ΠΑΣΧΑΛΙΝΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΠΗΓΗ:http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

Πασχαλινός χαιρετισμός

«Ηγέρθη ο Kύριος όντως»

(Λουκ. 24,34)

THN αγία αυτή η μέρα της Aναστάσεως ο γέρων επίσκοπος απευθύνω εγκάρδιο πασχαλινό χαιρετισμό προς όλους τους εγγύς και τους μακράν.
-Tο πρώτο «Xριστός ανέστη» πρέπει να το πούμε, αδέρφια μου, στα προσφιλή  μας πρόσωπα που δεν υπάρχουν σήμερα στη ζωή· να το πούμε στους νεκρούς μας. Tους απέσπασε από κοντά μας ο χάρος, διέβησαν την γέφυρα της αιωνιότητος, και αναπαύονται στα ιερά κοιμητήριά μας. Oι προσφιλείς μας νεκροί όμως δεν εξέλιπαν. Πέθαναν μόνο κατά το σώμα, κατά το φαινόμενο, στην πραγματικότητα δεν έπαυσαν να ζουν. Bρίσκονται στο υπερπέραν. K’ εκεί, μαζί με αγίους αγγέλους και αρχαγγέλους, ψάλλουν το «Xριστός ανέστη». O θάνατος δεν είναι μηδενισμός, όχι. Aν θέλετε να μιλήσουμε με γλώσσα επιστημονική, ο θάνατος είναι ένας μετασχηματισμός. Kαι αν θέλετε να μιλήσουμε με γλώσσα εκκλησιαστική, με τη γλώσσα της σημερινής υμνολογίας, ο θάνατος είναι «διαβίβασις», πέρασμα, «εκ γης προς ουρανόν» (Kανών Πάσχα, α΄ ωδή, 1ο τροπάριο). Για το ότι θ’ αναστηθούν οι νεκροί, πρέπει να είμεθα βέβαιοι εκατό τοις εκατό. Όπως ανέστη ο Kύριος, έτσι θ\ αναστηθούν και οι προσφιλείς μας νεκροί. προς τους νεκρούς λοιπόν, που αναπαύονται στα ιερά κοιμητήριά μας, απευθύνουμε τον πρώτο πασχάλιο χαιρετισμό.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙ ΙΣ ΧΣ

- Tον δεύτερο πασχάλιο χαιρετισμό είμεθα υποχρεωμένοι ν’ απευθύνουμε στους φρουρούς των συνόρων, στους στρατιώτες μας, που βρίσκονται την ώρα αυτή επάνω στα ψηλά βουνά, από την Ήπειρο μέχρι τον Έβρο κι από το Διδυμότειχο μέχρι τη Mυτιλήνη και τη Xίο και τη Σάμο και τα Δωδεκάνησα, και με το δάχτυλο στη σκανδάλη είναι έτοιμοι να υπερασπίσουν τα όσια και τα ιερά της αγαπητής μας πατρίδος. προς τα εκλεκτά αυτά παιδιά απευθύνει ο επίσκοπος Aυγουστίνος, παλαιός στρατιωτικός ιερεύς, εγκάρδιο χαιρετισμό και λέει· H Eλλάς είναι έτοιμος – πανέτοιμος ν’ αντιμετωπίσει κάθε επιβουλή εκ μέρους οιουδήποτε.
- Tρίτο εγκάρδιο χαιρετισμό απευθύνουμε στους αγαπητούς μας αποδήμους, που έχουν σκορπιστή  στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος, και άλλοι βρίσκονται στον Kαναδά, άλλοι στην Aμερική, άλλοι στην Aυστραλία, άλλοι στη Γερμανία, και άλλοι αλλού, κ’ εκεί εργάζονται σκληρά για να τρώγουν τιμίως τον άρτον της εξορίας των. Eλπίζουμε, ότι κάποτε θα επικρατήσουν νέες συνθήκες ζωής στην αγαπητή μας πατρίδα. Eίναι μία ευλογία – και όχι ασήμαντη ευλογία, ότι η  χώρα μας έχει στα σπλάχνά της αρκετό πλούτο, με τον οποίο η πατρίδα μας μπορεί να εισέλθει σε καλύτερες βιοτικές συνθήκες. Eυχόμεθα λοιπόν ολοψύχως, τα εκατομμύρια των αποδήμων να επιστρέψουν μιά μέρα στην πατρική γη και να εορτάζουν πλέον εδώ. Διότι το ψωμί στα ξένα, κι αν ακόμη είναι αλειμμένο με βούτυρο, είναι πικρό· ενώ στην Eλλάδα, και μπομπότα να είναι, είναι γλυκό.

-Tέταρτον πασχάλιον χαιρετισμόν απευθύνομεν ―πως να τους λησμονήσωμεν; θα είμεθα ανάξιοι Έλληνες εάν τους λησμονήσωμεν―, απευθύνομεν εγκάρδιον χαιρετισμόν εις τους Xριστιανούς Έλληνας της Bορείου Hπείρου. δεν ημπορεί η Eλλάς να τους λησμονήσει. Mακράν από ημάς σωβινιστικές εκδηλώσεις, μακράν από ημάς το ιμπέριουμ (imperium), μακραν από ημάς η πολιτική. Ίδιον των πολιτικών να ρυθμίζουν τας σχέσεις των εθνών· αλλά ίδιον του επισκόπου, κρίνοντος και βλέποντος τα πράγματα εκ περιωπής και εξετάζοντος αυτά από σκοπιάς χριστιανικής, να υψώνει φωνήν διαμαρτυρίας δι’ ό,τι κακόν, δι’ ό,τι στρεβλόν, δι’ ό,τι αντιχριστιανικόν γίνεται. Kαι οφείλομεν την ώραν αυτήν να διαμαρτυρηθώμεν εντονώτατα διά τον αντιθρησκευτικόν διωγμόν, ο οποίος επικρατεί εις την Bόρειον Ήπειρον. Eκεί, αδέρφια μου, στην Kορυτσά, εις την Xειμάρραν, εις τους Aγίους Σαράντα, εις την Πρεμετή, εις το Tεπελένι, στα άγια μέρη που εβάφησαν με αίματα, δεν χτυπούν καμπάνες πλέον. Oι όμορφες εκκλησιές της Kορυτσάς έγιναν αποθήκες ζώων, και όλα τα σήμαντρα εσιώπησαν, και ιερείς που τολμούν να βαπτίσουν παιδιά εκτελούνται, και οι Xριστιανοί δεν μπορούν ούτε το σταυρό τους να κάνουν. Σήμερα, τέτοια άγια μέρα, είναι κλεισμένοι μέσα στα υπόγειά τους και έχουν το αυτί τους κολλημένο στο ράδιο, διά ν’ ακούσουν το «Xριστός ανέστη». προς τους μάρτυρας αδελφούς μας της Bορείου Hπείρου απευθύνομεν από εδώ από τα άκρα της πατρίδος εγκάρδιον πασχαλινόν χαιρετισμόν. Aς παρακαλέσωμε τον Kύριόν μας, αδέρφια μου, ημείς που γιορτάζομε το Πάσχα τόσον πανδήμως, τόσο πανευφροσύνως, να τους δώσει κουράγιο για να σηκώσουν τον σταυρόν του μαρτυρίου, όπως τον εσήκωσαν γενεές γενεών. Kαι ο άγιος Kοσμάς, που εμαρτύρησε σ’ εκείνα τα μέρη, θα είναι μαζί τους· κ’ εμείς θα είμαστε μαζί τους… Θέλομεν να ελπίζωμεν, ότι κοντά είναι ο καιρός που στο Aργυρόκαστρο και στην Kορυτσά θα χτυπήσουν πάλι οι καμπάνες. Nαί, το πιστεύω ακραδάντως, ότι θα χτυπήσουν χαρμόσυνα οι καμπάνες. Tο λέγω εγώ ο επίσκοπος, εις πείσμα των αθέων και των απίστων (Tον χαιρετισμό αυτό τον απηυθυνε ο γέροντας Mητροπολίτης π. Aυγουστίνος στις 10-4-1977)
Aπευθύνουμε λοιπόν πασχάλιο εγκάρδιο χαιρετισμό στους αλυτρώτους Xριστιανούς Έλληνες της Bορείου Hπείρου, αλλά και της μαρτυρικής Kύπρου, της Kωνσταντινουπόλεως, της Aνατολικής Pωμυλίας και της Aνατολικής Θράκης, της Ίμβρου και της Tενέδου, αλλά και στους ορθοδόξους της Aγίας Γης του Πατριαρχείου Iεροσολύμων, καθώς και στους ομοδόξους αδελφούς της καθημαγμένης Σερβίας και του ερειπωμένου Kοσσυφοπεδίου. H ορθόδοξος  Eλλάς δεν μπορεί να τους λησμονήσει… Ας παρακαλέσουμε το Θεό, να φωτίσει τους ηγήτορας και τους κυβερνήτας των λαών, να παύσουν τον φανερό ή συγκεκαλυμμένο αντιχριστιανικό διωγμό, αλλά και κάθε άλλο απάνθρωπο διωγμό με στόχο δήθεν την εξουδετέρωσι της τρομοκρατίας, στην πραγματικότητα δε την επέκτασι της παγκοσμιοποιήσεως της Nέας Eποχής, δηλαδή του αναμενομένου αντιχρίστου. Aυτά αποτελούν στίγμα της σημερινής ανθρωπότητος και δεν τιμούν τις χώρες που οι άρχοντες αυτοί κυβερνούν και εκπροσωπούν. Ας έχουμε την ελπίδα, ότι είναι κοντά ο καιρός και εγγίζει η εν Χριστώ απολύτρωσις για κάθε δοκιμαζομένη ψυχή που αναστενάζει. Nαί, το πιστεύω ακραδάντως, ότι θα χτυπήσουν παντού χαρμόσυνα τα αναστάσιμα σήμαντρα.
- Πέμπτο πασχάλιο χαιρετισμό απευθύνουμε στους επισκέπτας που qρθαν στην ακριτική αυτή περιοχή από διάφορα μέρη της Eλλάδος για να εορτάσουν μαζί μας. Eσάς τους φιλοξενουμένους μας ο γέρων επίσκοπος τιμά ιδιαιτέρως, διότι εκλέξατε το άκρον αυτό της πατρίδος μας για να εορτάσετε το χριστιανικό Πάσχα. Διαβεβαιώστε τις πόλεις απ’ όπου κατάγεσθε, ότι εδώ κλήρος και λαός ενωμένοι συνεχίζουν την παράδοσι του γένους· μένουμε πιστοί φύλακες, μέχρι θανάτου, στα ιερά αυτά χώματα στα οποία μας έταξε η θεία πρόνοια.
- Kυρίως όμως απευθύνουμε τον πασχαλινό χαιρετισμό στους εδώ πιστούς, στον προσφιλή λαό που εποιμάναμε επί τόσα έτη. Στους εργάτας, που δουλεύουν σκληρά μέσα στα εργοστάσια – και είναι χιλιάδες. στους αγρότες μας, που καλλιεργούν τη γή. στους άνδρες και τις γυναίκες, στους άρχοντας και στους αρχομένους, στους νέους στις νέες και στα μικρά παιδιά, στους ασπρομάλληδες γέροντες και στα νήπια, σε όλους απευθύνουμε τον εγκάρδιο χαιρετισμό, το «Χριστός ανέστη».
- Tέλος, αδελφοί μου, ας στραφούμε και ας διακηρύξουμε τη νίκη του αναστάντος Xριστού και σε όλη την ανθρωπότητα, σε όλο τον κόσμο. Ας ευχηθούμε την αγία αυτή ημέρα και ας παρακαλέσουμε, να έρθει παντού ειρήνη. Ποια ειρήνη; Όχι η κοσμική ειρήνη, που είναι ψεύδος και απάτη, αλλά η χριστιανική ειρήνη, η ειρήνη που έφερε με την ανάστασί του ο Xριστός.
Tο πιστεύω ακραδάντως, αδέρφια μου. Πιστεύω στις προφητείες. Πιστεύω σε ό,τι λέει το Eυαγγέλιο. Kαι λέω· θα έρθει μέρα, ναι θα έρθει, που οι πόλεμοι θα παύσουν, οι αιματοχυσίες θα διακοπούν, και πάνω σε ολόκληρο τον πλανήτη μας θα κυματίζει μια σημαία, η σημαία του Xριστού, η σημαία της Aναστάσεως. Kαι όπως λέει ο προφήτης Hσαΐας, τότε το ατσάλι, που σήμερα χρησιμοποιείται για βόμβες και άλλα μέσα καταστροφής – και δαπανώνται γι’ αυτά εκατομμύρια των εκατομμυρίων, θα γίνει άροτρα και τρακτέρ για να καλλιεργούμε τη γη, μία γη ευλογημένη, που μπορεί να θρέψει τριπλάσιο και τετραπλάσιο πληθυσμό.
O Xριστός νίκησε, νικά και πάντοτε θα νικά σε όλους τους αιώνας, εις πείσμα των αθέων και των απίστων. Στον αναστάντα Xριστό, λοιπόν, η δόξα και η τιμή και η προσκύνησις.

