α) Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Πατριάρχου Βαρθολομαίου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα (Μέρος 16ον)
β) Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα (Μέρος 4ον)
ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ
Ἀποκλειστικά γιά τό Katanixi.gr
e-mail: synaxisorthkm@gmail.comΘεσσαλονίκη, 14 Ὀκτωβρίου 2019
Παραθέτουμε τά κυριώτερα λεχθέντα καί πραχθέντα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου τόν Μάιο τοῦ 2014.
1) 05-05-2014 : Ὁ Καρδινάλιος Κούρτ Κόχ στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο (ΦΩΤΟ)
Συνάντηση μέ τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο εἶχε ὁ Καρδινάλιος Κούρτ Κόχ, Πρόεδρος τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιά τήν Ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, ὡς ἐπικεφαλῆς διεθνοῦς ὁμάδας μελετητῶν τοῦ θεολογικοῦ ἔργου τοῦ ἐπιτίμου Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ (J. Ratzinger), πού συνῆλθε τίς προηγούμενες ἡμέρες στήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης καί στήν Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή στήν Κωνσταντινούπολη.
Ὁ Καρδινάλιος Κόχ καί τά μέλη «τοῦ κύκλου τῶν μαθητῶν τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ (J. Ratzinger)», ἐπισκέφθηκαν τήν Ἱερή Καθέδρα τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδοξίας καί, ἀφοῦ προσκύνησαν στόν Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ἔγιναν δεκτοί ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τόν ὁποῖο εἶχαν τήν εὐκαιρία νά ἐνημερώσουν καί γιά τήν πορεία τῶν ἐργασιῶν τοῦ συνεδρίου τους.
Στήν ἰδιαίτερα ἐνδιαφέρουσα ἀντιφώνησή του, ὁ Πατριάρχης ἀναφέρθηκε στή σημασία τοῦ θεολογικοῦ ἔργου τοῦ J. Ratzinger καί τήν συμβολή του στήν θεολογική ἔκφραση στόν σύγχρονο μεταμοντέρνο κόσμο.
Οἱ σύνεδροι ξεναγήθηκαν στούς χώρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐνῶ παρακάθησαν σέ γεῦμα μέ τόν Πατριάρχη.
(ΠΗΓΗ : http://fanarion.blogspot.com)
Χαιρετισμός τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου κατά τήν ὑποδοχήν Αὐτοῦ ὑπό τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Θεοφίλου, ἐν τῷ Πανιέρῳ Ναῷ τῆς Ἀναστάσεως.
Μακαριώτατε Πατριάρχα Ἱεροσολύμων κύριε Θεόφιλε, ἀδελφέ ἐν Κυρίῳ καί συλλειτουργέ λίαν ἀγαπητέ καί περισπούδαστε,
Χριστός Ἀνέστη!
Τόν ἐπίκαιρον τοῦτον χαρμόσυνον χαιρετισμόν, ἐν ὀνόματι τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπευθύνομεν ὡς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης πρός Ὑμᾶς, τόν Μακαριώτατον Πατριάρχην τῆς Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς Ἁγίας Σιών, διακατεχόμενοι ὑπό μεγάλης καί ἀνεκφράστου συγκινήσεως, ἀφ᾿ ἑνός μέν ἐκ τῆς προσκυνήσεως τῶν πανσεβάστων Προσκυνημάτων τῆς Ἁγίας Γῆς, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ ἐκ τῆς ἐν Χριστῷ κοινωνίας μετά τῶν θυσιαστικῶς φυλασσόντων τά προσκυνήματα ταῦτα ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν ἡμῶν, μέ ἀρχιφύλακα τήν Ὑμετέραν λίαν ἡμῖν ἀγαπητήν καί περισπούδαστον Μακαριότητα, ἀδελφέ κύριε Θεόφιλε. Καί ἀναφωνοῦμεν καί ἡμεῖς μετά τοῦ Προφήτου : «διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά Ἱερουσαλήμ οὐκ ἀνήσω».
Τά συναισθήματα ἡμῶν εἶναι ἔντονα κατά τήν στιγμήν ταύτην, διότι αἰσθανόμεθα ὅτι ἑνώνει ἡμᾶς μεθ᾿ Ὑμῶν, Μακαριώτατε, τό κοινόν χρέος καί ἡ κοινή αἴσθησις ὅτι ἀμφότεροι φυλάσσσομεν πνευματικάς καί κυριαρχικάς Θερμοπύλας. Ὑμεῖς, τά πλέον ἱερά καί σεβάσμια διά τήν Ὀρθόδοξον ἡμῶν Ἐκκλησίαν καί τό πλήρωμα αὐτῆς προσκυνήματα εἰς τούς Τόπους τούς ὁποίους ἐβάδισαν οἱ ἄχραντοι πόδες τοῦ Κυρίου· ἡμεῖς δέ τά σεβάσματα τῆς γῆς τῶν πατέρων ἡμῶν, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τήν ὁποίαν πάλλεται ἡ καρδία τῆς οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας. Φυλάσσομεν ἀμφότεραι αἱ Ἐκκλησίαι τήν παρακαταθήκην τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Σεῖς μέν ἐνταῦθα ἐπί τοπικοῦ ἐπιπέδου πρός τήν Ἁγιοταφικήν Ἀδελφότητα, τόν κλῆρον καί τόν λαόν τῆς δικαιοδοσίας Σας· ἡμεῖς δέ πέραν τοῦ τοπικοῦ καί ἐπί οἰκουμενικοῦ ἐπιπέδου, διακονοῦντες τήν ἀλήθειαν τῆς ἀμωμήτου καί ἀσπίλου Ὀρθοδόξου πίστεώς μας, μαρτυροῦντες τῇ ἀληθείᾳ, καί διακρατοῦντες τόν θησαυρόν τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἐρχόμεθα ἐκ Κωνσταντινουπόλεως εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν, οὐχί ἐν ὁδοιπορίᾳ καί περίλυποι διά τήν «κλαπεῖσαν ἐλπίδα», ὥς ποτε Λουκᾶς καί Κλεόπας οἱ Ἀπόστολοι πρός τήν ἀπέχουσαν σταδίους ἑξήκοντα ἐξ Ἱεροσολύμων κώμην τῆς Ἐμμαούς, ἀλλά διά τῶν συγχρόνων μέσων ἐγγύτητος, καί ἐν χαρᾷ, διότι «κατέχομεν τήν ἐλπίδα, τήν ἀλήθειαν, τό φῶς καί τήν ζωήν», δηλαδή αὐτόν τοῦτον τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἐν τῇ κοινῇ ὁδοιπορίᾳ ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων «ἀοράτως συνόντα» καί ἐξηγοῦντα ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ, κατά τήν κοινήν ὁδοιπορίαν, πάντα τά περί Ἑαυτοῦ. Ἐρχόμεθα εἰς τήν Ὑμετέραν ἕδραν, ἐν φιλαδέλφῳ ἀγάπη καί περιπτυσσόμεθα Ὑμᾶς, Μακαριώτατε καί τιμιώτατε ἀδελφέ κύριε Θεόφιλε, αἰσθανόμενοι τήν Ἀερμώνειον δρόσον καταβαίνουσαν σήμερον εἰρηνικῶς ἐνταῦθα ἀλλά καί φθάνουσαν χιλιάδας χιλιομέτρων μακράν, εἰς τήν ἕδραν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Ἐκκλησίας τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας καί συγχρόνως τῆς τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων.
Μακαριώτατε,
Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπό τοῦ ἐν «ἀρχῇ Λόγου», τοῦ «ὄντος πρός τόν Θεόν», καί «Θεοῦ ὄντος» Λόγου, κατά τόν εὐαγγελιστήν τῆς ἀγάπης, δυστυχῶς κατά τήν ἐπί γῆς στρατείαν αὐτῆς, λόγῳ τῆς ὑπερισχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί τοῦ πεπερασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοός, διεσπάσθη ἐν χρόνῳ. Οὕτω διεμορφώθησαν καταστάσεις καί ὁμάδες ποικίλαι, ἐκ τῶν ὁποίων ἑκάστη διεκδικεῖ «αὐθεντίαν» καί «ἀλήθειαν». Ἡ Ἀλήθεια ὅμως εἶναι Μία, ὁ Χριστός, καί ἡ ἱδρυθεῖσα ὑπ᾿ Αὐτοῦ Μία Ἐκκλησία.
Ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία κατέβαλε πρό τοῦ μεγάλου Σχίσματος τοῦ 1054 μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσεως, ἀλλά καί μετ᾿ αὐτό, προσπαθείας πρός ὑπέρβασιν τῶν διαφορῶν, προερχομένων ἐν ἀρχῇ καί ἐν πολλοῖς ἐξ ἀλλοτρίων τοῦ περιβόλου τῆς Ἐκκλησίας παραγόντων. Ἀτυχῶς, ὑπερίσχυσεν ὁ ἀνθρώπινος παράγων, καί διά τῆς συσσωρεύσεως προσθηκῶν «θεολογικῶν», «πρακτικῶν» καί «κοινωνικῶν» αἱ κατά τόπους Ἐκκλησίαι ὡδήγηθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, εἰς ἀπομόνωσιν, ἐξελιχθεῖσαν ἐνίοτε εἰς ἐχθρικήν πολεμικήν.
