Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου, Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ. Κοιν. Θ. ΕΚΠΑ)
Μὲ
τὸ κορυφαῖο ἐθνικὸ πρόβλημα τοῦ δημογραφικοῦ εἶχε σκοπὸ νὰ ἀσχοληθεῖ τὸ
1o Πανελλήνιο συνέδριο Γονιμότητας καὶ Ἀναπαραγωγικῆς Αὐτονομίας πού
ἐπρόκειτω νὰ λάβει χώρα στὶς 2 μέ 4 Ἰουλίου. Αὐτὸ τὸ εὐχῆς ἔργο, ποὺ ἡ
διεξαγωγή του χαροποιοῦσε κάθε σώφρονα καὶ καλοπροαίρετο ἄνθρωπο ποὺ
ἀγαπὰ τὸ ἔθνος του, ἀκυρώθηκε λόγω τῶν ἀντιδράσεων μετὰ τὴν προβολὴ τοῦ
διαφημιστικοῦ σπὸτ, οἱ ὁποῖες προήλθαν ἀπὸ ὅλες τὶς κατευθύνσεις καὶ ὅλα
τὰ ἐπίπεδα.
Τὸ σπὸτ παρουσίαζε
μιὰ γυναίκα ἄνω τῶν σαράντα νὰ ἀναλογίζεται τὴν ἡλικία της μὴ ἔχοντας
ἀκόμα ἀποκτήσει παιδί, στὴν ὁποία αὐτὸ πλέον λόγω τῶν φυσικῶν
περιορισμῶν καθίσταται ὅλο καὶ πιὸ δύσκολο σὲ κάθε χρόνο ποὺ περνάει.
Τὰ κρίσιμα σημεῖα στὰ σπὸτ, στὰ ὁποία ἐπικεντρώθηκαν οἱ ἀντιδράσεις,
ἦταν τὸ ἴδιο... τὸ θέμα τοῦ σπὸτ ποὺ
ἀσχολεῖται μόνο μὲ τὴν καθυστέρηση τῆς τεκνογονίας καὶ τοὺς φυσικοὺς
περιορισμοὺς λόγω ἡλικίας καὶ μόνο ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς γυναικός, ὅπως
ἐπίσης καὶ οἱ συγκεκριμένες δύο φράσεις «ἔπρεπε νὰ εἶχα κάνει» καὶ «δὲν
ἤξερες». Πρόκειται βέβαια γιὰ μιὰ φοβερὰ παρεξήγηση ποὺ προήλθε ἀπὸ τὴν
ἐπιλογὴ τοῦ θεματολογίου τοῦ συγκεκριμένου σπότ, τὸ ὁποῖο ἐκφράζει τὴν
ἀληθινὴ προσωπικὴ ἐμπειρία μιὰς δημοσιογράφου.
Ἔτσι,
ναὶ ὑπήρχαν ὅντως καὶ κακοπροαίρετα σχόλια, κάποιων ποὺ τοὺς ἐνοχλεῖ
καθετὶ παραδοσιακὸ καὶ καθετὶ πατριωτικό, καὶ χωρὶς νὰ χάσουν
δευτερόλεπτο νὰ χρησιμοποιήσουν τὸ μυαλό τους γιὰ ἕναν αὐτοέλεγχο,
ἀναρωτώμενοι μήπως ὁ ἄλλος ἔχει κάποιο δίκιο σὲ ὅτι ὑποστηρίζει, ἔστω
καὶ ἀπὸ τὴν πλευρά του μόνο, μήπως ἔχει καὶ αὐτὸς τέλος πάντων κάποιο
δικαίωμα, ἀλλὰ κοπτώμενοι μόνο γιὰ ὅτι θέλουν νὰ εἶναι δικό τους
δικαίωμα, γιὰ ὅτι τοὺς βολεύει καὶ τοὺς «εὐχαριστεῖ», ἅς εἶναι ψέμα, ἄς
εἶναι λάθος, ἀρκεῖ νὰ μὴν τοὺς στεναχωρήσει, νὰ μὴν τοὺς πονέσει,
ἐκσφενδονίζουν τὶς κατακρίσεις τους καὶ τοὺς γνωστοὺς χαρακτηρισμούς
ὅπως «ρατσιστικό, φασιστικό, ὀπισθοδρομικό, σκοταδιστικό, μεσαιωνικό»
κ.τ.λ. σὲ εὐθυγράμμιση μὲ τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ κυρίαρχου συστήματος καὶ
πρὸς ἱκανοποίησή του.
