Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου: «Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΡΑΣΙΣ» 20-5-2001] (Β435)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ[:Ιω. 9, 1-38]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΟΡΑΣΙΣ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 20-5-2001] (Β435)  (έκδοσις β΄)

    Σήμερα, η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, αναφέρει, σαν ευαγγελική περικοπή, την θεραπεία του εκ γενετής τυφλού, που με πολλές λεπτομέρειες μας αφηγείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Το θαύμα της θεραπείας του τυφλού από τον Κύριον, περιέχει σε μας πλουσιοτάτην θεολογίαν. Αλλά εμείς θα μείνομε μόνο εις το συμπέρασμα που έβγαλε ο ίδιος ο Κύριος από την στάση του πρώην τυφλού, αλλά και την στάση της απιστίας του περιβάλλοντός του.

     Είπε ο Κύριος αυτόν τον καταπληκτικόν λόγον: «Εἰς κρῖμα ἐγὼ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἵνα οἱ μὴ βλέποντες βλέπωσι καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται». Δηλαδή «ήλθα στον κόσμο για να δημιουργήσω μία κρίσιν. Ώστε εκείνοι οι οποίοι δεν βλέπουν, να βλέπουν, κι εκείνοι οι οποίοι βλέπουν, να μη βλέπουν». Ήλθε, λοιπόν, ο Κύριος να φανερώσει ποιοι διέθετον τώρα πνευματικήν όρασιν, παρότι είχαν σωματικήν τύφλωσιν, όπως εν προκειμένω αυτός ο τυφλός ο εκ γενετής μάλιστα, και ποιοι διέθετον πνευματικήν τύφλωσιν, παρότι διέθετον σωματικήν όρασιν. Έβλεπαν. Είχαν καλά τα μάτια τους.

     Έτσι ο Κύριος ουσιαστικά θέλησε με το θαύμα αυτό να δείξει ότι υπάρχει πνευματική ή τύφλωσις ή όρασις· πνευματική. Οι Πατέρες μάς διδάσκουν ότι παράλληλα με τις πέντε σωματικές αισθήσεις, έχομε και πέντε πνευματικές αισθήσεις. Όταν η Γραφή λέει: «Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος». «Ελάτε», λέει, «να γευθείτε - είναι η μία αίσθησις- καί ἴδετε -είναι η άλλη αίσθησις, η όρασις- ὅτι χρηστός ὁ Κύριος. Ότι ο Κύριος είναι αγαθός. Ελάτε και να γευθείτε και να δείτε». Προσκαλεί τον άνθρωπο, εν προκειμένω, να χρησιμοποιήσει την πνευματική του γεύση και την πνευματική του όραση·  για να αντιληφθεί ότι ο Κύριος είναι αγαθός. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό το πράγμα, αγαπητοί μου.

      Και πράγματι είναι εκείνο που λέγει ο λαός μας, μάλιστα από την αρχαιότητα: «Νοῦς ὁρᾷ καὶ νοῦς ἀκούει». Τι θα πει αυτό; «Εκείνος που βλέπει είναι ο νους. Εκείνος που ακούει είναι ο νους». Κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Οι σωματικές αισθήσεις απλώς μεταφέρουν εξωτερικά ερεθίσματα που τον τελικό λόγο ερμηνείας αυτών των ερεθισμάτων έχουν βεβαίως οι πνευματικές αισθήσεις. Βλέπω κάτι, απετυπώθη στο μάτι μου ή καλύτερα δια του ματιού μου, πέρασε εις τον εγκέφαλό μου. Από κει μετά και πέρα έχει τον λόγο η πνευματική όρασις. Να καθορίσει τι ήταν αυτό το οποίο μεταφέρθηκε διαμέσου των οφθαλμών. Των σωματικών οφθαλμών.