Ἄν καί ἐνεφανίσθησαν κατά τήν διάρκειαν τῆς Β΄ μετά Χριστόν χιλιετίας ἱεροί ἄνδρες καί εἰς τήν Ἀνατολήν καί εἰς τήν Δύσιν, ἀτυχῶς, συνεργείᾳ τοῦ μισοκάλου, οὐδεμία πρόοδος ἐσημειώθη, μέχρις ὅτου «ἀπεστάλησαν» ἀληθῶς «ἀπό Θεοῦ», δύο ἐκκλησιαστικοί ἡγέται, ὁ προκάτοχος ἡμῶν Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καί ὁ Πάπας Ρώμης Παῦλος Στ΄, οἱ ὁποῖοι ὑπερέβησαν τήν «πρακτικήν τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν», «ἠγνόησαν τήν ἀντίδρασιν» καί ἐνεκαινίασαν τήν «δρᾶσιν» τοῦ διαλέγεσθαι ἐν ἀγάπῃ, ἐν εἰρήνῃ, ἐν ὁμονοίᾳ, ἀρξάμενοι διά προσευχῆς, ἐπικαλούμενοι τό Ἔλεος καί τήν Χάριν τοῦ Κυρίου, εἰς τούς τόπους τούτους, εἰς τούς ὁποίους «ὁ τοῖς Χερουβείμ ἐποχούμενος» διελέχθη πρός τήν πεπτωκυῖαν ἀνθρωπότητα, τούς ἀπογόνους τοῦ παλαιοῦ Ἀδάμ, καί «κατήργησε τό μεσότοιχον» καί «ἥνωσε τά διεστῶτα».
Ἐνταῦθα, λοιπόν, ἐκυοφορήθη τό «μυστήριον» τοῦ «διαλόγου» τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους. Ἐντεῦθεν ἤρξατο καί πρό πεντηκονταετίας ὁ διάλογος τῆς ἀγάπης μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως (καί ἀργότερον συνόλου τῆς Ὀρθοδοξίας) καί Ρώμης.
Ἐνταῦθα, λοιπόν, ὁδηγούμενοι ὑπό σφοδρᾶς ἐπιθυμίας ἐπικοινωνίας καί διαλόγου ἤλθομεν πρός Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, ἵνα συνομιλήσωμεν καί μεθ᾿ Ὑμῶν, ἀλλά καί διά νά συνεχίσωμεν ἐπ᾿ ἐλπίδι καί ἐν προσδοκίαις τήν διαλεκτικήν πορείαν μετά τοῦ ἀδελφοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου. Κατανοοῦμεν ὅτι τό «φρέαρ» παραμένει ἔτι «βαθύ». Γνωρίζομεν ὅτι τά ἐφόδια καί αἱ δυνάμεις ἡμῶν εἶναι πενιχραί. Πιστεύομεν, ὅμως, ὅτι «μείζων ἐστίν ὁ καλέσας ἡμᾶς» εἰς τήν διαλογικήν διακονίαν.
Βλέπομεν, ἰδιαιτέρως εἰς τήν σημερινήν ἀνθρωπότητα τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰῶνος, ὅτι «αἱ χῶραι λευκαί εἰσι πρός θερισμόν ἤδη» (πρβλ. Ἰωάν. δ΄ 35-36). «Ἤδη», δηλαδή παρῆλθεν ὁ χρόνος. Διά τοῦτο καί θέλομεν νά ἐπαυξήσωμεν τήν μεταξύ τῶν δύο κόσμων σποράν τῆς ἀγάπης, «μέχρις οὗ καταντήσωμεν εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης», ἵνα κατά τόν Θεῖον Παῦλον ἐπιστελλόμενον τοῖς Ἐφεσίοις εἴπωμεν. Διά τοῦτο, διά τήν συνέχισιν τοῦ ἀρξαμένου ἔργου, ἀναλαμβάνομεν μετά ἥμισυν αἰῶνα νέαν πορείαν, τιμῶντες τήν ἀπαρχήν τῆς ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ συναντήσεως ἐκείνης. Ἐρχόμεθα ὁ Πάπας καί ἡμεῖς διά νά «τάμωμεν ὁδούς», πεποιθότες ὅτι ἡ ἀγάπη θά ἄρῃ ἐκ μέσου πάντα τά ἐμπόδια, διά νά συνεχισθῇ ἡ πορεία τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῆς καταντήσεως εἰς τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἀνθρωπότητος, εἰς τήν ὁποίαν ἐκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος.
Ἐν τῇ πορείᾳ ταύτῃ, χαίρομεν καί ἐνισχυόμεθα, διότι ἔχομεν συνοδοιπόρους καί συμπαραστάτας τήν Ὑμετέραν φίλην Μακαριότητα, τούς ἀδελφούς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τήν παγκόσμιον ἐν Χριστῷ Ὀρθόδοξον ἀδελφότητα, τήν ὁποίαν ἐκπροσωποῦμεν ἡμεῖς μετά τῶν συναδελφῶν ἡμῶν, τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ συνοδεύοντος τήν ἡμετέραν Μετριότητα ἐκλεκτοῦ «τιμητικοῦ ἀποσπάσματος» ὀφφικιαλίων ἐξ Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς, ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Ἱερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς καί ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ κυρίου Δημητρίου.
Μακαριώτατε Ἀδελφέ,
Πάντες οἱ διακονοῦντες ἐνταῦθα, Ὑμεῖς, Μακαριώτατε, καί οἱ λοιποί ἀδελφοί ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, μοναχοί, μοναχαί καί λαϊκοί, ἀφωσιωμένοι εἰς τήν διακονίαν τῶν Ἁγίων Τόπων, ἔχετε ὁλόθυμον τήν τιμήν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος καί εἶσθε πάντοτε εἰς τήν σκέψιν καί τάς προσευχάς ἡμῶν, ὅπως ἄλλωστε εἶσθε καί εἰς τήν σκέψιν καί τήν πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ, Ὅστις ἐνέπνευσεν ὑμῖν τόν πόθον τῆς καλῆς καί ἡρωϊκῆς ταύτης διακονίας.
Σύμφωνον ἔχοντες τήν πολιτείαν πρός τήν κλῆσιν Ὑμῶν, Μακαριώτατε μετά τῶν περί Ὑμᾶς Ἱερωτάτων ἀδελφῶν καί τῆς Ἁγιοταφικῆς Ἀδελφότητος, ἀποτελεῖτε διά σύνολον τήν Ὀρθοδοξίαν ἐλπίδα θεόσδοτον διατηρήσεως καί διαφυλάξεως τοῦ παραδεδομένου καί κατωχυρωμένου καθεστῶτος τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί τῆς Ὀρθοδόξου παρουσίας εἰς τούς Τόπους τοῦ Κυρίου. Εἶσθε τά στηρίγματα καί τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Σιών. Συνεχίσατε ἐπί τῆς ὁδοῦ τῆς σταυρικῆς ἀγάπης πρός πάντας, τῆς ὁδηγούσης εἰς τήν ἀληθῆ ἀνάστασιν καί εἰς τό ἀνέσπερον φῶς τό πηγάζον ἐκ τοῦ Ζωοδόχου Τάφου.
Μετά τῶν αἰσθημάτων τούτων καί μετά χαρᾶς καί εἰρήνης ἤλθομεν πρός Ὑμᾶς, Μακαριώτατε, συνεχίζοντες τήν πρός τήν οἰκουμένην προσευχητικήν καί διαλεκτικήν καί ἑνωτικήν ἡμῶν πορείαν «ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τῆς εὐσταθείας τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν» καί ἰδίᾳ τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Θελήματος τοῦ Κυρίου ἵνα «οἱ πάντες ἕν ὦμεν», μάλιστα οἱ διῃρημένοι Χριστιανοί, δεόμενοι Αὐτοῦ ὅπως «συνετίζῃ ἡμᾶς» καί πάντας «ὡς τόν Θωμᾶν βοᾶν» διά τῶν ἔργων καί τοῦ παραδείγματος ἡμῶν ἀκαταπαύστως : ὁ Κύριος καί ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα Σοι.
Χριστός Ἀνέστη!
(ΠΗΓΗ : http://aktines.blogspot.gr)
Ἀποσπάσματα ἀπό τόν Χαιρετισμό τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου κατά τήν Δοξολογίαν εἰς τήν ἐν Βηθλεέμ Βασιλικήν τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ
Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Ἰορδάνου κύριε Θεοφύλακτε,
Χριστός ἀνέστη!
Προερχόμενοι ἐξ Ἀνατολῶν καί ὁδηγούμενοι ὥς ποτε οἱ Μάγοι ὑπό τοῦ ἀδύτου Ἀστέρος τῆς δόξης, ἤλθομεν προσκυνῆσαι τήν ἐξ ὕψους κατελθοῦσαν Ἀνατολήν, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου σαρκωθέντα ἐν τῷ ἐν ᾧ ἱστάμεθα τόπῳ.
