Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου: «Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΣΗΜΕΙΟΝ ΕΝΩΣΕΩΣ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΣΗΜΕΙΟΝ ΔΙΑΛΥΣΕΩΣ» 18-6-2000 Β416

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΣΗΜΕΙΟΝ ΕΝΩΣΕΩΣ

ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΣΗΜΕΙΟΝ ΔΙΑΛΥΣΕΩΣ»

 

       [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 18-6-2000] (Β416)

 

   Το Πνεύμα το Άγιον, αγαπητοί μου, ήδη είχε ανακληθεί από την Γην. Το είπε σαφώς ο Πατήρ: «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας». Οι άνθρωποι είχαν εξοκείλει. Παρότι ο Θεός είχε πει να μη μιγούν οι δύο κλάδοι του Αδάμ. Ο ένας ήταν του Κάιν και ο άλλος του Σηθ. Εμίγησαν όμως κινούμενοι από κίνητρα υλιστικά. «Είδαν», λέγει, «οι υιοί, οι απόγονοι του Σηθ ότι οι θυγατέρες των απογόνων του Κάιν ήταν πολύ ωραίες· και εμίγησαν». Και εχάλασαν. Και έφθασαν σε ένα σημείο που προκαλείται πλέον η απόφασις του Θεού για να έλθει ο Κατακλυσμός. Γι'αυτό λέγει… προσέξτε αυτήν την θέσιν «Οὐ μὴ καταμείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα - δεν λέει «εἰς τοὺς αἰῶνας»-  διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας». Έγιναν σαρκικοί. Αίρω, λοιπόν, το Πνεύμα μου το Άγιον. Από δω ας μάθομε ότι ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει το Πνεύμα του Θεού. Δεν… τρόπον τινά, προσγειούται ομαλά το Πνεύμα το Άγιον εις τον σαρκικόν άνθρωπον. Γνωρίζομε πλέον από την Καινή Διαθήκη ότι ο άνθρωπος είναι όχι η ψυχή του μόνον αλλά και το σώμα του και κυριότατα το σώμα του, ναός του Αγίου Πνεύματος. Πώς λοιπόν αυτό το σώμα, το οποίον θα συρθεί εις την ανηθικότητα, την ποικίλη ανηθικότητα, πώς είναι δυνατόν πλέον, αφού καταπροδόθηκε ως ναός του Αγίου Πνεύματος να μένει πλέον μέσα εκεί το Πνεύμα το Άγιον;

  Πράγματι, η όλη ζωή των ανθρώπων διετηρήθη για 120 χρόνια ακόμη. Και επήλθε ο Κατακλυσμός. Διεσώθη μόνον η οικογένεια του Νώε. Και άρχισε πάλι η ανθρωπότητα να απλώνεται στη Γη. Αλλά η ρίζα της ανθρωπότητος παρέμενε πονηρή. Η πρόθεσις, η σκέψις. Μάλιστα εκεί κάπου λέγει το ιερό κείμενο της Γενέσεως ότι «ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ». Κι όταν απεφάσισαν οι άνθρωποι να απλωθούν σε όλη τη Γη, είπαν μεταξύ των να δημιουργήσουν ένα υλικόν μνημείον, για να θυμούνται την αφετηρία του ξεκινήματός των. Από πού έφυγαν, από πού ξεκίνησαν. Και άρχισαν να κτίζουν τον πύργον της Βαβέλ.

   Ήταν όμως ένα έργον…γιατί ξέρετε, να αφήσομε ένα μνημείον, ένα υλικό σημείον που να προκαλεί μνήμη, αυτό θα πει μνημείον, δεν είναι κακό. Αλλά ήταν όμως γι’ αυτούς ένα έργον αλαζονείας. Δέστε εμείς τι φτιάξαμε, ποιοι είμαστε. Αυτό βέβαια δεν το ευλόγησε ο Θεός. Και τότε ο Θεός είπε: «Δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν, ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον. Καὶ διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος ἐκεῖθεν(:από εκεί) ἐπὶ πρόσωπον πάσης τῆς γῆς, καὶ ἐπαύσαντο οἰκοδομοῦντες τὴν πόλιν καὶ τὸν πύργον».Δεν ολοκλήρωσαν τον πύργον, ούτε την πόλιν. Ο πύργος της Βαβέλ. Βαβέλ θα πει σύγχυσις. Και ονομάσθη έτσι επειδή επήλθε σύγχυσις των γλωσσών. Ο ένας έλεγε αυτό και ο άλλος καταλάβαινε διαφορετικά.