     Στο σημερινό θαύμα, έχομε την αίσθηση της πνευματικής οράσεως, που διέθετε μεν ο τυφλός –άκουσον, άκουσον- δεν διέθεταν όμως οι Φαρισαίοι. Πράγμα που φανερώνει ότι και οι πνευματικές αισθήσεις μπορούν κι αυτές με την σειρά τους να αμβλυνθούν ή να καταστραφούν ακόμη. Ανάλογα με την προαίρεση του ανθρώπου αν είναι αγαθή ή κακή.

     Ο σκοπός τόσο των σωματικών αισθήσεων, όσο και των πνευματικών αισθήσεων είναι να αντιληφθεί ο άνθρωπος πρώτιστα τον Θεόν. Να αντιληφθεί τον Θεόν. Και να Τον αναγνωρίσει ως Δημιουργόν και Πατέρα. Αυτός είναι ο σκοπός και των σωματικών και των πνευματικών αισθήσεων. Θα το πω, επαναλαμβάνω, για να αποκτήσει ο άνθρωπος την γνώση του Θεού. Γι'αυτό εξάλλου άνοιγε τα μάτια των τυφλών ο Κύριος. Για να ιδούν τον Ενανθρωπήσαντα Υιόν του Θεού. Το αντιληφθήκαμε γιατί άνοιγε τα μάτια; Βέβαια, έχομε πολλούς λόγους. Ας πούμε για να αποδείξει ότι είναι Υιός του Θεού, ότι… ότι… ότι… είναι ο Μεσσίας κ.λπ. Αλλά το μεγαλύτερο πράγμα, το πρώτο να δουν οι άνθρωποι, και οι τυφλοί ακόμη, Εκείνον που δεν θα μπορούσαν αλλιώτικα να δουν. Να Τον δουν! Αυτό το «να Τον δουν»! Διότι το να δούμε τον Θεόν Λόγον Ενανθρωπήσαντα, είναι το μεγαλύτερο γεγονός μέσα στον κτιστόν ορατόν και αόρατον κόσμον. Το αντιλαμβανόμεθα αυτό; Εξάλλου τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Ξέρετε τι είναι η Βασιλεία του Θεού; Η όρασις του προσώπου του Θεού Λόγου. Και δι’ Αυτού ολοκλήρου της Αγίας Τριάδος. Ακόμα, είπαμε «του Ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου». Όχι γυμνού του Λόγου. Αλλά του Ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου. Και έτσι ανοίγει τα μάτια των τυφλών.

      Αν θα μου πείτε: «Καλά αυτά σε μία πολύ στενή χρονική ζώνη, όπως ήταν τότε που ο Χριστός ήταν πάνω εις την γην. Και επιτέλους-επιτέλους ούτε όλοι οι τυφλοί έγιναν καλά. Μέχρι σήμερα αυτό πώς αντικαθίσταται; Που σας είπα;». Με την πίστιν. Όταν πιστεύσομε, τότε έχομε αυτήν την όρασιν του Υιού και Λόγου του Θεού. Για να Τον δούμε. Να Τον δούμε! Εξάλλου, στην Βασιλεία του Θεού, τι; Αυτό που λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ότι «ὀψόμεθα Αὐτὸν καθὼς ἐστίν». Ο τόνος πέφτει επάνω στο «καθὼς ἐστίν». Αντιλαμβανόμεθα τι σημαίνει «καθὼς ἐστίν»; «Όπως είναι»! Γι’ αυτό ο Χριστός είπε το εξής, το πολύ βαρυσήμαντο. «Μακάριοι οἱ ὀφθαλμοὶ οἱ βλέποντες ἅ βλέπετε (:Ευτυχισμένα τα μάτια που βλέπουν εκείνα που βλέπουν). Λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι πολλοὶ προφῆται καὶ βασιλεῖς ἠθέλησαν ἰδεῖν ἃ ὑμεῖς βλέπετε (:Πολλοί θέλησαν να ιδούν. Όπως και ο Αβραάμ. ‘’Και είδε, λέει, την δική μου την ημέρα…’’.Πω, πω…! Πόση θεολογία, αν έχει κανείς τα μάτια του ανοιχτά, τι μπορεί να δει και τι μπορεί να καταλάβει…) καὶ οὐκ εἶδον, καὶ ἀκοῦσαι ἃ ἀκούετε, καὶ οὐκ ἤκουσαν (:και να ακούσουν εκείνα τα οποία εσείς με τα υλικά σας αυτιά τώρα με ακούτε, λέει, στους Αποστόλους, και δεν άκουσαν)». Πόσοι λαχτάρησαν!

