Τί δέν θά ψηφίσουμε στίς ἐπερχόμενες ἐκλογές

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς

Ταλαντοῦχος της πένας, δεινός σαρκαστής καί «ἀδέσποτός» της νεοελληνικῆς πνευματικῆς ζωῆς, ὁ Ἐμμανουήλ Ροϊδης, μᾶς ἄφησε στά κείμενά του - «κλαυσιγελώτων» θά ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι – καί μία παραστατική ἐξεικόνιση τοῦ ἑλληνικοῦ κομματισμοῦ. Γράφει: «Οἱ Ἕλληνες διαιροῦνται εἰς τρεῖς κατηγορίας: α) εἰς συμπολιτευομένους, ἤτοι ἔχοντας κοχλιάριον νά βυθίζωσιν εἰς τήν χύτραν τόν προϋπολογισμοῦ, β) εἰς ἀντιπολιτευομένους, ἤτοι μή ἔχοντας κοχλιάριον (= κουτάλι) καί ζητοῦντας παντί τρόπω νά λάβωσι τοιοῦτον, γ) εἰς ἐργαζομένους, ἤτοι (= δηλαδή) οὔτε ἔχοντας κοχλιάριον οὔτε ζητοῦντας, ἀλλ’ ἐπιφορτισμένους νά γεμίζωσι τήν χύτραν διά τοῦ ἱδρῶτος αὐτῶν». («Τά Ἀνθελληνικά», ἔκδ. «Ροές»). Ἐκλογές, λοιπόν. Ἀλλά τί ἐκλογές; Ἐν μέσω πολέμου. «Πόλεμο τῆς γενιᾶς του» δέν ὀνόμασε τήν κρίση ὁ θλιβερός δημαγωγός τοῦ ΠΑΣΟΚ; Καί ἐπειδή «πόλεμος πάντων μέν πατήρ, πάντων δέ βασιλεύς», ὁ πόλεμος, κατά τόν Ἠράκλειτο, εἶναι δημιουργική πηγή ἀξιῶν, οἱ«πολεμικές ἐκλογές» τῆς 6ης Μαΐου εἶναι μία λαμπρή εὐκαιρία νά ποδοπατηθεῖ καί νά ἐξαφανιστεῖ ἡ ἄρχουσα, διεφθαρμένη, ὑποκριτική καί ἀνίκανη, τάξη ἀπό ἐμᾶς, τούς ἐσαεί κοχλιαροφόρους πολίτες. Τουλάχιστον σ’ αὐτές τίς ἐκλογές γνωρίζουμε τί δέν θά ψηφίσουμε.

Ἐπειδή χρωστᾶμε σ’ ὅσους πέρασαν, θά ‘ρθοῦνε, θά περάσουν, στούς ἀγέννητους καί σ’ αὐτούς πού μᾶς παρέδωσαν, μέ τό αἷμα καί τόν τίμιο ἱδρώτα τους, τήν Ἑλλάδα, πού εἶχε καμάρι τῆς τά Εἰκονοστάσια τῶν ἁγίων καί....

 τῶν ἡρώων της, πρέπει στίς ἐπερχόμενες ἐκλογές νά διαπομπευτοῦν οἱ ὀρδές τῶν λαφυραγωγῶν, οἱ ἀπομυζητῆρες τῶν κόπων τοῦ λαοῦ, οἱ πολύχρωμες κουρελοῦδες, τά κόμματα ἐξουσίας καί παραεξουσίας.

