Συνέχειες : ΕΔΩ ΜΕΡΟΣ Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄,΄Ζ,
Ο ΟΛΕΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗ
12 Μητροπολίται αδιαβλήτου ήθους, εν οίς και άνδρες υπηρετίσαντες Εκκλησίαν και Γένος κατά τας φοβεράς ημέρας και θέσαντες τον τράχηλόν των υπέρ του λαού, εξεθρονίσθησαν άνευ απολογίας και δίκης…»
(Χριστ. Σπίθα – Ιανουάριος 1975 – Αριθ. 371).
(Η ανάστροφη προβληματική του
Μητροπολίτου Χριστόδουλου)
ΜΕΡΟΣ Ι΄
Οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Ηλίας και Θεολόγος, οι
κανονικοί (μέχρι την κοίμησή τους) Επίσκοποι της Δημητριάδος και της Λαρίσης,
δεν δημιούργησαν ποτέ κλίμα εχθρότητος εις βάρος των αντικανονικών
Μητροπολιτών.
Ποτέ δεν επιζήτησαν «κλίμα πολέμου» στη σκηνή της (τότε) εκκλησιαστικής κατάστασης του αρχιεπισκοπικού καθεστώτος του Σεραφείμ, το οποίο σε εκκλησιαστικό και κοινωνικοπολιτικό πεδίο εκινείτο σχιζοφρενικά στα όρια κυριαρχίας, κανονικότητας και εξαίρεσης, τη συνδρομή του νομικού πλέγματος της Μασονικής πολιτείας, του Κράτους. Ήθελαν μόνο την εφαρμογή των Ι. Κανόνων, διότι αυτοί ρυθμίζουν την συμπεριφορά ποιμένων και ποιμνίου∙ την εφαρμογή των Ι. Κανόνων, που τόσο ισχυρές διαπλαστικές λειτουργίες έχουν στο εκκλησιαστικό πλήρωμα και όχι την εφαρμογή κανόνων εκκλησιαστικού ελέγχου υπό των συντακτικών πράξεων καθοριζομένων.
Πόσο δίκαιο έχει ο Carl Schmitt, όπου στην Πολιτική
Θεολογία υποστηρίζει πως «ο κυρίαρχος βρίσκεται εκτός της κανονικά ισχύουσας
έννομης τάξης και ωστόσο ανήκει σε αυτήν» (1994, σελ. 19)!
Ο Μητροπολίτης Χριστόδουλος, έξυπνος -ευφυής
άνθρωπος, συχνά αναφέρετο στην αχανή περιοχή του θεάτρου των κοινωνικών,
πολιτικών και οικονομικών συρράξεων, όπου είχαν συμμετοχή και εκκλησιαστικοί
ηγέτες, ελέγχοντας (έμμεσα) και το Σεραφειμικό καθεστώς, με κατάσταση εξαίρεσης την εκλογή του! Δεν ακολούθησε, δυστυχώς, το
παράδειγμα του Επισκόπου Στεφ. Αφεντουλίδη, ο οποίος παραιτήθηκε
συνειδητοποιώντας (Θεία Χάριτι) το έγκλημα της εκθρονίσεως των 12 Μητροπολιτών.
Στο βιβλίο του «Γιατί απομακρύνονται οι νέοι από την Εκκλησία», διαβάζουμε
(σελ. 7-8):
«Σαν φορείς εξουσίας εκάναμε πολλές φορές κατάχρησι,
εξουθενώνοντας ανθρώπινα πρόσωπα, που όμως είχαν ανεπανάληπτη αξία σαν εικόνες
του Θεού, κι εδώσαμε όπλα στους εχθρούς της Εκκλησίας να την πετροβολούν εξ
αιτίας μας. συμβιβαστήκαμε ενίοτε με την κρατούσα κατάστασι και εξουσία κι όταν
ακόμη αυτή κατέφευγε σε μέσα όχι ηθικά και έντιμα, για την στερέωσί της, ενώ θα
μπορούσαμε με μοναδική ευστοχία να επισημάνουμε τα σφάλματά της χάριν του λαού.
