Ἡ ἀποδόμηση τῆς Συρίας κλονίζει καὶ τὸν Χριστιανισμό
. Μία ἀπὸ τὶς παλαιότερες
χριστιανικὲς κοινότητες, αὐτὴ τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας, βρίσκεται σὲ
ἄμεσο κίνδυνο ἀπὸ τοὺς ἀπερίσκεπτους χειρισμοὺς τῆς Δύσης στὸν πόλεμο
τῆς Συρίας.
. Τὰ θεμέλια τῆς πίστεως ποὺ ἔθεσαν οἱ ἴδιοι οἱ Ἀπόστολοι
Πέτρος καὶ Παῦλος, εἶναι ἐδῶ καὶ περισσότερο ἀπὸ ἕνα χρόνο εὐάλωτα ἀπὸ
τὴν προσπάθεια γιὰ ἀνατροπὴ τοῦ καθεστῶτος Ἄσαντ, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς
αὐταρχικότητας τῆς διακυβέρνησής του.
. Κάπου ἐδῶ ὅμως ἐντοπίζεται καὶ ἡ ὑποκρισία τῶν ὑποκινητῶν
τῆς ἐξέγερσης ἐναντίον τοῦ ἡγέτη τῆς Συρίας. Στὸ μέτωπο ἀπέναντι τοῦ
Ἄσαντ, πρωτοστατοῦν χῶρες ὅπως ἡ Σαουδικὴ Ἀραβία καὶ τὸ Κατάρ, ὅπου
ἔννοιες ὅπως Ἐλευθερία καὶ Δημοκρατία εἶναι ἄγνωστες, ἐνῶ ὁ ρατσισμὸς
ἐναντίον τῶν χριστιανῶν ξεπερνᾶ κάθε προηγούμενο. Στὸ Κατὰρ οἱ
χριστιανοὶ μετανάστες ζοῦν σὲ γκέτο δίχως λατρευτικοὺς χώρους, ἐνῶ στὴ
Σαουδικὴ Ἀραβία ἀπαγορεύεται κάθε θρησκεία πλὴν τοῦ Ἰσλάμ.
. Ὅλα αὐτά, εἶναι σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν εἰκόνα ποὺ μέχρι
πρόσφατα ὑπῆρχε στὴ Συρία, μὲ τὴ Δαμασκό, ὡς ἀρχαιότερη σύγχρονη
πρωτεύουσα, νὰ ἀποτελεῖ ἕνα ἱστορικὸ μονοπάτι γιὰ τὸ χριστιανισμὸ καὶ
ὅσα αὐτὸς ἐκφράζει. Ἡ ἁρμονικὴ συμβίωση Χριστιανῶν καὶ Μουσουλμάνων,
ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα μιᾶς πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας ποὺ ἀναπτυσσόταν
μέχρι τὸ ξέσπασμα τοῦ ἐμφυλίου, σὲ ἀντίθεση μὲ ἐκεῖνες τῆς ὑπόλοιπης
Μέσης Ἀνατολῆς.
. Ἡ παράδοση μάλιστα τῆς χώρας, ἀποτελεῖ σὲ πολλά της
σημεῖα, συνέχεια τῆς βυζαντινῆς καὶ «ρωμέικης» παράδοσης. Δὲν εἶναι
τυχαῖο ὅτι οἱ ὀρθόδοξοι τῆς Συρίας χρησιμοποιοῦν ἀκόμα τὴ σημαία μὲ τὸ
Δικέφαλο καὶ δηλώνουν «Ρωμιοὶ» καὶ ἀδελφοὶ τῶν Ἑλλήνων, ἐνῶ ἐξακολουθεῖ
νὰ ὑπάρχει μία νομάδα μουσουλμάνων μὲ κρητικὴ καταγωγὴ καὶ ἰδιαίτερη
ἀγάπη στὴ Ρωμιοσύνη.
Οἱ Χριστιανοὶ τῆς Συρίας
. Ἡ συνύπαρξη ὅμως καὶ ὁ
ἀλληλοσεβασμὸς μεταξὺ Χριστιανῶν καὶ Μουσουλμάνων στὴ Συρία ἐδῶ καὶ
αἰῶνες, ἀποτελοῦσε μέχρι σήμερα πρότυπο γιὰ τὶς χῶρες τῆς περιοχῆς. Οἱ
μουσουλμάνοι ἀποτελοῦν τὸ 86% τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας, ἐνῶ οἱ
Χριστιανοὶ ἀντιπροσωπεύουν τὸ 10% καὶ ζοῦν σὲ ὀργανωμένες κοινότητες
ἀνάλογα μὲ τὸ δόγμα ποὺ ἀκολουθοῦν. Ὡς ἐπίσημες ἀργίες τοῦ κράτους
γιορτάζονται ἐξ ἴσου οἱ μουσουλμανικὲς καὶ οἱ χριστιανικές, μὲ τὴν
ἁρμονικὴ συμβίωση τῶν δύο θρησκευτικῶν ὁμάδων νὰ ἀποτυπώνεται καὶ στὰ
μνημεῖα.