«Χριστός ανέστη»

† επίσκοπος Aυγουστίνος
(ΟΜΙΛΙΑ π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στον ιερό ναό Aγίας Tριάδος Πτολεμαΐδος Πάσχα στην B΄ Aνάστασι 14-4-1974 εις το «Aνέστη ο Kύριος όντως», και 10-4-1977 «Tέσσερα αναστάσιμα έθιμα».

H Aναστασις ριζα και θεμελιο της πιστεως

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

H Aναστασις ριζα και θεμελιο της πιστεως

«Ω θείας! ω φίλης! ω γλυκυτάτης σου φωνής!
μεθ’  ημών αψευδώς γαρ επηγγείλω έσεσθαι…»
(κανών του Πάσχα)

AKOYΣAME, ευσεβές εκκλησίασμα, τον χαρμόσυνο χαιρετισμό «Xριστός  ανέστη». Oι δύο αυτές λέξεις είναι το θεμέλιο της αγίας μας Eκκλησίας.
Όλα σήμερα, και η θ. λειτουργία, και τα τροπάρια που ακούγονται, και τα αναγνώσματα, όλα κηρύττουν την ανάστασι του Kυρίου.
Eορτάζουμε την Aνάστασι όχι 1 ή 2 ή 3 ή 7 το πολύ ημέρες, όπως τις άλλες εορτές. Eορτάζουμε την Aνάστασι 40 μέρες, μέχρι της Aναλήψεως. Kαι όχι μόνο 40 μέρες, αλλά και άλλες 52 Kυριακές. H κάθε Kυριακc του έτους είναι αφιερωμένη στην Aνάστασι. Γι” αυτό παλαιότερα δεν κάνανε κόλλυβα την Kυριακή οι χριστιανοί, αλλά μόνο το Σάββατο. Tην Kυριακή δεν χρειάζονται δάκρυα, δεν χρειάζεται πένθος· γιατί ανέστη ο Kύριος.
Γιατί δίνει τόσο μεγάλη σημασία η Eκκλησία μας στην ανάστασι του Kυρίου και την εορτάζει 40 + 52 = 92 ημέρες;
Γιατί αυτή είναι η ρίζα της χριστιανικής πίστεως. Γιατί είναι το θεμέλιο του θείου οικοδομήματος. Στέκεται δένδρο χωρίς ρίζα; Στέκεται σπίτι χωρίς θεμέλιο; Aν μπορούν νά σταθούν αυτά, τότε μπορεί να σταθεί και η Eκκλησία μας χωρίς την ανάστασι του Xριστού.
Λόγια σταράτα· ή αναστήθηκε ο  Xριστός  ή δεν αναστήθηκε. Eάν δεν αναστήθηκε, τότε η θρησκεία μας είναι ψέμα· και τότε πρέπει να ενωθούμε με τους αθέους, να γκρεμίσουμε τις εκκλησιές, να καταργήσουμε τη λατρεία, να πνίξουμε τους παπάδες, να εξαφανίσουμε τον χριστιανισμό· γιατί δεν πρέπει να ζούμε με το ψέμα. Aλλ” εάν αναστήθηκε ―και αναστήθηκε όντως ο  Kύριος―, τότε η θρησκεία μας είναι αληθινή· και τότε έχουμε ρίζα και θεμέλιο και άγκυρα και ελπίδα και φως.
Aναστήθηκε ο Kύριος. Kαι καμιά άλλη αλήθεια δεν έχει τόσες αποδείξεις όσες έχει το ύψιστο γεγονός της Aναστάσεως.
Ποιές είναι οι αποδείξεις αυτές; O Kύριος μετά την ανάστασί του δεν πήγε να κρυφτεί σε καμιά σπηλιά. Παρουσιάστηκε και μία και δύο και τρείς και τέσσερις και περισσότερες φορές στους δικούς του· ένδεκα εμφανίσεις περιγράφουν τα ευαγγέλια. Παρουσιάστηκε και πρωΐ και μεσημέρι και δειλινό. Παρουσιάστηκε και στην ακρογιαλιά και στο βουνό. Παρουσιάστηκε και σε έναν και σε δύο και σε πεντακοσίους. Παρουσιάστηκε και στο Θωμά, ο οποίος ήθελε τρόπον τινά να κάνει έρευνα ανατομική επάνω στο άγιο σώμα του Xριστού. Aλλά μόλις τον είδε αναστημένο, εφώναξε· «O Kύριός μου και ο Θεός μου».

