ο (κ.) Μαγιορκίνης ως νέος βούδας...
Σήμερα, όμως, δεν υπάρχουν προφήτες, αλλά κράχτες, οι οποίοι συμπεριφέρονται ως μεταμφιεσμένοι προφήτες.
Εξάλλου ζούμε στην εποχή της υλοποίηση των παλαιών προφητειών.
Ο κ. Μαγιορκίνης προφητεύει τέταρτο "κύμα πανδημίας", διατυπώνοντας την ακόλουθη πρόταση: «Ή επιταχύνουμε τον εμβολιασμό και βγάζουμε τις μάσκες ή θα έλθουμε ενώπιον τέταρτου κύματος της πανδημίας». Ο διαζευκτικός τρόπος με τον οποίο είναι διατυπωμένη η φράση αυτή (ή γίνεται το Χ ή γίνεται το Ψ) παρουσιάζει μεγάλο ποινικό ενδιαφέρον:
Στο Ποινικό Δίκαιο η προειδοποίηση [Warnung] διαφέρει από την απειλή [Drohung] στο εξής σημείο (βλ. την μονογραφία του γράφοντος "Απάτη και εκβίαση, Ομοιότητες - Διαφορές - Διασταυρώσεις", εκδ. Π.Ν. Σάκκουλα, Αθήνα 2014, αριθμ. περιθ. 643):
Όποιος προειδοποιεί θέλει να στρέψει την προσοχή του προειδοποιουμένου σε κάτι που αποτελεί ανεξάρτητη από την δική του θέληση συνέπεια μιας συγκεκριμένης δράσης. Στην προειδοποίηση, λοιπόν, οι συνέπειες δεν οφείλονται σε εκείνον που προειδοποιεί, αλλά σε εκείνον που αψηφά την προειδοποίηση.
Παράδειγμα: Αν δεν κάνεις αυτός που σου λέει ο πατέρας σου, θα σε κλειδώσει στο δωμάτιο για 6 μήνες.
Αντιθέτως, απειλή είναι η προαναγγελία κακού, η υλοποίηση του οποίου εμφανίζεται ως άμεσα ή έμμεσα εξαρτημένη από την βούληση του προαναγγέλλοντος.
Παράδειγμα: Αν δεν δεχθείς να *δια*βολιαστείς, α) δεν θα σε ξεκλειδώσω από το δωμάτιό σου (η υλοποίηση του κακού τελεί σε άμεση εξάρτηση από την βούληση του απειλούντος) ή β) θα πω στον πατέρα σου να μη σε ξεκλειδώσει (εδώ η εξάρτηση είναι έμμεση, αφού πρέπει να συμπράξει ο πατέρας).
Υπάρχει, ωστόσο, και ένα ποινικό υβρίδιο που καλείται "απατηλή προειδοποίηση" [fraudulöse Warnung]. Εδώ ο δράστης αναφέρεται σε ένα κακό που αναμένεται να συμβεί με αποκλειστική πρωτοβουλία κάποιου τρίτου ή ως απόρροια ενός φυσικού φαινομένου, αν ο προειδοποιούμενος δεν ενεργήσει σύμφωνα με όσα του προτείνει ο προειδοποιών.
Το μυστικό, όμως, της "απατηλής προειδοποίησης" είναι ότι το κακό που επικαλείται ο δράστης είναι αποκύημα της φαντασίας του, το οποίο εξυπηρετεί την πρόκληση φόβου στον προειδοποιούμενο, ώστε αυτός να παρωθηθεί στην τέλεση της πολυπόθητης για τον δράστη πράξης. Μάλιστα, αν η τελευταία συνδέεται με παράνομο περιουσιακό όφελος, τότε ανοίγει μπροστά μας το σταυροδρόμι δύο διαφορετικών εγκλημάτων που όμως έχουν στενή δομική συγγένεια: της απάτης και της εκβίασης.
Στους φοιτητές μου πάντοτε έλεγα ότι είναι εκβιαστής και όχι απατεώνας όποιος εμφανίζεται ενώπιον του αδύναμου θύματος και ως υποκριτικά καλός Σαμαρείτης τον παρακινεί να τελέσει "για το τελικό καλό του" μια επαχθή πράξη. Διότι μέσω της ψευδούς παραστάσεως ο εν λόγω δράστης αποκτά έναντι του θύματος το "πάνω χέρι", δηλ. την κυριαρχία επί του ψυχολογικού κόσμου του θύματος, το οποίο αισθάνεται φόβο όταν ακούει τον δράστη να τον ενημερώνει σχετικά με την συμφορά που θα επέλθει αν δεν συνεργασθεί!
Υπό αυτό το πρίσμα, όποιος ζητά χρήματα για να λύσει τα μάγια που υποτίθεται ότι έχει διαγνώσει ότι τρίτοι έχουν κάνει στο θύμα, τελεί απόπειρα εκβίασης και όχι απάτης, όπως συνήθως γίνεται δεκτό στην νομολογία μας.
Κανόνας: Όποιος αλλοιώνει την πραγματικότητα κατασκευάζοντας “εξαγοράσιμους” κινδύνους δεν παραπλανά, αλλά εξωθεί σε αυτοπροσβολή.
Συνέπεια: Με την ψευδή παράσταση ως προς την ύπαρξη της κινδυνογόνου εστίας όποιος “έσπειρε ανέμους” κινδυνεύει να “θερίσει θύελλες”.
Άραγε, ο κ. Μαγιορκίνης τι θα θερίσει;
Κωνσταντίνος Βαθιώτης
