Ο ΜΗΤΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΑΠΕΙΛΟΥΣΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΥΣΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

ΑΝ ΤΟΤΕ ΑΠΕΙΛΟΥΣΕ ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ, ΤΙ ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΣΗΜΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑ ΦΛΩΡΙΝΗΣ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΕ; Τώρα που η προδοσία του Φαναρίου φιγουράρει στις βιτρίνες των ιστολογίων, ουδενός Επισκόπου αντιδρώντος;

Ο ΜΗΤΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ

ΑΠΕΙΛΟΥΣΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΥΣΕΙ

ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ 

Πηγή:  augoustinos-kantiotis

ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ, ΣΤΟΝ ΨΕΥΤΗ ΠΡΟΙΚΟΝΝΗΣΟΥ, ΑΠΑΝΤΑ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ

Γνωρίζουμε καλά τον μητροπολίτη Θεόκλητο και την «αγάπη του» στον π. Αυγουστίνο! Δεν είναι η πρώτη φορά που προτιμά την σιωπή, όταν αδικείται και συκοφαντείται ο π. Αυγουστίνος. Ας ξέρει ότι δεν έχει ανάγκη ο π. Αυγουστίνος από την δική του μαρτυρία, γιατί τον ξέρει  καλά, και μπορεί μόνος του να υπερασπιστεί τον εαυτό του, με τις αθάνατες επιστολές του.

• Ο π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ, ΠΟΥ ΕΠΑΥΣΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ, ΑΛΛΑ ΑΠΕΙΛΗΣΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΥΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ. ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

25-10-1991 ἐπὶ τῇ ἐκλογῇ του πατριάρχου Βαρθολομαίου: «Συγχαίροντες ἐπὶ τῇ ἐκλογῇ ὑμῶν ὡς Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ὁλοψύχως εὐχόμεθα ὅπως διοικήσητε τὴν Ἐκκλησίαν μὲ ἀγάπην, καθὼς είπατε, ἀλλ᾿ ἐπιτρέψατέ μοι νὰ είπω ὡς πρεσβύτερος ἐπίσκοπος τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, μὲ ἀγάπην ναί, ἡ ὁποία ὅμως ἀπαραιτήτως νὰ συνοδεύεται μὲ τὴν ἀλήθειαν καὶ τὴν δικαιοσύνην, διότι ἄνευ τούτων καταντᾷ ἀπάτη, δημιουργοῦσα πολλὴν σύγχυσιν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ὑπὸ τὸν ὅρον τοῦτον συγχαίρομεν ὑμᾶς ὁλοψύχως, εὐχόμενοι ὅπως ἀναδειχθῆτε ἄξιος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ἐν ταῖς χαλεπαῖς ταύταις ἡμέραις βάλλεται σφοδρῶς ὑπὸ ἐξωτερικῶν καὶ ἐσωτερικῶν ἐχθρῶν καὶ μάλιστα ὑπὸ τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος, καθὼς εἶπεν ὁ ἀοίδιμος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, εἶνε παναίρεσις».

ΘΑ ΜΑΣ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΕΤΕ ΝΑ ΠΑΥΣΩΜΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΣΑΣ

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΕΠΡΑΞΑΜΕ

30-7-1993 διὰ τὰ ἐν Αὐστραλίᾳ: «Ἐπὶ ἁρμοδίως ὑποβληθείσης μηνύσεώς μου εἰς τὸ σεπτὸν Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον τὴν 17ην Μαρτίου 1989 κατὰ τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ, προσβάλλοντος τὸ ὀρθόδοξον δόγμα περὶ ἀναμαρτησίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μολονότι παρῆλθε πενταετία ἀφ᾿ ὅτου ὑπεβλήθη, ἐν τούτοις οὐδεμία κανονικὴ ἐνέργεια ἐγένετο. Ὁ σεβασμιώτατος Αὐστραλίας μὲ τὴν αἱρετικὴν διδασκαλίαν του καὶ τὴν ὅλην συμπεριφοράν του ὑπῆρξε δυστυχῶς ὁ κυρίως ἔνοχος τῆς παρατηρουμένης ἐν Αὐστραλίᾳ θλιβερᾶς ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως. Χωρὶς νὰ θέλωμεν ν᾿ ἀπειλήσωμέν τινα, είμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ ἐπιστήσωμεν τὴν προσοχὴν τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριάρχου καὶ τῶν περὶ αὐτόν, οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν κατ᾿ αὐτὰς μείζονα Σύνοδον ἐν τῷ Πατριαρχείῳ, ὅτι τὰ ἀφορῶντα εἰς τὰ δόγματα ζητήματα προηγοῦνται τῶν διοικητικῆς φύσεως θεμάτων. Ἡ δὲ ἐν προκειμένῳ σκανδαλώδης σιωπή σας δὲν ἀποκλείεται νὰ μᾶς ἐξαναγκάσῃ νὰ προβῶμεν εἰς κανονικὴν ἐνέργειαν περὶ παύσεως τοῦ μνημοσύνου σας, ὡς καὶ ἄλλοτε ἐπράξαμεν ἐπὶ ἀειμνήστου προκατόχου σας».

26-12-1993 καὶ πάλιν διὰ τὰ ἐν Αὐστραλίᾳ: «Εὑρίσκομαι εἰς τὴν ἀδήριτον ἀνάγκην ἵνα ἀπευθυνθῶ διὰ τοῦ παρόντος δημοσίᾳ πρὸς ὑμᾶς. Δὲν πρόκειται περὶ μικροῦ τινος καὶ ἀσημάντου πράγματος, ἀλλὰ περὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Πρὸ ἐτῶν εἰς τὴν Αὐστραλίαν ἐξέσπασε δεινὸν σκάνδαλον μὲ ἥρωα τὸν ἀρχιεπίσκοπον Αὐστραλίας σεβασμιώτατον κ. Στυλιανόν. Ἐθεωρήσαμεν ἐπιτακτικὸν καθῆκον ν᾿ ἀπευθυνθῶμεν εἰς τὸν τότε οἰκουμενικὸν πατριάρχην κυρὸν Δημήτριον (τὴν 17-3-1989). Τὸ Πατριαρχεῖον ἀπήντησεν εἰς ἡμᾶς διὰ τῆς ὑπ᾿ ἀριθμ. 262/19-4-1989 ἐπιστολῆς, ἐκφράζον τὰς εὐχαριστίας Του διὰ τὴν ἡμετέραν εὐαισθησίαν ἐπὶ τοῦ ἀνακύψαντος ζητήματος. Νέα ὅμως ἀφορμὴ ἐδόθη ἐκ τῆς Μείζονος καὶ Ὑπερτελοῦς Συνόδου. Διότι αὕτη ἐπελήφθη μὲν ἄλλων ζητημάτων ἥσσονος σημασίας, ἀλλὰ περὶ τῶν ὑψίστων δογματικῶν θεμάτων, τῆς ἀναμαρτησίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἄλλων δυσσεβῶν ἐκφράσεων τοῦ εἰρημένου ἱεράρχου, οὐδόλως ἠσχολήθη. Παρὰ ταῦτα, διατηροῦντες τὴν τελευταίαν ἐλπίδα, ἐκρίναμεν ἐπιβεβλημένον, πρὶν ἢ προβῶμεν εἰς ἄλλας κανονικὰς ἐνεργείας, περὶ τῶν ὁποίων ὁμιλοῦν οἱ ἱ. κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα οἱ ΡΚΑ΄ τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου καὶ ΙΕ΄ τῆς Πρωτοδευτέρας, νὰ καταφύγωμεν διὰ δευτέραν ἤδη φορὰν εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ θερμῶς νὰ παρακαλέσωμεν, ὅπως τοῦτο ἐπιληφθῇ τοῦ σπουδαιοτάτου τούτου ζητήματος. Διότι ἐὰν ἡμεῖς σιωπήσωμεν, τότε ὁ ἀφανὴς ἀλλὰ πιστὸς λαὸς θὰ γίνῃ ὁ ἄγρυπνος φύλαξ τῆς πίστεώς μας. Παναγιώτατε, εἶμαι πλέον γέρων καὶ ἐγγὺς θανάτου. Ἐπιθυμῶ ν᾿ ἀπέλθω τοῦ κόσμου τούτου διατηρῶν ἀγαθὰς σχέσεις εἰ δυνατὸν μὲ ὅλους, καὶ δὴ μὲ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, καθὼς καὶ μὲ τὸν ἀρχιεπίσκοπον Αὐστραλίας κ. Στυλιανόν, τὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς γνωρίζει ὅτι δὲν μισῶ, ἀλλὰ ζητῶ νὰ προσέχῃ εἰς τὴν γλῶσσαν καὶ τὴν γραφίδα του ἵνα λαλῇ, γράφῃ καὶ συμπεριφέρεται ὀρθοδόξως».

