Είναι δειλός ο "πράσινος" πατριάρχης; Η καρδιά του παγόβουνο, σαν αυτά που αγωνίζεται να μη λιώσουν;

Ανησυχεί άραγε, μήπως οι τόνοι κοχλάζοντος Χριστιανικού αίματος που χύνεται από τις σφαγές των τζιχαντιστών  συμβάλει  στην …υπερθέρμανση του πλανήτη;!!!

Γράφει: Ο Ασκληπιάδης

http://agonasax.blogspot.gr/2014/10/blog-post_84.html

Η ερώτηση ακούστηκε στην ολομέλεια της βουλής και μούδωσε την αφορμή να θυμηθώ κάποια γεγονότα που με λύπησαν και με προβλημάτισαν μέχρι ανησυχίας.

Στην απελευθέρωση Τούρκων πολιτών από τους Τζιχαντιστές, έτρεξε και τους υποδέχτηκε ο ίδιος ο  Τούρκος πρωθυπουργός εναγκαλιζόμενος έναν προς έναν.

Η εκτέλεση Αμερικανού πολίτη και Βρετανού ,προκάλεσε την έντονη αντίδραση των κρατών τους μέχρι την κήρυξη πολέμου, μη φειδόμενοι χρημάτων και πιθανών θυμάτων.

Ακούμε και βλέπουμε για εκατοντάδες ή και χιλιάδες χριστιανών, που υπέστησαν μαρτυρικό θάνατο αρνούμενοι να αλλαξοπιστήσουν , να ασπαστούν το Ισλάμ.

Σύγχρονοι μάρτυρες της πίστεώς μας.

Ακόμη χιλιάδες φεύγουν προς τα σύνορα άλλων χωρών ή κρύβονται στα βουνά καταδιωκόμενοι να αποφύγουν τον σφαγιασμό προσευχόμενοι…

Και ο «Οικουμενικός»ποιμένας  τους τι έκανε;

Έθεσε την ζωή του για την σωτηρία των λογικών προβάτων;

Έτρεξε να βρει το «απολωλός» πρόβατο;

Βγήκε να τα αναζητήσει, να τα  αγκαλιάσει, να τα προφυλάξει, ως «η όρνις τα νοσσία της»;

Ο ίδιος διακηρύσσει πως έχουμε τον ίδιο θεό ,το κοράνι (που τους καθοδηγεί σ αυτές τις θηριωδίες) είναι ιερό, γιατί δεν πήγε να τους συναντήσει, να τους δώσει να καταλάβουν ότι είμαστε παιδιά του ίδιου Θεού;!!!!

Πιο πολλές φορές τον βλέπω (σε φωτογραφίες) να κρατά το «ιερό κοράνι» παρά το Ευαγγέλιο!!!

Δεν είναι σικ ,του τύπου του να τρέχει σε ερημιές να υποδέχεται και να αγκαλιάζει και να περιποιείται εξαθλιωμένους σκονισμένους  κυνηγημένους άπλυτους μετανάστες (τι κι αν είναι χριστιανοί!)

Ο παχυδερμισμός, η προκλητική ξετσιπωσιά  προκαλεί ναυτία.

Ο «οικουμενικός» την ίδια ώρα σβήνει την αγωνία του και την έντονη ανησυχία του για το χειμαζόμενο ποίμνιό του συμμετέχοντας σε…φιέστες υποδοχής με κόκκινα χαλιά, λουκούλια γεύματα, να τον ραίνουν σε ρούγες με ροδοπέταλα, να παίζουν οι μπάντες και να χτυπούν χαρμόσυνα(;) οι καμπάνες…να βολτάρει και να χαριεντίζεται με αιρετικούς!!!

Τι θάλεγαν οι χωριανοί αν έβλεπαν τον τσοπάνη να βολτάρει αμέριμνος στην πλατεία του χωριού ,να συμμετέχει στο πανηγύρι, ενώ λύκοι κατασπαράζουν τα πρόβατά του ;!!!

Το ρίχνει έξω θα πει κάποιος , ως εδώ καλά(;), αλλά να κουνά απειλητικά το χέρι και θρασύτατα να υπενθυμίζει πως τα Σταυροπηγιακά μοναστήρια είναι δικά του, όπως και οι μητροπόλεις της Β. Ελλάδος..!!!

Απειλεί και προειδοποιεί πως είναι στο χέρι του να διαμελίσει εκκλησιαστικά την Ελλάδα μεταφέροντας την διοίκηση στην Πόλη.

Τότε θα είναι πιο εύκολο ,θάναι το πρώτο βήμα, να υπαχθεί και πολιτικά  στην …Άγκυρα.!!!

Δεν είναι όρνις αλλά  όρνιο, ιέραξ που εφορμά. Δεν είναι δειλός αλλά συμπεριφέρεται επικίνδυνα σαν Τούρκος πράκτορας.

Η καρδιά του ,παγόβουνο σαν αυτά που αγωνίζεται να μη λιώσουν.

Ανησυχεί για τα πιράνχας του Αμαζονίου και την εκκόλαψη των αυγών των πιγκουΐνων λόγω της κλιματικής αλλαγής!!!

Λες να ανησυχήσει, μήπως οι τόνοι κοχλάζοντος χριστιανικού αίματος που χύνεται από τις σφαγές των τζιχαντιστών  συμβάλει  στην …υπερθέρμανση του πλανήτη;!!!

Πάντως να είναι επιφυλακτικός όταν πάει στον κουρέα του για «σβερκάκι»  (να περιποιηθεί τα κοντά του μαλλιά) γιατί μπορεί κι αυτός να πιστεύει στο «ιερό»κοράνι, λίγο παραπάνω, και να βυθίσει λίγο πιο βαθειά το ξυράφι στο σβέρκο ώστε να εξασφαλίσει τον Ισλαμικό παράδεισο…

Ασκληπιάδης

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΛΛΑΔΑ; Νίκος Χειλαδάκης

 «Αν δεν αντιδράσουμε θα σηκωθούν οι πρόγονοι μας από τους τάφους. Εκείνοι υπέφεραν τόσα για την πατρίδα και εμείς τι κάνουμε γι’ αυτή; Η Ελλάδα, η Ορθοδοξία με την παράδοση της, τους Αγίους και τους ήρωες της, να πολεμείται από τους ίδιους τους Έλληνες και εμείς να μην μιλάμε! Είναι φοβερό! Ένα πολιτικό τον έφτυσα. Πες του λέω, δεν συμφωνώ με αυτό. Τίμια πράγματα. Θέλεις να εξυπηρετηθείς εσύ και να ρημάξουν όλα;».

