Γράφει ο συγγραφέας Γιώργος Ταρασλιάς
Ίσως μια από τις πιο ζοφερές εξελίξεις των τελευταίων 22 μηνών ήταν η απίστευτη ευκολία με την οποία απαξιώθηκαν, αποδομήθηκαν και εν πολλοίς καταργήθηκαν οι βασικές αρχές της σύγχρονης ιατρικής ηθικής όπως αυτές βρίσκονται ενσωματωμένες στις διεθνείς νομικές συμβάσεις και στα εθνικά νομικά συστήματα.
«Η εθελοντική συναίνεση του εξεταζόμενου είναι απολύτως απαραίτητη» είναι ο πρώτος κανόνας του Κώδικα της Νυρεμβέργης.
«Επέµβαση σε θέµατα υγείας µπορεί να υπάρξει µόνον αφού το ενδιαφερόµενο πρόσωπο δώσει την ελεύθερη συναίνεσή του, κατόπιν προηγούµενης σχετικής ενηµέρωσής του» είναι ο βασικός κανόνας της Σύμβασης του Οβιέδο (νόμος 2619/1998).
«Ο ιατρός δεν επιτρέπεται να προβεί στην εκτέλεση οποιασδήποτε ιατρικής πράξης χωρίς την προηγούμενη συναίνεση του ασθενή» αναφέρει απλά και ξεκάθαρα ο Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας (νόμος 3418/2005).
«Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω. Ούτε θα δίνω θανατηφόρο φάρμακο σε κάποιον που θα μου το ζητήσει, ούτε θα του κάνω μια τέτοια υπόδειξη» αναφέρει ο περίφημος όρκος του Ιπποκράτη.
Τι απέγιναν, λοιπόν, αυτοί οι κανόνες της ιατρικής ηθικής; Ποιοι είναι αυτοί που τις κακοποίησαν και τις κατήργησαν και στο όνομα τίνος πράγματος; Και πώς μπορεί να εξηγηθεί το θλιβερό γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι παραιτήθηκαν τόσο εύκολα από το αναφαίρετο δικαίωμά τους να επιλέγουν ελεύθερα και χωρίς εκβιασμούς τις ιατρικές πράξεις που θα γίνουν πάνω και μέσα στο σώμα τους;
Ίσως ένα μέρος της απάντησης να βρίσκεται στο είδος του πολιτισμού που αναπτύχθηκε στις χώρες το λεγόμενου δυτικού κόσμου τα τελευταία 60 χρόνια. Ένας πολιτισμός της αφοσίωσης στην ύλη, στο σώμα, στην εικόνα, στην καλοπέραση, στην οικονομική και κοινωνική καταξίωση. Ένας πολιτισμός που καλλιεργήθηκε έντεχνα ώστε οι άνθρωποι να ξεχάσουν την πνευματική τους διάσταση και να περιορίσουν τον κώδικα των αξιών τους μόνο σε οτιδήποτε μπορεί να εκφραστεί με οικονομικούς και χρηματικούς όρους. Ίσως αυτό να είναι κατά βάση το ερμηνευτικό πλαίσιο της ανεξήγητης εμπιστοσύνης των πολιτών στις κυβερνήσεις τους και της υπερβολικής απουσίας ηθικών αξιών και πνευματικών αναζητήσεων.
Ειδικά για το μεγαλύτερο μέρος της ιατρικής κοινότητας, αυτή η απουσία ηθικής στο κρίσιμο θέμα των ιατρικών πράξεων αποτελεί ένα από τα πιο μελανά σημεία της τρέχουσας ιατρικής τυραννίας. Πολλοί άνθρωποι υποστηρίζουν ότι αν οι γιατροί έκαναν την δουλειά τους σωστά και εφάρμοζαν την νομικά κατοχυρωμένη ιατρική ηθική, όλη αυτή η απανθρωπιά που συνοδεύει την λεγόμενη «πανδημία» δεν θα είχε εκδηλωθεί ποτέ.
Έχουν δίκιο. Η επίσημη ιατρική κοινότητα, όπως εκφράζεται μέσα από τους ιατρικούς συλλόγους και τις ιατρικές ενώσεις, έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στην εδραίωση αυτής της υγειονομικής παράνοιας και στην εξέλιξή της σε μια παγκόσμια ιατρική τυραννία που απειλεί με ολοκληρωτικό αφανισμό τα ιερά και θεμελιώδη δικαιώματα της σωματικής αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας.
Για όσους γνωρίζουν και ενημερώνονται για όσα συμβαίνουν στα παρασκήνια της ιατρικής επιστήμης και γενικά του ιατρικού κόσμου, δεν αποτελεί έκπληξη η μαζική σχεδόν συμμετοχή των ιατρών στην πολιτικοποίηση της ιατρικής, στην εξωφρενική διαστρέβλωση της ιατρικής πρακτικής και στην απαξίωση των ιερών κανόνων της ιατρικής ηθικής. Η ανίερη συμμαχία του ιατρικού κόσμου με την πανίσχυρη βιομηχανία φαρμάκων είναι κοινό μυστικό. Οι σχέσεις εξάρτησης των επαγγελματιών υγείας από τις εταιρίες φαρμάκων είναι βαθιές και ανίατες. Είναι αυτή η συμπαιγνία που δεκαετίες τώρα οδηγεί σταθερά στην ιατρικοποίηση της ανθρώπινης ζωής και που τους τελευταίους 22 μήνες έχει μετατρέψει ολόκληρη την ανθρωπότητα σε ένα απέραντο πειραματικό σώμα προορισμένο για κάθε λογής αποτρόπαιες και θανατηφόρες χρήσεις.
