ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ 2021
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
ΧΡΙCΤΟC ΕΤΕΧΘΗ!
Μᾶς ἀξιώνει γι’ ἀκόμη μία φορά καί φέτος ἡ ἄκτιστη Χάρις τοῦ Ἀγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ μας νά ἑορτάζουμε θεϊκῶς, πνευματικῶς καί ἀναντιρρήτως τήν, κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, «μητρόπολη ὅλων τῶν ἑορτῶν»[1], τό τῆς εὐσεβείας μέγιστο, ὑπερφυές, ἀκατάληπτο καί ἀσύλληπτο μυστήριο τῆς τοῦ Θεοῦ Λόγου σαρκώσεως. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί»[2]! Ὁ μέγας δογματολόγος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, θεολογεῖ ἐξαιρέτως τά περὶ τῆς θείας οἰκονομίας καὶ περὶ τῆς δι᾿ ἡμᾶς κηδεμονίας καὶ τῆς ἡμῶν σωτηρίας[3].
Μεταξύ ἄλλων, λέγει καί τά ἑξῆς, πού ἀποτελοῦν τήν πεμπτουσία τῆς σημερινῆς ἑορτῆς : «Μέ τήν εὐδοκία τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού εἷναι στόν κόλπο τοῦ Πατρός, ὁ ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα καί τό Ἅγιον Πνεῦμα, ὁ προαιώνιος, ὁ ἄναρχος, πού ἦταν στήν ἀρχή καί πρός τόν Θεό καί Πατέρα καί ἦταν καί Θεός, αὐτός, πού ὑπάρχει σέ μορφή Θεοῦ, ἀφοῦ ἔκλινε τούς οὐρανούς, κατέρχεται· μέ ἄλλα λόγια, «τό ἀταπείνωτον αὐτοῦ ὕψος ἀταπεινώτως ταπεινώσας», ἀφοῦ ταπείνωσε ἀταπείνωτα τό ἀταπείνωτο ὕψος Του, μέ ἄφραστη καί ἀκατάληπτη συγκατάβαση (γιατί αὐτό σημαίνει ἡ κάθοδος), πηγαίνει μαζί τούς δούλους Του, καί, ἐνῶ εἶναι τέλειος Θεός, γίνεται τέλειος ἄνθρωπος καί πραγματώνει «τό πάντων καινῶν καινότατον, τό μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον», τό πιό καινούργιο ἀπ’ ὄλα τά καινούργια, τό μόνο καινούργιο ὑπό τόν ἥλιο, μέ τό ὁποῖο ἐμφανίζεται ἡ ἄπειρη δύναμη τοῦ Θεοῦ. Τί ἄλλο πιό μεγάλο ὑπάρχει ἀπό τό νά γίνει ὁ Θεός ἄνθρωπος; Καί ὁ Λόγος ἔγινε σάρκα ἄτρεπτα ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα καί τήν ἁγία Μαρία, τήν ἀειπάρθενο καί Θεοτόκο, καί ἀναδεικνύεται μεσίτης μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπων ὁ μόνος φιλάνθρωπος, ἀφοῦ ἔγινε ἡ σύλληψή Του στήν ἄχραντη μήτρα τῆς Παρθένου, ὄχι ἀπό θέλημα ἤ ἐπιθυμία ἤ ἀπό συνάφεια μέ ἄνδρα ἤ ἀπό γέννησῃ ἡδονική, ἀλλά ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα καί τήν πρώτη γένεση τοῦ Ἀδάμ˙ καί γίνεται ὑπήκοος στόν Πατέρα καί στήν δική μας ἀνθρώπινη φύση, πού πῆρε ἀπό μᾶς, γιά νά θεραπεύσει τήν παρακοή μας καί νά γίνει γιά μᾶς ὑπόδειγμα ὑπακοῆς, ἔξω ἀπό τήν ὁποία δέν μποροῦμε νά πετύχουμε τήν σωτηρία».
