Η ευθύνη των πνευματικών πατέρων για την πνευματική καρποφορίας των τέκνων τους!

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης:

Οι κατά σάρκα και πνεύμα πατέρες και η ευθύνη

της πνευματικής καρποφορίας  των τέκνων τους

Από το βιβλίο «ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ»: Ερμηνεία του Όγδοου Αναβαθμού του Γ΄ ήχου: «Κύκλῳ τῆς τραπέζης σου εὐφράνθητι, καθορῶν σου Ποιμενάρχα, τὰ ἔκγονα φέροντα, κλάδους ἀγαθοεργίας».

   Απόδοση στην Νεοελληνική

Σάββας Ηλιάδης, δάσκαλος –Κιλκίς

  Αυτόν τον Αναβαθμό τον δανείστηκε ο μελωδός από τον 127^ο Ψαλμό του Δαβίδ, όπως και  τον προηγούμενο Αναβαθμό. Εκεί γράφεται το εξής, γι’ αυτόν που έχει φόβο Θεού: «μακάριος εἶ, καὶ καλῶς σοι ἔσται. ἡ γυνή σου ὡς ἄμπελος εὐθηνοῦσα ἐν τοῖς κλίτεσι τῆς οἰκίας σου· οἱ υἱοί σου ὡς νεόφυτα ἐλαιῶν κύκλῳ τῆς τραπέζης σου» (Ψαλμ. 127,3).  Και αυτά μεν τα αγαθά

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ Πρωτοπρεσβυτέρου Καθηγητού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Α'. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΥΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ
ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ;

1. Έληξε για την έρευνα η παλαιά προβληματική
2.Οι νέες κατηγορίες του καθηγητού Χρ. ΓιανναράΗ συζήτηση για το αν υπάρχουν δυτικές, ρωμαιοκαθολικές κυρίως, επιδράσεις στα συγγράμματα και στη διδασκαλία του Αγίου Νικοδήμου απασχολεί τους ερευνητάς εδώ και ένα αιώνα περίπου. Στο κέντρο αυτής της προβληματικής βρίσκονται βασικά δύο συγγράμματα του Αγίου, τα «Πνευματικά Γυμνάσματα» και ο «Αόρατος Πόλεμος»1. 

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης κι η πνευματική κληρονομιά του

                                                                                        Οι συνθήκες της εποχής

Ο άγιος Νικόδημος εμφανίζεται στο προσκήνιο σε μια εποχή δύσκολη: Μετά από αιώνες δουλείας (τρεις σε κάποιες περιοχές, τέσσερις σε άλλες), ο Ορθόδοξος λαός μας βρίσκεται σε δυσχερή θέση.

Από τη μια, η φτώχεια, η καταπίεση και η αμάθεια οδηγούν πολλούς στον εξισλαμισμό, για λίγη οικονομική άνεση και αξιοπρεπή διαβίωση. Περιοχές ολόκληρες κοντεύουν να ξεχάσουν τα ελληνικά ή έχουν συντριπτικό ποσοστό αναλφαβητισμού και αδυνατούν ν’ αντιμετωπίσουν τους ξένους μισιονάριους που ζητούν να τους προσηλυτίσουν σε άλλα δόγματα και να τους αφελληνίσουν. (Είναι γνωστό πως το 1821 οι ρωμαιοκαθολικοί κάτοικοι των Κυκλάδων βοήθησαν τους Τούρκους ή, στην καλύτερη περίπτωση, τήρησαν ευμενή προς αυτούς ουδετερότητα.)

