«Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις,
ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ
τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα» (Κατά Ἰωάννην 3:19)
Σε «επίσημο» ανακοινωθέν της Ι.Κ.Σκήτης
του Τιμίου Προδρόμου, το οποίο υπογράφτηκε από τον Γέροντα Αθανάσιο
Αρχιμανδρίτη, τον Δικαίο της Σκήτης, και από τους συν αυτώ αδελφούς εν Χριστώ,
δηλώνουν τα εξής:
1. Στην Ρουμανική Σκήτη του Τιμίου
Προδρόμου ποτέ δεν έχει γίνει διακοπή μνημόσυνου του Οικουμενικού Πατριάρχη,
πράγμα το οποίο, δυστυχώς, δεν ισχύει, διότι εγώ, προσωπικά, μαζί με άλλους δύο
πατέρες κληρικούς διέκοψα το μνημόσυνο από τον Σεπτέμβριο του 2016, με την
ευλογία του Πνευματικού Πατέρα Ιουλιανού και του ιδίου του Δικαίου μας, του
Γέροντα Αθανασίου, πράγμα που καταγράφτηκε στα πρακτικά της Γεροντικής Σύναξης
της Σκήτης, και από τις 4/17-12-2016 διακόπηκε επίσημα στη Σκήτη το μνημόσυνο
του Πατριάρχη Βαρθολομαίου από τη Γεροντική Σύναξη της Σκήτης, με επικεφαλή τον
Γέροντα Αθανάσιο, τον Δικαίο της σκήτης, γεγονός το οποίο καταγράφεται στα
πρακτικά της Σύναξης με αρ. πρωτ. 71. Ο ίδιος ο Δικαίος υποτάχθηκε στην
πλειοψηφία που δηλώθηκε δια ψήφου και είπε: «από σήμερα και πέρα δεν
μνημονεύουμε πια». Πιστεύουμε ότι αυτό που θέλει
να δείξει ο Δικαίος σε αυτό το
ανακοινωθέν είναι ότι ο ίδιος θεωρεί ότι δεν διέκοψε το μνημόσυνο, διότι δεν
λειτούργησε πια μετά από εκείνη την ημέρα μέχρι την εορτή της Γέννησης του
Κυρίου, όταν ο ίδιος μνημόνευσε το όνομα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, παρόλο που
εξέφρασε τη διαφωνία του προς την απόφαση της Σύναξης να διακόψει το μνημόσυνο
ήδη από την επίσκεψη της Επιτροπής εκ μέρους της Ι.Μ.Μ. Λαύρας με επικεφαλή τον
Καθηγούμενό της – τον Αρχιμανδρίτη Πρόδρομο – στις 15/28-12-2017. Εδώ πρέπει να
επισημάνουμε ότι όλη η αδελφότητα της Σκήτης υπέστη πιέσεις εκ μέρους της
Επιτροπής της Μέγιστης Λαύρας για επαναλάβει το μνημόσυνο του αιρετικού
Πατριάρχη, για τον οποίον οι Λαυριώτες Πατέρες έλεγαν ότι είναι κατεξοχήν
ορθόδοξος. Πιστεύουμε ότι και οι πιέσεις της Λαύρας αποτελούν έναν λόγο που
οδήγησε τον Δικαίο να αλλάξει γνώμη σχετικά με την απόφαση της Σύναξης. Παρόλα
αυτά, ένα μόνο μέλος της Σύναξης επανέλαβε το μνημόσυνο μαζί με τον Γέροντα
Δικαίο, ενώ το υπόλοιπο της αδελφότητας επανήλθε στη μνημόνευση μόνο αφού οι μη
μνημονεύοντες πατέρες εκδιώχθηκαν με πιέσεις και πονηρό τέχνασμα από τη Σύναξη
και από την αδελφότητα, ή κάποιοι παραιτήθηκαν για το καλό και την ειρήνη της
αδελφότητας.
