Γράφει ο Ασκληπιάδης
Τιμούμε
τον αγώνα και τον ζήλο που έδειξαν οι νεαροί φοιτητές που εξεγέρθηκαν για τις
ιδέες τους, ασχέτως αν αργότερα οι περισσότεροι έτρεξαν να το εξαργυρώσουν με
κρατικές θέσεις άκρως προσοδοφόρες….
Εντύπωση
μου έκανε ότι στην γιορτή του πολυτεχνείου δεν τελείται ποτέ επιμνημόσυνη δέηση
για τους νεκρούς, να μνημονευτούν τα ονόματά τους.
Στο
πιο μικρό χωριουδάκι για «άσημους» αγώνες, υπάρχει πλάκα με τα ονόματα των
πεσόντων και συνήθως με την ηλικία και το επάγγελμά τους.
Εδώ
στην γερμένη κεφαλή δεν είδα κάποιο
όνομα γραμμένο ή…είναι από την πλευρά που ακουμπά στο γρασίδι για
λόγους…ταπεινοφροσύνης…
Δεν
ενδιαφέρθηκε κανείς για την μνήμη αυτών ονομαστικά;
Μοναχικά
άτομα. πρώην τρόφιμους των ορφανοτροφείων σκότωναν, ώστε να μην τους αναζητά
κανείς…
Αλλά
,για μας τους παλιότερους, ένας έκανε
την αναζήτηση και καταδικάστηκε με οκτώ
μήνες φυλακή!!!
Ηταν
η «υπόθεση της Ηλένιας» που διαφήμιζε
σαμπουάν την εταιρείας «Μπρεκ» και την
αναζητούσε ο (κατά την φαντασία του) φίλος της…
«Είναι το κορίτσι
μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά
έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει». Το “δράμα” το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές δε – η “Αυγή”- έγραψε κατά λέξη, τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο:
ΤΙ ΑΠΟΓΙΝΕ Η ΗΛΕΝΙΑ ΜΟΥ; Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ και τον υπότιτλο: “Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρη οπό σφαίρα. Τι απόγινε ;;;”.