     Μετά πενήντα ημέρες από την Ανάσταση του Χριστού, αγαπητοί μου, ήλθε και πάλι, ως γνωστόν, το Πνεύμα το Άγιον επί των ανθρώπων. Γι'αυτό η Εκκλησία μας σημειώνει στην Υμνογραφία της κάτι πολύ χαρακτηριστικό. «Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε(:ο Θεός κατέβηκε και συνέχεε τας γλώσσας), διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος(:ξεχώριζε έθνη. Ομάδες, ομάδες ανθρώπων. Προσέξτε: Διεμέριζεν ἔθνη. Το λέει και στο Δευτερονόμιο αυτό. Δηλαδή όρια έθεσε στο κάθε έθνος. Σύνορα. Να το κρατήσετε αυτό. Είναι πολύ χρήσιμο. Θα το δούμε γιατί-· ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν -την Πεντηκοστή πια-, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε (:ενώ υπήρξε σκορπισμός πρώτα τώρα με την Πεντηκοστή γίνεται μία ενότης), καὶ συμφώνως δοξάζομεν τὸ πανάγιον Πνεῦμα».

    Βλέπομε λοιπόν ότι η Πεντηκοστή στάθηκε διορθωτική της αλαζονείας των ανθρώπων που απεπειράθησαν να υψώσουν τον πύργον της Βαβέλ. Και φυσικά πλέον, εκείνο που εφεξής ενώνει όλους τους ανθρώπους, δεν είναι ο πολιτισμός, δεν είναι τα κτίρια, δεν είναι τα μνημεία, αλλά το Πνεύμα το Άγιον. Κι εκείνος που δέχεται το Θεανθρώπινον πρόσωπον του Χριστού πάντα, δέχεται και το Πνεύμα το Άγιον. Εάν δεν έχεις το Πνεύμα το Άγιον, δεν είναι δυνατόν να έχεις, συγνώμην, εάν δεν έχεις τον Ιησούν Χριστόν δεν είναι δυνατόν να έχεις το Πνεύμα το Άγιον. Και Αυτό δε επιτελεί ομοίως την πνευματικήν ζωήν. Αυτό που λέμε πνευματική ζωή, αυτό είναι. Η ζωή του Αγίου Πνεύματος. Όχι η ζωή του ανθρωπίνου πνεύματος. Ο καθένας έχει το πνεύμα του. Όχι βάσει του ανθρωπίνου πνεύματος αλλά βάσει του Αγίου Πνεύματος ασκείται η λεγομένη πνευματική ζωή.

   Χωρίς το Πνεύμα το Άγιον δεν μπορούμε να σωθούμε. Αν οι άνθρωποι πάσχουν, είναι γιατί δεν έχουν το Πνεύμα το Άγιον. Γιατί δεν το αποδέχονται. Το κορυφαίον που σήμερα μας λείπει, ιδία από την εποχή μας, είναι ακριβώς αυτό. Το Πνεύμα το Άγιον. Αυτό μας λείπει. Με την προϋπόθεση όμως ότι έχουν οι άνθρωποι πιστεύσει, το είπα και προηγουμένως, εις τον Χριστόν. Θα έχεις τον Χριστόν, για να έχεις το Πνεύμα το Άγιον.

