Στὸ ἀποκορύφωμα πιὰ τῆς νεοταξίτικης διαστροφῆς τῶν πάντων, φτάνουμε στὸ σημεῖο ὄχι ἁπλῶς νὰ «ἑορτάζουμε» Χριστούγεννα δίχως Χριστὸ (αὐτὴ δηλαδὴ τὴ βλακώδη, ἐπιφανειακὰ ἀστραφτερή, ἀλλὰ ἐσωτερικὰ κενὴ καὶ καταθλιπτικὴ ἐκδυτικισμένη ἀθλιότητα ποὺ μᾶς ἔχει κατακλύσει ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια), ἀλλὰ νὰ ζοῦμε πλέον καὶ τέτοιου εἴδους ἀχαρακτήριστες μαγαρισιές, σὰν τὴν ἐν λόγῳ ἐκδήλωση (ἐντὸς φερομένου ὡς πανεπιστημιακοῦ ἱδρύματος) γιά τά...ἐπαίσχυντα φυλετικὰ στερεότυπα στὰ χριστουγεννιάτικα δώρα!
Ὅλη ἡ νεοεποχίτικη γλίτσα, μέσα στὴν ὁποία δὲν ὑπάρχουν πιὰ οὔτε ἔθνη, οὔτε διαφορετικοὶ πολιτισμοί, οὔτε φῦλα, οὔτε θρησκεῖες, ἀλλὰ μία νέα παγκόσμια Τάξη, μία ἐπερχόμενη Πανθρησκεία καὶ ἕνας παγκόσμιος λαπᾶς ἀπὸ ἄφυλα, ἄβουλα καὶ ἄψυχα ζόμπι, ἔρχεται δρομαίως. Καὶ ὅσοι ἀποφασίσουν νὰ πλεύσουν κόντρα στὸ δαιμονικὸ ρεῦμα, κόντρα στὸ πιὸ βάρβαρο καὶ ἀποτρόπαιο σκοτάδι ποὺ εἶδε ποτὲ ἡ ἀνθρωπότητα, θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ πληρώσουν τὸ ὁλοένα καὶ βαρύτερο τίμημα.
Σὲ τί νὰ μᾶς πτοήσει ὅμως αὐτό; «Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω; (Ψάλμ. 26). Ἀπὸ τίποτε ἀπολύτως, ὅσο καὶ ἂν λυσσομανὰ γύρω μας ἡ ἀντίχριστη καταιγίδα.
Ἐμεῖς θὰ σταθοῦμε ἀπέναντι, ὁμολογῶντας Χριστὸ καὶ ὑπερασπιζόμενοι τὴν ἀλήθεια, ἀπέναντι σὲ ὅλη αὐτὴ τὴ διαστροφικὴ ἀποκτήνωση. Καὶ δὲν θὰ εἴμαστε μόνοι καὶ ἀνυπεράσπιστοι.
Εὐλογημένα καὶ πνευματικὰ Χριστούγεννα λοιπόν. Μὲ τὸν μόνο πραγματικὸ τρόπο ποὺ ὑπάρχει: κάτω ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τοῦ ἐν σαρκὶ Τεχθέντος Κυρίου μας...
Νεκτάριος Δαπέργολας