Μείναμε μακρυά από τους καταφρονεμένους κι αγκαλιάσαμε τους ισχυρούς,
αλλοτριώνοντας έτσι την αποστολή της Εκκλησίας χωρίς να νοιώσουμε τύψεις και
μετάνοια. Όλα αυτά, αμαρτίες μας παληές και καινούργιες, τώρα ζυγίζονται και
βαραίνουν πολύ στις καρδιές των νέων, που απογοητευμένοι από μας, αναζητούν
μακρυά μας την ειλικρίνεια και την αλήθεια».
1ο Σχόλιο:
Διατύπωσε άριστα τους χαρακτηριστικούς άξονες της
Σεραφειμικής εξουσίας, δηλ.:
i) «Σαν φορείς της εξουσίας εκάναμε πολλές φορές
κατάχρησι, εξουθενώνοντας ανθρώπινα πρόσωπα, που όμως είχαν ανεπανάληπτη αξία
σαν εικόνες του Θεού».
ii) «Συμβιβαστήκαμε ενίοτε με την κρατούσα κατάσταση
και εξουσία, όταν ακόμη αυτή κατέφευγε σε μέσα όχι ηθικά και έντιμα, για την
στερέωσί της…».
iii) «Όλα αυτά, αμαρτίες μας παληές και καινούργιες,
τώρα ζυγίζονται και βαραίνουν πολύ στις καρδιές των νέων…».
Σε συγκεκριμένα γεγονότα δεν αναφέρθηκε, διότι ήταν
εις βάρος του. Aναφέρουμε τα εξής:
Α) Την συνειδησιακή ειλικρίνεια του Σεβ.
Μητροπολίτου Κοζάνης κ. Διονυσίου στη σύνοδο της 14-6-1974, ο οποίος τόνισε:
«Τα ελατήριά μας απ’ αρχής της συγκροτήσεως της
παρούσης Ιεράς Συνόδου (δυνάμει της υπ’ αριθμ. 3/74 Συντ. Πράξεως της
δικτατορίας) υπήρξαν δυστυχώς υποκειμενικά και προσωπικά… Δυστυχώς ο ιστορικός
δεν θα δυσκολευθή να διαγνώση τας προθέσεις μας και την ενειλικρίνειά μας∙ ο
μανδύας είναι διάτρητος και οι άνθρωποι βλέπουν ευχερώς τας αληθείς προθέσεις
μας, τας οπισθοβουλίας μας και τους σκοπούς μας».
Β) Την πρωτοφανή
πραγματικότητα, πρώτης από της Εθνεγερσίας, όπου σε 10
Μητροπόλεις να έχουμε ανά δύο αντιμαχόμενους αλλήλους επισκόπους, ενώ σε δύο Μητροπόλεις
3 Μητροπολίτες!
Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα έχει το ανάλογό της
στην πτώσι του Παπισμού (Μεσαίωνας), όπου υπήρξαν τρεις ταυτόχρονα
αντιμαχόμενοι πάπαι.
Γ) Την παρουσία (σχεδόν όλης) της λεγομένης
«πρεσβυτέρας» Ιεραρχίας κατά την χειροτονία και ενθρόνιση του Ιερωνύμου Α΄,
χωρίς ίχνος ουδεμίας πιέσεώς της∙ αυτή η ίδια Ιεραρχία δια παμψηφίας δεν δέχθηκε την παραίτηση του Ιερωνύμου
(Μάρτιος 1969), ο δε Σεραφείμ (ως Ιωαννίνων) δήλωσε μεταξύ άλλων: «Απητήθη πολύς χρόνος δια να πείσωμεν τον Μακαριώτατον να επανέλθη…».
Άξια παρατηρήσεως η δήλωση του Αρχιεπισκόπου
Ιερωνύμου:
«Η απόφασή μου να παραιτηθώ ήτο ισχυρά. Μετεπείσθη
μόνον, όταν επιμόνως και όλοι οι
Ιεράρχαι ζήτησαν να
ανακαλέσω» (Βλέπε περισσότερα στο περιοδικό «ενορία» τόμ. 1969, σελ. 79).
