Γιάννης Φρύδας: Αστραπόβροντα…κι αστραποτσιοκανίσματα

 ΣΤΟ  ΚΑΦΕΝΕΙΟ  ΤΟΥ  ΓΙΑΝΝΗ  51 

Αστραπόβροντα…  …κι αστραποτσιοκανίσματα 

                                                                   «…εμείς που ζήσαμε φτωχοί,

                                                                      του κόσμου η βροχή δε μας πειράζει,

                                                                        μην κλαις και μη φοβάσαι το σκοτάδι…»

                                                              Γράφει ο Γιάννης Φρύδας     

 Ο Ραγκούσης, ο Τζουμάκας κι ο Αντώναρος

σε κρασοπουλειό πηγαίναν για να φαν να πιουν.

Κει που τρώγαν, κει που πίναν, κει που γλένταγαν,

κάπου πιάσαν την κουβέντα για τις όμορφες… (και για τον Σύριζα)

Εμφανίζεται η Τασία  Χριστοδουλοπούλου με την Ξενογιαννακοπούλου

και ξεμέθυσαν. (χάλασε και το τραγούδι…)    

                                                                          Βαρουφάκαινα…
                                                                          Γιάνναινα, Γιαννάκαινα, Γιανοβαρουφάκαινα
                                                                         Τι το κάνεις το παιδί κι αστοχάει το ένα νι;                  

  Χειμώνας πια, αλλά πουθενά χειμώνας!... Τι έγινε αυτή η ψυχή, που μας έβγαζε την ψυχή με τις κακοκαιρίες του; Πού πήγαν τα αστραποτσιοκανίσματα, οι αέρηδες, τα δρολάπια και οι χιονοθύελλες; Χιονιάδες που σκέπαζαν τα πάντα και κάναμε δυο μήνες να πατήσουμε μαύρη γης!   

  Αυτή η χώρα ούτε χειμώνα δεν μπορεί να παράγει πια… Έχουμε σχεδόν δεκαετία να δούμε …σοβαρόν χειμώνα ή χειμώνα μεγάλης διάρκειας όπως παλιότερα. Ίσως, μας λυπήθηκε κι ο Θεός από τότε που μπήκαμε στην κρίση. Γλιτώνουμε έτσι αρκετό πετρέλαιον, για να αγοράζομεν ολίγον έλαιον και να φκιάνουμε μπουκουβάλα, τηγανίτες και χαλβάν.

  Κλιματική αλλαγή λένε κάποιοι. Αν δε μπουν ανεμογεννήτριες στο Χονδροσπάνιον,

το χιόνι θα γίνει πολύ σπάνιον και θα αχρηστευτούν και τα χιονοδρομικά σας…  (ευτυχώς που δεν τα φτιάξαμε δηλαδή)

  Ποιος ξέρει του καιρού τα γυρίσματα; Και γιατί δεν χαιρόμαστε αυτά του καιρού τα γυρίσματα;  Ακόμα κι ο πιο βαρύς χειμώνας απλώς προετοιμάζει την άνοιξη που έρχεται… Πάντα έρχεται η άνοιξη!

 Έφυγαν οι άγριοι χειμώνες, αλλά αγρίεψαν οι ζωές μας. Τώρα αυτό πρέπει να αλλάξουμε. Ο νέος χρόνος που φτάνει σε λίγο, ας γίνει πάλι η αρχή μιας νέας προσπάθειας, αλλιώς  ολοένα και περισσότερο θα βιώνουμε και θα κάνουμε χρήση τον στίχο του τραγουδιού «Τα καλοκαίρια μας μικρά κι ατέλειωτοι χειμώνες…»

Ο Άγιος Οσιομάρτυς Γεδεών (Καρακαλληνός) ο Νέος ο εν Τυρνάβω (30/12/1818)

