Ασκητικός και Θυσιαστικός ο Εθνεγέρτης, που προσμένει ο Ελληνισμός.
Γράφει ο Πελασγός ο Μιλήσιος
Απ'
όπου και να ξεκινήσω, και στο μέρος που θα σταθώ, μια εικόνα ξεπροβάλλει.
Μοιραίοι ξεδιάντροποι κάπηλοι μπροστά μου, αίτιοι για δυστυχία και δάκρυα.
Συχνά γυρίζω εκεί γύρω στο '10, εκατό χρόνια πίσω, και κάτι. Με φτάνει ως εκεί αυτός ο παππούς, ο Εύζωνας του Ταγματάρχη Βελισσαρίου, ο Νάκος του Μπιζανίου και της Κρέσνας, που τον βλέπω σαν νάρχεται η θύμισή του πολλές φορές ως κατάρα η ευχή, δεν ξέρω, ώστε να μην ησυχάσω μέχρι να τον... "συναντήσω".
Και δε λέω του "Μακεδονικού Αγώνα", μη με τιμωρήσει το Υπουργείο επί των Εξωτερικών, γιατί αναφέρω ευκλεείς στιγμές περί της Μακεδονίας.
Μετά τον ατυχή πόλεμο του 1897, στο καραρρακωμένο στράτευμα αναπτύχθηκε η συλλογική συνείδηση της ανορθώσεως του ηθικού και της οργάνωσής του. Ήταν ίδιες στιγμές με τις σημερινές. Ώσπου ο Συνταγματάρχης Νικόλαος Ζορμπάς, πατριώτης και μετριοπαθής στρατιωτικός, με άλλους Αξιωματικούς με τον "Στρατιωτικό Σύνδεσμο" το 1909, αιτιώμενοι επίλυση πλειάδας ζητημάτων για την ανόρθωση του στρατεύματος, άφησαν λίγο χώρο στην Ιστορία για την επανάσταση στο Γουδή.
Από τα "Απομνημονεύματα ή Πληροφορίαι περί των συμβάντων κατά την διάρκειαν της Επαναστάσεως της 15ης Αυγούστου 1909" του ιδίου, διαφαίνεται πως παρεισέφρησαν επιτήδειοι στην Επιτροπή του Συνδέσμου, ώστε την κατάλληλη στιγμή να ριχτεί η ιδέα από "κάποιον" που δεν κατονομάζει, αυτό βέβαια μπορεί και να τον ενοχοποιεί για την αποδοχή ή την τεχνηέντως πρόταση "τρίτου", για την πρόσκληση του Ελευθερίου Βενιζέλου για να ηγηθεί εν τέλει της Κυβερνήσεως.
Ο σπουδαγμένος στη Μασσαλία Γεώργιος Ζυγομαλάς, το 1874 εργάστηκε ως γραμματέας του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας κι αργότερα Διευθυντής του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στα Χανιά, υπήρξε ο μέντορας του Βενιζέλου στη μύησή του στα της Γαλλίας.
Ο Βενιζέλος, σύμφωνα με ανθρώπους γνωρίζοντες πολλά περί της εποχής, προωθήθηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή, κατόπιν συνεργασίας του Άγγλου πρέσβεως Έλλιοτ στην Αθήνα και του Άγγλου προξένου στα Χανιά.
Ο άπειρος Ζορμπάς, συνταγματάρχης πυροβολικού και μετεκπαιδευθείς στη Γαλλία και Βέλγιο, έγινε παιχνίδι του Βενιζέλου, καλλιεργώντας ο δεύτερος στο Σύνδεσμο, αφ' ενός κλίμα εναντίον του Βασιλιά, μεθοδεύοντας την παραίτηση της Κυβέρνησης Μαυρομιχάλη, προτείνοντας για μεταβατικό Πρωθυπουργό το Στέφανο Δραγούμη (πατέρα του Ίωνα) με δήθεν υποστήριξη και του Σκουλούδη, προγραμματίζοντας Αναθεωρητική Βουλή και στρώνοντας για τον ίδιο την πρωτοκαθεδρία.