Πάτερ Παΐσιος ο αγιορείτης, «Πνευματική Αφύπνιση», τομ. Β΄.

Περπατώντας σήμερα σε κεντρικούς δρόμους ελληνικής μεγαλούπολης, έχεις συχνά την αίσθηση ότι οι άνθρωποι έχουν βουλιάξει στον μικρό ατομικό τους συχνά δυστυχισμένο κόσμο και παρά τα μεγάλα προβλήματα τους έχουν απομονωθεί και στέκονται ανίκανοι να αντιδράσουν. Ανάμεσα τους υπάρχουν και οι «προκλητικοί», αυτοί που  δεν τους καίγεται καρφί αν καεί ο διπλανός τους, αν καεί και καταστραφεί η χώρα, άλλωστε συνήθως τα συμφέροντα τους είναι «αλλού».  Είναι αυτοί που στηρίζουν το προδοτικό και ανθελληνικό πολιτικό σύστημα που υπακούοντας στους διεθνείς πάτρωνες του, έχει βαλθεί να σβήσει από τον χάρτη τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.

 Πριν από λίγο καιρό είχε έρθει στην χώρα μας ένας Γάλλος φίλος μας. Είχε μια αγωνία καθότι μεγάλος φιλέλληνας και μάλιστα τελευταία είχε βαπτιστεί Ορθόδοξος και είχε αρχίσει
να διαβάζει ελληνορθόδοξα πατερικά κείμενα, να έρθει να προσκυνήσει την Ορθόδοξη Ελλάδα και  κυρίως να δει από κοντά με τα ίδια του τα μάτια πως περνά η χώρα μας αυτή την εποχή των μνημονίων, της σκληρής λιτότητας και της κοινωνικής κρίσης που έχει οδηγήσει χιλιάδες Έλληνες στην αυτοκτονία.

«Προωθείται από τον Πατριάρχη διάσπαση της ελλαδικής εκκλησίας», Ν. Χειλαδάκης

ΝΑΙ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

«Προωθείται από τον Πατριάρχη διάσπαση της ελλαδικής εκκλησίας. Δεν μπορεί όμως να υπάρξει συναίνεση στην οικουμενιστική κατρακύλα του, που άρχισε να παίρνει επικίνδυνες διστάσεις ακόμα και για την ίδια την συνοχή της ελληνορθόδοξης εκκλησίας.

«Ορθόδοξοι θεολόγοι και άλλα επίσημα Ορθόδοξα σώματεία διεξάγουν “διαλόγους” με Ρωμαιοκαθολικούς και Προτεστάντες και εκδίδουν “κοινά ανακοινωθέντα” με θέματα όπως η Θεία Ευχαριστία, η πνευματικότητα και τα παρόμοια, χωρίς καν να πληροφορούν τους ετεροδόξους ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Εκκλησία του Χριστού στην οποία όλοι είναι προσκεκλημένοι, ότι μόνο τα δικά Της Μυστήρια είναι χορηγοί Χάριτος. Δεν υπάρχει όριο στην προδοσία, την νόθευση και την αυτοκαταστροφή της Ορθοδοξίας;».

Από «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», του Αγίου Ιερομόναχου, Σεραφείμ Ρόουζ.

Στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα και στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα όταν ήμουν ανταποκριτής στην Τουρκία σε μεγάλες ελληνικές εφημερίδες, (Έθνος και Απογευματινή), έγραφα συχνά  για να προβάλω την τότε καταπίεση που υφίστατο το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης από το τουρκικό πολιτικοστρατιοτικό κατεστημένο. Θυμάμαι τηλεοπτικές εκπομπές στα τουρκικά κανάλια που κατηγορούσαν ανοιχτά τον Πατριάρχη ότι ήθελε να αναδειχτεί σαν παγκόσμιος ηγέτης, να δημιουργήσει κράτος εν κράτη στην Κωνσταντινούπολη, ενώ κατά το τουρκικό δίκαιο, όπως υποστήριζαν, είναι ένας θρησκευτικός ηγέτης ενός προαστίου της Κωνσταντινούπολης. Δυστυχώς από την άλλη πλευρά το ελληνικό δημοσιογραφικό κατεστημένο αφού μου έκοβε επανειλημμένα τέτοια θέματα, μου είχε   κάνει τότε επανειλημμένες συστάσεις να μην  γράφω  άρθρα  που αφορούσαν το Πατριαρχείο και την καταπίεση του γιατί έτσι δυσαρεστούμε την «φίλη» και «σύμμαχος» μας Τουρκία.

     Πώς άλλαξαν οι καιροί και πώς αντιστραφήκανε τα πράγματα, ειλικρινά δεν μπορούσα τότε να το φανταστώ. Ο νυν Πατριάρχης αφού έγινε ένας από τους μεγαλύτερους υμνητές του σφαγέα των χριστιανών της Ανατολής και του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, κέρδισε τις συμπάθειες του τουρκικού κατεστημένου προβάλλοντας  το Κοράνι σαν ένα ιερό βιβλίο, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντάλλαγμα όπως η επαναλειτουργία της Χάλκης.

Στόχος η Ελλάδα! Δημοσίευμα φωτιά σε τουρκική εφημερίδα.

ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗ… «ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ» ΤΩΝ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΏΝ
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Ένας πραγματικά αποκαλυπτικός αλλά και εκπληκτικός χάρτης της οργάνωσης των Τζιχαντιστών που τελευταία έχουν ταράξει την διεθνή επικαιρότητα με την κατάληψη της ιρακινής πόλης Μοσούλης και την προέλαση τους προς την Βαγδάτη, κυριολεκτικά βάζει «φωτιά» καθώς στην προσδοκώμενη ισλαμική αυτοκρατορία, που είναι και ο τελικός του στόχος, συμπεριλαμβάνεται και η χώρα μας, η Ελλάδα!

Ο εκπληκτικός αυτός χάρτης, (που δημοσιεύτηκε στην τουρκική εφημερίδα Vatan), που φανερώνει τις πραγματικές προθέσεις των ισλαμιστών Τζιχαντιστών τους οποίους σημειωτέον βοήθησαν στην άνδρωση τους χώρες όπως η Τουρκία, το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, ενώ για πολλούς και οι ΗΠΑ συνετέλεσαν…
στην ενδυνάμωση τους, περιλαμβάνει εκτός από την χώρα μας όλα τα βαλκανικά κράτη μέχρι την κεντρική Ευρώπη, δηλαδή τις χώρες όπου είχε καταλάβει η Οθωμανική αυτοκρατορία. 