Σύμφωνα μέ τόν Μεγάλο Ἀθανάσιο, «Αὐτός γάρ ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν»[4]. Ὁ Λόγος, ὁ κατά φύσιν Θεός γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε οἱ ἄνθρωποι κατά Χάριν θεοί. Οἱ καταδικασμένοι, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἄνθρωποι ἔχουμε ἀνάγκη σωτηρίας. Ἡ ἐμπειρία καί ἡ ἱστορία δείχνει ὅτι δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε μόνοι μας, μέ τίς ἀτελεῖς καί μηδαμινές δυνάμεις μας, δέν μποροῦμε νά αὐτοθεωθοῦμε. Ὁ μόνος, πού μπορεῖ νά μᾶς σώσει, εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Σωζόμαστε μόνο μέ τήν βοήθεια, τήν Χάρι καί τό μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί βέβαια τήν δική μας συνέργεια. Κι αὐτό εἶναι ἡ ἠχηρή ἀπάντηση σέ ὅσες φωνές ὑποστηρίζουν καί ἐπαγγέλονται τόν πειρασμό τοῦ λεγομένου μετανθρωπισμοῦ, τῆς ἀναβάθμισης τοῦ ἀνθρώπου, πού στήν οὐσία του εἶναι ἡ ἑωσφορική εἰσήγηση περί αὐτοθεώσεως καί αὐτοσωτηρίας.
Μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὁ κόσμος φωτίσθηκε μέ τήν ἀληθινή Θεογνωσία τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μέ τό Φῶς τῆς Ἀγίας Τριάδος. Ἡ Γεννήσῃ τοῦ Χριστοῦ «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως», ὅπως ψάλλουμε στό ἀπολυτίκιο τῆς ἑορτῆς. Ἐγκαταλείπονται ὅλες οἱ ἄλλες ψεύτικες θρησκεῖες. Στά πρόσωπα τῶν τριῶν μάγων (ἀστρονόμων), πού προσκύνησαν τόν Χριστό, ἐκπροσωπεῖται ὅλῃ ἡ πρό Χριστοῦ θρησκεύουσα ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία διδάσκεται πλέον νᾷ προσκυνεῖ τόν Ἥλιο τῆς Δικαιοσύνης, τήν ἐξ ὕψους Ἀνατολή, τό φῶς ἐκ φωτός, πού ἔλαμψε στόν κόσμο.
Δέν ὑπάρχουν πλέον ἄλλα φῶτα, ἄλλες πίστεις, ἄλλοι δρόμοι σωτηρίας. Ὁ Χριστός εἷναι ἡ μοναδική ὁδός σωτηρίας. Ὁ ἴδιος διακηρύσσει ὅτι «ἐγώ εἶμαι τό φῶς τοῦ κόσμου»[5]. Ὅποιος δέν βαδίζει μέσα στό δικό Του Φῶς, βρίσκεται στό σκοτάδι καί δέν ξέρει ποῦ πηγαίνει. Υἱοί φωτός εἷναι μόνο ὅσοι ἀκολουθοῦν τόν Χριστό καί τήν διδασκαλία Του. Κατά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, ὁ Χριστός εἷναι «τό Φῶς τό ἀληθινό, τό ὁποῖο φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο»[6]. Οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καί Ἰωάννης διεκήρυξαν ὅτι ὁ Χριστός ἀποτελεῖ τήν μοναδική ὁδό καί ἐλπίδα σωτηρίας : «Δέν ὑπάρχει σέ κανέναν ἄλλο ἡ σωτηρία˙ οὔτε ὑπάρχει κάποιο ἄλλο ὄνομα, πού εἶναι δοσμένο ἀπό τόν οὐρανό στούς ἀνθρώπους, μέ τό ὁποῖο μποροῦμε νά σωθοῦμε»[7].