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου Ομιλία περί Ευχαριστίας

Ο μιμητής του Ιώβ, ο θείος Χρυσόστομος, εσυνήθιζε πάντοτε να λέγη το αξιομνημόνευτον αυτό απόφθεγμα, σε κάθε περίσταση. «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Δεν θα παύσω να το επαναλαμβάνω πάντοτε, για όλα όσα μου συμβαίνουν». Το ίδιο εσυνήθιζε να λέγη και ο μέγας της Θεσσαλονίκης Γρηγόριος ο Παλαμάς σε κάθε υπόθεση, μιμούμενος τον θείον Χρυσόστομον, ο οποίος με την εύλαλον γλώσσα του προσθέτει: Ας ευχαριστούμε λοιπόν για όλα, για ό,τι και αν συμβή, αυτό είναι ευχαριστία. Διότι το να το κάνης αυτό όταν όλα πηγαίνουν ομαλά, δεν είναι σπουδαίον, επειδή σε αυτό ωθεί η ιδία η φύσις των πραγμάτων. Εάν όμως ευχαριστούμε ενώ ευρισκόμεθα στο βάθος των κακών, αυτό είναι θαυμαστόν. Πράγματι, όταν εμείς ευχαριστούμε για εκείνα τα οποία άλλοι βλασφημούν και αποθαρρύνονται, κοίτα πόση η φιλοσοφία! Πρώτον, εύφρανες τον Θεόν. Δεύτερον, εντρόπιασες τον διάβολο. Τρίτον, αυτό που συνέβη το απέδειξες μηδαμινό. Δηλαδή συγχρόνως και εσύ ευχαριστείς, και ο Θεός απομακρύνει την λύπη, και ο διάβολος υποχωρεί.

Ο Άγιος Νικόδημος γράφει για την Υπεραγία Θεοτόκο

  Το 2009 συμπληρώνονται 200 χρόνια από την κοίμηση του «οσίου και Θεοφόρου Πατρός Νικόδημου του Αγιορείτου» (1749-1809). Για να γνωρίσουμε καλύτερα την μεγάλη αύτη μορφή της Εκκλησίας και του Γένους, αφιερώνουμε στο περιοδικό μας σειρά άρθρων πού αναφέρονται στη ζωή και το έργο του.

  Στο τεύχος αυτό με αφορμή την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου σταχυολογήσαμε ένα από τα πολλά κείμενα πού έγραψε ο άγιος Νικόδημος για την Παναγία, στην οποία έτρεφε ιδιαίτερη ευλάβεια και αγάπη. 

  «Η Κυρία Θεοτόκος δεν ξεθάρρεψε με τα πολλά θαύματα πού αξιώθηκε να ζήσει, ούτε πέρασε τη ζωή της απρόσεκτα, αλλά φρόντιζε να ανταποκρίνεται πρόθυμα σ' αυτά, με το να επιδίδεται με πολλή υπομονή σε κάθε είδους πνευματική άσκηση και επίσης με το να βοηθά με τις δραστικές της πρεσβείες όλο τον κόσμο και να συνεργεί στο κήρυγμα των αγίων Αποστόλων με τις ιερές νουθεσίες και παραινέσεις της, κι έτσι ζούσε μια ζωή με πνευματικό αγώνα τόσο έντονο και κοπιαστικό, πού να ξεπερνά κάθε σκέψη και λόγο...

  Αν, αγαπητοί μου αδελφοί, μια Μητέρα του Θεού και Βασίλισσα των Ουρανών, η οποία είχε όλες τις αρετές και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν αμελούσε αλλά αγωνιζόταν τόσο πολύ, όπως ακούσατε, πού λοιπόν βρισκόμαστε εμείς, τα σάπια σκουλήκια της γης; Τί να πούμε πια εμείς οι αμαρτωλοί, εμείς οι καταφορτωμένοι από όλα τα πάθη, οι όποιοι αμελούμε και αδιαφορούμε και κοιμόμαστε και δεν αναλαμβάνουμε κανέναν πνευματικό αγώνα και καμία άσκηση; αλλοίμονο! αλλοίμονο μας!

  Γι' αυτό ας ξυπνήσουμε, αδελφοί, ας ξυπνήσουμε από τον βαθύ ύπνο της αδιαφορίας, και αν μέχρι τώρα δεν γνωρίζαμε την τόσο ασκητική ζωή της Θεοτόκου και γι' αυτό περνούσαμε τη ζωή μας με ραθυμία, όμως από τώρα πού τη μάθαμε και στο εξής ας έχουμε την Θεοτόκο μπροστά μας ως παράδειγμα κι ας τη μιμούμαστε όσο μας είναι δυνατόν...

