ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ :ΑΓΩΝΑΣ α.φ.191 Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης http://www.agonas.org/
Έμεινα
άφωνος…! Τέτοιες μεθοδίες ούτε ο διάβολος μπορούσε να σκεφθεί και να εφαρμόσει.
Κι όμως, «άγιοι αρχιερείς» και συνέλαβαν και εφάρμοσαν. Χωρίς φόβο Θεού, επί 40
χρόνια, μετήλθαν το ψέμα του «επιτιμίου της ακοινωνησίας» ευφραινόμενοι,
ενδυόμενοι λαμπρώς και «δοξαζόμενοι» υπό ανοήτων ανθρώπων!
Αγαπητοί
Λαρισαίοι, για χρόνια παίρνω την μαχητική σας εφημερίδα που παλεύει ενάντια στη
διαφθορά, την κλεπτοκρατία, τον Οικουμενισμό, την αναξιότητα των «διακόνων» της
εκκλησίας, αποβλέποντας σε μια καθαρή και άμωμη διοικούσα Εκκλησία.
Δε σκόπευα να γράψω. Πρόσφατα όμως γεγονότα
μεγάλης υποκρισίας, που κάνουν τους γραμματείς και φαρισαίους της εποχής του
Χριστού να ωχριούν, μ’ ανάγκασαν να διατυπώσω τις παρακάτω σκέψεις.
Ευρισκόμενος
στην Αθήνα για κάποια προσωπικά μου θέματα και εργασίες που αφορούσαν το κελί
μου, πληροφορήθηκα την οσία κοίμηση του μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος
Νικοδήμου (Γκατζιρούλη), μεγάλου θεολόγου, πνευματικού και συγγραφέα.
Ξαφνικά, σαν
σε κινηματογραφική ταινία, ξετυλίχθηκε μπροστά μου όλο το σκηνικό της σταυρικής
του ζωής. Πρόβαλαν οι «εν Χριστώ» δήμιοι συνεπίσκοποί του – σύγχρονοι
γραμματείς και φαρισαίοι – να μεθοδεύουν την εξόντωσή του και την επί 40
χρόνια, εν εξορία απομάκρυνσή του. Εμφανίστηκαν οι πρωτεργάτες του εγκλήματος
(Σερ. Τίκας, Χριστόδουλος και Ιερώνυμος) να καρφώνουν και να ξανακαρφώνουν τον
ΑΘΩΟ και ΔΙΚΑΙΟ, εμπαίζοντάς τον και ποτίζοντάς τον «όξος», συγχαίροντας ο ένας
τον άλλον για την επιτυχία τους.
Το
συνεχιζόμενο αυτό δράμα σταμάτησε ξαφνικά την 1/4/13 και ώρα 11η
νυκτερινή, όταν ακούστηκε από το πικραμένο του στόμα το «τετέλεσται» και έκλινε
την κεφαλή του παραδίδοντας το πνεύμα του.
Αισθάνθηκα
την ανάγκη να βρεθώ στο πλευρό του μαρτυρικού επισκόπου και να ανάψω ένα κερί
επικαλούμενος την μεσητεία του προς τον Κύριο της δόξης, που τόσο αγάπησε και
με αυταπάρνηση υπηρέτησε τα χρόνια της διακονίας του.
Οι εκπλήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη, όταν βρέθηκα μπροστά σε
κοσμοσυρροή 15 με 20 εκατοντάδων πιστών, που ήλθαν να κατευωδώσουν τον
ακατάβλητο εργάτη του Κυρίου. Ανάμεσά τους διέκρινα στελέχη των οργανώσεων του
«Σωτήρος», της «Ζωής» κ.ά. που για 40 χρόνια δεν εύρισκαν στα περιοδικά τους
ούτε ελάχιστο χώρο να γράψουν κάτι, τόσο για τον κοιμηθέντα γέροντα Σο
Νικόδημο, όσο και για τους υπόλοιπους εκ των 11 διωχθέντων αγίων αρχιερέων.
Παρ’ όλα αυτά κι ενώ συνεργάστηκαν και συνεργάζονται με τους μοιχεπιβάτες, που
αντικανονικά και παράνομα κατέλαβαν τις μητροπόλεις των διωχθέντων, δεν
δίστασαν υποκριτικά να παραβρεθούν στην εξόδιο ακολουθία, συσχηματιζόμενοι
χωρίς αιδώ, λες και η 40χρονη εξορία ήταν κάτι ασήμαντο. Αποκαλούσαν μάλιστα
τον κοιμηθέντα «όσιο, πατέρα, αδελφό και συλλειτουργό…!». Ω, της υποκρισίας το
μέγεθος! Τέλος ήπιαν το καφεδάκι για συχώριο, και αφού αργολόγησαν αρκούντως
χαιρέτησαν τους πατέρες της μονής και αναχώρησαν αναπαυμένοι ότι επετέλεσαν το
κοινωνικοθρησκευτικό τους καθήκον!
