Πριν λίγο καιρό δημοσίευμα περιοδικού μας μετέφερε στα
χρόνια της επταετούς δικτατορίας αλλά και στη μετέπειτα περίοδο που
συνεχίζονταν με «δημοκρατικό» ένδυμα.
Στην αναμπουμπούλα εκείνη – όπως πάντα – άλλοι «φτιάχτηκαν»
κι άλλοι χαλάστηκαν.
Τραγικές φυσιογνωμίες, σαν ύαινες, που ακολουθούν τα
μεγάλα σαρκοφάγα για να τραφούν με τ’ αποφάγια τους, εκμεταλλεύθηκαν τις
ανώμαλες καταστάσεις.
Τότε, πλησιάζοντας το τέλος της «επταετίας», διαπράχθηκε και
το έγκλημα της εκθρόνισης των γνωστών δώδεκα Αρχιερέων, χωρίς καμμία νόμιμη και
δημοκρατική διαδικασία, μάλλον δε και χωρίς τα στοιχειώδη μιας δίκης.
Μεταξύ των πενομένων αρχιερέων ήταν και ο μακαριστός
Θεολόγος (Μ/της Λάρισας το 1967-96), του οποίου η ζωή υπήρξε μέχρι την τελευτή
του πνοή πρότυπο διακόνου Ιησού Χριστού.
Ταπεινός, άκακος, ακτήμονας, φλεγόμενος από αγάπη για το
Χριστό διήλθε τα χρόνια της εξορίας με υπομονή και τους θανάσιμους
εναγκαλισμούς των συνεπισκόπων του (μέχρι και σήμερα) με Ιώβιο καρτερικότητα.
Σ’ αυτή την αγία μορφή αναφέρεται ο αρθρογράφος αλλά και
στην αδελφή ψυχή του μακαριστού και αείμνηστου αρχ/τη π. Επιφάνιου
Θεοδωρόπουλου, του οποίου η προσφορά (φανερή και αφανής) στην Εκκλησία υπήρξε
άξια θαυμασμού και παντός επαίνου ώστε να του ταιριάζει το: «Επιφάνιον επαινών
αρετήν επαινώμεν».
Αλλ’ επειδή τα δικά μας γραφόμενα ίσως να μην είναι αρκετά
προκειμένου να περιγράψουν τέτοια πρόσωπα και καταστάσεις ας διαβάσουμε
προσεκτικά τα παρακάτω.
Λίγο μετά την κοίμηση του π. Επιφανίου, ένα από τα στενά
πνευματικά του τέκνα, μου έκανε γνωστό ότι ο ίδιος δύο-τρεις φορές μετέβη στην
κατοικία του αειμνήστου Σεβασμιωτάτου κυρού Θεολόγου και λαμβάνοντας όλες τις
απαραίτητες προφυλάξεις, έριξε κάτω από την πόρτα του φάκελο με χρήματα χωρίς
στοιχεία αποστολέα, που του είχε δώσει ο π. Επιφάνιος λέγοντάς του
χαρακτηριστικά ότι την ενέργεια αυτή τη γνωρίζουν μόνο ο Θεός, ο π. Επιφάνιος
καθώς και ο κομιστής του φακέλου. Πόσες φορές ακόμη θα είχε επαναλάβει ο π.
Επιφάνιος την ανώνυμη αποστολή φακέλων με χρήματα στον ίδιο Ιεράρχη ή σε άλλους
από τους υπολοίπους ένδεκα που σήκωναν με αξιοπρέπεια το Σταυρό τους; Δεν έχω
καμία πληροφόρηση. Μόνο ο Θεός γνωρίζει. Και τώρα κοινοποιώ στην αγάπη σας κάτι
ιδιαιτέρως θαυμαστό που συνδέεται άμεσα με τα παραπάνω.
Ο π. Επιφάνιος, όπως γνωρίζετε, εκοιμήθη την Παρασκευή 10
Νοεμβρίου 1989 και ώρα 4:26 το απόγευμα. Την ώρα εκείνη βρισκόμασταν κοντά του
τέσσερα - πέντε άτομα. Στις 4:28, δηλαδή δύο μόλις λεπτά μετά το «φτερούγισμα»
της ψυχής του κι ενώ το σώμα του ήταν ακόμα «ζεστό», χτύπησε το κουδούνι της
κατοικίας του π. Επιφανίου. Οδήγησα τα βήματά μου με δυσκολία μέχρι την πόρτα
και ανοίγοντάς την αντίκρυσα με έκπληξη το Σεβασμιώτατο κυρό Θεολόγο. Φίλησα με
σεβάσμιο το χέρι του και με ρώτησε: «Πώς είναι η υγεία του π. Επιφανίου;».
Προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και κυριολεκτικά ψελλίζοντας, του
ανακοίνωσα ότι πριν λίγο εκοιμήθη. Προχώρησε προς το δωμάτιό του, ασπάστηκε με
σεβασμό το σκήνος του, μας ζήτησε ένα πετραχήλι και γονατιστοί τόσον ο ίδιος
όσο κι οι παρευρισκόμενοι, ζήσαμε ένα εξόχως συγκινητικό Τρισάγιο που τέλεσε ο
Σεβασμιώτατος.
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, δεν έχουμε το δικαίωμα ως κατά
σάρκα οικογένεια του π. Επιφανίου να πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Κύριος μας
οδήγησε τα βήματα του αειμνήστου Αγίου Λαρίσης στην οικία του π. Επιφανίου για
να είναι ο πρώτος κληρικός και μάλιστα Ιεράρχης που τέλεσε Τρισάγιο για την
ανάπαυση της ψυχής του;
Έτσι, καθοδηγούμενος από τον Κύριό μας, με αυτή του την
επίσκεψη ανταπέδωσε, κατά κάποιο τρόπο, τις ευεργεσίες που δέχθηκε κατ’
επανάληψιν από άγνωστο ευεργέτη.
Τέλος, καλό είναι να γνωρίζετε ότι ο Μακαριστός Μητροπολίτης
Λαρίσης ουδέποτε πληροφορήθηκε τις «επισκέψεις αγάπης» εκ μέρους του π.
Επιφανίου.
Ας έχουμε όλοι την ευχή του.
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και ζητώ συγγνώμη αν σας
κούρασα.
Πολυνείκης
Θεοδωρόπουλος