Πέραν τούτων όμως, ο χάρτης περιλαμβάνει στη μελλοντική αυτοκρατορία των φανατικών ισλαμιστών, όπου θα εγκαθιδρύσει όπως ευαγγελίζονται τον νόμο της Σαρία και εδάφη της παλιάς αραβικής επέκτασης, όπως η Ισπανία, η βόρειος Αφρική, μέχρι την μουσουλμανική κεντρική Αφρική, ο Καύκασος και η Κριμαία, που πρόσφατα απασχόλησε τη διεθνή επικαιρότητα με την ένωση της με τη Ρωσία, καθώς και την Κεντρική Ασία, δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της Ευρασίας. 

Όπως φαίνεται από τον χάρτη αυτό, οι Τζιχαντιστές προσδοκούν να ελέγξουν εκτός των άλλων και όλα τα ενεργειακά κοιτάσματα της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και της κεντρικής Ασίας και έτσι να καταστούν μια παγκόσμια οικονομική δύναμη που θα επιβάλει τελικά σε όλο τον κόσμο τον νόμο της μουσουλμανικής Σαρίας.

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

ΑΧΙΛΛΕΑ Β. ΠΙΤΣΙΛΚΑ  Δρ.Θεολογίας
http://agonasax.blogspot.gr/2014/10/blog-post_80.html

   (Ομιλία που έγινε σε κινηματοθέατρο της Λαρίσης με αφορμή τον μοναδικό στα χρονικά Αγώνα των Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης, οι οποίοι απαιτούσαν την αποκατάσταση του μαρτυρικού μητροπολίτου Θεολόγου. 

  Η διοικούσα Εκκλησία αντί να ικανοποιήσει αμέσως το δίκαιο αίτημα των πιστών Χριστιανών, υπηρετώντας σκοτεινά συμφέροντα, επέβαλλε δια της βίας των οργάνων της πολιτείας πέραν κάθε νομιμότητας και κανονικότητας τους μοιχεπιβάτες Δημήτριο Μαυρογόνατο-Μπεκιάρη τον οποίο και έδιωξαν και έπειτα τον Σαλαμίνιο Ιγνάτιο Λάππα.  Αμφότεροι της αυλής του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ Τίκα οι οποίοι στιγμάτισαν την ιστορία της Εκκλησίας και καθαιρέθηκαν στη συνείδηση του λαού)

    Η συμμετοχή των λαϊκών στην εκλογή των επισκόπων είναι ένα σοβαρότατο και αμφι­σβητούμενο θέμα στη σημερινή εποχή. Άλλοι δηλαδή δέχονται και υποστηρίζουν δεσποτο­κρατικά ότι η συμμετοχή αυτή είναι εντελώς περιττή, γιατί οι επίσκοποι, ως διάδοχοι και συνεχιστές του έργου του Χριστού, είναι οι άμεσα υπεύθυνοι για την εκλογή των ε­πισκόπων «θείω δικαίω» (JURE DIVINO), και άλλοι πάλι υποστηρίζουν λαοκρατικά ότι η εκλογή αυτή είναι έργο αποκλειστικά του λαού, όπως γίνεται για παράδειγμα στους Προτε­στάντες, στους οποίους κατά κάποιο τρόπο οι κληρικοί διορίζονται, όπως και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι.

   Ποια είναι η αλήθεια άραγε στο θέμα αυτό που δέχεται η ορθόδοξη Εκκλησία μας;

 Για τη λύση του προβλήματος αυτού θα στηριχτούμε, ως ορθόδοξοι, σε τρεις βασικές πηγές, στη διδασκαλία δηλαδή αρχικά της Αγίας Γραφής, στη διδασκαλία και παράδοση των αγίων Πατέρων μας και στις αποφάσεις των τοπικών και οικουμενικών συνόδων της Εκκλησίας.

  Για το λόγο αυτό, αυτά είναι και τα τρία μέρη ή τα κεφάλαια, στα οποία χωρίζεται το όλο θέμα μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α. Η ΕΚΛΟΓΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΣΤΗΝ ΑΓ. ΓΡΑΦΗ

Από τα πρώτα ήδη βήματα της νεοσύστατης Εκκλησίας μπορούμε να παρατηρήσουμε τη στάση των αγίων Αποστόλων στην εκλογή των επισκόπων και γενικότερα των κληρικών σε πολ­λές περιπτώσεις και ειδικότερα στην εκλογή του 12ου μαθητή Ματθία, στην εκλογή των επτά διακόνων, στην εκλογή του Τιμοθέου, ως συνεργάτη του Απ. Παύλου, και μάλιστα στην Απ. Σύνοδο, που έγινε στα Ιεροσόλυμα το 49 μ.Χ. Για τα θέματα αυτά θα κάνουμε για τούτο λόγο πιο κάτω.

1.- Η εκλογή του Αποστόλου Ματθία.

Στην κενή θέση του Ιούδα έπρεπε, όπως είναι γνωστό, να τοποθετηθεί σύμφωνα με τις προφητείες της Π. Διαθήκης (Ψαλμ. 68, 26, 108, 8 κ.ά.) κάποιος άλλος, παίρνοντας τη θέ­ση του.

  Για το λόγο αυτό οι άγιοι Απόστολοι πρότειναν στο πλήθος των 120 αδελφών, που ή­ταν συγκεντρωμένοι (Πρ. 1, 15) να διαλέξουν κάποιον από τους άνδρες, που είχαν παρακο­λουθήσει από την αρχή ακόμη της δημόσιας δράσης Του τον Κύριο, ώστε να γίνει μάρτυρας της Ανάστασής Του (Πρ. 1, 22).

Δεν διάλεξαν δηλαδή από μόνοι τους και κατά τρόπο αυταρχικό εκείνον που αυτοί ή­θελαν, ούτε πολύ περισσότερο ενήργησε μονάχος του ο Απ. Πέτρος, αλλά κατά τη διαβεβαίω­ση του Ιερ. Χρυσοστόμου επέτρεψε «τω πλήθει την κρίσιν…, τους τε γινομένους αιδεσίμους ποιών και αυτός απαλλαττόμενος απεχθείας προς τους άλλους» (βλ. Π. Τρεμπέλα, Η συμμετοχή του λαού εν τη εκλογή των επισκόπων, Αθήναι 1955, 7).