Ο Ζορμπάς, ενθυμούμενος τα γεγονότα μας διαφωτίζει:
"...προέβην προκαταρκτικώς εις όλως ιδιαιτέραν συνεννόησιν μετά του Στρατιωτικού ακολούθου της Γαλλικής πρεσβείας Λοχαγού Denvignes όπως ούτος ενεργήση αρμοδίως προς λήψιν πληροφοριών, εάν η Γαλλική Κυβέρνησις ήτο διατεθειμένη να δεχθή αίτησιν της ημετέρας περί αποστολής εις την Ελλάδα στρατιωτικής αποστολής υπό στρατηγόν, δια την πρακτικήν εκπαίδευσιν του ημετέρου στρατού και συνάμα, εν καταφατική περιπτώσει, εάν θα δεχθή να εκπαιδεύονται είς τε την Ανωτέραν Πολεμικήν Σχολήν και εις τα λοιπά Στρατιωτικά Σχολεία της...Μετά παρέλευσιν ολίγων ημερών με διεβεβαίωσεν...θα δεχθή απάσας τας προτάσεις της Ελληνικής Κυβερνήσεως, αλλ' υπό τον ρητόν όρον "οι αξιωματικοί της αποστολής να έχωσι το δικαίωμα της Διοικήσεως". Απήντησα ότι ο αιτούμενος όρος είναι δεκτός, δεν δύναται όμως να εκπληρωθή αμέσως, αλλά μετά παρέλευσιν ολίγου χρόνου, ένεκα κωλύματος εκ του ημετέρου Συντάγματος, όπερ θα αρθή κατά την προσεχή αναθεώρησίν του"...
Και διαφωτίζει πιο πολύ με παραπομπή στα απομνημονεύματά του, γιατί προτίμησε τη Γαλλική αποστολή: "εξωδίκως είχον μάθει την πρό πολλού γενομένην ιδιαιτέρως συνενόησιν μεταξύ Κάιζερ και Θεοτόκη περί της Γερμανικής αποστολής, ήν εθεώρουν ασύμφορον όλως δια το στράτευμά μας ένεκα του απολυταρχικού χαρακτήρος των Γερμανών αξιωματικών"...
Για να ολοκληρωθεί η παράχρηση του φρονήματος του "Συνδέσμου" παραθέτομε παραχρήμα ανάλογο περικοπή από τα "Απομνημονεύματα" του Ζορμπά:
"...Ο Βασιλεύς εκάλεσεν τον Θεοτόκην και Ράλλην και ανεκοίνωσεν αυτοίς ότι αποδέχεται την σύγκλησιν της Αναθεωρητικής συνελεύσεως και συνάμα εβολιδοσκόπησεν αυτούς περί του κρινομένου καταλλήλου ν' αναλάβη τον σχηματισμόν της νέας Κυβερνήσεως. Ούτοι, κατελθόντες εκ των ανακτόρων, ανεκοίνωσαν εις τους αναμένοντας αυτούς πολιτικούς φίλους των, την απόφασιν του Βασιλέως δια την Εθνοσυνέλευσιν και συνάμα ότι ερωτηθέντες, υπέδειξαν εις τον Βασιλέα τον Δραγούμην...Την 18ην Ιανουαρίου 1910, ο Δραγούμης, ανελθών εις τα ανάκτορα έλαβε την εντολήν του Βασιλέως να σχηματίση την νέαν Κυβέρνησιν..."
Και συμπληρώνεται η κατάσταση με την αλγεινή περιγραφή του Ζορμπά:
"...κατά την παραμονήν των Χριστουγέννων (συνέβη) πυρκαιά των Ανακτόρων και η ένεκα ταύτης άνοδος εις Αθήνας ναυτικού αγήματος μετά της σημαίας του, εκ του ορμούντος εν Φαλήρω Αγγλικού στόλου. Εν ώ ο στρατός ειργάζετο ανενδότως και εμόχθη προς κατάσβεσιν της πυρκαιάς και προς μεταφοράν και εξασφάλισιν των εν τω γραφείω του Βασιλέως υπαρχόντων εγγράφων, επίπλων κ.λ.π. άτινα οι στρατιώται μετεκόμιζον δίκην αχθοφόρων, αίφνης παρουσιάζεται το περί ού πρόκειται ναυτικόν άγημα, αποτελούμενον εκ ναυτών οπλισμένων και ετέρων αόπλων φερόντων πυροσβεστικά δήθεν όργανα,... Οι αξιωματικοί του Σ.Σ εξανέστησαν δια τα γενόμενα και προέβησαν αρμοδίως εις παραστάσεις τοσούτον σοβαράς, ώστε ο Βασιλεύς, ειδοποιηθείς περί των συμβαινόντων, εξέφρασεν εις τον παρευρισκόμενον εν τοις Ανακτόροις Πρεσβευτήν της Αγγλίας (Έλλιοτ), μετά των ευχαριστιών του, και την επιθυμίαν της αποχωρήσεως του ναυτικού αγήματος, ως περιττού..."
