Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Στα 25 χρόνια ενασχόλησής μου με τη διεθνή επικαιρότητα κι έχοντας καλύψει από κοντά πολεμικά γεγονότα όπως η εθνοτική διαμάχη στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αγριότητες σαν κι αυτές που ζουν σήμερα το Ιράκ και η Συρία δεν έχω δει. Ούτε έχω ξανασυναντήσει ποτέ τέτοιου είδους εν ψυχρώ εγκλήματα, όπως αυτά που διαπράττουν οι σύγχρονοι τζιχαντιστές του ISIL στο όνομα του… Αλλάχ.
Οι πολεμικές αναμετρήσεις είναι από μόνες τους φρικώδεις. Βιαιότητες άνευ προηγουμένου, και μάλιστα εις βάρος (ρωσόφωνων) αμάχων, συμβαίνουν σήμερα στην ανατολική Ουκρανία. Αντίστοιχες ωμότητες, κακά τα ψέματα, είχαν συμβεί επίσης στην Κροατία, τη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο, όχι φυσικά από μία πλευρά (τους Σέρβους), όπως θέλει να ισχυρίζεται η δυτική προπαγάνδα. Αλλωστε και το ίδιο το ΝΑΤΟ δεν δίστασε να εκτελέσει εν ψυχρώ αμάχους, βομβαρδίζοντας, για παράδειγμα, το κτίριο της σερβικής τηλεόρασης στο Βελιγράδι την ώρα που βρίσκονταν μέσα δεκάδες εργαζόμενοι.
Αγριο πράγμα λοιπόν ο πόλεμος, που βγάζει στην επιφάνεια τη χειρότερη φύση του ανθρώπου, είτε κρατάει καλάσνικοφ είτε πατάει κουμπιά σε κάποιο υπερσύγχρονο επιτελικό γραφείο. Ομως αυτά που γίνονται τις τελευταίες μέρες στο Ιράκ δεν έχουν προηγούμενο στη σύγχρονη Ιστορία του πολιτισμένου κόσμου. Μαζικές εν ψυχρώ εκτελέσεις, αποκεφαλισμοί on camera, δημόσιοι ακρωτηριασμοί και σταυρώσεις είναι ορισμένα μόνο από τα συστατικά της «πολεμικής δράσης» των ισλαμιστών κανίβαλων, οι οποίοι ξεφύτρωσαν χάρη στη… μνημειώδη αμερικανική έμπνευση αποσταθεροποίησης καθεστώτων της Μέσης Ανατολής.
Λογικά αυτές οι πρωτόγονες πρακτικές που αποτελούν όνειδος για τον πολιτισμό θα έπρεπε να έχουν προκαλέσει την κατακραυγή της διεθνούς κοινότητας, έκτακτη σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας και άμεση ανάληψη στρατιωτικής δράσης. Κι όμως. Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από τις ανατριχιαστικές εικόνες με τα πολεμικά τρόπαια (ανθρώπινα κεφάλια) των ισλαμιστών και δεν ανοίγει μύτη! Ολοι παρακολουθούν αμήχανα τη φρικαλεότητα, με πρώτους τους Αμερικανούς, που εμβρόντητοι αναρωτιούνται τι ακριβώς έκαναν (όπως και στην περίπτωση των Ταλιμπάν, της Αλ Κάιντα και σε πλείστες άλλες).
Το «τέρας» του Χαλιφάτου είναι ασφαλώς έμμεσο δημιούργημα της Ουάσινγκτον και της μανίας των ΗΠΑ να ανατρέψουν τον Σαντάμ Χουσεΐν χωρίς να έχουν εξασφαλίσει βιώσιμη διάδοχη κατάσταση. Προσωπικά δεν συμμερίζομαι τις θεωρίες συνωμοσίας που υποστηρίζουν ότι οι σημερινοί τζιχαντιστές καθοδηγούνται από τη CIA και το αμερικανικό Πεντάγωνο. Από αλλού καθοδηγούνται, και κυρίως από αλλού… χρηματοδοτούνται !
Οι Αμερικανοί απλώς τα έκαναν μούσκεμα. Και σήμερα τραβάνε τα μαλλιά τους με αυτό που δημιούργησαν, αντιλαμβανόμενοι ότι υπάρχουν πολύ πιο επικίνδυνες απειλές από τα καθεστώτα των Σαντάμ και Ασαντ. Γιατί οι πολεμοχαρείς τζιχαντιστές του Χαλιφάτου δεν κοιτούν μόνο τα του… οίκου τους. Ονειρεύονται επέκταση με ιερό πόλεμο προς Ανατολάς (εξ ου και η ονομασία Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και το Λεβάντε - ISIL), αλλά όχι μόνο! Στην πράξη θέλουν να «εξάγουν» το μοντέλο μιας εξαιρετικά αυστηρής εφαρμογής του ισλαμικού νόμου (σαρία), δημιουργώντας σφαίρα επιρροής από την Ινδία ως το Γιβραλτάρ. Πιθανότατα, δε, να βρουν επίδοξους μιμητές και στην άλλη ακτή του Ατλαντικού...