 Κατά τον τρόπο αυτό όλα τα 120 πρόσωπα «έστησαν δύο, Ιωσήφ τον καλούμενον Βαρσαββάν, ός απεκλήθη Ιούστος, και Ματθίαν» (Πράξ. 1, 23) και κατόπιν προσευχήθηκαν, ώ­στε ο ίδιος ο Κύριος να αναδείξει τον ένα. Από το παράδειγμα αυτό γίνεται φανερό ότι οι άγιοι Απόστολοι δεν τοποθέτησαν αυταρχικά και από μόνοι τους τον 12ο μαθητή, αλλά με την συνεργασία του πιστού λαού, που κατά τον Απ. Πέτρο είναι «λαός εις περιποίησιν» (Α. Πέτρ. 2, 9-10). Δεν εργάστηκαν δηλαδή κατά τρόπο παπικό, «ως κατακυριεύοντες των κλήρων» (Α. Πετρ. 5, 3), αλλά συνοδικό και δημοκρατικό, συνεργαζόμενοι ταπεινά και συμπαραστατούμενοι από τον ευσεβή λαό, που εκείνη την εποχή είχαν κοντά τους, γιατί πί­στευαν ότι είναι λαός «υπό του Θεού ηλεημένος» (Α΄ Πέτρ. 2, 20).

Για τούτο λέγει και πάλι ο Ιερ. Χρυσόστομος ότι «ουχί αυτός (ο Πέτρος) αυτούς (δηλαδή τους δύο υποψηφίους) έστησεν, αλλά πάντες» (Βλ. Π. Τρεμπέλα, όπου π, 7). «Άκουσον γουν επί των Αποστόλων», λέγει και πάλι ο Ιερ. Πατέρας, «πώς αλλαχού τους αρχομένους κοινωνούς της γνώμης ελάμβανον∙ και γαρ... ότε τον Ματθίαν ο Πέτρος, τοις παρούσιν άπασι τότε και ανδράσι και γυναιξίν... τω πλήθει την κρίσιν επιτρέπει» (εις Β΄ Κορ. 18, 3, PG 61, 427-428. Εις Πρ. 3, 2, PG 6 60, 35).

Από τα πιο πάνω δεν συνάγεται, βεβαία ότι οι άγιοι Απόστολοι δεν είχαν το δικαίωμα να διαλέξουν το Ματθία και από μόνοι τους. Ήθελαν όμως να έχουν στο θέμα αυτό οπωσδήπο­τε και τη συμπαράσταση όλων των πιστών, με τους οποίους αποτελούσαν στην πραγματικότη­τα ένα σώμα. Κάθε απομάκρυνση επομένως του λαού από τα πράγματα της Εκκλησίας έρχεται σε αντίθεση με την αρχαιοπαράδοτη πράξη της Εκκλησίας και για τούτο επιφέρει κινδύνους, αφήνοντας ανεξέλεγκτους και ασύδοτους τους επισκόπους, ώστε να λησμονούν σε ορισμένες περιπτώσεις τη θέση και την αποστολή τους.

Ο π. Αθανάσιος Γιουσμάς ταπεινός Λευίτης του Αγίου Θεράποντος Μυτιλήνης συγκλονίζει με δυο θαύματα που συντελέσθησαν στα παιδιά του από τον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και τον Άγιο Θεράποντα Μυτιλινής

Το πρωτοσέλιδο του αφιερώματος στον μακαριστό ΝΙΚΟΛΑΟ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟ του αγωνιστικού περιοδικού «Ο Σταυρός»

Παρακάτω παραθέτουμε το πρωτοσέλιδο του αγωνιστικού ορθόδοξου περιοδικού «Ο Σταυρός», που διεύθυνε ο μακαριστός Ομολογητής Θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος, του μήνα Σεπτεμβρίου 2014 που είναι αφιερωμένο στον μακαριστό Ομολογητή Θεολόγο. Θυμίζουμε ότι το περιοδικό «Ο Σταυρός», ξανα είχε κάνει αφιέρωμα για τον μακαριστό π. Αυγουστίνο, τον Σεπτέμβριο του 2010. Τώρα είναι αφιερωμένο στο γνησιότερο τέκνο του π. Αυγουστίνου και έχει τίτλο «ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΕΡΓΑΤΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ + ΝΙΚΟΛΑΟ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟ  1934-2014»

ΠΗΓΗ :http://niksothropoulos.wordpress.com/2014/10/04/a-683/#respond

Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ π. ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΟΜΙΛΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ ΘΕΟΛΟΓΟ ΝΙΚΟΛΑΟ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟ 28-3-2012

Αρχιμ. Νεκτάριος Ζιόμπολας: Ὁ Ομολογητής Θεολόγος - Φιλόλογος Νικόλαος Σωτηρόπουλος ἀπῆλθε τοῦ κόσμου

ΩΣ ΜΗ ΑΡΘΕΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΟΙΝΗΣ ΤΟΥ ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ,

ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΜΕΛΑΝΗ ΣΕΛΙΣ ΕΙΣ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ

Ὡς παρὼν εἰς τὴν ἐξόδιον ἀκολουθίαν εἰς Ἱερὰν Μονὴν τὴν 25^ην Αὐγούστου, γράφω ἅμα τῇ ἐπιστροφῇ μὲ φόρτισιν ψυχῆς καὶ ἀσίγασθη πικρία.

Χωρὶς ἄλλο ὁ θεολογικὸς κόσμος τῆς Ἑλλάδος ἐπτώχευσε. Ἔφυγε ὁ ἀκάματος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος πέραν τοῦ ἡμίσεως αἰῶνος ἔδωσε ὅλον τὸν ἑαυτόν του διὰ τὴν πίστιν καὶ τὴν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Εὔστροφος, ἐμβριθής, ἄκρως φιλομαθής, διεισδυτικὸς σὲ ὑψηλὰ νοήματα καὶ ἀκριβολόγος τῶν θεολογικῶν γνώσεων ἀλλὰ καὶ τῆς κατὰ κόσμον φιλοσοφίας, ὄντως διανοούμενος. Εὐτύχησε ὡς νέος νὰ συνδεθῆ μὲ τὸν κήρυκα καὶ φωστῆρα Αὐγουστῖνον Καντιώτην, ὁπότε καὶ ἀρτίως συγκροτημένος πνευματικὰ ἄρχισε νὰ δρᾶ, ἐνήμερος μάλιστα σὲ θέματα Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ αἱρέσεων.

Ὄντως ὑπῆρξε φαινόμενο τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ὅπου μὲ ἱεραποστολικὸ ζῆλο ὡς ταλαντοῦχος καὶ ἔχων τὸ χάρισμα τῆς εὐφραδείας καὶ μεταδόσεως τῶν θείων ἀληθειῶν, ἐλάμπρυνε ὡς κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ τὸν ἱερὸν ἄμβωνα μὲ διάθεσιν ψυχῆς καὶ παροξυσμὸν ἀγάπης.