    Και τι μπορεί να μας δώσει το Πνεύμα το Άγιον; Ίσως αναρωτηθήκατε. Και πρώτιστα με το Πνεύμα το Άγιον αποκτούμε νουν Χριστού. Λέει ο Παύλος στην Α΄προς Κορινθίους: «Ἡμεῖς δὲ νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν». «Εμείς», λέει, «έχομε νουν Χριστού». Γιατί; Εάν έχομε τον Χριστόν, έχομε το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον μας δίδει τον νουν του Χριστού. Και αυτό σημαίνει ότι σκέπτομαι όπως εσκέπτετο ο Χριστός. Σκεφθείτε, η σκέψις μου δηλαδή να είναι χριστοειδής. Είναι αντικοσμική. Και έχει γνώμονα την αιωνιότητα και το θέλημα του Θεού. Αυτό θα πει ότι έχω νουν Χριστού.

    Δεύτερον. Έχομε το Πνεύμα της αληθείας, όπως μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, εις το 14^ον κεφάλαιον. Ως Θεός βέβαια το Πνεύμα το Άγιον πάντοτε αληθεύει. Δεν μπορεί να ψεύδεται το Πνεύμα το Άγιον. Τούτο λέγεται σε αντιδιαστολή με το πνεύμα του ψεύδους και της πλάνης, που είναι ο διάβολος. Γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Μη παντί πνεύματι πιστεύετε(:Μην πιστεύετε σε κάθε πνεύμα. Αλλά μόνον στο Πνεύμα το Άγιον, το Οποίον είναι το Πνεύμα της αληθείας)». Αυτό σημαίνει ότι στον κόσμον επικρατεί το πνεύμα της πλάνης· που θα πρέπει να γνωρίζομε για να το αντιδιαστέλλομε από το Πνεύμα το Άγιον.

     Και ποιος είναι ο καρπός του πνεύματος της πλάνης; Προσέξτε. Ο πνευματισμός· τα μέντιουμ, η μαγεία, η αίρεσις, οι φυσικές θρησκείες, που σαν αλαφιασμένοι εμείς οι Ορθόδοξοι, οι Χριστιανοί γενικότερα και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πάμε να γνωρίσομε αυτές τις ξένες φυσικές, από Ανατολών ερχόμενες, θρησκείες. Να γνωρίσομε, λέει, τον Βουδισμό, να γνωρίσομε τούτο, να γνωρίσομε εκείνο. Αλίμονό μας. Ο κοσμικός τρόπος του ζην και του σκέπτεσθαι, αποτελούν πνεύματα πλάνης.

    Και μάλιστα να σας πω κάτι τελείως καινούργιο. Εδημοσιεύθη σε μία εφημερίδα ότι σε κάποια Δημοτικά Σχολεία, Πειραματικά, εις την Α΄ τάξιν του Δημοτικού σχολείου, καλά το ακούσατε, εις την Α΄ τάξιν του Δημοτικού Σχολείου εισάγεται το μάθημα της Μαγείας! Και η εφημερίδα έχει δείγματα, πώς είναι το Αλφαβητάρι που έχομε στην Α΄Δημοτικού και μαθαίνομε τα Γράμματα, το Αα, το Ββ, έτσι κι εκεί υπάρχει ένα βοήθημα, ένα βιβλίο που αναφέρεται εις την μύησιν των παιδιών εις την Μαγείαν. Το ακούσατε; Είναι πολύ φυσικό. Λέει μία κουβέντα, ένας λόγος ότι «ἡ φύσις μισεῖ τὰ κενά». Αυτό τώρα να το μεταφέρομε. Την στιγμή που διώχνομε τον Χριστόν από την ζωή μας, πολύ φυσικό να πάρει θέση ο διάβολος. Γιατί η Μαγεία πάτρωνά της έχει τον διάβολον. Το ακούσατε, παρακαλώ; Εγώ θέλω να σας προκαλέσω, αν δείτε να γενικεύεται η υπόθεσις, αν δεν αποτύχει βέβαια στο ξεκίνημά της, εσείς οι γονείς, και οι γιαγιάδες και οι παππούδες, διαμαρτυρηθείτε για να σώσομε τα παιδιά μας.