7-7-1995 διὰ τὴν συνάντησίν του μὲ τὸν πάπαν: «Ἡ προσφάτως (27 ἕως 30-6-1995) γενομένη συνάντησίς σας μετὰ τοῦ πάπα εἰς Ῥώμην δὲν τυγχάνει τῆς ὁμοθύμου ἐπιδοκιμαίας τοῦ πληρώματος τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἂν καὶ δὲν ἐπραγματοποιήθη συλλείτουργον καὶ κοινωνία ποτηρίου, ἐν τούτοις αὕτη δὲν παύει νὰ εἶνε μεμπτή, καθόσον καὶ ἡ συμπροσευχὴ μετὰ αἱρετικῶν δὲν εἶνε ἐπιτρεπτὴ κατὰ τοὺς ἱεροὺς κανόνας. …Τὸ Βατικανὸν εὑρίσκεται εἰς δυσχερῆ θέσιν καὶ ἡ κοινὴ γνώμη εἶνε εἰς μέγαν βαθμὸν ἐναντίον αὐτοῦ λόγῳ καὶ τῆς ἀναμίξεώς του εἰς ἐθνικιστικὰ ζητήματα καὶ πολεμικὰς συρράξεις. Ὁ πάπας ὠφελεῖται προφανῶς ἀπὸ τὰς συναντήσεις του μὲ ὀρθοδόξους πατριάρχας καὶ μάλιστα τὸν οἰκουμενικόν, διότι οὕτω στηρίζεται τὸ κλονισμένον κῦρός του. Ἀλλ᾿ οὐδὲν βῆμα ἔχει κάνει οὗτος παραλλήλως πρὸς ἐπάνοδον εἰς τὴν Ἀλήθειαν. Ἀντιθέτως διακηρύττει παντοῦ τὴν παγκοσμιότητα τῆς πνευματικῆς του πατρότητος, θεωρεῖ ἡμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους ὡς ἀποσκιρτήσαντα τέκνα του καὶ μᾶς κατατάσσει μεταξὺ τῶν λεγομένων “Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν”. Ἀλλ᾿ ἡ ἀλήθεια εἶνε ἄμικτος μὲ τὸ ψεῦδος. Ὁ δὲ παπισμὸς εἶνε ἕνα θεολογικόν, ἠθικὸν καὶ κοινωνικὸν ψεῦδος. Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐτήρησε βεβαίως, ἔκ τινος ἐπόψεως, ὀρθὴν στάσιν εἰς τὸ θέμα τῆς οὐνίας, πλὴν ὅμως ὤφειλε νὰ εἶχε διακόψει οἱανδήποτε σχέσιν μὲ τοὺς παπικούς, καὶ δὴ μὲ τὸν ίδιον τὸν πάπαν, ἐφ᾿ ὅσον ἐξακολουθεῖ οὗτος νὰ ἐξαποστέλλῃ τὰ προπαγανδιστικά του τάγματα πρὸς ἐκπόρθησιν τῆς Ὀρθοδοξίας. ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΘΑ, ὅθεν, ἐντονώτατα διὰ τὰ τεκταινόμενα. Ὁ πιστὸς ὀρθόδοξος λαός, ποὺ βλέπει τὰ ἐγκλήματα τῶν παπικῶν εἰς τὴν γείτονά μας Γιουγκοσλαβίαν, σκανδαλίζεται ἰδιαιτέρως. Οὐνία, Βοσνία καὶ Σκόπια ἀποτελοῦν αἱμορροούσας πλητὰς εἰς τὸ σῶμα τῆς Ὀρθοδοξίας, τὰς ὁποίας τὸ ἰμπεριαλιστικὸν πάθος τοῦ πάπα ἐξακολουθεῖ νὰ κρατῇ ἀνοικτάς. Ἐνέργειαι λοιπὸν ὡς ἡ τελευταία σας παρέχουν εὐκαιρίας εἰς σχισματικοὺς κύκλους τῆς πατρίδας μας νὰ αὐξάνουν τὴν ἐπιρροήν των. Αἱ κάπως συγκρατημέναι δηλώσεις σας, κατὰ τὴν ὡς ἄνω συνάντησίν σας μόλις μᾶς δίδουν πρὸς τὸ παρὸν πίστωσίν τινα χρόνου, ὥστε να μὴ σπεύσωμεν νὰ ἐπαναλάβωμεν ὅ,τι πρὸ 25 ἐτῶν ἐπράξαμεν, ὅτε ὁμοῦ μετ᾿ ἄλλων δύο ἱεραρχῶν τῆς Β. Ἑλλάδος διεκόψαμεν τὸ μνημόσυνον τοῦ μακαρίτου Ἀθηναγόρου».

Η Γέννηση της Θεοτόκου, 8 Σεπτεμβρίου

Η Γέννηση της Θεοτόκου, 8 Σεπτεμβρίου

Επιμέλεια-έρευνα: Δρ Δημήτρης Περδετζόγλου

εικόνα

Ο Ιωακείμ και η Άννα είναι οι γονείς της Παρθένου Μαρίας, που τη Γέννησή της γιορτάζει η Εκκλησία μας, στις 8 Σεπτεμβρίου. Ο πατέρας της ήταν ένας πλούσιος κτηνοτρόφος, αλλά και ευσεβής, όπως και η σύζυγος του Άννα. Κατάγονταν, από το βασιλικό γένος του Δαβίδ και είχαν μεγάλη θλίψη, γιατί δεν είχαν αποκτήσει παιδί. 

 Όταν, σε κάποια μεγάλη γιορτή, ο Ιωακείμ, επρόκειτο να προσφέρει τα δώρα του στο Θεό πρώτος, του το απαγόρευσαν οι άρχοντες του Ναού και αποχώρησε θλιμμένος, από την τέλεση της γιορτής. Πρέπει δε να επισημάνουμε, ότι η ατεκνία την εποχή εκείνη, ήταν ντροπή-κατάρα, για ένα ανδρόγυνο και όλοι τους περιφρονούσαν, μέσα στην κοινωνία. 

Γι’ αυτό, το ζευγάρι που δεν είχε παιδιά την εποχή εκείνη, ήταν μεγάλη ντροπή. Έτσι, αναγκάστηκε να καταφύγει στην έρημο, όπου έμεινε περίπου σαράντα μέρες και με νηστεία και προσευχή, παρακαλούσε το Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί. 

Ο Θεός, που άκουσε τις προσευχές τους, θέλησε να τους ανταμείψει, για την πίστη τους. Τους ανακοινώνει, με τον Αγγελιοφόρο Του Άγγελο, πρώτα στην Άννα και μετά στον Ιωακείμ, ότι θα αποκτήσουν παιδί. Με μεγάλη χαρά, άκουσε η Άννα το γεγονός και υποσχέθηκε στον Άγγελο, ότι θα το αφιερώσει στο Θεό. 

Σύμφωνα δε, με την Παράδοση της Εκκλησίας μας, το γεγονός έλαβε χώρα, στα Ιεροσόλυμα. Έτσι, μετά από εννιά μήνες, η Άννα γέννησε κορίτσι, που το ονόμασε Μαριάμ, που σημαίνει Κυρία, Ελπίδα, (εξελληνισμένο Μαρία). Την ανάθρεψε, όσο καλύτερα μπορούσε και μόλις έγινε τριών χρόνων, την αφιέρωσε στο Θεό, σύμφωνα με την υπόσχεση, που είχε δώσει στον αγγελιοφόρο του Θεού, Άγγελο.

Ο Αρχιερέας Ζαχαρίας είναι Εκείνος, που παραλαμβάνει, τη Θεοτόκο. Φορώντας όλα τα εξαρτήματα της Αρχιερατικής του στολής, στην οποία φαίνεται καθαρά και το χρυσό πέταλο, της Αρχιεροσύνης. Βρίσκεται ακριβώς, κάτω από το Κιβώριο και κάνει τη χαρακτηριστική κίνηση, σκύβοντας και απλώνοντας τα χέρια του να την παραλάβει, προκειμένου, να την τοποθετήσει, στα Άγια των Αγίων, στο Ναό. 