Μὲ σύστημα καὶ μεθοδευμένα ἄγγιζε εὐκόλως τὶς ψυχές, μάλιστα καὶ τῶν ἐνόχων ἠθικά, μὲ ἀποτέλεσμα ὅπου ὁμιλοῦσε ἔτρεχε ἕνας κόσμος νὰ τὸν ἀκούση, ὁπότε δημιουργήθηκε ἱερὸ ρεῦμα. Τὸ κήρυγμά του ἐποικοδομητικὸ κυρὶως ἀφυπνιστικό, Γραφικὸ μὲ ἀναφορὰν εἰς τοὺς Πατέρας. Πέραν τῶν αἰθουσῶν καὶ ἱερῶν Ναῶν, ἀκόμη καὶ σὲ οἰκεῖες ὅπου προσεκαλεῖτο, εἶχε κύκλους Γραφῆς καὶ παραδόσεως θεμάτων εἰς κατηχητάς.

Διὰ «τὸν λόγον Κυρίου» ἡ φήμη του ἔτρεξε καὶ σὲ πιστοὺς τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος, ὅπου ἐκλήθη καὶ μετέβη κατ᾽ ἐπανάληψιν εἰς τὸν Καναδᾶν τὴν Ἀμερικήν, τὴν Αὐστραλίαν, τὴν Κύπρον μὲ θαυμαστὰ ἀποτελέσματα, ὥστε καὶ νέοι ἄνθρωποι ἄσχετοι μὲ τὰ θεῖα νὰ γυρίσουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὡρισμένοι τὸν ἀκολούθησαν ἐπιστρέφοντας εἰς τὴν Ἑλλάδα ἀφιερώθησαν εἰς τὸ ἔργον τῆς Ἐκκλησίας.

Πέραν αὐτῶν ὁ θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος (Ν.Σ.) διακρίθηκε ὡς καταρτισμένος καὶ σὲ θέματα αἱρέσεων, «ἀναμετρήθηκε» μὲ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ εἰς τρόπον ὥστε νὰ ἐπιστρέψουν πλανεμένοι εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Ἐπίσης ἐπέστρεψε προτεστάντες, ἀθέους, μηδενιστές.

Ὡς ἀφιερωμένος δὲ εἰς τὸ Εὐαγγέλιον ἐργάστηκε ὅλα αὐτὰ τὰ ἔτη ἄνευ ὑλικῶν ἀποδοχῶν, κάτι ἄκρως σπάνιο ἐντὸς Ἑλλάδος. Ἔτσι ἐστερεῖτο συντάξεως καὶ ὑγειονομικῆς περιθάλψεως.

Παράλληλα ἔδρασε – πρόσφερε καὶ διὰ τῆς γραφίδος. Πέραν πολλῶν καὶ ποικίλων ἄρθρων - δημοσιευμάτων σὲ περιοδικὰ καὶ ἐκκλησιαστικό τύπο - παλαιότερα διὰ τῆς ἐφημερίδος «Ἐκκλησιαστικὸς Ἀγὼν» ὅπου εἶχε ἕνα πρῶτον λόγον, ἀλλὰ καὶ συγγραφέας βιβλίων ὅπου ἐκάλυπτε ὑπάρχοντα κενά. Ἐκεῖ ὅμως ὅπου ὁ Ν.Σ. ἔγραψε ἱστορία καὶ ὄντως πλούτισε τὴν θεολογικὴν γνῶσιν - ἐπιστήμην εἶναι οἱ τόμοι: «Ἑρμηνεία δυσκόλων χωρίων τῆς Ἁγίας Γραφῆς». Ὄντως πρωτοτύπησε σ᾽ αὐτὸ τὸ μέγεθος προσφέρων ἀνεκτίμητον προσφοράν. Πλέον ὁ Νικόλαος ἔφυγε καὶ αὐτὰ τὰ ἔργα μένουν ὡς πλοῦτος πίστεως ἀδαπάνητος διαχρονικός. Ἐκεῖ θὰ ἔλεγα ὁ Ν.Σ. ἄφησε τὸν διεισδυτικὸν θεολογικόν του κόσμον, τὸν ψυχικόν του παλμόν. Ἐκεῖ ἡ εὐστροφία του εἰς τὴν ὅλην ἀνάπτυξιν - ἀνάλυσιν εἰς βάθος καὶ πλάτος αὐτῶν τῶν ρητῶν σὲ συνδυασμό - συσχέτισιν καὶ μὲ ἄλλα χωρία, ὥστε νὰ ἐξαχθῆ ὁ ὄντως ἑρμηνευτικὸς λόγος. Τὸ ἐπεχείρησε καὶ ἐν πολλοῖς τὸ ἔφερε εἰς πέρας. Θὰ ἔλεγε κανεὶς ὄντως τιτάνιο ἔργο. Ὁ γράφων κάνοντας χρῆσιν αὐτῶν, εἶναι γνώστης τῆς πολύτιμης αὐτῆς ἐργασίας τοῦ ἐκλειπόντος.

Εις Μνημόσυνον Νικολάου Σωτηροπούλου

Συμπληρώνονται την 6-10-2014, 40 ημέρες από την ημέρα που εκοιμήθη εν Κυρίω¹, ο ομολογητής μέχρι θανάτου² της Ορθοδόξου Πίστεως³, θεολόγος, δεινός αντιαιρετικός συγγραφέας και διδάσκαλός μου της Ορθόδοξης ερμηνείας της Αγίας Γραφής, αγαπητός εν Χριστώ αδελφός Νικόλαος Σωτηρόπουλος. Την 4-10-2014 θα τελεστεί το 40ήμερο μνημόσυνό του στην Ι.Μ. Εισοδίων της Θεοτόκου Μυρτιάς Τριχωνίδος, στο κοιμητήριο της οποίας ενταφιάστηκε το σκήνωμά του. Σαν μία ελάχιστη εκδήλωση τιμής και σεβασμού μου στο πρόσωπό του καταθέτω και την προσωπική μου μαρτυρία.

Μετά την ειρηνική κοίμησή του εγράφησαν πολλοί εγκωμιαστικοί λόγοι. Όσοι εγκωμιαστικοί λόγοι εγράφησαν για το πρόσωπό του και το ιεραποστολικό του έργο είναι αληθείς, και δεν υπάρχει ούτε στο ελάχιστο το στοιχείο της υπερβολής, όπως συνηθίζεται σε παρόμοιες περιπτώσεις κατά τις οποίες εξαίρονται υπαρκτές ή ανύπαρκτες αρετές του κοιμηθέντος.