     Ώστε, λοιπόν, το σχέδιο του Θεού, όταν εδημιούργει τον κόσμον ο Άγιος Τριαδικός Θεός, με άμεσην επέμβασιν, θα λέγαμε, τρόπον τινά, τον Θεόν Λόγον, άμεσην επέμβασιν, ήταν, το λέει καθαρά αυτό, η Παλαιά Διαθήκη, το βιβλίο των «Παροιμιών», ήταν να κατοικήσει ο Θεός Λόγος μαζί με τους ανθρώπους. Ξέρετε τι λέει εκεί στις Παροιμίες; Ξέρετε τι λέει εκεί στις «Παροιμίες»; «Και η χαρά μου ήταν –λέει ο Θεός Λόγος, το δεύτερον πρόσωπον- να βρίσκομαι ανάμεσα εις τους ανθρώπους». Ο Ίδιος ο Χριστός δεν παρακαλεί στην αρχιερατική Του προσευχή και λέει: «Πατέρα μου, Σε παρακαλώ, δώσε αυτοί που με αγάπησαν κι αυτούς που αγάπησα -τους μαθητάς Του και τους διαδόχους των κ.τ.λ. κ.τ.λ.- να είναι μαζί μου και να βλέπουν το πρόσωπό μου».

     Ξέρετε, η θεωρία του προσώπου είναι μεγάλη υπόθεσις. Είναι ολόκληρη θεολογία η θεωρία του προσώπου. Ναι, ναι. Να σας το πω με πολύ απλά και πεζά λόγια. Αυτό που λέει ο λαός. Λέει ο λαός ότι το πρόσωπον είναι σπαθί! Το έχετε ακούσει πολλές φορές. Τι σημαίνει; «Η παρουσία του προσώπου έχει πολλά να πει». Ναι, έχει πάρα πολλά να πει. Γι’ αυτό, μην ξεχνάμε ότι ο Χριστιανισμός είναι κοινωνία όχι μόνον των ανθρώπων μεταξύ των, αλλά και κοινωνία των ανθρώπων μετά του Θεού. Και θα… βλέπουν το πρόσωπον Αυτού.

     Κάποτε ο Κύριος είπε εις τους Γραμματείς και εις τους Φαρισαίους, τους απεκάλεσε με βαρείς χαρακτηρισμούς. Τους είπε: «Μωροί και τυφλοί». Τους είπε: «Φαρισαῖε τυφλέ». Ενθυμείσθε την περικοπή που λέμε την Μεγάλη Τρίτη. «Φαρισαῖε τυφλέ· που δεν βλέπεις! Σεις που είσαστε τυφλοί και ανόητοι, μωροί». Είναι βαρείς χαρακτηρισμοί αυτοί. Θα έλεγε ο Κύριος: «Εγώ σας έκανα με νουν κι εσείς αποβαίνετε, καταλήγετε να γίνεστε τυφλοί και ανόητοι και μωροί;».

      Τι είναι η πνευματική όρασις; Να μπορείς να διακρίνεις τις ενέργειες του Θεού και δια των ενεργειών του Θεού, Αυτόν τον ίδιον τον Θεό. Αυτό λέγεται «πνευματική όρασις». Η πνευματική διάκρισις είναι η όραση της ψυχής. Είναι η δύναμις εκείνη της ψυχής, που μπορεί να αναγνωρίζει το αληθινό, το αιώνιο από το ψεύτικο και το παροδικό.

