ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ : ΑΓΩΝΑΣ Α.Φ.185 http://www.agonas.org
ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
Ο φιλόσοφος Διογένης ζητούσε με το φανάρι να βρει άνθρωπο.
Ο μεγάλος κήρυκας Ηλίας Μηνιάτης έψαχνε μέσα σε ναούς,
μοναστήρια… να βρει χριστιανό!
Κι εγώ, την εβδομάδα από 8/10/2012 ζητούσα Αρχιερέα! Μετά το
Φανάρι, γύρισα επαρχίες, μικρές και μεγάλες μητροπόλεις φωνάζοντας: ΑΡΧΙΕΡΕΑ
ΖΗΤΩ!!
Κατέληξα στην πρωτεύουσα (Αθήνα), με τις 12 μητροπόλεις, μια
αρχιεπισκοπή με συνοδικά μέγαρα, με ναούς καλλιμάρμαρους και χρυσοφόρα
παρεκκλήσια, ψάχνοντας να βρω Αρχιερέα. Συνάντησα δεσποτάδες
διαμαντοστολισμένους να κρατούν τα δικηροτρίκηρα και να υψώνουν τα χέρια προς
τον ουρανό “φωνάζοντας”: «Κύριε, Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού…». Άκουσα κηρύγματα
και μ’ έπιασε ανατριχίλα: «Όποιος δεν εισέρχεται από την θύρα στην αυλή των
προβάτων… κλέπτης εστί και ληστής…», «… Όποιος βλασφημεί το Άγιο Πνεύμα δεν
συγχωρείται και ένοχος είναι εις τον αιώνα…». Κι αναλογίσθηκα: Πόσοι απ’ αυτούς
υποκρίνονται άλλα λέγοντας και άλλα κάνοντας! Αλήθεια δε φοβούνται το Θεό!!
Ζαλισμένος όπως ήμουνα, και τριγυρίζοντας, βρέθηκα στο
μητροπολιτικό ναό Αθηνών. Μπήκα μέσα. Η ωραία πύλη του Ιερού ήταν ανοιχτή.
Αντίκρυσα τον Εσταυρωμένο. Προχώρησα κι αφού πλησίασα, γονάτισα και φίλησα τα
άγια ματωμένα πόδια του. Καθώς αποχωρούσα, είδα να μπαίνει ένα τσούρμο παπάδων,
έχοντας στη μέση έναν καλοντυμένο κληρικό με μια μαγγούρα στο χέρι. Κρέμονταν δε
στο στήθος του με χοντρές χρυσές αλυσίδες 2 ολόχρυσοι σταυροί και ανάμεσά τους
ένα στρόγγυλο με την εικόνα της αναστάσεως του Χριστού. Πλησιάζοντάς τον του
είπα: «Αρχιερέα ζητώ!» κι εκείνος κοιτάζοντάς με μ’ απάντησε: «Εγώ είμαι».
Κατέβασα το κεφάλι κι αποτραβήχτηκα στην δεξιά γωνία. Με
πήρε το παράπονο, ενώ μουρμούριζα: «Χριστέ-Χριστέ μου, είναι αυτός
Αρχιερέας;;;».
Ήρθαν ακόμη αρκετοί. Η λειτουργία προχωρούσε, όταν ένας με
μια ζώνη μεγάλη, που την έβαζε πότε από δώ και πότε από κει, άρχισε να διαβάζει
το Ευαγγέλιο. Οι ψάλτες με μελωδικό τρόπο έψαλαν το: «Εις πολλά έτη δέσποτα»
ενώ αυτός ευλογούσε…
Μετά βγήκε να κηρύξει. Στο κεφάλι είχε ένα χρυσοκέντητο
αυτοκρατορικό στέμμα. Θεέ μου, – σκέφτηκα – τι σχέση μπορεί να έχει με το
ακάνθινο στεφάνι του Χριστού που ήταν επάνω στον ξύλινο σταυρό πίσω από την
Αγία Τράπεζα; Φορούσε μια στολή χρυσοΰφαντη με μαρτυρικές παραστάσεις του
Χριστού και των αγίων. Την διακοσμούσαν πολύτιμα πετράδια που θάμπωναν τα μάτια
όταν την κοίταζες. Άραγε αυτή συμβόλιζε τον άραφο χιτώνα του Χριστού;
Με τα απαλά του χέρια κρατούσε ράβδο από λευκόχρυσο πολλών
καρατίων και με τον όφι του Μωυσή γεμάτο διαμαντόπετρες. Αυτή ασφαλώς,
συμβολίζει την ροζιασμένη ξύλινη οδοιπορική ράβδο του Χριστού και των
Αποστόλων!!!