Ἴδιαίτερα σήμερα, στήν ἐποχη μας, πρέπει νά ἀκουστεῖ καί νά ἀντηχήσει στά πέρατα τῆς οἰκουμένης ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι θρησκεία, ἀλλά ἀποκάλυψη. Σύμφωνα μέ τόν ὅσιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη ὁ ὄρος «θρησκεία» ἔλαβε τήν ἀρχή του ἀπό τούς Θράκες, οἱ ὁποῖοι, ἐπειδή εἶχαν βαθύτερο σέβας καί περισσότερη δεισιδαιμονία στούς δαίμονες καί τά εἴδωλά τους, ἔδωσαν ἀφορμή καί στούς ἄλλους εἰδωλολάτρες νά ὀνομάζουν θρησκεία τό σέβας πρός τά εἴδωλα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει˙ «Θρησκείαν οἶδα καί τό δαιμόνων σέβας, ἡ δ’εὐσέβεια προσκύνησις Τριάδος». Ἑπομένως, κάκιστα πράττουν ὅσοι μεταχειρίζονται τόν ὄρο «θρησκεία» γιά τήν ἁγιωτάτη εὐσέβεια καί πίστη μας[8].
Θρησκεία, ἐπίσης, εἶναι τό φαινόμενο τῆς κινήσεως τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος ἀναζητᾶ τόν Θεό. «Ἡ Ἐκκλησία, ὅμως, δέν προτάσσει τήν κίνηση τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό, ἀλλά τήν κίνηση τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Δέν οἰκοδομεῖται μέ τήν θρησκευτική ἀναζήτηση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά μέ τήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, πού προσκαλεῖ τόν ἄνθρωπο σέ ἀνάλογη τοποθέτηση ἀπέναντί του. Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός εἶναι ἀποκάλυψη καί ὄχι θρησκεία»[9]. Ἡ τοποθέτηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στήν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ προβάλλει ὡς δευτερογενές φαινόμενο. Δέν εἶναι, πλέον, ἡ κίνηση γιά τήν εὕρεση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἡ προσπάθεια γιά τήν βίωση τῆς ἀποκαλύψεώς Του.
Ἡ Ὀρθοδοξία ἐν τέλει εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῆς μοναδικῆς, προσωποποιημένης, τελείας, σωτηριώδους καί θεϊκῆς ἀληθείας στό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεανθρώπου Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀποκαλύπτεται ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός μέσῳ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ δευτέρου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.
Γι’ αὐτό καί δέν ἔχει καμμία ἀπολύτως δικαιολογία ἡ συμμετοχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στόν συγκρητισμό, τήν δυσώδη καί σατανοκίνητη παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ, καί τήν Πανθρησκεία. Ἀντιθέτως, ἀποτελεῖ τόν πλήρη εὐτελισμό της καί τήν ἀκύρωση τῆς ὀντολογίας της.
Περιγράφοντας οἱ ἱεροί Εὐαγγελιστές τίς συνθῆκες τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, λέγουν ὅτι ὁ Χριστός γεννήθηκε χειμῶνα. Διότι, ὁ χειμῶνας συμβολίζει τόν κακό χειμῶνα τῆς ἁμαρτίας. Ἀληθινά, κακός χειμῶνας ἦταν, ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἦταν χειμασμένοι ἀπό τούς πειρασμούς τοῦ δαίμονα.
Ὁ Χριστός γεννήθηκε νύχτα. Διότι, ἡ νύχτα συμβολίζει τό πονηρό καί πυκνό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας[10]. Ἡ νύχτα μὲ τὸ σκοτάδι της εἰκονίζει τὸ βαθὺ πνευματικὸ καὶ θρησκευτικὸ σκοτάδι, στὸ ὁποῖο ζοῦσε ὁ κόσμος τὶς παραμονὲς τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος. Τὸ σκοτάδι ἐκείνης τῆς νύχτας ἦταν σύμβολο τοῦ ἄλλου ἐκείνου σκότους, ποὺ βασίλευε παντοῦ.
Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε μέσα σ᾽ ἕνα στάβλο. Ὁ στάβλος ἦταν τὸ ἄριστο σύμβολο τῆς ἠθικῆς ἀκαθαρσίας τοῦ κόσμου. Ἀπὸ τὴν ἠθικὴ σκοπιὰ ἐξεταζόμενος ὁ κόσμος, παρουσίαζε τὸ φαινόμενο ἑνὸς βρώμικου στάβλου μὲ σταβλάρχη τὸν σατανᾶ. Ὁ στάβλος εἰκόνιζε τὴν ἐξαχρειωμένη ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες ἀνθρωπότητα.
Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἐν μέσῳ, ὄχι ἀνθρώπων, ἀλλὰ ζῴων, ποὺ συμβόλιζαν τὴν κτηνώδη ζωὴ τοῦ κόσμου[11].
Ὁ Χριστός, μέ τήν ἐνανθρώπησή Του, διέλυσε τόν ζοφερό χειμῶνα τῆς ἁμαρτίας, φώτισε τό βαθύ πνευματικό καί θρησκευτικό σκοτάδι, καθάρισε τόν βρώμικο στάβλο τῆς ἠθικῆς ἀκαθαρσίας καί ἐξανθρώπησε τὴν κτηνώδη ζωὴ τοῦ κόσμου.
Εἶναι δυστύχημα, ὅμως, νά διαπιστώνει κανείς ὅτι, παρ’ ὅλη τήν ἀνέκφραστη αὐτή εὐεργεσία τοῦ Σωτῆρα μας, οἱ ἄνθρωποι «οὐ παρέλαβον Αὐτόν». «Εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον»[12]. Καί ἐπιμένουν νά παραμένουν στόν χειμῶνα τῆς ἁμαρτίας, στό πνευματικό καί θρησκευτικό σκοτάδι, στόν βρώμικο στάβλο τῆς ἠθικῆς ἀκαθαρσίας καί νά διάγουν κτηνώδη ζωὴ.
Ἡ ἐμμονή καί αἰχμαλωσία τῶν ἀνθρώπων στά αἰσχρά καί ἄτιμα σαρκικά πάθη (προγαμιαῖες σχέσεις, πορνεία καί μοιχεία) καί ἰδιαιτέρως στόν «κολοφῶνα τῶν ἁμαρτημάτων», κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο[13], στό αἴσχιστο πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τά συνεπαγόμενά της (γάμοι ὁμοφυλοφίλων, υἱοθεσίες τέκνων ἀπὸ ὁμοφυλοφίλους, παρελάσεις ὁμοφυλοφίλων, ἀλλαγὴ φύλου ἀπὸ 15 ἐτῶν, θεματικὴ ἑβδομάδα καί σεξουαλικὴ ἀγωγή), εἶναι ὅ,τι χειρότερο ἀπό ἠθικῆς πλευρᾶς.
Ὁ ὅσιος Ἱερώνυμος σημειώνει ὅτι στήν Γεννηση τοῦ Χριστοῦ ἐπιτελέστηκε, μεταξύ ἄλλων, καί τό ἐξῆς θαῦμα. Τήν νύχτα ἐκείνη, κατά τήν ὁποία γεννήθηκε ὁ Δεσπότης Χριστός, ἔστειλε πρῶτα ἕναν Ἄγγελο καί θανάτωσε ὅλους τούς ἀρσενοκοίτες, πού ἦταν στον κόσμο, κι ἔπειτα γεννήθηκε, γιά νά μήν βρεθεῖ τότε στήν γῆ μία τέτοια θεομίσητη ἁμαρτία[14].
Ἐκτὸς, ὅμως, ἀπὸ τήν ἠθική, ὑπάρχει καὶ ἡ δογματική ἀκαθαρσία.
Οἱ ἀντικανονικές καί ἀσύστολες συμπροσευχές μὲ αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους.
Ἡ ἀποδοχή τοῦ σατανοκινήτου διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἡ ἀναγνώριση ὡς Κεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὄχι τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἀλλὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί ἡ ἀπόδοση σ' αὐτόν πρωτείου ἄνευ ἴσων.
