Αρχιμ. Παΐσιος
Παπαδόπουλος
Σε καιρό πολέμου, πολύ περισσότερο σε φάση πνευματικής μάχης, στην
κρίσιμη στιγμή που παίρνουν άσχημη τροπή οι εξελίξεις αυτό που έχει
σημασία για τον ηγέτη δεν είναι να το παίζει αρχηγός ενώ το βάζει στα πόδια
για να δείξει ότι οι πολλοί ακολουθούν αυτόν και επομένως χωρίς αυτόν και
μετά από αυτόν υπάρχει το χάος. Αλλά το να κατορθώσει να διαχειριστεί τις
αντιξοότητες και την διαφορετική τροπή των πραγμάτων αλλάζοντας
στρατηγική.
Σχέδιο τακτικής πνευματικού πολέμου δεν είναι να κάνουμε ότι
συνέλαβε η νοσηρή μας κεφαλή αλλά το να ακούμε αυτούς που αντιλαμβάνονται
κάτι, διότι έχουν διαφορετικό χάρισμα. Δεν έχουν όλοι τίτλους και πτυχία αλλά
επειδή αφιέρωσαν την ύπαρξή τους στον Θεό έλαβαν κάποια χαρίσματα που ευτυχώς
δεν έχουν αυτοί που ξέρουν πολλά μαθηματικά, έμαθαν ακαδημαϊκή θεολογία και
έλαβαν μεγάλες ενορίες.
Γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχθούμε κάτι που δεν
εκφράζει την ορθόδοξη αυτοσυνειδησία μας; Απλή λογική, ίσως και στοιχειώδης
γεωμετρία, δείχνουν ότι τα προς τρίτα ίσα είναι και μεταξύ τους ίσα! Όταν
δεν κοινωνούμε με κάποιους που κοινωνούν με την αίρεση ενώ κοινωνούμε
συνάμα με άλλους που κοινωνούν με την αίρεση δεν κοινωνούμε με την αίρεση και
τον αιρετικό;
Δυστυχώς το όλο πρόβλημα τίθεται εξ αιτίας αρχικής εσφαλμένης
θεώρησης. Οι ερμηνείες του μυαλού! Και ενώ καταδικάζουμε για τέτοια νοοτροπία
τον Πατριάρχη κάμουμε εμείς το ίδιο. Και που πάει η συνοδικότητα; Είσαι στο
τραπέζι με τόσους αδελφούς που δεν αναπαύονται με ότι πρεσβεύεις και όμως
θέλεις να γίνει το δικό σου. Στην Ορθοδοξία όμως δεν γίνεται το δικό σου αλλά
αυτό που αναπαύει το χριστεπώνυμο πλήρωμα και αυτό είναι το θέλημα του Θεού
όπως εκφράστηκε διαχρονικά με την Παράδοση της Εκκλησίας που πληροφορεί τις
συνειδήσεις των αδελφών να το δεχτούν. Λοιπόν, μήπως αμαρτάνουμε επειδή δεν
συμφωνούμε με ότι αντιπατερικό ισχυρίζεσθε;
Προσωπικά νιώθω καλά με την συνείδησή μου διότι την επομένη κιόλας
ημέρα της συναντήσεώς μας με τον π. Θεόδωρο, αγιορείτες και άλλους πατέρες,
ενημέρωσα διαδικτυακά ότι δεν αποδέχομαι συγκεκριμένες θέσεις του που
άκουσα στην οποία αιφνιδιαστήκαμε, καθώς είχαν προσυζητηθεί
επιχειρήματα προ της συνάξεως μας με τους αγιορείτες, προκειμένου να
γίνουν αποδεκτές ορισμένες θέσεις. Για να μην ενεργήσω λοιπόν εκ του προχείρου
έθεσα απλώς τις απόψεις μου τότε επιφυλασσόμενος για τις προτάσεις που άκουγα,
