Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου: ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ[:Πράξεις 2, 1-11] «ΤΑ ΔΥΟ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» 15-6-1997] [Β356]

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ[:Πράξεις 2, 1-11]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«ΤΑ ΔΥΟ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

     [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις

 15-6-1997] [Β356]

 

       Σήμερα, αγαπητοί μου, εορτάζομε την Αγίαν Πεντηκοστήν. Δηλαδή το γεγονός της καθόδου του Αγίου Πνεύματος εις την Εκκλησίαν του Χριστού· και που αποτελεί το επισφράγισμα του έργου του Χριστού επί της γης. Και το έργον του Χριστού επί της γης είναι η ίδρυσις της Εκκλησίας Του. Και αυτή η ίδρυσις, το βαθύτερον μυστήριον, το «σεσιγημένον μυστήριον χρόνοις αἰωνίοις», όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, είναι η φανέρωσις της Εκκλησίας ως Σώματος Χριστού.

          Είναι γνωστόν ότι η Εκκλησία είναι άναρχος. Καλώς το ακούσατε. Είναι άναρχος και αιώνιος. Χωρίς αρχήν και χωρίς τέλος. Ακριβέστερα αΐδιος. Όπως ακριβώς αΐδιος, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος είναι ο Άγιος Τριαδικός Θεός. Διότι αυτά τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος την αποτελούν. Και εφόσον αΐδιος ο Θεός, αΐδιος και η Εκκλησία. Ως ομοουσιότης και ως κοινωνία των τριών Προσώπων μεταξύ των. Αυτή είναι η Εκκλησία. Έτσι η Εκκλησία απετέλει ένα εσωτερικό γεγονός της θεότητος· σαν εσωτερική προβολή. Η αγάπη, όμως, του Θεού, που εδημιούργησε τον αόρατον κόσμον των αγίων αγγέλων και τον ορατόν κόσμον των ανθρώπων, ήθελε να επεκτείνει την Εκκλησία Του και έξω του εαυτού Του σαν εξωτερική προβολή. Και ο τρόπος ήταν η Ενανθρώπησις του Λόγου. Ήθελε ο Θεός την ένωση, ή επέκταση, της Εκκλησίας Του μέσω του ανθρώπου σε ολόκληρη την Δημιουργίαν. Αλλ’ ο Αδάμ αστόχησε! Είναι γνωστό ότι ο Θεός Λόγος ωμίλει μετά του Αδάμ. Όλος εκείνος ο διάλογος που διημείφθη, μας κάνει φανερό ότι επεσκέπτετο ο Θεός Λόγος τον Αδάμ. Και είχε με αυτόν κοινωνίαν, δηλαδή Εκκλησία. Αλλά ο Αδάμ αστόχησε.

     Και ήλθε και ανέλαβε ο νέος Αδάμ, ο Ιησούς Χριστός. Γι'αυτό γράφει ο Παύλος εις την προς Εφεσίους επιστολήν του: «Εἰς οἰκονομίαν τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν, ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, ἐν αὐτῷ». «Ήλθε», λέγει, «να ανακεφαλαιώσει όλα εκείνα τα οποία υπήρχαν ἐν τῷ Χριστῷ». Αλλά τι θα πει «ἀνακεφαλαίωσις»; «Ἀνακεφαλαίωσις», ή, αν θέλετε, το ρήμα «ἀνακεφαλαιώσασθαι» σημαίνει, όπως λέγει ο Ιερός Χρυσόστομος, «συνάψαι» -«συνάπτω»· απαρέμφατο το «συνάψαι»· «ἀνακεφαλαιώσασθαι», απαρέμφατο· δηλαδή, «συνάψαι»: απαρέμφατο- που θα πει να συνάψει, να ενώσει τα εν ουρανοίς με τα επί της γης. Θα διαβάσω ξανά αυτό που γράφει ο Παύλος: «Ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ -σημείον αναφοράς λοιπόν ο Χριστός-, τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς(:ό,τι υπάρχει στον ουρανό και ό,τι υπάρχει εις την γην),ἐν αὐτῷ». Δηλαδή εις Αυτόν, δηλαδή εις τον Ιησούν Χριστόν.

