Τὸ συνοδικὸν σύστημα ἔχει καταρρεύσει!
Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Κατραμάδος
Τὸ συνοδικὸν σύστημα ἀποτελεῖ πλέον ἕνα μῦθον καὶ ὄχι μία πραγματικότητα! Τὸν ἐπικαλοῦνται εἰς τοὺς λόγους τους Ἱεράρχαι μόνον, διὰ νὰ δημιουργῆται ἡ ἐντύπωσις ὅτι τὸ ἐκκλησιαστικὸν πολίτευμα διοικήσεως ὑπάρχει καὶ λειτουργεῖ, ἐνῶ ἤδη ἔχουν ἀποδεχθῆ τὴν κατάργησίν του.
Ἤδη εἰς τὴν Σύνοδον τοῦ Κολυμβαρίου ἀπηγορεύθη ἡ συμμετοχὴ ὅλων τῶν Ἱεραρχῶν. Ὁ δὲ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου διαπράττων μεγίστην ἀντικανονικότητα ὑποκατέστησε διὰ τῆς ὑπογραφῆς του τοὺς Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι ἠρνοῦντο νὰ ὑπογράψουν. Ἠκολούθησε τὸ «Οὐκρανικόν», ὅπου ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας παρέκαμψε τὴν Ἱεραρχίαν του καὶ ἀπεφάσισε μόνος νὰ ἔλθη εἰς κοινωνίαν μὲ τὸν ψευδοκιέβου Ἐπιφάνιον! Εἰς τὴν Ἑλλάδα δὲν ἐπετράπη εἰς τὴν Ἱεραρχίαν διεξαγωγὴ ψηφοφορίας. Ἔπειτα, μὲ ἀφορμὴν τὴν ἐπιδημίαν, ἡ ΔΙΣ ἀνέλαβε τὰ ἡνία διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος παροπλίζουσα τὴν Ἱεραρχίαν, ποὺ οὔτε μέσῳ τηλεδιασκέψεως δὲν ζητεῖται ἡ γνώμη της, ἐνῶ Μητροπόλεις παραμένουν ἀποίμαντοι πέραν τοῦ ὁριζομένου ὑπὸ τῶν Ἱ. Κανόνων ὁρίου.
Τὸν ρυθμόν… ἀποδιοργανώσεως «συντονίζει» τὸ Πατριαρχεῖον Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ πρὸ πολλοῦ λειτουργεῖ παπικώτερα τοῦ παπισμοῦ! Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὄχι μόνον δὲν συγκαλεῖ ποτὲ Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας, ὅπου ἕκαστος Ἱεράρχης δύναται νὰ μετέχη μὲ λόγον καὶ ψῆφον ἰσότιμον, ἀλλὰ ἔχει ὁδηγήσει τὸ Ἀρχιερατικὸν «ἀξίωμα» εἰς ἔσχατον βαθμὸν ἀπαξιώσεως, ἐξαιτίας τόσον τῶν προσώπων ποὺ προάγονται (οἰκουμενισταὶ) ὅσον καὶ τῶν ἀντικανονικῶν κατ’ ὄνομα μόνον ἐκλογῶν.
Βιομηχανία ἐκλογῶν!
Ἂς παρακολουθήσωμεν ἐν συνόψει ἀπὸ πέρυσι τὸν Ἰούνιον ἕως τὸν τρέχοντα Μάϊον τὰς φαναριωτικάς ἀποφάσεις σχετικῶς μὲ τοὺς Ἐπισκόπους.
Τὴν 23ην Ἰουνίου 2020 ἐξελέγη βοηθὸς τοῦ Μητροπολίτου Χαλκηδόνος κ. Ἀθανασίου ὁ Ἀρχιμ. Σμάραγδος Καραγιαννίδης ὡς Ἐπίσκοπος Δαφνουσίας, ἐνῶ βοηθὸς τοῦ Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου, ὁ Ἀρχιμ. Ἐμμανουὴλ Σφιάτκος ὡς Ἐπίσκοπος Χριστουπόλεως.