του Κων. Α. Οικονόμου δασκάλου του 16ου Δ. Σχ. Λάρισας

Ο Νικόλαος, όπως αρχικά ονομαζόταν ο Άγιος, ήταν το πρώτο από τα οκτώ παιδιά του Αυγερινού και της Κυράτζας, γονέων ευσεβών που κατάγονταν από τα Κάπουρνα (Γλαφυρές Βόλου). Γεννήθηκε το 1766. Λόγω της φτώχειας της οικογένειας, ο Νικόλαος, δεκαετής, στάλθηκε σε ένα συγγενικό πρόσωπο στο Βελεστίνο που διατηρούσε παντοπωλείο, ενώ η υπόλοιπη οικογένεια εγκαταστάθηκε στο γειτονικό Γερμί (Ξερολίθι Βελεστίνου). Ένας Οθωμανός του Βελεστίνου τον άρπαξε βίαια απ΄ το παντοπωλείο και τον έβαλε, δωδεκαετή όντα, να υπηρετεί το χαρέμι του. Όταν ο πατέρας του Οσίου αναζήτησε το γιο του στο σπίτι του Οθωμανού, διώχτηκε με τη δικαιολογία πως ο Νικόλαος επρόκειτο να περιτμηθεί.

Τα Χριστούγεννα και ο Παπαδιαμάντης

Κάθε Χριστούγεννα η σκέψη μας πηγαίνει αυθόρμητα στον Σκιαθίτη Γέροντα των γραμμάτων μας, τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που έχει γράψει υπέροχα χριστουγεννιάτικα διηγήματα. Ο Ανδρέας Καραντώνης τον
χαρακτήρισε τον πρώτο αληθινά μεγάλο Έλληνα πεζογράφο και εξήγησε το γιατί:: " Μεγάλος πεζογράφος

Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν -«Μέλλει γάρ Ηρώδης ζητείν το Παιδίον ,του απολέσαι αυτό»

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ: Ματθ. β΄13-23

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Γαλ. α΄,11-19

«Μέλλει γάρ Ηρώδης ζητείν το Παιδίον ,του απολέσαι αυτό»

Στην Ευαγγελική περικοπή, που διαβάζεται μετά τη μεγάλη Δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει ότι Άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο και τον πρόσταξε να πάρει το νεογέννητο βρέφος και τη μητέρα Του και να αναχωρήσει για την Αίγυπτο, διότι ο Ηρώδης σκόπευε να αναζητήσει τον Χριστό για να Τον φονεύσει.

Προσδοκία των εθνών (προφητείαι – προρρήσεις – εικόνες)

Ε Ρ Χ Ε Τ Α Ι !

                                         Α´. Προσδοκία των εθνών

(προφητείαι – προρρήσεις – εικόνες)

«Και αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γεν. 49 , 10 )
«Καθεύδοντες διατελοῖτε ἄν, εἰ μὴ τινα ἄλλον ὁ θεὸς ὑμῖν ἐπιπέμψειε κηδόμενος ύμών»(Πλάτωνος, ’Απολογία Σωκράτους 18[31α])

 Απὸ τὸ βιβλίο «ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ»
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, σελ. 28-36

►ΕΡΧΕΤΑΙ!

«Ούκ έκλείψει αρχών εξ Ιούδα καί ηγούμενος ἐκ τῶν μηρών αύτοῦ, ἑως έάν ἔλθη τά άποκείμενα αύτω, και αύτός προσδοκία έθνών»(Γεν. 49,10)