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έχει καθαιρεθεί στη συνείδηση των πιστών.

Του Γαβριήλ Θ. Λαμψίδη

   lampsidis@gmail.com

Πήρε έκταση δυσανάλογη του ενδιαφέροντός της η …αμήχανη αντίδραση του Δημητρίου Αρχοντώνη ( Βαρθολομαίου ), περί του ποιος είναι …ιδιοκτήτης των «Νέων Χωρών»! Κανονικά, θα έπρεπε να είχε ήδη απαντήσει, όχι η Διαρκής Σύνοδος, αλλά η Ιεραρχία, μετά από κατεπείγουσα σύγκλησή της από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών. Αλλά αυτόν κάποιος πρέπει να τον ξυπνήσει από τον πνευματικό λήθαργό του. Να συγκληθεί η Ιεραρχία και να πει στον Δημήτριο Αρχοντώνη ότι είναι πατριάρχης του εαυτού του! Και ότι με αυτά που κάνει και τα άλλα που έχει στο μυαλό του (…«Επαρχία Ανδριανουπόλεως» ), δεν χαμογελάει μόνον ο Θεός, αλλά έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια, μέσα στη δυστυχία τους, όλοι οι πιστοί. Αυτή η θλιβερή ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά αλάτι πάνω στις πληγές των Ελλήνων και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τους προκαλεί ένας Τούρκος υπήκοος, ο οποίος με όλες τις ενέργειές του έχει πετύχει να γίνει αγνώριστος και ως Έλληνας και ως Ορθόδοξος.

Μίλησε για ..μεταπατερική θεολογία! 

Ο Αρχοντώνης περιήλθε σε δυσχερέστατη θέση, καθώς είναι υπόλογος για αμέτρητες ενέργειές του, με τις οποίες επιχείρησε να μειώσει το ασύγκριτο κύρος της Ορθοδοξίας και να εξυψώσει το ανύπαρκτο του πάπα, των παπικών, των προτεσταντών, των αγγλικανών και των αλλόπιστων. Γνωρίζει πολύ καλά ότι σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, τις Αποστολικές και Οικουμενικές Συνόδους είναι, στη συνείδηση του πιστού λαού, αναθεματισμένος, καθηρημένος και αφορισμένος. Αγνόησε, με θράσος χιλίων πιθήκων, τους γίγαντες της σοφίας θεοφόρους Πατέρες και τόλμησε, ως παράφρων, να κάνει λόγο για …μεταπατερική θεολογία! Ήμαρτον, Κύριε!

Ο ΓΕΡΩΝ ΣΑΒΒΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

  Απόπειρα φιμώσεως   της Ορθόδοξης συνείδησης των μοναχών του Αγίου Όρους. 

   Οι απειλές τιμωρίας,  προς αντιοικουμενιστές Πατέρες  θα πυροδοτήσουν απρόσμενες  εξελίξεις. 
   Ο π. πρόδρομος  της Μ. Λαύρας παρακαλείται μην διανοηθεί να  διαπράξει  τέτοιο   ανοσιούργημα.  
      Μεγαλώνουν  οι  εύλογες απορίες προς την Ιερά κοινότητα για την αδικαιολόγητη ανοχή των οικουμενιστικών - αιρετικών  ανοιγμάτων του πατριάρχου Βαρθολομαίου.  

Ἐν Μεγίστῃ Λαύρᾳ τῇ 15-8-2014

Πρός τήν Ἱερά Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους Ἄθω

Σεβαστοί Πατέρες

Σέ πρόσφατη τακτική σύναξη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας, στήν ὁποίαν ἀνήκω,ἀναγνώσθηκε γράμμα τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος πού ἀφοροῦσε στήν ἐλαχιστότητά μου. Μέ τό γράμμα αὐτό, ἀφοῦ ἐξεφράζετο ἡ λύπη τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, ἐζητεῖτο ἀπό τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς μας Μονῆς Ἀρχιμ. Πρόδρομο νά ἐπιληφθεῖ ἑνός σοβαροῦ θέματος.

Ποιό ἦταν τό σοβαρό αὐτό θέμα; Τό ὅτι ὁ ὑπογραφόμενος Γέρων Λαυριώτης Μοναχός Σάββας ἔγραψε ἀγωνιστικό ἄρθρο, τό ὁποῖο ἐδημοσιεύθη στήν ἀγωνιστική καί ὁμολογητικήἐφημερίδα « Ὀρθόδοξος Τύπος» μέ τίτλο « Ἡ στάσις τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἔναντι τῶν φιλοπαπικῶν Πατριαρχῶν καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» (6.6.2014).

Ὁ Λαρίσης Θεολόγος Ὁ στεφανωμένος μάρτυρας.

Ὁ Λαρίσης Θεολόγος

Ὁ στεφανωμένος μάρτυρας.

Ὁ ἄνθρωπος, πού μέ τή σιωπή του ἔγραψε ἱστορία.

Ὁ ποιμένας, πού μέ τό χαμόγελό του θεράπευσε πληγές.

Ὁ ἐπίσκοπος, πού μέ τήν ὑπομονή του ἔφραξε στόματα λεόντων. 

Ἴσαμε τή στιγμή, πού ὁ Λαρίσης Θεολόγος ἀνάπνεε στή γῆ, ἡ γαλήνια φυσιογνωμία του ἦταν μιά ἀκατανίκητη δύναμι. 

Ἐνίσχυε τήν ἀφοσίωσι τῶν πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. 

Kαί φλόγιζε τίς ταραγμένες συνειδήσεις τῶν ἀντιπάλων του. 

Ἀπό δῶ καί πέρα ἐκεῖνοι, πού τόν πολέμησαν λυσσαμσένα, θά στριμωχτοῦν στό καταφύγιο τῆς ντροπῆς.

 Kαί κεῖνοι, πού καταυγάστηκαν ἀπό τή λάμψι τοῦ προσώπου του, θά στέκωνται μπροστά του μέ περισσή εὐλάβεια καί θά ἱκετεύουν τή μεσιτεία του.

Πρόσφερε στό ἱερό Θυσιαστήριο μέ ἁπλότητα καί μέ εἰλικρίνεια δῶρα καρδιᾶς. 

Tήν ἁγνότητα τῶν προθέσεών του. 

Tήν πληρότητα τῆς ἀγάπης του. 