Μετά από όλα αυτά, κατά την περίοδο των
Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, ο Γέροντας Δικαίος Αθανάσιος παραιτήθηκε για
λίγες μέρες, διότι η Σύναξη δεν συμφωνούσε μαζί του και με τους όρους της
μνημόνευσης. Και για την επαναφορά του στο αξίωμα του Δικαίου, μερικοί από
όσους επέμεναν στη μη μνημόνευση αποδέχτηκαν μερικούς από τους όρους που έθεσε
ο Γέροντας Δικαίος, δηλαδή να λειτουργήσουν ως οικονομία σε συλλείτουργο στην
εορτή της Σκήτης – των Θεοφανείων – μαζί με τον Καθηγούμενο της Μέγιστης
Λαύρας, και ύστερα τους είχε υποσχεθεί την αποδοχή τους ως λειτουργούντες
ιερείς στην εκκλησία χωρίς να μνημονεύουν.
Μερικοί υποτάσσονται σε όλους τους όρους
αυτούς μέχρι σήμερα και λειτούργησαν σε συλλείτουργα, και μερικοί υποτάχθηκαν
εν μέρει, χωρίς να λειτουργήσουν τότε με τον Καθηγούμενο της Λαύρας, ούτε στην
εκκλησία μετά, διότι μετά τους το απαγόρευσε ο Γέροντας Δικαίος, επειδή
προκαλούσαν, δήθεν, διασάλευση και σχίσμα στην αδελφότητα - και αυτό μέχρι την
καθησύχαση των πραγμάτων.
2. Υποστηρίχθηκε ότι ο Γέροντας
Ιουλιανός θα είχε υποστεί πιέσεις και του έχουν αποσπάσει με το ζόρι κάποιες
δηλώσεις εναντίον του οικομενισμού και της Συνόδου της Κρήτης, και συγκεκριμένα
σχετικά με τη διακοπή του μνημόσυνου του επισκόπου και ότι ο Γέροντας Ιουλιανός
δεν άλλαξε σε τίποτε, και παρέμεινε όπως και πριν την Σύνοδο.
Η αλήθεια είναι ότι πράγματι ο Γέροντας
Ιουλιανός δεν άλλαξε σε τίποτε και παρέμεινε εξίσου ορθόδοξος όπως και πριν τη
Σύνοδο, ώστε τώρα δεν μεταλαμβάνει τα Θεία Μυστήρια μαζί με όσους υποστηρίζουν
το ψέμα και την αίρεση, ούτε εξομολογείται πια στον Γέροντα Δικαίο, αλλά σε
άλλο πνευματικό πατέρα της αδελφότητας, διότι, αφού ο Γέροντας είπε στον Δικαίο
να διακόψει το μνημόσυνο και να μας αφήσει να λειτουργήσουμε, ο Δικαίος τον
αποκάλεσε πλανεμένο και διέκοψε οποιαδήποτε επικοινωνία μαζί του.
Διευκρινίζουμε ότι ο Γέροντας Ιουλιανός
και μόνος, έκλινε τη ζυγαριά της θέσης μας προς τη διακοπή μνημόσυνου στη
Σύναξη της Σκήτης, ώστε όλοι μείναμε έκπληκτοι από την κατηγορηματική του
απόφαση, λέγοντας: «εγώ θέλω να πεθάνω ορθόδοξος». Τώρα εμείς, όσοι τηρούμε στη
συνέχεια τη διακοπή μνημόσυνου, παρόλο που ο Γέροντας Ιουλιανός και μερικοί μη
μνημονεύοντες κληρικοί, χάρι της ειρήνης της αδελφότητας, συμμετείχαν και ακόμη
συμμετέχουν σε μερικές κοινές ακολουθίες με την αδελφότητα, κατηγορούμαστε ότι
κάναμε σχίσμα στην Σκήτη, αν και σχίσμα έγινε τότε όταν το κύριο μέρος της
αδελφότητας επανήλθε στην κοινωνία με την αίρεση δια της μνημόνευσης του
Πατριάρχη εξαιτίας του Γέροντα Δικαίου. Οπότε, δεν είμαστε εμείς σε σχίσμα,
αλλά όσοι υποστηρίζουν την αίρεση του οικουμενισμού.
