Συγκινητικό !
(Σύντομο διδακτικό
διήγημα εμπνευσμένο από πραγματικές περιστάσεις - Τα ονόματα είναι τυχαία)
«Σαν συναντήσεις έναν ιερέα και έναν Άγγελο θα
χαιρετήσεις πρώτα
τον ιερέα και μετά τον Άγγελο» (Γεροντικό)
Καθισμένος στο κεφαλόσκαλο του ναού ο παπά Θόδωρος, λογίζονταν τη
δοκιμασία που περνούσε, τις μεθοδείες του διαβόλου, την αδιαφορία των χωριανών,
τις κατάρες του δασκάλου.
Δεν τον πλησίαζαν σαν να ‘χε χολέρα. Που
είναι οι εποχές που έκαναν ουρά τα παιδιά - σαν σπουργίτια - μπρος απ’ το χέρι του, όχι για να πάρουν
σπόρους αλλά να πάρουν την ευχή του. Κι
έβαζε το δεξί του χέρι πάνω στα κεφαλάκια τους και τα βλογούσε. Αχ, ας όψεται αυτή η επιδημία σκέφτηκε.
Έργο διαβόλου, με συνεργό τον άνθρωπο.
Βασιλάκη
μην πλησιάζεις τον παππούλη- φώναξε
κάποτε μια μαμά – μην τον κολλήσεις
τίποτα. Όμως ο παππούλης, ήξερε καλά πως αυτός θεωρούνταν κίνδυνος από τους
άλλους.
Θυμάται μια γειτόνισσα που του
παρήγγειλε αρτοκλασία, με την προϋπόθεση
να μην αγγίξει τους άρτους και πιθανόν μεταφέρει κανένα ιό, στην περίπτωση που
είναι φορέας.
Μας
πως θα αλλάξω το μυστήριο παιδί μου;
είχε απαντήσει, αρνούμενος την ασέβεια.
Ήξερε ότι ο Θεός τον είχε ορίσει
διαφορετικό απ’ τους άλλους. Ήταν κληρικός.
Και ο ιερέας, δεν είναι ο οποιοσδήποτε τον οποίον
συναντάμε και με τον οποίον συναλλασσόμαστε στην καθημερινή μας ζωή. «Συναλλασσόμαστε» με
την ιεροσύνη του, το λειτούργημά του. Το σχήμα του. Την αποστολή του.
Τι
τα θες όμως αυτά σκέφτηκε. Ο κόσμος δεν ενδιαφερόταν
πια. Όχι γι’ αυτόν.
Μα για την σωτηρία του. Κι ο παπά
Θόδωρος πονούσε. Πονούσε κι έκλαιγε.