Kαί τή θερμότητα τῶν προσευχῶν του. 

Ὡς «συμπολίτης τῶν ἁγίων καί οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ»(Ἐφεσ. β΄19). 

Kαί χάρισε στό λαό, στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τή γνήσια πνευματική πατρότητα καί τήν ἀνεπιτήδευτη ἀδελφωσύνη.

Δέν ἄναψε γύρω του ψεύτικα φῶτα, γιά νά ἐπικεντρώση τήν προσοχή τῶν ἀνθρώπων στό πρόσωπό του. 

Δέν ἀναζήτησε τίς τιμές. 

Δέν ἀγωνίστηκε νά κοσμήση τό στῆθος του μέ ἀγορασμένη δόξα. 

Περπάτησε ἀθόρυβα. 

Mέ τόν ἀνάλαφρο βηματισμό τοῦ ὁσίου. 

Mέ τή διακριτικότητα τοῦ διαδόχου τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. 

Προσευχήθηκε ταπεινά. 

Ὡς δοῦλος Θεοῦ. 

Δούλεψε μέ πιστότητα. 

Ὡς ἐργάτης ἔντιμος τοῦ θείου Ἀμπελῶνα. 

Προχώρησε μέ τό βλέμμα καρφωμένο στό θεϊκό Πρόσωπο. 

Mέ τήν ἀκοή δοσμένη στόν ἀνθρώπινο στεναγμό. 

Kαί μέ τό χέρι ἁπλωμένο στά ἔργα τῆς ἀγάπης.

Ὁ λαός, στό σύνολό του, τόν ἀναγνώρισε καί τόν ἀγάπησε. 

Tό ποίμνιο τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῆς Λάρισας. 

Kαί οἱ πιστοί τῆς Oἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὅλοι ἐντυπωσιάστηκαν ἀπό τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς του, πού ἀντιφέγγιζε δυναμικά στό φωτεινό του βλέμμα. 

Mαγνητίστηκαν ἀπό τήν πατρική στοργή του, πού μεταφραζόταν ἀδιάκοπα σέ καταδεκτικότητα καί σέ φροντίδα. 

Ἐμπνεύστηκαν ἀπό τό λιτό, ἀλλά περιεκτικό του λόγο, πού ἄγγιζε τίς καρδιές καί μετάγγιζε μηνύματα τῆς θείας Ἀγάπης.

Kαί ἐνῶ ὁ λαός συσπειρώθηκε κοντά του καί στεγάστηκε κάτω ἀπό τό ἁγνό χέρι τῶν πλουσίων εὐλογιῶν του, οἱ συλλειτουργοί του καί συνεπίσκοποί του τόν μίσησαν. 

Mέ πάθος ἀσίγαστο. 

Kαί μέ ἀγριότητα ἀπερίγραπτη. 

Ἦταν τό μῖσος τους παράγωγο ζήλειας; 

Ἦταν γέννημα μικροῦ ἀναστήματος, πού ἀντιμάχεται μέ μανία τό καταξιωμένο μεγαλεῖο; 

Ἦταν τά συμφέροντα τῆς ὁμάδας τοῦ προκαθημένου, πού θεώρησαν ἀπαραίτητο νά ἐξοντώσουν τόν τίμιο, γιά νά ἐγκαταστήσουν στόν ἐπισκοπικό θρόνο τούς νάνους καί τούς «διάτρητους». 

Ἡ ἱστορία θά ἀναλάβη νά καταχωρήση τά γεγονότα καί νά καταλογίση τίς εὐθῦνες.

Ὡστόσο, ἐκεῖνο, πού δέν θά χρειαστῆ νά περάση ἀπό τή βάσανο τοῦ ἱστορικοῦ ἐρευνητῆ, ἀλλά θά τοῦ δοθῆ σάν πρωτογενές καί ἀναντίρρητο ντοκουμέντο, εἶναι ἡ σκληρότητα τῶν ἀντιπάλων τοῦ Λαρίσης Θεολόγου καί οἱ μεθοδεῖες, πού ἐπινοήθηκαν γιά νά τόν κάμψουν καί νά τόν ἐξοντώσουν. 

Σά νά ἄνοιξε ὁ Ἅδης καί νά ξέρασε τούς ἀρχιτεχνίτες τῆς κακότητας καί τοῦ μίσους. 

Σάν νά βγῆκαν ἀπό τά ἔγκατα τῆς κολάσεως οἱ σκληρότεροι τύραννοι, οἱ ἀδίστακτοι ἐγκληματίες καί οἱ αἱμοσταγεῖς διῶκτες τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας καί νά σχημάτισαν τόν ὅμιλο τῶν κριτῶν του καί τῶν δημίων του.

Δίκες πάνω στίς δίκες. 

Ποινές πάνω στίς ποινές. 

Διωγμοί πάνω στούς διωγμούς. 

Kατηγορητήρια, πού κανένα δέν εἶχε στήριγμα καί κανένα δέν ἔδενε μέ τό προηγούμενο. 

Ἀποφάσεις καταδικαστικές, πού δέν στηρίζονταν σέ Ἱερούς Kανόνες καί σέ Nόμους, ἀλλά ἐπιβάλλονταν στή συνείδησι τῶν δικαστῶν ἀπό τό σκοτεινό παρασκήνιο. 

Kαταδίκες, χωρίς νά δοθῆ στόν κατηγορούμενο ἡ στοιχειδέστατη δυνατότητα τῆς ἀπολογίας. 

Mιά ἀπαισια ἁλυσίδα πράξεων, πού προδίδουν καί καταρρακώνουν τήν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια καί ἐξουθενώνουν τό κῦρος τῶν κατεστημένων ἐξουσιῶν.

Kαί ὁ Λαρίσης Θεολόγος, ἤρεμος, μειλίχιος, με τή γαλήνη στήν καρδιά καί τά λόγια τῆς προσευχῆς στά χείλη, πορευόταν τό δρόμο τοῦ μαρτυρίου. 

Ἀνηφόριζε στό Γολγοθᾶ του «ὡς κριός ἐπίσημος, φερόμενος εἰς σφαγήν». 

Ψελλίζοντας τόν ὕμνο τῆς ἀγάπης στόν σταυρωμένο Kύριο. 

Kαί σκορπίζοντας τό χαμόγελο τῆς παρηγορίας στά πονεμένα μέλη τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας.

Tελικά ἡ νίκη ἔστεψε τό δικό του κεφάλι. 