3. Ισχυρίζεται στο ανακοινωθέν ότι η
μνημόνευση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου δεν επιβλήθηκε από κάποια αρχή εκτός της
αδελφότητας, αλλά από την ίδια τη θέληση της αδελφότητας να παραμένει σε
κοινωνία με τον οικείο επίσκοπο, πράγμα που δεν ισχύει, διότι, όπως είπαμε
προηγουμένως, η αδελφότητα στην πλειοψηφία της ήταν εναντίον της μνημόνευσης,
και αυτό φάνηκε στη συνάντηση με την Επιτροπή της Λαύρας στις 15/28-12-2016,
όταν οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της Λαύρας μπόρεσαν να διαπιστώσουν ότι η
πλειοψηφία είναι εναντίον της Συνόδου της Κρήτης. Μόνο μετά από τις πιέσεις εκ
μέρους της Μονής της Λαύρας στη Σύναξη και στην αδελφότητα της Σκήτης με
απειλές ότι θα μας διώξουν από την Σκήτη και θα φέρουν από την Ρουμανία άλλη
αδελφότητα, ακόμα και ότι θα μας αντικαταστήσουν με ελληνική αδελφότητα, μόνο
τότε επανήλθαν οι πατέρες της Σκήτης στη μνημόνευση. Αλλιώς, πως θα έφταναν οι
πέντε πατέρες σε τόσο αυστηρά μέτρα ώστε να διακόψουν οποιαδήποτε εκκλησιαστική
κοινωνία με την αδελφότητα;
4. Ισχυρίζεται ότι ο Γέροντας Δικαίος
Αθανάσιος δεν έδωσε ποτέ ευλογία σε πατέρες της αδελφότητας να εκπροσωπεύσουν
την Σκήτη σε διάφορες ομιλίες στην Ρουμανία για το θέμα της Συνόδου της Κρήτης
και ισχυρίζεται ότι οι εν λόγω ομιλίες παροτρύνουν δήθεν σε απόσπαση από την
Εκκλησία – πράγμα που αποτελεί λανθασμένη ερμηνεία του ΙΕ΄ Κανόνα της
Πρωτοδευτέρας Συνόδου της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος κανόνας επιτρέπει στον
ιερέα τη διακοπή μνημοσύνου εκείνου του επισκόπου, ο οποίος κηρύττει την αίρεση
γυμνή τη κεφαλή, διακοπή για την οποία αυτός δεν αξιώνεται για καθαίρεση, αλλά
αντίθετα για έπαινο, διότι φυλάγει την Εκκλησία από σχίσματα και αιρέσεις. Τώρα
όμως φτάσαμε στο σημείο να ισχυρίζεται ότι αυτός ο κανόνας δεν έχει πνευματική
δύναμη, διότι συντάχθηκε από ανθρώπους. Επίσης, ερμηνεύονται μερικοί ισχυρισμοί
του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτη και του Αγίου Πορφυρίου, οι οποίοι λένε ότι δεν
πρέπει να κάνουμε στο κάθε κελί ιδιωτική εκκλησία εξαιτίας του κάθε λανθασμένου
ισχυρισμού του Πατριάρχη, όμως δεν υπολογίζεται ότι άλλη ήταν η συνάφεια των
γεγονότων στην εποχή του Οσίου Παϊσίου και άλλη είναι η σημερινή συνάφεια, όταν
έχουμε λανθασμένες αποφάσεις μιας ολόκληρης Συνόδου που αυτοαποκαλείται «Αγία
και Μεγάλη».
Ούτως ή άλλως, οι δύο μοναχοί οι οποίοι
συμμετείχαν στις ομιλίες εναντίον της Συνόδου της Κρήτης στην Ρουμανία έφυγαν
από την αρχή με την άδεια του Γέροντα Δικαίου και με την ευλογία του
Πνευματικού Πατρός Ιουλιανού.
5. Επίσης, λέγεται για τους μη
μνημονεύοντες ότι δεν εντάσσονται με κανένα τρόπο στην κοινοβιακή ζωή της
Σκήτης και δεν συμμετέχουν στην κοινοβιακή λειτουργική ζωή, και διάγουν
ιδιόρρυθμη ζωή, και ότι δεν υπόκεινται καμία πίεση, πράγμα που δεν αληθεύει,
διότι, το αντίθετο, αποκλείστηκαν από τα διακονήματα και από το κοινοβιακό
τραπέζι, όταν ομολόγησαν την αντίστασή τους απέναντι στη Σύνοδο της Κρήτης και
την άρνηση να συμμετάσχουν στις ακολουθίες όπου μνημονεύεται ο Πατριάρχης
Βαρθολομαίος, λόγος για τον οποίον κατηγορήθηκαν ως σχισματικοί.