Ὡστόσο
ὑπήρχε καὶ ἕνας μεγάλος ἀριθμὸς σχολίων ποὺ περιείχαν εὔλογες
τοποθετήσεις, καθὼς τὸ σπὸτ, ἐνῶ ἀναφερόταν σὲ ἕνα συνέδριο ποὺ ἀφορὰ
ἕνα πολὺ σοβαρὸ ἐθνικὸ θέμα, τὸ ὁποῖο ὡς ὄφειλε θὰ τὸ προσέγγιζε
ἐπισταμένως πολύπλευρα, ὡστόσο αὐτὸ παρουσίαζε οὐσιαστικὰ τὴν
συγκεκριμένη ἱστορία τῆς ζωῆς μιὰς γυναίκας (τῆς δημοσιογράφου δηλαδὴ
ποὺ ἔγραψε τὸ κείμενο), καὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἡ ἴδια ἐρμηνεύει αὐτὸ ποὺ
τῆς συνέβη, ποὺ δὲν εἶναι παρὰ μιὰ ὑποκειμενικὴ ὄψη τοῦ θέματος ἀνάμεσα
στὶς πάρα πολλές ἄλλες σχετικὲς περιπτώσεις ποὺ ὑπάρχουν καὶ δι’ αὐτῶν
ὁδηγεῖται στὸ ἀδιέξοδο τοῦ δημογραφικοῦ ἡ πατρίδα μας.
Ἡ
δημοσιογράφος λοιπὸν θεωρεῖ ὅτι «ἔπρεπε» νὰ εἶχε κάνει κάτι διαφορετικὸ
στὴν ζωή της. Προφανῶς πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸ «ἔπρεπε» δὲν ὑπάρχει κάποια
ἐπιβολὴ ἀπὸ κάποιον ἤ κάποια καταπάτηση δικαιώματος, ὅπως νομίζουν
πολλοί, ἀλλὰ ἡ προσωπικὴ ἐλεύθερη ἐπιλογὴ τῆς ἴδιας. Αὐτὸ τελικὰ ἤθελε
καὶ γι’ αὐτὸ «ἔπρεπε». Παρακάτω ἐπίσης τὸ «δὲν ἤξερες», ὡς αἰτιολόγηση
τοῦ γιατὶ δὲν συνέβη αὐτὸ ποὺ ἤθελε, ἐπίσης εἶναι μιὰ ὑποκειμενικὴ
ἐρμηνεία γιὰ τὴν συγκεκριμένη γυναίκα καὶ ἴσως καὶ γιὰ κάποιες ἄλλες.
Εἶναι δυνατὸν νὰ γενικοποιήσει κανεῖς, καὶ μάλιστα οἱ διοργανωτὲς τοῦ
συνεδρίου, ὅτι ὁ λόγος τῆς ὑπογεννητικότητας στὴν Ἑλλάδα εἶναι ὅτι δὲν
γνωρίζουν οἱ γυναίκες τοὺς φυσικοὺς περιορισμοὺς τῆς ἡλικίας στὸ θέμα
τῆς γονιμότητάς τους; Μπορεί νὰ μὴν γνωρίζουν πολλὰ ἄλλα πράγματα
σχετικὰ μὲ τὸ θέμα τοῦ συνεδρίου, ἀλλὰ αὐτὸ τὸ γνωρίζουν, ἔστω μόνο καὶ
ἀπὸ τὶς συζητήσεις μεταξύ τους (κατ’ ἀρχὴν μὲ τὶς μητέρες τους). Πῶς τὸ
ἐννοεῖ ἡ δημοσιογράφος τὸ «δὲν ἤξερες», δὲν μποροῦμε νὰ τὸ γνωρίζουμε,
αὐτὸ εἶναι ἕνα προσωπικό της θέμα, πάντως ὅπως καὶ νὰ ἔχει ἡ μὴ γνώση
τοῦ φυσικοῦ περιορισμοῦ τῆς ἡλικίας δὲν εἶναι λόγος τῆς
ὑπογεννητικότητας.