Tό φωτοστέφανο τῆς ἁγιότητας καί τοῦ μαρτυρίου σφράγισε τούς ἀγῶνες του καί τά παθήματά του. Ἡ δόξα τοῦ οὐρανοῦ τόν περιέλουσε μέ τό θεῖο φῶς. Kαί τόν παρέδωσε, τιμημένο καί καταξιωμένο, στήν ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς θησαυρό ἀναφαίρετο. Ὡς δάσκαλο τῆς γνησιότητας καί τοῦ ἤθους ἀδιαμφισβήτητο. 

Ὡς πατέρα τιμιώτατο. 

Oἱ γενεές θά διαβαίνουν. 

Tά γεγονότα θά καταχωροῦνται στά κατάστιχα τῆς ἱστορίας. 

Oἱ ἄνθρωποι θά ἀντιμάχωνται. 

Oἱ μικρότητες θά συνωθοῦνται στό γήπεδο τῆς καθημερινῆς ἀντιπαλότητας. 

Ἀλλά ὁ Λαρίσης Θεολόγος θά μένη τό σύμβολο. 

Tό πρόσωπο τῆς ἀναφορᾶς. 

Ὁ ἐπίσκοπος τοῦ «χθές» καί τοῦ «σήμερα». 

Ὁ μαργαρίτης τῆς Ἐκκλησίας. 

Ὁ μάρτυς ὁ πιστός καί ἀληθινός. 

Πού δέν λύγισε μήτε στίς τιμές μήτε στήν ἀτιμία. 

Mήτε στήν πάνδημη ἀναγνώρισι, μήτε στή μανιακή καταδίωξι ἐκ μέρους τῶν συνιεραρχῶν του.

Ἡ μαρτυρική ἑλληνική Ἐκκλησία τοῦ τέλους τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνα ἔζησε τή φρίκη καί τήν ὀδύνη τῶν διώξεων τοῦ Λαρίσης Θεολόγου. 

Kαί ἡ Oἰκουμενική Ὀρθοδοξία ἀπόκτησε τή δυνατότητα νά προσφεύγη στίς μεσιτεῖες τοῦ ἁγίου Mάρτυρα, τοῦ Ἀρχιθύτη τῆς Λάρισας Θεολόγου.             

ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ -ΝΙΚΟΔΗΜΟΣΑΤΤΙΚΗΣ-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΦΑΝΑΡΙΟΦΑΡΣΑΛΩΝ

O ATTIKHΣ KAI MEΓAPIΔOΣ

NIKOΔHMOΣ

Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής καταγόταν από κάποιο φτωχό χωριό της Γαλιλαίας που ονομαζόταν Βηθσαϊδά. Ήταν γιος του ψαρά Ζεβεδαίου και της Σαλώμης που ήταν συγγενής της Παναγίας Μητέρας του Χριστού. Πολύ νωρίς έγινε μαθητής του Ιωάννου Προδρόμου ενώ παράλληλα εργαζόταν και στην τέχνη του ψαρά κοντά στον πατέρα του και τον αδελφό του Ιάκωβο.

Κάποια μέρα λοιπόν ο Ιωάννης ο Πρόδρομος βάδιζε αργά στις όχθες του Ιορδάνου διδάσκοντας τον λαό την μετάνοια και βαπτίζοντας στον Ιορδάνη. Μαζί του ήσαν και δύο από τους μαθητές του, ο αδελφός του Πέτρου, και ο Ιωάννης. Καθώς ξεχωρίζει μέσα στο πλήθος τον Ιησούν Χριστόν παράξενα ακούγονται τα λόγια του: «Ίδε ο αμνός του Θεού».

Η καρδιά των δύο μαθητών σκιρτά στο άκουσμα των λόγων αυτών. Μήπως είναι ο Μεσσίας που περιμένουν;...

Μόλις τον βλέπουν ν' απομακρύνεται τον ακολουθούν με κάποια προσμονή και ελπίδα. Ο Ιησούς γνωρίζοντας τον πόθο τους να τον πλησιάσουν στρέφεται και τους ρωτά:

-Τι ζητείται;

-Ραββί, που μένεις; του απαντούν.

-Έρχεσθε και ίδετε. Ελάτε να διαπιστώσετε μόνοι σας. Ήλθαν λοιπόν και έμειναν κοντά του όλο εκείνο το ευτυχισμένο απόγευμα...

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ «ΚΡΥΒΕΤΑΙ» Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Τον συγκλονιστικό πραγματικά ισχυρισμό ότι κάπου μέσα στον χώρο της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινούπολης κρύβεται μέχρι σήμερα ο Τίμιος Σταυρός του Ιησού Χριστού, παραθέτει ο πολύ γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος της εφημερίδας, Sabah, Hıncal Uluç, επικαλούμενος τις πολυετείς και εντατικές έρευνες του επίσης πολύ γνωστού Τούρκου ιστορικού, Radi Dikici από την

Τι μέγεθος είχε ο Σταυρός του Χριστού μας και πως ανακαλύφθηκε.

Ο Άγιος Κωνσταντίνος έστειλε την μητέρα του,

την Ελένη, στα Ιεροσόλυμα για να ανακαλύψει σε ποιό σημείο βρισκότανε ο

Τάφος του Κυρίου και ο Τίμιος Σταυρός Του διότι οι Εβραίοι είχαν ρίξει επάνω

τους χώματα και τα είχαν θάψει για να εξαφανιστεί κάθε ίχνος από την ιστορία

του Χριστού...Όταν η Αγία Ελένη έφτασε στα Ιεροσόλυμα με τους ανθρώπους

της, άρχισε αμέσως να ερευνά για τον Ζωοποιό Σταυρό. Κανείς όμως δεν

γνώριζε να της πει που ήταν παραχωμένος. Τότε όλοι μαζί, Αρχιερείς και λαός,

έκαναν δέηση προς τον Θεό για να τους αποκαλύψει που βρισκόταν ο

Πανάγιος Τάφος και ο Τίμιος Σταυρός. Κι ο Κύριος εισάκουσε την δέηση

αυτών και αποκάλυψε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακάριο ότι ο τόπος που

ψάχνουν βρίσκεται κάτω ακριβώς από τον ναό της Αφροδίτης τον όποιον

είχαν κτίσει μετέπειτα οι Έλληνες.

Η Αγία Ελένη, αφού συγκέντρωσε πλήθος τεχνιτών και εργατών, έσκαψε εκεί

και βρήκε τον Πανάγιο Τάφο και λίγο πιο πέρα βρήκε και τους τρεις σταυρούς

του Ιησού και των δύο ληστών καθώς και τα καρφιά τους.