«Ταπεινώθητε οὖν ὑπὸ τὴν κραταιὰν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ. Πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ' αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν. Νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. Ὧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει... Ὁ δὲ Θεὸς πάσης χάριτος, ὁ καλέσας ὑμᾶς εἰς τὴν αἰώνιον αὐτοῦ δόξαν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὀλίγον παθόντας, αὐτὸς καταρτίσει ὑμᾶς, στηρίξει, σθενώσει, θεμελιώσει· αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» (Α΄ Επιστολή Πέτρου ε΄ 6-11).
Καθὼς μπαίνουμε στὴν καρδιὰ τῆς πιὸ δαιμονικῆς θύελλας ποὺ ἔχει ζήσει ποτὲ ἡ ἀνθρωπότητα, μὲ τὸν διάβολο πραγματικὰ νὰ ὠρύεται γιὰ νὰ μᾶς καταπιεῖ, γίνεται πράγματι ὅλο καὶ πιὸ ξεκάθαρο ποιά εἶναι ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα μας, γιὰ νὰ ἀντέξουμε τὴ συνολικὴ πολυμέτωπη ἐπίθεση τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Μόνο Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ μᾶς δυναμώσει, νὰ μᾶς στερεώσει, νὰ μᾶς κρατήσει ἄθικτους μέσα στοὺς πειρασμούς, τὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες. Ἐμεῖς ἂς σταθοῦμε μὲ πίστη καὶ θάρρος, ἐναποθέτοντας στὸν ἐν σαρκὶ τεχθέντα καὶ ἐν φάτνῃ ἀνακλιθέντα Κύριό μας ὅλες τὶς ἐλπίδες μας. Εὐλογημένα, φωτεινὰ καὶ πνευματικὰ Χριστούγεννα σὲ ὅλους...
Νεκτάριος Δαπέργολας
