Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΚΑΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ :ΑΓΩΝΑΣ α.φ.191  Αγώνας - Εφημερίδα Αγωνιζομένων Χριστιανών Λαρίσης   http://www.agonas.org/

(Μετά τα τελευταία δημοσιεύματα στην εφημερίδα μας του άρθρου με τίτλο: «Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ» - που μας άφησε ο Σεραφείμ Τίκας - έχουμε λάβει τόσα μηνύματα, επιστολές και προφορικές αφηγήσεις που πραγματικά εκπλαγήκαμε. Η δημοσίευσή τους και μόνο, θα καταλάμβανε την ύλη όλης της εφημερίδας για μήνες.

Στο σημερινό φύλλο θα δημοσιεύσουμε μία επιστολή κάποιου γέροντα, που μας αφηγείται κάτι που το ξεχάσαμε ή και που πολλοί αποφεύγουν να το αναφέρουν γιατί δεν τους συμφέρει!!!).

«Κύριε διευθυντά,

Συγκίνηση με κατέχει διαβάζοντας τα τελευταία φύλλα του “Αγώνα”, τον οποίο μοιράζετε έξω από το ναό του προφήτη Ηλία και αναφέρεται στον μακαρίτη δεσπότη Θεολόγο.

Είμαι τώρα γεροντάκι – πλησιάζω τα 80 μου. Όλα τα χρόνια, με ζέστη ή παγωνιά, ήμουν παρόν στο γιαπί. Τα χέρια μου είναι ακόμα ροζιασμένα, οι ώμοι μου έχουν κάλους από τους τενεκέδες με τους οποίους μετέφερα τότε το τσιμέντο. Βλέπεις, εκείνα τα χρόνια, δεν υπήρχαν μηχανικά μέσα όπως σήμερα – μπετονιέρες, αντλίες, αναβατόρια, κοπτικά μηχανήματα σιδήρου κ.α. Όλα γίνονταν με τα χέρια, και η μεταφορά τους στους ώμους και την πλάτη.

Για χρόνια δούλευα κοντά στον αρχιμάστορα – σήμερα λέγεται εργολάβος – τον μαστρο-Θανάση για να βγάλω το ψωμί της οικογένειάς μου.

Κάποιο Σάββατο, αργά το μεσημέρι – τότε δουλεύαμε και το Σάββατο – αφού τελειώσαμε τη δουλειά πήγαμε σε κάποιο ουζερί, κοντά στον μικρό «προφήτη Ηλία» – περιοχή γεμάτη με καλάμια –, να πληρωθούμε και να ξεκουραστούμε. Εκεί μας ανακοίνωσε ο μαστρο-Θανάσης ότι πήρε μια πολύ μεγάλη δουλειά και ήταν προβληματισμένος για την ξυλεία, τα υποστηρίγματα και τα μηχανήματα που έπρεπε να προμηθευτεί.

Όλοι μας – συνάδελφοι οικοδόμοι – τον κοιτούσαμε παράξενα. Ποιο ήταν αυτό το μεγάλο έργο, και ίσως το πιο μεγάλο για κείνη την εποχή (1974); Τον ρωτήσαμε και η απάντησή του ακούστηκε σαν κεραυνός. Ε, δεν ήταν και μικρό πράγμα να κτίσει κανείς ένα τόσο μεγάλο συγκρότημα!

- Ναι, είπε τ’ αφεντικό, θα κτίσουμε ένα οικοτροφείο της Μητρόπολης, που θα στεγάζει 100 και παραπάνω παιδιά – μαθητές και εργαζόμενους – απ’ όλη τη μητροπολιτική περιοχή. Βλέπετε, ενώ υπάρχουν έξυπνα παιδιά και στα χωριά, αδυνατούν να πάνε στο γυμνάσιο (υπήρχαν μόνο 3 στη Λάρισα και 1 στον Τύρναβο) ή σε κάποια Σχολή. Φτώχεια… «και των γονέων».

Θα προσφέρει πολλά.

- Ξεμπερδέψαμε με κάποιες δουλειές που είχαμε στη μέση, και ένα πρωινό πήγαμε με το μηχανικό στο χώρο που τώρα στεγάζονται τα γραφεία της Μητρόπολης. Μας περίμεναν δύο παπάδες. Αφού χαράχτηκε το σχέδιο, βάλαμε τα πασσαλάκια και το έργο ξεκίνησε. Κάποια στιγμή, ήρθαν παπάδες πολλοί με το δεσπότη Θεολόγο – τότε τον πρωτογνώρισα –, αρκετός κόσμος, ο δήμαρχος και κάμποσοι επίσημοι γιατί θα γίνονταν ο αγιασμός και η θεμελίωση.