Ἐκστατικοί πρό τοῦ περί ἡμᾶς τελεσιουργουμένου σήμερον μυστηρίου, προσφέρομεν, τῷ Κυρίῳ ἡμῶν «δῶρα τίμια, δόκιμον χρυσόν, ὡς Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, καί λίβανον, ὡς Θεῷ τῶν ὅλων, ὡς τριημέρῳ δέ νεκρῷ, σμύρναν τῷ Ἀθανάτῳ» (ἑσπέριον στιχηρόν ἑορτῆς Χριστουγέννων), δηλαδή ὁλόκληρον τήν ψυχήν καί τήν καρδίαν καί τήν πρωθιεραρχικήν διακονίαν ἡμῶν ἀπό τῆς ἱερᾶς ἐπάλξεως τοῦ «ὀφθαλμοῦ τῆς οἰκουμένης», τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί Ἱεροῦ Κέντρου τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων.
Διερχόμενοι οἱ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί τήν χαρμόσυνον περίοδον τοῦ Πεντηκοσταρίου καί μέ τήν χαράν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ ἀθανάτου Κυρίου πληροῦσαν τάς καρδίας ἡμῶν, εὑρισκόμεθα σήμερον εἰς τήν Ἁγίαν ταύτην Γῆν, καί ἐνυπνιαζόμενοι, ὥς ποτε ὁ Προφήτης Δανιήλ, καθορῶμεν καί προσκυνοῦμεν ὅλῃ ψυχῇ καί καρδίᾳ «τόν Λίθον, τόν πατάξαντα τήν εἰκόνα, καί γενόμενον ὡς ὄρος μέγα καί πληρώσαντα πᾶσαν τήν γῆν» (πρβλ. Δαν. β΄, 35).
Ἤλθομεν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως ταπεινοί προσκυνηταί εἰς τόν τόπον τοῦτον, ἔνθεν ἐξῆλθεν ὁ δι᾿ Οὗ τά πάντα «ἐγένετο, καί χωρίς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν ὅ γέγονεν» (Ἰωάν. α΄, 3-4), εἰδότες ὅτι «Οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ σωτήρ τοῦ κόσμου ὁ Χριστός» (Ἰωάν. δ΄, 42).
Κρίνοντες ὄχι κατ᾿ ὄψιν, ἀλλά τήν δικαίαν κρίσιν καί στοχεύοντες εἰς τήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, διά νά καταστῇ βίωμα, «ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς», τό «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίᾳ» τῶν ἀσάρκων ἀγγέλων κατά τήν νύκτα τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος, ἀνελάβομεν τήν διαδρομήν ταύτην διά νά συμμερισθῶμεν τήν ἀγωνίαν τῆς πτωχικῇ μονήρει πενίᾳ καί διαρκεῖ ἀγωνίᾳ ἀνασφαλείας διαβιούσης ἀνθρωπότητος· διά νά δώσωμεν πνοήν ζωῆς εἰς τό τέλμα, εἰς τό ὁποῖον ἔχει ὁδηγηθῆ ἐκ τῆς ἀκαταστασίας τῶν καιρῶν καί τῆς καταχρήσεως τοῦ αὐτεξουσίου καί τῆς ἐλευθερίας ἡ ἀνθρωπότης· διά νά δώσωμεν νέαν ὤθησιν μετά τοῦ ἀδελφοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου εἰς τήν προσπάθειαν πρός ἀποκατάστασιν τῆς ὀντολογικῆς ἑνότητος, καί οὐχί τῆς ἐπιπλάστου ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἐκ τῆς ὁποίας καί διά τῆς ὁποίας ἐκκλησιαστικῆς καί μυστηριακῆς ἑνότητος καί μόνον θά προέλθῃ καί ἡ ἑνότης τῆς ἀνθρωπότητος, «τῆς κατ᾿ εἰκόνα καί ὁμοίωσιν» Θεοῦ πλασθείσης, ἵνα κατά χάριν θεοποιηθῇ καί μή ὁδηγηθῇ εἰς ἀπώλειαν· διά νά κατανοήσῃ, ἐπί τέλους, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ὅτι «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάν. ζ΄, 46), ὁ Χριστός, τοῦ Ὁποίου διάκονοι καί πιστοί ἐκλήθημεν ἐπί τῆς Λυχνίας τῆς Ἐκκλησίας, διά νά τηρήσωμεν αὐτήν ἐν ἑνότητι καί οὐχί ἐν ἀπομονώσει καί διασπάσει. Νά τηρήσωμεν καί νά παραδώσωμεν τήν παρακαταθήκην, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ τῆς ἑνότητος καί οὐχί ἐν τῇ ἀπελπισίᾳ τῆς διαιρέσεως.
Εἰς τόν στόχον τοῦτον ἐκοπιάσαμεν ἐπί ἥμισυ αἰῶνος συνεχίζοντες ἐπί τῆς ὁδοῦ, τήν ὁποίαν ἐχάραξαν φωτεινοί ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες, ὡς οἱ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καί Πάπας Παῦλος ὁ Στ΄. Κατά τήν παροῦσαν συνάντησιν ἡμῶν μετά τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου, πέραν τῆς μνήμης τῶν γενομένων, γρηγοροῦντες θά ἀνανεώσωμεν, φαιδρύνοντες ἐλαίῳ τήν λαμπάδα, τήν δέσμευσιν Ἀνατολῆς καί Δύσεως καί τήν συμπορείαν ἡμῶν μέχρις ὅτου ὁ Κύριος εὐλογήσῃ τήν πρόθεσιν καί τήν προσπάθειαν, δικαιώσῃ τόν ἀγῶνα καί στέψῃ αὐτόν διά τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ Θελήματος Αὐτοῦ, ἵνα «συμφώνως δοξάζωμεν τό Πανάγιον Πνεῦμα», τόν Παράκλητον τῆς Ἐκκλησίας, «ἐν Ὧι ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν», ἱκετεύοντες καί παρακαλοῦντες, «ἵνα ποιήσῃ ἡμᾶς κοινωνούς τῶν θείων Αὐτοῦ χαρισμάτων καί ἵνα παράσχῃ ἡμῖν λύσιν τῶν παρεσχηκότων ἡμῖν δεινῶν» (Μέγας Βασίλειος).
Δόξαν ἀναπέμπομεν Αὐτῷ, τῷ τεχθέντι Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν, ἀλλά καί τῇ Θεοτόκῳ Παρθένῳ, ἡ Ὁποία διηκόνησε τό μυστήριον τῆς κενώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου εἰς τό ταπεινόν τοῦτο Σπήλαιον. Διά τῆς ὁλοκληρίας τῆς βουλήσεως καί τῆς καθαρότητός της, διά τῆς ἁπλότητος τῆς φύσεώς της, διά τῆς σοφίας τῆς καρδίας της, διά τῆς ἀκεραιότητος τοῦ βίου της, ἐξεμηδένισε τήν ἀπόστασιν ἡ ὁποία ἐχώριζε τόν ἄνθρωπον ἀπό τοῦ Θεοῦ. Αἱ ἀποστάσεις, αἱ κάθε εἴδους ἀποστάσεις, τά «μεσότοιχα» καί αἱ «ἔχθραι» διανύονται καί διαλύονται μόνον διά τῆς ἀγάπης καί διά τοῦ διαλόγου τῆς ἀληθείας. Μόνον τότε ὑπερβαίνονται καί θά δυνηθῶμεν νά ἴδωμεν, ὡς εἰς τό γειτονικόν Θαβώρ οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος, Ἰάκωβος καί Ἰωάννης, τήν «δόξαν τοῦ Θεοῦ», κατά τήν καθαρότητα τῆς καρδίας καί τῶν προθέσεων ἡμῶν καί θά ἀποδείξωμεν ὅτι εἴμεθα μαθηταί Ἐκείνου, ὁ Ὁποῖος «Ἀγάπη καί Φῶς καί Ἀλήθειά ἐστι».
(ΠΗΓΗ : http://aktines.blogspot.gr)
4)
24-05-2014 : Μήνυμα Πατριάρχη Βαρθολομαίου
στόν Πάπα μέσῳ Twitter«Ἀδελφέ μου, ἀνυπομονῶ νά σέ δῶ αὔριο στήν Ἱερουσαλήμ». Μέ τό σύντομο αὐτό μήνυμα μέσῳ Twitter ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶχε τήν πρώτη – ἀνεπίσημη ἀσφαλῶς – ἐπικοινωνία μέ τόν Πάπα Φραγκῖσκο, τόν ὁποῖο θά συναντήσει τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς, ἀρχικά στή Νουντσιατούρα καί στή συνέχεια στόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως.
«@Pontifex My Brother, I look forward to seeing you tomorrow in #Jerusalem», γράφει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μέσῳ τοῦ δικοῦ του λογαριασμοῦ στόν λογαριασμό τοῦ Πάπα Φραγκίσκου.
(ΠΗΓΗ : http://www.tinosvoice.gr/2014/05/twitter.html)
5) 25-05-2014 : ΒΙΝΤΕΟ : Ἡ συνάντηση Πάπα Φραγκίσκου καί Πατριάρχη Βαρθολομαίου στά Ἱεροσόλυμα
Ὕστερα ἀπό 50 χρόνια ἀπό τήν συνάντηση Παύλου Στ’ καί Ἀθηναγόρα, οἱ διάδοχοί τους, Πάπας Φραγκῖσκος καί Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, εἶχαν τό ἀπόγευμα τῆς Κυριακῆς συνάντηση στά Ἱεροσόλυμα, τήν πόλη ὅπου δίδαξε, σταυρώθηκε καί Ἀναστήθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἡ κατ’ ἰδίαν συνάντηση τῶν δύο Προκαθημένων πραγματοποιήθηκε λίγο μετά τίς 6 τό ἀπόγευμα καί περίπου μία ὥρα ἀργότερα συναντήθηκαν μέ ὅλους τούς ἐπικεφαλῆς τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ἁγίας γῆς στόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως, ὅπου ὅλοι μαζί ἀνέγνωσαν τήν Κυριακή προσευχή μπροστά ἀπό τόν Πανάγιο Τάφο.