Ἡ
βασικὴ ἀδυναμία τοῦ σπὸτ εἶναι ὅτι παρουσιάζει τὸ θέμα μόνο ἀπὸ τὴν
πλευρὰ τῶν γυναικῶν. Συγκεκριμένα στὸ θέμα τῆς καθυστέρησης τῆς
τεκνογονίας καὶ δημιουργίας οἰκογένειας, φυσικὰ εξίσου ὑπεύθυνοι εἶναι
καὶ οἱ ἄντρες. Ὅταν γενικῶς καλλιεργεῖται αὐτὴ ἡ νοοτροπία τοῦ «νὰ βρῶ
μιὰ καλύτερη δουλειά» ἤ «νὰ ζήσω πρώτα τὴν ζωή μου» καὶ οἱ ἄνθρωποι
καθυστεροῦν νὰ θελήσουν νὰ δημιουργήσουν οἰκογένεια, σὲ αὐτὸ
συμπαρασέρνουν καὶ οἱ ἄντρες τὶς γυναίκες καὶ οἱ γυναίκες τοὺς ἄνδρες.
Ἔχουν δίκιο λοιπὸν ὡς πρὸς τὴν μεροληψία τοῦ σπὸτ σὲ αὐτὸ οἱ σχολιαστές,
ἡ ὁποία ἔγινε ἀπὸ κατὰ λάθος κακὴ ἐπιλογὴ τῶν διοργανωτῶν, ποὺ
ἐνέκριναν νὰ παρουσιάσουν τὸ προσωπικὸ βίωμα τῆς δημοσιογράφου.
Ἐπίσης
οἱ σχολιαστὲς ἀναφέρθηκαν ἐπίμονα καὶ στὸ οἰκονομικὸ πρόβλημα, ποὺ
βρίσκεται πίσω ἀπὸ τὸ δημογραφικό, καὶ μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ὡς μιὰ βάσιμη
ἐξήγηση, γιατὶ οἱ ἄνθρωποι καθυστεροῦν νὰ δημιουργήσουν οἰκογένεια
λέγοντας «πρώτα νὰ βρῶ μιὰ καλύτερη δουλειά» (ἢ γιὰ πολλοὺς ἁπλὰ «νὰ βρῶ
δουλειά»). Καὶ ἐδῶ βρίσκεται ἡ ἐγκληματικὴ εὐθύνη τῆς Πολιτείας, ποὺ
ἔχει μειώσει ὑπερβολικὰ τοὺς μισθούς καὶ αὐξήσει τοὺς φόρους, ρίχνοντας
πολὺ τὸ βιοτικὸ ἐπίπεδο στὰ ὅρια τῆς ἀνέχειας, ἔχοντας παράλληλα
πετσοκόψει τὰ ἐπιδόματα τῶν τέκνων. Καὶ ἀντὶ νὰ φροντίσει νὰ ταΐσει τὰ
Ἑλληνόπουλα, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ ἔρθουν καὶ ἄλλα στὸν κόσμο, καὶ νὰ τοὺς
δώσει ἀργότερα καὶ δουλειὲς γιὰ νὰ μὴν φεύγουν στὸ ἐξωτερικό, μπάζει καὶ
ταΐζει ξένους καὶ τὰ παιδιά τους. Καὶ στὸ τέλος ἀκοῦμε καὶ ἀπὸ ὑψηλὰ
ἱστάμενα πρόσωπα (ὅπως τὴν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας) καὶ τὰ ρέστα: τοὺς
ξένους ποὺ κρατοὺν καὶ τοὺς ταΐζουν (ἀντὶ γιὰ τὰ Ἑλληνόπουλα ποὺ τοὺς