Δεν πίστευα στα μάτια μου με όσα έβλεπα μπροστά μου, γι’
αυτό και αναρωτήθηκα: Μήπως οι ληστές δεν πήραν χαμπάρι και χτυπούν πρατήρια,
σπίτια, γέροντες…;
Ενώ βρισκόμουν σε παραζάλη, παρατηρώντας την ταπεινή εικόνα
του Χριστού από τη μια και τον χρυσοστόλιστο «αντιπρόσωπό Του» στη γη από την
άλλη, άρχισε το κήρυγμα: «Απαρνηθείτε τα πλούτη και τις συνεχείς επιθυμίες… Μην
υπερηφανεύεσθε γιατί ο υψωθείς ταπεινωθήσεται… Αγαπάτε τους συνανθρώπους όπως
τον εαυτό σας… Μοιράσατε τους χιτώνας σας… Βοηθήσατε τους ασθενείς και
καταφρονημένους όπως και ο Χριστός έπραξε… Όποιος ομολογήσει τον Χριστό μπροστά
στους ανθρώπους…».
- Κύριε και Θεέ μου, τι υποκρισία, τι φαραϊσμός είναι αυτός,
είπα, και βγήκα από τον μητροπολιτικό ναό κλαίγοντας. Πήρα δρόμους και σοκάκια.
Έχασα τον προσανατολισμό μου. Κατηφόριζα προς το άγνωστο. Κόσμος
πηγαινοέρχονταν κι εγώ δεν τολμούσα να ρωτήσω που βρίσκομαι. Εκεί, που για ώρες
τριγύριζα, βρέθηκα στην περιοχή “Γκάζι”. Εδώ κόσμος πολύς. Γυναίκες, άνδρες,
γέροντες και νέοι μαζεμένοι, άλλος με εικόνες στα χέρια, άλλοι με σταυρούς, 5-6
παπάδες, αστυνομικοί, ΜΑΤ και κλούβες παρατεταγμένες…
Απορημένος ρώτησα: Τι συμβαίνει;
- Ο Χριστός εδώ μέσα ξανασταυρώνεται. Οι Μαθητές Του
υβρίζονται και συκοφαντούνται χυδαία, ενώ από κάτω οι θεατές (όχλος) πλήρωσαν
και εισιτήριο να δουν και να χειροκροτήσουν την σταύρωση και τον ευτελισμό των
Αποστόλων!!!
- Κι εσείς γιατί συγκεντρωθήκατε;
- Ήρθαμε να αποτρέψουμε αυτό το ανοσιούργημα, αλλά δεν μας
επιτρέπουν να μπούμε μέσα. Δεν βλέπετε τα ΜΑΤ με τις ασπίδες και τα γκλομπς που
θυμίζουν την στρατιωτική κουστωδία του Πιλάτου;
- Δεν βλέπω όμως, ούτε έναν αντιπρόσωπο του Χριστού να έχει
έλθει ώστε να τον υπερασπιστεί.
- Α, αυτοί δεν ευκαιρούν γιατί όλη την εβδομάδα είναι
απασχολημένοι με τις μετοχές που έχασαν την αξία τους, με την πώληση οικοπέδων
στους σεΐχηδες του Κατάρ, με την αποκατάσταση του καταδικασθέντος Παντελή
Μπεζενίτη και των ομοίων του, με το ποιοι και πώς θα υποδεχθούν τον αρχιδέσποτα
του Βοσπόρου… Γι’ αυτό σας λέμε, ότι δεν έχουν χρόνο ν’ ασχοληθούν με το
Χριστό, έστω κι αν τον ξανασταυρώνουν.