Ήταν ένα έργο πρωτόγνωρο για την Λάρισα. Δούλεψα ως εργάτης σε όλη την διάρκεια του έργου – μπετά, κτισίματα, σοβατίσματα. Εδώ γνώρισα τον άνθρωπο Θεολόγο, ο οποίος ερχόταν σχεδόν μέρα παρά μέρα. Μας είχε μάθει όλους με το όνομά μας. Για τον καθένα μας είχε και κάτι καλό να πει. Η γλύκα του προσώπου του, η καλή του διάθεση και η πραότητά του μας είχαν σκλαβώσει. Θα τον θυμάμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου.

Ο μαστρο-Θανάσης – ο εργολάβος – πάντα ήταν με τον φόβο στην καρδιά μήπως κάποια στιγμή η μητρόπολη δεν μπορέσει να ανταπεξέλθει οικονομικά, διότι τα χρήματα ήταν πολλά. Το έργο όμως τελείωσε χωρίς να μείνουμε απλήρωτοι ούτε μία εβδομάδα.

Όταν περνώ από εκεί συλλογίζομαι ότι, εάν το κτίριο αυτό λειτουργούσε ως οικοτροφείο, όπως σχεδιάστηκε, με τόσες δεκάδες παιδιά, θα ήταν μια νεανική κυψέλη, και όχι ένα άψυχο μεγαθήριο που είναι σήμερα.

Σας ευχαριστώ

Κώστας Θ.Μ.»

(Η επιστολή αυτή διορθώθηκε ως προς τα ορθογραφικά και συντακτικά λάθη για να είναι κατανοητή από τους αναγνώστες μας).

Υπ. Εφημερίδας:

Μετά την αποκαλυπτική και ξεχασμένη ιστορία που πήραμε από τον μάστορα συμπολίτη μας κ. Κώστα… ερευνήσαμε την υπόθεση. Οι πληροφορίες που συγκεντρώσαμε από ανθρώπους, που εκείνη την εποχή ήταν μέσα στα πράγματα, έχουν ως εξής:

Το κτίριο αυτό έγινε καθαρά για οικοτροφείο. Τα χρήματα όλα προέρχονταν από δικαιώματα – που υπάρχουν και μέχρι σήμερα – των τριμηνιών των ναών, από χαρτόσημα, άδειες γάμων, βαπτίσεων και άλλων εκδηλώσεων, χωρίς δισκοφορίες και άλλα χαράτσια στους ναούς. Τα έσοδα επίσης του προσκυνήματος της Αγίας Παρασκευής Τεμπών, που θα βοηθούσαν λίγο, εκείνη την εποχή ήταν ελάχιστα και δαπανήθηκαν για την πλακόστρωση και την επένδυση των τοίχων του χώρου του προσκυνήματος, που υπάρχει μέχρι σήμερα.

Το κτίριο – οικοτροφείο – τελείωσε το φθινόπωρο του 1973, κι αμέσως άρχισε η επίπλωση των δωματίων – κρεβάτια, στρώματα, σινδόνια, μαξιλάρια, ντουλάπες, κομοδίνα κ.ά. –. Στο υπόγειο υπήρχαν τα μαγειρεία, ο φούρνος, τα ψυγεία, οι καταψύκτες, η τραπεζαρία, οι χώροι αποθήκευσης τροφίμων… Παράλληλα, καλούνταν οι γονείς, μέσω του τοπικού τύπου και ανακοινώσεων στους ναούς, να δηλώσουν ποια παιδιά θα επιθυμούσαν να στεγαστούν σ’ αυτό κατά τη νέα σχολική χρονιά (1974-75), που ήταν και η πρώτη της λειτουργίας του οικοτροφείου.

Δυστυχώς, ήρθε η αποφράδα εκείνη μέρα…, που η χούντα του αρχ/που Σεραφείμ Τίκα, με υπουργό παιδείας τον… Π. Χρήστου και την κάλυψη του δικτάτορα Δ. Ιωαννίδη, έδιωξε τον οραματιστή και εμπνευστή των μεγάλων έργων, τον επίσκοπο π. Θεολόγο και από τότε επεκράτησε χειροπιαστό πνευματικό και κατασκευαστικό σκοτάδι.