Οἱ δύο θρησκευτικοί ἡγέτες μέ τήν συνάντησή τους καί τήν κοινή προσευχή τους ἐπί τοῦ Παναγίου Τάφου, 50 χρόνια μετά τόν ἀσπασμό τῆς ἀγάπης, πού ἔδωσαν οἱ ἀοίδιμοι προκάτοχοί τους, Παῦλος Στ’ καί Ἀθηναγόρας στόν ἴδιο τόπο, ἔστειλαν πολλαπλά συμβολικά, ἀλλά καί οὐσιαστικά μηνύματα.
Ἀφ’ἑνός κατέδειξαν μέ τόν πλέον θερμό τρόπο τήν διάθεση τῶν λεγομένων δύο «πνευμόνων» τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου, τῆς Δύσης καί τῆς Ἀνατολῆς, νά συνεχίσουν τόν ἐν ἐξελίξει μεταξύ τους διάλογο καί ἀφ’ἑτέρου νά ὑπογραμμίσουν τήν ἀδήριτη ἀνάγκη νά ἐπικρατήσει ἡ εἰρήνη στήν πολύπαθη περιοχή τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, πού μαστίζεται ἀπό ἐθνοτικές, φυλετικές καί θρησκευτικές συγκρούσεις.
«Μή φοβεῖσθε ὑμεῖς∙ οἶδα γάρ ὅτι Ἰησοῦν τόν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε∙ οὐκ ἔστιν ὧδε∙ ἠγέρθη γάρ καθώς εἶπε∙ δεῦτε ἴδετε τόν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος» (Ματθ. 28, 5-6)
Ἁγιώτατε καί προσφιλέστατε ἐν Χριστῶ ἀδελφέ∙
Μακαριώτατε Πατριάρχα τῆς Ἁγίας Πόλεως Ἱερουσαλήμ, λίαν ἀγαπητέ ἐν Κυρίῳ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ∙
Σεβασμιώτατοι, Ἐξοχώτατοι καί αἰδεσιμώτατοι ἐκπρόσωποι τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί ὁμολογιῶν∙
Ἀγαπητοί ἀδελφοί…
… ὁ πανίερος οὗτος Τάφος μᾶς καλεῖ νά ἀποβάλωμεν ἕνα ἀκόμη φόβον, τόν πλέον ἴσως διαδεδομένον εἰς τόν σύγχρονον κόσμον μας : τόν φόβον τοῦ ἄλλου, τοῦ διαφορετικοῦ, τοῦ ἀλλοπίστου, τοῦ ἀλλοθρήσκου, τοῦ ἑτεροδόξου. Αἱ φυλετικαί καί κάθε εἴδους διακρίσεις ἐπικρατοῦν ἀκόμη εἰς πολλάς συγχρόνους κοινωνίας μας καί, τό χειρότερον ὅλων, διαπερνοῦν πολλάκις καί αὐτόν τόν θρησκευτικόν βίον τῶν ἀνθρώπων. Ὁ θρησκευτικός φανατισμός ἀπειλεῖ ἤδη τήν εἰρήνη εἰς πολλάς περιοχάς τῆς γῆς, ὅπου καί αὐτό τοῦτο τό δῶρον τῆς ζωῆς θυσιάζεται εἰς τόν βωμόν τῆς μισαλλοδοξίας. Ἐνώπιον τῆς καταστάσεως αὐτῆς τό μήνυμα τοῦ ζωοδόχου Τάφου εἶναι ἐπεῖγον καί σαφές : ἀγαπήσατε τόν ἄλλον, τόν διαφορετικόν, τόν ἀλλόπιστον, τόν ἑτερόδοξον ὡς ἀδελφόν. Τό μῖσος ὁδηγεῖ εἰς τόν θάνατον, ἡ ἀγάπη «ἔξω βάλλει τόν φόβον» (Α’ Ἰω. 4, 18) καί ὁδηγεῖ εἰς τήν ζωήν.
Ἀγαπητοί ἀδελφοί,
Πρό πεντήκοντα ἐτῶν δύο μεγάλοι ἐκκλησιαστικοί ἡγέται, οἱ ἀοίδιμοι Πάπας Παῦλος Στ’ καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ἔξω ἔβαλον τόν φόβον, τόν φόβον ὁ ὁποῖος ἐπί μίαν χιλιετίαν ἐκράτει μακράν ἀπ’ ἀλλήλων, καί ἐνίοτε ἐναντίον ἀλλήλων, τάς δύο ἀρχαίας Ἐκκλησίας, τῆς Δύσεως καί τῆς Ἀνατολῆς, καί ἐπί τοῦ ἱεροῦ τούτου χώρου ἱστάμενοι ἀντήλλαξαν τόν φόβον μέ τήν ἀγάπην. Καί ἰδού ἡμεῖς, οἱ διάδοχοι αὐτῶν, τοῖς ἴχνεσιν αὐτῶν πορευόμενοι, τιμῶντες τήν ἡρωϊκήν αὐτῶν πρωτοβουλίαν, ἀνταλλάξαντες τόν ἀσπασμόν τῆς ἀγάπης, συνεχίζομεν τήν ὁδόν πρός πλήρη μετ’ ἀλλήλων κοινωνίαν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ (Ἐφ. 4,15) «ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. 17, 21) ὅτι οὐδείς ἄλλος δρόμος ὁδηγεῖ εἰς τήν ζωήν πλήν ἐκείνου τῆς ἀγάπης, τῆς καταλλαγῆς, τῆς εἰρήνης ἐν ἀληθείᾳ καί τῆς πιστότητος εἰς τήν Ἀλήθειαν.Αὐτόν τόν δρόμον καλοῦνται ὅλοι οἱ χριστιανοί νά ἀκολουθήσουν εἰς τάς μεταξύ των σχέσεις εἰς οἱανδήποτε ἐκκλησίαν ἤ ὁμολογίαν καί ἄν ἀνήκουν, δίδοντες τό παράδειγμα πρός τόν λοιπόν κόσμον. Ὁ δρόμος αὐτός εἶναι ἴσως μακρύς καί δύσκολος, καί εἰς ὡρισμένους φαίνεται ἐνίοτε ἀδιέξοδος. Ἀλλ’ εἶναι ὁ μόνος δρόμος, πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ἐκπλήρωσιν τῆς βουλῆς τοῦ Κυρίου «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν» (Ἰωάν. 17, 21). Μιᾶς βουλῆς, ἡ ὁποία τόν δρόμον τοῦτον ἤνοιξε καί διήνυσεν ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ σταυρωθείς καί ἀναστάς ἐπί τοῦ ἱεροῦ τούτου χώρου. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἀγίῳ Πνεύματι, εἰς τούς αἰώνας ταῶν αἰώνων. Ἀμήν.
«Ἀγαπητοί, ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὅτι ἡ ἀγάπη ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί» (Α’ Ἰω. 4, 7).
(ΠΗΓΗ : http://aktines.blogspot.gr)
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
====================================================================
==========================================================
β) Σύναξις Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου Οικουμενιστικά Λεχθέντα και πραχθέντα (Μέρος 4ον)
ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ (Μέρος 4ον)
Ἀποκλειστικά γιά τό Katanixi.gr
e-mail: synaxisorthkm@gmail.comΘεσσαλονίκη, 11 Ὀκτωβρίου 2019
Παραθέτουμε, συνεχίζοντας, τά κυριώτερα λεχθέντα καί πραχθέντα τοῦ Πατριάρχου Μόσχας Κυρίλλου τόν Φεβρουάριο τοῦ 2016.
1) 12-02-2016 : ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΟΣΧΑΣ – ΠΑΠΑ ΣΤΗ ΚΟΥΒΑ (BINTEO)
Στίς μαῦρες σελίδες τῆς ρωσικῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας γράφτηκε ἡ 12η Φεβρουαρίου 2016, ἀφοῦ 1.000 χρόνια μετά τό Σχίσμα τοῦ 1054, ὁ Πατριάρχης Μόσχας καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν Κύριλλος καί ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας Φραγκῖσκος, συναντήθηκαν στό ἀεροδρόμιο «Ζοσέ Μαρτί» τῆς Ἀβάνας στήν Κούβα.
Ὁ Προκαθήμενος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας μετέβη στό ἀεροδρόμιο μισή ὥρα πρίν ἀπό τήν συνάντηση μέ τόν Ποντίφικα, ὅπου συνομίλησε μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀβάνας, Καρδινάλιο Λούκας Ὀρντέγκα.
Ὁ Πάπας Φραγκῖσκος προσγειώθηκε στίς 14.00 τοπική ὥρα Ἀβάνας, καί μετά ἀπό 25 λεπτά περίπου συναντήθηκε μέ τόν Πατριάρχη Μόσχας καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν Κύριλλο.