Βεβαίως, αγάπη με το ζόρι δεν γίνεται,
και από τον διάλογο αγάπης με τους αιρετικούς καταντήσαμε στον διάλογο βίας με
τη δική μας εκκλησία. Τότε διερωτώμεθα ποιοι είναι οι αιρετικοί και οι
σχισματικοί, ποίοι έχουν πραγματική αγάπη και ποίοι όχι;
6. Παρατηρείται ξεκάθαρα ότι μια
συγκεκριμένη μειονότητα θέλει να επιβάλει στην πλειοψηφία τις ιδέες της,
ενεργώντας διά της απάτης, του συμβιβασμού και μερικές φορές διά της βίας,
διότι είναι άνθρωποι που έχουν την εξουσία στα χέρια τους, και κυρίως στην
Εκκλησία το κάνουν στο όνομα της υπακοής στους προϊσταμένους, και το εκπληκτικό
είναι ότι το κάνουν ακριβώς με τις μεθόδους της πλύσης εγκεφάλου, όπως στην
εποχή του κομμουνισμού που μόλις ξέπεσε.
Για παράδειγμα, ισχυρίζεται: «Είναι
ακόμα νωρίς για τη διακοπή μνημόσυνου», «να σιωπήσουμε για την ειρήνη των
εκκλησιών», «μη τυχόν προκαλέσουμε σχίσμα στην Εκκλησία», «για να μην χάσουμε
τη Σκήτη», «είμαστε μόνο μια μικρή κοινότητα η οποία δεν έχει εξουσία στο Άγιο
Όρος, εμείς σηκωθήκαμε να ομολογήσουμε;», λένε ότι «δεν είναι η δουλειά μας,
αλλά των προϊσταμένων», ότι «εμείς τηρούμε μόνο τον ΙΕ΄ Κανόνα και τα υπόλοιπα
τα παραβιάζουμε», «ότι κάναμε από τους Κανόνες ένα σύστημα» κλπ. και με όλους
τους ισχυρισμούς αυτούς θέτουν τον εαυτό τους υπεράνω των Κανόνων της Αγίας
Εκκλησίας και της Αλήθειας.
Η ειρήνη δεν είναι υπεράνω της Αλήθειας
της πίστεως, αλλιώς δεν θα έλεγε ο ίδιος ο Κύριος: «Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν
εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν» (Μτ. 10:34).
Όταν πρόκειται για το δικό μας δίκαιο,
τότε «η ειρήνη είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη από τη δικαιοσύνη» (Ιωάννου του
Κλίμακος) και πρέπει να προτείνουμε την ειρήνη, αλλά όταν πρόκειται για την
πίστη πρέπει να γίνουμε ρομφαία.
7. Ως μέλος της Συνάξεως της Ρουμανικής
Σκήτης Προδρόμου είμαι σε θέση να δηλώσω ότι δεν ήξερα για τη δημοσίευση του εν
λόγω ανακοινωθέντος εκ μέρους της Σκήτης του Τιμίου Προδρόμου, πράγμα που
αποτελεί παράβαση του Εσωτερικού Κανονισμού Λειτουργίας της Σκήτης, ο οποίος
προβλέπει ότι οποιοδήποτε έγγραφο εξαιρετικής αξίας, όπως είναι το έγγραφο που
εξέδωσε ο Δικαίος, οφείλει πρώτα να εγκριθεί από τη Σύναξη της Σκήτης και να
υπογραφτεί από τον Δικαίο και από τους δύο ετησίους Επιτρόπους. Αυτό δείχνει
ότι δεν δόθηκε καμία σημασία στη Σύναξη και ότι το έγγραφο είναι παράνομο και
άκυρο. Πράγμα που επιβεβαιώνει εκείνο που ισχυρίσθηκε παραπάνω ότι επιδιώκεται
με οποιαδήποτε και αν είναι η τιμή τη διαγραφή του κάθε ίχνους διαμαρτυρίας
εναντίον της Συνόδους της Κρήτης και του Πατριάρχη.