Δ) Την χαραγμένη στη μνήμη μου συγκέντρωση των
φοιτητών στο Πνευματικό Κέντρο της Ι.Μ. Δημητριάδος το βράδυ της 4ης
Ιανουαρίου 1977. Τότε, παρουσία 500 (περίπου) φοιτητών, μεταξύ των οποίων κι
εγώ, ο Ιεροκήρυκας Αρχιμ. π. Δαμασκηνός Καζανάκης προσπάθησε (ανεπιτυχώς κατ’
εμέ) ν’ αναπτύξη το θέμα: «Μαρξισμός και Χριστιανισμός».
«Ξέχασε» στην εισήγησή του την πλευρά «Καπιταλισμός»,
γεγονός άστοχο και επικριτέο, που προκάλεσε τις ενστάσεις – διαμαρτυρίες του
συντριπτικού όγκου των φοιτητών, μιας και ήταν νωπές οι πληγές εκ της
δικτατορίας και της Κυπριακής τραγωδίας. Στους κραδασμούς προστέθηκε και η δική
μου παρέμβαση, κατά την οποία στηλίτευσα το καθεστώς του Σεραφείμ, που χώρισε –
δίχασε την Ιεραρχία σε Ιερωνυμικούς και Σεραφειμικούς, εκθρονίζοντας αδίκως και
άνευ δίκης- απολογίας 12 άξιους Ιεράρχες∙ τότε όλοι οι φοιτητές χειροκρότησαν
την θέση μου, ενώ ο Χριστόδουλος προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Η εφημερίδα του Καθεστώτος «Εκκλησιαστική Αλήθεια»,
στο φύλλο της Αριθμ. 7 (της 16/1/77), δημοσίευσε ανταπόκριση της συγκέντρωσης.
Υποβάθμισε τους φοιτητές όταν έγραψε: «Οι “θέσεις”
των φοιτητών», σε εισαγωγικά. Παρουσίασε 4 σημεία (ως κεντρικά) των παρεμβάσεών
τους, χωρίς, δυστυχώς, ν’ αναφέρει τις δικές μου θέσεις. Ευτυχώς, το περιοδικό «Φύλακες» της Θεσσαλονίκης, έγραψε (18 Μαΐου 1977):
«Προσεκλήθησαν οι φοιτηταί του Βόλου υπό του κ. Παρασκευαΐδη, εις το Πνευματικόν Κέντρον της Ι.
Μητροπόλεως. Μετά την εισήγησιν του κ. Παρασκευαΐδη εγερθείς ο φοιτητής Νικ.
Σακαλάκης και απευθυνόμενος προς τους φοιτητές είπε τα εξής: “Παιδιά, ο
Μητροπολίτης δεν μπορεί να μας ομιλή περί δικαιοσύνης και αγάπης διότι ο ίδιος
είναι αίτιος σφαγής 12 τιμίων Ιεραρχών και κατέχει θρόνον σφαγιασθέντος
επισκόπου”. Οι φοιτηταί εχειροκρότησαν τον ως άνω φοιτητήν, ο δε επικαθήμενος
κ. Παρασκευαΐδης τελών υπό το κράτος συγχύσεως και οργής διέλυσε την
συγκέντρωση και καθ’ οδόν προσπαθούσε να καθησυχάση τον εαυτόν του, αποδίδοντας
την αιτία εις το ότι «άλλοι φανατίζουν τα καημένα τα παιδιά και τα καθιστούν
εχθρούς της Εκκλησίας» (Βλέπε περιοδικό «ΦΥΛΑΚΕΣ» - 18 Μαΐου 1977).
Στο επόμενο, συν Θεώ, θα παρουσιάσουμε το περιοδικό
«ΦΥΛΑΚΕΣ», που ήταν (τότε) μια πνευματική αντίσταση πρώτου μεγέθους.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
(Η εισαγωγή Αρμονίου στο 1ο συνέδριο της
Χ.Ν.Ε.Δ. – Βόλος 1/1/83)
ΜΕΡΟΣ Θ΄
Στην αρχή του βηματισμού του, ο Μητροπολίτης
Χριστόδουλος και στα πλαίσια «ποιμαντικής προσέγγισης των νέων», ίδρυσε τη
Χ.Ν.Ε.Δ. (Χριστιανική Νεολαία Δημητριάδος).