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου: Ερμηνεία εις το Αποστολικόν Ανάγνωσμα

Η αδύναμη πίστη (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)

Σταχυολόγηση καί διασκευή κειμένου ἀπό τά “Πνευματικά Γυμνάσματα” τοῦ ὁσίου Νικοδήμου

τοῦ Ἁγιορείτου

Ἡ πίστη εἶναι μιά δύναμη, πού κατοικεῖ στό νοῦ καί στή θέληση. Ὁ νοῦς φωτίζεται ἀπό οὐράνιο φῶς καί κρατάει ὅσα μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Θεός. Ἡ θέληση πάλι παρακινεῖται κι αὐτή ἀπό τό Θεό ν᾿ ἀποδέχεται ὅσα ἀποκάλυψε στό νοῦ μέ τό φωτισμό. Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως, ἡ θέληση συχνά προστάζει μέ τή θεία πίστη τό νοῦ – ἰδιαίτερα ὅταν αὐτός σκοτιστεῖ ἀπό κάποιο πάθος – νά κρατάει σάν ἀληθινά ὅσα ἀποκαλύπτει ὁ Θεός. Γιατί στή θέληση, στό αὐτεξούσιο, ὑποτάσσεται κι αὐτός ἀκόμα ὁ νοῦς. Τό αὐτεξούσιο, βλέπετε, εἶναι ἰδίωμα τῆς ψυχῆς, πού τῆς δόθηκε γιά νά ὑποτάσσει ὅλες τίς ἄλλες δυνάμεις της, τό ἴδιο ὅμως νά ὑποτάσσεται μόνο στό Θεό καί τό νόμο Του, ὄχι στό κακό καί τήν ἁμαρτία. Γιατί ὁ Θεός «οὐκ ἐνετείλατο οὐδέν ἀσεβεῖν καί οὐκ ἔδωκεν ἄνεσιν οὐδενί ἁμαρτάνειν»1. Ἡ ἀδυναμία λοιπόν τῆς πίστεως γεννιέται ἀπ᾿ αὐτές τίς δυό αἰτίες:

Πρῶτα, ἐπειδή ὁ νοῦς δέν μπορεῖ νά εἰσχωρήσει βαθιά στά μυστήρια τοῦ Θεοῦ καί στά αἴτια πού μᾶς κάνουν νά τά πιστεύουμε.

Κι ἔπειτα, ἐπειδή ἡ θέληση δέν μπορεῖ νά τ᾿ ἀγαπήσει πρίν τά γνωρίσει, μιά καί προϋπόθεση τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ γνώση.

Γι᾿ αὐτό ὁ ἱερός Αὐγουστίνος εἶπε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ ν᾿ ἀγαπήσει τ᾿ ἀόρατα πράγματα, ὄχι ὅμως καί τά ἄγνωστα σ᾿ αὐτόν.

Η αδύναμη πίστη (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)

Σταχυολόγηση καί διασκευή κειμένου ἀπό τά “Πνευματικά Γυμνάσματα” τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

    Ἡ πίστη εἶναι μιά δύναμη, πού κατοικεῖ στό νοῦ καί στή θέληση. Ὁ νοῦς φωτίζεται ἀπό οὐράνιο φῶς καί κρατάει ὅσα μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Θεός. Ἡ θέληση πάλι παρακινεῖται κι αὐτή ἀπό τό Θεό ν᾿ ἀποδέχεται ὅσα ἀποκάλυψε στό νοῦ μέ τό φωτισμό. Ἀπό τήν ἄλλη ὅμως, ἡ θέληση συχνά προστάζει μέ τή θεία πίστη τό νοῦ – ἰδιαίτερα ὅταν αὐτός σκοτιστεῖ ἀπό κάποιο πάθος – νά κρατάει σάν ἀληθινά ὅσα ἀποκαλύπτει ὁ Θεός. Γιατί στή θέληση, στό αὐτεξούσιο, ὑποτάσσεται κι αὐτός ἀκόμα ὁ νοῦς. Τό αὐτεξούσιο, βλέπετε, εἶναι ἰδίωμα τῆς ψυχῆς, πού τῆς δόθηκε γιά νά ὑποτάσσει ὅλες τίς ἄλλες δυνάμεις της, τό ἴδιο ὅμως νά ὑποτάσσεται μόνο στό Θεό καί τό νόμο Του, ὄχι στό κακό καί τήν ἁμαρτία. Γιατί ὁ Θεός «οὐκ ἐνετείλατο οὐδέν ἀσεβεῖν καί οὐκ ἔδωκεν ἄνεσιν οὐδενί ἁμαρτάνειν»1. Ἡ ἀδυναμία λοιπόν τῆς πίστεως γεννιέται ἀπ᾿ αὐτές τίς δυό αἰτίες:

   Πρῶτα, ἐπειδή ὁ νοῦς δέν μπορεῖ νά εἰσχωρήσει βαθιά στά μυστήρια τοῦ Θεοῦ καί στά αἴτια πού μᾶς κάνουν νά τά πιστεύουμε.

14 ΙΟΥΛΙΟΥ τοῦ Ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

Ἡ στάσις τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
ἔναντι τῶν αἱρετικῶν καὶ ὁ ἀναβαπτισμός
 Εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μαξίμου (Κυρίτση),
Ἡγουμένου τῆς Ἱ.Μ. Ὁσίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ
στὸ συνέδριο: «ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΓΕΝΕΣΗ - ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ - ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ»,
Ἀθῆναι, 20-24 Σεπτεμβρίου 2004
Προέλευση κειμένου: http://www.pigizois.net/I_M_Ag_Dionysioy/

Ὁ ἅγιος Νικόδημος, γνήσιος ἀπόγονος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀκολουθεῖ τὴν διδασκαλία τῆς Ὀρθοδοξίας στηριζόμενος στοὺς Ἁγίους καὶ Θεοφόρους Πατέρες. Ἡ διδασκαλία του ἀπορρέει ἀπὸ τὸν ἀσκητικόν του βίον, ἀπὸ τὴν ἀμεσότητα προσεγγίσεως τοῦ Θεοῦ, διὰ τῶν μυστηρίων καὶ τῆς προσευχῆς καὶ ἀπὸ τὴν βαθυτάτην θύραθεν καὶ θεολογικὴ γνώση ποὺ ἀπέκτησε μὲ τὸν ἀπέραντο καὶ σπανίας δεκτικότητος καὶ συστηματικότητος χαρισματικὸ νοῦ του, λέγεται ὅτι τὸ 85% τῶν ἀναγνωσμάτων του τὰ συγκρατοῦσε μὲ τὴν πρώτη ἀνάγνωση...
Οἱ ὀρθόδοξες θέσεις του εἶναι ξεκάθαρες, παρ᾿ ὅλες τὶς ἀντίξοες συνθῆκες μέσα στὶς ὁποῖες ἔζησε καὶ παρ᾿ ὅλα τὰ διάφορα ἀντορθόδοξα Δυτικὰ ρεύματα, ποὺ κυκλοφοροῦσαν στὴν ἐποχή του.
Ἀλλὰ καὶ ἡ στάση του ἀπέναντι στοὺς αἱρετικοὺς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι χαρακτηριστικὴ καὶ ἐμφορεῖται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας.

Γιὰ τὸ θέμα τοῦ ἀναβαπτισμοῦ, ποὺ μοῦ ἀνετέθη νὰ παρουσιάσω στὸ παρὸν συνέδρειο, ὁ ἅγιος Νικόδημος κάνει ἐκτενέστατα σχόλια, στηριζόμενος στοὺς ἑξῆς Κανόνες: 1) στὸν μστ´ (46) τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, 2) στὸν ζ´ (7) τῆς Δευτέρας Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ 3) στὸν Ϟε´ (95) τῆς ἕκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
1. Ὁ 46ος Ἀποστολικὸς Κανὼν λέγει ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς: «Ἐπίσκοπον ἢ Πρεσβύτερον αἱρετικῶν δεξαμένους βάπτισμα ἢ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν, τίς γὰρ συμφώνησις Χριστοῦ πρὸς βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;».