«Μητέρα,
απόψε είδα ένα όνειρο και δεν φεύγει από το μυαλό μου. Ήμουν στο σπίτι
και μπήκε ένας νεαρός, 2-3 χρόνια μικρότερος μου, και μου είπε: Είμαστε
αδέλφια. Αλλ' εμένα η μητέρα μας δεν με άφησε να είμαι μαζί σου σήμερα.
Δεν με άφησε να παίξω ποτέ μαζί σας, να γελάσω και να κλάψω. Τότε εγώ
του απάντησα ότι δεν έχω αδελφό. Μόνο μια αδελφή 2 χρόνια μεγαλύτερη.
Αυτός όμως επέμενε και μου είπε να σε ρωτήσω τι έκανες κάποιο πρωινό του
Μαρτίου και να σου πω ότι, όπως μεγαλώσαμε εμείς, θα μεγάλωνε κι
αυτός».
Η μητέρα, όταν άκουσε αυτά, λιποθύμησε! Και, όταν συνήλθε, ομολόγησε στα παιδιά της τι είχε κάνει εκείνο το πρωινό...
Ότι δηλαδή, όταν έμεινε έγκυος στο 3ο «παιδί» τους, το συζήτησαν με τον άνδρα της, την αδελφή της και μια φίλη, όπως γίνεται συνήθως, και αποφάσισαν να μη γεννηθή αυτό το παιδί. Έτσι προχώρησαν στην έκτρωση του....
Συχνά, όταν το θυμόταν, μελαγχολούσε και έκλαιε για πολλά χρόνια, οπότε συνέβη το προηγούμενο όνειρο στο γιό της...
Είναι το μόνο θανάσιμο αμάρτημα, που και εξομολογούμενο με ταπείνωση και ειλικρίνεια, συγχωρείται ασφαλώς, αλλά ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΑΙ.
Παραμένουν και επανέρχονται οι τύψεις ισόβια! Και γίνεται αυτό, για να
μην επαναλαμβάνεται, αλλά και διηγούμενο να προφυλάσσει και σωφρονίζει
τους «αγνοούντας» και ολιγοπίστους.
(Τα ανωτέρω είναι από το περιοδικό ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (Π.Ε.ΦΙΠ.) Αθηνών).