Ο Θεός όμως, με την πάροδο του χρόνου,
θα ξεσκεπάσει το προσωπείο όσων είναι απατεώνες και ψεύτικοι ποιμένες, διότι
τώρα είναι ο καιρός της επιλογής και του κοσκινίσματος, όταν δούμε ότι τους μεν
θέλουν να κοιμίσουν με ωραία λόγια, όπως π.χ. ειρήνη, ηρεμία, αγάπη, τα οποία
δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά μόνο να μας φανερώνουν πιο γλυκιά την καταστροφή,
πάντως παραμένει καταστροφή, και τους δε, που λένε την αλήθεια, τους διώκουν.
8. Ασφαλώς, πρέπει να αγωνιζόμαστε και
με την προσευχή, αλλά και με τον λόγο και την απομάκρυνση από όσους έχουν
κοινωνία με την αίρεση του οικουμενισμού διά της σιωπηλής συγκατάθεσης, διότι ο
Θεός δεν ευδοκεί τις κοινότητες όπου υπάρχουν πολλοί, και πλανεμένοι, αλλά εκεί
που υπάρχουν λίγοι, εν τη αληθεία, διότι λέει ο Κύριος: «ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν
διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πολλοί, λέγω ὑμῖν, ζητήσουσιν εἰσελθεῖν καὶ οὐκ ἰσχύσουσιν»
(Λκ. 13:24).
Αν εμείς, ως μοναχοί, και ιδιαιτέρως ως
αγιορείτες μοναχοί αρχίσαμε κα σκεφτόμαστε τόσο κοσμικά, τι να περιμένουμε από
τους άλλους κληρικούς και από τους λαϊκούς, και ακόμα περισσότερο από τους
καλοπροαίρετους του κόσμου τούτου. Εμείς που αποκαλούμαστε αγγελικό σκήνωμα και
φως των λαϊκών, να γίνουμε καθοδηγητές στο σκότος; Μη γένοιτο!
9. Παρόλο που λέγεται ότι μέχρι την
επόμενη Σύνοδο, η οποία θα καταδικάσει την αίρεση του οικουμενισμού, η χάρη
ενεργεί και διά των οικουμενιστών ιεραρχών προς τη σωτηρία του αμαθούς λαού,
διά της οικονομίας, εμείς όμως πιστεύουμε ότι κοινωνούν «εἰς κρῖμα» με τα Θεία
Μυστήρια, και όχι προς σωτηρία, εφόσον έπεσαν σε αίρεση και πλάνη, δεδομένου
ότι κρύπτουν την αίρεση κάτω από τη μάσκα της ευλάβειας: «ὥστε πλανῆσαι, εἰ
δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς» (Μτ. 24:24).
Για παράδειγμα, με το να προωθήσουν
ισχυρισμούς του είδους: «δεν έχουμε όλοι έναν μοναδικό Θεό;». «κι εμείς
πιστεύουμε στον Θεό, όπως και οι Εβραίοι» (αλλά δεν αναφέρουν καθόλου που είναι
ο Υιός), ότι «και οι αιρετικοί είναι εκκλησίες» και ότι «μερικοί έχουν και Θεία
Μυστήρια, αλλά εκφράζονται με ελάχιστες διαφορές, όλοι είμαστε αδέλφια εν
Χριστώ», ότι «και αυτοί είναι εκκλησίες, αλλά δεν βρίσκονται σε πλήρη κοινωνία
μαζί μας» κλπ.
Εμείς, βέβαια, δεν συμφωνούμε με
τέτοιους βλάσφημους και επιπόλαιους ισχυρισμούς και πιστεύουμε ότι τέτοιοι
ισχυρισμοί αποτελούν ήδη αίρεση λόγω του ιδίου του τρόπου σκέψεως, και
δυστυχώς, διά της Συνόδου της Κρήτης μερικές από αυτές τις ιδέες έγιναν
αποδεκτές ως αληθινές, αλλοιώνοντας με αυτόν τον τρόπο την ιδιότητα της
Εκκλησίας και εντάσσονται έτσι στην κατηγορία των αιρέσεων.