Ο λόγιος κληρικός στο βιβλίο του, γράφει:
«Η Χριστιανική Νεολαία Δημητριάδος (Χ.Ν.Ε.Δ.), όπως την ονόμασε, με τέσσερις χιλιάδες (4000) εγγεγραμμένα και ενεργά μέλη, με γενικό υπεύθυνο τον ιεροκήρυκα Αρχιμ. Δανιήλ Πουρτσουκλή, δραστηριοποιήθηκε με πρωτότυπο τρόπο: δημιούργησε νεανική χορωδία, διοργάνωσε ανοικτές διαλέξεις για τους νέους… και διοργάνωσε τα περίφημα Συνέδρια Νεολαίας, με ομιλητές διαπρεπείς προσωπικότητες του πνευματικού και επιστημονικού κόσμου της χώρας. Σε υποσημείωσή του (αρ. 108, σελ. 86), γράφει:
«Πραγματοποιήθηκαν συνολικά οκτώ Συνέδρια: 1ο,
στις 6/11/82 με ομιλητή τον καθηγητή Χρήστο Γιανναρά και θέμα «ομολογία Χριστού
σήμερα». 2ο στις 10/11/1984, με ομιλητή τον φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο
και θέμα «παιδεία και παράδοση» κλπ».
Τα επικονιάματα του λόγιου κληρικού για τον Μητροπολίτη
Χριστόδουλο (1974-1998) κινούνται, πολλές φορές στον ορίζοντα της
εξαίρεσης, που άπτονται μονοδιάστατα τη σφαίρα της Ιστορίας.
Επειδή συνειδησιακά είμαι αντίθετος στην ικανότητα
χειρισμού της γλώσσας υπό ανθρώπων, που με την στιλνότητα των εκφράσεών τους σκορπίζουν ανακρίβειες ή ασάφειες ιδεών γύρω από το
Σεραφειμικό καθεστώς, γι’ αυτό παραθέτω (προς ακριβή προσέγγιση της πραγματικότητας)
απόσπασμα – ρεπορτάζ του τοπικού «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ», για ένα συνέδριο της Χ.Ν.Ε.Δ.
που δεν συμπεριελήφθη στον κατάλογο των συνεδρίων υπό του εν λόγω κληρικού.
Ερώτημα: Γιατί αυτό το Συνέδριο (Σάββατο 1/1/83) της
Χ.Ν.Ε.Δ. αποσιωπήθηκε, ως κεκαλυμμένη αδυναμία;
Να είναι, άραγε, σύμπτωμα μιας περιορισμένης
γνωστικής εμβέλειας του συγγραφέως ή σκοπιμότης;
Έγραψε ο Τύπος (6/1/83 «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» -Βόλος, ημέρα
Πέμπτη):
«To αρμόνιο που έκανε
την εμφάνισή του στον Άγιο Νικόλαο (είναι η Μητρόπολις) κατά τη Θεία Λειτουργία
του Σαββάτου που πέρασε, προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών από μέρους Βολιωτών που
το θεωρούν σαν μία ανεπίτρεπτη εκτροπή από την ορθόδοξη παράδοση και με
υπόμνημα προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος, κάνουν γνωστή την απόφασή τους να
αγωνιστούν κατά της εισαγωγής μουσικών οργάνων στην λατρεία «κατ’ απομίμηση των
Παπικών και των Προτεσταντών».
Μετά σεβασμού
(έπονται πάνω από 100 υπογραφές, ενώ ο Τύπος
δημοσίευσε τις 52).
1ο Σχόλιο: Προς τιμή του ο Σεβ. Χριστόδουλος, σε εκκλησιολογική προοπτική, δεν
ξαναπροσπάθησε αυτή τη μορφή λειτουργικής καινοτομίας.
Πιστεύω (προσωπικά) ότι, συναρτώντας ο Σεβ.