Η μόνη προσθήκη, που έγινε μετέπειτα από τον μοιχεπιβάτη Σεραφείμ Ορφανό, ήταν μια αυτόματη γκαραζόπορτα και ασανσέρ στον αριστερό πύργο, για να μπαίνει απαρατήρητο το αυτοκίνητό του μέσα (;;;), καθώς και η μετατροπή του Οικοτροφείου σε επισκοπείο.

Από τότε: Το υπόγειο με τα μαγειρεία ρήμαξε. Ένα μέρος του ισογείου κατέλαβαν τα γραφεία, η γκαρνταρόμπα του Σεραφείμ, και το αρχείο της μητρόπολης. Το πιο μεγάλο μέρος του έμεινε άδειο. Ο πρώτος όροφος παρέμεινε κλειστός, ενώ ο δεύτερος μετατράπηκε σε κατοικία του Σεραφείμ με επτά κρεβατοκάμαρες και άλλους… χώρους για τους οποίους θα γράψουμε προσεχώς.

Έργα και ημέρες… μητροπολιτών.

Η Λάρισα ήταν η πιο επίζηλη μητρόπολη για φιλόδοξους μητροπολίτες, γι’ αυτό, μέχρι το 1960, όλοι σχεδόν οι διαποιμάναντες αυτήν προέρχονταν από μεταθέσεις μικρότερων μητροπόλεων.

Ο Δωρόθεος Κοτταράς

Το έτος 1922 εκλέχθηκε μητροπολίτης Κυθήρων και τον Ιανουάριο του 1935 μετατέθηκε στη Μητρόπολη Λάρισας και Πλαταμώνα. Το Μάρτιο του 1956 εκλέχθηκε αρχιεπίσκοπος Αθηνών και απεβίωσε τον Ιούλιο του 1956.

Ενώ είχε συγγραφικό έργο και διακρίνονταν στα Νομοκανονικά, για τη Λάρισα υπήρξε αφανής, επιβαρυνόμενος μάλιστα με το γνωστό θέμα «Τάρη».

Ο Δημήτριος Θεοδόσης

Το 1945 εκλέχθηκε μητροπολίτης Γυθείου και Οιτίλου, και στις 18 Απριλίου του 1956 μετατέθηκε στην Μητρόπολη Λάρισας, την οποία και ποίμανε ως τις 25 Μαρτίου του 1959.

Το πνευματικό του έργο ανύπαρκτο. Βαρύνεται μάλλον με μεγάλο σκάνδαλο – Γενάδιο πρωτοσύγκελο, και τρεις ακόμη ιερωμένους – που ταλαιπώρησε την Λάρισα για χρόνια.

Ο Ιάκωβος Σχίζας

Το 1956 εκλέχτηκε μητροπολίτης Λάρισας και Πλαταμώνα. Μέχρι τότε ήταν πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Αττικής και Μεγαρίδος υπό τον “γνωστόν” Μητροπολίτη Ιάκωβο Βαβανάτσο (αποδοκιμάστηκε, κατά την ημέρα της χειροτονίας του, από το λαό και χύθηκε αίμα!). Το 1968 παραιτήθηκε.

Τα οκτώ χρόνια που διαποίμανε την Μητρόπολη Λάρισας δεν άφησε τίποτε αξιόλογο. Το μόνο που έκανε ήταν μια προσωπική κατοικία στο 5^ο χλμ. Λάρισας-Βόλου και έναν ναό, στον ίδιο χώρο, αφιερωμένο στην αγία Αικατερίνη. Τώρα ανήκει σε ιδιώτη.

Ο Θεολόγος Πασχαλίδης

Εκλέχθηκε μητροπολίτης Λάρισας το 1968, όταν ήταν ιεροκήρυκας της μητρόπολης Τρίκης και Σταγών. Εποίμανε την μητρόπολη Λάρισας έως τις 23 Ιουλίου του 1974, όταν η χούντα του αρχ/που Σεραφείμ Τίκα, οπλισμένη με τις δύο Συντακτικές Πράξεις 3-7/74, τον έθεσε εκτός εκκλησίας, καταπατώντας κάθε δημοκρατικό δικαίωμα (απολογία και δίκη).