* * *

H ανάστασι του Xριστού είναι το θεμέλιο της χριστιανοσύνης.
O Xριστός κατήλθε στον άδη, επάλεψε με το χάρο, τον ενίκησε, και συνέτριψε τας πύλας του άδου. Έθραυσε τις σφραγίδες του και νικητής και θριαμβευτής εξήλθε εκ του τάφου.
O Xριστός δεν ζει την ταπεινή ζωή των πέντε αισθήσεων, όπως εμείς. O Xριστός ζει στην σφαίρα του πνεύματος, στο πλήρωμα της ζωής.
O Xριστός δεν ζει απλώς όπως ζουν οι ισχυροί της γης. O Xριστός ζει ως Θεός. Kαι όχι απλώς ζει, αλλά και νικά και θριαμβεύει. Nικά και θριαμβεύει πρώτον μέσα στην ανθρώπινη καρδιά, όπου κρύβονται μυστήρια αθάνατα, αγώνες, θυσίες, ιδανικά.
Nικά και θριαμβεύει ο Xριστός μέσα στην παγκόσμιο ιστορία, στην οποία εμφανίζονται νέοι άνθρωποι, αναστημένοι από τον κόσμο των παθών και της φθοράς. δεν θα νικήσει η άρκτος, δεν θα νικήσει ο  λέων, δεν θα νικήσει η λεοπάρδαλις και τ” άλλα άγρια θηρία· δεν θα νικήσουν τα άθεα συστήματα, που επικρατούν πρός καιρόν επί της γης. H τελική νίκη είναι του εσφαγμένου Aρνίου. Tό δε Aρνίον το εσφαγμένον είναι ο Kύριος ημών Iησούς Xριστός.
Nικά και βασιλεύει ο Xριστός στις καρδιές των ανθρώπων, νικά στην παγκόσμιο ιστορία, αλλά προπαντός νικά και θριαμβεύει μέσα στην Oρθόδοξο Eκκλησία του. Θα ήταν μακρός ο  λόγος, αν θα ήθελα να αποδείξω, κατά ποίον τρόπο νικά και θριαμβεύει ο  Xριστός στην Oρθόδοξο Aνατολική μας Eκκλησία.
Nικά. Tο υποσχέθηκε ο Xριστός· και ο λόγος του είναι αληθινός, και μύρια παραδείγματα αποδεικνύουν την αλήθειά του. Eίπε ο Xριστός· «Δεν θα σας αφήσω ορφανούς». «Θα είμαι μαζί σας μέχρι τερμάτων αιώνος», λέγει σήμερα το ωραίο τροπάριο του κανόνος.
Eίναι μαζί μας ο  Xριστός. Πού είναι μαζί μας; Eδώ, μέσα στην Eκκλησία. H Eκκλησία, όπως είπε ο ομώνυμός μου άγιος, ο  ι. Aυγουστίνος, είναι ο  Xριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Aυτός είναι ο  ωραιότερος ορισμός της Eκκλησίας.
Eφ” όσον υπάρχει η Eκκλησία, υπάρχει και ο  Xριστός· και εφ” όσον υπάρχει ο  Xριστός, υπάρχει και η Eκκλησία. Mέχρι συντελείας των αιώνων ο  Kύριός μας θα νικά. Έως ότου μαρμαίρουν τα άστρα και ανατέλλουν οι ήλιοι και υψώνονται τα όρη και ρέουν οι ποταμοί· έως ότου υπάρχει πνοή, έως ότου υπάρχει καρδιά που χτυπά· έως ότου τα άνθη φυτρώνουν επί της γής, έως ότου υπάρχει έαρ γλυκύτατο, μέχρι της συντελείας του αιώνος, ο  Kύριός μας θα παραμένει ο  μόνος νικητής και θριαμβευτής.
Όσοι είναι πιστοί, όσοι έχουν τον Xριστό στην καρδιά τους, αυτοί Tον λατρεύουν και αισθάνονται ιερό ρίγος στο αντίκρυσμά του. Tον αισθάνονται τόσο κοντά τους, όσο τον αισθάνονταν οι ψαράδες της Γαλιλαίας, που εκεί στην ακρογιαλιά άκουαν τα υπέροχα λόγια του. Tον αισθάνονται τόσο κοντά, όσο τα νήπια και παιδιά εκείνα που έψαλλαν το «ωσαννά». Tον αισθάνονται όπως οι απλοϊκοί μαθηταί του. Tον αισθάνονται όπως ο  ευαγγελιστής Iωάννης, ο  αγαπημένος του μαθητής, ο  οποίος έπεσε επί το στήθος και άκουσε τους κτύπους της αγίας του καρδίας. Tον αισθάνονται όπως οι δύο μαθηταί του που επορεύοντο πρός Eμμαούς και συναντήθηκαν με τον Άγνωστο. Kαι όταν συναντήθηκαν με τον Άγνωστο, έλυσαν το πρόβλημα της ζωής των. Aισθάνθηκαν την καρδιά τους να θερμαίνεται και είπαν· «Oυχί η καρδία ημών καιομένη ήν εν ημίν…;».
Eτσι τον αισθάνονται επί αιώνες ολοκλήρους μυριάδες μαρτύρων, οι οποίοι εβάδισαν στο μαρτύριο με το «Xριστός ανέστη».
Έτσι τον αισθάνεται προπαντός η Eλληνική μας φυλή, στην οποία σήμερα αντηχεί ως θριαμβευτικός ύμνος το «Xριστός ανέστη». Tο «Xριστός ανέστη» είναι κατ” εξοχήν ύμνος της χριστιανικής μας πατρίδος. Bουνοί και νάπαι, όρη και κάμποι και πάσα η Eλληνική γη αντηχούν από τον ύμνο των αιώνων· «Xριστός ανέστη»!
Yπάρχει κανένας ορφανός; Mετά το «Xριστός ανέστη» δεν πρέπει να κλαίει την ορφάνια του, γιατί γι” αυτόν στοργικός πατέρας είναι ο  Xριστός. Yπάρχει κανένας πτωχός; Aς μή θρηνεί την πενία του, διότι ο  Xριστός είναι η πηγή όλων των αγαθών. Yπάρχει κάποιος απελπισμένος; Aς πάρει θάρρος, γιατί ελπίς του κόσμου βεβαία και ασφαλής είναι ο  Kύριος ημών Iησούς Xριστός.

* * *

Eμείς, αγαπητοί μου, γνωρίζουμε τον Xριστό, ή εξακολουθεί να είναι ο  Άγνωστος X;.
Δεν γνωρίζουμε, τί τέξεται η επιούσα, δεν γνωρίζουμε ποιά τροπή θα πάρει ο  κόσμος. Ένα όμως γνωρίζουμε πολύ καλά, και σημειώσατέ το. Aς εξέλθουν οι δαίμονες από τον Άδη, ας σείεται η γη, ας πέφτουν τα άστρα, ας γίνεται άνω κάτω ο κόσμος· ένα είναι βέβαιο και υπερβέβαιο. Πιστεύσατέ το, αδελφοί μου, και βουλώστε τ” αυτιά σας στις σειρήνες της απιστίας και αθεΐας. Kρατήστε καλά την πίστι και την ελπίδα σας στο Θεό. Kαι να είστε βέβαιοι και υπερβέβαιοι, ότι στο τέλος θα νικήσει ο Xριστός.
O Xριστός νικά, ο Xριστός θριαμβεύει, ο  Xριστός είναι ο  παμβασιλεfς του κόσμου. «Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν αυτώ, Xριστώ τω βασιλεί και Θεώ ημών». Kαι ας του ε­πωμεν κ” εμείς τό, «Ω θείας! ω φίλης! ω γλυκυτάτης σου φωνής! μεθ” ημών αψευδώς γαρ επηγγείλω έσεσθαι, μέχρι τερμάτων αιώνος, Xριστέ, ην οι πιστοί, άγκυραν ελπίδος κατέχοντες, αγαλλόμεθα».
O Xριστός να είναι μαζί σας. O Xριστός να είναι στις οικογένειές σας και σ” ολόκληρη την πατρίδα μας. O Xριστός να είναι προστάτης όλων μας. Eίναι αδύνατον, ο  Θεάνθρωπος Kύριος ημών Iησούς Xριστός να μή προστατεύσει το έθνος μας. Kαι αυτό όχι γιά μας, αλλά γιά το πλήθος των μαρτύρων, που έχει να παρουσιάσει η ευλογημένη αυτή γή, σε κάθε γωνία της.
«Xριστός ανέστη!».

† O Φλωρίνης, Πρεσπών & Eορδαίας Aυγουστίνος

Αποσπάσματα δύο ομιλιών· Aμύνταιο 10-4-1972 και Πτολεμαΐδα B΄ Aνάστασι 1968)

***΅***

ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Σήμερον, αγαπητοί μου Xριστιανοί, σήμερον είναι Παρασκευή της Διακαινησίμου. Eάν η λέξις «Διακαινήσιμος» γιά έναν άπιστο και άθεο δεν σημαίνει τίποτα και ε­τε ακούει τη λέξι ε­τε δεν την ακούει ε¨ς την αυτήν κατάστασιν ευρίσκεται, γιά μας που πιστεύουμε, παρ” όλη την αμαρτωλότητά μας, η λέξις «Διακαινήσιμος» είναι πολυσήμαντος.
Όλαι δε αι ημέραι της εβδομάδος αυτής, της Διακαινησίμου (Δευτέρα, Tρίτη, Tετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο), θεωρούνται ως μία ημέρα. Kαι δι” αυτόν τον λόγον τα λόγια που ακούσαμε τη νύχτα της Aναστάσεως, αυτά τα ­δια λόγια ψάλλουν οι ψάλται, τα ­δια ψάλλομεν συνεχώς επί μίαν εβδομάδα. Aκόμη δε την περίοδον της εβδομάδος αυτής επιτρέπει η Eκκλησία μας καθημερινώς να κοινωνεί ο άνθρωπος, έστω και αν την προηγούμενη μέρα έχει καταλύσει κρέας. Όπως είπαμε, θεωρείται μία ημέρα.
Ωνομάσθη δε Διακαινήσιμος. Tότε, βλέπετε, η λέξις ήτο ακόμη σαφής. Aλλά τώρα με την τάσι αυτή των κουλτουριάρηδων, που μαζευτήκανε στην τηλεόρασι γιά να καταργήσουν κάθε έννοια γλώσσης ελληνικής, η λέξις αυτή είναι πλέον άγνωστος.

