Είναι υπαίτιος για την χρεωκοπία της Εκκλησίας.
Ομολογία παταγώδους αποτυχίας,
Όφειλε ο Αρχιεπίσκοπος να γνωρίζει πως ως θρησκευτικός ηγέτης έπρεπε να προνοήσει να διορθώσει τα κακώς κείμενα της ΜΚΟ της Εκκλησίας «Αλληλεγγύη» και να μην αναμένει την έκδοση κατασχετηρίου εννέα εκατομμυρίων ευρώ από τη ΔΟΥ Χαλανδρίου κατ’ εντολήν του υπουργείου Εξωτερικών!
«Σε δύο μήνες δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και θα αναγκαστούμε να κάνουμε περικοπές και απολύσεις». Τάδε έφη ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος προς τους Συνοδικούς Ιεράρχες αποκρύπτοντας όμως ότι για την πρωτοφανή αυτή κατάντια στα οικονομικά της Εκκλησίας την αποκλειστική ευθύνη την φέρει μόνο ο ίδιος που επέπεσε σε σειρά τραγικών λαθών και αποφάσεων.
Γιατί
έχοντας χρηματίσει παλαιότερα στην Οικονομική Υπηρεσία όφειλε να γνωρίζει ότι
δεν μπορεί να διαθέτει εν μέσω κρίσης 35 εκατομμύρια ευρώ σε διαθέσιμα μετρητά
και επιπλέον να λαμβάνει δάνειο δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ μόνο και μόνο για να
πάρει μέρος στην μετοχική αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας! Δεν μπορεί να
κάνει τα πάντα για να αρέσει σε αποτυχημένους πολιτικούς που οδήγησαν την χώρα
στην τραγική αυτή κατάσταση και εμμέσως με τη συναίνεσή του σε τέτοιες
αποφάσεις να πολιτικολογεί ασυστόλως, να μετέχει σε υπουργικά συμβούλια και να
χαριεντίζεται συνεχώς με συνειδητά πολέμιους της Εκκλησίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στα λίγα χρόνια της θητείας του είναι ηλίου φαεινότερον ότι κατάφερε να οδηγήσει ένα βήμα πριν την οικονομική πτώχευση την Εκκλησία. Επιστρατεύει τώρα την οικονομική κρίση για να καλύψει τις δικές του αστοχίες και τις εμφανείς διοικητικές αδυναμίες του που ουσιαστικά τον καθιστούν διπρόσωπο! Παρουσιάζεται από τη μία μειλίχιος, ήπιος, προσηνής προς το λαό καλλιεργώντας μία εικόνα που βολεύει το νοσηρό σύστημα της διαφθοράς! Και από την άλλη παρουσιάζεται σκληρός ως δικτάτορας έναντι των ενοριών του. Και αυτό οφείλεται στον αγώνα που διεξάγει να καρπωθεί ο ίδιος προσωπικά μέσω της ΜΚΟ Αποστολή τον αντίκτυπο μίας κοινωνικής δήθεν προσφοράς που στην ουσία πρόκειται για μία αμιγώς προσωπική του επένδυση στα «συντρίμμια» που προκαλούν οι αποφάσεις του διεφθαρμένου αμιγώς πολιτειακού συστήματος. Ενός συστήματος που ανταποδίδοντας την ουδετερότητα που δείχνει ο Αρχιεπίσκοπος απέναντί του λειτουργεί προστατευτικά στην αποτυχημένη ποιμαντορία του.
Δεν είναι όμως μόνο η δυσχερέστατη οικονομική κατάσταση το πρόβλημα της Εκκλησίας μας. Το κυριότερο είναι η πνευματική φτώχεια που μαστίζει τον ελληνικό λαό, η απουσία του Χριστού και του Ευαγγελίου από την ελληνική οικογένεια! Κι αν για την πνευματική πενία δεν ευθύνονται οι ποιμένες μας τότε ποιός ευθύνεται; Την αποκλειστική ευθύνη την φέρει η θρησκευτική ηγεσία του τόπου, η οποία εγκατέλειψε στην κυριολεξία το κήρυγμα και την κατήχηση και ταυτίστηκε με το πολιτικό νοσηρό σύστημα, απολαμβάνοντας κοσμικά εφήμερα προνόμια. Δεν φθάνει λοιπόν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος να τονίζει φαρισαϊκό τω τρόπω ότι η πνευματική κρίση έφερε και την οικονομική ενώπιον της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας. Δεν φθάνει φαρισαϊκό τω τρόπω να υποστηρίζει ευθαρσώς ότι απουσιάζει σήμερα το όραμα από την Εκκλησία! Δεν φθάνουν οι αλλεπάλληλες διαχρονικές διαπιστώσεις του ολοένα αυξανόμενου προβλήματος της πλημμελούς κατήχησης του λαού μας και οι συνεχείς φανφαρονισμοί παρουσίασης ανύπαρκτου κατ’ ουσίαν έργου που κυρίως αποσκοπούν σε σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες.
