Γράφει ο Μέτοικος
Η αδολεσχία των «ποιμένων» της ελληνόφωνης εκκλησίας της Ελλάδος, θα είχε το γούστο της εάν έμενε στα όρια της νανουριστικής πολυλογίας.
Αρέσκονται όμως, οι υψηλόβαθμοι θρησκευτικοί υπάλληλοι του κράτους, όπως αποκαλεί τους επισκόπους ο οφικιάλιος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως κ. Χρήστος Γιανναράς να ταλαιπωρούν τα αυτιά και την ορθόδοξη αντίληψη του εκκλησιάσματος με λογύδρια μεστά κακοδοξίας.
Ένας από αυτούς του υψηλόβαθμους θρησκευτικούς υπαλλήλους, ο Πολυανής και Κιλκισίου Βαρθολομαίος που, ο αθεόφοβος «Ονειρεύεται μια Εκκλησία που διαρκώς εξελίσσεται, καθώς ό,τι μένει στατικό δεν μετέχει της ζωής»! που «Οραματίζεται μια Εκκλησία ακμαία, ανοικτή σε όλους (μπάτε σκύλοι και αλέστε), ρωμαλαία (sic) και πρόθυμη για διάλογο (με τους αιρετικούς), που μαθαίνει από τον άλλο, που αγκαλιάζει το διαφορετικό, που δεν φοβάται να πεθάνει, γιατί ξέρει ότι θα ξαναγεννηθεί ακόμα πιο ισχυρή μέσα στην ειρήνη και στο φως του Θεού»! Βρέθηκε στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Πλάκα των Αθηνών και, την Τρίτη 12 Δεκεμβρίου ημέρα της ιεράς μνήμης του Αγίου Σπυρίδωνος, Επισκόπου Τριμυθούντος του Θαυματουργού, προεξήρχε στη Θεία Λειτουργία και μίλησε επίκαιρα στο εκκλησίασμα.
«Αγαπητοί μου φιλέορτοι Αδελφοί [είπε μεταξύ των άλλων ο επίσκοπος Βαρθολομαίος] η Εκκλησία μας σήμερα πανηγυρίζει έναν απλοϊκό Ποιμένα, ο οποίος κατέστη Άγιος της Εκκλησίας…ακριβώς ένεκα της απλότητός του!…Ο Άγιος Σπυρίδωνας ήταν απλός στους λογισμούς του, απλοϊκός στα λόγια του, ακόμη και όταν μιλούσε περί του δόγματος, και απλοϊκός στις κινήσεις και στις συμπεριφορές του, ώστε η καρδιά του να είναι καθαρή από κάθε ειδούς μολυσματικής – πνευματικής ασθένειας και να έχει δεξιωθεί μέσα στο χώρο της το πρόσωπο και το φως του Κυρίου μας…».
Όταν η Ορθόδοξη Εκκλησία πανηγυρίζει έναν Άγιό της αυτό το κάνει τόσο ως έκφραση τιμής στο μαρτύριό Του, όσο και ως προβολή της απόλυτης ενότητας ορθοδόξου δόγματος και πνευματικότητας στο πρόσωπο του τιμώμενου Αγίου.
Για τον Κιλκισίου Βαρθολομαίο, ο Επίσκοπος Τριμυθούντος τιμάται ως άγιος από την Ορθόδοξη Εκκλησία όχι, γιατί «ανεδείχθη της Συνόδου της πρώτης υπέρμαχος» ούτε και, γιατί «Τω πόθω Χριστού τρωθείς, ο ιερώτατος [Σπυρίδων]…Θεόπνευστον, θυσιαστήριον θείον γέγονεν…», αλλά «ένεκα της απλότητός του»!