    Ποιοί κυβέρνησαν τόν τόπο ἀπό τό 1981 κυρίως καί ἐντεῦθεν; Τό ΠΑΣΟΚ, ἡ ΝΔ (ἐσχάτως μαζί μέ τόν καρατζαφέρειο τυχοδιωκτισμό) καί οἱ ἀριστεροί. Οἱ ἀριστεροί πού μετά τό ’90 καί τήν πτώση τοῦ ὑπαρκτοῦ, περιστρέφονται γύρω ἀπό τόν ἄταφο νεκρό, τόν σοσιαλισμό, πού κανείς δέν τολμάει νά θάψει, ἐλπίζοντας ἴσως στό θαῦμα τῆς νεκροφάνειας. Ἀρκετοί ἀρνήθηκαν νά παραδεχτοῦν πώς αὐτό πού εἶχαν ἐκλάβει σάν ἐνσάρκωση τῆς Ἰδέας καί τοῦ ἀφιέρωσαν τήν μοναδική καί ἀνεπανάληπτη ζωή τους, ἀποδείχτηκε ὄχι ἁπλῶς πελώριο φιάσκο – «πουκάμισο ἀδεινό» – ἀλλά σωστή τετρατογονία. Αὐτοί - καί εἶναι βαθύτατα ἀνθρώπινο- γιά νά συνεχίσει νά ἔχει νόημα ἡ ζωή τους, παρέμειναν καί πυκνώνουν τίς τάξεις τοῦ ΚΚΕ. Μέ τήν ἴδια ἀόριστη, ξύλινη καί ἀμήχανη πολλές φορές γλώσσα, ἐπιμένουν στήν ἰδεοπενία τους, ἐλπίζουν στά ἀποκαΐδια τῶν συνθημάτων τους. Εἶναι παρελθόν.

Οἱ περισσότεροι, ὅσοι αὐτοπροσδιορίζονται, μέ τό ἐν εἴδει φωτοστεφάνου ἐπίθετο, ἀριστεροί (ἤ προοδευτικοί) ἀνήκουν στούς λιμασμένους γιά χρῆμα, μεγάλη ζωή καί δόξα Γραικύλους τῆς σήμερον, πού ἀναρριχήθηκαν «σαλιγκαροειδῶς». Γνωστό τό ἀνέκδοτο γιά τόν σαλίγκαρο πού βρέθηκε στή σκεπή τοῦ ὑψηλότερου μεγάρου τῆς πρωτεύουσας. Πῶς βρέθηκες ἐσύ ἐδῶ πάνω; Τόν ρωτοῦν. Καί ἐκεῖνος ἐξομολογεῖται: Ἕρποντας, γλείφοντας καί μέ τά κέρατά μου!...

Αὐτοί ἔγιναν συνδικαλιστές, καθηγητές Πανεπιστημίου, πολιτευτές τοῦ ΠΑΣΟΚ, μεγαλοστελέχη τῆς δημόσιας διοίκησης, «διανοούμενοι», μαγαρίζοντας μέ τίς τιποτένιες ἰδεοληψίες τούς τά πάντα. Κατέστρεψαν τήν Παιδεία, μετατρέποντας τά σχολεῖα σέ ἐκκολαπτήρια κουκουλοφορίας, ἀποκόπτοντας ταυτόχρονα τίς ρίζες πού ἄρδευαν τό σχολεῖο μέ τά ζωηφόρα νάματα τῆς ἐξόχου παράδοσής μας, κατασπίλωσαν καί συκοφάντησαν τήν μάνα τοῦ λαοῦ μας, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιά νά χαθεῖ ὁ ἐσωτερικό ἔλεγχος, νά καταντήσουν ὅλοι εἰκόνα καί ὁμοίωση δική τους. (Πρίν ἀπό τόν κοινωνικό ἐκφαυλισμό, τό ἠθικό δίλημμα ἦταν «κλέβω ἤ δέν κλέβω». Τά τελευταία χρόνια, μετά τό «προοδευτικό» μπάζωμα τῆς συνείδησης, τό δίλημμα εἶναι «θά μέ πιάσουν ἤ δέν θά μέ πιάσουν». Ἡ διαφορά εἶναι τεράστια). Μετέτρεψαν τήν πατρίδα μας σέ ἀνθρώπινη χωματερή, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι κάποτε ἀπό τούς λαθρομετανάστες θά ἐξασφαλίζουν τήν εἴσοδό τους στήν Βουλή. Πράκτορες προδοτικῶν ἰδεῶν καί εἰσπράκτορες τῶν γενναίων ἐπιχορηγήσεων. ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ καί ἐκεῖνο τό οἰκολογικό ἀπόστημα στοιβάζουν τήν κυρίαρχη τάξη τῆς πατρίδας. (Καί ἀναφέρομαι στήν κορυφή, στούς ἐπαΐοντες, στούς δανειοσυντήρητους θολοκουλτουριάρηδες τοῦ Κολωνακίου τύπου Ρεπούση καί Τατσόπουλου καί ὄχι στούς ἁπλούς ψηφοφόρους - κοχλιαροφόρους τους). Καί τό νοσηρό φαινόμενο, «Χρυσή Αὐγή», σ’ αὐτούς ὀφείλεται, γιά νά δυσφημιστεῖ ἡ χώρα μας. Ἡ Ἀστυνομία εἶναι καθηλωμένη. Τρέμουν οἱ ἀστυνομικοί μήν τούς βρεῖ κανένα κακό καί τούς κατασπαράξουν οἱ ἐπαγγελματίες ἀριστεροί τῶν ΜΚΟ. (Πότε θά μάθουμε πόσα ἑκατομμύρια καί ποιοί οἱ «ὑπερασπιστές τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» ποῦ τά ροκάνισαν;).