Χριστόδουλος τη σκέψη του με τις γειτονικές αντιδράσεις των αδελφών ορθοδόξων
Λαρισαίων, δεν ήθελε μελλοντικές παρόμοιες εκδηλώσεις στην Μητρόπολή του∙ δεν
ήθελε την ανάδειξη του αγωνιστικού, εκκλησιολογικού, ορθοδόξου Είναι του ποιμνίου, ως αντανάκλαση του υγιούς και
κανονικού παραδείγματος των Λαρισαίων. (τέλος σχολίου)
Σε βιβλίο του ο Σεβ. Χριστόδουλος εκδηλώνει
επιδοκιμασίες και αποδοκιμασίες για ορισμένες πράξεις των εκκλησιαστικών
ηγετών. Στις παρατηρήσεις του εμπεριέχεται και το καθρέφτισμα του Σεραφειμικού
καθεστώτος. Άραγε οι παρατηρήσεις του ήτο έκφραση υποσυνείδητου ψυχολογικού
ελέγχου;
Στο βιβλίο αυτό με θέμα «Γιατί απομακρύνονται οι
νέοι από την Εκκλησία» γράφει (μεταξύ άλλων):
Α) «Τα σφάλματά μας (δηλ. των εκκλησιαστικών ηγετών)
υπήρξαν μεγάλα και τρανά. Ανεχθήκαμε επί αιώνες το σκάνδαλο της διαιρέσεως του
Χριστιανικού κόσμου, ενώ είμαστε κήρυκες Εκείνου, που εδίδαξε την ομόνοια και
την αγάπη» (Σελ. 7-8).
2ο Σχόλιο: Στις ανωτέρω σειρές πραγματοποιεί καθαρά επεκτατισμό των ευθυνών για το
σχίσμα (1054). Υπογραμμίζει το «συνυπεύθυνο»∙ η ευθύνη δηλ. του παπισμού
μερικοποιείται. Εάν δεν ήξερα, θα θεωρούσα ότι ήταν δηλώσεις του Πατριάρχη
Βαρθολομαίου! (τέλος σχολίου).
Πολλές φορές σε λίγες γραμμές διαπιστώνεται η δομή
ολόκληρου του εκκλησιολογικού ψυχισμού ενός επισκόπου – κληρικού. Ιδιαίτερα
αναιρετικές και διαφωτιστικές, όμως, είναι οι μαρτυρίες δύο επισκόπων:
i) Μέγας Βασίλειος:
Αιώνες πριν από την απομάκρυνση των δυτικών από την
Εκκλησία, ο Μ. Βασίλειος κατηγόρησε (προφητικά) την Δυτική υπεροψία ως «δυτικήν
οφρύν». Στην Επιστολή του (239) προς Ευσέβιο, γράφει: «Εάν δε επιμείνη η οργή του Θεού, ποία βοήθεια ημίν της δυτικής οφρύος;».
Επίσης στην Επιστολή του (215) προς Δωρόθεον, γράφει
για τον (τότε) Επίσκοπο Ρώμης:
«Αν η συζήτησις είναι
με άνδρα υπερόπτην και επηρμένον, καθήμενον εις υψηλόν θρόνον, και δια τούτο μη
δυνάμενου ν’ ακούη εκείνους που του εκθέτουν από χαμηλά την αλήθειαν, ποίον
όφελος…»;
ii) Αυγουστίνος
Καντιώτης:
«Ο πάπας χωρίστηκε απ’ την Ορθοδοξία και εξακολουθεί
μέχρι σήμερα να είναι χωρισμένος. Και παρ’ όλο που πέρασαν από τότε 1000
περίπου χρόνια, ο πάπας δεν αναγνώρισε τα λάθη του, αλλά μένει αμετανόητος…»
(Βλέπε «ΜΥΡΙΠΝΟΑ ΑΝΘΗ» - Σελ. 34).