Πίσω από τη Θεοτόκο, βρίσκονται οι γονείς της, που φαίνονται έτοιμοι, να την παραδώσουν. Λίγο πιο πίσω, ακολουθούν οι Επτά Μυροφόρες Παρθένες, που κρατούν λαμπάδες αναμμένες και φέρουν καλύπτρα στο κεφάλι τους, σύμφωνα με την Ανατολική, συνήθεια. Πίσω δε και λίγο παραπάνω από τον Αρχιερέα Ζαχαρία, παριστάνεται η σκηνή των Αγγέλων, που θα διατρέφουν, τη Θεοτόκο. 

Στην παράσταση της Γέννησης της Θεοτόκου, απεικονίζεται η μητέρα Άννα, να βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο της και να είναι ξαπλωμένη. Στα πόδια της, βρίσκεται η νεογέννητη Μαρία σπαργανωμένη, μέσα στην κούνια της. Στο αριστερό της μέρος, παριστάνεται η σκηνή του λουτρού, που ετοιμάζεται, από δύο γυναίκες. 

Η μια γυναίκα, ρίχνει το νερό και η άλλη, λούει μέσα στο λουτρό, τη νεογέννητη Μαρία. Η παράσταση είναι όμοια περίπου, με το λουτρό του Θείου Βρέφους. Πίσω από τη ξαπλωμένη Άννα, φαίνονται οι υπηρέτριες, που της μεταφέρουν μέσα σε δίσκο, το φαγητό. Μια άλλη υπηρέτρια, βρίσκεται να σκύβει στο κεφάλι της Άννας, που βρίσκεται ξαπλωμένη και στην άλλη πλευρά, βρίσκεται ο Ιωακείμ, να σκύβει τον αυχένα.

Απολυτίκιο της Γιορτής

Η Γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη. Έκ σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών. Και λύσας την κατάραν, έδωκε την ευλογίαν. Και καταργήσας τον θάνατον, εδωρήσατο ημίν ζωήν την αιώνιον. 

πηγή

εικόνα

εικόνα

Ερμηνεία της εικόνας της Γέννησης της Θεοτόκου

O βυζαντινός αγιογράφος της εικόνος της Γεννήσεως της Θεοτόκου, ακολουθεί στην ένταξη των σχετικών σκηνών το απόκρυφο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου διά να υπογραμμίσει τη θαυματουργική Γέννησι της Θεοτόκου. 

Ταυτοχρόνως όμως μένει πιστός στη διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως την βλέπομε στα τροπάρια της εορτής. Διά τούτο ενώ εικονίζει την Θεοτόκο εντός λίκνου, ως βρέφος εσπαργανωμένον, δέν παραλείπει να επιγράψει υπεράνω της κεφαλής της τα συνήθη συμπιλήματα ΜΡ - ΘΥ (Μήτηρ Θεού).

Σε όλα σχεδόν τα τροπάρια, τόσον της εορτής της Γεννήσεως της Θεοτόκου, όσον και της Συλλήψεως της Αγίας Άννης (9 Δεκεμβρίου), τονίζεται ότι η γεννηθείσα ή συλληφθείσα παιδίσκη είναι Μητέρα του Θεού.

Στην εικόνα, δεσπόζει η μορφή της Αγίας Άννης, που εικονίζεται μισοκαθισμένη στο κρεββάτι. Με την αριστερά της χείρα, που μόλις προβάλλει από το ολοκόκκινο μαφόριότης, στηρίζει την κεκλιμένη κεφαλή της. Οι ευσεβείς σκέψεις, στις οποίες έχει βυθισθεί, λόγσ του παραδόξου θαύματος, διαβάζονται στην έκφραση του προσώπου της.

Στο μέσον της εικόνος, εικονίζονται οι υπηρέτριες, αι «παιδίσκαι», που σπεύδουν να δώσουν φαγητό στη λεχώ και να την περιποιηθούν. Η μεσαία ίσως να είναι η Ιουδίθ, την οποία κατ' όνομα αναφέρει το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου. Μία από τις υπηρέτριες με ριπίδιο κάμνει αέρα στην Άννα.

Η σκηνή στο άνω αριστερό μέρος της εικόνος, έχει εμπνευσθεί από την συνάντηση του Ιωακείμ και της Άννας μετά την αναγγελία υπό του αγγέλου περί αποκτήσεως τέκνου. Οι δύο ευτυχισμένοι γονείς εναγκαλίζονται και ασπάζονται στην πύλη του σπιτιου των (ή στην Χρυσή πύλη της πόλεως). Η Αγία Άννα λέγει στον άνδρα της, κατά το Πρωτευαγγέλιο:

«Νυν οιδα οτι Κύριος ο Θεός ευλόγησέ με σφόδρα...».

Στο δεξιό μέρος της εικόνος, εικονίζεται ο Ιωακείμ σε στάση προσευχής. Σε αυτή την ιερή στιγμή τον ευρήκε ο άγγελος, που του μετέφερε την χαρμόσυνη είδηση. Ο Ιωακείμ ευρίσκεται απέναντι από την Θεοτόκο, έχει στραμμένο το βλέμμα του προς αυτήν και συνομιλεί μαζί της.

Πλησίον της νεογεννήτου Παναγίας κάθεται γνέθουσα μία παιδίσκη.

Στην όλη εικόνα κυριαρχεί ο τόνος της χαράς. Τα χρώματα των ενδυμάτων και των αρχιτεκτονημάτων είναι ζωηρά, τα πρόσωπα φωτεινά, όπως άλλωστε ταιριάζει στη γέννηση τέκνου ύστερα από πολλά χρόνια αναμονής.

Κλείνομε την ανάλυση της εικόνος της Γεννήσεως της Θεοτόκου μέ απόσπασμα από τον λόγο του Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού «Εις τό Γενέσιον της Υπεραγίας Θεοτόκου»:

«Ω ζεύγος λογικών τρυγόνων Ιωακείμ και Άννα το σωφρονέστατον. Υμείς τον της φύσεως νόμον, την σωφροσύνην, τηρήσαντες των υπέρ φύσιν κατηξιώθητε· τετόκατε (=έχετε γεννήσει) γαρ τω κόσμσ Θεού μητέρα απείρανδρον. Υμείς ευσεβώς και οσίως εν ανθρωπίνη φύσει πολιτευσάμενοι, υπέρ αγγέλους και των αγγέλων δεσπόζουσαν νυν θυγατέρα τετόκατε. Ω θυγάτριον ωραιότατον και γλυκύτατον· ω κρίνον αναμέσον των ακανθών εκφυέν εξ ευγενεστάτης και βασιλικωτάτης ρίζης δαβιτικής ... Ω ρόδον εξ ακανθών των Ιουδαίων φυέν και ευωδίας θείας πληρώσαν τα σύμπαντα. Ω θύγατερ Αδάμ και μήτηρ Θεού. Μακαρία η οσφύς και η γαστήρ εξ ων ανεβλάστησας· μακάριαι αι αγκάλαι αι σε εβάστασαν και χείλη τα των αγνών φιλημάτων σου απολαύσαντα, μόνα τα γονικά, ίνα ης εν πάσιν αειπαρθενεύουσα».

(Ιωακείμ και Άννα, ζευγάρι λογικά τρυγόνια σωφρονέστατο! Εσείς, με το να κρατήσετε το φυσικό νόμο της σωφροσύνης, αξιωθήκατε με δώρα υπερφυσικά· γεννήσατε τη Μητέρα του Θεού, την ανέγγιχτη από άνδρα. Εσείς, αφού ζήσατε με ευσέβεια και οσιότητα μέσα στα όρια της ανθρώπινης φύσεως, γεννήσατε την ανώτερη από αγγέλους Κόρη, την Κυρία των αγγέλων. Ω Κόρη, πανέμορφη και γλυκύτατη. Κρίνο που ξεφύτρωσες ανάμεσα στ' αγκάθια, από την πιο ευγενική και βασιλική ρίζα του Δαβίδ. Χάρη σε Σένα, Παρθένε, πλουτίσθηκε η βασιλεία με την ιεροσύνη. 