Όμως, πόσοι επίσκοποι της Εκκλησίας εγκολπώνονται την απλότητα ζωής του Επισκόπου Άγιου Σπυρίδωνα, ώστε να γίνουν «άγιοι», αφού, αυτό είναι το κριτήριο αγιοσύνης για τον Κιλκισίου Βαρθολομαίο;Πόσοι απ’ τους επισκόπους της ελληνόφωνης Εκκλησίας της Ελλάδος, έχουν ως πρότυπο τον Άγιο Σπυρίδωνα «το κλέος των ορθοδόξων και της Εκκλησίας το αδιάσειστον έρεισμα» και όχι τον «επίσκοπον Τριφύλλιον»;
Πόσοι από τους σημερινούς λήρους επισκόπους καταφρονούν, όπως ο Άγιος Σπυρίδων, τον εγκόσμιο πλούτο και εμπορεύονται τον πλούτο του Θεού;
Πόσοι επίσκοποι, μεταξύ των οποίων και ο Κιλκισίου Βαρθολομαίος, φορούν το σκούφο του εργάτη όπως ο άγιος Σπυρίδων και, δεν στολίζονται σαν παγώνια σε ώρα επίδειξης της κυριαρχίας τους;
Ποιοι επίσκοποι τον «πενίαν ασκούντα» Άγιο Σπυρίδωνα ακολουθούν και, πόσοι σαν τους αλχημιστές δεν πασχίζουν να μεταβάλουν τον ιοβόλο όφι της κακοδοξίας τους σε κάλπικο χρυσό;
Με τι περίσσευμα υποκρισίας ο Κιλκισίου Βαρθολομαίος επικαλείται τον Άγιο Σπυρίδωνα και την «καθαρή καρδιά του από κάθε είδους μολυσματική και – πνευματική ασθένεια» όταν μόλις προχθές αυτός, ως μιμητής του «ευεργέτου του» επισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου και του κατόλικου π.Βαρθολομαίου συλλειτούργησε με αιρετικούς και καθηρημένους Ουκρανούς στη Λαμία;
Ο Κιλκισίου Βαρθολομαίος μήπως συλλειτούργησε με τους αχειροτόνητους Ουκρανούς, γιατί «Οραματίζεται μια Εκκλησία ανοικτή σε όλους», ακόμη και στους αιρετικούς;
Άραγε κατά τον Κιλκισίου Βαρθολομαίο, τι έχει να μάθει από «τον άλλο» η Ορθόδοξη Εκκλησία που, είναι «στύλος και εδραίωμα της αληθείας»;
Γιατί ο επίσκοπος Βαρθολομαίος υποστηρίζει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να «αγκαλιάζει το διαφορετικό», το μολυσματικό, το πλανεμένο; Μήπως επειδή αυτός «Ονειρεύεται μια Εκκλησία που διαρκώς εξελίσσεται, καθώς ό,τι μένει στατικό δεν μετέχει της ζωής»;
Δηλαδή και, σύμφωνα με τον υψηλόβαθμο θρησκευτικό υπάλληλο Κιλκισίου Βαρθολομαίο η Ορθόδοξη Εκκλησία που εμμένει στο: «Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι…» είναι μια Εκκλησία που δεν εξελίσσεται και, ως εκ τούτου μένει στατική και, ως στατική, δεν μετέχει της ζωής;
Άπαγε της βλασφημίας Βαρθολομαίε!Όμως, γιατί διδάσκει ο Κιλκισίου Βαρθολομαίος ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν φοβάται να πεθάνει; Ποτέ του δεν έτυχε να ακούσει ότι, τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει αφού η Αγία της Κεφαλή βεβαίωσε πως :«καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»;
Και τέλος, «Ο Άγιος Σπυρίδωνας θαυματουργούσε κατά την επίγεια ζωή του, διότι στα υπερφυσικά και υπέρλογα επενέβη η χαρισματική απλότητά του…» όπως υποστηρίζει ο λάλος επίσκοπος Κιλκισίου Βαρθολομαίος ή, η υπερφυσική και υπέρλογος άκτιστη Θεία Χάρις επενέβη στη χαρισματική απλότητα του Αγίου Σπυρίδωνος, Επισκόπου Τριμυθούντος του Θαυματουργού, ώστε να θαυματουργεί προς Δόξαν Θεού;