Οἱ δύο ἄνδρες ἀντάλλαξαν ἀδελφικό ἀσπασμό μπροστά στίς κάμερες, ἐνῶ ἀναφέρθηκαν στήν σημαντικότητα τῆς σημερινῆς συνάντησης.
«Ἡ συνάντηση λαμβάνει χώρα τήν σωστή ὥρα καί σέ στό σωστό τόπο», ἀνέφερε μεταξύ ἄλλων ὁ Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος.
Οἱ δύο πλευρές προετοίμαζαν τήν συνάντηση ἐπί δύο δεκαετίες, καί πλέον ἡ συνάντηση αὐτή «δέν ἀποκλείεται νά ἀναθερμάνει καί τίς διπλωματικές σχέσεις Ρωσίας καί Δύσης».
Ἡ συνάντηση ἔγινε κεκλεισμένων τῶν θυρῶν.
2) 12-02-2016 : ΚΟΙΝΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΙΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΥ
Τό κείμενο υἱοθετήθηκε κατόπιν συναντήσεως τοῦ Ἁγιωτάτου Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου καί τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριάρχου Μόσχας καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν Κυρίλλου στίς 12 Φεβρουαρίου 2016 στήν Ἀβάνα (Κούβας).
«῾Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ᾿Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ἡ κοινωνία τοῦ ῾Ἁγίου Πνεύματος μετά πάντων ὑμῶν» (Β’ Κορ. 13, 13).
1. Διά τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ἐκ τοῦ Ὁποίου προέρχεται πᾶν δώρημα, εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῇ συνεργία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐμεῖς, ὁ Φραγκῖσκος, Πάπας Ρώμης, καί ὁ Κύριλλος, Πατριάρχης Μόσχας καί παςῶν τῶν Ρωσιῶν, συναντηθήκαμε σήμερα στήν Ἀβάνα. Ἀποδίδουμε εὐχαριστία στόν Τριαδικό Θεό γιά τήν συνάντηση αὐτή, ἡ ὁποία εἶναι ἡ πρώτη στήν ἱστορία.
Μετά χαρᾶς ἔχουμε συναντηθεῖ ὡς ἀδελφοί ἐν χριστιανικῇ πίστει γιά νά ὁμιλήσουμε «στόμα πρός στόμα» (Β’ Ἰω. 12), ἀπό καρδιά σέ καρδιά, καί νά συζητήσουμε τίς ἀμοιβαῖες σχέσεις μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν, τά καίρια ζητήματα τῶν ποιμνίων μας καί τίς προοπτικές τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ.
2. Ἡ ἀδελφική μας συνάντηση ἔλαβε χώρα στήν Κούβα, στό σταυροδρόμι Βορρᾶ καί Νότου, Δύσεως καί Ἀνατολῆς. Ἀπό τή νῆσο αὐτή, τό σύμβολο τῶν ἐλπίδων τοῦ «Νέου Κόσμου» καί τῶν δραματικῶν ἐξελίξεων τῆς ἱστορίας τοῦ 20οῦ αἰώνα, ἀπευθύνουμε τόν λόγο μας πρός ὅλους τούς λαούς τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς καί λοιπῶν ἠπείρων.
Χαιρόμεθα, πού σήμερα ἐδῶ διαπιστώνουμε τήν δυναμική ἀνάπτυξη τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Tό ἰσχυρό θρησκευτικό δυναμικό τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς, οἱ μακραίωνες χριστιανικές παραδόσεις αὐτῆς, τίς ὁποῖες βιώνουν ἑκατομμύρια ἄνθρωποι, ἀποτελοῦν ἐχέγγυο γιά τό μεγάλο μέλλον αὐτῆς τῆς περιοχῆς.
3. Συναντηθέντες μακράν τῶν παλαιῶν διαμαχῶν τοῦ «Παλαιοῦ Κόσμου», αἰσθανόμαστε κατά τρόπο ἰδιαίτερο τήν ἀνάγκη καταβολῆς κοινῶν προσπαθειῶν ἀπό τούς Ὀρθοδόξους καί τούς Ρωμαιοκαθολικούς, καλούμενοι μετά πραΰτητος καί φόβου νά δώσουμε ἀπολογία ἐνώπιον τοῦ κόσμου περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος (Α’ Πέτρ. 3, 15).
4. Εὐχαριστοῦμε τόν Θεό γιά τά δῶρα, τά ὁποῖα λάβαμε διά τῆς φανερώσεως στόν κόσμο τοῦ Μονογενοῦς Αὐτοῦ Υἱοῦ. Μετέχουμε τῆς κοινῆς Παραδόσεως τῆς πρώτης χιλιετίας τοῦ χριστιανισμοῦ. Μάρτυρες αὐτῆς τῆς Παραδόσεως εἶναι ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἡ Παρθένος Μαρία, οἱ Ἅγιοι, τούς ὁποίους τιμοῦμε. Ἀνάμεσά τους πλῆθος ἀναρίθμητο μαρτύρων, οἱ ὁποῖοι ἀπέδειξαν τήν ἀφοσίωσή τους στόν Χριστό καί ἀναδείχθηκαν «σπορά τοῦ χριστιανισμοῦ».
5. Παρά τήν κοινή Παράδοση τῶν δέκα πρώτων αἰώνων, ἐπί σχεδόν μία χιλιετία οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καί οἱ Ὀρθόδοξοι στερούμεθα τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας. Μᾶς χωρίζουν οἱ πληγές τῶν συγκρούσεων τοῦ μακρινοῦ καί τοῦ προσφάτου παρελθόντος, μᾶς χωρίζουν καί οἱ διαφορές ὡς πρός τήν κατανόηση καί τήν ἑρμηνεία τῆς πίστεώς μας στό Θεό, Ἕνα ἐν Τρισί προσώποις, τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, τίς ὁποῖες κληρονομήσαμε ἐκ τῶν προκατόχων μας. Λυπούμεθα γιά τήν ἐξαιτίας τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί ἁμαρτωλότητας ἀπώλεια ἑνότητας, γενομένη ἀσυμφώνως πρός τήν Ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ : «ἵνα πάντες ἓν ὦσι, καθώς σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγὼ ἐν σοί, ἵνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν» (Ἰω. 17. 21).
6. Ἔχοντας ἐπίγνωση τῶν πολλαπλῶν ἐμποδίων, τά ὁποῖα πρόκειται νά ξεπεράσουμε, ἐλπίζουμε ὅτι ἡ συνάντησή μας θά συμβάλει στήν ἐπίτευξη τῆς ἐντεταλμένης ἀπό τόν Θεό ἑνότητας, περί τῆς ὁποίας προσηύχετο ὁ Χριστός. Ἡ συνάντησή μας ἄς ἐμπνεύσει τούς ἀνά τόν κόσμο χριστιανούς μέ ἀνανεωμένο ζῆλο νά ἐπικαλοῦνται τόν Κύριο, προσευχόμενοι γιά τήν πλήρη ἑνότητα τῶν μαθητῶν Αὐτοῦ. Ἄς γίνει αὐτή σημεῖο ἐλπίδας γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους καλῆς θελήσεως σέ ἕναν κόσμο, ὁ ὁποῖος ἀναμένει ἀπό μᾶς, ὄχι μόνο λόγια, ἀλλά καί ἔργα.
7. Μέ τήν ἀποφασιστικότητά μας θά καταβάλουμε κάθε ἀπαραίτητη προσπάθεια πρός ἀντιμετώπιση τῶν διαφωνιῶν, τίς ὁποῖες κληρονομήσαμε ἀπό τήν ἱστορία. Θέλουμε νά ἑνώσουμε τίς προσπάθειές μας γιά τήν μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ καί τῆς κοινῆς κληρονομιᾶς τῆς Ἐκκλησίας τῆς πρώτης χιλιετίας, ἀπό κοινοῦ ἀνταποκρινόμενοι στίς προκλήσεις τοῦ σύγχρονου κόσμου. Οἱ Ὀρθόδοξοι καί οἱ Ρωμαιοκαθολικοί ὀφείλουμε νά μάθουμε νά καταθέτουμε τήν συμπεφωνημένη μαρτυρία τῆς ἀληθείας στούς τομεῖς, ὅπου αὐτή καθίσταται ἐφικτή καί ἀναγκαία. Ὁ ἀνθρώπινος πολιτισμός εἰσῆλθε σέ μία ἐποχή τεραστίων μεταβολῶν. Ἡ χριστιανική συνείδηση καί ἡ ποιμαντική εὐθύνη δέν μᾶς ἐπιτρέπουν νά μείνουμε ἀδιάφοροι ἔναντι τῶν προκλήσεων, οἱ ὁποῖες θέλουν κοινή ἀνταπόκριση.