Εμείς, ασφαλώς, δεν ανήκουμε στην
εκκλησία που κηρύχτηκε στην Κρήτη, αλλά στην αληθινή Εκκλησία του Χριστού, στην
Εκκλησία όλων όσων θέλουν να διατηρούν γνήσια την Αλήθεια και τώρα
χαρακτηρίζονται ως ταραχοποιούς και σχισματικούς. Ο πραγματικός σκοπός του
οικουμενισμού δεν είναι η ενότητα των Χριστιανών, αλλά η ισοπέδωση των
συνειδήσεων και η δημιουργία μιας καινούριας εκκλησίας συγκριτικού είδους.
10. Όσοι διέκοψαν το μνημόσυνο δεν
ίδρυσαν και ούτε επιδιώκουν να ιδρύσουν μια άλλη εκκλησία και δεν κάνουν σχίσμα
διότι δεν λειτουργούν και δεν προσεύχονται με όσους μνημονεύουν τους ιεράρχες
που υπέγραψαν στην Κρήτη, διότι δεν χώρισαν από την Εκκλησία, αλλά μόνο από τον
αιρετικό ιεράρχη, και δεν μνημονεύουν κάποιον άλλον επίσκοπο στη θέση του έως
ότου εκείνος θα αποφασίσει με το μέρος ποιανού είναι και ποιον υπηρετεί, τον
Χριστό ή το πνεύμα του κόσμου τούτου; Εμείς δεν θεωρούμε για τον εαυτό μας ότι
βγήκαμε από την Εκκλησία, διότι υπερασπίζουμε την Εκκλησία από σχίσματα και
αιρέσεις, ενώ όσοι έχουν την εντύπωση ότι βρίσκονται στην Εκκλησία, αλλά με τον
νου και την πράξη, από φόβο και άγνοια, συμβιβάζονται με τους αιρετικούς και
την αίρεση, αυτοαποκλείονται από την Εκκλησία με τις ίδιες τις πράξεις τους.
Σχίσμα γίνεται στην Εκκλησία όταν
χωρίζουμε από τον επίσκοπο για διοικητικούς λόγους και για λόγους ηθικής, και
όχι για λόγους πίστεως και δόγματος. Όμως, η διδασκαλία για την Εκκλησία ανήκει
στα ακλόνητα αποστολικά και πατερικά δόγματα της πίστεως και περιλαμβάνεται και
ομολογείται στο Σύμβολο της Πίστεως, το οποίο, με τη Σύνοδο της Κρήτης,
αλλοιώθηκε στην ουσία με την αποδοχή των αιρέσεων ως εκκλησίες. Παρόλο που
ισχυρίζεται στο κείμενο ότι οι αιρέσεις δεν έχουν κοινωνία με την Ορθόδοξη
Εκκλησία, από το κείμενο προκύπτει ότι οι ετερόδοξοι είναι μόνο σχισματικοί,
και όχι αιρετικές κοινότητες, όπως οι αρειανοί του δ’ αιώνος, οι οποίοι έχασαν
εντελώς την ιδιότητα της εκκλησίας με την απομάκρυνση από την Ιερά Παράδοση.
Αυτό δεν σημαίνει εφαρμογή της οικονομίας, αλλά της κακής οικονομίας, διότι
έχασαν την ορθή πίστη και την αποστολική παράδοση της Εκκλησίας και δεν είναι
δυνατόν να γίνουν δεκτοί στην Εκκλησία παρά μόνο μετά από την άρνηση της
αίρεσης και με τη Βάπτιση ή, κατ’εξαίρεση, αν επιστρέψουν μαζικά στην
Ορθοδοξία, με το Χρίσμα (κατά τον Ζ΄ Κανόνα της Δευτέρας Οικουμενικής Συνόδου).