ώστε να μην χαλάσω το κλίμα και την σύναξη και αφού αποσύρθηκα προσευχόμενος
έλαβα πληροφορία να δράσω τάχιστα. Ευτυχώς, διότι η ημερίδα στο Ωραιόκαστρο θα
κατέληγε τελικά πομφόλυξ ή το χειρότερο να πάμε εκεί ήδη διχασμένοι και να
διχάσουμε εκεί και το ποίμνιο. Τώρα όμως δεν θα γίνει αυτό διότι θα υπάρχει
ενιαία θέση και γνωρίζοντας οι αγωνιζόμενοι πιστοί ότι δεν συμβαδίζουμε σε όλα
με όσα εκφράζει ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ο π. Νικόλαος ο Μανώλης και ο π. Φώτιος
Βεζύνιας, όσοι, βέβαια, δεν εκφράζονται από τις θέσεις μας -δεν είναι
υποχρεωτικό- δεν θα έρθουν ή απλά θα έρθουν και θα βγάλουν τα συμπεράσματά
τους. Το αν αυτό, τώρα, που κάνουμε δημιουργήσει σχίσμα επειδή κρατούμε θέσεις
δοκιμασμένες από την παράδοση τη Εκκλησίας δεν ευσταθεί γι’ αυτόν ακριβώς
τον λόγο: Αν μνημονεύαμε κάποιους που μνημονεύουν τον Πατριάρχη ενώ
παύουμε το μνημόσυνο ορισμένων που επίσης μνημονεύουν αυτό θα δημιουργούσε
πρόβλημα! Τώρα κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι συνειδητοποιήσαμε ότι βρισκόμαστε
μεταξύ ακραιφνών και μετριοπαθών.
Απαντώ δεν συνειδητοποιήσαμε αλλά
ξεχωρίσαμε τίμια εξ αρχής την θέση μας ότι ούτε τέτοιου είδους
μετριοπάθεια μας εκφράζει ούτε ο φανατισμός όσων θεωρούν άκυρα τα μυστήρια
εκείνων που ακόμη δεν διέκοψαν μας εκφράζει. Κάποιοι άλλοι μας κατηγορούν ότι
θέλουμε να λάβουμε εξουσία μέσα στην Εκκλησία γι’ αυτό κινούμαστε με τον τρόπο
αυτό. Για να πω την αλήθεια μέχρι τώρα δεν έλαβα ποτέ ιδιαίτερη εξουσία μέσα
στην Εκκλησία ίσως όμως να είναι καλή η ιδέα σας, όχι τόσο για μένα γιατί
θα μπω σε περιπέτεια, αλλά ίσως για εσάς γιατί καθώς βλέπω χρειάζεται να το
κάνω για να μην αφήσω τα λογικά πρόβατα αφύλακτα. Γιατί λοιπόν δεν με
δοκιμάζετε; Υπάρχει ενδεχόμενο να τα καταφέρω καλύτερα με την Χάρη του Θεού
παρά με το μεγάλο όνομα και τα πολλά πτυχία, όπου θα υπήρχε ο κίνδυνος να μην
σκέφτονται αυτοί που θα ήταν κοντά μου! Σήμερα οι άνθρωποι θέλουν να φατριάζονται
ακολουθώντας μεγάλα ονόματα και όχι ταπεινές ψυχές. Το θέμα είναι αφουγκράζεται
κανείς τελικά τι ζητά ο πιστός λαός που κληθήκαμε να διακονήσουμε ή κάνουμε το
δικό μας; Ο πιστός λαός καλείται, λοιπόν, στην σύναξη αυτή όχι απλώς να
ποδηγετηθεί, διότι οι συνειδητοποιημένοι χριστιανοί γνωρίζουν πλέον καλά τι
συμβαίνει, αλλά κυρίως καλείται να εκφρασθεί για κάτι το οποίο του το στέρησαν
τόσα χρόνια κυρίως οι επίσκοποι, αφού ούτε καν τον ενημέρωναν για όσα ελάμβαναν
χώρα ,μέχρι και της Κολυμβαρίου ψευτοσυνόδου.