Χρειάζονται βαθιές τομές στην Εκκλησία μας έτσι ώστε η οδός της αγιότητας να καταστεί και πάλι βασική προτεραιότητα κάθε ορθοδόξου χριστιανού. Και το τραγικό είναι πως ο νυν Αρχιεπίσκοπος, όπως και ο προκάτοχος του, τις είχαν εξαγγείλει για να τις ξεχάσουν αμέσως μετά την αναρρίχησή τους στον Αρχιεπισκοπικό θώκο. Διαπιστώθηκε όμως πως μόλις στρογγυλοκάθισαν στον θρόνο απώλεσαν τη μνήμη τους και έγραψαν όπως οι πολιτικοί στα παλαιά τους υποδήματα τις υποσχέσεις τους...
«Μεγάλη η ευθύνη μας, μεγάλο το βάρος της διακονίας, σε μία εποχή που όλα αλλάζουν, όπου η κοινωνία μας σταδιακά αποϊεροποιείται. Ταυτόχρονα η οικονομική κρίση έχει εξαχρειώσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού και έχει δημιουργήσει άγχος, θλίψη, αγανάκτηση και ανασφάλεια στον λαό μας. Βεβαίως, όλοι ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα η κρίση είναι πνευματική...
Λόγια, λόγια, λόγια θα σχολίαζε κάποιος καλοπροαίρετος χριστιανός αν αφουγκραζόταν τις εισηγήσεις και τις παρεμβάσεις των Ιεραρχών της Εκκλησίας μας. Λόγια που αποσκοπούν να ευαρεστήσουν και να εντυπωσιάσουν κυρίως ώτα ανοικτά στην ιδιοτέλεια και στον ωχαδελφισμό... Λόγια που σκορπίζονται με το πρώτο ελαφρύ φύσημα του αγέρα και χάνονται στις υποβαθμισμένες Συνοδικές επιτροπές. Λόγια που αντί να εμπεριέχουν την ελπίδα φέρνουν αυθόρμητα στη μνήμη μας το λαϊκό άσμα: «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα...»! Γιατί τελικά η Ιεραρχία τείνει να μετατραπεί σε αμιγές εκλογικό σώμα που δεν διαφέρει από το αντίστοιχο σώμα της ελληνικής Βουλής, στον τρόπο της φαρισαϊκής λειτουργίας του...
Συντάκτης: Διονύσης Μακρής
Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας Οκτώβριος 2012
από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο.
Όφειλε ο Αρχιεπίσκοπος να γνωρίζει πως ως θρησκευτικός ηγέτης έπρεπε να προνοήσει να διορθώσει τα κακώς κείμενα της ΜΚΟ της Εκκλησίας «Αλληλεγγύη» και να μην αναμένει την έκδοση κατασχετηρίου εννέα εκατομμυρίων ευρώ από τη ΔΟΥ Χαλανδρίου κατ’ εντολήν του υπουργείου Εξωτερικών!
«Σε δύο μήνες δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και θα αναγκαστούμε να κάνουμε περικοπές και απολύσεις». Τάδε έφη ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος προς τους Συνοδικούς Ιεράρχες αποκρύπτοντας όμως ότι για την πρωτοφανή αυτή κατάντια στα οικονομικά της Εκκλησίας την αποκλειστική ευθύνη την φέρει μόνο ο ίδιος που επέπεσε σε σειρά τραγικών λαθών και αποφάσεων.