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει για την οικονομία ότι: «Η προσωπική αμαρτία
είναι μια παράβαση του Νόμου, την οποία ο Θεός δύναται να σβήσει, αλλά η αίρεση
είναι μια αλλαγή του Νόμου, η οποία κάνει αδύνατη οποιαδήποτε κοινωνία με τον
Θεό».
11. Κατά τον ΙΑ΄ Κανόνα της Καρθαγένης,
ο επίσκοπος δεν πρέπει να καθαιρέσει τον ιερέα που διέπραξε λάθη πριν γίνει
εξέταση και εκ μέρους άλλων επισκόπων, και στον ιερέα δεν επιτρέπεται να
εκτελέσει την θεία Λειτουργία πριν την επίλυση της υποθέσεώς του. Αυτός ο κανόνας
ισχύει μόνο για όσους καθαιρέθηκαν για λόγους δικαιοσύνης, ηθικής και κανονικού
δικαίου, σύμφωνα με τους Ι΄-ΙΑ΄ Κανόνες της Καρθαγένης και τους Ε΄-ΣΤ΄ Κανόνες
της Αντιοχείας, οι οποίοι αναθεματίζουν έναν ιερέα που λειτουργεί χωρίς την
άδεια του επισκόπου. Όμως, όταν πρόκειται για αίρεση, ο ΙΕ΄ Κανόνας της
Πρωτοδευτέρας Συνόδου της Κωνσταντινούπολης λέει ότι ο ιερέας δύναται να
σταματήσει το μνημόσυνο του επισκόπου, που κηρύττει αίρεση γυμνή τη κεφαλή,
δηλαδή δημόσια, ακόμα πριν από την εξέτασή του από μια σύνοδο. Λοιπόν, μπορεί
ακόμα και να λειτουργήσει χωρίς να μνημονεύει τον επίσκοπο, διότι αυτός δεν
διέκοψε την κοινωνία με την Εκκλησία και με τον Χριστό, αλλά μόνο με τον
αιρετικό ιεράρχη, και είναι αθώος.
Κατά την ιστορία, ακόμα και κάποιοι
άγιοι καθαιρέθηκαν ή αναθεματίστηκαν από αιρετικούς επισκόπους και αιρετικές
συνόδους: ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κατηγορήθηκε για Ωριγενισμό,
καθαιρέθηκε και στάλθηκε στην εξορία, όπου και πέθανε· Του Αγίου Μαξίμου του
Ομολογητού του έκοψαν τη γλώσσα και το δεξί χέρι· ο Άγιος Θεόδωρος Στουδίτης
εκδιώχθηκε από το μοναστήρι και φυλακίστηκε από τον αυτοκράτορα και από τους
εικονοκλάστες επισκόπους τους οποίους δεν μνημόνευε· ο Άγιος Γρηγόριος ο
Παλαμάς καθαιρέθηκε και φυλακίστηκε μερικά χρόνια, και τα παραδείγματα
συνεχίζουν. Μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν στην Εκκλησία αν αυτοί οι
μεγάλοι άγιοι θα υποτάσσονταν στις αποφάσεις των αιρετικών εναντίον τους, στο
όνομα της αίρεσης και όχι στο όνομα της Αλήθειας της Εκκλησίας του Χριστού;
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας
υποδεικνύει: «Αν οι πύλες του Άδου δεν θα κυριαρχήσουν πάνω στην Εκκλησία, την
οποία ίδρυσε ο Χριστός, αυτό δεν σημαίνει ότι μια συγκεκριμένη τοπική Εκκλησία
δεν θα μπορέσει ποτέ να πέσει στην αίρεση, λόγω ενός χαρίσματος, μιας εξουσίας
ή ενός προνομίου. Όλες οι εκκλησίες έπεσαν κάποια στιγμή στην αίρεση, οπότε
βρέθηκαν εκτός της Καθολικής Εκκλησίας. Και η Καθολική Εκκλησία δεν υπήρχε παρά
μόνο διά μέσου μερικών πιστών, οι οποίοι δεν έπαυαν να ομολογήσουν την Ορθόδοξη
Πίστη» (Jean-Claude Larchet, Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, μεσολαβητής μεταξύ
Ανατολής και Δύσης).