Χάρη σε Σένα μετακινήθηκε ο νόμος και ανακαλύφθηκε το πνεύμα, που κρυβότανε κάτω από το γράμμα, αφού η ιερατική εξουσία πέρασε από τη λευιτική στη δαβιτική φυλή. Ρόδο,(τριαντάφυλλο) που ξεφύτρωσες μέσα από τ' αγκάθια των Ιουδαίων, και πλημμύρισες με το θεϊκό σου άρωμα τα σύμπαντα. Κόρη του Αδάμ και Μητέρα του Θεού. Ευλογημένη η μέση και τα σπλάγχνα απ' όπου βλάστησες. Ευλογημένη η αγκαλιά που σε κράτησε και τα χείλη που απολαύσανε τα αγνά σου φιλιά, δηλ. τα χείλη των γονιών σου μονάχα, για να μείνεις πάντοτε, σ' όλα παρθένος.)

πηγή

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΡΠΟΣ ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΕΥΣΕΒΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Εἰς τὸ Γενέθλιον τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου

Ἡ εὐθύνη τῶν γονέων γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν

Ἡ Ἐκκλησία μας ἐθέσπισε πρὸς τιμὴν τῆς Παναγίας μας πολλὲς θεομητορικὲς ἑορτές. Μία δὲ ἀπὸ αὐτὲς εἶνε καὶ τὸ Γενέθλιον τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, ποὺ ἑορτάζεται τὴν 8η Σεπτεμβρίου. Ποιό εἶνε τὸ ἱστορικὸ τῆς ἑορτῆς; Συντόμως θὰ τὸ είπω.

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΚΑΡΠΟΣ ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΕΥΣΕΒΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Στὶς 8 Σεπτεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς καλεῖ, γιὰ νὰ τιμήσουμε ἕνα πρόσωπο. Ποιό εἶνε τὸ πρόσωπο αὐτό; Εἶνε κανένας ἀσκητής, ποὺ ἁγίασε εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος; Εἶνε κανένας ὁμολογητὴς καὶ μάρτυρας, ποὺ ὡμολόγησε τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ τοὺς σκληροὺς διωγμούς; Εἶνε κανένας διδάσκαλος καὶ πατέρας τῆς Ἐκκλησίας ἀπ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὡς ἀστέρες ἔλαμψαν εἰς τὸν οὐρανὸν τῆς Ἐκκλησίας; Εἶνε ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος; Εἶνε ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι; Ὄχι. Εἶνε ἕνα ἄλλο πρόσωπο, ποὺ εἶνε ὑπεράνω ὅλων τῶν προσώπων ποὺ γεννήθηκαν ἐδῶ στὴ γῆ. Εἶνε ἡ ὑπεραγία Θεοτόκος.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ: Αρνούνται τον διάλογο για μια ΠΑΡΑΝΟΜΗ Αγιοποίηση

Δυὸ  Ἐπιστολὲς  γιὰ νὰ μὴ λησμονηθεῖ

       Μιὰ μεγάλη  παρανομία τῆς Συνόδου

Ε Π Ι Σ Τ Ο Λ Η  

τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ (2013)

Κύριε διευθυντά,

Επειδή αυτές τις ημέρες εορτάζεται η επέτειος της Μικρασιατικής  Καταστροφής και η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει θεσπίσει να τιμώνται ως Άγιοι ο εθνομάρτυς Χρυσόστομος Σμύρνης και οι συν αυτω υπό των Τούρκων αναιρεθέντες κληρικοί και λαϊκοί, ακόμη και στρατιώτες και επιπλέον επειδή πιθανόν θα φιλοξενήσετε στα φύλλα της εγκρίτου εφημερίδος σας κάποια άρθρα σχετικά με την εορτή αυτή, τα οποία συντάσσουν υποτακτικοί και υπάλληλοι του Δεσπότη του Βόλου, κληρικοί και μοναχοί, θεώρησα αναγκαίο να καταθέσω κάποιες σκέψεις, οι οποίες πιθανόν να συντείνουν στην αφύπνιση του λαού σχετικά με το εν λόγω θέμα.

     Στις 26/1/2013 διοργανώσαμε στο Πανεπιστήμιο του Βολου ημερίδα σχετικά με την αγιοποίηση του εθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Σμύρνης, στην οποία προσκαλέσαμε και την Μητρόπολη Δημητριάδος να παραστεί δι’ αντιπροσώπου και να υπερασπισθεί την αγιότητα του Χρυσοστόμου. Από την αρχή της αγιοποιήσεως ζητούσαμε δημόσιο διάλογο, για να ενημερωθεί ο λαός του Θεού για το τι εστί Χρυσόστομος Σμύρνης και κατά πόσον άγιος είναι. Ίσως όμως διαφεύγει από την αντίληψι των συγχρόνων Χριστιανών ότι ο πλέον δικτατορικός και ανελεύθερος τόπος που υπάρχει σήμερα, είναι ο χώρος της Εκκλησίας.

      Οι σημερινοί  επίσκοποι κατευθύνουν την ιστορική πορεία της Εκκλησίας σύμφωνα με τα πάθη των, τις σκοπιμότητες και τις εντολές των σκοτεινών δυνάμεων. Διαλόγους κάνουν μόνον στημένους, εις τους οποίους «τα έχουν βρει» με τους πάσης φύσεως αιρετικούς και αλλοθρήσκους. Φυσικό λοιπόν ήταν μέχρι σήμερα να μη δέχωνται διάλογο σχετικά με την αγιότητα του Χρυσοστόμου Σμύρνης, αλλά με τις κατ’ έτος εορταστικές φιέστες και πανηγυρικές δημοσιεύσεις να προσπαθούν να επιβάλλουν δικτατορικά την αγιοποίησι αυτή απαιτώντας συγχρόνως τυφλή υπακοή από τους Χριστιανούς.

      Δι’ αυτόν τον λόγο σας γνωστοποιούμε, ότι τους προσκαλούμε για μία ακόμη φορά σε δημόσιο διάλογο και αν αρνηθούν, όπως έπραξαν μέχρι σήμερα και συνεχίσουν την ίδια τακτική, σημαίνει αφ’ ενός μεν ότι ο Μητροπολίτης του Βόλου και οι παρατρεχάμενοι αυτού δεν έχουν επιχειρήματα περί της αγιότητος του Χρυσοστόμου Σμύρνης, αφήνοντας ανυπεράσπιστο τον χαλκευμένο άγιό τους και αφ’ ετέρου ότι όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια και δεν αγαπούν την Εκκλησία, αλλ’ απεναντίας ετοποθετήθηκαν στις θέσεις αυτές για να την εκτροχιάσουν και να την οδηγήσουν στη Ν. Εποχή και στον Αντίχριστο.

     Μετά τιμής

           Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς




ΕΠΙΣΤΟΛΗ (2008)

H  ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΙΣ

ΤΟΥ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΛΑΦΑΤΗ

 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ

Κύριε Διευθυντά,

Γνωρίζοντας τήν εὐαισθησία τήν ὁποία ἔχει ὁ Ὀρθόδοξος Τύπος εἰς τά θέματα τῆς πίστεως καί συγχρόνως θεωρώντας καθῆκον μου τήν ἐνημέρωσι τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ἐξ αἰτίας τοῦ ὅτι ἔχω εἰδικά ἀσχοληθῆ μέ αὐτό τό θέμα, σᾶς καταθέτω αὐτές τίς σκέψεις ἐλπίζοντας ὅτι θά εὕρουν ἀνταπόκρισι, λόγῳ τῆς σοβαρότητος τοῦ θέματος, εἰς τό ἐξίσου εὐαίσθητο ὀρθόδοξο πλήρωμα.

   Πρόκειται γία τήν ἁγιοποίησι τοῦ ἐθνομάρτυρος Χρυσοστόμου Καλαφάτη,  Μητροπολίτου Σμύρνης, τοῦ ὁποίου, σύμφωνα μέ τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἡ ὁποία  τόν ἁγιοποίησε τό 1992, ἡ μνήμη ἑορτάζεται τήν Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Λόγῳ λοιπόν τοῦ ἐπικαίρου τοῦ θέματος, ἀλλά καί διά νά μή φανῆ ὅτι ἐλησμονήθη ἡ μεγάλη αὐτή παρανομία τῆς Συνόδου, ἡ ὁποία μέ παπικό τρόπο προσέβαλε ὅλο τό ὀρθόδοξο Ἁγιολόγιο, γίνεται ἡ παροῦσα ἀναφορά.

Η ρωμαλεα ιστορια της Ορθοδοξιας μας Οἱ Ἅγιοι τοῦ μαρτυρίου καὶ οἱ ἐπαναπαυόμενοι Ἐπίσκοποι σὲ "μαλακὰ ἀνάκλιντρα καὶ χρυσοστόλιστους θρόνους"

«Οἱ Ἅγιοι Ἐπίσκοποι ἠγωνίζοντο σθεναρὰ καὶ μὲ τόλμη, ὅταν κατεπατεῖτο ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς ἄρχοντες ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἠθική (ἀλλὰ καὶ ἡ πίστις) δίνοντας ἀκόμα καὶ τὸ αἷμα τους.