«Αγάπης ένεκα τους αιρετικούς αποστρεφώμεθα»,
τονίζουν οι Πατέρες. (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
(Θεολόγος Λαρίσης και Δημητριάδος Ηλίας:
Η Εκκλησιαστική τροχιά τους και η σύγκρουσή
τους
με την Μασονία)
ΜΕΡΟΣ Η΄
Στο ημερολόγιό του (Βόλος, Τρίτη 3 Ιουνίου 1969) ο άγιος
Ιεράρχης Ηλίας, έγραψε:
«Από καιρό ακούω δια την δράσιν της εν Βόλω Στοάς
και δια τας διαθέσεις αυτής έναντι εμού. Τούτο δεν είναι μία απλή υπόθεσις∙
υπάρχουν τόσα περιστατικά που το αποδεικνύουν.
Σήμερον όμως ήλθεν η πλέον αδιάσειστος απόδειξις. Με
επεσκέφθη εις το γραφείον μου καλός φίλος και ειλικρινά αφοσιωμένος εις εμέ.
Αυτός εδέχθη πρότασιν επίσημον εκ μέρους προσώπου υψηλά ισταμένου να προσέλθη
εις την Στοάν. Του υπεσχέθη θέσεις και αξιώματα. Τον υπέμνησε την
ισχύν, την οποίαν έχει εις την σημερινήν κυβέρνησιν. Του υπογράμμισε το ότι τα
φιλανθρωπικά ιδρύματα της πόλεως ευρίσκονται εις χείρας των. Δια να τον ελκύση του είπεν ότι ο Χρύσανθος, ο Δαμασκηνός (Αντιβασιλεύς),
ο Γεώργιος ο Β΄ ως και ο πρώην ήσαν μέλη της Στοάς κ.λ.π.
Ακόμη προσέθεσεν ότι οι περισσότεροι επιστήμονες του Βόλου είναι τέκτονες. Αυτό ίσως είναι λίγο υπερβολικόν. Πάντως δεν έχουν αφήσει κανέναν. Εκείνο που ενδιαφέρει εμένα είναι ότι επροκάλεσεν ο εν λόγω αξιωματούχος συζήτησιν και δια το πρόσωπόν μου. Είπεν απεριφράστως ότι θα τον αποκαταστήσουν τον πρώην Επίσκοπον Βόλου (εννοεί τον Δαμασκηνό Χατζόπουλο, της περιόδου 1957-1968).
Έχουν την δύναμιν να το κάνουν. Εγώ, είπεν,
ότι δεν τους κάνω.
Κατόπιν αυτού ο αγαπητός φίλος μού είπε με καταφανή
την συγκίνησιν να προσέχω.
Τα έχουν μαζί μου προσωπικώς. Όχι εναντίον της
Εκκλησίας, αλλά προσωπικώς εναντίον μου.
Εδώ έχει εφαρμογήν το Γραφικόν: «Δύσχρηστος ημίν και
βλέπόμενος». Αυτό επαυξάνει την ευθύνην μου, επιβάλλεται να είμαι περισσότερον
προσεκτικός.
Προσοχή εις τας ενεργείας μου.
Προσοχή εις τας αποφάσεις μου.
Προσοχή εις την όλην συμπεριφοράν μου.
Είμαι αποφασισμένος να υποστώ τα πάντα και να
αρχίσω πόλεμον κατά μέτωπον, όταν επιστή η κατάλληλος στιγμή.
Είναι ανάγκη η Εκκλησία μας να λάβη σαφή θέσιν
έναντι της Στοάς και να ανανεωθή η απόφασις αυτής του 1933.
Φαίνεται ότι πολλά πρόσωπα υψηλά ιστάμενα ανήκουν
εις τους τέκτονας. Πολλά φήμαι κυκλοφορούν περί τούτου.
Ίσως από άγνοιαν. Ίσως όμως και εσκεμμένως για να
τύχουν της υποστηρίξεως και συμπαραστάσεως της Διεθνούς Στοάς».
1ος Σχόλιο: Σε θεολογική – ιστορική προοπτική, είναι αναμφισβήτητο ότι οι δύο αυτοί
Επίσκοποι κατανόησαν βαθειά την εχθρική μορφή εξουσίας της Μασονίας έναντι της
Εκκλησίας∙ παράλληλα οι Μασόνοι δεν είχαν καταλάβει (ακόμη και σήμερα) την
σωτηριώδη αγάπη της Εκκλησίας για τον άνθρωπο, ότι δηλ. ο ιδεώδης χώρος της
ανθρώπινης σωτηρίας (αυτο-επιβεβαίωσης) είναι η Ορθοδοξία και όχι οι Μασονικές
πλάνες – διδασκαλίες.