*
Εμείς δεν θα σε αρνηθούμε, Χριστέ ο
Θεός, ούτε από τον φόβο των βασάνων, ούτε από τον φόβο των δυνατών του κόσμου,
ούτε χάρη της εξουσίας ή των χρημάτων, ούτε χάρη της φιλίας με τον κόσμο τούτο,
η οποία φίλια είναι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού!
Α΄ Πέτρου 4:12-18: «Αγαπητοί, μὴ ξενίζεσθε
τῇ ἐν ὑμῖν πυρώσει πρὸς πειρασμὸν ὑμῖν γινομένῃ, ὡς ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος, ἀλλὰ
καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε, ἵνα καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς
δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι. Εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν ὀνόματι Χριστοῦ, μακάριοι, ὅτι
τὸ τῆς δόξης καὶ δυνάμεως καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα ἐφ' ὑμᾶς ἀναπαύεται· κατὰ μὲν
αὐτοὺς βλασφημεῖται, κατὰ δὲ ὑμᾶς δοξάζεται. Μὴ γάρ τις ὑμῶν πασχέτω ὡς φονεὺς ἢ
κλέπτης ἢ κακοποιὸς ἢ ὡς ἀλλοτριοεπίσκοπος· εἰ δὲ ὡς Χριστιανός, μὴ αἰσχυνέσθω,
δοξαζέτω δὲ τὸν Θεὸν ἐν τῷ μέρει τούτῳ. Ὅτι ὁ καιρὸς τοῦ ἄρξασθαι τὸ κρῖμα ἀπὸ
τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ· εἰ δὲ πρῶτον ἀφ' ἡμῶν, τί τὸ τέλος τῶν ἀπειθούντων τῷ τοῦ
Θεοῦ εὐαγγελίῳ; Καὶ εἰ ὁ δίκαιος μόλις σῴζεται ὁ ἀσεβὴς καὶ ἁμαρτωλὸς ποῦ φανεῖται;».
Ο αγαθός Θεός να ευλογήσει, λοιπόν,
όσους κρατούν την αληθινή μαρτυρία μέχρι τέλους και «καὶ ἔπλυναν τὰς στολὰς αὐτῶν
καὶ ἐλεύκαναν αὐτὰς ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου» (Αποκ. 7:14) και αγωνίστηκαν εναντίον
του αντιχρίστου και του δράκου «καὶ αὐτοὶ ἐνίκησαν αὐτὸν διὰ τὸ αἷμα τοῦ ἀρνίου
(…) καὶ οὐκ ἠγάπησαν τὴν ψυχὴν αὐτῶν ἄχρι θανάτου, διὰ τοῦτο εὐφραίνεσθε οὐρανοὶ
καὶ οἱ ἐν αὐτοῖς σκηνοῦντες· οὐαὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος
πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει» (Αποκ. 12:11-12). «τοῖς
δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις καὶ φονεῦσι καὶ πόρνοις καὶ φαρμακοῖς
καὶ εἰδωλολάτραις καὶ πᾶσι τοῖς ψευδέσι τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν
πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος» (Αποκ. 21:8).
ΥΓ:
Αντιλαμβάνομαι ότι όλα όσα έγραψα δύνανται να αποτελέσουν για μερικούς
διαταραχή, όμως προτείναμε να ομολογήσουμε την αλήθεια παρά να ζούμε στην
ειρήνη μέσα σε ψέμα. Διότι όταν τα ψέματα βλάπτουν περισσότερους οφείλουμε να
μην σιωπήσουμε. Παρακαλώ τους εν Χριστώ αδελφούς μου να με συγχωρήσουν αν τους
έχω προκαλέσει σκανδαλισμό και τους ικετεύω να αρνηθούν τον φόβο χάρη της
ομολογίας της Αληθείας και να μην συγκατατεθούν με τους συμβιβασμούς για να μην
χάσουν την αιώνια ζωή.
Με πόνο και αγάπη εν Χριστώ Ιησού, τω Κυρίω ημών,
Ο Ιεροσχημόναχος Παΐσιος ο Προδρομίτης
Πρώτος Επίτροπος της Σύναξης της Ρουμανικής Σκήτης
του Τιμίου Προδρόμου