Το έργο του – λαμβάνοντας υπόψη το ολιγόχρονο της παραμονής του στη Λάρισα (6 χρόνια) και τη χρηστή διαχείριση (χωρίς καταπιέσεις και ραδιουργίες) – υπήρξε πολύ μεγάλο:

1) Κατασκεύασε το οικοτροφείο – σήμερα στεγάζεται το επισκοπείο – με χρήματα αποκλειστικά από νόμιμα έσοδα της μητρόπολης (τριμηνίες, γάμοι, βαπτίσεις…) χωρίς καταπίεση και δισκοφορίες.

2) Διαμόρφωσε το χώρο του προσκυνήματος της αγίας Παρασκευής Τεμπών.

3) Επάνδρωσε το μοναστήρι του αγ. Δημητρίου Στομίου και ενίσχυσε οικονομικά την ανακατασκευή και αναστήλωση των παλαιών κτισμάτων και κελιών.

4) Στον πνευματικό τομέα η εποχή του υπήρξε μια όαση, η οποία ανακόπηκε με την εκδίωξή του.

Ο Σεραφείμ Ορφανός

Έγινε δεσπότης το 1974 για την Μητρόπολη Λάρισας και Τυρνάβου. Μέχρι τότε ήταν εφημέριος σε ναό του Μαραθώνα. Στη Λάρισα παρέμεινε ως τις 13 Σεπτεμβρίου του 1989, όπου και πέθανε αιφνίδια. Το έργο του υπήρξε μηδενικό ενώ η ακίνητη και κινητή περιουσία που απέκτησε – όπως την περιγράψαμε στο φύλλο Νο 189 – ήταν τεράστια.

Ο Θεολόγος Πασχαλίδης

Στις 26 Απριλίου του 1990 εκδικάστηκε η προσφυγή στο ΣτΕ του Θεολόγου-Κωνσταντίνου και Νικοδήμου, της οποίας η απόφαση εκδόθηκε στις 11 Οκτωβρίου του 1990 δικαιώνοντας και τους τρεις. Ο Θεολόγος επανήλθε στην μητρόπολη Λάρισας, αλλά πολεμήθηκε άγρια από τον αρχ/πο Σεραφείμ Τίκα και τους σκοτεινούς κύκλους, που δεν αντέχουν την αγιότητα και την καθαρή διαχείριση γιατί τους χαλάει την πιάτσα, και γι’ αυτό χειροτόνησαν της δικής τους παρέας δεσπότη και τον έστειλαν στη Λάρισα βιαστικά, ώστε να επισπεύσουν την απομάκρυνση του Θεολόγου.

Ο Σεβασμιώτατος Θεολόγος κοιμήθηκε στις 31 Ιουλίου 1996. Στα τριάμισυ αυτά χρόνια, από τις 125 ενορίες, απέδιδαν τα νόμιμα χρήματα στην Μητρόπολη μόνον 22 ενορίες και μάλιστα οι πιο φτωχές. Από τα χρήματα αυτά η Μητρόπολη κάλυπτε όλα τα έξοδα – μισθοδοσία προσωπικού, ρεύμα, τηλέφωνο, νερό, δημοτικά τέλη, ασφάλειες κ.ά.

Παρέδωσε μάλιστα και ένα μεγάλο χρηματικό ποσό κατατεθημένο στην Τράπεζα Κεντρικής Ελλάδας και Τράπεζα Εργασίας, καθώς και εκατοντάδες χρυσά τιμαλφή, από δωρεές στα προσκυνήματα (ειδικές θυρίδες), λάδια, τρόφιμα κ.ά.

Και σήμερα ακούμε, το δεσπότη Ιγνάτιο σε κάθε σύναξη των ιερέων να τους λέει: Θέλω χρήματα! Δεν φτάνουν αυτά που εισπράττουμε! Είμαστε χρεωμένοι!

Μετά από τα παραπάνω, συγκρίνοντας την περίοδο Θεολόγου και Ιγνατίου, δίκαια να αναρωτιέσθε, γιατί να είναι χρεωμένη σήμερα η Μητρόπολη, αφού το μόνο που άλλαξε είναι ο εικοσαπλασιασμός των εσόδων την περίοδο του Ιγνατίου και η έναρξη της ποιμαντορίας του από λίαν εύρωστη οικονομική βάση.

Απάντηση στο αγωνιώδες αυτό «ΓΙΑΤΙ» θα πάρετε πολύ σύντομα.