Τραγική εικόνα σαθρού πολιτικού συστήματος, παίγνιο ενός δημαγωγού πολιτικού, χρησιμοποιώντας τον "Στρατιωτικό Σύνδεσμο" και παίζοντας την Ελλάδα στο πόκερ, τρεις τουλάχιστον ξένες πρεσβείες (Γαλλική, Γερμανική, Αγγλική).
Έτσι στρώνονταν το έδαφος για τη σύμπηξη και της τέταρτης, της Αμερικανικής, στην τραγωδία του 1922.
Και έτσι στις 17 Μαρτίου του 1910, έληγε η θητεία της μεταβατικής Κυβέρνησης Δραγούμη:
"...η κυβέρνησις Δραγούμη, κατά τα συμπεφωνηθέντα παρητήθη αμέσως, ο δε Βασιλεύς ανέθηκε τον σχηματισμόν της νέας Κυβερνήσεως εις τον Βενιζέλον...καίτοι μή έχων υπέρ αυτού την πλειοψηφίαν εν τη Διπλή Βουλή, ανέλαβε την ευθύνην της Κυβερνήσεως της χώρας και την διεύθυνσιν των εργασιών της Διπλής Αναθεωρητικής Βουλής"...
Δέκα χρόνια μετά, αφού χρησιμοποίησε τον Δραγούμη για να στρώσει τον ερχομό του, το παρακρατικό του Τάγμα (του Γύπαρη) δολοφόνησε το γιό του Ίωνα.
Έτσι πορεύονταν το νέο πολιτικό σκηνικό παραμερίζοντας τα "παληά κόμματα" των Θεοτόκη, Μαυρομιχάλη και Ράλλη, ανασυντάσσοντας το Στράτευμα.
Ο Στρατός λοιπόν θα εκπαιδεύετο από τη Γαλλική αποστολή, και το Ναυτικό από την Αγγλική.
Οι Πρεσβείες "έκοβαν κι έραβαν" δεόντως στα της Ελλάδος, χρησιμοποιώντας όπως πάντα τους προθύμους, όχι κατ' ανάγκην ηλίθιους, και μάλιστα επικαλούμενες και την "επανάσταση" του "Στρατιωτικού Συνδέσμου" που λειτουργούσε ως το τέλειο παιχνίδι τους, μέσω ενός μοιραίου και αντιφατικού προσώπου, του Βενιζέλου.
Έτσι αναρριχήθηκε στην Εξουσία, ο άνθρωπος που έμελλε να στιγματίσει την πορεία του Ελληνισμού του Πόντου και της Ιωνίας. Χειραγωγούμενος από τη Γαλλία και Αγγλία, και χρησιμοποιούμενος για τα συμφέροντά των στη Μέση Ανατολή, μην παραθεωρώντας όμως και τη μεγάλη του συμβολή στην οργάνωση του Ελληνικού Κράτους.
Όντας ως υπομόχλιο της πολιτικής των Αγγλο-Γάλλων, το 1919 σύρθηκε στην εκστρατεία της Ουκρανίας "για την πάταξη του Μπολσεβικικού Κινήματος", εξυπηρετώντας την Αντάντ, αποστέλλοντας 22.000 Έλληνες στρατιώτες υπό τις διαταγές Γάλλων Αξιωματικών, για να δεχτεί απρόσκλητα κι ανέλπιστα βοήθεια της τότε Ρωσίας ο Κεμάλ Ατατούρκ, ώστε να ξεριζώσει τον Ελληνισμό της Κριμαίας του Πόντου και της Ιωνίας.
Αυτά παθαίνω από τον παππού, τον Εύζωνα του Βελισσαρίου.
Και θέλω δε θέλω, με βουτάει το νού, πίσω στις μέρες του.
Τα βλέπω ολοζώντανα, σα να είναι σήμερα, γιατί τα ίδια κι απαράλλαχτα "κόβουν και ράβουν" οι Πρεσβείες, με χρήσιμους πολιτικούς γι' αυτές, και μοιραίους για τους Έλληνες.
Παρακοιμώμενοι αυτών των "υπηρεσιών", αναγορεύονται "Κυβερνήτες", για να αμαυρώνουν τον μεγαλύτερο τίτλο που έφερε ποτέ Έλληνας, αυτόν του Ιωάννη Καποδίστρια.
Βουτάω στην Ιστορία, από τους αρχαίους χρόνους μέχρι τις μέρες μας, αυτή όμως η περίοδος δεν μ' αφήνει να ησυχάσω. Και δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω. Η βιοτή του παππού στο Μακεδονικό Αγώνα, είναι σα να μου λέει: Από δώ ξεκινάει η κατάρα, από το 1910...
Και συλλογιόμαι, ότι αυτός ο άνθρωπος που εισπήδησε στην "επανάσταση" του Ζορμπά, έστησε έναν μηχανισμό, που κυβερνάει μέχρι σήμερα.