   Το Άγιον Πνεύμα είναι το χρίσμα της αληθείας. Γράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «Καὶ ὑμεῖς  - «σεις» δηλαδή, γράφει στην Α΄ του επιστολή-, τὸ χρῖσμα ὃ ἐλάβατε ἀπ᾿ αὐτοῦ, ἐν ὑμῖν μένει(:μένει σε σας), καὶ οὐ χρείαν ἔχετε ἵνα τις διδάσκῃ ὑμᾶς (:δεν έχετε ανάγκη να σας διδάξει κανείς γιατί είσαστε θεοδίδακτοι), ἀλλ᾿ ὡς τὸ αὐτὸ χρῖσμα διδάσκει ὑμᾶς περὶ πάντων -για όλα τα πράγματα μάς διδάσκει το Πνεύμα το Άγιον, που το πήραμε, είναι ξεχωριστό μυστήριον, μετά από το βάπτισμά μας, χριώμεθα, το άγιον Χρίσμα. Άλλο το βάπτισμα, άλλο το χρίσμα. Το Χρίσμα είναι να πάρομε με υλικόν τρόπον, με το λάδι αυτό, το μύρον, να πάρομε το Πνεύμα το Άγιον με υλικόν τρόπον, ξαναλέγω, διότι το Πνεύμα το Άγιον εδράζεται(κοιτάξτε την λέξη: εδράζεται, έχει έδρα Του) σε αυτό το αγιασμένο λάδι. Έτσι παίρνομε το Χρίσμα, αυτό το δεύτερον μυστήριον, το οποίον είναι, το οποίον θα μας δώσει ό,τι αγαθόν ο Θεός θέλει να μας δώσει. Το άγιον Χρίσμα είναι η προίκα μας, είναι η προίκα μας. Ναι-, καὶ ἀληθές ἐστι καὶ οὐκ ἔστι ψεῦδος, καὶ καθὼς ἐδίδαξεν ὑμᾶς μενεῖτε ἐν αὐτῷ». Και όπως σας δίδαξε, να μένετε εις αυτό. Πού; Εις το Πνεύμα το Άγιον.

    Με το Άγιο Πνεύμα, αγαπητοί μου, έχομε σαφή διάκριση του αληθούς από του ψεύδους, ή του ψεύδους, του γηίνου και του παροδικού, από του ουρανίου και μονίμου, του συμφέροντος και του μη συμφέροντος, του γνησίου από του νόθου. Μπορούμε να διακρίνομε. Είναι αυτό που λέγαμε στα κατά Τρίτην θέματά μας, είναι η πνευματική διάκρισις. Γιατί έχομε και την φυσικήν διάκρισιν. Φυσική διάκρισις, να διακρίνεις με τα μάτια σου, αυτό είναι σκότος και αυτό είναι μέρα, φως. Φυσική διάκρισις. Αυτό είναι ντουβάρι κι εκείνο είναι νερό. Φυσική διάκρισις. Αλλά η διάκρισις αυτών των στοιχείων που σας είπα, να μην τα επαναλαμβάνω, αποτελούν την λεγομένην πνευματικήν διάκρισιν.

    Ένα τρίτο σημείο: Λέγει ο Ησαΐας ότι έχομε πνεύμα φόβου Θεού· λέγει στο 11^ο κεφάλαιό του. Ναι. Το Πνεύμα το Άγιον μάς δίνει τον φόβο του Θεού. Δεν είναι συνεπώς απόβλητος ο φόβος του Θεού. Αλλά είναι ευκταίος. Είναι επιθυμητός. Η αφοβία; Η αφοβία, αγαπητοί μου, χάνει τα κεκτημένα. Θα με βοηθήσει να μη φοβούμαι τον διάβολον. Αλλά θα φοβούμαι τον Θεόν. Γιατί η αφοβία, ξαναλέγω, χάνει τα κεκτημένα. Γι'αυτό λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Μετά φόβου καί τρόμου -που είναι η επίτασις του φόβου-  κατεργαζόμενοι τὴν ἡμῶν σωτηρίαν». Μετά φόβου και τρόμου. Αν την χάσω την σωτηρία μου; Τι γίνεται; Η αφοβία έβγαλε τους πρωτοπλάστους από τον Παράδεισον. Σίγουρα. Αλλά ο φόβος του Θεού εισήγαγε τον ληστήν εις τον Παράδεισον. Όταν ο ίδιος λέγει εις τον άλλον, τον συνληστή του: «Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;». Διότι στην αρχή και οι δύο εβλασφήμουν τον Χριστόν. Μετά συνήλθε. Μπήκε φόβος του Θεού. Τρόμαξε. Συγκλονίστηκε. Και όταν ο άλλος συνέχισε να βλασφημά, του λέει: «Οὐδὲ φοβῇ σὺ τὸν Θεόν;». Δεν φοβάσαι τον Θεό; Ότι Αυτός είναι δίκαιος κ.τ.λ. κ.τ.λ.