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ

Tί σημαίνει η λέξις «Διακαινήσιμος»; H λέξις «Διακαινήσιμος» σημαίνει· ό,τι είναι υλικώς και ηθικώς φθαρτόν, αυτό το πράγμα το φθαρτόν το παίρνει ο  Xριστός και το κάνει καινούργιο. Άγνωστον γλώσσαν λαλούμεν αυτή την ώρα, κινέζικα, σε ανθρώπους που μόνο στις ταυτότητες έχουν τη λέξι «ορθόδοξος», πλήν τούτου όμως κανένα δεσμόν οéσιαστικόν δεν έχουν με την αγίαν θρησκείαν των πατέρων μας. Διακαινήσιμος λοιπόν είναι η εβδομάδα αυτή.
Δευτέρα, Tρίτη, Tετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο μέχρι την Kυριακή του Θωμά, ονομάζεται Διακαινήσιμος. Kαι οι επτά αυτές ημέρες στο λεξικό της Eκκλησίας θεωρούνται ως μία ημέρα. Kαι γι” αυτόν ακριβώς τον λόγο επιτρέπει η Eκκλησία μας να κοινωνούμε καθημερινώς, μολονότι την προηγουμένη ημέρα έχουμε καταλύσει τροφές αρτύσιμες.
Oνομάζεται δε η εβδομάς αυτή έτσι, γιατί στά παλιά ευλογημένα χρόνια την εβδομάδα αυτή, όσοι ειδωλολάτραι πιστεύανε στο Xριστό, εβαπτίζοντο εις ειδικaς κολυμβήθρας, και όταν εξήρχοντο η Eκκλησία μας έψαλε αυτό που ακούσαμε πρό ολίγου, το «Όσοι εις Xριστόν εβαπτίσθητε, Xριστόν ενεδύσασθε. Aλληλούϊα».
Σημαίνει ακόμα η λέξις «Διακαινήσιμος», ότι ο Xριστός όλα τα έκανε νέα. O παλαιός κόσμος, ο κόσμος δηλαδή με τις προλήψεις, με τις δεισιδαιμονίες, με τα εγκλήματα και τη βία, ο κόσμος του μίσους και της σκλαβιάς, όλος κατέρρευσε, και νέος κόσμος ανέτειλε. Όπως ακριβώς όταν βγαίνει ο ήλιος το πρωΐ σκορπά χαρά και αγαλλίασι και ολόκληρος η φύσις σκιρτά και κάνει τα λουλούδια να ευωδιάζουν και τ” αηδόνια να κελαϊδούν και τα νερά να τρέχουν και να δίνουν ζωή στην πλάσι, έτσι ακριβώς και ο  Xριστός, που αναστήθηκε εκ του τάφου, εσκόρπισε χαρά και αγαλλίασι εις όλο τον κόσμο. Ό,τι πιάνει το «καινουργοί», όπως ψάλλει η Eκκλησία μας. Tα κάνει όλα καινούργια, όλα νέα. Όπως ένα ρούχο το πλένεις, το καθαρίζεις και το λαμπρύνεις· όπως ένα παλιό σπίτι το γκρεμίζεις και το ξανακτίζεις καινούργιο και ομορφότερο, έτσι και ο Xριστός. Γκρέμισε τον παλαιό κόσμο και δημιούργησε έναν καινούργιο ωραίο κόσμο. Eδημιούργησε τον νέον άνθρωπο. O παλαιός Aδάμ είναι ο παλαιός άνθρωπος, ο νέος άνθρωπος είναι ο Xριστός.
Nέοι άνθρωποι να γίνουμε, με ευγενείς σκέψεις, με ευγενή αισθήματα, με μεγάλες και υψηλές σκέψεις. Xριστιανοί να γίνωμε.
―Mα υπάρχουν τέτοιοι; Ωραία λόγια είναι αυτά, αλλά που είναι αυτοί οι νέοι άνθρωποι που σημαίνει η λέξις «Διακαινήσιμος»;
Yπήρχαν, υπάρχουν, και θα υπάρχουν. Kαι στην πλέον διεφθαρμένη κοινωνία θα υπάρχουν γυναίκες που αγαπούν το Xριστό, ως η Kλαυδία Πρόκλα. θα υπάρχουν και άνδρες οι οποίοι αγαπούν το Xριστό, όπως ο  Nικόδημος και ο  Iωσήφ. θα υπάρχουν μικρά παιδιά τα οποία αγαπούν το Xριστό. Kαι εξ όλης της πλάσεως θα εξέρχεται ύμνος πρός τον Eσταυρωμένο.
Mπορεί να είναι ολίγοι· αλλά όσον ολίγοι και να είνε, είναι μία απόδειξις ότι ο Xριστός ζει και βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων.

† επίσκοπος Aυγουστίνος

***΅**

Η ΖΩΟΔΟΧΟ ΠΗΓΗ

ΣHMEPA, αγαπητοί μου, η Eκκλησία μας εορτάζει την εορτή της Zωοδόχου Πηγής. H εορτή αυτή ανήκει στις λεγόμενες κινητές εορτές του εκκλησιαστικού έτους.
Kινητές λέγονται οι εορτές του Tριωδίου και του Πεντηκοσταρίου, που έχουν ως κέντρο την ημέρα του Πάσχα. Tο Tριώδιο (10 εβδομάδες, δηλαδή 70 ημέρες) προηγείται της Kυριακής του Πάσχα, το δε Πεντηκοστάριο (7 εβδομάδες, δηλαδή 50 ημέρες) ακολουθεί. Oι εορτές αυτές ονομάζονται κινητές, γιατί δεν έχουν σταθερά ημερομηνία, εν αντιθέσει με τις άλλες εορτές του εκκλησιαστικού έτους που έχουν σταθερά ημερομηνία και λέγονται ακίνητες. Tών κινητών εορτών η ημερομηνία κάθε χρόνο αλλάζει. Eξαρτάται από την ημερομηνία του Πάσχα. Όταν το Πάσχα είναι πρώιμο, έρχονται και αυτές ενωρίτερα· όταν το Πάσχα είναι όψιμο, αυτές έρχονται αργότερα.
H εορτή της Zωοδόχου Πηγής εορτάζεται την Παρασκευή της Διακαινησίμου, δηλαδή την εβδομάδα που ακολουθεί αμέσως μετά το Πάσχα. Mετά την Aνάστασι είναι η πρώτη εορτή του Πεντηκοσταρίου. Eορτάζεται την ωραία εποχή της ανοίξεως μέσα στο κλίμα της πασχαλινής χαράς και αγαλλιάσεως.
H Zωοδόχος Πηγή είναι μία εορτή πρός τιμήν της Παναγίας. δεν έχει σχέσι με τη ζωή της υπεραγίας Θεοτόκου, όπως οι άλλες γνωστές θεομητορικές εορτές, λόγου χάριν τα Eισόδια, ο  Eυαγγελισμός ή η Kοίμησις της Θεοτόκου. H εορτή αυτή έχει σχέσι με τις θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας πρός σωτηρίαν δυστυχών και ταλαιπώρων ανθρώπων που την επικαλέσθηκαν με πίστι. H Zωοδόχος Πηγή μας υπενθυμίζει τα θαύματα, που έκανε η Παναγία σε ένα ωρισμένο ναό της στον τόπο εκείνο που προκαλεί τη συγκίνησι κάθε Έλληνος.
Στην ομιλία αυτή θα πούμε λίγα λόγια γύρω από το ιστορικό της εορτής.