Τα κόμματα, από τότε μέχρι σήμερα "κονταροχτυπιούνται", ενώ είναι του ιδίου πνεύματος, του... Βενιζέλου, γιατί "συντηρητικά" και "προοδευτικά", έτσι αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται, αρύονται εκ της πνευματικής του φύτρας!
Ομότροπα, πολυυπόστατα, μιας ουσίας. Μισαλλόδοξα στη συμπεριφορά, για τα δικά τους συμφέροντα, εμπλέκουν τους πολίτες της δύσμοιρης χώρας, σε μια εικονική αέναη διαπάλη άνευ αντικειμένου.
Και σήμερα, ζούμε τις μέρες του 1910, σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα!
Στο μνημόσυνο που έκανε προχτές, το Βενιζελικό κόμμα, ουσιαστικά συμμετείχε και το κόμμα του ...Θεοτόκη.
Αμνήμονες οι Αλάστορες του τόπου, συνομολόγησαν να σπειρωθούν ξανά εις σάρκαν μίαν, για να μας ...ξανασώσουν, εξαπολύοντας απειλές στο κόμμα που συγκυβερνούν.
Τρέλλα στους εναπομείναντες Έλληνες!
Και φωνασκούν για να τονίσουν την παρουσία τους, τρομοκρατώντας τους νεο ραγιάδες με την απειλή του ερχομού τους.
Κι ο άλλος σιωπά, δήθεν μιμούμενος το θείο του, και οι επικριτές του πληθαίνουν, όχι χωρίς λόγο!!!
Στο αθηναϊκό δίκαιο του 4ου π.Χ αιώνα, υπήρχε ο νόμος της «γραφής παραπρεσβείας». Σύμφωνα με αυτό το νόμο, ο οποιοσδήποτε πολίτης μπορούσε να μηνύσει και να ζητήσει να δικαστεί εκείνος ο οποίος ενώ κατείχε δημόσιο αξίωμα, είχε προκαλέσει βλάβη στα συμφέροντα της πόλεως.
Αν αύριο ξαναέμπαινε σε χρήση, θα ήταν φρόνιμο, να περιλαμβάνει και αυτόν που εκτός της βλάβης στα συμφέροντα της πόλεως, προξένησε βλάβη και σε ξένους ηγέτες που συνδέονταν με τα συμφέροντα της πόλεως, περίπτωση Οτζαλάν.
Στην Συντακτική Συνέλευση, που θάρθει σύντομα, όχι κατόπιν διεργασιών "νεο κομματικών", αλλά που θα προκύψει ως συνέπεια του Μεγάλου πολέμου, του Τρίτου Παγκοσμίου, είναι αναπόφευκτο ότι ο Νόμος "της Γραφής Παραπρεσβείας" δεν θα παραθεωρήσει την Αναδρομική ισχύ επί εκείνων που προξένησαν τέτοιες βλάβες!
Το ξενόδουλο πολιτικό κατεστημένο συντηρείται κοντά 100 χρόνια το ίδιο κι απαράλλαχτο, χωρίς ποτέ να έχει υποστεί τις συνέπειες των βλαβών του εναντίον του Έθνους, διατηρώντας τον επιτηδείως γλίσχρο νόμο "περί Αν-ευθύνης Υπουργών" που παραφράσσοντας το Δημοσθένη, και αφαιρώντας ένα ερωτηματικό, τον συνέταξαν έτσι ώστε να μην ταιριάζει στα μούτρα τους:
"σεις δε να αθωώνετε αυτoύς εδώ, οι οποίοι τόσον αισχρώς επώλησαν όσα σας ανήκον και μάλιστα όταν οι νόμοι ορίζουν αυστηρότατες ποινές εναντίον εκείνων οι οποίοι πράττουν αυτά" (τουτονὶ δ’ ἀφιέντας, ὃς τὰ ὑμέτερ’οὕτως αἰσχρῶς ἀπέδοτο, τῶν νόμων τὰ ἔσχατα ταττόντων ἐπιτίμια, ἐάν τις ταῦτα ποιῇ;) (ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΡΕΣΒΕΙΑΣ, 133).
Τον Εθνεγέρτη που οι Έλληνες προσμένουν, τίποτα από τις κληροδοτικές διαμαρτίες της εκατονταετίας που ταλαιπώρησε το Έθνος δεν θα τον αγγίζουν, διότι δεν έχει καμμιά σχέση μ' αυτούς ούτε στο είδος, την όψη, μήτε στις συνήθειες , μηδέ στις συναναστροφές. Γιατί είναι προσηνής, ταπεινός, ασκητικός και κυρίως Θυσιαστικός.