Απέναντι σε αυτή την ηθική κατάπτωση του μεγαλύτερου μέρους του ιατρικού κόσμου το μόνο που μπορούμε να αντιπαραθέσουμε είναι η ελπίδα που γεννά η αντίδραση αρκετών επιστημόνων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό – άνθρωποι που δεν ξεχνούν τον όρκο τους και αντιστέκονται στην εν εξελίξει ιατρική τυραννία. Να θυμίσουμε ότι σε κάθε τυραννία, όπου επικρατεί η λογοκρισία, το ψέμα και ο παραλογισμός, οι πραγματικά λογικοί άνθρωποι είναι αυτοί που το σύστημα θεωρεί «τρελούς» και αποκαλεί «συνωμοσιολόγους».
Ανάμεσά σε αυτούς τους υπέροχους «τρελούς» της εποχής μας είναι και ο σπουδαίος επιστήμονας Σουχαρίτ Μπαγκντί που, στο πρόσφατο συμπόσιο όπου ανακοινώθηκαν πολύ σημαντικά ευρήματα για τους θανατηφόρους μηχανισμούς των λεγόμενων «εμβολίων κατά Covid19», είπε:
«Ρωτώ όλους τους γιατρούς, καλά δεν φοβάστε ότι το όνομα σας θα γραφεί στην ιστορία δίπλα στα ονόματα των μεγαλύτερων εγκληματιών στιγματίζοντας για πάντα το πρεστίζ του επαγγέλματος μας που κάποτε ήταν τόσο τιμημένο;»
Και με δάκρυα στα μάτια, στο τέλος της ομιλίας του, είπε: «Καλούμε όλους τους συνανθρώπους μας να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους και τα δικαιώματα όλων των αγαπημένων τους, την ελευθερία τους, το δικαίωμα να ζουν, να κινούνται, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στην εργασία και την ελευθερία, χωρίς ιατρικούς εκβιασμούς και υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις, χωρίς φόβο, γιατί εάν απολέσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα μας επιστραφούν ποτέ ξανά. θα δημιουργήσετε για τα παιδιά σας έναν κόσμο σκοταδισμού και τρόμου. Μια ζωή χωρίς αγάπη, χωρίς ενσυναίσθηση και ανθρωπιά, μια ζωή που δεν θα έχει νόημα να ζούμε».
Για να μην γίνουν πραγματικότητα οι χειρότεροι φόβοι του κυρίου Μπαγκντί και οι δικοί μας, ας κάνουμε το χρέος μας απέναντι στα παιδιά μας και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα όπως το έκαναν οι ήρωες του σαράντα, οι ήρωες του 21 και οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα. Γιατί, παρότι δεν πέφτουν βόμβες και σφαίρες, αυτό που ζούμε είναι πόλεμος. Ένας πανούργος και βρώμικος πόλεμος των κυβερνήσεων και των αφεντικών τους ενάντια στους λαούς. Ένας πόλεμος που η τελική του έκβαση θα κρίνει το παρόν και το μέλλον όλων μας. Ένας πόλεμος στον οποίο ορισμένοι υπέροχοι «τρελοί» βρίσκονται και πάλι στην πρώτη γραμμή του αγώνα.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Είναι πτυχιούχος της Οικονομικής Επιστήμης από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ). Ζει με την οικογένεια του στη Ρόδο.
Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών και στοχαστών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη κ.α.
Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας.
Δημοσιεύσεις
1. 2016. Άρχισε να δημοσιεύει το 2016, διηγήματα στους συλλογικούς τόμους «Ιστορίες από τα Δωδεκάνησα» 2016, 2017, 2018 – Εκδόσεις Βερέττα
2. 2018. Συμμετοχή με ένα διήγημα στο συλλογικό έργο «Ρόδος, μια συλλογή διηγημάτων με φόντο το νησί των Ιωαννιτών Ιπποτών», 2018 – Εκδόσεις iwrite.gr.
3. 2019. Δημοσίευσε την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα.
4. 2020. Δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νησίδες» 21ο τεύχος: «Πέντε μικρές προσωπογραφίες».
5. 2021. Δημοσίευσε την συλλογή δοκιμίων και αφηγήσεων «Μανιφέστο αγωνίας» – το χαρακτηρίζει ως έργο «έργο εκτάκτου ανάγκης», μια συλλογή από δοκίμια και αφηγήσεις με βασικό θέμα το φαινόμενο «κόβιντ19» ως ένα σχέδιο ριζικής και πολυεπίπεδης μετάλλαξης της ανθρωπότητας (ιδιωτική έκδοση, 100 αντίτυπα).
6. 2021. Από τον Αύγουστο του 2021 αρθρογραφεί (news12.gr, 55 δημοσιεύσεις).