κόβουν τὰ ἐπιδόματα καὶ τὰ διώχνουν ἔξω, ἀφοῦ τὰ ἀφήνουν ἄνεργα), αὐτοὺς
θεωροῦν τὴν λύση τοῦ δημογραφικοῦ, ποὺ θὰ ἀναπληρώσουν τὸν ἐλλείποντα
πληθυσμὸ τῆς Ἑλλάδας. Βέβαια, ἄν ἡ Πολιτεία ἄλλαζε στάση ἀπέναντι στὴν
οἰκογένεια καὶ τὴν ἐνίσχυε οἰκονομικά, δὲν θὰ ἄλλαζαν ὅλα μὲ μιὰς πρὸς
τὸ καλύτερο γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ἑλλάδας;
Ὡστόσο
ὑπάρχει μιὰ ἄλλη πολὺ σοβαρὴ καὶ οὐσιαστικὴ παράμετρος στὸ θέμα τῆς
ὑπογεννητικότητας ποὺ δὲν εἴδαμε κανένα σχολιαστὴ νὰ ἀναφερθεῖ καὶ
ἀναρωτιώμαστε ἄν θὰ ἐξεταζόταν στὸ σχετικὸ συνέδριο. Ἔγινε μεγάλη
συζήτηση λοιπὸν μὲ τὸ ὅτι μιὰ γυναίκα ἤ ἕνας ἄνδρας στὴν ἐποχή μας
συνηθίζεται νὰ ἀργοὺν νὰ ἀποφασίσουν νὰ δημιουργήσουν οἰκογένεια καὶ
αὐτὸ ὅταν θελήσουν νὰ ἀποκτήσουν παιδιά μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει πρόβλημα.
Κανεῖς ὅμως δὲν ἀσχολήθηκε μὲ τὸ πῶς περνάν ὅλο τὸν προηγούμενο καιρό,
μέχρι νὰ νιώσουν ἕτοιμοι γιὰ τεκνοποιία. Καθῶς βέβαια ἡ ἐγκράτεια στὴν
ἐποχή μας εἶναι κάτι δυσεύρετο, οἱ περισσότεροι ἔχουν σχέσεις σταθερές
καὶ μακροχρόνιες ἤ πολλές διαδοχικές, ἐνῶ ὑπάρχουν καὶ κάποιοι λίγοι ποὺ
παντρεύονται, ἀλλὰ ἀποφεύγουν νὰ κάνουν παιδιά (γιὰ οἰκονομικοὺς ἤ
ἄλλους λόγους). Μὲ ἄλλα λόγια, μπορεῖ νὰ μὴν τεκνοποιοῦν, ἀλλὰ
σεξουαλικὴ ζωὴ ἔχουν, καὶ ἐπομένως χρησιμοποιοῦν μεθόδους ἀντισύλληψης.
Ἀλλὰ ἐπειδὴ αὐτὲς ποτὲ δὲν εἶναι ἀπόλυτα ἀσφαλεῖς, ἐκτὸς τοῦ ὅτι
γίνονται καὶ λάθη, τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι οἱ ἀνεπιθύμητες ἐγκυμοσύνες. Καὶ
γιὰ νὰ μὴν τὰ πολυλογοῦμε, ἐπειδὴ ἀκόμα δὲν ἔχουμε καλὴ δουλειά, ἀκόμα
δὲν εἴμαστε ἕτοιμοι, ὁ σύντροφος μας δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ θέλαμε νὰ
κάνουμε μαζί του οἰκογένεια, κ.λ.π κ.λ.π, ἡ «λύση» ποὺ μᾶς μένει εἶναι
μία: ἜΚΤΡΩΣΗ.