Δηλαδή Ορθόδοξος!
Μοιραίοι ξεδιάντροποι κάπηλοι μπροστά μου, αίτιοι για δυστυχία και δάκρυα.
Συχνά γυρίζω εκεί γύρω στο '10, εκατό χρόνια πίσω, και κάτι. Με φτάνει ως εκεί αυτός ο παππούς, ο Εύζωνας του Ταγματάρχη Βελισσαρίου, ο Νάκος του Μπιζανίου και της Κρέσνας, που τον βλέπω σαν νάρχεται η θύμισή του πολλές φορές ως κατάρα η ευχή, δεν ξέρω, ώστε να μην ησυχάσω μέχρι να τον... "συναντήσω".
Και δε λέω του "Μακεδονικού Αγώνα", μη με τιμωρήσει το Υπουργείο επί των Εξωτερικών, γιατί αναφέρω ευκλεείς στιγμές περί της Μακεδονίας.
Μετά τον ατυχή πόλεμο του 1897, στο καραρρακωμένο στράτευμα αναπτύχθηκε η συλλογική συνείδηση της ανορθώσεως του ηθικού και της οργάνωσής του. Ήταν ίδιες στιγμές με τις σημερινές. Ώσπου ο Συνταγματάρχης Νικόλαος Ζορμπάς, πατριώτης και μετριοπαθής στρατιωτικός, με άλλους Αξιωματικούς με τον "Στρατιωτικό Σύνδεσμο" το 1909, αιτιώμενοι επίλυση πλειάδας ζητημάτων για την ανόρθωση του στρατεύματος, άφησαν λίγο χώρο στην Ιστορία για την επανάσταση στο Γουδή.
Από τα "Απομνημονεύματα ή Πληροφορίαι περί των συμβάντων κατά την διάρκειαν της Επαναστάσεως της 15ης Αυγούστου 1909" του ιδίου, διαφαίνεται πως παρεισέφρησαν επιτήδειοι στην Επιτροπή του Συνδέσμου, ώστε την κατάλληλη στιγμή να ριχτεί η ιδέα από "κάποιον" που δεν κατονομάζει, αυτό βέβαια μπορεί και να τον ενοχοποιεί για την αποδοχή ή την τεχνηέντως πρόταση "τρίτου", για την πρόσκληση του Ελευθερίου Βενιζέλου για να ηγηθεί εν τέλει της Κυβερνήσεως.
Ο σπουδαγμένος στη Μασσαλία Γεώργιος Ζυγομαλάς, το 1874 εργάστηκε ως γραμματέας του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας κι αργότερα Διευθυντής του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στα Χανιά, υπήρξε ο μέντορας του Βενιζέλου στη μύησή του στα της Γαλλίας.
Ο Βενιζέλος, σύμφωνα με ανθρώπους γνωρίζοντες πολλά περί της εποχής, προωθήθηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή, κατόπιν συνεργασίας του Άγγλου πρέσβεως Έλλιοτ στην Αθήνα και του Άγγλου προξένου στα Χανιά.
Ο άπειρος Ζορμπάς, συνταγματάρχης πυροβολικού και μετεκπαιδευθείς στη Γαλλία και Βέλγιο, έγινε παιχνίδι του Βενιζέλου, καλλιεργώντας ο δεύτερος στο Σύνδεσμο, αφ' ενός κλίμα εναντίον του Βασιλιά, μεθοδεύοντας την παραίτηση της Κυβέρνησης Μαυρομιχάλη, προτείνοντας για μεταβατικό Πρωθυπουργό το Στέφανο Δραγούμη (πατέρα του Ίωνα) με δήθεν υποστήριξη και του Σκουλούδη, προγραμματίζοντας Αναθεωρητική Βουλή και στρώνοντας για τον ίδιο την πρωτοκαθεδρία.