Πρίν καταπιαστῶ μέ τά δύο κομματικά «παχνιά» πού μετέτρεψαν τήν πολιτική ἀπό ἄσκηση θυσίας σέ ἄσκηση ληστείας, παραθέτω τόν περίφημο ὁρισμό-μαστίγωμα τῶν κομμάτων ἀπό τόν Παπαδιαμάντη: «Ἡ γενεαλογία τῆς πολιτικῆς εἶναι συνεχής καί γνήσια κατά τούς προγόνους. Ἡ ἀργία ἐγέννησε τήν πενίαν. Ἡ πενία ἔτεκε τήν πείναν. Ἡ πείνα παρήγαγε τήν ὄρεξιν. Ἡ ὄρεξις ἐγέννησε τήν αὐθαιρεσίαν. Ἡ αὐθαιρεσία ἐγέννησε τήν ληστείαν. Ἡ ληστεία ἐγέννησε τήν πολιτικήν. Ἰδού ἡ αὐθεντική καταγωγή τοῦ τέρατος τούτου. Τότε καί τώρα πάντοτε ἡ αὐτή. Τότε διά τῆς βίας, τώρα διά τοῦ δόλου καί διά της ...βίας. Πάντοτε ἀμετάβλητοι οἱ σχοινοβᾶται οὗτοι οἱ Ἀθίγγανοι, οἱ γελωτοποιοί οὗτοι πίθηκοι (καλῶ δέ οὕτω τούς λεγόμενους πολιτικούς).

 Μαῦροι χαλκεῖς κατασκευάζοντες δεσμά διά τούς λαούς ἐν τή βαθυζόφω σκοτία τοῦ αἰωνίου ἐργαστηρίων τῶν...». (ἔκδ. «Βαλέτας», Δ, 134). Ὅλο τό συνονθύλευμα τῶν μετρίων καί τῶν ἀθλίων, πού μώρανε τήν ζύμη καί ἀλλοίωσε τό φύραμα, ἐπιζητᾶ τήν συνενοχή μας στό διαρκές ἔγκλημα. Νά νομιμοποιήσουμε μέ τίς κάλπες καί τήν ψῆφο μας τήν καταστροφή τῆς πατρίδας μας, τοῦ ἐξευτελισμοῦ τοῦ λαοῦ μας. Καί ἐν πρώτοις, ἡ ΝΔ τοῦ κ. Σαμαρά. (Ὁμολογῶ «ἐν συντριβή καί μετανοία» ὅτι ἔσπευσα νά τόν ψηφίσω στίς κομματικές ἐκλογές γιά νά μήν ἐκλεγεῖ ἡ κυρία Ντόρα. Λάθος. Καλύτερα τό γνήσιο, ὁ ἀπροκάλυπτος νεοταξικός κανιβαλισμός, παρά τό κακέκτυπο, κρυμμένο κάτω ἀπό τό κέλυφος τῆς δῆθεν ἀντίστασης στά Μνημόνια, καρυκευμένο μέ πατριωτικές κορῶνες). Γιατί νά ψηφίσουμε τήν ΝΔ ἤ τό ΠΑΣΟΚ; Γιά νά τό ἐκλάβουν οἱ «ἑταῖροι» καί τό ΔΝΤ ὡς ἐπιβράβευση τῶν ληστρικῶν μέτρων; Γιά ποιό μετεκλογικό χάος μιλοῦν, ὅταν βιώνουμε ἤδη τό χάος καί τά ἐρείπια;                Ἀκοῦμε ὅτι οἱ Εὐρωπαῖοι θά χαροῦν μέ τήν ἀνάδειξη τῶν «δύο» σέ κυβερνητική συμμαχία. Μά αὐτό ἀρκεῖ γιά νά μήν τούς ψηφίσουμε. Οἱ σοφοί μας πρόγονοι ἔλεγαν: «Ἐπαινούμενος γάρ ὑπό τῶν ἐναντίων ἀγωνιῶ μή τί κακόν εἴργασμαι», ὅταν σέ ἐπαινοῦν καί χαίρονται οἱ ἐχθροί σου, πρέπει νά ἀγωνιᾶς, νά σκέφτεσαι τί κακό πράττεις. Γιά ποιά ἀνανέωση ὁμιλοῦν, ὅταν οἱ νέας ἐσοδείας ὑποψήφιοι εἶναι ἤ πορφυρογέννητοι γόνοι κομματικῶν δεινοσαύρων ἤ ἄβουλα κομματικά μειράκια; Ποιός πιστεύει τίς πομφολυγώδεις μεγαλοστομίες καί ἀερολογίες τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ κόμματος ποῦ ὑπῆρξε ἀπό τό ‘81, ἡ «νόσος τῆς πόλεως»; Τοῦ κόμματος πού ἐξέθρεψε ὅλα τά κοινωνικά ἀποβράσματα, τούς καταχραστές καί τούς λωποδύτες;