ΙΑΚΩΒ εἶνε ἕνας έκ τῶν ἐνδοξων ἀνδρῶν τῆς παλαιάς διαθήκης. Πατριάρχης ὁνομαστός διά τούς δώδεκα υἱούς του. Ὁ βίος του δεν έστερεῖτο θλίψεων. Κατεδιώχθη υπό τού άδελφοϋ του Ήσαῦ. Κατέφυγεν εἰς τον συγγενή του Λάβαν.
Ήπατήθη ύπ ’ αύτοΰ, ὅπως ήπάτησε και αύτός… Έδοκίμασε οίκογενειακὲς θλίψεις. ’’ Επιε πικρά ποτήρια. Άλλ’ ὅπως παντός ανθρώπου ή ζωή ρέει ώς ποταμός, ἔτσι και τοῦ ’Ιακώβ ή ζωή έρρευσεν ώς ποταμός, και έφθασεν εις τό τέλος, εις τάς έκβολάς, διά νά ριφθῇ εις τον άπέραντο τῆς αἰωνιότητος ωκεανόν. Έκ τοῦ Θεοῦ εἰς τὸν Θεόν. Ό Θεός, αὐτός εἶνε τό Α και τό Ω τῆς ύπάρξεώς μας. Αύτός ή αρχή καί τό τέλος. Ό ’Ιακώβ έν όψει τής αΙωνιότητος ρίπτει τό βλέμμα του εις τό παρελθόν τῆς ἀτομικῆς καί οίκογενειακῆς του ζωῆς, αναπολεῖ τάς παλαιάς ημέρας, ένθυμεῖται τάς χαράς και τάς λύπας, τά ευχάριστα και τά δυσάρεστα γεγονότα, καί συγκινεῖται βαθύτατα. Όλίγαι ώραι υπολείπονται άκόμη καί ό αποχωρισμός έκ τοῦ κόσμου τούτου, έκ παντός ὅ,τι ήγάπησε τρυφερώς, θά συντελεσθῆ. Ό ’Ιακώβ απέρχεται. Είνε ηλικίας 147 έτών. Θέλει νά δῇ διά τελευταίαν φοράν τούς δώδεκα υἱούς του. Οἱ υἱοί του ἔρχονται καί περικυκλώνουν την κλίνην του. Καί ό ’Ιακώβ δίδει εις έκαστον τάς συμβουλάς του, ώς συνήθως πράττουν οί καλοί γονείς προαισθανόμενοι τό τέλος των. Άλλ’ οἱ συμβουλαί τοῦ ἐνδοξου πατριάρχου διαφέρουν ἀπό τὰς συμβουλὰς τῶν πολλῶν. Ὁ νοῦς τοῦ πατριάρχου κατά τὶς τελευταῖες ἐκεῖνες στιγμὲς φωτίζεται ἀπό τό ύπερκόσμιο φως και βλέπει μακρια, πολύ μακριά. Βλέπει τί μέλλει νά συμβῇ «ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν».
Ό ’Ιακώβ προφητεύει τό μέλλον τῶν υἱῶν του

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ- ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ

 ΧΡΙΣΤΟΣ         ΕΤΕΧΘΗ

ΑΛΗΘΩΣ   ΕΤΕΧΘΗ

Τα Χριστούγεννα ως αφορμή για πνευματικό προβληματισμό

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ 

Καὶ ἔτεκεν τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτόν, καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸνἐν τῇ φάτνῃ, 

διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι. (Λουκ. β,7)

Κανένα πανδοχείο και κανένας συγγενής δεν φιλοτιμήθηκε  να προσφέρει στον Νεογέννητο Χριστό τόπο για φιλοξενία.

Στην μικρή Βηθλεέμ, για όλους τους ανθρώπους υπήρχε χώρος. Για τον Πλάστη όμως και Σωτήρα, ούτε μια μικρή γωνιά δεν βρέθηκε, παρεκτός από το σπήλαιο και την φάτνη!

Ἡ Κατά σάρκα γέννησις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ

  

  Ἀντι-Επιτίμιο, Προ-Επιτίμιο, Ὑπερ-Τιμή

Προ-Επιτίμιο, Ὑπέρ-Τιμή

Μετά τό προπατορικό ἁμάρτημα, ὁ Διάβολος ἀντί θανάτου εἶδε τήν γέννησι νέων ἀνθρώπων καί αἰφνιδιάσθη.