      Βέβαια έχομε και την φυσικήν διάκρισιν. Ότι… «αυτή είναι καρέκλα μπροστά μου κι εδώ είναι ένα μηχάνημα μπροστά μου». Αυτό λέγεται φυσική διάκρισις. Είδατε να πάμε να κουτουλάμε επάνω στις κολώνες του ηλεκτρικού; Τις βλέπομε στον δρόμο. Δεν πάμε και κουτουλάμε. Αυτό λέγεται «φυσική διάκρισις». Μετά άλλα μερικά πράγματα: «Με πείραξε κάτι στο στομάχι μου; Αυτό δεν θα το ξαναφάω». Αυτό είναι φυσική διάκρισις. Είναι σπουδαία η φυσική διάκρισις.

      Αλλά το να μείνω μόνο εις την φυσικήν διάκρισιν και να μην έχω την πνευματικήν διάκρισιν, υστερούμαι πάρα πολύ. Την δύναμή της την έχει φυτεύσει, την δύναμιν της πνευματικής διακρίσεως, Αυτός ο Ίδιος ο Δημιουργός, για να διακρίνει ο άνθρωπος, πράγμα που ταιριάζει αυτό ιδιαιτέρως, εις την λογικότητα και εις την ελευθερίαν. Μόνο όταν έχω μέσα μου ακμαία την περίπτωση της λογικότητος και της ελευθερίας, τότε μόνον μπορώ να μιλάω για πνευματική διάκριση.

     Έτσι, βλέπω με τα μάτια της ψυχής. «Διαθέτω όραση πνευματική» σημαίνει: Βλέποντας την φύσιν, διακρίνω τον Θεόν Δημιουργόν. Μπορείς να πεις από ένα φτωχό κρινάκι που θα πέσει στα χέρια σου, ιδίως τώρα την άνοιξη: «Τι δημιουργεί ο Θεός Λόγος!». Διέκρινες τον Θεόν. Ως Παντοδύναμον, Πάνσοφον και Πανάγαθον. Προκειμένου να προστατεύσει κάτι. Ξέρετε, υπάρχουν σπόροι που τους τρώνε τα πουλιά. Κι αυτοί δεν χωνεύονται! Στο φοβερό στομάχι του πουλιού! Το στομάχι του πουλιού είναι φοβερόν! Με τα υγρά του. Και φεύγει από το στομάχι του πουλιού, το κουτσουλάει τον σπόρο. Δεν ξέρω πού. Στα κεραμίδια θέλετε, πάνω στις πέτρες, στα βράχια. Και φυτρώνει εκεί ο σπόρος. Είναι καταπληκτικό! Κύριε, έρχεσαι και προστατεύεις αυτόν τον σπόρον, για να συνεχίσει την πορεία του. Μα είσαι Πάνσοφος. Μα είσαι Παντοδύναμος. Μα είσαι Πανάγαθος.

      Βλέπω ακόμα, έχω πνευματική όραση, βλέπω την Πρόνοια και την κυβέρνηση του Θεού. Βλέπω τον Θεό στην Ιστορία, στα γεγονότα. Αλλά και στην ζωή μου την ίδια, βλέπω τον Θεό μέσα μου, σαν μία υπερτάτη πληροφορία. Βλέπω την θεανθρωπίνη φύση του Χριστού και πιστεύω σ’ Αυτόν και Τον προσκυνώ, όπως ο πρώην τυφλός. Βλέπω την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, τόσο όταν μένει μέσα μου, αλλά και όταν ακόμη απέρχεται το Πνεύμα το Άγιον και αισθάνομαι την ερημιά Του. Βλέπω την δόξα του Θεού με τις ποικίλες ενέργειές της. Καθετί που ενεργεί αποτελεί δόξα του Θεού. Βλέπω τα σημεία της παρουσίας του Κυρίου, ότι έρχεται και ότι ἐγγὺς ἐστί. Και ότι είναι κοντά. Το βλέπεις αυτό. Μελετάς δηλαδή τα λεγόμενα «σημεῖα τῶν καιρῶν». Εξάλλου, προτρεπόμεθα να μελετούμε τα «σημεῖα τῶν καιρῶν». Και ο Κύριος μάς προτρέπει. Ο δε άγιος Ιγνάτιος λέγει στον άγιο Πολύκαρπο: «Να μελετάς», λέει, «τα σημεία των καιρών και να περιμένεις Εκείνον που περιμένομε». Δηλαδή τον Ιησούν Χριστόν.