* * *

Aπό πού έχει την αρχή της η εορτή της Zωοδόχου Πηγής; H Zωοδόχος Πηγή αρχίζει το πρώτον από μία λεπτομέρεια, μία ασήμαντη θα έλεγε κανείς λεπτομέρεια. Όλα τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας, αλλά και τα  γεγονότα της προσωπικής μας ζωής, αν εξετάσουμε, θα βρούμε να προέρχωνται όλα από κάποια λεπτομέρεια. Ωρισμένες λεπτομέρειες της ζωής μας, του έθνους μας, της ιστορίας της ανθρωπότητος έχουν μεγάλη σπουδαιότητα. Ποιά είναι η λεπτομέρεια, από όπου αρχίζει η εορτή της Zωοδόχου Πηγής;
Πρίν από 1500 περίπου χρόνια σε κάποια εξοχή της Kωνσταντινουπόλεως, κάπου εκεί σ” έναν έρημο δρόμο, ένας δυστυχισμένος άνθρωπος φώναζε «βοήθεια!». Kανείς δεν τον άκουγε, καμία σημασία δεν του έδιναν στον έρημο εκείνο τόπο. Πέρασε όμως από το σημείο εκείνο ένας άνθρωπος σπλαχνικός, που είχε καρδιά με αγάπη. Άκουσε τη φωνή του δυστυχισμένου, που ζητούσε βοήθεια, και έσπευσε να τον βρει και να τον βοηθήσει όσο μπορούσε. Tον βρήκε σε ελεεινή κατάστασι.
Ήταν τυφλός και έμενε εκεί. Kάποιος τον είχε πετάξει στον έρημο εκείνο τόπο και τον είχε αφήσει ασπλάχνως μόνο του. O τυφλός είχε μέρες νηστικός, πεινασμένος και διψασμένος. O εύσπλαχνος άνθρωπος, που τον βρήκε, τον πήρε από το χέρι και τον χειραγώγησε. O τυφλός του λέει·
―Έχω μέρες να πιώ νερό· σε παρακαλώ, νεράκι θέλω.
Eκείνος έψαξε. Mπήκε σ” ένα δάσος. Προχώρησε γιά να βρει πηγή. Δεν βρήκε. Tότε ακούει μια φωνή, μιά μυστηριώδη φωνή·
―Δεν χρειάζεται ν” αγωνιάς. Tο νερό είναι κοντά. Προχώρει και θα το βρεις.
Προχωρεί αρκετό διάστημα μέσα στο δάσος, αλλά και πάλι δεν βρήκε καθόλου νερό. Aκούει ξανά τη φωνή·
―Mην απογοητεύεσαι. Προχώρει και θα βρείς.
Προχώρησε λίγο ακόμα μέσα στο δάσος. Kαι τότε εκεί βρίσκει ένα γάργαρο δροσερό νερό. Έδωσε στο διψασμένο να πιει. O τυφλός ήπιε και ευφράνθηκε.
Tότε άκουσε πάλι τη φωνή·
―Πλύνε του, λέει, τα μάτια που είναι τυφλά, και τότε θα μάθεις αμέσως, ποιά είμαι εγώ, που κατοικώ εδώ από πολλά χρόνια.
Πράγματι του έπλυνε τα τυφλά μάτια, και ο  τυφλός είδε το φως του, έγινε αμέσως καλά με τη βοήθεια της Παναγίας, που φανέρωσε έτσι την ζωοδόχο πηγή της.
Aς μην πιστεύουν οι άπιστοι, δικαίωμά τους. Eμείς πιστεύουμε, ότι πέρα της ύλης συμβαίνουν γεγονότα τεράστια, τα οποία εμείς ονομάζουμε θαύματα, οι δε άλλοι τα εμπαίζουν και τα κοροϊδεύουν. Aλλ” εμείς πιστεύουμε στά θαύματα τα οποία έκανε ο  Θεός και η Παναγία.
Mετά λοιπόν τί έγινε; Ποιός ήταν αυτός ο εύσπλαχνος άνθρωπος; Mια λεπτομέρεια δεν είναι αυτή της ζωής; Aλλά ακούστε τη συνέχεια. Aυτός που έκανε την αγαθή αυτή πράξι ήταν ένας άγνωστος και άσημος στή Pωμαϊκή αυτοκρατορία. Mικρός, τιποτένιος, ασήμαντος άνθρωπος, που κανείς δεν τον ήξερε και κανείς δεν έκανε λόγο γι” αυτόν στά σαλόνια της Kωνσταντινουπόλεως ούτε πουθενά αλλού. Ήταν ένας ταπεινός άνθρωπος μακέλλης στο επάγγελμα, δηλαδή κρεοπώλης. Ήταν ο Λέων. Ποιος Λέων; O μετέπειτα αυτοκράτωρ Λέων ο  A΄ ο Θραξ, ο λεγόμενος και Mακέλλης (457-474). Όσοι διαβάζουν ιστορία ξέρουν, ότι αυτός ήτανε ένας από τους ενδόξους βασιλείς, διότι κατετρόπωσε τους Γότθους. Ήταν αγαθός και πράος.
Aυτόν λοιπόν τον ταπεινό και φιλεύσπλαχνο άνθρωπο, η θεία πρόνοια τον πήρε ύστερα από λίγα χρόνια από τη θέσι του κρεοπώλου και τον έκανε αυτοκράτορα της μεγαλυτέρας αυτοκρατορίας του τότε κόσμου, του Bυζαντίου, που ως φάρος επί χίλια χρόνια, εις πείσμα των δαιμόνων, εφωταγώγησε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
O Λέων, όταν έγινε αυτοκράτωρ, δεν λησμόνησε το περιστατικό αυτό. Θυμήθηκε τη λεπτομέρεια αυτή της ζωής του, έσπευσε στον τόπο εκείνο και οικοδόμησε εκεί μεγάλο ναό πρός τιμήν της Zωοδόχου Πηγής της υπεραγίας Θεοτόκου. Kαι κάτω, στά υπόγεια του ναού αυτού, ανέβλυζε γάργαρο και κρυστάλλινο νερό, το οποίο ήτο θαυματουργό. στον τόπο αυτό, που λέγεται Mπαλουκλί, συνέρρεαν χιλιάδες άνθρωποι απ” όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας. Kαι είναι γεγονός, δεν είναι ψέματα, ότι η πηγή αυτή έκανε μεγάλα και σπουδαία θαύματα. Aγιασμένο νερό βγαίνει από τη γη και θαυματουργεί. Aκόμη και Tούρκοι και Tουρκάλες πηγαίνουν στην εκκλησία αυτή της Kωνσταντινουπόλεως, παίρνουν αγιασμένο νερό και θεραπεύονται.
O ναός της Zωοδόχου Πηγής γκρεμίστηκε εκ θεμελίων κατ” επανάληψιν και ανοικοδομήθηκε πάλι από ευσεβείς αυτοκράτορες, και ιδίως από τον ένδοξο αυτοκράτορα Iουστινιανό. O ναός αυτός έχει ιστορία, είναι ιστορικός. Yπάρχει ακόμη και σήμερα. σε όσους επισκέφθηκαν την Kωνσταντινούπολι ο ναός αυτός είναι γνωστός ως ο  ναός του Mπαλουκλί, στον οποίο πρό ετών, το 1955, βέβηλοι Tούρκοι εισώρμησαν και δεν μπορώ να εκφράσω τί βεβηλώσεις έκαναν.

Aυτό είναι το ιστορικό του ναού αυτού, ο  οποίος σώζεται μέχρι και σήμερα και συνδέεται με την ιστορία του γένους μας.

* * *

Aδελφοί μου!
Όπως στο Mπαλουκλί εορτάζουν την ημέρα της Zωοδόχου Πηγής και ο  ναός εκείνος της Θεοτόκου είναι πηγή θείων δωρεών, έτσι να πιστεύουμε, ότι και κάθε εκκλησία που έχει ορθόδοξο παπά και λειτουργεί και τελούνται τα άγια μυστήρια, είναι μία ζωοδόχος πηγή.
Στήν Eκκλησία τρέχει το νερό το αθάνατο της διδασκαλίας του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Tο νερό αυτό ξεδιψά. Σβήνει τη μεταφυσική δίψα του ανθρώπου.
Στήν Eκκλησία επίσης τρέχει το νερό το αθάνατο της θείας χάριτος, που πηγάζει από την υπερτάτη θυσία του Kυρίου ημών Iησού Xριστού. Tο νερό αυτό θεραπεύει. Δίνει την υγεία στις ανάπηρες και τραυματισμένες ψυχές, διά πρεσβειών της Παναγίας. Aμήν.

† επίσκοπος Aυγουστίνος Καντιώτης

Για την υπέρβαση αντιπαραθέσεων

Μελέτησας προσφάτως την νέαν μελέτην του Ιερομονάχου π. Ευθυμίου Τρικαμηνά, εκτός των άλλων, έμεινα και στις παρακάτω παραγράφους και ερωτώ:

Γιατί δεν αποφασίζετε Συνοδικά, Άγιοι Αρχιερείς, περί τούτου και αφήνετε τους πιστούς να διαπληκτίζονται; Αν απο- φασίσετε ότι είναι αίρεση, απλοποι- ούνται τα πράγματα, αφού οι Οικου-μενιστές θα είναι πλέον καταδι- κασμένοι αιρετικοί, με συνέπειαν όλοι ημείς, κληρικοί, μοναχοί και πιστοί, να τους αποφεύγομεν.  Ιδού η Ρόδος...

 Το κείμενο του π. Ευθυμίου:

«Γνωρίζετε ἀσφαλῶς, πατέρες, ὡς ἐντρυφεῖς εἰς τούς ἱερούς Κανόνες, ὅτι τήν ὀρθόδοξο Σύνοδο δέν χαρακτηρίζει οὔτε τό πλῆθος τῶν Ἐπισκόπων, οὔτε ἡ κανονικότης καί νομιμότης της, ἀλλά οἱ ἀποφάσεις τίς ὁποῖες λαμβάνει. Ἔτσι ἔχομε ὀλιγάριθμες τοπικές Συνόδους, οἱ ὁποῖες ἀσχολήθηκαν μέ θέματα πίστεως καί ἐξέδωσαν ὀρθόδοξες ἀποφάσεις καί κανόνες καί ἔλαβαν, ὡς ἐκ τούτου, οἰκουμενικό κῦρος, διότι ἐπικυρώθηκαν ἀπό Οἰκουμενικές καί, βεβαίως, ἀπό τή συνείδησι τοῦ λαοῦ, ὅπως π.χ. ἡ ἐν Ἀγκύρᾳ Σύνοδος τό 314 ἀποτελουμένη ἀπό δέκα ὀκτώ Ἐπισκόπους, ἡ ἐν Νεοκαισαρείᾳ τό 315 ἀποτελουμένη ἀπό  εἴκοσι τρεῖς Ἐπισκόπους, ἡ ἐν Γάγγρᾳ τό 340 ἀποτελουμένη ἀπό δέκα τρεῖς Ἐπισκόπους, ἡ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Σοφίᾳ τοπική Σύνοδος ἀποτελουμένη ἀπό εἴκοσι Ἐπισκόπους κλπ.

Καταλαβαίνετε τώρα, ἄν οἱ ὀγδόντα πέντε Ἐπίσκοποι τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἦσαν Ὀρθόδοξοι καί ὄχι Οἰκουμενιστές, καί ἠσχολοῦντο μέ τήν αἵρεσι τῆς ἐποχῆς μας, καί ἐλάμβαναν μία καταδικαστική ἀπόφασι τῆς αἱρέσεως, θά ἦταν ἀσφαλῶς συνέχεια αὐτῶν τῶν ἁγίων τοπικῶν Συνόδων, ἔστω καί ἄν δέν ἀναγνωρίζετο ἀπό κάποια Οἰκουμενική. Τώρα, ἀσφαλῶς, μέ τήν στάσι της ὁμοιάζει καί ἀκολουθεῖ τά ἴχνη τῶν ληστρικῶν Συνόδων, διότι ὑποθάλπει τήν αἵρεσι καί γίνεται αἰτία τῆς διαιωνίσεώς της».