Ἀντί γιά τό Ἐπιτίμιο τοῦ θανάτου καί τήν ἐξαφάνισι τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, εἶδε τό Ἀντι-Επιτίμιο, τό Προ-Επιτίμιο, δηλ. τή γέννησι νέων ἀνθρώπων.

Κάτι ὅμως ἀκόμη ἀπουσίαζε. Κάτι τό ξεχωριστό καί μοναδικό. Ἡ μία ἡ Μοναδική Γέννησις. Ἡ του Υἱοῦ καί Λόγου. Ἡ ἔλευσις τοῦ Κυρίου στή γῆ.

Μέ τήν Ἐν-ανθρώπισι, ἔχουμε τήν Ὑπέρ-Τιμή.

Μέ τήν Ἐνσάρκωσι, τοῦ Κυρίου μας καί τή Γέννησί του μᾶς δωρίζει τήν Ἐν-θέωσι.

Ἀπό Λίαν Καλῶς εἴς ἄριστα

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΩΓΜΕΝΟΣ AΠΟ ΤΗΝ ΚΟΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΓΙ” ΑΥΤΟ ΠΡΟΚΟΠΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ. ΝΑ ΑΠΕΛΠΙΣΤΟΥΜΕ;…

Ἡ Γέννησις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ

  25 Δεκεμβρίου Του Μητροπολιτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου 
http://www.augoustinos-kantiotis.gr/

O XΡΙΣΤΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ

«Οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. 2,7)

ΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, ἡ χριστιανοσύνη ἑ­ορτάζει τὴ Γέννησι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰ­ησοῦ Χριστοῦ, γεγονὸς μοναδικὸ στὴν ἱστορία.
Ὑπάρχουν πράγματα ἀξιόλογα, ποὺ δὲν μπο­ρεῖ κανεὶς νὰ τὰ ἀγνοήσῃ, ὅπως λ.χ. ἡ εἴδησι ὅ­­τι στὸν 20ὸ αἰῶνα ὁ ἄνθρωπος πάτησε στὴ σε­λήνη. Ἀλλ᾽ ὅ­σο θαυμαστὸ καὶ ἂν φαντάζῃ αὐτό, εἶνε πολὺ μικρὸ ἀπέναντι στὸ γεγονὸς ὅ­τι ὄχι πλέον ἄνθρωπος ἀλλ᾽ αὐτὸς ὁ Θεός, ποὺ ἐ­ξουσιάζει τὰ ἄστρα καὶ τοὺς γαλαξίες, ἐ­πισκέ­φθηκε τὴ γῆ ἀπὸ τὰ ὕψη τῶν οὐρανῶν. Κατέβηκε ἐδῶ, φόρεσε ἀνθρώπινη σάρκα, περπάτησε ἀνάμεσά μας, δίδαξε, θαυματούργησε, σταυρώθηκε καὶ ἀνελήφθη πάλι στοὺς οὐρανούς. Γεγονὸς ἄνευ προηγουμένου, μοναδικό!
Ὁ ἥλιος ἄγγιξε τὴ γῆ, λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, καὶ ἡ γῆ δὲν κάηκε! «Μέγας εἶ, Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου…» (ἁ­γιασμ. Θεοφαν.). Τὸ πιστεύ­­εις; ἔλα στὴν ἐκκλησία· δὲν τὸ πιστεύεις; κάνε τὸ ρεβεγιόν σου. Εἶνε ζήτημα πίστε­ως. Ἂν πιστεύῃς ὅτι πραγματικὰ ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ μᾶς σώσῃ, τότε ὁ Χριστὸς θὰ γεννη­θῇ γιὰ μιὰ ἀκόμη φορά, ὄχι πλέον στὴ φάτνη ἀλλὰ στὴν καρδιά σου, οἱ οὐρανοὶ θ᾿ ἀ­νοίξουν, ἡ φύσις θ᾽ ἀγάλλεται καὶ θὰ χαίρῃ, οἱ ἄγγελοι θὰ ψάλλουν τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ…» (Λουκ. 2,14).