Τὴν 6ην Ὀκτωβρίου 2020 ὁ Ἀρχιμ. Μιχαὴλ Ἀνισένκο ἐκλέγεται Ἐπίσκοπος Κομάνων, διὰ νὰ ὑπηρετῆ εἰς τὸ Πατριαρχικὸν Σταυροπήγιον τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου εἰς Κίεβον. Ἐπίσης, διὰ τὴν Ἀμερικὴν ἐξελέγησαν ὁ Ἀρχιμ. Σπυρίδων Κέζιος ὡς Ἐπίσκοπος Ἀμάστριδος, ὁ Ἀρχιμ. Τιμόθεος Μπακάκος ὡς Ἐπίσκοπος Ἑξαμιλίου (βοηθὸς τοῦ Μητροπολίτου Σικάγου) καὶ ὁ Ἀρχιμ. Ἰωάννης Κωνσταντίνου ὡς Ἐπίσκοπος Φωκαίας (βοηθὸς τοῦ Μητροπολίτου Ἁγίου Φραγκίσκου).
Τὴν 8ην Ὀκτωβρίου 2020 ἐτέθη εἰς ἑξάμηνον ἀργίαν ὁ Μητροπολίτης Βοστώνης Μεθόδιος καὶ μετετέθη ὁ Μητροπολίτης Νέας Ἰερσέης κ. Εὐάγγελος εἰς τὴν Μητρόπολιν Σάρδεων.
Τὴν 14ην Ἰανουαρίου 2021 ἐξελέγη Μητροπολίτης Ἰταλίας ὁ ἕως τότε Μητροπολίτης Ἱσπανίας καὶ Πορτογαλίας κ. Πολύκαρπος, ἐνῶ εἰς τὴν κενωθεῖσαν Μητρόπολιν ἐξελέγη ὁ Ἀρχιμ. Βησσαρίων Κομζιᾶς. Ἐπίσης, βοηθὸς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Θυατείρων ἐξελέγη ὁ Μητροπολίτης Κολωνείας (Μικρᾶς Ἀσίας) κ. Ἀθανάσιος μὲ τὸν τίτλον «Ἐπίσκοπος Τροπαίου» καὶ τὴν αἰτιολόγησιν εἰς τὸ ἐπίσημον ἀνακοινωθὲν ὅτι αὐτὴ ἡ ἐκλογὴ-διορισμὸς ἐγένετο «εἰς ἐπιβράβευσιν τῆς μακροχρονίου διακονίας αὐτοῦ»!
Τὴν 16ην Φεβρουαρίου 2021 ἐκηρύχθη ἔκπτωτος ὁ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος κ. Ἀθανάσιος καὶ ἐξελέγη εἰς τὴν θέσιν αὐτοῦ ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Ἐμμανουὴλ Ἀδαμάκης. Τὴν αὐτὴν ἡμέραν ὁ Ἐπίσκοπος Ἀβύδου κ. Κύριλλος Κατερέλος ἐξελέγη Μητροπολίτης Κρήνης (Μικρᾶς Ἀσίας) καὶ ἀνέλαβε καὶ τὴν ποιμαντικὴν εὐθύνην τῆς Μάλτας ὡς «Ἔξαρχος Μελίτης»! Παραλλήλως, διὰ τὴν Ἀρχιεπισκοπὴν Θυατείρων ἐξελέγησαν δύο ἀκόμη βοηθοί, ὁ Ἀρχιμ. Ραφαὴλ Παβούρης ὡς Ἐπίσκοπος Ἰλίου καὶ ὁ Ἀρχιμ. Ἰάκωβος Σάββα ὡς Ἐπίσκοπος Κλαυδιουπόλεως.