      Γιατί νά ψηφίσουμε τά κόμματα πού μᾶς φτύνουν κατάμουτρα, τιμώντας μέ τήν συμπερίληψή τους στά ψηφοδέλτια, ὀνόματα ὅπως Παπακωνσταντίνου, Μ. Βαρβιτσιώτης, Διαμαντοπούλου, Μπουμποῦκος, Πρωτόπαπας ἤ Σηφουνάκης καί πολλῶν ἄλλων δημοπιθήκων; 

      Γι’ αὐτά τά δύο κόμματα, γιά τούς ἀνθρώπους πού τά ἐνσαρκώνουν, ἰσχύει αὐτό πού ἔγραφε ὁ Φώτης Κόντογλου, πρίν ἀπό 50 περίπου χρόνια, καί περιέχονται στό θαυμάσιο βιβλίο τοῦ «Μυστικά Ἄνθη», σελίδα 338:

«Τίμια ἀδέρφια μου, Ἕλληνες καθαρογεννημένοι, ξερριζῶστε αὐτά τά φαρμακερά βρωμοχόρταρα... Καθαρίστε ἀπό τήν πνευματική πανούκλα τήν δυστυχισμένη τήν Ἑλλάδα, γιά νά μπορέσουμε νά δουλέψουνε οἱ ἄξιοι δουλευτάδες. Τά σκουλήκια, γιά νά σώσουνε τήν τιποτένια ὕπαρξή τους, δέν ἀφήνουνε καμμία ἄξια ψυχή νά ὀρθοποδήσει, ἀπό συμφέρον κι ἀπό φθόνο.

       Ὅλοι τοῦτοι οἱ πνευματικοί σαλταδόροι ἔχουνε πιάσει τά πόστα, ὅλα τά πόστα, κι ἡ δύναμή τους εἶναι ἡ ἱερή συμμαχία πού ἔχουνε κάνει μεταξύ τους, ἐνῶ ὁ καθένας εἶναι σάν μία μυτζήθρα πού παριστάνει τό κάστρο. Ἀλλά εἶναι δεμένοι μεταξύ τους, ὅπως εἶναι οἱ κάμπιες κολλημένες ἡ μία στόν πισινό της ἄλλης. Μόλις τίς χωρίσει κανένας ψοφᾶνε. Ἔτσι πρέπει νά γίνει μ’ αὐτούς τούς νεκροθάφτες κάθε ἀξίας, τίς ἀνθρωποκάμπιες πού μαραζώνουνε τό πνευματικό ὁλόδροσο δέντρο τῆς φυλῆς μας...».

ακτίνες