     Ώστε, λοιπόν, εδώ έχομε το μυστήριον της εκκλησιαστικοποιήσεως των πάντων. Όλα είναι πλέον μία Εκκλησία, μία Σύναψις, μία συνάφεια του Αγίου Τριαδικού Θεού μετά των αγίων αγγέλων, των ανθρώπων και ολοκλήρου της Δημιουργίας. Και αυτό είναι έργον του Αγίου Τριαδικού Θεού. Είναι καταπληκτικό πραγματικά. Εντούτοις, παρότι είναι έργον του Αγίου Τριαδικού Θεού, διαφοροποιείται το έργον του κάθε Προσώπου εις αυτήν την ἀνακεφαλαίωσιν, εις αυτήν την σύναψιν. Συγκεκριμένα, ο Πατήρ θέλει να γίνει αυτή η κοινωνία, αυτή η σύναψις, αυτή η Εκκλησία, ο Υιός ενανθρωπίζει και γίνεται το σημείον αναφοράς ουρανού και γης, ορατών και αοράτων πραγμάτων, και το Πνεύμα το Άγιον πάντα χορηγεί στην Εκκλησία και ζωοποιεί και διατηρεί την Εκκλησίαν αυτήν, δηλαδή αυτήν την ένωσιν, αυτήν την σύναψιν, αυτήν την ανακεφαλαίωσιν. Λέγει ένα ωραίο τροπάριο, είναι το τρίτο κεκραγάριον στον Εσπερινό και το ξέρετε, πιστεύω, όλοι: «Πάντα χορηγεῖ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον(: Όλα τα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον)· βρύει προφητείας(: αναβλύζει τις προφητείες), ἱερέας τελειοῖ (:τελειοποιεί τους ιερείς), ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν. Ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας(: Όλον τον θεσμόν της Εκκλησίας, το Πνεύμα το Άγιον τον συγκρατεί)».

    Η Εκκλησία, αγαπητοί μου, έχει ένα διπλόν θεμέλιον. Το Χριστολογικόν και το Πνευματολογικόν. Προσέξατέ το. Έχει πάρα πολλή, μεγίστη σημασία για την σωτηρία μας. Το πρώτο, το Χριστολογικόν θεμέλιον, η Χριστολογία, αναφέρεται στην παρουσία του Υιού εις τον κόσμον με την Ενανθρώπησιν. Η θεμελίωσις, λοιπόν, της Εκκλησίας είναι χριστολογική. Ήρθε ο Χριστός στον κόσμον και θεμελιώνει την Εκκλησία Του. Και την θεμελιώνει μάλιστα επί του Σταυρού. Όταν ελογχίσθη, εξήλθε αίμα και ύδωρ, που είναι το βάπτισμα και το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Και έτσι, αίμα και ύδωρ είναι αυτή αύτη η Εκκλησία. Από πού ξεπήδησε; Από το σώμα του Χριστού. Έτσι η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού.

       Και αυτή η εκπήδησις είναι μία πράξις, η οποία δηλώνει, κάνει φανερή την προέλευση της Εκκλησίας. Όπως η Εύα εξήλθε από την πλευρά του Αδάμ. Και έτσι η Εκκλησία είναι «σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς τοῦ Χριστοῦ». Σαφώς! Και μάλιστα ο Απόστολος θα προσθέσει και κάτι ακόμα: «καὶ ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων Αὐτοῦ». Όπως όταν ο Αδάμ είδε την γυναίκα και είπε ότι «αυτή είναι σάρκα από την σάρκα μου και οστούν εκ των οστέων μου, έτσι η Εκκλησία είναι σάρκα από την Σάρκα του Χριστού και ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων». Υπογραμμίζω, «ἐκ τῶν ὀστέων». Για να δείξει ο Παύλος τον ρεαλισμόν του πράγματος. Δεν είναι η Εκκλησία ηθικός θεσμός. Είναι οντολογικός θεσμός! Όπως το παιδί μου είναι από την σάρκα μου και είναι από το αίμα μου. Έτσι, λοιπόν, η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού. Η βάση, λοιπόν, της Εκκλησίας προφανέστατα είναι χριστολογική.