    Βλέπω, ακόμη, τον πτωτικόν άνθρωπον μέσα μου. Αλλά και τον καινόν, τον καινούριο άνθρωπο, τον εν Χριστώ Ιησού. Προγεύομαι τα αγαθά της Βασιλείας του Θεού, μέσα στις θεολογικές αρετές, πίστεως, ελπίδος, αγάπης και προσευχής. Και η προσευχή είναι θεολογική αρετή.

    Αισθάνομαι, ακόμη, την ματαιότητα και παροδικότητα και πτωχεία του κόσμου τούτου. Και επιθυμώ μία κρείττονα πατρίδα, μια καλύτερη πατρίδα. Την επιθυμώ. Βλέπω ότι όλα είναι ωραία, σοφά, σπουδαία, αλλά παροδικά. Μια εικόνα της Βασιλείας του Θεού. Τίποτε άλλο.

     Ζω την παρουσία των αγίων. Ζω την μεσιτεία τους, στην αγάπη τους και στη βοήθειά τους. Λυπάμαι πολύ τους ανθρώπους, όταν δεν ζουν ευαγγελικά, δεν καταλαβαίνουν τίποτε. Έχουν τύφλωση πνευματική, μαστίζονται από τα πάθη, και τα σαρκικά και τα πνευματικά και αναρωτιέμαι: «Γιατί δεν βλέπουν; Γιατί δεν βλέπουν;».

      Αν ακόμα ζήσω πιο έντονη πνευματική ζωή, τόσο περισσότερο θα αποκτήσω πνευματική όραση. Μέχρι να ίδω και αυτό το άκτιστον φως. Οι τρεις μαθηταί είδαν το άκτιστον φως, το λεγόμενον Θαβώριον φως. Αλλά και πόσοι άλλοι άγιοι είδαν το άκτιστον φως, μέσα… κατά την διαδρομή του αγιολογίου που έχομε. Πόσοι, πόσοι, πόσοι! Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει πια όρασις πνευματική εις τον ανώτατον βαθμόν.

      Και όλα αυτά γιατί; Λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: «Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐστὶν τὸ ποιοῦν ἑτέρους ὀφθαλμούς». Μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Ότι «το Πνεύμα το Άγιον είναι Εκείνο που κάνει τα άλλα μάτια». Το Πνεύμα το Άγιον είναι Εκείνο που κάνει τα άλλα μάτια.

        Τι μπορεί, όμως, να καταστρέψει αυτήν την πνευματικήν όρασιν; Είναι κάτι που μας ενδιαφέρει. Και πρώτα πρώτα, αγαπητοί μου, είναι η αμαρτία. Πωπω, η αμαρτία! Μάλιστα η αμαρτία που χρονίζει. Και ακόμη τα ψυχικά πάθη: ο εγωισμός, η υπερηφάνεια, το μίσος, ο φθόνος, η φιλαργυρία, αυτά τυφλώνουν τον άνθρωπο. Μια φορά ένας… είναι ένα ανέκδοτο, ήθελε να δείξε στον άλλον ότι τα χρήματα τον τυφλώνουν. Πήρε λοιπόν ένα νόμισμα και του το ‘βαλε στα μάτια. Του λέει: «Τώρα τι βλέπεις;». Λέει: «Τίποτα». «Ε, να το ξέρεις, λοιπόν, ότι η φιλαργυρία τυφλώνει τα μάτια της ψυχής».

     Αποτέλεσμα της τυφλώσεως είναι να φθάσω να αποδεικνύομαι ανόητος, με μωρία, με αφροσύνη, με άγνοια. Έτσι έχομε τύφλωση και σε θέματα πίστεως. Φθάνομε στην αθεΐα. Δεν δεχόμεθα την θεανθρωπίνη φύση του Χριστού. Θεωρούμε τον κόσμον αυθύπαρκτον. Ότι από μόνος του υπάρχει ο κόσμος. Ότι δεν υπήρξε κανένας Θεός που εδημιούργησε τον κόσμον. Το φαινόμενο της ζωής το θεωρούμε αυτόματον ή προϊόν της τύχης. Και τον άνθρωπο ως προϊόν εξελίξεως. Είναι αυτές οι θεωρίες που επικρατούν ιδιαίτατα εις την εποχή μας.