. Εἶναι χαρακτηριστικὸ πὼς στὸ μεγαλιῶδες Τζαμὶ τῶν
Οὐμαγιάδων, τὸ ὁποῖο συγκαταλέγεται στὰ μνημεῖα τῆς παγκόσμιας
ἀρχιτεκτονικῆς, βρίσκεται σὲ εἰδικὴ προθήκη ἡ Κεφαλὴ τοῦ Ἰωάννου τοῦ
Προδρόμου, ἡ ὁποία τιμᾶται καὶ ἀπὸ μουσουλμάνους πιστούς. Ἐπίσης
ἰδιαίτερος σεβασμὸς ὑπάρχει στὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὁ ὁποῖος
θεωρεῖται τροπαιοφόρος καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς Ἁγίους τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἔχει
ὑλοποιήσει τάματα καὶ προσευχὲς σὲ ὅσους τὸν ἔχουν ἐπικαλεστεῖ, ἐνῶ μὲ
ἰδιαίτερο σεβασμὸ τιμᾶται ὁ Προφήτης Ἠλίας.
. Ὁ μύθος λέει ὅτι οἱ Ἕλληνες ἔγιναν ναυτικοὶ ἐπειδὴ
σαγηνεύτηκαν ἀπὸ τὰ ἑκατοντάδες νησιὰ τοῦ ἀρχιπελάγους τους, τὰ ὁποῖα
ἀποτέλεσαν ἕναν πειρασμὸ παρόμοιο μ᾽ αὐτὸν ποὺ δέχθηκε ἡ Περσεφόνη ἀπὸ
τὰ διάσπαρτα ἄνθη, ὥστε βάδιζε στὰ λιβάδια, ὥσπου τὴν ἅρπαξε ὁ
Πλούτωνας. Ἔτσι καὶ οἱ Φοίνικες ἀναγκάστηκαν νὰ στραφοῦν στὴ θάλασσα
λόγῳ τῆς ἀφιλόξενης, διάσπαρτης μὲ ἀπότομες ὀροσειρὲς στεριᾶς. Ἐκεῖ
ἐντόπισαν τὴν εὔφορη πεδιάδα τῆς Συρίας, αὐτῆς τῆς χώρας ποὺ
χαρακτηρίζεται ὡς παραδεισένιος κῆπος τῆς Μέσης Ἀνατολῆς.
. Σὲ μία διπλωματικὴ ἀποστολὴ ἐπὶ κυβερνήσεως Ἀνδρέα
Παπανδρέου καὶ ὑπουργοῦ Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Γεράσιμου Ἀρσένη στὴ Δαμασκό,
κυβερνητικὸς ἀξιωματοῦχος τῆς συριακῆς κυβέρνησης σχολίαζε: «Οἱ σχέσεις
μας μὲ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ ἡ κοινή μας πορεία κάτω ἀπὸ τὸν ὀθωμανικὸ ζυγὸ
μᾶς ὁδηγοῦν σὲ ἕνα σταυροδρόμι. Ἀπὸ τὴ μία βλέπουμε τὴ Μεσόγειο, τὴν
Κύπρο καὶ τὴν Ἑλλάδα ποὺ εἶναι ὁ συνδετικὸς κρίκος μας μὲ τὴ Δύση καὶ τὸ
μέλλον μας. Ὡστόσο, ἡ Συρία βρίσκεται στὴν Ἀνατολὴ καὶ ἡ μοίρα της θὰ
εἶναι πάντα ἄρρηκτα δεμένη μαζί της».
. Τότε ἡ μία κατεύθυνση αὐτοῦ τοῦ σταυροδρομιοῦ ἦταν τὸ
Δόγμα τοῦ Ἑνιαίου Ἀμυντικοῦ Χώρου ἀπὸ τὴ Συρία, στὴν Κύπρο, στὸ Αἰγαῖο
καὶ στὴ Θράκη. Σήμερα, ἐπικρατεῖ ἡ ἀντίθετη κατεύθυνση ποὺ δείχνει τοὺς
ὕποπτους σχεδιασμοὺς τῆς Νέας Τάξης καὶ τὸν σοβαρὸ κίνδυνο ἀπὸ τὴ δράση
τῶν φονταμελιστῶν μουσουλμάνων ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν ἀλλὰ κι ἑνὸς
κράτους μὲ δυτικὴ ἀντίληψη καὶ πρακτική.
Ὁ Χριστιανισμὸς βάλλεται «ἐκ τῶν ἔσω»
. Ὁ Γάλλος συγγραφέας Ἀλεξάντρ Ντὲλ Βὰλ σημείωσε μὲ κείμενό του στὶς 20 Μαΐου, ἡ «μετὰ-χριστιανικὴ» Δύση, οὐδέποτε προσπάθησε νὰ ὑπερασπιστεῖ τοὺς χριστιανοὺς τῆς Αἰγύπτου, τοῦ Πακιστάν, τῆς Συρίας κλπ ἀλλὰ ἀντίθετα συμμετέχει σὲ πολέμους ποὺ κινοῦνται γύρω ἀπὸ συμφέροντα ἰσλαμικῶν χωρῶν. Ἡ παράμετρος αὐτή, σὲ συνδυασμὸ μὲ τοὺς ἑκατοντάδες μουσουλμάνους στὸ θρήσκευμα, μισθοφόρους ποὺ μάχονται στὴ Συρία ἀλλὰ ἔχουν εὐρωπαϊκὴ ὑπηκοότητα, συνθέτουν ἕνα σκηνικὸ μὲ ἐπικίνδυνες προεκτάσεις γιὰ τὴν ἀσφάλεια τῆς Δύσης. Ἡ συνολικὴ αὐτὴ παρακμὴ τῆς δυτικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς μάλιστα, περιγράφεται ἀνάγλυφα ἕναν αἰώνα πρὶν στὸ ἱστορικὸ βιβλίο τοῦ Ὄσβαλντ Σπένγκλερ μὲ τίτλο «Der Untergang Abendiangdes».
ΠΗΓΗ: newsbomb.gr