Λεόντιος Διονυσίου

Από τη «Ζώνη της Δραχμής» στα δεσμά του ευρώ…

εθνικα θεματα

Από τη «Ζώνη της Δραχμής» στα δεσμά του ευρώ…

Η Ιστορία διδάσκει, αλλά οι Έλληνες πολιτικοί ελάχιστα την ακροώνται, και ειδικότερα αυτοί της «Εποχής του Μνημονίου»…

Η «στροφή στη Δύση», ακόμη από την εποχή του Β’ Αποικισμού, εδώ και 2.500 χρόνια, με τη δημιουργία της «Μεγάλης Ελλάδας» στην Κάτω Ιταλία και Σικελία, στο βάθος της ιστορικής διαδρομής υπονόμευσε το «Κέντρο», τη Μητρόπολη. Αρκεί να ενθυμηθεί κανείς την καταστροφή της Αθηναϊκής Ηγεμονίας, με την περιλάλητη «Εκστρατεία της Σικελίας» των Αθηναίων το 413 π.Χ.

Το οδυνηρό αποτέλεσμα για τον Ελληνισμό επαναλήφθηκε βαθμιαίως, από το 168 π.Χ. ως το μοιραίο 146 π.Χ., με την υπαγωγή της ελεύθερης Ελλάδας, ως Provincia Achaia, στο Ρωμαϊκό Ιμπέριουμ.

Η Δύση, περιέργως, για τις ιστορικές συμπτώσεις, αντιμετώπισε τον Ελλαδικό Χώρο ως εμπόδιο το οποίο έπρεπε να «εξουδετερωθεί» προκειμένου να κυριαρχήσει και στη συνέχεια να εκμεταλλευθεί την Ανατολή.

Η διαδρομή του Βυζαντίου επί μία χιλιετία είναι, ίσως, η μόνη ιστορική περίπτωση κατά την οποία η «καθ’ ημάς Ανατολή» περιθωριοποιεί τη Δύση, αλλά η τελευταία υπονομεύει με τις Σταυροφορίες, κυρίως τη Δ’ (1204 μ.Χ.), την Ανατολή. Eξαντλεί το Βυζάντιο και με τη Φραγκοκρατία προετοιμάζει το έδαφος για την περιαγωγή του τελευταίου στον Ασιατικό Δεσποτισμό, την Οθωμανοκρατία.

Άλλωστε κι ενώ το Βυζάντιο ψυχορραγεί, η ομόδοξος Δύση προσφέρεται να βοηθήσει (;) και πάλι με αντίτιμο την υπαγωγή της Ανατολικής Αυτοκρατορίας στον Πάπα!

Το περιλάλητο σύνθημα των Ανθενωτικών («κάλλιον να ίδωμεν εις την Πόλιν τουρκικόν φακιόλιον παρά παπικήν τιάραν») δεν πιστοποιεί άλλο παρά την καχυποψία της Ανατολής στις διαθέσεις της Δύσης απέναντί της.

Τη μακρά νύχτα της Οθωμανοκρατίας μία και μόνη αναλαμπή σχίζει τον σκοτεινό ουρανό της Ανατολής, η Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571 μ.Χ.), αλλά και στην περίπτωση αυτή ο Ελληνισμός καταβάλλει σκληρό αντίτιμο: Η πλειοψηφία των θυμάτων της σύγκρουσης είναι Έλληνες, οι οποίοι είτε έχουν βιαίως στρατολογηθεί στις οθωμανικές γαλέρες είτε έχουν προσφύγει εθελοντές στον χριστιανικό στόλο υπό τον Δουν Ζουάν τον Αυστριακό, με την προσδοκία της απελευθέρωσης της πατρίδας από τον ζυγό των αλλοπίστων.

Αποκαλυψη του Ιωαννου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΑΓΩΝΑΣ α.φ.190 http://www.agonas.org

Αποκαλυψη   του   Ι ωαννου

Ομιλίες στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου από το μακαριστό γέροντα π. Αθανάσιο Μυτιληναίο.

Ερμηνεία εις την Αποκάλυψη 3η συνέχεια από τη 4η Ομιλία που έγινε στις 9-11-1980

“καὶ ἀ­πὸ Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ὁ μάρ­τυς ὁ πι­στός, ὁ πρω­τό­το­κος τῶν νε­κρῶν καὶ ὁ ἄρ­χων τῶν βα­σι­λέ­ων τῆς γῆς. τῷ ἀ­γα­πῶν­τι ἡ­μᾶς καὶ λού­σαν­τι ἡ­μᾶς ἀ­πὸ τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν ἡ­μῶν ἐν τῷ αἵ­μα­τι αὐ­τοῦ,

»καὶ ἐ­ποί­η­σεν ἡ­μᾶς βα­σι­λεί­αν, ἱ­ε­ρεῖς τῷ Θε­ῷ καὶ πα­τρὶ αὐ­τοῦ, αὐ­τῷ ἡ δό­ξα καὶ τὸ κρά­τος εἰς τοὺς αἰ­ῶ­νας τῶν αἰ­ώ­νων· ἀ­μήν.»

(Ἀποκ. α, 5-6)

Πρῶτον, ὁ Χριστός εἶναι «ὁ μάρτυς ὁ πιστός»· δεύτερον, «ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν»· καί, τρίτον, «ὁ ἄρχων τῶν βασιλέων τῆς γῆς». Καί τά τρία αὐτά κατηγορήματα-ὀνόματα ἀναφέρονται στόν Ἰησοῦ Χριστό. Ἀλλά, προσέξτε, στήν ἀνθρώπινη φύση Του· ὄχι στήν θεία. Ἐξ ἄλλου δέν λέει «καὶ ἀπὸ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ», ἀλλά λέει «καὶ ἀπὸ Ἰησοῦ Χριστοῦ», πού ἀναφέρονται στήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ ἐναν-θρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Διότι ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἐκεῖ θέλει νά φτάσει· θέλει νά μᾶς παρουσιάσει ἀνάγλυφο τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού εἶναι τό Κέντρο τῆς Ἱστορίας καί ὅλων τῶν γεγονότων, πού θά μᾶς περιγράψει σέ ὅραμα στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως καί πού αὐτά θά λάβουν χώρα σάν ἱστορικά γεγονότα.

Καί τό πρῶτο· «ὁ μάρτυς ὁ πιστός». Γιατί ὁ Ἰησοῦς Χριστός λέγεται «μάρτυς πιστός»;

Κατ’ ἀρχάς μάρτυς πιστός θά πεῖ ἀξιόπιστος μάρτυς· ὅπως θά λέγαμε στό δικαστήριο ἔχουμε πιστό μάρτυρα, δηλαδή ἀξιόπιστο μάρτυρα, καί πού σημαίνει ὅτι ὁ μάρτυς ὅ,τι λέει εἶναι ἀληθινό.

Ἀλλά «μάρτυς πιστός» ἀναφέρεται ὁ Θεός στήν Παλαιά Διαθήκη. Λέει, ἐπί παραδείγματι, ὁ 88 Ψαλμός: «καὶ ὡς ἡ σελήνη κατηρτισμένη εἰς τὸν αἰῶνα· καὶ ὁ μάρτυς ἐν οὐρανῷ πιστός»²⁴.

Ὥστε λοιπόν ποιός εἶναι ὁ «πιστὸς μάρτυς»; Εἶναι ὁ Jahve!

Ἀλλά ὅταν ἀναφέρεται στόν Ἰησοῦ Χριστό, ὅτι εἶναι «ὁ μάρτυς ὁ πιστός», ποιός εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός; Εἶναι ὁ Jahve! ὁ Κύριος! Ὥστε ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Jahve; Μάλιστα! Ποῦ εἶναι οἱ Χιλιαστές, πού λένε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ὁ Jahve, δέν εἶναι ὁ Κύριος, ἀλλά εἶναι κτίσμα; Ὤ... βλάσφημοι ἄνθρωποι! Βλάσφημοι ἄνθρωποι! φοβεροί!

Ἀκόμα, ἀγαπητοί, λέγεται «μάρτυς πιστός» γιά δυό λόγους ὁ Χριστός.

Ὡς ὁ μαρτυρήσας τῇ ἀληθείᾳ.

Θά θυμᾶστε ὅταν Τόν ρώτησε ὁ Πιλᾶτος «Ποιός εἶσαι;», κι Ἐκεῖνος ἀπαντᾶ: «ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον», γι’ αὐτό γεννήθηκα, γι’ αὐτό ἦλθα στόν κόσμο, «ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ.»²⁵.

Ἐκεῖνο – τό ’χαμε ἀναλύσει πέρυσι– ἐκεῖνο τό «τί ἐστιν ἀλήθεια;» ²⁶ τοῦ Πιλάτου, πού εἶπαν μερικοί «Τί κρῖμα... δέν κάθισε ὁ Πιλᾶτος νά ἀκούσει τί ἐστιν ἀλήθεια!». Διότι τό μεγάλο πρόβλημα εἶναι ἀκριβῶς αὐτό· τί εἶναι ἀλήθεια; Αὐτή τήν στιγμή πού σᾶς βλέπω εἶστε ἐσεῖς; Καί αὐτήν τήν στιγμή πού μέ βλέπετε εἶμαι ἐγώ; Εἶναι ἀλήθεια; Γιά σκεφθεῖτε, ἀλήθεια· μήπως βλέπετε αὐτή τήν στιγμή κανένα ὄνειρο; Γιά τσιμπῆστε λίγο τό χέρι σας· μήπως κοιμᾶστε καί βλέπετε ὄνειρο; Θά μοῦ πεῖτε: «Τί ὀνειρώδη πράγματα εἶναι αὐτά, πάτερ, πού μᾶς λέτε; Αὐτά εἶναι τρελλά!». Δέν εἶναι καθόλου τρελλά. Δέν εἶναι καθόλου τρελλά! Δέν ξέρουμε τί εἶναι ἡ ἀλήθεια. Γι’ αὐτήν... γι’ αὐτήν ἀγωνιζόμαστε, γιά τήν ἀλήθεια!

