ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Π ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ:ΝΙΩΘΩ ΓΙΑ ΣΕ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ, ΣΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΧΑΛΑΣΜΟ

ΝΙΩΘΩ ΓΙΑ ΣΕ, ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ, ΣΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΧΑΛΑΣΜΟ

(Αριστοτέλης Βαλαωρίτης,   Εθνικός ποιητής)

(ΓΡΑΦΕΙ Ο  ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ Π ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ)

Ντρέπομαι.  

Ντρέπομαι Παύλο αρχιστράτηγε και οδηγέ .

 Ντρέπομαι γιατί δεν είμαι σίγουρος αν έκανα τα μέγιστα για το χρέος . Ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει μέγιστα τη συμμετοχή σε λαϊκά συλλαλητήρια και πορείες.

Ντρέπομαι για όλους τους ψήφους που έριξα στην κάλπη από τότε που ενηλικιώθηκα.

Ντρέπομαι που έχω όρεξη να γευματίζω,  όταν  πληγώνεται η Μακεδονία μας και η Ελλάδα .

Ντρέπομαι που μπορώ και κοιμάμαι,  πολλές φορές με ήσυχη τη συνείδηση ,  όταν ακρωτηριάζεται η πατρίδα  .

 Ντρέπομαι που μπορεί να σκεφτείς ότι άσκοπα θυσιάστηκες .

Όχι , όχι  δεν σκόπευα να σου καταλογίσω τέτοιες σκέψεις.

Ντρέπομαι  που σπατάλησα χρόνο στον καναπέ,  ν’ ακούω άχρηστους λόγους φραγκολεβαντίνων, που  αναλώνονται   σε αδιάκοπες κοκορομαχίες.

Ντρέπομαι για τη γενιά μου . Για τους νεοέλληνες.

Ντρέπομαι κι οργίζομαι .

Σου ζητάω συγνώμη Παύλο,  γιατί κάποιες φορές πτώχευσα την πατρίδα.

Βυθισμένος στις καθημερινές μέριμνες ,  χωρίς να το συνειδητοποιώ καλά καλά, έβαλλα κάποιες φορές δεύτερη τη Μακεδονία μας.

Μπορεί να  σε τραγουδήσαμε , να σου ψάλαμε , να σε λιβανίσαμε. Σε διδαχθήκαμε και σε διδάξαμε  .

Ακόμα όμως δεν κάναμε    πράξη το παράδειγμά σου. Δώσε μου λίγο χρόνο ακόμη.  Η ιστορία ίσως μου δώσει την ευκαιρία να λυτρωθώ.

Το ευχαριστώ είναι λίγο .

Κι ας μην  το καταδέχεσαι . Μήνυσες στα παιδιά σου ότι έκανες το χρέος σου .

Γι’ αυτό με κοιτάς σήμερα έτσι . Με λύπη και απαξίωση.

Όσο για εσάς τους ψευτοπατριώτες φραγκολεβαντίνους , σπορά του Εφιάλτη , του Πήλιου Γούση και  του Νενέκου , που με τα ανίερα χέρια σας μολύνατε την ιστορία του έθνους·

Θα με βρείτε μπροστά σας .

Κάθε στιγμή .

Κάθε λεπτό.

Σε κάθε δραστηριότητά σας .

Στις διακοπές ,

Στην εργασία σας .

Στις κάλπες.

Στα μέσα ενημέρωσης.

Στο twitter , στο facebook , στα blogs και στα emails.

Στο διαδίκτυο.

Στους δρόμους.

Στις σχολικές αίθουσες και στα προγράμματα σπουδών.

Στους διεθνείς οργανισμούς  και στα διεθνή φόρα.

Στις μισοάδειες αίθουσες συγκεντρώσεων που θα μιλάτε.

Στον ύπνο και στον ξύπνιο.

Θα τυραννάω  τη συνείδησή σας.

Θα κουρσεύω τα όνειρά σας.

Γιατί εγώ,  είμαι ο Παύλος Μελάς που άφησα γυναίκα και παιδιά και  έχυσα το αίμα μου για την Μακεδονία. Κι εσείς την ξεπουλάτε.

Είμαι ο Γερμανός  Καραβαγγέλης  που  πέθανα ξεχασμένος και εξόριστος   απ’ τη γη της Μακεδονίας.

Είμαι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης  που κρεμούσα σε όποιο χωριό έμπαινα τους προδότες .  Και ότι έκανα το έκανα ´υπέρ πίστεως και πατρίδος ´

Είμαι ο   Λεωνίδας,  ο στρατηγός της Σπάρτης,  που αψήφησε   τις αμέτρητες στρατιές του εχθρού και χωρίς να υπολογίσει πιθανότητες   ακολούθησε το χρέος.

Είμαι  ο  Εμμανουήλ Κατσίγαρης- Καραμανώλης που άφησα τη μακρινή Κρήτη και ήρθα να θαφτώ στα άγια χώματα της Μακεδονίας.

Είμαι ο Καποδίστριας που φαγώθηκε μπαμπέσικα από   ξένα συμφέροντα και  εθνοπροδοτικά χέρια.

Είμαι ο ανώνυμος πολίτης που δέχτηκα καταπίεση , στέρηση ελευθερίας , αρπαγή περιουσίας , υποθήκευση του μέλλοντός μου και των παιδιών μου .

Και τώρα , το ξεπούλημα της πατρίδος μου.

Είμαι το λεφούσι των Ελλήνων που δεν δέχεται την υποταγή , που δεν σκύβει το κεφάλι σε κανένα αφεντικό που λυμαίνεται την πατρίδα μου.

Είμαι η σπορά των αρχαίων Ελλήνων ,  που έδωσαν τα φώτα στην οικουμένη , των Βυζαντινών που την κατήχησαν στην Ορθοδοξία , των Ελλήνων του   ´21  που χλεύαζαν τις πιθανότητες και τις στατιστικές. Και τις ανέτρεψαν.

Είμαι ο  Ελύτης  που είπε ´Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα ‘χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο´.

Ξέρω ότι εκεί με οδηγείτε . Στο σκοτάδι που είναι η πατρίδα σας. Ε λοιπόν

ένα σας λέω. Εγώ διεκδικώ θέση στον ήλιο. 

Θ’ αφήσω σπορά που πάντα  θα  αντιμάχεται αυτό που πρεσβεύετε και θα αποτελεί εμπόδιο στο δρόμο σας.

Που θα πρεσβεύει την αλήθεια . Χριστό και πατρίδα. Έτσι όπως τη δίδαξε ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ απ’ την Αιτωλία.

Εύχομαι μέσα απ’ τα σπλάχνα μου ,   να εκπληρωθεί η  78^η   στροφή του ύμνου   προς την Ελευθερία,   του  εθνικού μας ποιητή του Διονύσιου Σολωμού όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν:

        Ω τρακόσιοι! Σηκωθήτε

        Και ξανάλθετε σ’ εμάς

        Τα παιδιά σας θέλ’ ιδήτε

        Πόσο μοιάζουνε με σας.