμε στην Εκκλησία οι ψάλτες σήκωσαν τον
Επιτάφιο ψηλά πάνω από την πόρτα κι όλοι εμείς περάσαμε από κάτω. Να, όπως το
περνά περνά η μέλισσα». Διακωμώδηση της κατανυκτικότερης ακολουθίας της
Εκκλησίας μας. Στη σελ. 74 ο μουσουλμάνος Νορντίν, επισκέπτεται την «Εκκλησία
του χριστιανού Αλλάχ» και βλέποντας τις αγιογραφίες στους τοίχους δυσφορεί με
τους «άσχημους γέρους με τις μακριές γενειάδες», δηλαδή, με τους αγίους μας.
Στην σελ. 143 σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, ένας παπάς και ένας δάσκαλος είναι
τερματοφύλακες και αλληλοϋβρίζονται.
Στη Γλώσσα Δ’ Δημοτικού (β’ τ. Σελ. 52) ο Αϊ-Βασίλης
«βγαίνει στην αυλή να απλώσει τη μπουγάδα του, τις κάλτσες του, τη φανέλα του
και το μακρύ του σώβρακο...». Στην Ε’ Δημοτικού, στην ενότητα για τα
Χριστούγεννα έχουμε πάλι μία «οικογένεια προσφύγων, του Αντυ, που ζει σε
αντίσκοινα και ξεπαγιάζει» (πάλι μαυρίλα). Στην επόμενη σελίδα 26 «η Φρικαντέλα
η μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα» και έδιωχνε τα παιδιά με φράσεις όπως
«Σκασμός, σκουπιδόπαιδα! Αν δεν σταματήσετε να λέτε τα κάλαντα θα το
μετανιώσετε πικρά!». Στη δε σελ. 29 τα άγια Θεοφάνεια είναι για τα έντυπα
σκύβαλα αγώνας κολύμβησης. (Στο βιβλίο «Θεατρική Αγωγή» ε’ και στ’ Δημοτικού,
στη σελ. 81 τα παιδιά καλούνται να υποδυθούν το δαιμόνιο). Στη Γλώσσα Στ’
δημοτικού (α’ τ. Σελ. 90) θα βρεις την παναίρεση του Οικουμενισμού, όπου ο
Χριστιανισμός εξισώνεται με τις θρησκείες του κόσμου και υποτιμάται σαφώς το
πρόσωπο του Κυρίου. Στο Ανθολόγιο Στ’ δημοτικού, σελ. 166, συγκρίνονται τα
μάτια του Χριστού με τα μάτια μιας γάτας.
Στο Γυμνάσιο τα ίδια και χειρότερα. Στο τετράδιο εργασιών Α’
Γυμνασίου (σελ. 76) κείμενο «Μ. Παρασκευή στην Εκκλησία» του Καζαντζάκη, στο
οποίο διαβάζουμε: «...μια φορά τον έλεγαν Άδωνη, τώρα Χριστό» και λοιπές
νεοπαγανιστικές βλασφημίες.
Στα «Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας» Α’ Γυμνασίου (σελ.
222) θα βρούμε μια γάτα, η οποία εισχωρεί στο «Ιερό Βήμα» και αφήνει τις
ακαθαρσίες της στην «Αγία Πρόθεση». (Τι αλήθεια να διδαχτούν οι μαθητές από
τέτοιο κείμενο;)
Στην Α’ Γυμνασίου στη «Γλώσσα», σε κείμενο με τίτλο
«Παράπονο σκύλου», ένας αδέσποτος σκύλος κάθεται έξω από την εκκλησία και
περιμένει,»προσεύχεται» «να βγει ο Κύριος», «μα ο Κύριος δεν βγαίνει». (Με
κεφαλαίο το «κάπα» άρα αναφέρεται στο Χριστό).
Στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Β’ Γυμνασίου, μετά
τον «φιλάγιο» του Δημοτικού, οι μαθητές θα γνωρίσουν κι έναν «νέο» άγιο, που
αυτή την φορά λέγεται... Αϊ-Λαός (σελ. 62), ενώ στο ίδιο βιβλίο θα συναντήσουμε
πάλι τον Καζαντζάκη που «την ώρα που χτυπούσαν οι καμπάνες κι οι χριστιανοί
πήγαιναν στον Αϊ-Μηνά», αυτός «κίνησε για άλλο προσκύνημα, να χαιρετήσει την
Άγια Κρήτη» (Σελ. 113).
Στην «Γλώσσα» Γ’ Γυμνασίου «φιλοξενείται» ο Σημίτης που
δυσφορεί για την «διαστρεβλωμένη και γι’ αυτό χωρίς απήχηση ελληνική και
χριστιανική παράδοση» της πατρίδας μας (σελ. 65) και η γνωστή ανθρωποκάμπια της
Νέας Τάξης, ο Νίκος Δήμου, ο οποίος επαίρεται γιατί «ανήκει σε πολλές Μ.Κ.Ο.»
και κατηγορεί την πατρίδα μας για «καταπίεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των
σλαβοφώνων και Μουσουλμάνων».
Στο «τετράδιο εργασιών» της ίδιας τάξης θα «σκοντάψουμε» στο
μέγα πνευματικό ανάστημα που λέγεται Κώστας Λεφάκης, ο γνωστός
τηλεαστρομπουρδολόγος που συμβουλεύει τους μαθητές να προβούν σε ερωτικές
σχέσεις, διότι ο Άρης και η Αφροδίτη (τα ζώδια) τις ευνοούν (σελ. 73). Λεφάκη ή
Σημίτη θα βρεις στα κουρελουργήματα αυτά. Κόντογλου, Κάλβο ή Παλαμά, για
παράδειγμα, δεν συναντάς. Ας μην απορούμε για τα ξινά μήλα. Οι μηλιές είναι
σάπιες. Και επαναλαμβάνω: η τύχη του Γένους κρίνεται στις σχολικές τάξεις.
Κλείνω με μια έκκληση προς τους ποιμένες, τους επισκόπους
του λαού: Άγιοι Αρχιερείς, κάποτε οι Επίσκοποι του δούλου Γένους, έπιαναν τα
καριοφίλια και στέκονταν στην πρώτη γραμμή, υπερασπιζόμενοι το ποίμνιό τους,
χύνοντας και το αίμα τους για του Χριστού την Πίστη την αγία και της πατρίδος
την Ελευθερία. Τώρα και πάλι το ποίμνιό σας, το πιο ευάλωτο και ανυπεράσπιστο,
τα παιδιά του λαού, τα παιδιά σας, κατασπαράσσεται και μαγαρίζεται η ψυχή του
από «φανερά και νοητά θηρία». Τα παιδιά φωνάζουν: «άνθρωπον ουκ έχω». Σταθείτε
Κυρηναίοι του πολύπαθου λαού μας. Οι ανίκανοι Κυβερνήτες μάς εξαφανίζουν ως λαό
ιστορικό. Η Εκκλησία, όταν εκλείπει η κοσμική εξουσία ή προδίδει τον λαό, ή
καθίσταται ελληνοσώτειρα. Η ώρα ήλθεν…