Ο Ζορμπάς, ενθυμούμενος τα γεγονότα μας διαφωτίζει:
"...προέβην προκαταρκτικώς εις όλως ιδιαιτέραν συνεννόησιν μετά του Στρατιωτικού ακολούθου της Γαλλικής πρεσβείας Λοχαγού Denvignes όπως ούτος ενεργήση αρμοδίως προς λήψιν πληροφοριών, εάν η Γαλλική Κυβέρνησις ήτο διατεθειμένη να δεχθή αίτησιν της ημετέρας περί αποστολής εις την Ελλάδα στρατιωτικής αποστολής υπό στρατηγόν, δια την πρακτικήν εκπαίδευσιν του ημετέρου στρατού και συνάμα, εν καταφατική περιπτώσει, εάν θα δεχθή να εκπαιδεύονται είς τε την Ανωτέραν Πολεμικήν Σχολήν και εις τα λοιπά Στρατιωτικά Σχολεία της...Μετά παρέλευσιν ολίγων ημερών με διεβεβαίωσεν...θα δεχθή απάσας τας προτάσεις της Ελληνικής Κυβερνήσεως, αλλ' υπό τον ρητόν όρον "οι αξιωματικοί της αποστολής να έχωσι το δικαίωμα της Διοικήσεως". Απήντησα ότι ο αιτούμενος όρος είναι δεκτός, δεν δύναται όμως να εκπληρωθή αμέσως, αλλά μετά παρέλευσιν ολίγου χρόνου, ένεκα κωλύματος εκ του ημετέρου Συντάγματος, όπερ θα αρθή κατά την προσεχή αναθεώρησίν του"...
Και διαφωτίζει πιο πολύ με παραπομπή στα απομνημονεύματά του, γιατί προτίμησε τη Γαλλική αποστολή: "εξωδίκως είχον μάθει την πρό πολλού γενομένην ιδιαιτέρως συνενόησιν μεταξύ Κάιζερ και Θεοτόκη περί της Γερμανικής αποστολής, ήν εθεώρουν ασύμφορον όλως δια το στράτευμά μας ένεκα του απολυταρχικού χαρακτήρος των Γερμανών αξιωματικών"...
Για να ολοκληρωθεί η παράχρηση του φρονήματος του "Συνδέσμου" παραθέτομε παραχρήμα ανάλογο περικοπή από τα "Απομνημονεύματα" του Ζορμπά:
"...Ο Βασιλεύς εκάλεσεν τον Θεοτόκην και Ράλλην και ανεκοίνωσεν αυτοίς ότι αποδέχεται την σύγκλησιν της Αναθεωρητικής συνελεύσεως και συνάμα εβολιδοσκόπησεν αυτούς περί του κρινομένου καταλλήλου ν' αναλάβη τον σχηματισμόν της νέας Κυβερνήσεως. Ούτοι, κατελθόντες εκ των ανακτόρων, ανεκοίνωσαν εις τους αναμένοντας αυτούς πολιτικούς φίλους των, την απόφασιν του Βασιλέως δια την Εθνοσυνέλευσιν και συνάμα ότι ερωτηθέντες, υπέδειξαν εις τον Βασιλέα τον Δραγούμην...Την 18ην Ιανουαρίου 1910, ο Δραγούμης, ανελθών εις τα ανάκτορα έλαβε την εντολήν του Βασιλέως να σχηματίση την νέαν Κυβέρνησιν..."
Και συμπληρώνεται η κατάσταση με την αλγεινή περιγραφή του Ζορμπά:
"...κατά την παραμονήν των Χριστουγέννων (συνέβη) πυρκαιά των Ανακτόρων και η ένεκα ταύτης άνοδος εις Αθήνας ναυτικού αγήματος μετά της σημαίας του, εκ του ορμούντος εν Φαλήρω Αγγλικού στόλου. Εν ώ ο στρατός ειργάζετο ανενδότως και εμόχθη προς κατάσβεσιν της πυρκαιάς και προς μεταφοράν και εξασφάλισιν των εν τω γραφείω του Βασιλέως υπαρχόντων εγγράφων, επίπλων κ.λ.π. άτινα οι στρατιώται μετεκόμιζον δίκην αχθοφόρων, αίφνης παρουσιάζεται το περί ού πρόκειται ναυτικόν άγημα, αποτελούμενον εκ ναυτών οπλισμένων και ετέρων αόπλων φερόντων πυροσβεστικά δήθεν όργανα,... Οι αξιωματικοί του Σ.Σ εξανέστησαν δια τα γενόμενα και προέβησαν αρμοδίως εις παραστάσεις τοσούτον σοβαράς, ώστε ο Βασιλεύς, ειδοποιηθείς περί των συμβαινόντων, εξέφρασεν εις τον παρευρισκόμενον εν τοις Ανακτόροις Πρεσβευτήν της Αγγλίας (Έλλιοτ), μετά των ευχαριστιών του, και την επιθυμίαν της αποχωρήσεως του ναυτικού αγήματος, ως περιττού..."
Τραγική εικόνα σαθρού πολιτικού συστήματος, παίγνιο ενός δημαγωγού πολιτικού, χρησιμοποιώντας τον "Στρατιωτικό Σύνδεσμο" και παίζοντας την Ελλάδα στο πόκερ, τρεις τουλάχιστον ξένες πρεσβείες (Γαλλική, Γερμανική, Αγγλική).