Οἱ σύγχρονοι τους Ἐπίσκοποι;».

Τὰ παραδείγματα ψυχικοῦ ἡρωϊσμοῦ, ποὺ μπορεῖ κανεὶς νὰ βρῇ φυλλομετρώντας καὶ μελετώντας τὶς σελίδες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ἰδίως τῶν πρώτων αἰώνων τοῦ Χριστιανισμοῦ, εἶνε, ἀγαπητοί μου, πολλά. Ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν σχετικῶν παραδειγμάτων θ᾿ ἀναφέρουμε ἕνα, τὸ ὁποῖο θὰ εἶνε ἄγνωστο στοὺς περισσότερους.

 

 

Τὸν τρίτο μ.Χ. αἰῶνα ἐπίσκοπος τῆς Ἀντιοχείας, τῆς μεγάλης ἐκείνης πόλεως τῆς Συρίας στὴν ὁποία οἱ ἀκόλουθοι τοῦ Ναζωραίου ὠνομάστηκαν γιὰ πρώτη φορὰ «Χριστιανοί» (Πράξ. 11,26), ἦταν ὁ Βαβύλας. Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ὡς ἐπισκόπου συνέβη ἕνα ἔκτακτο γεγονός,τὸ ὁποῖο μνημονεύει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σὲ ἐγκωμιαστικὴ ὁμιλία του γιὰ τὸν ἱερομάρτυρα αὐτόν.

 

 

 

Ἕνας βασιλιᾶς –τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα δὲν ἀναφέρει ὁ Χρυσόστομος, κατὰ δὲ τὸν συγγραφέα Μιχαὴλ Γαλανὸ ὁ βασιλιᾶς αὐτὸς ἦταν ὁ Ρωμαῖος αὐτοκράτορας Νουμεριανός (283-284 μ.Χ.), ἐνῷ κατ᾿ ἄλλους ἦταν μᾶλλον ὁ Ἄραβας Φίλιππος, φίλος τῶν Χριστιανῶν (244-249 μ.Χ.)–, ὁ βασιλιᾶς αὐτὸς ὑπέγραψε σύμφωνο εἰρήνης μὲ τὸν βασιλιᾶ τῶν Περσῶν, καὶ γιὰ νὰ τὸν δεσμεύσῃ στὴν τήρησι τῆς συμφωνίας ζήτησε καὶ πῆρε ὡς ὅμηρο τὸ γυιὸ τοῦ Πέρσου μονάρχου. Τὸν ὅμηρο αὐτὸν ὅμως ὁ βασιλιᾶς, χωρὶς καμμιά ἀφορμή, παραβαίνοντας κάθε θεῖο καὶ ἀνθρώπινο νόμο, τὸν κατέσφαξε ἀπάνθρωπα! Μεγάλο σκάνδαλο. Καὶ ἐνῷ διέπραξε τέτοιο ἔγκλημα, εἶχε τὴν ἀναίδεια ὁ ἡγεμόνας αὐτός, σταθμεύοντας στὴν Ἀντιόχεια, μὲ μεγάλη πομπὴ καὶ ἐπίδειξι, νὰ πάῃ στὸν ἱερὸ ναὸ ὅπου λειτουργοῦσε ὁ σεβάσμιος ἐπίσκοπος.

 

 

 

Ἀλλὰ ὁ Βαβύλας δὲν τοῦ ἐπέτρεψε τὴν εἴσοδο. Στάθηκε στὴν θύρα τοῦ ναοῦ καὶ μὲ παρρησία ἤλεγξε τὸ βασιλιᾶ γιὰ τὸ πρωτοφανὲς ἔγκλημα καὶ τὸν ἐμπόδισε νὰ μπῇ στὸ ναό.

Ἐγκωμιάζοντας τώρα τὸν ἅγιο Βαβύλα γιὰ τὴν ὑπέροχη στάσι του ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει τὰ ἑξῆς ἀξιομνημόνευτα, ποὺ συνιστοῦν ἄριστο ὑπόδειγμα τέτοιων ἀφοριστικῶν ἀποφάσεων τῆς Ἐκκλησίας (βλ. καὶ Κων. Ράλλη, Ποινικὸν Δίκαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, Ἀθῆναι 1907, σ. 154)

Γιατι αδιαφορουμε για τα αδελφια μας; Η γενοκτονια των χριστιανών της Συρίας και η ελληνική στάση

 

 

του Νικ. Χειλαδακη συγγραφεα, Τουρκολογου

Πριν από τρία χρόνια και πριν από την έκρηξη του εισαγομένου από το εξωτερικό εμφυλίου στην Συρία, είχα συναντήσει μια ομάδα Σύριων ορθοδόξων προσκυνητών στο μοναστήρι της Σουρωτής. Μαζί τους βρίσκονταν και τρεις ψηλόκορμοι ρασοφόροι με μάτια αποφασιστικά που έδειχναν πως αυτό που έκαναν το πίστευαν ψυχή τε και σώματι. Συνομιλώντας μαζί τους, άκουσα λιγάκι έκπληκτος πως οι ίδιοι ονομάζουν τους εαυτούς τους, «Ρουμ Ορτοδόξ», δηλαδή Ρωμιοί Ορθόδοξοι και κατά δεύτερο λόγο αραβόφωνοι χριστιανοί ορθόδοξοι. Στη συζήτηση μας μου ανέφεραν ότι έχουν κάποιες δυσκολίες στην άσκηση των καθηκόντων τους αλλά αισθάνονται σιγουριά με το καθεστώς Άσαντ ακριβώς γιατί και αυτός ανήκει σε μια θρησκευτική μειονότητα που διάκειται φιλικά με τους χριστιανούς και για τον λόγο αυτό δεν δίνει έδαφος σε ανάπτυξη φονταμενταλιστικών ισλαμικών ομάδων που θα ήταν μεγάλη απειλή για το χριστιανικό ποίμνιο.

 Δυστυχώς όμως η ασφάλεια αυτή των ομόδοξων  φίλων από την Συρία,  που μάλιστα ήθελαν να τους αποκαλούμε «Ρουμ Ορθοδοξ» όπως και οι ομόδοξοι τους στον Λίβανο, κατέρρευσε κάτω από τις ριπές των πυροβόλων και τον όλεθρο της ισλαμικής θύελλας που εισήγαγαν οι καλοθελητές της Δύσεως για να ανατρέψουν το καθεστώς Άσαντ και να ελέγξουν την πορεία των ενεργειακών αγωγών. Δεν γνωρίζω που μπορεί να βρίσκονται τώρα όλοι αυτοί οι προσκυνητές της Σουρωτής και όσο τους σκέπτομαι μια ιερή αγανάκτηση με τυλίγει.

 

ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

"Η Αλήθεια να λέγεται..."

Πρωτίστως πρέπει να ξεκαθαριστεί κάτι. Η κράτος και οι πολιτικοί είναι οι πλείστοι άθεοι. Είναι ματαιοπονία να πιστεύουμε πως θα αλλάξουμε εμείς οι Ορθόδοξοι το μαεστρικά οργανωμένο σύστημα που επιβάλλεται "σταλινικά" από άλλες, ανώτερες, ξένες, παγκόσμιες, κυρίαρχες και σκοτεινές δυνάμεις.

Οι πολιτικοί κάποτε κάνουν πως διαμαρτύρονται, "γαβγίζουν" που και που, έτσι για τα μάτια του ανυποψίαστου λαού  που τους ψηφίζει. Παρασκηνιακά όμως, είναι υποχρεωμένοι, δεσμευμένοι μάλιστα με όρκους "θανατικούς", να τηρήσουν επακριβώς κατά γράμμα, όλα όσα τους επιβάλλουν και τους πλασάρουν της παγκοσμιοποίησης οι διεθνείς Εντολοδόχοι.

Αυτοί που κατευθύνουν τα νήματα της κοινωνικής ζωής, τα ρεύματα παροικίας, δεν υπηρετούν εμάς αλλά εξυπηρετούν τα παγκόσμια συμφέροντα της υπεράνω πάσης υποψίας και καμουφλαρισμένης Ιεράς Εξέτασης που λέγεται "Διεθνή Κοινότητα".