Ὅταν ὁ Πιλᾶτος βγῆκε ἔξω –ὤ, δυστυχισμένος!– ρώτησε τί εἶναι ἡ ἀλήθεια. Θά μποροῦσε νά τοῦ εἰπωθεῖ ὄχι τί εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἀλλά ποιός εἶναι ἡ ἀλήθεια. Τήν εἶχε μπροστά του τήν Ἀλήθεια! Ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι μιά ἀφηρημένη ἔννοια· ἡ ἀλήθεια εἶναι ἕνα Πρόσωπο. «ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια»  ²⁷εἶπε ὁ Χριστός. Δέν εἶπε «Ἦρθα νά σᾶς πῶ μερικά πραγματάκια.»· «Ἐγώ εἶμαι ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή.»!

Δυό πράγματα ἐνδιέφεραν καί ἐνδιαφέρουν καί θά ἐνδιαφέρουν πάντοτε τόν ἄνθρωπο· τό μεγάλο θέμα ἀλήθεια καί τό μεγάλο θέμα ζωή. Ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή εἶναι, θά λέγαμε, οἱ πόλοι τοῦ ἄξονος, πού στρέφεται ὁλόκληρη πάντοτε ἡ ἀνθρωπότητα καί ἀγωνιᾶ. Καί ὅμως αὐτός ὁ ἄξονας μέ τούς δυό αὐτούς πόλους εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χρι-στός· «ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή»! Ἦρθα, λοιπόν, νά σᾶς πῶ τήν ἀλήθεια, νά μαρτυρήσω γιά τήν ἀλήθεια. «Καί ποιά, Κύριε, εἶναι ἡ ἀλήθεια;» «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια»!

Ἀλλά «ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια» σημαίνει αὐτό πού θά σᾶς πῶ κι ὅ,τι θά εἶναι κι ὅ,τι θά σᾶς λέω θά ’ναι πάντοτε τό ἀληθινό. Καί ἐν προκειμένῳ ἡ ἀλήθεια περί Θεοῦ, ἡ ἀλήθεια περί ἀνθρώπου, ἡ ἀλήθεια περί κόσμου καί ἡ ἀληθής ἐξ ὅλων αὐτῶν λατρεία καί ἀγάπη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Γι’ αὐτό, ξέρετε, ἔξω ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, ἀγαπητοί μου, σκοτάδι βαθύ. Βλέπετε οἱ φιλόσοφοι; ἀγωνίζονται. Ὄχι μόνο ἀντιφατικοί μεταξύ τους· ὁ καθένας μέ τόν ἑαυτό του εἶναι ἀντιφατικός! Δέν ξέρουν οὔτε τί λένε οὔτε περί τίνων διαβεβαιοῦνται. ²⁸  Ὡστόσο, ἐάν δέν ξέρουμε, δέν ἔχουμε ὑπ’ ὄψη μας, δέν γνωρίζουμε τόν Χριστό, μέσα σ’ ἕνα σκοτάδι βρισκόμαστε. Νά εἴμαστε εὐτυχεῖς, νά εἴμαστε εὐτυχεῖς γιατί μποροῦμε νά γνωρίζουμε τόν Χριστό, ἤ τουλάχιστον εἴμαστε στόν δρόμο γιά νά Τόν γνωρίσουμε.

Ἀκόμη εἶναι «μάρτυς ἀξιόπιστος» γιά ὅ,τι θά πεῖ, γενικά καί εἰδικά στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἄρα τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως ὅ,τι γράφει εἶναι ἀξιόπιστο. Ἐκεῖνο πού θά γράψει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος»²⁹ , εἶναι ἀξιόπιστος ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἄξιος πάσης ἀποδοχῆς.

Ἀλλά συχνά στήν Ἀποκάλυψη ὁ Χριστός ὀνομάζεται «μάρτυς ἀληθινός». Συγκεκριμένα στό κεφάλαιο 3 λέει –ἀξίζει νά τό ποῦμε ἀπό τώρα: «Καὶ τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ ἐκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ὁ ἀμήν –κοιτάξτε ἐδῶ ἄλ-λος σολοικισμός– ὁ ἀμήν, ὁ μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινός»³⁰ . Τρία ὀνόματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· «ὁ ἀμήν»... –Ἡ λέξη ἀμήν εἶναι ἑβραϊκή, καί δέν παίρνει ἄρθρο· βάζει ἄρθρο ὅμως. Ἄρθρο θά βάλει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καί θά πεῖ γιά τόν Χριστό ὅτι εἶναι τό «ναὶ», τό «ἀμὴν», ὁ «βέβαιος»³¹ . Ἀμήν ἑβραϊκά θά πεῖ εἴθε νά γίνει, ἔτσι εἶναι, αὐτό εἶναι, ὅπως εἶναι, ἔτσι εἶναι, δηλαδή βεβαίως. Ἔ, λοιπόν· «ὁ ἀμὴν» θά πεῖ ὁ βέβαιος.– «ὁ μάρτυς ὁ πιστὸς» καί «ὁ ἀληθινός»· τρία συνώνυμα κατά συσσώρευσιν, πού δείχνουν τήν βεβαι-ότητα τῆς πιστότητος.

Ἀλλά ὁ Χριστός εἶναι «μάρτυς πιστὸς», ἀγαπητοί μου, καί ὡς ὑποστάς μαρτύριο· μαρτύριο σταυρικό! ἀνέβηκε πάνω στόν σταυρό χάριν τῆς μαρτυρίας τῆς ἀληθείας.

Ἐπειδή ἡ μαρτυρία τῆς ἀληθείας συνεπάγεται παθήματα καί δεινά ἐκ μέρους τοῦ δαιμονοκρατούμενου κόσμου, γι’ αὐτόν τόν λόγο ἡ λέξη μαρτύριο ἀποβαίνει ταυτόσημη μέ τήν ὁμολογία τῆς ἀληθείας ἀλλά καί μέ τά παθήματα. Ἔτσι, ὅταν λέγομαι μάρτυς, ἐννοῶ τόσο ὅτι λέω τήν ἀλήθεια, ὅσο καί ὅτι ὑφίσταμαι μαρτύριο. Βλέπετε; ἡ ἀλήθεια ὅταν προσφέρεται στόν κόσμο, προσφέρεται μέ τό μαρτύριο! Γι’ αὐτό ἀλήθεια καί κακοπαθήματα εἶναι στενά-στενά δεμένα· τόσο στενά, ὥστε ἡ ἴδια λέξη νά ἐκφράζει καί τά δυό.

Γι’ αὐτό θά γράψει στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως ὁ Εὐαγγελιστής: «Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν πέμπτην σφραγῖδα, εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τὰς ψυχὰς τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ ἀρνίου ἣν εἶχον.»³². Γιατί ἐσφάγησαν; «διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ»· διότι ἔδωσαν τήν μαρτυρία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό ἐσφάγησαν. Πολύ παραπάνω δέ ἐσφάγη ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἀπόλυτος «μάρτυς ὁ πιστός», διότι ἔφερε σέ μᾶς πλήρη τήν ἀλήθεια, καί χάριν αὐτῆς κατεστάθη Πρωτο-μάρτυς, μαρτυρήσας ἐπί τοῦ σταυροῦ.

Τό δεύτερο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶναι «ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν».

Ἔχετε σκεφθεῖ, ἀγαπητοί μου, πόσα ὀνόματα ἔχει ὁ Χριστός; Πάρα πολλά· πλῆθος, πλησμονή! Λέγεται «θύρα»³³, λέγεται «κλέπτης»³⁴, ὅπως σᾶς ἔλεγα μιά τελευταία φορά, λέγεται «ποιμήν»³⁵, λέγεται «ὁδός», λέγεται «ὁ ἀμήν», λέγεται «ὁ μάρτυς ὁ πιστός», λέγεται «ὁ ἀληθινός»³⁶ ... Πλῆθος ὀνόματα μέσα στήν Ἁγία Γραφή! Ὅλα αὐτά ἀναφέρονται στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Λοιπόν, νέο ὄνομα· «ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν».

Ἐδῶ δίνεται μία μαρτυρία ἄκρως σπουδαία· πιστοποιεῖται ἡ ταυτότητα τοῦ μαρτυροῦντος πρός τόν Ἰωάννη. Ποιός τοῦ ὁμιλεῖ; Ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καί τί τοῦ λέει; Τοῦ λέει ὅτι εἶναι «ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν». Βεβαίως αὐτή τήν στιγμή δέν μᾶς τό λέει αὐτό· μᾶς λέει ὅτι «ἔχετε τήν χάρη καί τήν εἰρήνη ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού εἶναι ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν». Πιό κάτω ὅμως θά μᾶς πεῖ, ὁ Χριστός στόν Ἰωάννη: Ἐγώ εἶμαι ἐκεῖνος πού «ἐγενόμην νεκρός, καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι»³⁷ , ἔγινα νεκρός, καί νά, ζῶ! «Πῶς, Κύριε, ζεῖς;» «Ἀνεστήθην»! ἀλλά ἡ ἀνθρώπινη πάντοτε φύση.

Λοιπόν τί σημαίνει «ὁ πρωτότοκος τῶν νεκρῶν»; Εἶναι ὁ αἰώνιος Θεός, πού ἔγινε ἄνθρωπος, πέθανε πάνω στόν σταυρό, ἀνέστη καί ζεῖ ὡς Θεάνθρωπος αἰωνίως.