Έτσι στρώνονταν το έδαφος για τη σύμπηξη και της τέταρτης, της Αμερικανικής, στην τραγωδία του 1922.
Και έτσι στις 17 Μαρτίου του 1910, έληγε η θητεία της μεταβατικής Κυβέρνησης Δραγούμη:
"...η κυβέρνησις Δραγούμη, κατά τα συμπεφωνηθέντα παρητήθη αμέσως, ο δε Βασιλεύς ανέθηκε τον σχηματισμόν της νέας Κυβερνήσεως εις τον Βενιζέλον...καίτοι μή έχων υπέρ αυτού την πλειοψηφίαν εν τη Διπλή Βουλή, ανέλαβε την ευθύνην της Κυβερνήσεως της χώρας και την διεύθυνσιν των εργασιών της Διπλής Αναθεωρητικής Βουλής"...
Δέκα χρόνια μετά, αφού χρησιμοποίησε τον Δραγούμη για να στρώσει τον ερχομό του, το παρακρατικό του Τάγμα (του Γύπαρη) δολοφόνησε το γιό του Ίωνα.
Έτσι πορεύονταν το νέο πολιτικό σκηνικό παραμερίζοντας τα "παληά κόμματα" των Θεοτόκη, Μαυρομιχάλη και Ράλλη, ανασυντάσσοντας το Στράτευμα.
Ο Στρατός λοιπόν θα εκπαιδεύετο από τη Γαλλική αποστολή, και το Ναυτικό από την Αγγλική.
Οι Πρεσβείες "έκοβαν κι έραβαν" δεόντως στα της Ελλάδος, χρησιμοποιώντας όπως πάντα τους προθύμους, όχι κατ' ανάγκην ηλίθιους, και μάλιστα επικαλούμενες και την "επανάσταση" του "Στρατιωτικού Συνδέσμου" που λειτουργούσε ως το τέλειο παιχνίδι τους, μέσω ενός μοιραίου και αντιφατικού προσώπου, του Βενιζέλου.
Έτσι αναρριχήθηκε στην Εξουσία, ο άνθρωπος που έμελλε να στιγματίσει την πορεία του Ελληνισμού του Πόντου και της Ιωνίας. Χειραγωγούμενος από τη Γαλλία και Αγγλία, και χρησιμοποιούμενος για τα συμφέροντά των στη Μέση Ανατολή, μην παραθεωρώντας όμως και τη μεγάλη του συμβολή στην οργάνωση του Ελληνικού Κράτους.
Όντας ως υπομόχλιο της πολιτικής των Αγγλο-Γάλλων, το 1919 σύρθηκε στην εκστρατεία της Ουκρανίας "για την πάταξη του Μπολσεβικικού Κινήματος", εξυπηρετώντας την Αντάντ, αποστέλλοντας 22.000 Έλληνες στρατιώτες υπό τις διαταγές Γάλλων Αξιωματικών, για να δεχτεί απρόσκλητα κι ανέλπιστα βοήθεια της τότε Ρωσίας ο Κεμάλ Ατατούρκ, ώστε να ξεριζώσει τον Ελληνισμό της Κριμαίας του Πόντου και της Ιωνίας.
Αυτά παθαίνω από τον παππού, τον Εύζωνα του Βελισσαρίου.
Και θέλω δε θέλω, με βουτάει το νού, πίσω στις μέρες του.
Τα βλέπω ολοζώντανα, σα να είναι σήμερα, γιατί τα ίδια κι απαράλλαχτα "κόβουν και ράβουν" οι Πρεσβείες, με χρήσιμους πολιτικούς γι' αυτές, και μοιραίους για τους Έλληνες.
Παρακοιμώμενοι αυτών των "υπηρεσιών", αναγορεύονται "Κυβερνήτες", για να αμαυρώνουν τον μεγαλύτερο τίτλο που έφερε ποτέ Έλληνας, αυτόν του Ιωάννη Καποδίστρια.
Βουτάω στην Ιστορία, από τους αρχαίους χρόνους μέχρι τις μέρες μας, αυτή όμως η περίοδος δεν μ' αφήνει να ησυχάσω. Και δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω. Η βιοτή του παππού στο Μακεδονικό Αγώνα, είναι σα να μου λέει: Από δώ ξεκινάει η κατάρα, από το 1910...
Και συλλογιόμαι, ότι αυτός ο άνθρωπος που εισπήδησε στην "επανάσταση" του Ζορμπά, έστησε έναν μηχανισμό, που κυβερνάει μέχρι σήμερα.