Οι πολιτικοί, όταν κατέλαβαν τις θέσεις, δεν τις πήραν "με το αζημίωτο" αλλά υπέγραψαν μυστικό προσύμφωνο και ορκίστηκαν παρασκηνιακά πως θα εφαρμόσουν και θα ακολουθήσουν πιστά όλα όσα τους υποδειχθούν.

Στην ουσία και την κυριολεξία είναι άβουλα όντα, πιόνια της διεθνούς σκοτεινής σκακιέρας και ανήμπορες μαριονέτες στο παράλογο αυτό και πονηρό, στο αντίχριστο αυτό και διαπλανητικό, πανδαιμόνιο και διαβολικό θέατρο σκιών.

Εμείς, απλοί θεατές, αναγνώστες και ακροατές, πειθήνια όργανα και εκτελεστές, κάποτε και εκτελεσμένοι δίχως κάποια απαγγελθείσα κατηγορία και κλήση για απολογία στης παγκόσμιας Καισαριανής τον Τοίχο. "Τα Παιδιά της Ελένης" σήμερα έγιναν περισσότερο παιδιά της μοντέρνας, παγκοσμιοποιημένης εποχής τους, παρά τέκνα της Ελληνορθόδοξης καταγωγής τους.

Η επικρατούσα Δεσποτοκρατική Εκκλησία διενεργεί με τη σειρά της κι' αυτή κάνα διαδικτυακό, ανυπόστατο και αναποτελεσματικό ψήφισμα, πάλι "δια το θεαθήναι" και "διά τον φόβον των Ιουδαίων" μη τυχόν και αυτοί αποσυνάγωγοι βρεθούν και ντροπιαστούν στα μάτια των προβάτων που τυφλά τους ακολουθούν.

Ο "πράσινος" Πατριάρχης κόπτεται πιότερο για την προστασία του περιβάλλοντος παρά για την υγιή και διαχρονική διατήρηση της ανόθευτης Ορθόδοξης Πίστεως που δεν ξέρει να υποτάσσεται σε ξένα συμφέροντα, σε Παπικές ίντριγκες και παράνομες περιπτύξεις διαθρησκειακές, που δεν υποδουλώνεται από διάφορες χρηματικές δωρεές και δεν ξεπουλιέται με ύποπτους συμβιβασμούς παραδόσεων, παζαρέματα δογμάτων και δώρων πονηρών ανταλλαγές.

Η Μεγάλη Ληστεία της Ελλάδας 1981-2011

Από τον Αθανάσιο Χ. Παπανδρόπουλο

Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς…».

"Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ είναι ΠΑΝΑΙΡΕΣΙΣ" (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς) και η "εσχάτη αίρεση της ιστορίας" (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)

πηγή:http://paterikiparadosi.blogspot.gr/

Ὁ Οἰκουμενισμὸς μέσα στὸν ὁποῖο πλέουμε (φροντίδι Πατριαρχῶν, Ἐπισκόπων καὶ τῶν ἄλλων ποιμένων), ἐκτὸς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις ποὺ ἀποδέχεται καὶ διδάσκει, μᾶς ὁδηγεῖ σὲ κοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς («σὺν πᾶσι τοῖς αἱρετικοῖς καὶ τοῖς ἀλλοθρήσκοις»), γεγονὸς ποὺ ἀντίκειται στὴν διδασκαλία τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Εἶναι γνωστόν, ὅτι ἅπασα ἡ Ἁγία Γραφὴ διδάσκει ὅτι ἡ ἐπικοινωνία αὐτὴ θέτει σὲ ἄμεσο κίνδυνο τὴν σωτηρία τῶν πιστῶν· ἅπαντες οἱ Πατέρες διδάσκουν ὅτι ἡ αἵρεση καὶ ἡ εἰδωλολατρία μολύνει ἐκείνους ποὺ συναναστρέφονται καὶ ἀνέχονται τοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀντὶ νὰ ἀνθίστανται σὲ κάθε ἕνα ποὺ ἀντιτίθεται καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ νοθεύσει τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια.

Καὶ ἡ ἀντίσταση αὐτὴ μπορεῖ νὰ γίνεται μὲ τὸν ἔλεγχο–ἀνατροπὴ τῆς αἱρέσεως (ἀπὸ ἐκείνους ποὺ εἶναι κατηρτισμένοι) καὶ μὲ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς κηρύττοντας ἢ διευκολύνοντας τὴν ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς τοὺς ὑπόλοιπους.

Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἤλεγξε τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Οἰκουμενισμό, ἐξήγησε ποῦ μᾶς ὁδηγοῦν καὶ ἐπεσήμανε ὅτι καταργοῦν τὸ πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Παραθέτουμε μερικὰ μικρὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ βιβλίο του.
                                                            Π.Σ.

«Ἡ τραγωδία τῆς Δυτικῆς Χριστιανοσύνης ἔγκειται ἀκριβῶς εἰς τὸ ὅτι προσεπάθησεν, εἴτε διορθώνουσα τὸ πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου εἴτε ἀρνουμένη αὐτό, νὰ εἰσαγάγῃ ἐκ νέου τὸν δαιμονισμένον οὑμανισμόν, τὸν χαρακτηρίζοντα τὴν πεπτωκυίαν ἀνθρωπίνην φύσιν.

Καὶ ποῦ; Εἰς αὐτὴν τὴν καρδίαν τοῦ θεανθρωπίνου ὀργανισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ μάλιστα τὴν στιγμήν, κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ νόημα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι  ἀπελευθέρωσις ἐκ τοῦ τοιούτου οὑμανισμοῦ. Εἶναι φυσικὸν ὁ οὑμανισμὸς αὐτὸς ἐν συνεχείᾳ νὰ εἰσδύσῃ διὰ τῆς Ἐκκλησίας εἰς ὅλας τὰς περιοχὰς τῆς ζωῆς, τοῦ προσώπου καὶ τῆς κοινωνίας καὶ νὰ ἀνακηρύττεται εἰς ὕψιστον δόγμα, ἢ μᾶλλον παν-δόγμα. Οὕτως ἡ δαιμονισμένη ἀνθρωπίνη ὑψηλοφροσύνη, κρυμμένη ὑπὸ τὸν μανδύαν τῆς Ἐκκλησίας, γίνεται δόγμα πίστεως, μεταβαλλομένου εἰς δόγμα ζωῆς, ἄνευ τοῦ ὁποίου δὲν ὑπάρχει σωτηρία.

Εἰς τὴν Δύσιν ἡ ψευδοχριστιανικὴ πίστις εἰς τὸν ἄνθρωπον δὲν προσκαλεῖ εἰς μετάνοιαν»

Ὅλοι οἱ εὐρωπαϊκοὶ οὑμανισμοί..., οἱ προτεσταντισμοί... ἐπιδιώκουν ἕνα πρᾶγμα: νὰ ἀντικαταστήσουν τὴν πίστιν εἰς τὸν Θεάνθρωπον μὲ τὴν πίστιν εἰς τὸν ἄνθρωπον, νὰ ἀντικαταστήσουν τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Θεανθρώπου μὲ τὸ Εὐαγγέλιον κατ’ ἄνθρωπον, τὴν φιλοσοφίαν κατὰ Θεάνθρωπον μὲ τὴν φιλοσοφίαν κατ’ ἄνθρωπον...

Καὶ ταῦτα συνέβαιναν ἐπὶ αἰῶνας ἕως ὅτου τὸν παρελθόντα αἰῶνα, τὸ 1870, εἰς τὴν Α΄ Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ, ὅλα αὐτὰ συνεκεφαλαιώθησαν εἰς τὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα.

Εἰς τὸ οὑμανιστικὸν βασίλειον τὴν θέσιν τοῦ Θεανθρώπου τὴν κατέχει ὁ vicarius Christi (σ.σ. ὁ Πάπας), ὁ δὲ Θεάνθρωπος ἔχει ἐξορισθεῖ εἰς τὸν οὐρανόν. Τοῦτο ἀποτελεῖ ἀσφαλῶς ἰδιόμορφον ἀποσάρκωσιν τοῦ Θεανθρώπου

Διὰ τοῦ δόγματος περὶ τοῦ ἀλαθήτου, ...ὁ πάπας αὐτοανακηρύχθη εἰς τὴν πραγματικότητα Ἐκκλησία ἐν τῇ Παπικῇ Ἐκκλησίᾳ, καὶ ἔγινεν ἐν αὐτῇ τὰ πάντα ἐν πᾶσι. Ἰδιόμορφος παντοκράτωρ.