      Έχομε τύφλωση σε θέματα ηθικής. Σήμερα, εάν τ’ αγόρι ή το κορίτσι δεν έχει τον φίλο ή την φίλη, δεν θεωρείται κανονικός άνθρωπος. Ότι υστερεί, ότι κάτι έχει πάθει. Τι έχει πάθει; Ότι έχει πάθει… άκουσον- διαστροφή. «Αν μένεις εν παρθενία, εν αγνότητι, έχεις πάθει διαστροφή!». Αυτό τι είναι; Δεν είναι μία τύφλωση της ηθικής φύσεως; Έχομε υποκειμενοποίηση της ηθικής. Έχομε τον φροϋδισμόν. Αυτές όλες οι θεωρίες που ξεπήδησαν. Έχομε τον φεμινισμόν. Μας λέγαν.. .χθες το βράδυ μου είπαν να εύχομαι για μια κοπέλα, η οποία βέβαια είναι… τι είναι; Είναι στην αεροπορία, υπηρετεί στην Αεροπορία, όπως έχομε τις χωροφυλακίνες κ.τ.λ. κ.τ.λ. Να εύχομαι διότι… «Αχ», λέω, αυτές οι γυναίκες. Αχ, αυτός ο φεμινισμός· που έβγαλε την γυναίκα έξω από το σπίτι της!». Αλλά το ήθελε όμως η γυναίκα. Το ήθελε, το επεδίωξε, καυχιέται γι'αυτό, ας τραβάει λοιπόν τα επιχείρια των προσπαθειών της. Έχομε το «αυτόματο διαζύγιο». «Διαζύγιο», λέει, «εν συναινέσει. Κι άμα είναι εν συναινέσει, ε, δεν υπάρχει τίποτε κακό». Ώστε έτσι, ε; Η άμβλωση, η τρομοκρατία, η αναρχία, όλα αυτά είναι προϊόντα μιας τυφλώσεως των ανθρώπων μέσα στην κοινωνική τους ζωή.