Τὴν 19ην Μαΐου 2021 ἐξελέγη ὁ τιτουλάριος Ἐπίσκοπος Κρατείας κ. Ἀνδρέας ὡς Ἐπίσκοπος Τορόντο, ἀποδιδομένου εἰς αὐτόν πλέον ποίμνιον. Ἐξελέγησαν ἐπίσης ὁ Ἀρχιμ. Ἀμβρόσιος Κουτσουρίδης «Ἐπίσκοπος Ἀργυρουπόλεως» (βοηθὸς τοῦ Μητροπολίτου Γερμανίας) καὶ ὁ Ἀρχιμ. Ἀθηναγόρας Ζηλιασκόπουλος «Ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ» (βοηθὸς τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ παραχωρούμενος εἰς τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀμερικῆς!). Μάλιστα «οἱ Θεοφιλέστατοι Ἐψηφισμένοι Ἐπίσκοποι Ἀργυρουπόλεως καὶ Ναζιανζοῦ ἐτέλεσαν ἑκάτερος αὐθημερὸν τὸ Μικρὸν καὶ τὸ Μέγα Μήνυμα αὐτοῦ καὶ ἐδέχθησαν τὰ συγχαρητήρια τοῦ Παναγιωτάτου, τῶν ἁγίων Ἀρχιερέων καὶ τῶν μελῶν τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, οἱ ὁποῖοι ηὐχήθησαν εἰς αὐτοὺς εὔορκον Ἀρχιερατικὴν διακονίαν».
Τὸ ἄκρον ἄωτον τῆς αὐθαιρεσίας!
Μόνον εἰς ἕνα ἔτος ἐξελέγησαν 11 «Ἐπίσκοποι» ἄνευ ποιμνίου! Φαίνεται ὅτι, ἐνῶ δὲν ὑπάρχουν ἱερεῖς διὰ τὰς ἐνορίας, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκην ἀπὸ Ἐπισκόπους! Μακάρι, νὰ εἶχε, διότι ἂν ὄντως εἶχε τότε θὰ ἐξέλεγαν Ἐπισκόπους νὰ ποιμάνουν ποίμνιον καὶ ὄχι Ἐπισκόπους, ποὺ νὰ φέρουν διακοσμητικοὺς τίτλους… Ἄλλοι μάλιστα Ἐπίσκοποι τιμωροῦνται ἄνευ οἱασδήποτε διαδικασίας, ἀπολογίας, μαρτύρων, δυνατότητος ὑπερασπίσεως, ἀλλὰ καὶ ἐφέσεως εἰς δεύτερον βαθμόν! Ὅλα κατὰ παράβασιν τῶν Ἱ. Κανόνων ἀλλὰ καὶ τῆς ἀνθρωπιᾶς!
Θὰ ἦτο διὰ γέλωτας, ἂν δὲν ἦτο λίαν τραγικόν, ὅτι σωρεία ἐκλογῶν γίνεται ὡς «ἐπιβράβευσις τῆς μακροχρονίου διακονίας» τοῦ τάδε ἢ τοῦ δεῖνα, δηλ. τὸ Ἐπισκοπικὸν «ἀξίωμα» ἀποτελεῖ «παράσημον» ἱκανοποιήσεως φιλοδοξιῶν τοῦ ὑποψηφίου ἢ ἀπαιτήσεων τοῦ ἐκλέκτορος! Τοὺς ἰδίους λόγους ὑπηρετοῦν καὶ αἱ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΑΙ μεταθέσεις Ἱεραρχῶν εἰς καλυτέραν ἢ χειροτέραν Ἐπαρχίαν. Οἱ «δυστυχεῖς» Μητροπολῖται Νέας Ἰερσέης, Χαλκηδόνος καί… ὁπωσδήποτε ὁ Γαλλίας, πραγματικὰ καὶ οὐσιαστικὰ ΕΞΕΘΡΟΝΙΣΘΗΣΑΝ. Ἐξευτελίσθησαν ἄνευ διαμαρτυρίας ὡς «ἀμνοὶ ἐπὶ σφαγήν», ἄνευ διαδικασίας, δίκης, πρωτοβαθμίου καὶ δευτεροβαθμίου, «Παπικῷ Δικαίῳ». Ἐνῶ οἱ Ἱ. Κανόνες ἀπαγορεύουν ρητῶς τὸ «μεταθετόν», ὅπως βεβαίως καὶ τοὺς «τιτουλαρίους Ἐπισκόπους», ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ οἱ ὁμόφρονές του, παραβαίνουν κατὰ συρροὴν αὐτούς, θέτοντες τὰς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Πατέρων ὑποπόδιον τῶν ποδῶν των. Μόνον κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον εἶναι δυνατόν νὰ ὑπηρετοῦνται τὰ ἀνόσια ἐξουσιαστικὰ παίγνια τοῦ Φαναρίου.