        Αλλά και το Πνεύμα το Άγιον. Το Πνεύμα το Άγιον έρχεται να θέσει ένα άλλο θεμέλιον. Όχι ξένο. Όπου ο Χριστός, εκεί και το Πνεύμα το Άγιον. Το Πνεύμα το Άγιον αναπαύεται επί του Χριστού. Όταν λέω «Χριστός», δεν εννοώ «Θεός Λόγος», αλλά εννοώ τον Θεόν Λόγον που ενηνθρώπησε. Πάντα άμα λέμε την επωνυμία Χριστός, εννοούμε και την ανθρωπίνη φύση. Και επί της ανθρωπίνης φύσεως του Θεού Λόγου, το Πνεύμα το Άγιον αναπαύεται. Μάλιστα ο Χριστός είπε: «Γιατί δεν με πιστεύετε; Στα θαύματα που σας κάνω; Τα οποία ποιῶ ἐν δακτύλῳ Πνεύματος Ἁγίου». Τι είναι εδώ εν προκειμένω; Στα θαύματα που κάνει ο Χριστός; Ο δάκτυλος του Αγίου Πνεύματος. Το Πνεύμα το Άγιον αναδεικνύει την ανθρωπίνη φύση του Χριστού στον Ιορδάνη. Διότι τι είναι το Πνεύμα το Άγιον ως περιστερά εκεί; Είναι ο δάκτυλος του Πατρός: «Οὗτος ἐστὶν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Έτσι, λοιπόν, η σωτηρία, πρέπει να πούμε, είναι αναπόσπαστος απ’ αυτό το διπλό θεμέλιον. Αναπόσπαστος.

    Αυτή η αλήθεια, ότι είναι διπλούν το θεμέλιον της Εκκλησίας, Χριστολογικόν και Πνευματολογικόν, το εκφράζει ο Παύλος με την εξής συνηθεστάτη φρασούλα· και πού δεν την βρίσκουμε στις επιστολές του; «Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Είδατε; «Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», το ένα θεμέλιον, «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ», το δεύτερον θεμέλιον. Και «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» σημαίνει «γίνομαι μέλος του σώματος του Χριστού· και συντηρούμαι από το Άγιον Πνεύμα, γενόμενος πνευματικός άνθρωπος». Δεν μπορώ, λοιπόν, να είμαι εγώ μόνο χριστοφόρος, αλλά πρέπει να είμαι και πνευματοφόρος. Και τα δυο μαζί.

    Το δόγμα της Αγίας Τριάδος, αγαπητοί, έχει δύο γνωρίσματα. Το ένα είναι η κοινή ουσία. Πατήρ, Υιός και Άγιον Πνεύμα έχουν κοινή ουσία. Ένας ο Θεός. Και εδώ βλέπομε ότι η Εκκλησία κινείται χριστολογικά, που σημαίνει ότι και αυτή έχει μίαν φύσιν. Ποια είναι; Το σώμα του Χριστού. Και, ακόμη, βλέπομε ότι το Πνεύμα το Άγιον έρχεται και κάθεται επί των κεφαλών όσων ευρίσκοντο μέσα εις το Υπερώον. Ήσαν εκατόν είκοσι ψυχές, 120 άνθρωποι. Τι παρατηρούμε εδώ; Ότι το Πνεύμα το Άγιον ἐμερίσθη ἀμερίστως, ἐμερίσθη ἀμερίστως -δεν μοιράζεται το Άγιον Πνεύμα, αλλά όπως ακριβώς θέλει να προσφερθεί- «και εκάθισε», λέγει, «ως φλόγα πυρός στην κεφαλή του καθενός». Τι σημαίνει αυτό; Ανάδειξις, όχι σώματος, ανάδειξις του σώματος του Χριστού, ανάδειξις των Προσώπων. Η Αγία Τριάς είναι μία ουσία, τρία τα Πρόσωπα. Η Εκκλησία, λοιπόν, είναι ένα σώμα και ο καθένας διατηρεί το ίδιόν του πρόσωπον. Γι΄αυτό σας είπα ότι το Πνεύμα το Άγιον είναι αναπόσπαστο από την σωτηρία μας. Κι αυτό έχει τεράστια σημασία. Βλέπετε ότι δεν χάνεται το ανθρώπινον πρόσωπον. Το σώμα του Χριστού δεν είναι μία μάζα, που αρπάζει, συγχωνεύει. Όχι! Είναι μεν ένα το σώμα, μία η ουσία, αλλά ταυτόχρονα έχομε και την ανάδειξη των προσώπων. Κι αυτό γίνεται με το Πνεύμα το Άγιον. Είναι καταπληκτικό, αγαπητοί μου, είναι καταπληκτικό.