Διὰ τοῦ δόγματος αὐτοῦ ...εἰς τὴν γῆν δὲν ὑπάρχει θέσις διὰ τὸν Θεάνθρωπον. Ὁ τοποτηρητὴς τοῦ Χριστοῦ -vicarius Christi,- τὸν ἀντικαθιστᾶ πλήρως... Ἐντεῦθεν καὶ δὲν ὑπάρχει ἕνας vicarius Christi, ἀλλὰ ἀναρίθμητοι, μόνον μὲ διαφορετικὰς στολάς.

Ἐκ τοῦ Θεανθρώπου ...γεννᾶται καὶ ἀναπτύσσεται ἡ θεανθρωπότης. Εἰς τὴν κοινωνίαν αὐτὴν τοῦ Θεανθρώπου οἱ ἄνθρωποι ζοῦν καὶ συμπεριφέρονται ὡς ἀθάνατα ὄντα... Ἡ κοινωνία δὲ αὐτὴ ...οὐδὲν ἄλλο εἶναι παρὰ τὸ θεναθρώπινον σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἁγία Ἐκκλησία Του... Εἰς αὐτὴν τὴν θεανθρωπίνην κοινωνίαν, ὅλα συνοψίζονται εἰς τὸ ζωηφόρον Πρόσωπον τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία ὡς ἡ μόνη ἀληθινὴ κοινωνία εἶναι πρωτίστως θεανθρώπινος ὀργανισμὸς καὶ ἔπειτα θεανθρωπίνη ὀργάνωσις...

Ὁ ἄνθρωπος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ζῶν εἰς τὸν θεανθρώπινον ὀργανισμὸν τῆς Ἐκκλησίας, ζῇ πάντοτε ἐν κοινωνίᾳ “σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις” (Ἑβρ. 3, 18), οἱ ὁποῖοι βοηθοῦν αὐτὸν μυστικῷ τῷ τρόπῳ εἰς τὴν πραγμάτωσιν τῶν Εὐαγγελικῶν ἐντολῶν».

(Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καὶ Οἰκουμενισμός, σελ. 171-3, 181-3, 209, 211-12, 219, 221).

Ο Κροίσος, ο Σόλων και "μηδένα προ του τέλους μακάριζε"

Ο βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος ήταν ξακουστός σε όλο τον αρχαίο κόσμο για τα αμύθητα πλούτη του. Από τους φόρους που του έδιναν οι ελληνικές αποικίες της Μικράς Ασίας και από τα χρυσωρυχεία του Πακτωλού ποταμού γινόταν όλο και πιο πλούσιος και πιο περήφανος για τα πλούτη του. Πίστευε μάλιστα ότι δεν υπήρχε πιο ευτυχισμένος άνθρωπος από αυτόν στον κόσμο. Κάποτε τον επισκέφτηκε ο Σόλων, ένας από τους σοφούς της αρχαιότητας, τον οποίο δέχτηκε πολύ φιλόξενα. Διέταξε μάλιστα μερικούς σκλάβους να δείξουν στο φιλοξενούμενο τους θησαυρούς και τη χλιδή του. Αφού, λοιπόν, του έδειξε τους αμύθητους θησαυρούς του, τον ρώτησε ποιος ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που είχε γνωρίσει στον κόσμο, περιμένοντας από τον Σόλωνα ότι θα ανέφερε τη δική του μεγαλοσύνη!
   Ο Σόλων αποφεύγοντας να κολακεύσει το βασιλιά αποκρίθηκε: «Ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ ήταν ένας Αθηναίος βασιλιάς που λεγόταν Τέλλος». Ο βασιλιάς απόρησε με την απάντηση και τον ρώτησε γιατί κρίνει αυτόν ως τον πιο ευτυχισμένο. «Για δυο λόγους», είπε ο Σόλων. «Απέκτησε καλούς και άξιους γιους, έζησε για να δει να γεννιούνται τα παιδιά των παιδιών του, όλα γερά και υγιή. Κι έπειτα τη ζωή του τη σφράγισε ένας ένδοξος θάνατος. Πολέμησε και πέθανε σαν στρατιώτης και οι Αθηναίοι τον έθαψαν με μεγάλες τιμές και δόξα». Ο Κροίσος τότε τον ρώτησε ποιον γνωρίζει δεύτερο πιο ευτυχισμένο άνθρωπο, όντας σίγουρος ότι θα έπαιρνε τουλάχιστον τη δεύτερη θέση.
Ο Σόλων, όμως, ανέφερε τότε δύο νέους, δυο αδέρφια από το Άργος, τον Κλέοβι και τον Βίτωνα.

ΑΝΑΚΗΡΥΞΑΝ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ !

Η προσευχή τού Προέδρου...

Η πρόσφατη ανακήρυξη τού Ιησού Χριστού ώς Ανωτάτου  Άρχοντος τής χώρας στήν μακρινή Γουατεμάλα είναι ένας ισχυρός κόλαφος στούς Έλληνες "Χριστιανούς" πολιτικούς πού δεν θέλησαν μέχρι τώρα στόν Σωτήρα τους καί απελευθερωτή τους από την δουλεία τής ειδωλολατρίας καί από τήν δουλεία τών Τούρκων να φτιάξουν τό τάμα τού Έθνους ! 

Δέν θέλησαν ούτε μιά Εικόνα Του να αναρτήσουν στήν αίθουσα του Κοινοβουλίου, αλλά αντ΄ αυτού βρήκανε χρήματα καί κόψανε κονδύλι  900.000 ευρώ γιά να φτιάξουνε το τζαμί τού διαβόλου... 

 

Ο Πρόεδρος της Γουατεμάλα, Otto Perez Molina, κατά την διάρκεια της πρώτης πανεθνικής προσευχής που έλαβε χώρα την περασμένη εβδομάδα κήρυξε τον Ιησού Χριστό ως τον «Ανώτατο Άρχοντα» της χώρας.

Ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης, οικονομικών φορέων, του κλήρου, καθώς και ηγέτες/εκπρόσωποι ανθρώπων ιθαγενικής προέλευσης συγκεντρώθηκαν στη Guatematala City για να προσευχηθούν για το έθνος και την διατήρηση της ειρήνης και να αφιερώσουν στο Θεό το κέντρο των μελλοντικών εθνικών ενεργειών τους.

"Σήμερα ονομάζουμε τον Ιησού Χριστό ως τον Ανώτατο Άρχοντα της Γουατεμάλα και κηρύσσουμε εις το όνομά Του ότι κάθε μία από τις γενιές του μέλλοντός μας θα είναι γενιές που θα κατοικούν σε μία ευημερούσα Γουατεμάλα", δήλωσε ο Molina, σύμφωνα με την AcontercerCristiano.net.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, οι ηγέτες ενθαρρύνθηκαν επίσης να ακολουθούν τις Χριστιανικές αξίες εντός των επιχειρήσεών τους, των πανεπιστημίων και των κοινοτήτων/γειτονιών. 

Επίσης, οι ομιλητές, συμπεριλαμβανομένου του Manuel Espina, προέδρου της Οργάνωσης «Ευημερία της Γουατεμάλα» (σ.σ. pentapostagma.gr – Guatemala Prospera) που καταρτίζει τους ηγέτες των εθνικών επιχειρήσεων σχετικά με τα μέσα οικοδόμησης αναπτυξιακής αλλαγής εντός των κοινοτήτων τους, ζήτησαν από τους ηγέτες να αφουγκραστούν την πανεθνική αυτή προσευχή ως το μοναδικό μέσο δια του οποίου η χώρα μπορεί προχωρήσει και να επιτύχει.   

"Ως κοινωνία πολιτών, η Guatemala έχει πολλά προβλήματα, αλλά πέραν των προβλημάτων ανοίγονται μπροστά μας σημαντικές ευκαιρίες. Αυτές οι ευκαιρίες δίνουν τη δυνατότητα στους ηγέτες της χώρας να αναλάβουν την πλήρη ευθύνη του ρόλου τους ώστε να καταστήσουν τη χώρα μας διαφορετική. 