8. Τό βλέμμα μας εἶναι στραμμένο κυρίως πρός τίς περιοχές τῆς ὑφηλίου, ὅπου οἱ χριστιανοί ὑφίστανται διώξεις. Σέ πολλές χῶρες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τῆς Βορείου Ἀφρικῆς οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί ἀδελφές μας ἐξολοθρεύονται, μαζί καί ὁλόκληρες οἰκογένειες, χωριά καί πόλεις. Οἱ Ναοί τους κατεδαφίζονται βαρβαρικῶς καί ληστεύονται, τά ἱερά καί τά ὅσια βεβηλώνονται, τά μνημεῖα καταστρέφονται. Στή Συρία, τό Ἰράκ καί τίς λοιπές χῶρες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς μετά πόνου παρακολουθοῦμε τήν μαζική ἔξοδο τῶν χριστιανῶν ἀπό τό ἔδαφος, ἀπ’ ὅπου ἄρχισε ἡ ἐξάπλωση τῆς πίστεώς μας, καί ὅπου αὐτοί συνυπῆρχαν μέ τίς ἄλλες θρησκευτικές κοινότητες ἀπό τά ἀποστολικά χρόνια.
9. Καλοῦμε τήν διεθνή κοινότητα νά λάβει ἄμεσα μέτρα πρός ἀποτροπή τοῦ περαιτέρω ἐκτοπισμοῦ τῶν χριστιανῶν ἀπό τήν Μέση Ἀνατολή. Ὑψώνοντας τήν φωνή μας ὑπέρ τῶν δεδιωγμένων χριστιανῶν, συμπάσχουμε μέ τήν δυστυχία τῶν ὀπαδῶν τῶν λοιπῶν θρησκευτικῶν παραδόσεων, οἱ ὁποῖοι πέφτουν θύματα τοῦ ἐμφυλίου, τοῦ χάους καί τῆς τρομοκρατικῆς βίας.
10. Στή Συρία καί τό Ἰράκ αὐτή ἡ βία στοίχισε χιλιάδες ζωές, ἀφήνοντας ἀστέγους καί ἀπόρους ἑκατομμύρια ἀνθρώπους. Καλοῦμε τήν διεθνή κοινότητα νά ἑνωθεῖ, προκειμένου νά τερματισθοῦν ἡ βία καί ἡ τρομοκρατία καί ταυτοχρόνως μέσα ἀπό τόν διάλογο νά συμβάλουμε στήν ταχεία ἐπικράτηση τῆς κοινωνικῆς εἰρήνης. Εἶναι ἀπαραίτητη ἡ μεγάλης κλίμακος ἀνθρωπιστική βοήθεια πρός τόν δοκιμαζόμενο λαό καί τό πλῆθος προσφύγων στίς ὅμορες χῶρες.
Καλοῦμε τοὐς πάντες, ὅσοι μποροῦν, νά ἐπηρεάσουν τήν τύχη ὅλων τῶν ἀπαχθέντων, συμπεριλαμβανομένων τῶν Μητροπολιτῶν Χαλεπίου Παύλου καί Ἰωάννη Ἰμπραΐμ, ἀπαχθέντων τόν Ἀπρίλιο 2013, νά πράξουν τό πᾶν ἀπαραίτητο γιά νά ἀπελευθερωθοῦν σύντομα.
11. Ἀναπέμπουμε τίς δεήσεις μας πρός τόν Χριστό καί Σωτήρα τοῦ κόσμου γιά τήν ἐγκαθίδρυση τῆς εἰρήνης, ἡ ὁποία εἶναι τό ἔργο τῆς δικαιοσύνης (πρβλ. Ἠσ. 32,17), στήν γῆ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, γιά τήν ἀδελφική συνύπαρξη τῶν ἐν αὐτῇ διαφόρων λαῶν, Ἐκκλησιῶν καί θρησκειῶν, γιά τήν ἐπιστροφή τῶν προσφύγων στίς οἰκίες τους, γιά τήν ἐπούλωση τῶν τραυματιῶν καί τήν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν τῶν ἀθώων.
Ἀπευθυνόμαστε πρός κάθε πλευρά, ἡ ὁποία δύναται νά εἶναι ἐμπλεκόμενη στίς συγκρούσεις, μέ θερμή ἔκκληση νά ἐπιδείξει καλή θέληση καί νά καθίσει στό τραπέζι τῶν διαπραγματεύσεων. Συγχρόνως εἶναι ἀπαραίτητο ἡ διεθνής κοινότητα νά καταβάλει κάθε προσπάθεια πρός τερματισμό τῆς τρομοκρατίας μέσα ἀπό κοινές, συντονισμένες ἐνέργειες. Καλοῦμε ὅλες τίς χῶρες, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἐμπλακεῖ στόν ἀγώνα κατά τῆς τρομοκρατίας, οἱ ἐνέργειές τους νά εἶναι ὑπεύθυνες καί μελετημένες. Καλοῦμε ὅλους τούς χριστιανούς καί ὅσους πιστεύουν στόν Θεό νά προσεύχονται θερμά στόν Δημιουργό καί Προνοητή τῆς εἰρήνης, γιά νά μήν ἀφήσει τό δημιούργημα Αὐτοῦ νά καταστραφεῖ καί νά μήν ἐπιτρέψει νά ἐξαπολυθεῖ ἕνας νέος παγκόσμιος πόλεμος. Προκειμένου ἡ εἰρήνη νά εἶναι σταθερή καί μόνιμη, χρειάζονται ἰδιαίτερες προσπάθειες, οἱ ὁποῖες νά ἀποβλέπουν στήν ἐπαναφορά στίς κοινές ἀξίες, οἱ ὁποῖες μας ἑνώνουν, καί ἐρείδονται ἐπί τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
12. Θαυμάζουμε τό θάρρος ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τήν ζωή τους, γιά νά μαρτυρήσουν περί τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου, προτιμῶντας νά πεθάνουν, παρά νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστό. Πιστεύουμε ὅτι οἱ μάρτυρες τῆς ἐποχῆς μας, προερχόμενοι ἀπό διάφορες Ἐκκλησίες, ἀλλά τούς ὁποίους ἑνώνει τό κοινό τους μαρτύριο, ἀποτελοῦν ἐχέγγυο γιά τήν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν. Πρός ἐσᾶς, ὅσοι ὑποφέρετε γιά χάρι τοῦ Χριστοῦ, ἀπευθύνει τόν λόγο του ὁ Ἀπόστολος : «Ἀγαπητοί… καθό κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε, ἵνα καί ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι» (Α’ Πέτρ. 4, 12-13).
13. Αὐτή τήν ταραχώδη ἐποχή, ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό διαθρησκειακό διάλογο. Δέν πρέπει οἱ διαφορετικές προσεγγίσεις τῶν θρησκευτικῶν ἀληθειῶν νά κωλύουν τούς ἀνθρώπους διαφορετικῶν θρησκειῶν νά συνυπάρχουν ἐν εἰρήνῃ καί ὁμονοίᾳ. Στίς σημερινές συνθῆκες οἱ θρησκευτικοί ἡγέτες ἐπωμίζονται ἰδιαίτερη εὐθύνη γιά τήν καλλιέργεια στό ποίμνιό τους σεβασμοῦ πρός τίς πεποιθήσεις ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν σέ ἄλλες θρησκευτικές παραδόσεις. Εἶναι ἐντελῶς ἀπαράδεκτες οἱ προσπάθειες νά δικαιολογηθοῦν οἱ ἐγκληματικές πράξεις μέ ἐπίκληση τῆς θρησκείας. Κανένα ἔγκλημα δέν εἶναι δυνατόν νά διαπραχθεῖ ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ˙ «οὐ γάρ ἐστίν ἀκαταστασίας ὁ Θεός, ἀλλά εἰρήνης» (Α’ Κορ. 14, 33).
14. Πρεσβεύοντας τήν ὑψηλή ἀξία τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, ἀποδίδουμε εὐχαριστία στόν Θεό γιά τήν ἄνευ προηγουμένου ἀναβίωση τῆς χριστιανικῆς πίστεως σήμερα στήν Ρωσία καί σέ πολλές χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, ὅπου ἐπί δεκαετίες ἐπικρατοῦσαν τά ἀθεϊστικά καθεστῶτα. Σήμερα λύθηκαν τά δεσμά τῆς μαχόμενης ἀθεΐας καί σέ πολλά μέρη οἱ χριστιανοί μποροῦν νά θρησκεύουν ἐλεύθερα. Τήν τελευταία εἰκοσιπενταετία ἔχουν κατασκευασθεῖ δεκάδες χιλιάδες νέοι Ἱεροί Ναοί, ἔχουν λειτουργήσει ἑκατοντάδες Ἱερές Μονές καί ἐκπαιδευτικά θεολογικά ἱδρύματα. Οἱ χριστιανικές κοινότητες ἔχουν ἀναπτύξει ἕνα εὐρύ φιλανθρωπικό καί κοινωνικό ἔργο, στηρίζοντας πολλαπλῶς τούς ἐνδεεῖς. Δέν εἶναι σπάνιες οἱ περιπτώσεις, ὅταν οἱ Ὀρθόδοξοι καί οἱ Ρωμαιοκαθολικοί ἐργάζονται χέρι μέ χέρι. Ὑπερασπίζονται τίς κοινές πνευματικές ἀρχές τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας, καταθέτοντας τήν μαρτυρία τῶν Εὐαγγελικῶν ἀξιῶν.