     Όταν, κάθε χρόνο, εορτάζομε την εορτή της Πεντηκοστής, δεν κάνομε απλώς μία ανάμνηση ενός παρωχημένου γεγονότος. Αλλά σημειώνομε, πρώτον, την συνεχή παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Και δεύτερον, την αυτοκριτική ότι κάθε μέλος της Εκκλησίας, αν χριστοποιήθηκε και αν πνευματοποιήθηκε. Και τα δυο. Αυτή η αυτοκριτική θα μας βοηθήσει σ’ αυτήν την συνειδητοποίηση ως μελών της Εκκλησίας. Δηλαδή η πρακτικότητα είναι αμεσοτάτη. Δεν είναι θεωρητικά πράγματα αυτά. Κι αυτό πρακτικά φαίνεται από τα κάτωθι γνωρίσματα που θα σας πω τώρα:

       Πρώτον. Η Εκκλησία πρέπει να είναι Αγία. Σαν αληθινή νύμφη του Αρνίου πρέπει να είναι Αγία και άμωμος. Να είναι ασκητική, με την ευρεία έννοια της λέξεως. Για να μην έχει ουδεμίαν σχέσιν ποιοτικά μ’ αυτό που λέμε «κόσμος». Αλλά και με την στενή έννοια της λέξεως «ασκητική». Ως «παρθενεύουσα ἐν μέσῳ γενεᾶς σκολιᾶς καὶ διεστραμμένης». Το βάρος τόσων εκατομμυρίων αγίων πιέζει, ώστε και εμείς σήμερα να δίνομε την μαρτυρία της αγιότητος.

       Δεύτερον. Η Εκκλησία πρέπει να είναι διαρκώς προσευχομένη. Ο Κύριός μας ηγωνίζετο εις την προσευχήν. Ηγωνίζετο. Στην αρχαία Εκκλησία εγίνετο εκτενής προσευχή. Την συνεχή προσευχή, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς την αποκαλεί «μνήμην Θεοῦ» . Ο δε άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γράφει:   «Ἰησοῦ ὂνομα ἑνωθήτω τῇ πνοῇ σου». «Το όνομα του Ιησού να ενωθεί με την αναπνοή σου». Είναι περίεργον, αλλά και φοβερόν, σε μία τέτοια εποχή δύσκολη που ζούμε, εσχατολογική, με αγωνίες για το αύριον, να λησμονούμε την χρήση και την δύναμη της προσευχής. Είναι λυπηρόν.

    Τρίτον. Ακόμη η Εκκλησία πρέπει να είναι διακονούσα. Για να εκφράζει ανά πάσα στιγμή, με όλα αυτά που σας λέγω, τι να εκφράζει; Είπα, πρακτικώς την Πεντηκοστή. Εάν ο Κύριος ήλθε να διακονήσει, πόσο μάλλον οι γνήσιοι μαθηταί Του! Έχει τόσους τομείς η κοινωνία μας, στους οποίους οι πιστοί οφείλουν να διακονήσουν. Το «λέντιον», η ποδιά που ζώστηκε ο Χριστός για να πλύνει τα πόδια των μαθητών στον Μυστικό Δείπνο, είναι το σύμβολον της Εκκλησίας μας. Αν το φορούν οι Τέκτονες, οι Μασώνοι, εκείνη την ποδίτσα, θα το έχετε δει, ξέρετε ότι είναι σύμβολον; Σύμβολον διακονίας της κοινωνίας! Οι Μασώνοι; Έχουν σφετεριστεί αυτό το «λέντιον», την ποδίτσα, από την περιουσία της Εκκλησίας. Γιατί ο Χριστός φόρεσε ποδίτσα, ποδιά, για να υπηρετήσει τους μαθητάς.