    Δια τον μη έχοντα φόβον του Θεού, που εμπνέει το Πνεύμα το Άγιον, όλα επιτρέπονται, όπως λέγει ο Ντοστογιέφσκι. Θεμιτά και αθέμιτα. Και να σκοτώσω και να κλέψω και να κακοποιήσω. Όλα επιτρέπονται. Αφού δεν έχω τον φόβο του Θεού. Γι'αυτό και ο λαός μας λέγει: «Αυτός είναι α-θεόφοβος». Δεν έχει φόβο Θεού. Αθεόφοβος. Αντιθέτως, οι Χριστιανοί ελέγοντο…πώς ελέγοντο στην αρχαία εποχή; «Οἱ φοβούμενοι τὸν Κύριον».

   Τέταρτον. Και το εξόχως σπουδαίον γίνεται για μας το Πνεύμα το Άγιον, Πνεύμα Ελευθερίας. Γράφει ο Παύλος: «Ὁ δὲ Κύριος τὸ Πνεῦμά ἐστιν(:Ο δε Κύριος, λέγει, είναι το Άγιον Πνεύμα).· οὗ δὲ τὸ Πνεῦμα Κυρίου (:όπου δε το Πνεύμα του Κυρίου), ἐκεῖ ἐλευθερία». Είδατε; Εκεί είναι η ελευθερία. Όπου είναι το Άγιον Πνεύμα. Βαθύς λόγος. Λόγος όντως κλειδί. Επειδή σήμερα, δεν έχουν οι πολλοί το Άγιον Πνεύμα, δεν έχουν και ορθή αντίληψη περί ελευθερίας. Είναι το πιο κακοποιημένο πράγμα η ελευθερία. Θεωρούν την ελευθερία σαν ασυδοσία. Και αυτό αποτελεί στοιχείον αυτοκαταστροφής. Όπως λέγει πάλι ο λόγος του Θεού: «Οι άνθρωποι που επικαλούνται», λέει, «την ελευθερία, αυτοί είναι δούλοι της φθοράς». Φράσις στην Καινή Διαθήκη. Δούλοι της φθοράς. Η αναρχία, ο αμοραλισμός-αμοραλισμός θα πει όταν δεν έχεις καμίαν ηθικήν- είναι σημεία απουσίας του Αγίου Πνεύματος που δίδει την ορθήν αντίληψιν περί ελευθερίας.

    Ένα πέμπτο σημείο ακόμη αν θέλετε. Λέγει ο Ψαλμωδός ότι λαβαίνομε πνεύμα ηγεμονικόν. Πωπω! Είναι στον 50^ό Ψαλμό. «Καὶ πνεύματι ἡγεμονικῷ στήριξόν με», λέει κ.τ.λ. Είναι ο ηγεμών νους. Εκείνος ο οποίος εγκαθίσταται ὁ ἡγεμὼν νοῦς από το Πνεύμα το Άγιον. Κι έτσι κυβερνάει ο νους. Δεν κυβερνούν οι πατούσες, ούτε οι φτέρνες, ούτε οι κλωτσιές στο ποδόσφαιρο. Ούτε, ούτε, ούτε… Ὁ ἡγεμὼν νοῦς. Γι'αυτό τρομάζει ο Δαβίδ και λέγει το εξής: «Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μὴ ἀντανέλης ἀπ’ ἐμοῦ». Ένεκα των αμαρτιών μου, μην πάρεις το Πνεύμα Σου το Άγιον από μένα. Γιατί χάθηκα.