15. Ταυτόχρονα μᾶς προκαλεῖ ἀνησυχία ἡ κατάσταση, πού διαμορφώνεται σέ πολλές χῶρες, ὅπου οἱ χριστιανοί ὁλοένα καί περισσότερο ἔρχονται ἀντιμέτωποι μέ τόν περιορισμό τῆς ἐλευθερίας τοῦ θρησκεύειν καί τοῦ δικαιώματος νά πρεσβεύουν τίς πεποιθήσεις τους καί νά ζοῦν σύμφωνα μέ αὐτές. Εἰδικότερα δέ διαβλέπουμε σοβαρό κίνδυνο γιά τήν θρησκευτική ἐλευθερία στήν μετατροπή ὁρισμένων χωρῶν σέ ἐκκοσμικευμένες κοινωνίες, γιά τίς ὁποῖες ξένη εἶναι κάθε μνήμη τοῦ Θεοῦ καί τῆς δικαιοσύνης Αὐτοῦ. Ἀνησυχοῦμε γιά τό σημερινό περιορισμό τῶν δικαιωμάτων τῶν χριστιανῶν, χωρίς νά κάνουμε ἀναφορά στή διάκριση σέ βάρος αὐτῶν, ὅταν καθοδηγούμενες ἀπό τήν ἰδεολογία τῆς ἐκκοσμικεύσεως, ἡ ὁποία καταλήγει συχνά ἐπιθετική, ὁρισμένες πολιτικές δυνάμεις ἐπιδιώκουν τήν ἐξώθηση αὐτῶν στό περιθώριο τῆς δημοσίας ζωῆς.
16. Πολλοί προσέβλεπαν μέ ἐλπίδα στήν διαδικασία τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐντάξεως, ἡ ὁποία ἄρχισε μετά ἀπό αἰῶνες αἱματηρῶν συγκρούσεων, ὡς ἐνέχυρο τῆς εἰρήνης καί ἀσφάλειας. Παράλληλα ὅμως προειδοποιοῦμε κατά μιᾶς τέτοιας ἐντάξεως, ἡ ὁποία δέν σέβεται τήν θρησκευτική ταυτότητα. Ὄντες ἀνοικτοί στήν συμβολή τῶν λοιπῶν θρησκειῶν στόν πολιτισμό μας, εἴμαστε βέβαιοι ὅτι εἶναι ἀνάγκη ἡ Εὐρώπη νά εἶναι ἀφοσιωμένη στίς χριστιανικές της καταβολές. Καλοῦμε τούς χριστιανούς τῆς Δυτικῆς καί τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης νά ἑνωθοῦμε γιά μιά κοινή μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου, προκειμένου ἡ Εὐρώπη νά κρατήσει τήν ψυχή της, ἡ ὁποία διαμορφώθηκε ἀπό τήν χριστιανική παράδοση δύο χιλιετιῶν.
17. Τό βλέμμα μας εἶναι στραμμένο πρός τούς ἐμπερίστατους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ζοῦν σέ συνθῆκες ἀκραίας φτώχειας, τήν στιγμή, κατά τήν ὁποία αὐξάνεται ὁ ὑλικός πλοῦτος τῆς ἀνθρωπότητας. Ἀδυνατοῦμε νά μείνουμε ἀδιάφοροι ἔναντι τῶν ἑκατομμυρίων μεταναστῶν καί προσφύγων, οἱ ὁποῖοι κτυποῦν τίς πόρτες τῶν πλουσίων χωρῶν. Ἕνας ἀσυγκράτητος καταναλωτισμός, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζει ὁρισμένα ἀπό τά πλέον ἀνεπτυγμένα κράτη, ἐξαντλεῖ ραγδαίως τούς πόρους τοῦ πλανήτη μας. Ἡ αὐξανόμενη ἀνισότητα στόν τρόπο διανομῆς τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν αὐξάνει τό αἴσθημα ἀδικίας τοῦ συστήματος διεθνῶν σχέσεων, τό ὁποῖο ἀναδύεται.
18. Οἱ Χριστιανικές Ἐκκλησίες καλοῦνται νά στηρίζουν τά αἰτήματα τῆς δικαιοσύνης, τοῦ σεβασμοῦ τῶν παραδόσεων τῶν λαῶν καί τῆς ἐμπράκτου ἀλληλεγγύης μέ ὅσους ὑποφέρουν. Ὡς χριστιανοί, δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι «τά μωρά τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα τούς σοφούς καταισχύνῃ, καί τά ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα καταισχύνῃ τά ἰσχυρά, καί τά ἀγενῆ τοῦ κόσμου καί τά ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καί τά μή ὄντα, ἵνα τά ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μή καυχήσηται πᾶσα σάρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ» (Α’Κορ. 1, 27–29).
19. Ἡ οἰκογένεια εἶναι ἕνα φυσιολογικό κέντρο τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κοινωνίας. Ἀνησυχοῦμε γιά τήν κρίση τῆς οἰκογένειας σέ πολλές χῶρες. Οἱ Ὀρθόδοξοι καί οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, συμμεριζόμενοι τήν ἴδια ἀντίληψη περί τῆς οἰκογενείας, καλούμεθα νά καταθέτουμε τήν μαρτυρία τῆς οἰκογένειας ὡς ὁδοῦ πρός τήν ἁγιότητα, ἡ ὁποία ἀποδεικνύει τήν ἀμοιβαία πιστότητα μεταξύ τῶν συζύγων, τήν προθυμία τους νά ἀποκτήσουν παιδιά καί νά τά μεγαλώσουν, τήν ἀλληλεγγύη μεταξύ τῶν γενιῶν καί τόν σεβασμό ἔναντι τῶν ἀδυνάμων.
20. Ἡ οἰκογένεια βασίζεται σέ γάμο ὡς πράξη τῆς ἐλευθέρως δοσμένης καί ἀφοσιωμένης ἀγάπης μεταξύ ἀνδρός καί γυναικός. Ἡ ἀγάπη σφυρηλατεῖ τόν δεσμό τους, τούς διδάσκει νά βλέπουν ὡς δῶρο ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Ὁ γάμος εἶναι σχολεῖο ἀγάπης καί πίστεως. Λυπούμεθα ἐπειδή καί ἄλλες μορφές τῆς συμβιώσεως ἐξισώνονται σήμερα μέ τήν ἕνωση αὐτή, ἐνῶ ἀπό τήν κοινωνική συνείδηση ἐκδιώκεται ἡ εὐλογημένη ἀπό τήν βιβλική παράδοση ἀντίληψη περί πατρότητος καί μητρότητος ὡς εἰδικῆς κλήσεως τοῦ ἀνδρός καί τῆς γυναικός.
21. Καλοῦμε τόν καθένα νά σέβεται τό ἀπαράγραπτο δικαίωμα στή ζωή. Ἑκατομμύρια βρέφη στεροῦνται τῆς ἴδιας τῆς δυνατότητας νά δοῦν τό φῶς. Φωνή αἵματος τῶν ἀγέννητων παιδιῶν βοᾶ πρός Θεόν (Γέν. 4, 10).
Ἡ διάδοση τῆς οὕτως λεγομένης εὐθανασίας ὁδηγεῖ στό ὅτι οἱ ὑπερήλικες καί ἀσθενεῖς αἰσθάνονται τόν ἑαυτό τους ὑπερβολικό βάρος γιά τούς συγγενεῖς τους καί τήν κοινωνία ἐν γένει. Ἐκφράζουμε τόν προβληματισμό γιά τήν ὁλοένα καί αὐξανόμενη χρήση βιοϊατρικῶν τεχνολογιῶν παραγωγῆς, διότι ἡ χειραγώγηση τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς εἶναι ἡ ἐπιβουλή κατά τῶν ἀρχῶν τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ πλασμένου κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Χρέος μας θεωροῦμε νά ὑπενθυμίσουμε τόν διαχρονικό χαρακτήρα τῶν χριστιανικῶν ἠθικῶν ἀρχῶν, οἱ ὁποῖες βασίζονται στόν σεβασμό τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ ἀνθρώπου, πού κλήθηκε στή ζωή, ἡ ὁποία νά εἶναι σύμφωνη μέ τό σχέδιο τοῦ Δημιουργοῦ του.
22. Θέλουμε νά ἀπευθύνουμε σήμερα τόν ἰδιαίτερο λόγο μας πρός τήν χριστιανική νεολαία. Ἐσεῖς, οἱ νέοι, δέν πρέπει νά κρύβετε τό τάλαντό σας στή γῆ (Ματθ. 25, 25), ἀλλά νά χρησιμοποιεῖτε ὅλα τά θεόσδοτα προσόντα γιά τήν ἑδραίωση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, γιά τήν ἐφαρμογή στήν ζωή τῶν Εὐαγγελικῶν ἐντολῶν τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον. Μήν φοβάσθε νά πηγαίνετε στό ἀντίθετο ρεῦμα, ὑπερασπιζόμενοι τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, μέ τήν ὁποία ὄχι πάντα συμμορφώνονται τά σύγχρονα ἐκκοσμικευμένα πρότυπα.
23. Ὁ Θεός σᾶς ἀγαπᾶ καί περιμένει ἀπό τόν καθένα νά γίνει μαθητής καί ἀπόστολος Αὐτοῦ. Γίνεσθε τό φῶς τοῦ κόσμου, ὅπως οἱ γύρω σας «ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς (Ματθ. 5, 14–16). Μεγαλώστε τά παιδιά σας μέ χριστιανική πίστη. Νά τούς μεταδίδετε τό πολύτιμο μαργαριτάρι τῆς πίστεως (Ματθ. 13, 46), τό ὁποῖο παραλάβατε κληρονομιά ἀπό τούς γονεῖς καί τούς προγόνους σας. Μήν λησμονᾶτε ὅτι «ἠγοράσθητε γάρ τιμῆς» (Α’ Κορ. 6, 20) μέ τόν σταυρικό θάνατο τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ.