Η προσευχή μας απευθύνεται σε όλους εμάς που επιθυμούμε να εκφραστούμε δυναμικά και να ξεκινήσουμε να αλλάζουμε τα πράγματα οπουδήποτε έχουμε το ρόλο αυτό", δήλωσε ο Espina, σύμφωνα με ρεπορτάζ του Emisora Unida, ενός διαδικτυακού ραδιοφωνικού σταθμού της χώρας.

http://www.pentapostagma.gr

Φωτογραφίες Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Φωτογραφίες Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

  Η διακοπή της  μνημονεύσεως των δεσποτάδων είναι το κανονικόν όπλον κληρικών και λαϊκών κατά των αιρετικών δεσποτάδων για την  προστασία  του πληρώματος της Εκκλησίας απο την αίρεση του οικουμενισμού

ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ όταν ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ πρωτοέδειχνε τα δόντια του. Και ΤΩΡΑ ΤΙ;

Η  ΔΙΑΚΟΠΗ  ΤΟΥ  ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ ΥΠΟ  ΤΟΥ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ  ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ

Του π. Μάρκου Κ. Μανώλη

  

   ΥΠΟ πνευματικῶν τέκνων τοῦ πολιοῦ Γέροντος τῆς Ὀρθοδοξίας, Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης κ. Αὐγουστίνου, ἐζητήθη νὰ γράψωμεν κάτι ἀπὸ τὴν ζωὴν καὶ θεοφιλῆ δρᾶσιν του ἐπὶ τῇ συμπληρώσει τοῦ ἑκατοστοῦ ἔτους.

   Ἀναμφιβόλως ὁ Σεβασμιώτατος ὑπῆρξε μία ἡρωϊκὴ προσωπικότης. Ὑπῆρξεν ἕνας μεγάλος ὁμολογητὴς τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν ἐποχήν μας. «Ἐθηριομάχησε» μὲ πολλοὺς ἄρχοντας τοῦ κόσμου τούτου. Κορυφαία ὑπῆρξεν ἡ ἀπόφασίς του νὰ προβῆ, μαζὶ μὲ ἄλλους δύο ἐκλεκτοὺς Ἱεράρχας, τὸ ἔτος 1971, εἰς τὴν διακοπὴν τοῦ μνημοσύνου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρου, προκειμένου νὰ τὸν ἀναχαιτίσῃ ἀπὸ τὸ πραξικόπημα νὰ συλλειτουργήσῃ μὲ τὸν Πάπαν εἰς τὴν Ρώμην, ὅπως ἐτόνιζεν αὐτὸ ὁ οἰκουμενιστὴς Πατριάρχης Ἀθηναγόρας. Τὰ γεγονότα ἔχουν ὡς ἑξῆς.

      Μετὰ τὴν συνάντησιν καὶ συμπροσευχὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρου εἰς τὰ Ἱερασόλυμα μὲ τὸν Πάπαν τῷ 1964, ὁ ἀρχιμανδρίτης τότε Αὐγουστῖνος Καντιώτης εἶχε ζητήσει μὲ ἔκτακτον ἔκδοσιν τῆς «Χριστιανικῆς Σπίθας» τὴν καθαίρεσίν του (βλ. φ. 268/Ἰαν. 1964). Τῷ 1967, ἀνελπίστως, ἐξελέγη ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Μητροπολίτης Φλωρίνης. Ὁ ἀείμνηστος Συνοδικὸς Ἱεράρχης Τρίκκης καὶ Σταγῶν Διονύσιος εἶχε προτείνει τὴν ἐπιλογὴν τοῦ ἀρχιμανδρίτου Αὐγουστίνου Καντιώτου εἰς Ἐπίσκοπον Φλωρίνης, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ἐπετεύχθη κατόπιν πολλῶν ἀγώνων τοῦ ἀειμνήστου Ἱεράρχου κυροῦ Διονυσίου.

O ανεκδιηγητος δεσποτης Σιατίστης κ.Παύλος OIHMATIAΣ KAI YBPIΣTHΣ φίλος δε και υποστηρικτής του μοιχεπιβάτου Λαρίσης

O MHTPOΠOΛITHΣ ΣIATIΣTHΣ κ. Παύλος

OIHMATIAΣ KAI YBPIΣTHΣ 

φίλος δε και υποστηρικτής του μοιχεπιβάτου  Λαρίσης

    Στερεῖσθε, Σεβασμιώτατε, παρρησίας ἀπέναντι τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, ἀλλὰ δὲν στερεῖσθε αὐθαδείας ἀπέναντι τῶν ἀδυνάτων. Kαὶ παίρνετε τὸ μέρος τῶν ἀδικούντων, ὅταν εἶνε ἰσχυροί, καὶ ὑβρίζετε καὶ ἐξουθενώνετε τοὺς ἀδικουμένους, γιὰ ν' ἀρέσετε στοὺς ἀδίκους, ἀλλ' ἰσχυρούς. Eἶσθε καὶ σεῖς ἄδικος, ἀφοῦ φέρεσθε ἔτσι, καὶ φοβηθῆτε, διότι «ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι» (A΄ Kορ. στ΄ 9).

 

...Ἀλλὰ τὰ καλὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἔχετε, δὲν σᾶς σῴζουν, ἁπλῶς βελτιώνουν τὴ θέσι σας στὴν Kόλασι.

Tοῦ θεολόγου Nικ. Ἰω. Σωτηροπούλου

    Mὲ δύο ἄρθρα μου ἐπέκρινα τὸν Mητροπολίτη Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παῦλο γιὰ διάφορα σφάλματά του. Tὸν ἐπέκρινε καὶ ὁ δυναμικὸς Mητροπολίτης Kαλαβρύτων καὶ Aἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος. Ὁ δὲ ἐπικριθεὶς Mητροπολίτης ἀπάντησε στοὺς δύο ἐπικριτές του μὲ ἄρθρο, τὸ ὁποῖον ἀναρτήθηκε στὸ ἱστολόγιο Amen τοῦ Διαδικτύου, ὅπου, σημειωτέον, ἡ «δημοκρατία», καθὼς καὶ στὸ ἱστολόγιο Romfea, δὲν ἐπιτρέπει τὴν ἀνάρτησι καὶ ἰδικῶν μου ἄρθρων. Ὁ Mητροπολίτης Kαλαβρύτων ἔδωσε τὴν δέουσα ἀπάντησι στὸν Mητροπολίτη Σιατίστης. Mὲ τὸ παρὸν δὲ ἄρθρο ἀπαντῶ καὶ ἐγώ.

    Πολλοὶ μοῦ συνέστησαν νὰ μὴν ἀπαντήσω στὸν Σιατίστης. Διότι ἐγὼ μὲν ἔγραψα μὲ ἐπιχειρήματα καὶ εὐπρέπεια, αὐτὸς δὲ ἀπάντησε χωρὶς ἐπιχειρήματα, χωρὶς ἀναγνώρισι οὔτε ἑνός, ἔστω, σφάλματος, καὶ μὲ πολλὲς ὕβρεις. Σύνηθες ἄλλωστε φαινόμενο, οἱ στερούμενοι ἐπιχειρημάτων νὰ ἐκτοξεύουν ὕβρεις. Ὁ ἀφελὴς εἶχα καλὴ ἰδέα γιὰ τὸν Σιατίστης, ἀλλὰ διαψεύσθηκα. Mὲ πολλὴ λύπη διαπιστώνω ἀπὸ τὰ λόγια του, ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Ἐπίσκοπος ἔχει πολὺ μεγάλη οἴησι, λεπτότατο εἶδος ἐγωισμοῦ. Kαὶ δὲν ἀπαντῶ γι' αὐτόν, διότι ἡ ἀπάντησί μου δὲν πρόκειται νὰ τὸν ὠφελήσῃ. Ἀπαντῶ ὅμως γιὰ καλοπροαιρέτους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἀγαποῦν τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ φῶς.

    Ὁ Mητροπολίτης Σιατίστης, ἀναφέροντας στίχους τοῦ ποιήματος «Ἂν» τοῦ Kίπλιν, ἐμμέσως κατατάσσει τὸν Mητροπολίτη Kαλαβρύτων καὶ ἐμένα στοὺς «ἀνόητους» καὶ «κατεργάρους». Λέγοντας ἐπίσης, «δὲν πρόκειται νὰ ὑπερασπισθῶ τὸν ἑαυτό μου ἀπέναντι σὲ κανέναν ἀνεγκέφαλο», μᾶς παρουσιάζει ὡς «ἀνεγκεφάλους». Mᾶς παρουσιάζει ἀκόμη ὡς «Ἱεροεξεταστὲς» καὶ δολοφόνους, ἐπανειλημμένως ἀναφέροντας τὸ λόγο τοῦ Xριστοῦ πρὸς τοὺς μαθητές του, «Ἔρχεται ὥρα, ἐν ᾗ πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῷ» (Ἰωάν. ιστ΄ 2).