Ὁπότε
γιὰ ποιὰ ὑπογεννητικότητα μιλάμε λόγω ἡλικίας ἤ γιὰ αὐτὴ λόγω ἐπιπλοκῶν
τῶν ἐκτρώσεων; Ἕνα μικρὸ ποσοστὸ τῶν γυναικῶν ποὺ ἔχουν προβεῖ σὲ αὐτὴν
τὴν πράξη ἔστω μόνο μιὰ φορά μένουν στεῖρες (πολὺ πιθανότερα συμβαίνει
ἄν τὸ ἐπαναλάβουν περισσότερες φορές), ἐνῶ ἕνα ἄλλο ποσοστὸ συναντοῦν
ἤπιες ἤ σοβαρὲς ἐπιπλοκὲς κατὰ τὴν διάρκεια μιὰς μέλλουσας ἐγκυμοσύνης
τους. Τὸ πραγματικὸ πρόβλημα εἶναι ἡ δυσκολία σύλληψης μὲ ἤ χωρὶς
ὑπαιτιότητα τῆς γυναίκας ἤ τοῦ ἀνδρὸς, ἤ τὸ ὅτι χιλιάδες Ἕλληνες γονεῖς
ἔχουν πάρει ἔστω καὶ μιὰ φορὰ τὴν ἀπόφαση νὰ διακόψουν τὸ νήμα τῆς ζωῆς
τοῦ παιδιοῦ τους κατὰ τὴν κυοφορία του; Τὰ πραγματικὰ νούμερα τῶν
ἐκτρώσεων στὴν Ἑλλάδα ἀνὰ ἔτος κυμαίνονται σὲ ἑκατοντάδες χιλιάδες. Ἄν
ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἀδικημένα παιδιὰ ἄφηναν οἱ γονεῖς τους νὰ γεννηθοῦν μόνο οἱ
πρῶτες ἑκατὸ χιλιάδες, αὐτόματα θὰ λυνόταν τὸ δημογραφικό.
Ἡ
ἱστορία τοῦ σοβαροῦ δημογραφικοῦ προβλήματος ἀρχίζει τὴν δεκαετία τοῦ
80, τότε ποὺ νομιμοποιήθηκαν οἱ ἐκτρώσεις, καὶ ἡ πορεία τους εἶναι
ἔκτοτε παράλληλη. Γιὰ ποιὰ ὑπογεννητικότητα μιλάμε; Οἱ Ἕλληνες καὶ οἱ
Ἑλληνίδες δὲν ἔχουν πρόβλημα γονιμότητας, μιὰ χαρὰ συλλαμβάνουν στὴν
μεγάλη πλειοψηφία τους, ἀλλὰ πολλοὶ δυστυχῶς δὲν ἀφήνουν τὰ παιδιὰ ποὺ
συλλαμβάνουν νὰ ζήσουν, γιατὶ δὲν τελείωσαν τὸ σχολεῖο, γιατὶ δὲν
τελείωσαν τὸ πανεπιστήμιο, γιατὶ δὲν βρήκαν ἀκόμη μιὰ καλὴ δουλειά,
γιατὶ συνέλαβαν μὲ ἐφήμερο σύντροφο, γιατὶ δὲν θέλει τὸ παιδὶ ὁ
σύντροφός τους, γιατὶ τοὺς ἐγκατέλειψε ὁ σύντροφός τους, γιατὶ τὶ θὰ πεῖ
ὁ κόσμος γιὰ τὸ ἐξώγαμο, γιατὶ ἁπλὰ δὲν εἶναι ἀκόμα ἕτοιμοι νὰ
θυσιάσουν κάτι ἀπὸ τὸν χρόνο τους, ἀπὸ τὰ θέλω τους, γιατί, γιατί,
γιατί…Τὶ ὅμορφα θὰ ἦταν ἄν ὅσοι δὲν ἤθελαν τὸ παιδί τους, τὸ ἄφηναν
τουλάχιστον νὰ κρατήσει τὴν ζωὴ ποὺ τοῦ ἔδωσαν, χωρὶς νὰ τοῦ τὴν
ξαναφαιρέσουν ἄσπλαχνα, γιατὶ εἶναι πολὺ πικρὸ πράγματι νὰ ἀφαιρεῖς
βίαια τοῦ ἄλλου τὸ δῶρο ποὺ ἐσὺ ὁ ἴδιος τοῦ χάρησες, καὶ ἄς τὸ
ἐμπιστεύονταν στὰ χέρια κάποιων νὰ τὸ ἀναθρέψουν ποὺ ὅντως
ἀντιμετωπίζουν προβλήματα ὑπογεννητικότητας καὶ δὲν μποροῦν μόνοι τους
νὰ ἀποκτήσουν αὐτὸ ποὺ λαχταροῦν. Γιατὶ καὶ στὴν ζούγκλα ἀκόμα, τὰ ζώα
δὲν σκοτώνουν τὰ ἴδια τὰ παιδιά τους, ἀλλὰ πολλές φορὲς τυχαίνει νὰ
μεγαλώνουν καὶ παιδιὰ ἄλλων ζώων.