Όφειλε
επίσης να γνωρίζει πως ως θρησκευτικός ηγέτης έπρεπε να προνοήσει άμεσα να
διορθώσει τα κακώς κείμενα της ΜΚΟ της Εκκλησίας «Αλληλεγγύη» σε συνεννόηση με
τους «φίλους» του κυβερνητικούς εταίρους και να μην αναμένει την έκδοση
κατασχετηρίου εννέα εκατομμυρίων ευρώ από τη ΔΟΥ Χαλανδρίου κατ’ εντολήν του
υπουργείου Εξωτερικών! Όφειλε ακόμη να γνωρίζει ότι δεν μπορεί από τη μία
να παρουσιάζεται ενοχλημένος και να δίδει την εντύπωση ότι είναι πολέμιος των
δυσβάστακτων φόρων και χαρατσιών που επιβάλλει η κυβέρνηση στον ελληνικό
λαό και από την άλλη να εφαρμόζει ανάλογη οικονομική πολιτική χαρατσιών στις
ενορίες της Αρχιεπισκοπής του, οι οποίες κινδυνεύουν με πτώχευση!
Χαρακτηριστική μάλιστα είναι η φράση εφημερίου ναού της Αρχιεπισκοπής που στις
επίμονες οχλήσεις που δεχόταν να εξοφλήσει τα χρέη του τους είπε: «Χρήματα ο
ναός δεν έχει. Αν επιμένετε ελάτε να πάρετε τα καντήλια και τα ιερά σκεύη»!
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στα λίγα χρόνια της θητείας του είναι ηλίου φαεινότερον ότι κατάφερε να οδηγήσει ένα βήμα πριν την οικονομική πτώχευση την Εκκλησία. Επιστρατεύει τώρα την οικονομική κρίση για να καλύψει τις δικές του αστοχίες και τις εμφανείς διοικητικές αδυναμίες του που ουσιαστικά τον καθιστούν διπρόσωπο! Παρουσιάζεται από τη μία μειλίχιος, ήπιος, προσηνής προς το λαό καλλιεργώντας μία εικόνα που βολεύει το νοσηρό σύστημα της διαφθοράς! Και από την άλλη παρουσιάζεται σκληρός ως δικτάτορας έναντι των ενοριών του. Και αυτό οφείλεται στον αγώνα που διεξάγει να καρπωθεί ο ίδιος προσωπικά μέσω της ΜΚΟ Αποστολή τον αντίκτυπο μίας κοινωνικής δήθεν προσφοράς που στην ουσία πρόκειται για μία αμιγώς προσωπική του επένδυση στα «συντρίμμια» που προκαλούν οι αποφάσεις του διεφθαρμένου αμιγώς πολιτειακού συστήματος. Ενός συστήματος που ανταποδίδοντας την ουδετερότητα που δείχνει ο Αρχιεπίσκοπος απέναντί του λειτουργεί προστατευτικά στην αποτυχημένη ποιμαντορία του.
Πνευματική... πτώχευση
Δεν είναι όμως μόνο η δυσχερέστατη οικονομική κατάσταση το πρόβλημα της Εκκλησίας μας. Το κυριότερο είναι η πνευματική φτώχεια που μαστίζει τον ελληνικό λαό, η απουσία του Χριστού και του Ευαγγελίου από την ελληνική οικογένεια! Κι αν για την πνευματική πενία δεν ευθύνονται οι ποιμένες μας τότε ποιός ευθύνεται; Την αποκλειστική ευθύνη την φέρει η θρησκευτική ηγεσία του τόπου, η οποία εγκατέλειψε στην κυριολεξία το κήρυγμα και την κατήχηση και ταυτίστηκε με το πολιτικό νοσηρό σύστημα, απολαμβάνοντας κοσμικά εφήμερα προνόμια. Δεν φθάνει λοιπόν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος να τονίζει φαρισαϊκό τω τρόπω ότι η πνευματική κρίση έφερε και την οικονομική ενώπιον της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας. Δεν φθάνει φαρισαϊκό τω τρόπω να υποστηρίζει ευθαρσώς ότι απουσιάζει σήμερα το όραμα από την Εκκλησία! Δεν φθάνουν οι αλλεπάλληλες διαχρονικές διαπιστώσεις του ολοένα αυξανόμενου προβλήματος της πλημμελούς κατήχησης του λαού μας και οι συνεχείς φανφαρονισμοί παρουσίασης ανύπαρκτου κατ’ ουσίαν έργου που κυρίως αποσκοπούν σε σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες.