     Τέταρτον. Η Εκκλησία πρέπει να είναι ιεραποστολική. Εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν και διψούν αυτήν την στιγμή της σωτηρίας. Αλλά και βαπτισμένοι ακόμη, δεν έχουν εισαχθεί εις την επίγνωσιν του Ιησού Χριστού. Δεν έχουν εισαχθεί. Εδώ είναι το δυστύχημα. Είναι αδιανόητον η Εκκλησία να αδρανεί ή να αδιαφορεί. Εκκλησία, όπως λέγει ένα γνωμικόν, Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή, θα προσέθετα, ή έργον κηρυκτικό, είναι Εκκλησία χωρίς αποστολή. Κατέχει θέση, δυστυχώς, σήμερα εγκληματικά διακοσμητική. Είπαμε ότι το κυριότερο σημείο είναι το κήρυγμα, η ιεραποστολή, πλάι με την λατρεία. Είδατε; Σας είπα ότι οι Χριστιανοί μας αγνοούν, δεν έχουν την επίγνωσιν του Υιού του Θεού. Το είδατε; Μόλις ξεκίνησε το κήρυγμα, άνθρωποι, ας μου επιτραπεί να το πω, άσχετοι, σηκώθηκαν και έφυγαν. Σηκώθηκαν και έφυγαν. Γιατί; Ένα πούλμαν ήρθε και σηκώθηκαν οι άνθρωποι και έφυγαν. Και έκαναν και φασαρία...  Και αταξία! Γιατί; Γιατί δεν έμαθαν να έχουν την επίγνωση του Υιού του Θεού. Άνθρωποι, πού θα πάτε; Όπου να πάτε, θα αποκτήσετε αυτήν την επίγνωσιν του Ιησού Χριστού του προσώπου Του; Της Εκκλησίας;  Δεν ξέρετε ότι το κυριότατο είναι… όχι το κεράκι μας, αλλά να γνωρίσομε Ποιος είναι ο Άγιος Τριαδικός Θεός; Εδώ είναι το τραγικόν για μας τους Χριστιανούς.

      Κι ένα πέμπτον. Η Εκκλησία πρέπει να είναι ομολογούσα. Εκεί αποκαλύπτεται ό,τι ενεργοποιεί το Πνεύμα το Άγιον. Δεν μπορείς να ομολογήσεις Χριστόν «εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Έτσι λέγει ο απόστολος Παύλος: «Οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Κανείς δεν μπορεί να ομολογήσει την θείαν φύσιν του Χριστού, ακριβέστερα, την θεανθρωπίνη φύσιν του Χριστού, παρά μόνο «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Βλέπετε, λοιπόν, ότι το Πνεύμα το Άγιον είναι η άλλη διάστασις της σωτηρίας μας, η χριστολογική και η πνευματολογική; Πρέπει να έχει διαρκώς την μνήμη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Γι'αυτό λέγει ο ίδιος ο Κύριος: «Καὶ ἔσεσθέ μοι μάρτυρες ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» · ή: «Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς». «Κι Εγώ θα τον ομολογήσω εν ημέρα Κρίσεως· ότι αυτός είναι δικός μου, είναι πιστός μου. Ποιος; Αυτός που με ομολόγησε μέσα στην Ιστορία Εμένα». Η ομολογία του Χριστού είναι πάντοτε ο πυρήνας του χριστιανικού βιώματος. Είναι μια οφειλή προς τον Χριστόν και προς τον κόσμον. Χρωστούμε αυτήν την ομολογία και στον Χριστό, μα και εις τον κόσμο. Αν αγαπάμε τον Χριστό, είναι μία οφειλή, χρέος και εις τον κόσμον. Η ομολογία δε είναι πάντοτε ένα μαρτύριον. Από την χλεύην μέχρι το μαρτύριον του αίματος.

    Και τέλος, έκτον, η Εκκλησία πρέπει να είναι μελετώσα και εμβαθύνουσα. Πολλές φορές ο Παύλος αναφέρεται ότι πρέπει να φθάσομε… έχει πολλές φορές την φράση:  «στην επίγνωση του Υιού του Θεού». Και «επίγνωσις» θα πει όχι γνώσις, θα πει βαθιά γνώσις. Αυτό θα πει επίγνωσις. Και αυτή η επίγνωσις, που είναι καρπός μιας βαθιάς μελέτης του Λόγου του Θεού, του θεανθρωπίνου προσώπου του Χριστού, θα μας βοηθήσει να στερεωθούμε στην πίστιν και να αναπτύξομε την αγάπη στον Χριστό. Όταν ο Παύλος έλεγε: «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;». «Ποιος μπορεί», λέει, «να μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;». Παύλε, γιατί; Γιατί ο Παύλος είχε βαθυτάτην επίγνωσιν Ποιος είναι ο Ιησούς Χριστός.

      Το υλικό μας; Που έχομε να μελετήσομε; Είναι πλούσιο. Από την Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, μέχρι τα πορίσματα των τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων και μέχρι -επιτραπείτω να το πω έτσι- εις τας λειτουργικάς δέλτους. Έχομε πολλούς τύπους Θείας Λειτουργίας. Λέμε «Μεγάλου Βασιλείου», «Προηγιασμένων»… να πάμε εκεί να μελετήσομε την Θεία Λειτουργία.