24. Τούς Ὀρθοδόξους καί τούς Ρωμαιοκαθολικούς δέν τούς ἑνώνει μόνο ἡ κοινή Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας τῆς πρώτης χιλιετίας, ἀλλά καί ἡ ἀποστολή νά κηρύσσουν τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ στόν σύγχρονο κόσμο. Αὐτή ἡ ἀποστολή προβλέπει τόν ἀμοιβαῖο σεβασμό τῶν μελῶν τῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων καί ἀποκλείει κάθε μορφή προσηλυτισμοῦ.
Δέν εἴμαστε ἀνταγωνιστές, ἀλλά ἀδελφοί. Αὐτή ἡ κατανόηση πρέπει νά ἀποτελεῖ ἀφετηρία ὅλων τῶν ἐνεργειῶν μας τοῦ ἑνός ἀπέναντι στόν ἄλλο καί τόν ἔξωθεν κόσμο. Καλοῦμε τούς Ρωμαιοκαθολικούς καί τούς Ὀρθοδόξους σέ ὅλες τίς χῶρες νά μάθουν νά συνυπάρχουν ἐν εἰρήνῃ καί ὁμοφροσύνῃ ἐν ἀλλήλοις (Ρωμ. 15, 5). Εἶναι ἀπαράδεκτη ἡ χρήση ἀκατάλληλων μέσων καταναγκασμοῦ τῶν πιστῶν νά προσχωρήσουν σέ μιά ἄλλη Ἐκκλησία, περιφρονώντας τήν θρησκευτική τους ἐλευθερία καί τίς δικές τους παραδόσεις. Καλούμαστε νά ἐφαρμόζουμε στή ζωή μας τήν ἐντολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «εὐαγγελίζεσθαι οὐχ ὅπου ὠνομάσθη Χριστός, ἵνα μή ἐπ᾿ ἀλλότριον θεμέλιον οἰκοδομῶ» (Ρωμ. 15, 20).
25. Ἐλπίζουμε ὅτι ἡ συνάντησή μας θά συμβάλει στήν εἰρήνευση ἐκεῖ, ὅπου ὑπάρχουν τριβές μεταξύ τῶν Ἑλληνορύθμων Καθολικῶν καί τῶν Ὀρθοδόξων. Σήμερα εἶναι προφανές ὅτι ἡ μέθοδος τοῦ «οὐνιατισμοῦ» τῶν προηγούμενων αἰώνων, ἡ ὁποία προέβλεπε τήν προσαγωγή μιᾶς κοινότητας στήν ἑνότητα μέ τήν ἄλλη διά τῆς ἀποσχίσεως αὐτῆς ἀπό τήν δική της Ἐκκληςία, δέν ἀποτελεῖ πλέον τρόπο ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητας. Παράλληλα οἱ ἐκκλησιαστικές κοινότητες, οἱ ὁποῖες ἀναδύθηκαν ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ἱστορίας ἔχουν δικαίωμα νά ὑπάρχουν καί νά πράττουν πᾶν τό ἀπαραίτητο πρός κάλυψη τῶν πνευματικῶν ἀναγκῶν τῶν πιστῶν αὐτῶν, ἐπιδιώκοντας εἰρήνη μέ τούς γείτονες. Οἱ Ὀρθόδοξοι καί οἱ Ἑλληνόρυθμοι Καθολικοί ἔχουν ἀνάγκη νά συμφιλιωθοῦν καί νά ἀναζητήσουν τίς ἀμοιβαίως ἀποδεκτές μορφές συνυπάρξεως.
26. Θλιβόμαστε γιά τήν ἀντιπαράθεση στήν Οὐκρανία, ἡ ὁποία ἤδη στοίχισε πολλές ζωές, προκάλεσε ἀναρίθμητα δεινά στούς φιλήσυχους ἀνθρώπους καί βύθισε τήν κοινωνία σέ βαθιά οἰκονομική καί ἀνθρωπιστική κρίση. Καλοῦμε ὅλες τίς πλευρές τῆς συγκρούσεως σέ σύνεση, κοινωνική ἀλληλεγγύη καί ἔμπρακτες ἐνέργειες, οἱ ὁποῖες νά ἀποβλέπουν στήν εἰρήνευση. Καλοῦμε τίς Ἐκκλησίες μας στήν Οὐκρανία νά ἐργάζονται πρός ἐπίτευξη τῆς κοινωνικῆς ὁμόνοιας, νά ἀποφεύγουν τήν συμμετοχή στόν ἀνταγωνισμό καί νά μήν ὑποστηρίζουν τήν περαιτέρω ἐξέλιξη τῆς συγκρούσεως.
27. Ἐκφράζουμε τήν ἐλπίδα γιά τήν ὑπέρβαση τοῦ σχίσματος μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν στήν Οὐκρανία μέ βάση τίς ὑφιστάμενες κανονικές ἀρχές καί τήν ἐν εἰρήνῃ καί ὁμονοίᾳ συνύπαρξη ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν στήν Οὐκρανία, ἐνῶ οἱ Ρωμαιοκαθολικές κοινότητες τῆς χώρας ὀφείλουν νά συνεργήσουν σέ αὐτό, προκειμένου νά ἀναδειχθεῖ ἡ πλέον ὁλοφάνερη χριστιανική μας ἀδελφοσύνη.
28. Στόν σύγχρονο κόσμο, ὁ ὁποῖος εἶναι πολύμορφος καί ἑνωμένος διά τῆς κοινῆς τύχης, οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καί οἱ Ὀρθόδοξοι καλοῦνται νά συνεργάζονται ἀδελφικά, γιά νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας, γιά μιά κοινή μαρτυρία τῆς ἠθικῆς ἀξίας καί γνήσιας ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου «ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. 17, 21). Αὐτός ὁ κόσμος, ὅπου ὑπονομεύονται ραγδαίως τά πνευματικά θεμέλια τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, περιμένει ἀπό μᾶς μιά χριστιανική μαρτυρία σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς προσωπικῆς καί τῆς κοινωνικῆς ζωῆς. Τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας ἐξαρτᾶται ἐν πολλοῖς ἀπό τό ἐάν σέ αὐτή τήν κρίσιμη ἐποχή μπορέσουμε ἀπό κοινοῦ νά καταθέσουμε τήν μαρτυρία τοῦ Πνεύματος τῆς ἀληθείας.
29. Σέ αὐτό τό θαρραλέο κήρυγμα τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ καί τῆς σωτηριώδους καλῆς εἰδήσεως νά μᾶς ἐνδυναμώνει ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Κύριος καί ὁ Σωτήρ μας, ὁ Ὁποῖος μᾶς στηρίζει πνευματικά μέ τήν ἀψευδή παραγγελία Αὐτοῦ : «Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον· ὅτι εὐδόκησεν ὁ πατήρ ὑμῶν δοῦναι ὑμῖν τήν βασιλείαν» (Λουκ. 12, 32).
Ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλπίδας. Ἡ πίστη σέ Αὐτόν μεταμορφώνει τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί τήν πληροῖ μέ νόημα. Αὐτό τό ἔζησαν ὅλοι, γιά τούς ὁποίους μποροῦμε νά ποῦμε τά τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου : « Οἵ ποτε οὐ λαός, νῦν δέ λαός Θεοῦ, οἱ οὐκ ἠλεημένοι, νῦν δέ ἐλεηθέντες» (Α΄ Πετρ. 2, 10).
30. Πλήρεις εὐγνωμοςύνης γιά τήν δωρεά τῆς ἀμοιβαίας κατανοήσεως, τῆς φανερωθείσης κατά τήν συνάντησή μας, στρεφόμαστε μέ ἐλπίδα πρός τήν Παναγία Θεομήτορα, δεόμενοι πρός Αὐτήν μέ τήν ἀρχαία εὐχή : «Ὑπό τὴν σὴν εὐσπλαγχνίαν καταφεύγομεν Θεοτόκε Παρθένε». Ἡ Ὑπερευλογημένη Παρθένος Μαρία διά τῶν πρεσβειῶν Αὐτῆς ἄς ἐνδυναμώνει τήν ἀδελφοσύνη τῶν πάντων, ὅσοι τιμοῦν Αὐτήν, ὥστε κατά τήν ὥρα, τήν ὁποία θά ὁρίσει ὁ Θεός, νά συναχθοῦν αὐτοί ἐν εἰρήνῃ καί ὁμοφροσύνῃ ὡς ἕνας λαός τοῦ Θεοῦ πρός δόξαν τοῦ ὀνόματος τῆς Ὁμοουσίου καί Ἀδιαιρέτου Τριάδος!
Κύριλλος
Πατριάρχης Μόσχας
καί πασῶν τῶν Ρωσιῶν
Φραγκῖσκος
Ἐπίσκοπος Ρώμης
Πάπας Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας
Ἐν Ἀβάνᾳ (Κούβας) τῇ 12ῃ Φεβρουαρίου 2016