Μάλιστα, τὸ ἀνακοινωθὲν τῶν τελευταίων ἐκλογῶν ἀποτελεῖ μνημεῖον καταστρατηγήσεως κάθε Ἱ. Κανόνος, ἀλλὰ καὶ διαζυγίου μὲ τὴν λογικήν! Τέσσερα εἶναι τὰ ἐπίμαχα σημεῖα: Ἀρχικῶς ἀναφέρει ὅτι αἱ ἐκλογαὶ τῶν συγκεκριμένων ἔγιναν «εἰσηγήσει τῆς Α. Θ. Παναγιότητος»! Τί ἕτερον σημαίνει αὐτὸ παρὰ ὅτι ἔγιναν καθ’ ὑπόδειξιν; Τὸ διαπιστώνει αὐτὸ κανεὶς ἀπὸ τὴν ἔλλειψιν τριπροσώπου ἢ ἄλλων ὑποψηφιοτήτων! Ὁ Πατριάρχης ἀποφασίζει καὶ οἱ ὑπόλοιποι πειθαρχοῦν, διὰ νὰ μὴν εὑρεθοῦν… μὲ δυσμενῆ μετάθεσιν! Ἆραγε, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα περιμένει τὴν «εἰσήγησιν» τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου ἢ συνομιλεῖ μόνον μὲ αὐτὸν καὶ τοῦ ἀποκαλύπτει τὸν ἐκλεκτόν;…
Δεύτερον σημεῖον, ὅτι «ἐξελέγησαν παμψηφεὶ» ἢ ὡς γράφεται καὶ εἰς τὰ ἕτερα ἀνακοινωθέντα: «Ἅπασαι αἱ ὡς ἄνω ἐκλογαὶ ἐγένοντο ὁμοφώνως καὶ παμψηφεί»! Ἂν ἐξετάση κανεὶς τὴν ἱστορίαν τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, θὰ παρατηρήση ὅτι ἀκόμη καὶ ἐκεῖ ὑπῆρχαν διαφωνίαι. Μήπως καὶ σήμερα εἰς ποίαν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν δὲν ὑπάρχουν διαφωνίαι; Μόνον εἰς τὸ «Σιδηροῦν παραπέτασμα» ἦσαν αἱ ἀποφάσεις «ὁμοφώνως καὶ παμψηφεί»…
Τρίτον σημεῖον εἶναι ὅτι οἱ ἐψηφισμένοι «ἐτέλεσαν αὐθημερὸν τὸ Μικρὸν Μήνυμα ἐνώπιον τοῦ Πατριάρχου καὶ τῶν ἁγίων Συνοδικῶν Παρέδρων». Πῶς ἦσαν παρόντες οἱ ἐψηφισμένοι, ἂν δὲν ἐγνώριζον τὸ ἀποτέλεσμα ἐκ τῶν προτέρων; Πῶς ἐγκατέλειψαν τὴν διακονίαν τους εἰς ΗΠΑ καὶ Γερμανίαν, ἐὰν δὲν ὑπῆρχεν ἡ βεβαιότης ὅτι θὰ ἐκλεγοῦν; Πῶς δὲν εὑρίσκοντο εἰς τὸ Φανάρι καὶ ἑκατοντάδες ἕτεροι «συνυποψήφιοι» Ἀρχιμανδρῖται, ἀλλὰ μόνοι αὐτοὶ οἱ συγκεκριμένοι, πού ἐξελέγησαν;