         Αγαπητοί, αν σήμερα ο Χριστιανισμός ποδοπατείται από εμάς τους ίδιους τους Χριστιανούς, ξέρετε, στην Ευρώπη, οι Χριστιανοί Ευρωπαίοι, άλλο αν είναι Αγγλικανοί, άλλο αν είναι Προτεστάνται ή  Καθολικοί, οι Χριστιανοί Ευρωπαίοι, γίνονται κάθε μέρα περισσότεροι και περισσότεροι, το φαντάζεσθε; Ισλαμισταί!! Αρνούνται το Ευαγγέλιον και αποδέχονται το Κοράνιον!! Αυτό δεν είναι κατάντημα; Δεν είναι ποδοπάτημα του Ευαγγελίου, ποδοπάτημα του Χριστιανισμού; Αν αυτό συμβαίνει, είναι γιατί ζήσαμε, ζητήσαμε να προσαρμόσομε, να προσαρμοστούμε στα μέτρα του κόσμου τούτου. Δηλαδή στην εκκοσμίκευσιν του Χριστιανισμού. Και όταν τον εκκοσμικεύσομε, τότε είναι πολύ εύκολο να γλυστρήσομε σε άλλα πράγματα. Έχομε, δηλαδή, συσχηματισθεί με τον κόσμον αυτόν. Και όπως λέει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους: «Καὶ μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ», «Μη γίνεστε ένα σχήμα με τον παρόντα αιώνα».  Έτσι αφήσαμε τον Χριστόν και λησμονήσαμε το Πνεύμα το Άγιον.

     Δεν ζητούμε δε τα χαρίσματά Του. Είναι τόσα πολλά. Είναι κατάφορτο. Εφάπαξ πήραμε τα χαρίσματα όλοι οι βαπτισμένοι –προσέξτε- «δυνάμει». Όχι «ἐνεργείᾳ». «Δυνάμει». Όταν δεχθήκαμε το Χρίσμα, το μυστήριον του Χρίσματος, μετά από το Βάπτισμα. Αλλά αφήνομε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που είναι η προίκα μας, είναι η προίκα μας, ανενέργητα. Τα αφήνομε «δυνάμει». Τα βάζομε στο ντουλάπι. Και δεν του ζητήσαμε του Αγίου Πνεύματος να μας ενεργοποιήσει εκείνα τα οποία μας έδωσε. Είναι όπως ακριβώς κάποιο παιδί γεννιέται και ο νονός του, ξέρω ‘γω, να το πω έτσι, στην Τράπεζα τού βάζει μία γενναία κατάθεση χρημάτων και το παιδί μεγαλώνει και ουδεμίαν χρήσιν κάνει αυτών των χρημάτων, αυτής της δωρεάς. Τι κρίμα, αλήθεια, ε;

     Λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Χριστιανισμὸς ἐστὶ θείας φύσεως μίμησις». Τι είναι ο Χριστιανισμός; Μίμησις θείας φύσεως. Πρέπει, λοιπόν, να μιμηθούμε την μία ουσία και τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος. Και η μία ουσία ανταποκρίνεται εις την Χριστολογία. Και τα τρία πρόσωπα ανταποκρίνονται εις το Πνεύμα το Άγιον, που ξεχωρίζει το κάθε πρόσωπον μέσα στην Εκκλησία. Πρέπει να αποδεικνύονται ανά πάσα στιγμή αυτά τα δύο θεμέλια της Εκκλησίας. Θα επαναλάβω. Το Χριστολογικό και το Πνευματολογικό. Να ζούμε «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Ο κάθε πιστός να τριαδοποιείται!

     Η φετινή γιορτή της Πεντηκοστής, αγαπητοί μου, ας μας γίνει μία ανάμνησις και μία υπόμνησις. Αμήν.

           ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ

     και με απροσμέτρητη ευγνωμοσύνη στον πνευματικό μας καθοδηγητή

                μακαριστό γέροντα Αθανάσιο Μυτιληναίο,

            ψηφιοποίηση και επιμέλεια της απομαγνητοφωνημένης ομιλίας:

                              Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος

ΠΗΓΕΣ:

·        Απομαγνητοφώνηση ομιλίας δια χειρός του αξιοτίμου κ. Αθανασίου Κ.

·        https://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/omiliai_kyriakvn/omiliai_kyriakvn_717.mp3