Ἡ ἀποδοχή τῆς ληστρικῆς, αἱρετικῆς καὶ οἰκουμενιστικῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καὶ τῶν αἱρετικῶν ἀποφάσεών της.
Ἡ ἀναγνώριση τοῦ κατεγνωσμένου, ἀκοινωνήτου, ἀντιχρίστου καὶ αἱρεσιάρχη Πάπα Ρώμης ὡς Ἐκκλησία.
Ἡ ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητας στοὺς αἱρετικοὺς παπικούς, προτεστάντες καὶ μονοφυσῖτες, στοὺς ὁποίους ἀποδίδουν ἀποστολικὴ διαδοχή, ἱερωσύνη, μυστήρια καὶ Χάρι.
Ἡ θετική ἐκτίμηση καὶ ἡ συμμετοχή στοὺς ἀλυσιτελεῖς καὶ ἀκάρπους διαχριστιανικοὺς καὶ διαθρησκειακοὺς διαλόγους καὶ στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο «Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων.
Ἡ ἀπόρριψη τῆς μοναδικότητας καὶ ἀποκλειστικότητας τῆς σωτηρίας στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ἡ ἐφαρμογή τῆς μεταπατερικότητας, τῆς πατρομαχίας καὶ τῆς μετακανονικότητας.
Ἡ ἀναγνώριση τῶν ἀκοινωνήτων, καθηρημένων, αὐτοχειροτονήτων καὶ ἐκτός Ἐκκλησίας σχισματοαιρετικῶν τῆς Οὐκρανίας ὡς «ἐκκλησίας», τό κοινό συλλείτουργο καί κοινό ποτήριο καί ἡ μνημόνευσή τους.
Ἡ ἐπικείμενη ἀναγνώριση τῶν σχισματικῶν τῶν Σκοπίων καί τοῦ Μαυροβουνίου.
Ἡ ἀποδοχή τῶν αἱρέσεων τοῦ Καισαροπαπισμοῦ καί τοῦ Σεργιανισμοῦ.
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου διημέρου, τό Μεγάλο Σάββατο, μαζί μέ τούς Ἰουδαίους, καί ὄχι τριημέρου, τήν Κυριακή.
Ἡ αἵρεση τῆς μασκοφορίας ἐντός τῶν Ναῶν.
Ἡ μετάλλαξη τοῦ ὀρθοδόξου μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν σὲ πανθρησκειακό, συγκρητιστικὸ καὶ οἰκουμενιστικό.
Ἡ ἱερολόγηση τῶν ἀθεμίτων μεικτῶν γάμων.
Ὁ δεύτερος γάμος τῶν κληρικῶν.
Ὁ χαρακτηρισμός τοῦ ἀνιέρου Κορανίου ὡς «ἱεροῦ καὶ ἁγίου» καί τῶν ἑβραϊκῶν συναγωγῶν καὶ ἰσλαμικῶν τζαμιῶν ὡς «ἱερῶν» καὶ χώρων λατρείας τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀνέγερση διαθρησκειακῶν ναῶν.
Ἡ προσαρμογή στήν διεθνή σιωνιστική, καμπαλιστική καὶ μασονοκρατούμενη ἀντίχριστη «Νέα Ἐποχή» τοῦ Ὑδροχόου, στήν «Νέα Τάξη Πραγμάτων» καί τήν «Νέα Κανονικότητα».
Ἐμεῖς, ὅμως, ὡς Ὀρθόδοξοι, ἔχουμε ἤδη κτίσει ἕνα ἰσχυρό τεῖχος προστασίας ἐντός Ἐκκλησίας Χριστοῦ, γιά νά προφυλαχθοῦμε ἀπό τήν ἀνωτέρω περιγραφεῖσα ἠθική καί δογματική ἀκαθαρσία, ἐφαρμόζοντας τήν ἁγιοπατερική καί ἱεροκανονική διακοπή μνημονεύσεως, δηλ. τήν Ἱερά Ἀποτείχιση.