Τα κόμματα, από τότε μέχρι σήμερα "κονταροχτυπιούνται", ενώ είναι του ιδίου πνεύματος, του... Βενιζέλου, γιατί "συντηρητικά" και "προοδευτικά", έτσι αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται, αρύονται εκ της πνευματικής του φύτρας!
Ομότροπα, πολυυπόστατα, μιας ουσίας. Μισαλλόδοξα στη συμπεριφορά, για τα δικά τους συμφέροντα, εμπλέκουν τους πολίτες της δύσμοιρης χώρας, σε μια εικονική αέναη διαπάλη άνευ αντικειμένου.
Και σήμερα, ζούμε τις μέρες του 1910, σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα!
Στο μνημόσυνο που έκανε προχτές, το Βενιζελικό κόμμα, ουσιαστικά συμμετείχε και το κόμμα του ...Θεοτόκη.
Αμνήμονες οι Αλάστορες του τόπου, συνομολόγησαν να σπειρωθούν ξανά εις σάρκαν μίαν, για να μας ...ξανασώσουν, εξαπολύοντας απειλές στο κόμμα που συγκυβερνούν.
Τρέλλα στους εναπομείναντες Έλληνες!
Και φωνασκούν για να τονίσουν την παρουσία τους, τρομοκρατώντας τους νεο ραγιάδες με την απειλή του ερχομού τους.
Κι ο άλλος σιωπά, δήθεν μιμούμενος το θείο του, και οι επικριτές του πληθαίνουν, όχι χωρίς λόγο!!!
Στο αθηναϊκό δίκαιο του 4ου π.Χ αιώνα, υπήρχε ο νόμος της «γραφής παραπρεσβείας». Σύμφωνα με αυτό το νόμο, ο οποιοσδήποτε πολίτης μπορούσε να μηνύσει και να ζητήσει να δικαστεί εκείνος ο οποίος ενώ κατείχε δημόσιο αξίωμα, είχε προκαλέσει βλάβη στα συμφέροντα της πόλεως.
Αν αύριο ξαναέμπαινε σε χρήση, θα ήταν φρόνιμο, να περιλαμβάνει και αυτόν που εκτός της βλάβης στα συμφέροντα της πόλεως, προξένησε βλάβη και σε ξένους ηγέτες που συνδέονταν με τα συμφέροντα της πόλεως, περίπτωση Οτζαλάν.
Στην Συντακτική Συνέλευση, που θάρθει σύντομα, όχι κατόπιν διεργασιών "νεο κομματικών", αλλά που θα προκύψει ως συνέπεια του Μεγάλου πολέμου, του Τρίτου Παγκοσμίου, είναι αναπόφευκτο ότι ο Νόμος "της Γραφής Παραπρεσβείας" δεν θα παραθεωρήσει την Αναδρομική ισχύ επί εκείνων που προξένησαν τέτοιες βλάβες!
Το ξενόδουλο πολιτικό κατεστημένο συντηρείται κοντά 100 χρόνια το ίδιο κι απαράλλαχτο, χωρίς ποτέ να έχει υποστεί τις συνέπειες των βλαβών του εναντίον του Έθνους, διατηρώντας τον επιτηδείως γλίσχρο νόμο "περί Αν-ευθύνης Υπουργών" που παραφράσσοντας το Δημοσθένη, και αφαιρώντας ένα ερωτηματικό, τον συνέταξαν έτσι ώστε να μην ταιριάζει στα μούτρα τους:
"σεις δε να αθωώνετε αυτoύς εδώ, οι οποίοι τόσον αισχρώς επώλησαν όσα σας ανήκον και μάλιστα όταν οι νόμοι ορίζουν αυστηρότατες ποινές εναντίον εκείνων οι οποίοι πράττουν αυτά" (τουτονὶ δ’ ἀφιέντας, ὃς τὰ ὑμέτερ’οὕτως αἰσχρῶς ἀπέδοτο, τῶν νόμων τὰ ἔσχατα ταττόντων ἐπιτίμια, ἐάν τις ταῦτα ποιῇ;) (ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΡΕΣΒΕΙΑΣ, 133).
Τον Εθνεγέρτη που οι Έλληνες προσμένουν, τίποτα από τις κληροδοτικές διαμαρτίες της εκατονταετίας που ταλαιπώρησε το Έθνος δεν θα τον αγγίζουν, διότι δεν έχει καμμιά σχέση μ' αυτούς ούτε στο είδος, την όψη, μήτε στις συνήθειες , μηδέ στις συναναστροφές. Γιατί είναι προσηνής, ταπεινός, ασκητικός και κυρίως Θυσιαστικός.
Δηλαδή Ορθόδοξος!
Πελασγός ο Μιλήσιος