Το ΙSIL ξεπήδησε από παρακλάδι της Αλ Κάιντα στο Ιράκ, παρότι η «μητρική» οργάνωση το έχει αποκηρύξει. Αρχηγός του και επίδοξος…χαλίφης είναι ο Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάτι, ισλαμιστής αντάρτης και βετεράνος του πολέμου κατά των Αμερικανών. Συνελήφθη από τους τελευταίους το 2005, αλλά αφέθηκε ελεύθερος έπειτα από πέντε χρόνια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας! Και είναι αυτός που έδωσε διεθνή διάσταση στις επιχειρήσεις της οργάνωσης, επεκτείνοντας τις πολεμικές δραστηριότητες στον εμφύλιο της Συρίας το 2012. Μόλις τον Μάρτιο του 2013 απέκτησε τον έλεγχο της πόλης Ράκα στη Συρία («πρωτεύουσας» πλέον του… Χαλιφάτου) και τον περασμένο Ιανουάριο κατέλαβε τη σουνιτική πόλη Φαλούτζα στο Ιράκ, αυξάνοντας την ένταση μεταξύ της ιρακινής σουνιτικής μειονότητας και της κυβέρνησης του Ιράκ, που μετά την ανατροπή του Σαντάμ πέρασε σε σιιτικό έλεγχο. Η εντυπωσιακότερη, όμως, στρατιωτική επιτυχία ήταν η κατάληψη με επιχείρηση-αστραπή της Μοσούλης, δεύτερης μεγαλύτερη πόλης του Ιράκ, στις 10 Ιουνίου, σε μια ξέφρενη πορεία που λίγο έλειψε να φτάσει στη Βαγδάτη, αν δεν επενέβαιναν Σύριοι και Αμερικανοί με αεροπορικούς βομβαρδισμούς.
Για την Ελλάδα, που σήμερα βρίσκεται στην απόλυτη διπλωματική παραλυσία, η υπόθεση του Χαλιφάτου έχει και ειδικό ενδιαφέρον. Οχι βέβαια επειδή οι μαυροφορεμένοι μουτζαχεντίν με τις σαγιονάρες θα κάνουν απόβαση στα νησιά και στην Κύπρο, όπως ονειρεύονται στους μεγαλοϊδεατικούς χάρτες που μοστράρουν, αλλά επειδή η υπόθεση εξελίσσεται στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας, η οποία τηρεί αμφίσημη στάση ως προς τα γεγονότα. Στάση που ασφαλώς θα πρέπει να μας προβληματίσει.
Οι «τζιχαντιστές» κατέλαβαν τη Μοσούλη συλλαμβάνοντας ως ομήρους το προσωπικό του τουρκικού προξενείου, αλλά άφησαν απείραχτο το Κιρκούκ, προπύργιο των Κούρδων, που επίσης αποτελεί επίσημο ενεργειακό κόμβο. Οι διεθνείς παρατηρητές αδυνατούν να εξηγήσουν με σαφή τρόπο πώς οι δυνάμεις περιφρούρησης των Κούρδων Πεσμεργκά δεν «ακουμπίστηκαν» με τους πολεμοχαρείς ισλαμιστές του ISIL. Είναι φανερό ότι υπάρχει κάποιου είδους υπόγεια συμφωνία, η οποία είναι άγνωστο αν βασίζεται στον φόβο των ισλαμιστών για το… βαρύ χέρι του Ερντογάν ή σε κοινά στρατηγικά συμφέροντα διακίνησης πετρελαίου. Είναι επίσης αδιευκρίνιστος ο ρόλος της Τουρκίας, που φαίνεται ότι αποτελεί τον εγγυητή της εδαφικής ακεραιότητας του Κουρδιστάν, παρότι ενοχλείται πασιφανώς από την κουρδική στρατιωτική δραστηριότητα στη μεθόριο.
Ολα αυτά θα έπρεπε να απασχολούν σφόδρα την ελληνική εξωτερική πολιτική, γιατί απλούστατα μεταφράζονται σε δυνάμει συμμαχίες ή καθοριστικές απειλές για την Τουρκία, κεφαλαιοποιώντας γεωστρατηγικές αξίες υπέρ ή κατά της γειτονικής χώρας. Φυσικά αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα για τον αρμόδιο υπουργό - αντιπρόεδρο, ο οποίος ενδιαφέρεται μόνο για το πώς θα πλειοδοτήσει σε αντιμνημονιακή ρητορική, εφαρμόζοντας όμως πιστά τις επιταγές του Μνημονίου.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι κατά τους ισχυρισμούς των τζιχαντιστών το στρατιωτικό σώμα που προκαλεί αυτές τις αγριότητες στελεχώνεται και με ξένους που ασπάζονται τις αξίες του Ισλάμ, από τη Βρετανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία και τον Καύκασο. Το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι όμως από ποιους χρηματοδοτείται, και μάλιστα αδρά, με δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Οχι από τις ΗΠΑ, όπως κάποιοι αφελώς ισχυρίζονται, αλλά από τους Ουαχαμπίτες μονάρχες και σεΐχηδες της Σαουδικής Αραβίας και των εμιράτων. Κάποιους από αυτούς τους απίθανους που αγοράζουν νησιά στο Ιόνιο αντί πινακίου φακής και εμφανίζονται με τις κελεμπίες επί ελληνικού εδάφους ως επενδυτές, καμαρώνοντας δίπλα στον κάθε… Μηταράκη.
ΠΗΓΗ:dimokratianews.gr