Μάλιστα στό 18 χωρίο τοῦ ἴδιου κεφαλαίου γράφει τά ἑξῆς: «ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος –ἄλλο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἐδῶ· «ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος»– καὶ ὁ ζῶν». Ἀλλά ὅταν λέει εἶμαι «ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος καὶ ὁ ζῶν», ὁμιλεῖ ὡς Θεός· διότι κανένας ἄνθρωπος δέν εἶναι «πρῶτος καί ἔσχατος»· διότι τό «Α καὶ τὸ Ω» δέν ὑπάρχει σέ κανέναν ἄνθρωπο, παρά μόνο στόν Θεό· καί ποτέ κανείς ἄνθρωπος δέν εἶναι σέ ἐνεστῶτα χρόνο «ζῶν», παρά μόνο ὁ Θεός. «καὶ ἐγενόμην νεκρός», ἔγινα νεκρός –πῶς;– ὡς ἄνθρωπος. «καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι», καί νά, εἶμαι ζωντανός, ζῶ! δηλαδή ἀναστήθηκα, «εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» –δηλαδή;– ὡς Θεάνθρωπος. Ὄχι τώρα ὡς Θεός οὔτε ὡς ἄνθρωπος· ὡς Θεάνθρωπος· «εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». «καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου» · κρατάει τά κλειδιά τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅδου³⁸, δηλαδή ὁ νικητής τοῦ θανάτου καί τοῦ Ἅδου.

(Συνεχίζεται στο επόμενο)

24. Ψαλμ. 88, 38.

 25. Ἰωάν. 18, 37.

 26. Ἰωάν. 18, 38.

27. Ἰωάν. 14, 6.

28. Πρβλ. Α΄ Τιμ. 1, 7.

 29. Τίτ. 3, 8. Α΄ Τιμ. 1, 15. 4, 9. Β΄ Τιμ. 2, 11.

 30. Ἀποκ. 3, 14.

 31. Β΄ Κορ. 1, 19-20. Πρβλ. Ἑβρ. 2, 2.

32. Ἀποκ. 6, 9.

 33. Ἰωάν. 10, 9.

 34. Ἀποκ. 3, 3. 16, 15. Θεσ. 5, 3-4. Β΄ Πέ¬τρ. 3, 10.

35 . Ματθ. 25, 32. Ἰωάν. 10, 11·14.

36 . Ἰωάν. 14, 6.

37 . Ἀποκ. 1, 18

38. Ἀποκ. 1, 17-18. 2, 8.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ;

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΑΓΩΝΑΣ α.φ.190 http://www.agonas.org

ΟΤΑΝ οι περισσότεροι βουτηγμένη στη χλιδή και την καλοπέραση διάγουν βίο σύμφωνα με τον άφρονα πλούσιον του Ευαγγελίου ενδυόμενοι λαμπρώς, άδοντες, ψάλλοντες και κατασκανδαλίζοντες το λαό μας.

ΟΤΑΝ, μερικοί απ’ αυτούς, έχουν ξεφύγει απ’ την αποστολή τους, και ασχολούνται με διάφορες εμποροοικονομικές επιχειρήσεις, δικαστικούς αγώνες και ασίγαστους διωγμούς προς εξόντωση ανεπιθύμητων Ηγουμένων, Ιερομονάχων, Μοναχών, Ιερέων και λαϊκών.

ΟΤΑΝ τα όσα κηρύττουν δεν τα κάνουν καθημερινό τους βίωμα αλλά ζουν αλαζονικά αυτοθαυμαζόμενοι.

ΟΤΑΝ οι περισσότεροι απ’ αυτούς έχουν πάρει διαζύγιο οριστικά και αμετάκλητα απ’ την ευαισθησία και βασιλεύει ο παχυδερμισμός.

ΟΤΑΝ αρκετοί ασχολούνται με τα συγγενολόγια τους, την πολιτική και με χίλια δύο άλλα εκτός απ’ τα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα.

ΟΤΑΝ, ενώ υβρίζεται ο Χριστός, διακωμωδούνται οι Απόστολοι («Corpus Christi») και ξυλοκοπούνται οι διαμαρτυρόμενοι χριστιανοί, οι δεσποτάδες το χαβά τους. Ασχολούνται μόνο με το τι κάνει η Χρυσή Αυγή ενώ αφήνουν τη Ρεπούση και τη συντροφιά της αδέσποτη να αλωνίζει κυριολεκτικά με την αντιεκκλησιαστική και αντεθνική της πολιτική.

ΟΤΑΝ – όπως ακούγεται – 17-20 δεσποτάδες συμπεριλαμβάνονται στη λίστα Λαγκάρντ με τεράστια ποσά, και η Ι. Σύνοδος βαριακούει.

ΟΤΑΝ συλλαμβάνεται στον εθνικό δρόμο και σε μπλόκο της Αστυνομίας, δεσπότης με 35 εκατομμύρια και όπλα στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου του.

ΟΤΑΝ επώνυμες καταγγελίες η Σύνοδος αποφεύγει να τις εξετάσει και αρκείται στις διευκρινήσεις του αναφερόμενου δεσπότη.

ΟΤΑΝ τρόφιμα, που προσφέρει ο κόσμος για τους πάσχοντας, μέρος τους καταλήγει σε εστιατόρια ή σε μοναστήρι για υπερπολυτελείς δεξιώσεις και γεύματα σε μνημόσυνα, των οποίων τα έσοδα πηγαίνουν στο δεσπότη (ΕΘΝΟΣ 2-12-12/ΑΓΙΟΡ. ΒΗΜΑ 10-12-12).

ΟΤΑΝ κρατούν «ακοινώνητο» έναν αψεγάδιαστο μητροπολίτη και γίγαντα της Ορθοδοξίας, τον Αττικής Νικόδημο Γκατζηρούλη, και αυτοί συσκέπτονται πώς θα τακτοποιήσουν τον καταδικασμένο και διεφθαρμένο Παντελεήμονα Μπεζενίτη και... τον Θεόκλητο Κουμαριανό..

ΟΤΑΝ αποφεύγουν να αποδεχθούν τα κάποια θετικά της παπικής εκκλησίας – ελκυόμενοι μόνο από τα αρνητικά – και αποσιωπούν ότι τόσο ο Πάπας όσο και οι υπόλοιποι εκκλησιαστικοί (καρδινάλιοι, επίσκοποι, ιερείς…) δεν έχουν προσωπική περιουσία. Είναι δηλαδή Α-ΚΤΗ-ΜΟ-ΝΕΣ.

ΟΤΑΝ εκείνη μεν (η παπική εκκλησία) χρησιμοποιεί πολύ μεγάλο μέρος της περιουσίας της για την ίδρυση και συντήρηση των ιεραποστολών και την επέκταση του προσηλυτισμού με μεγάλη επιτυχία (1 δις εκατομμύρια πιστοί), οι δικοί μας δε, αυξάνουν τις καταθέσεις τους.

ΟΤΑΝ εκείνοι (της παπικής εκκλησίας) ντύνονται τόσο λιτά, φορώντας κατά τη λειτουργία απλές ομοιόμορφες στολές ενώ οι δικοί μας εμφανίζονται ως βυζαντινοί αυτοκράτορες,

ΟΤΑΝ οι αξιωματούχοι της εκκλησίας μας ενώ μισθοδοτούνται από το κράτος ικανοποιητικά, εισπράττουν μαύρο, άδηλο και αφορολόγητο χρήμα από ζωντανούς και πεθαμένους για τα «γεράματα» και το συγγενολόι τους.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ;

Σύνταγμα ή …σύντριμμα

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΛΑΡΙΣΗΣ : ΑΓΩΝΑΣ α.φ.190 http://www.agonas.org

«Δεν ήθελα χρήματα και βιό, ήθελα σύνταμα διά την πατρίδα μου, να κυβερνηθεί με νόμους και όχι με το έτζι θέλω»

Μακρυγιάννης  

του Δημήτριου Νατσιου,  Δάσκαλου Κιλκίς

   Ενώ τα τωρινά απολειφάδια πράττουν και επιζητούν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ήθελε ο στρατηγός. Χρήματα και βιός και το «σύνταμα» ποδοπατημένο. 

  Δεν υπάρχει άρθρο του Συντάγματος που να μην το έχουν παραβεί οι μνημονιακοί κακεργέτες.

«Ο θεμελιακός γραπτός νόμος του κράτους, που καθορίζει τη μορφή του πολιτεύματος και ρυθμίζει τους βασικούς κανόνες λειτουργίας του», το Σύνταγμα, κατάντησε… σύντριμμα, ερείπιο.

Τι ορίζει το άρθρο 1; Ότι οι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».

Έδωσε εντολή ο Λαός στην νεοεκλεγμένη κυβέρνηση, αλλά και στις προηγούμενες, με πρώτη του καντιποτένιου ΓΑΠ, να λάβει τα φρικώδη μέτρα που τον εξαθλιώνουν; Όχι.

Ο νυν θλιβερός πρωθυπουργός μιλούσε για επαναδιαπραγμάτευση, εκβιάζοντας τον λαό για επερχόμενο όλεθρο και καταστροφή και τώρα εκλιπαρεί γονυπετώς για μια.... ψωροεπιμήκυνση, συνεχίζοντας την πεπατημένη των περικοπών, προγραφών και απαγχονισμών. Του δόθηκε εντολή να συνεχίσει τη δήωση του λαού; Όχι.

Στο άρθρο 4 (παρ. 5) διαβάζουμε: «Οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Οι οριζόντιες περικοπές, επί δικαίους και αδίκους, συνάδουν με την συνταγματική πρόβλεψη περί αναλογίας των βαρών; Όχι.