Δέν εἶναι δύσκολο νά κάνει κανείς τόν παραλληλισμό καί νά βρεῖ τίς ὁμοιότητες μεταξύ τῆς ἐποχῆς πρό τῆς πρῶτης ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς σημερινῆς πρό τῆς δευτέρας ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ ἐποχῆς.
Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τότε συνέπεσε μέ τήν ἀπογραφή τῶν κατοίκων τῆς Ἰουδαῖας.
Τά φετινά Χριστούγεννα συμπίπτουν μέ τήν ἀπογραφή τῶν κατοίκων καί τῶν κατοικιῶν τῆς Χώρας μας. Εἶναι, ὅμως, πολύ διαφορετική ἀπό τήν παλαιά ἀπογραφή, ἡ ὁποία ἦταν μιά ἁπλή καταγραφή τῶν ἀνθρώπων. Ἡ φετινή ἀπογραφή ἀποσκοπεῖ στόν πλήρη ἔλεγχο τῶν Ἑλλήνων κατοίκων τῆς Χῶρας μας, στήν νομιμοποίηση τῶν (λαθρο)μεταναστῶν ὡς νομίμων καί μονίμων κατοίκων τῆς Χώρας μας καί στήν πλήρωση τῶν ἄδειων κατοικιῶν μέ (λαθρο)μετανάστες.
Στήν πρό τῆς πρῶτης ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ ἐποχή, διεπράχθη βρεφοκτονία καί παιδοκτονία ἀπό τόν παλαιό Ἠρώδη, ὁ ὁποῖος ἔδωσε διαταγή νά σφαγοῦν ὅλα τά βρέφη τῆς Βηθλεέμ ἀπό δύο ἐτῶν καί κάτω.
Στήν σημερινή ἐποχή, ἔχουμε νέα βρεφοκτονία καί παιδοκτονία ἀπό τούς νέους Ἠρώδεις. Εἶναι εὑρέως γνωστό ὅτι οἱ πειραματικές αὐτές ἐνέσεις κατά τοῦ κορώνα-ϊοῦ περιέχουν κυτταρικές σειρές ἐκτρωμένων ἐμβρύων. Ἑπομένως, οἱ ἑταιρεῖες παραγωγῆς καί διαθέσεως αὐτῶν τῶν ἐνέσεων, καθώς καί οἱ κυβερνήσεις, πού τίς προωθοῦν, καί μάλιστα καί στίς παιδικές ἠλικίες 5 ἕως 11 καί 12 ἕως 18, εἶναι οἱ νέοι Ἠρώδεις καί ἐγκαλοῦνται γι’ αὐτές τίς βρεφοκτονίες καί παιδοκτονίες. Ὅσοι βάζουν στό σῶμα τους αὐτές τίς ἐνέσεις, καθίστανται, δυστυχῶς, ἐπεγνωσμένως ἤ ἀνεπιγνώστως, ἔμμεσοι συνεργοί καί ἠθικοί αὐτουργοί αὐτῶν τῶν φόνων. Γι’ αὐτό, τό θέμα τοῦ «ἐμβολίου», ἐκτός ἀπό πνευματικό καί θρησκευτικό, ἐπειδή ἀποτελεῖ σφράγισμα καί τσιπάρισμα τῶν ἀνθρώπων, εἶναι καί θέμα ἠθικό.
Στήν πρό τῆς πρῶτης ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ ἐποχή, κυριαρχοῦσε ὁ ὁλοκληρωτισμός καί ὁ ἀπολυταρχισμός. Ὁ παλαιός Ἠρώδης κατέβασε τούς στρατιώτες του, γιά νά τελέσουν τό εἰδεχθές ἔγκλημα τῆς βρεφοκτονίας.