- Χριστέ μου – Χριστέ μου – Χριστέ μου!!! φώναξα. Μέχρι πότε
θα ανέχεσαι αυτόν τον εμπαιγμό; Τί άλλο πρέπει να κάνουν για να επέμβεις;
Τέτοια λόγια δεν ακούστηκαν ούτε από τους μεγαλύτερους διώκτες σου, ούτε ακόμη
κι από τους γραμματείς και φαρισαίους. Μπορεί να σου είπαν πότη, φάγο, άρχοντα
των δαιμονίων, καταλυτή του Νόμου, ποτέ όμως δεν διανοήθηκαν να σ’ αποκαλέσουν
«…….» και τους αποστόλους «……..» - θου Κύριε, – όπως έκανε ο ομοφυλόφιλος
Αμερικανός συγγραφέας, πλαισιωμένους στην Ελλάδα από τον Αλβανό σκηνοθέτη.
Κι αυτή (την παράσταση) που δεν τόλμησαν να παρουσιάσουν σε
Αμερική, Αυστραλία, Αγγλία… γιατί υπήρξε αντίδραση και από… Μουσουλμάνους,
επειδή πρόσβαλαν «τον δικό τους άνθρωπο προφήτη Χριστό», την παίζουν στην
Ορθόδοξη (;) χριστιανική Ελλάδα!
- Προδοσία και άρνησή σου, Χριστέ, απ’ τους … δικούς Σου. Τα
«μαντρόσκυλά» Σου, που έπρεπε να φυλάγουν το μαντρί άγρυπνα, κοιμούνται
βλέποντας μετοχές και μπίζνες. Μια Αθήνα 5 εκατομμυρίων κατοίκων Χ.Ο., με
χριστιανικούς συλλόγους, χιλιάδες κληρικούς, θεολόγους, κήρυκες, έλαμψε με την
απουσία της, την ώρα που πρόσβαλλαν τα ιερά μας χώματα «λύκοι βαρείς».
Έσκυψα το κεφάλι από ντροπή. Ούτε 500 χριστιανοί δεν
παρουσιάστηκαν στο «ΧΥΤΗΡΙΟ» (αίθουσα θεατρικής παράστασης). Ευτυχώς δεν το
εκμεταλλεύτηκαν Χιλιαστές ή Μουσουλμάνοι να διαμαρτυρηθούν αυτοί αντί για μας
και να γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών.
Μετά από όλα αυτά, είχα γίνει ένα ράκος. Αισθανόμενος το
βάρος της ντροπής ΜΕΓΑΛΟ, έφυγα ανηφορίζοντας. Περνώντας από καφετέριες και
σουβλατζίδικα γεμάτα κόσμο, βρέθηκα στην πλατεία Συντάγματος. Άκουσα φωνές,
συνθήματα… και κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Εδώ, κόσμος πολύς (παπάδες, μοναχοί,
μοναχές) κρατούσε σημαίες ελληνικές, βυζαντινές, μεγάλους σταυρούς… και από τις
μεγαφωνικές εγκαταστάσεις ακούγονταν επίκαιρα συνθήματα.
- Τι συμβαίνει; Ρώτησα.
- Δεν έμαθες ότι η Κυβέρνηση μας υποχρεώνει να πάρουμε νέες
ηλεκτρονικές ταυτότητες, και έτσι, σιγά-σιγά, θ’ αρχίσει και το σφράγισμα του
αντιχρίστου;
- Και οι “άγιοι” αρχιερείς, που επιμένουν ότι αυτοί
αποτελούν την εκκλησία, που είναι;
- Την Κυριακή το πρωί, μετά την λειτουργία, οι δεσποτάδες
έχουν μνημόσυνα, γάμους, βαπτίσεις και δεν έχουν χρόνο για τέτοια πράγματα.
Είναι βλέπεις αυτή την εποχή και η οικονομική κρίση και
πρέπει ν’ αυξήσουν τις εισπράξεις. Εξ άλλου έχουν στείλει κάποιο παπά
αντιπρόσωπό τους!!
Δεν άντεξα! Μούρθε λιποθυμία κι άρχισαν να βλέπω τα γύρω μου
διπλά και τετραπλά. Κάθισα στα γόνατά μου, όταν κάποιος έριξε νερό στο κεφάλι
μου. Συνήρθα κάπως, αλλά τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. Με πολλή προσπάθεια
κατευθύνθηκα σ’ ένα κοντινό πάρκο. Ξέσπασα, και σαν άλλος Διογένης άρχισα να
φωνάζω: ΑΡΧΙΕΡΕΑ αληθινό ζητώ, Xριστέ μου! Xριστέ μου! Αλλά πού να τον βρω;