Χρειάζονται βαθιές τομές στην Εκκλησία μας έτσι ώστε η οδός της αγιότητας να καταστεί και πάλι βασική προτεραιότητα κάθε ορθοδόξου χριστιανού. Και το τραγικό είναι πως ο νυν Αρχιεπίσκοπος, όπως και ο προκάτοχος του, τις είχαν εξαγγείλει για να τις ξεχάσουν αμέσως μετά την αναρρίχησή τους στον Αρχιεπισκοπικό θώκο. Διαπιστώθηκε όμως πως μόλις στρογγυλοκάθισαν στον θρόνο απώλεσαν τη μνήμη τους και έγραψαν όπως οι πολιτικοί στα παλαιά τους υποδήματα τις υποσχέσεις τους...
«Μεγάλη η ευθύνη μας, μεγάλο το βάρος της διακονίας, σε μία εποχή που όλα αλλάζουν, όπου η κοινωνία μας σταδιακά αποϊεροποιείται. Ταυτόχρονα η οικονομική κρίση έχει εξαχρειώσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού και έχει δημιουργήσει άγχος, θλίψη, αγανάκτηση και ανασφάλεια στον λαό μας. Βεβαίως, όλοι ξέρουμε ότι στην πραγματικότητα η κρίση είναι πνευματική...
Ιδιαίτερα
σήμερα, είναι ανάγκη να κοιτάξουμε στους πνευματικούς μας καθρέπτες και να
παρακαλέσουμε την Χάρη του Αγίου Πνεύματος να μας δώσει αυτομεμψία. Αν θέλουμε
να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει πρώτα να ομολογήσουμε την δική μας κρίση και
να πάρουμε τις ευθύνες μας. Η κρίση μας κρίνει, φέρνει στην επιφάνεια τα λάθη,
τις παραλείψεις μας, τις αδυναμίες μας». Το χαρακτηριστικό αυτό απόσπασμα από
την ομιλία του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου αποδεικνύει περίτρανα τα όσα ήδη
προαναφέραμε. Και ακολουθεί η δίχως τσίπα, που λέει ο λαός μας ομολογία του:
«Θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι πολλοί από εμάς, δεν έχουμε ακόμη
συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει, ζούμε σε μία εικονική πραγματικότητα, έχουμε
κλειστεί στο παρελθόν, αρνούμαστε να δούμε την στενόχωρη αλήθεια που μας περιβάλλει...
Να η αποστολή, η ποιμαντική της Εκκλησίας μας. Δεν εξαντλείται σε καμιά υλική
βοήθεια αλλά δυναμώνει τις λυγισμένες ψυχές, δίνει το νόημα της ενότητας,
εμπνέει ελπίδα και αισιοδοξία, δημιουργεί πρότυπα, προβάλλει το Όραμα. Όραμα
που μας λείπει και το αναζητούμε όλοι στη Χώρα μας...».
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα!
Λόγια, λόγια, λόγια θα σχολίαζε κάποιος καλοπροαίρετος χριστιανός αν αφουγκραζόταν τις εισηγήσεις και τις παρεμβάσεις των Ιεραρχών της Εκκλησίας μας. Λόγια που αποσκοπούν να ευαρεστήσουν και να εντυπωσιάσουν κυρίως ώτα ανοικτά στην ιδιοτέλεια και στον ωχαδελφισμό... Λόγια που σκορπίζονται με το πρώτο ελαφρύ φύσημα του αγέρα και χάνονται στις υποβαθμισμένες Συνοδικές επιτροπές. Λόγια που αντί να εμπεριέχουν την ελπίδα φέρνουν αυθόρμητα στη μνήμη μας το λαϊκό άσμα: «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα...»! Γιατί τελικά η Ιεραρχία τείνει να μετατραπεί σε αμιγές εκλογικό σώμα που δεν διαφέρει από το αντίστοιχο σώμα της ελληνικής Βουλής, στον τρόπο της φαρισαϊκής λειτουργίας του...
Συντάκτης: Διονύσης Μακρής
Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας Οκτώβριος 2012