Τέταρτον σημεῖον, εἶναι ἡ κατακλείς, εἰς τὴν ὁποίαν ἀναφέρεται ὅτι ηὐχήθησαν ὅλοι εἰς τοὺς νεοεκλεγέντας «εὔορκον Ἀρχιερατικὴν διακονίαν»… Πρόκειται περὶ σχιζοφρενίας! Εἰς ποῖον ὡρκίσθησαν; Ἂν ὡρκίσθησαν εἰς τὸν Θεόν, τότε Τὸν ἐμπαίζουν, ἀφοῦ τὴν ἰδίαν αὐτὴν στιγμὴν ἀρνοῦνται τὰς παρακαταθήκας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας σχετικῶς μὲ τὴν Ἀρχιερωσύνην. Ἂν πάλιν, ἔδωσαν ὅρκον γονυπετεῖς εἰς τὸν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον, τότε αὐτὸ ἀποτελεῖ τελετουργικὸν ποὺ ἐφαρμόζουν οἱ μασόνοι καὶ ἑπομένως εἶναι ἔργον ποὺ ἀντιστρατεύεται τὴν Ἐκκλησίαν.
Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τί ἀποκομίζει ἀκόμη καὶ ἕνας ἄσχετος μὲ τὰ ἐκκλησιαστικά; Δὲν θὰ θεωρήση ὅτι πρόκειται διὰ ἐκλογάς παρωδίαν; Ἂν δὲν εἶναι «σκηνοθετημένη» ἡ διαδικασία, τότε τί εἶναι; Ἀπορεῖ ὅμως κανεὶς μὲ τὴν συνείδησιν τῶν ἐκλεγέντων… Πῶς δέχεται κανεὶς νὰ μὴ τὸν ἐκλέξη ἡ ὁλομέλεια τῆς Ἱεραρχίας, ἀλλὰ μία ἀντικανονικὰ διορισμένη, ἄνευ κριτηρίων, συνάθροισις πού ἀποκαλεῖται «σύνοδος»; Πῶς συγκατατίθεται νὰ γίνη «μαριονέττα», καθὼς ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν μὲ «φιρμάνι» τοῦ «Πάπα τῆς Ἀνατολῆς» εἶναι δυνατόν νὰ μετατεθῆ ὅπου γῆς ἢ νὰ παυθῆ ἀπὸ τὴν Ἐπαρχίαν του; Πῶς δὲν τὸν τύπτουν αἱ ἐρινύες, ἐφόσον ὁ ἴδιος ἀλλοτριώνει τὴν Ἀρχιερωσύνην, γενόμενος ποιμὴν ἄνευ ποιμνίου, δηλ. ψευδεπίσκοπος; Πῶς ἀναλαμβάνει νὰ καταστῆ καὶ αὐτὸς συντελεστὴς εἰς ἑπόμενα ἱεροκανονικὰ «ἐγκλήματα», γενόμενος μέλος αὐτῆς τῆς κατευθυνομένης «συνόδου»; Πῶς ψεύδεται ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὁρκιζόμενος νὰ τηρῆ τοὺς Ἱ. Κανόνας, ἐνῶ τοὺς ἔχει ἤδη καταπατήσει;
Τί νὰ ἀναμένωμε ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς Ἐπισκόπους; Νὰ διαφυλάξουν τὰ δόγματα; Ἑπομένως, τὸ ζήτημα τῆς τηρήσεως τῶν Ἱ. Κανόνων δὲν ἔχει ἀμέσους δογματικάς ἐπιπτώσεις; Μήπως Δόγματα καὶ Ἱ. Κανόνες, δηλ. «ὀρθοδοξία» καὶ «ὀρθοπραξία», δὲν ἀποτελοῦν τὰς δύο ὄψεις τῆς πίστεως; Ὅταν αὐτοὶ οἱ ἐκλεγέντες φρονοῦν «πλανεμένα» ὅτι ὑπεράνω τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων εἶναι ἡ «εἰσήγησις» τοῦ Πατριάρχου πού τοὺς ἀνέδειξεν ἀντικανονικῶς δὲν πίπτουν εἰς «κακοδοξίαν»;