   Κι ένα τελευταίο σημείο: Αν είναι τελευταίον. Πλήθος, πλήθος δωρεές μας φέρει το Πνεύμα το Άγιον. Αλλά δυστυχώς ο χρόνος πάντοτε είναι περιορισμένος. Όταν μας δίδεται ακόμη το Πνεύμα το Άγιον και μας δίδει το Πνεύμα της υιοθεσίας. Λέει ο Απόστολος Παύλος εις την προς Ρωμαίους επιστολή του: «Ἐλάβετε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν· ἀββᾶ ὁ πατήρ». Με αυτό το Πνεύμα αποκαλούμε τον Θεό Πατέρα. Αββά θα πει «πατήρ». Έχει δύο γλώσσες. Είναι η συριακή είναι και η ελληνική. Αββά ο πατήρ. Σε δύο γλώσσες. Πείτε σε κάποιον, για να μη μου πείτε ότι είναι αυτονόητο να πω τον Θεό Πατέρα, πείτε σε κάποιον να αποκαλέσει τον Θεό Πατέρα, όταν δεν τα έχει καλά με τον Θεό. Αδύνατον. Το κεφάλι να του πάρετε, τον Θεόν Πατέρα δεν τον επικαλείται. Για να δείτε ότι πράγματι το Πνεύμα το Άγιον μας εμπνέει να λέμε τον Θεόν Πατέρα. Και όταν λέμε «Πάτερ ἡμῶν», αυτό το «Πάτερ ἡμῶν» είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Και εκ της υιοθεσίας γεννάται το αίσθημα της ασφαλείας. Όπως το μικρό παιδί. Βλέπετε- μία μικρούλα εδώ κοιμάται. Πού κοιμάται; Δίπλα στη μάνα της. Ναι. Είναι η μάνα της. Έτσι, αγαπητοί μου, όταν έχω το στήριγμα, το σκέπασμα του πατέρα, αισθάνομαι ασφάλεια. Ο άνθρωπος, ξέρετε πότε δεν αισθάνεται ασφάλεια; Όταν δεν έχει τον Θεόν Πατέρα. Γι'αυτό σήμερα έχομε τόσες και τόσες άσχημες καταστάσεις. Δηλαδή το να πω τον Θεόν Πατέρα αλλά με όλη την συνέπεια, αυτό έχει τεραστία σημασία ψυχολογική.

    Ενώ έχομε τόσα πράγματα, αγαπητοί, από το Άγιον Πνεύμα, και πολλά βέβαια άλλα, πού να τα απαριθμήσομε, σας είπα, ποιος ποτέ θα πίστευε, ποιος ποτέ θα πίστευε ότι οι Χριστιανοί που έλαβαν το Χρίσμα του Αγίου Πνεύματος, θα εσκέπτοντο να ξαναγυρίσουν για να αποτελειώσουν τον πύργον της Βαβέλ! Τι είπατε; Ποιος ποτέ θα το φανταζόταν, να ξαναγυρίσουν οι Χριστιανοί να κτίσουν τον πύργο της Βαβέλ; Κι όμως, αγαπητοί μου. Τι είναι αυτό; Είναι το ξανακτίσιμο του πύργου της Βαβέλ η άρνησις της Πεντηκοστής που λέγεται Παγκοσμιοποίησις. Τ’ ακούσατε;Η άρνηση της Πεντηκοστής λέγεται Παγκοσμιοποίησις. Δεν έχω χρόνο πιο πολύ να σας πω, ότι ο Θεός έβαλε τα όρια των εθνών. Είναι στο Δευτερονόμιο. Το αναφέρει ο Απόστολος Παύλος εις την Πνύκα επάνω στην Αθήνα κ.λπ. Ο Θεός θέλει σύνορα. Όπως θέλει και ντουβάρια στο κάθε σπίτι, στην κάθε οικογένεια. Δεν μπορούμε όλοι… ξέρετε κάποτε τι είχε γίνει; Στην Ρωσία το πείραμα. «Τι θα πει», λέει, «οικογένεια; Ε, κοινά όλα». Γρήγορα κατάλαβαν ότι αυτό το πράγμα δεν στέκεται. Στέκεται αυτό το πράγμα; Έτσι συμβαίνει και με τα έθνη. Και δεν είναι απλώς γιατί έχομε μία πολιτισμική ισοπέδωση. Αυτό είναι, πιστέψτε με, αυτό είναι το λιγότερο. Αλλά ζητούμε την ένωση των ανθρώπων δια της παγκοσμιοποιήσεως, στην κοινωνική ένωση, στην εμπορική ένωση, την πολιτισμική ένωση και προπαντός εις την θρησκευτικήν ένωσιν. Αυτό που ακριβώς λέμε Οικουμενισμός. Στην χοάνη αυτή να ρίξομε όλες τις θρησκείες, να βγάλομε αυτό που λέμε Οικουμενισμός. Θέτομε λοιπόν εκ ποδών τον Θεόν που σταμάτησε την πυργοποιία τότε και μας έδωσε την Πεντηκοστή. Τον διώχνομε τον Θεό. Δεν τον χρειαζόμεθα τον Θεό. Αυτή η ενότητα είναι ακραιφνώς, ακραιφνώς δαιμονική.