      Έχομε τύφλωση και στο νόημα της υπάρξεως. «Γιατί υπάρχω; Ποιος μπορεί να μου απαντήσει; Τίποτα. Α, σήμερα είμαι έτσι, αύριο δεν είμαι τίποτα». Δεν θα σας αναλύσω, γιατί πέρασε και η ώρα, πάρα πάρα πολύ γρήγορα τι γράφει η Σοφία Σολομώντος εις το 2^ον κεφάλαιον:  Είναι πολύ αξιόλογα αυτά που γράφονται, που ανακλά μάλιστα τις σύγχρονες θεωρίες: «Ὀλίγος ἐστὶ καὶ λυπηρὸς ὁ βίος ἡμῶν, καὶ οὐκ ἔστιν ἴασις ἐν τελευτῇ ἀνθρώπου, καὶ οὐκ ἐγνώσθη ὁ ἀναλύσας ἐξ ᾅδου (:Τι θα μάθω, άμα πεθάνω; Και ποιος γύρισε από τον Άδη; Ὁ ἀναλύσας ἐξ ᾅδου) ὅτι -ακούστε την λέξη- αὐτοσχεδίως ἐγεννήθημεν (αυτό το «αὐτοσχεδίως» θα πει τυχαία) καὶ μετὰ τοῦτο ἐσόμεθα ὡς οὐχ ὑπάρξαντες(:Μετά ταύτα; Σαν να μην υπήρξαμε. Δεν έλεγε ο Σαρτρ, ο Γάλλος ο φιλόσοφος: «Είμαστε», λέει, «σε μία επιφάνεια νερού, ένας πίδακας και μετά ξαναπέφτει πάλι το νερό. Αυτή», λέει, «είναι η ανθρωπίνη ύπαρξη και ζωή») ὅτι καπνὸς ἡ πνοὴ ἐν ῥισὶν ἡμῶν(:στην μύτη μας) καὶ ὁ λόγος σπινθὴρ ἐν κινήσει καρδίας ἡμῶν, οὗ σβεσθέντος (:όταν σβήσει) τέφρα ἀποβήσεται τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα διαχυθήσεται ὡς χαῦνος ἀήρ (Τι είναι η ψυχή; Ε, μα, δεν λένε ότι είναι μια ενέργεια; Και η ενέργεια είναι η άλλη όψις της ύλης). Δεῦτε οὖν (το συμπέρασμα: Ελάτε λοιπόν) καὶ ἀπολαύσωμεν τῶν ὄντων ἀγαθῶν(:ό,τι αγαθά υπάρχουν) καὶ χρησώμεθα τῇ κτίσει ὡς ἐν νεότητι σπουδαίως (:όσο ζούμε, είμαστε νέοι άνθρωποι). Πανταχῆ καταλίπωμεν σύμβολα τῆς εὐφροσύνης, ὅτι αὕτη ἡ μερὶς ἡμῶν καὶ ὁ κλῆρος οὗτος(:να χαρούμε, να βάλομε, να στήσομε, λέει, μνημεία της ευφροσύνης μας)». Εκείνο που έστησαν στον Σαρδανάπαλο. Τι έγραψαν από κάτω; «Διαβάτη», λέει, «δεν υπάρχει τίποτα. Αναγνώστη, τώρα που διαβάζεις στο βάθρο του αγάλματός μου, δεν υπάρχει τίποτα. Ό,τι φας, ό,τι πιεις, ό,τι αφροδισιάσεις. Τίποτ’ άλλο δεν υπάρχει»... Τύφλωσις δηλαδή, γενναία τύφλωσις…

     Έχομε, τέλος, τύφλωση και στα σημεία των καιρών. Γι’ αυτά ο Κύριος είπε: «Ὑποκριταί, τὸ πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς οἴδατε(:γνωρίζετε) δοκιμάζειν, τὸν δὲ καιρὸν τοῦτον πῶς οὐ δοκιμάζετε;». «Γιατί δεν βλέπετε τα πράγματα καλύτερα;».

       Αγαπητοί, η πνευματική όρασις είναι σπουδαιοτάτη αίσθησις. Και πρέπει με κάθε τρόπο να την διατηρούμε οξεία. Εκείνο που την καταστρέφει το είδαμε. Είναι η αμαρτία. Να φοβηθούμε, όσο τίποτε άλλο, την αμαρτία που τυφλώνει. Οι πρωτόπλαστοι έχασαν την πνευματική τους όραση μόλις αμάρτησαν. Αυτός που ζει την εν Χριστώ ζωή, αποκτά καινούρια όραση. Λέμε για τους Πατέρες, όταν τους διαβάζουμε, στα συγγράμματά τους: Του πώς είδαν και ερμήνευσαν την Γραφήν. Εγώ το έχω πει πολλές φορές. Τι μάτια είχαν; Να βλέπουν εκείνο που ο αναγνώστης εγώ δεν το βλέπω. Πρέπει να γίνομε όλοι «προφῆται» (εντός εισαγωγικών). Με την καινοδιαθηκικήν σημασία. Για να μπορούμε να είμεθα «οἱ ὁρῶντες». Έτσι ελέγοντο οι προφήται. «Οἱ ὁρῶντες», αυτοί που έβλεπαν. Να γίνομε «οἱ ὁρῶντες». Μέσα μας και γύρω μας και στην Γραφή και στο παρελθόν και στο παρόν και εις το μέλλον. Ο πιστός που νήφει, γνωρίζει διαρκώς, σαν αμοιβή του πια, τα μυστήρια του Θεού. Αμήν.

            ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

     και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή

                μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

             ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας:

                                   Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

·        Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

·        https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_876.mp3