Στήν σημερινή ἐποχή, κυριαρχεῖ ἕνας νέος ὁλοκληρωτισμός καί ἀπολυταρχισμός. Οἱ παγκοσμιοποιητές, ὡς νέοι Ἠρώδεις, κατεβάζουν τήν ἀστυνομία, τούς στρατηγούς καί τόν στρατό, καί, χρησιμοποιῶντας τήν βία, τόν ρατσισμό καί τόν ἐκφοβισμό, κυνηγοῦν τούς ἀντιτιθεμένους στήν ἐπιβολή τοῦ «ἐμβολίου», περιορίζουν τίς ἐλευθερίες τους, ἐπιβάλλουν πρόστιμα, τούς θέτουν σέ ἀναστολή ἐργασίας, τούς συλλαμβάνουν, τούς χτυποῦν, τούς ἐμβολιάζουν ἀναγκαστικά, τούς παίρνουν τά παιδιά τους, καταπατῶντας κάθε ἔννοια ἐλευθερίας καί ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ὅμως, ἐμεῖς, ἄν καί βρισκόμαστε μέσα σ’ αὐτές τίς τόσο τραγικές συνθῆκες, εἰς πεῖσμα τῶν δαιμόνων, ἀπευθυνόμαστε κατά τήν εὔσημον ταύτην ἡμέραν πρός τόν νηπιάσαντα Κύριο, ἀναπέμποντας τίς κάτωθι εὐχαριστηρίους προσρήσεις :
Ἅγιον Βρέφος τῆς Βηθλεέμ,
Σ’ εὐγνωμονοῦμε γιά τήν ἄφατη κένωσή Σου!
Σ’ εὐχαριστοῦμε γιά τήν ἀσύλληπτη συγκατάβασή Σου!
Σ’ εὐγνωμονοῦμε γιά τήν ταπείνωσή Σου!
Σ’ εὐχαριστοῦμε γιά τήν ἁπλότητά Σου!
Σ’ εὐγνωμονοῦμε γιά τήν ἄπειρη ἀνιδιοτελή ἀγάπη Σου!
Σ’ εὐχαριστοῦμε γιά τήν φιλανθρωπία Σου!
Σ’ εὐγνωμονοῦμε γιά την φιλευσπλαγχνία Σου!
Σ’ εὐχαριστοῦμε γιά τήν σωτηρία, πού οἰκονόμησες!
Ταπεινοί ἐμεῖς προσκυνητές τοῦ Θεοδέγμονος σπηλαίου, ἀναρωτιόμαστε μαζί μέ τόν ὑμνογράφο : «Τί σοί προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπί γῆς ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς»[15]; Τί νά Σοῦ ἀντιπροσφέρουμε;
Σοῦ προσφέρουμε τήν Παναγία ἀειπαρθένο Μητέρα σου, ἀπό τήν ὁποῖα ἔλαβες σῶμα!
Σοῦ προσφέρουμε τήν λατρεία μας, τήν πίστη μας, τήν ἀγάπη μας, τόν ἔρωτά μας, τήν ψυχή μας, τήν καρδιά μας, τήν ζωή μας, τήν ἀναπνοή μας, τόν νοῦ μας, ὅλη μας τήν ψυχοσωματική ὕπαρξη!
Σοῦ προσφέρουμε, τέλος, τήν ἀποτείχισή μας ἀπό τήν αἵρεση καί τό σχίσμα, πού ἐφαρμόζουμε πρός δόξαν Σου!
«Προσκυνοῦμεν σου τήν Γένναν, Χριστέ»[16] καί «Μεγαλύνομέν Σε τόν ἐκ τῆς Παρθένου σαρκί Θεόν τεχθέντα»[17]!
Ἡ Χάρις τοῦ ἐν σπηλαίῳ γεννηθέντος καί ἐν φάτνῃ ἀνακλιθέντος Χριστοῦ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἡμῶν εἴη μετά πάντων ἡμῶν. Ἀμήν!
ΑΓΙΑ ΧΡΙCΤΟΥΓΕΝΝΑ 2021
ΧΡΙCΤΟC ΕΤΕΧΘΗ!
ΑΛΗΘΩC ΕΤΕΧΘΗ Ο ΚΥΡΙΟC!
[1] PG 48, 752