Αἱ συνέπειαι μᾶς ἀφοροῦν ὅλους
Μήπως πρόκειται διὰ καθαρῶς «ἐσωτερικὴν» ἐκκλησιαστικὴν διαδικασίαν, ἡ ἐκλογὴ Ἐπισκόπων εἰς τὸ Φανάρι, μὲ τὴν ὁποίαν δὲν πρέπει νὰ ἀσχολούμεθα; Ἀπεναντίας, μᾶς ἀφορᾶ ἄμεσα! Ἂς ἀναρωτηθῆ κανείς: ποῖος ποιμαίνει τὴν ἑλληνικὴν ὁμογένειαν εἰς Εὐρώπην, ΗΠΑ, Αὐστραλίαν κ.ἄ.; Ποῖος κρατεῖ διεσπασμένην τὴν ἐκκλησιαστικὴν διοίκησιν τῆς Ἑλλάδος καὶ ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν, ὅπως διήρεσε τὴν Οὐκρανίαν, δύναται νὰ «κατατεμαχίση» τὴν Ἑλλάδα; Ποῖος ἑτοιμάζεται νὰ δώση αὐτοκεφαλίαν εἰς τὴν «Μακεδονικὴν Ἐκκλησίαν»; Ποῖος ἐδημιούργησε Πανορθόδοξον σχίσμα, ἀναγνωρίζων ἀχειροτονήτους ὡς κανονικούς; Ποῖος ἐξομοιώνει τὴν κανονικὴν ἱερωσύνην μὲ τὴν ἀνύπαρκτον;
Αὐτοὶ εἶναι οἱ λόγοι, διὰ τοὺς ὁποίους χρειάζεται ἀνάταξις τοῦ συνοδικοῦ συστήματος. Οἱ πιστοί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὀφείλουν νὰ τὸ ἀντιληφθοῦν αὐτὸ, πρὶν καταλήξη καὶ εἰς τὴν πατρίδα μας νὰ ἔχωμεν «ἑνὸς ἀνδρὸς ἀρχήν», ὁ ὁποῖος θὰ ὑποτάσση εἰς τὸν ἑκάστοτε Πρωθυπουργὸν τὴν Ἐκκλησίαν. Τὸ αἴτημα «ψήφῳ κλήρου καὶ λαοῦ», ποὺ ἐκφράζει τὴν γνησίαν ἔννοιαν τῆς συνοδικότητος, εἶναι πάντοτε ἐπίκαιρον, διότι ὅσον ἡ Ἱεραρχία ἀπομονώνεται, ὡς νὰ ἦτο κλειστὴ «κάστα», τόσον ὁδηγεῖται πρὸς τὴν καθιέρωσιν ἑνὸς μονάρχου εἰς τοὺς κόλπους της. Ἡ εἰκὼν τοῦ μέλλοντος εἶναι ὁρατὴ εἰς αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν εἰς τὸ Φανάρι: ἄνευ ποιμνίου, ὅλα ἐπιτρέπονται! Μήπως τὴν αὐτὴν συμπεριφορὰν δὲν ἐπέδειξε μὲ κλειστοὺς ἱ. ναοὺς (δηλ. ἀπουσία ποιμνίου) ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος;
Ορθόδοξος Τύπος