     Αλλά και με αυτήν την ενότητα- προσέξτε- θα τελειώσει ο κόσμος. Δεν ξαναγυρίζει ο Θεός. Τελείωσε. Αυτή είναι η διαδρομή. Πύργος Βαβέλ-Πεντηκοστή- ξαναγυρίζομε στον Πύργο της Βαβέλ. Εκεί θα τελειώσει ο κόσμος. Και το τέλος του θα είναι τραγικό. Το τέλος του θα το εμπνέει, του κόσμου το τέλος, ο διάβολος και ο Αντίχριστος. Και ο Ψευδοπροφήτης. Αυτή η ανίερος τριάδα.

   Είπε ο Κύριος ότι όταν θα ξαναέλθει, θα βρει την πίστιν επί της Γης; Αυτό το ερώτημα έθεσε. Αγαπητοί μου, θα την βρει την πίστη επί της Γης αλλά σε λίγους. Στο λείμμα, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος. Στο υπόλοιπον. Ένα μικρό μέρος. Γι'αυτό, αγαπητοί, σήμερα γιορτάζομε την Αγία Πεντηκοστή. Έχομε αντιληφθεί την μεγάλη σημασία και το τι μας εχάρισε το Πνεύμα το Άγιον; Χωρίς το Πνεύμα το Άγιον δεν έχομε λόγον υπάρξεως. Όπως δεν είχαν και οι άνθρωποι προ του κατακλυσμού. Τα κηρύγματα των ποικίλων παγκοσμιοποιήσεων, περιφρονήσατέ τα. Προπαντός δε στον θρησκευτικό τομέα, τον Οικουμενισμό. Κλείστε τ’ αυτιά σας και σφίξετε την ορθόδοξη πίστη μέσα στην καρδιά σας. Έχομε εισέλθει εις τον χώρον των εσχάτων ημερών. Όλα το δείχνουν. Εμείς, έχοντες το Πνεύμα το Άγιον, να γινόμεθα αγιότεροι και αγιότεροι. Και τότε αναμένομε τον Κύριον Ιησούν, που μας βεβαιώνει: «Ἰδού, ἔρχομαι ταχύ. Καὶ τὸ Πνεῦμα καὶ ἡ νύμφη -το Άγιον Πνεύμα και η Εκκλησία. Γιατί το Πνεύμα μένει στην Εκκλησία. Δηλαδή η Εκκλησία και το Άγιον Πνεύμα, με ένα στόμα, γιατί βοηθάει το Πνεύμα το Άγιον την νύμφην, δηλαδή την Εκκλησίαν- λέγουσιν· ἔρχου (:Έρχομαι γρήγορα. Έρχου. Έλα Κύριε). Καὶ ὁ ἀκούων (:όποιος ακούει μέσα στην Ιστορία) εἰπάτω (:Ας πει)· Ἔρχου». Αμήν.

                 ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

     και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή

                μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

            ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας:

                            Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

·        Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

·        https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_838.mp3