Την ώρα του
καφέ πλησίασα τον μητροπολίτη… – γνωστό μου από τα φοιτητικά μας χρόνια – και
τον ρώτησα: «Σεβασμιώτατε, πώς τολμήσατε να κάνετε την εξόδιο ακολουθία σε έναν
«ακοινώνητο»; Δεν φοβηθήκατε την Ιερά Σύνοδο, που παλαιότερα, στην κοίμηση του
μακαριστού αγίου Θεολόγου, κάλεσε σε απολογία αρχιερείς, αρχιμανδρίτες και
απλούς κληρικούς, που έλαβαν μέρος στην ακολουθία;
Ο εν λόγω μητροπολίτης με κοίταξε παράξενα, σκέφτηκε λίγο, και μ’
απάντησε: «Το επιτίμιο της “ακοινωνησίας” δεν προβλέπεται από τους Ιερούς
Κανόνες. Ήταν “εφεύρημα” του Σεραφείμ και μιας μικρής ομάδας Αρχιερέων, με
θεωρητικό κάποιο καθηγητή Πανεπιστημίου. Το “εφεύρημα” καταργήθηκε και στην
πράξη – αφού έκαναν τη δουλειά τους – γι’ αυτό και δεν χρειάστηκε να πάρει η
Ιερά Σύνοδος καμμία απόφαση προκειμένου να επιτραπεί η μετοχή μας στην εξόδιο
ακολουθία».
Έμεινα
άφωνος…! Τέτοιες μεθοδίες ούτε ο διάβολος μπορούσε να σκεφθεί και να εφαρμόσει.
Κι όμως, «άγιοι αρχιερείς» και συνέλαβαν και εφάρμοσαν. Χωρίς φόβο Θεού, επί 40
χρόνια, μετήλθαν το ψέμα του «επιτιμίου της ακοινωνησίας» ευφραινόμενοι,
ενδυόμενοι λαμπρώς και «δοξαζόμενοι» υπό ανοήτων ανθρώπων!
Το ελαφρύτερο
που θα μπορούσα να πω είναι η λέξη: «ΝΤΡΟΠΗ»! Γιατί, ο μη ορώμενος Θεός υπάρχει·
είναι ισχυρός, δίκαιος, μη ανεχόμενος εμπαιγμό – «ου μυκτηρίζεται» – και θα
«αποδώση εκάστω κατά την πίστιν και τα έργα αυτού».
Αποσύρθηκα σε
μια γωνία του κήπου του μοναστηριού, που επί 40 χρόνια δέχτηκε τον πόνο, τους
στεναγμούς και τα δάκρυα του μακαριστού Νικοδήμου και των συνεργατών του, για
ν’ απευθύνω θερμή παράκληση στον Κύριο, να κατατάξει την ψυχή του «σε χώρα
ζώντων, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος».
Απομακρυνόμενος από τον χώρο της πνευματικής αυτής παλαίστρας, ευχήθηκα
στους πατέρες να μιμηθούν το Γέροντά τους στην πίστη και τη σταθερότητα του
αγωνιστικού του φρονήματος. Τέλος, έκρινα χρήσιμο να στείλω στην εφημερίδα σας
«ΑΓΩΝΑΣ» λίγα λόγια, σχετικά με τις τελευταίες στιγμές του μακαριστού
Νικοδήμου, αφενός, γιατί ιδιαίτερα σας αγαπούσε, επειδή σταθήκατε ακλόνητοι
μέχρι και τώρα τόσο στο πλευρό του αγαπημένου συνεπισκόπου και αδελφού
Θεολόγου, όσο και στον ίδιο και αφετέρου γιατί οι Λαρισαίοι Αγωνιζόμενοι
χριστιανοί είναι οι μόνοι που, με τη χάρη του Θεού, στέκονται όρθιοι και
κονταροχτυπιούνται με το ποικίλο κακό, ζητώντας μια ΕΛΕΥΘΕΡΗ και ΖΩΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
Ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός Μοναχός
Νεκτάριος Άγιον Όρος
