Η ολέθρια
οικουμενιστική πολιτική των κ.κ. Βαρθολομαίου, Θεοδώρου, Θεοφίλου, Κυρίλλου και
Ιλαρίωνος,Ειρηναίου, Χρυσοστόμου, Αναστασίου και άλλων προκαθημένων και λοιπών
αξιωματούχων, ορθοδόξων πατριαρχείων και τοπικών αυτοκεφάλων Εκκλησιών, οι
οποίοι ενεργούν ερήμην των ποιμνίων τους και σε καταφανή αντίθεση προς αυτά, η
ένοχη εν προκειμένω σιωπή, που επί της ουσίας συνιστά συνενοχή, των
διοικητικών σωμάτων της Ελλαδικής Εκκλησίας, τουτέστιν της ΔΙΣ και της ΙΣΙ που
απαξιούν καθώς φαίνεται να προσεγγίσουν με τη δέουσα σοβαρότητα το ακανθώδες
και ουσιώδες ζήτημα του οικουμενισμού που αναποδράστως άπτεται της
σωτηριολογίας, ικανού αριθμού επισκόπων αλλά και κληρικών κατωτέρων βαθμών,
τινές των οποίων ενώ θεωρούνται κατά τεκμήριο φιλοπαραδοσιακοί και αμύντορες
της πατρώας πίστεως και ενώ στις κατ ιδίαν συζητήσεις τους καυτηριάζουν
τις οικουμενιστικές εκτροπές καθώς και τους πρωταγωνιστές τους , εν
τούτοις αποφεύγουν δημοσίως να καταδικάσουν με σθένος τα εν θέματι
ατοπήματα ενώ πάσχοντες
καθώς
φαίνεται απ την προσφυώς υπό του π.Θεοδώρου Ζήση ονομασθείσα «νόσο του
ονοματοκρυπτισμού» δεν κατονομάζουν, επίσης δημοσίως, και
τους αυτουργούς των εν λόγω ασχημιών , των λαλίστατων κατά τα άλλα
θεολογικών μας σχολών που έχουν καταντήσει νεοταξικά παραμάγαζα, η θελημένη και
κακόβουλη συγκάλυψη , απ τη μεριά των τεταγμένων να προφυλάσσουν το
ποίμνιο από ετεροδιδασκαλίες δημοσίως διακηρυχθείσες, του σκανδάλου
που προκαλούν διάφορες εξ επισκοπικών χειλέων
εκπορευθείσες κακοδοξίες (όρα την κραυγαλέα παρίπτωση του
μητροπολίτη Περγάμου, εναντίον του οποίου δεν κινήθηκε η σχετική, υπό των ιερών
κανόνων προβλεπόμενη, διαδικασία), η ταυτόχρονη διάθεση
ποινικοποιήσεως του αντιοικουμενιστικού φρονήματος( είναι ακόμη νωπή η
τουλάχιστον ατυχής πατριαρχική περυσινή παρέμβαση του πατριάρχη
Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, συνεπικουρούμενη από μία ομάδα καθηγητών του
θεολογικού τμήματος της Θεολογικής σχολής του ΑΠΘ, που ουσιαστικά ζητούσε
«την κεφαλήν επί πίνακι» των αντιοικουμενιστών επισκόπων Πειραιώς και Κυθήρων
αλλά και ο διωγμός του γνωστού, ομολογητή θεολόγου Ν.Σωτηρόπουλου), η έλλειψη
ορθής και συντονισμένης καθοδηγήσεως του ποιμνίου έναντι του ζητήματος του
οικουμενισμού που δυστυχώς δεν έχει πανορθόδόξως, και μάλλον ούτε πρόκειται,
καταδικασθεί ως «αίρεση των αιρέσεων, τουτέστιν παναίρεση» και
η συνακόλουθη ζημία που συνεπάγεται για την πνευματική ζωή των
πιστών η εισήλαση στον ιερό περίβολο της Εκκλησίας του
οικουμενιστικού πνεύματος και η διαφαινόμενη παγίωσή του και καθιέρωσή του
ως κυρίαρχου χαρακτηριστικού του επίσημου εκκλησιαστικού βίου (βλέπε
συμπροσευχές ορθοδόξων κληρικών με ετεροδόξους, ετεροθρήσκους, ακόμη και
με μάγους και ειδωλολάτρες!!!, υπογραφή απ τη μεριά των Ορθοδόξων αντιπροσωπειών
επαίσχυντων-αιρετικότατων κειμένων-δηλώσεων που ακυρώνουν τη μοναδικότητα
της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως φορέως της Αληθείας εξισώνοντάς Την με το φρικαλέο
μωσαικό των πεπλανημένων δοξασιών, παραθεώρηση της υπούλως δρώσης
ουνίας, ανταλλαγές δώρων όπως π.χ. του βέβηλου κορανίου,πρακτική η οποία
έχει προσλάβει πλέον επιδημικό χαρακτήρα στο χώρο των εκκλησιαστικών
αξιωματούχων καθώς και πολλά άλλα συναφή γεγονότα που παραλείπουμε για λόγους
οικονομίας χώρου και χρόνου) έχουν προκαλέσει μία εξόχως
εκρηκτική κατάσταση, που απειλεί την ενότητα της Εκκλησίας, με ορατό
πλέον τον κίνδυνο της δημιουργίας απευκταίου σχίσματος!
Ήδη κάποιοι
εκ των πιστών δοκιμάζουν κρίση συνειδήσεως αντικρύζοντας την κατάσταση που έχει
δημιουργηθεί! Και κάποιοι άλλοι έχουν προχωρήσει σε διακοπή της
εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους ποιμένες τους!
Τα πράγματα
είναι εξόχως σοβαρά! Δυστυχώς το παλαιοημερολογητικό σχίσμα και κυρίως η
αφορμή για τη δημιουργία του δε φαίνεται να έχει συνετίσει κάποιους
ποιμένες που δεν αφουγκράζονται τα όσα διακελεύουν οι ιεροί κανόνες αλλά και
την αγωνιώδη κραυγή του ποιμνίου τους που πονά, θλίβεται και νοιώθει προδομένο
απ αυτούς!
Εσχάτη ώρα
εστί! Ας δεηθούμε
του Κυρίου του Αμπελώνος όπως «λαλήσει αγαθά» στις καρδιές
των οικουμενιστών ποιμένων προκειμένου να σταματήσουν τον οικουμενιστικό
τους κατήφορο και να διαφυλαχθεί η ενότητα της Εκκλησίας! Διότι αλλέως «ουκ
έσται παύλα των κακών»!
Λυκούργος Νάνης