Να υπογραμμίσουμε, ότι οι περισσότεροι «τοπικοί άρχοντες Μασόνοι» λειτουργούσαν ως
«άρχοντες», όχι ως συνέπεια οικονομικής ισχύος αλλά, αντίθετα, στον άξονα
άντλησης οικονομικών απολαβών.
Ο Στρατιωτικός αστισμός της δικτατορίας τους είχε μετατρέψει σε επαρχιακούς προύχοντες, «πρόκριτους»,
«κοτζαμπάσηδες» (τέλος σχολίου).
2ο Σχόλιο: Ο μακαριστός (άγιος) Θεολόγος Λαρίσης καταχωρήθηκε κρατικά (τότε), ως ο
πλέον επικίνδυνος έναντι της Μασονίας.
Η ποιμαντική του Λαρίσης Θεολόγου και της δυναμικής
του πληρώματος της Εκκλησίας της Λάρισας, έχουν καταγραφεί στην ιστορία ως δυνάμεις ασύμβατες με τις απειλητικές – αντορθόδοξες
εξουσίες, εκκλησιαστικές και πολιτικές. Να θυμηθούμε (επιλεκτικά):
α) Την δίωξη του Θεολόγου Βασ. Παπανικολάου από τον
(τότε) υφυπουργό Εσωτερικών – Περιφερειακής Διοίκησης Θεσσαλίας Ιωαν. Λαδά.
Ο μαχητικός καθηγητής Θεολογίας Βασ. Παπανικολάου
πήρε μετάθεση από την Λάρισα στην Κάλυμνο.
β) Την τιμωρία του Αρχιμ. Ευμενίδη από τον Θεολόγο,
διότι κοινώνησε τον Λαρισαίο (Μασόνο) δήμαρχο Θ. Μεσσήνη.
γ) Τις διώξεις – τιμωρίες του μακαριστού Θεολόγου
από το Σεραφειμικό καθεστώς.
Την εποχή του Χριστόδουλου στην Ι. Μ. Δημητριάδος,
κάτω από το συμπαγές πέπλο σιωπής που κάλυπτε (γενικά) τους «Γέροντες» του
Μητροπολιτικού κλίματος, ακούγονταν οι φωνές: i) οι Λαρισαίοι
δημιουργούν αναταραχές στην Εκκλησία, ii) φταίει ο π. Αθαν. Μυτιληναίος κ.λ.π.
Συνθήματα και απόψεις δηλ. που περιβάλλουν την
ψυχολογία των συμβιβασμένων! (τέλος σχολίου)
Εντύπωση προκαλεί η άγνοια (;) του κληρικού – λογίου
της Ι. Μ. Δημητριάδος, ο οποίος έγραψε σε βιβλίο του για τον Ηλία: «Τον Δαμασκηνό
(εννοεί τον Δαμασκηνό Χατζόπουλο – πρώην Δημητριάδος που παραιτήθηκε) διαδέχθηκε ο Μητροπολίτης Ηλίας Τσακογιάννης,
ο οποίος εποίμανε την Μητρόπολη Δημητριάδος από το 1968 έως το 1974, όταν
κηρύχθηκε έκπτωτος και υποχρεώθηκε να χωρισθεί του ποιμνίου του.
Ο αποχωρισμός, όμως, δεν ήταν εύκολος. Ο
Μητροπολίτης Ηλίας αρνούνταν πεισματικά να υπακούσει στις αποφάσεις της Ιεράς
Συνόδου, διακηρύσσοντας, σε όλους τους τόνους, ότι ήταν ο Κανονικός
Ποιμενάρχης.
Παράλληλα, ο προκάτοχός του Δαμασκηνός θεωρούσε ότι
ήταν η κατάλληλη στιγμή για την αποκατάσταση και επάνοδό του στο θρόνο της
Δημητριάδος».
3ο Σχόλιο: Ήτο θέμα προσωπικής ευθύνης η παραίτηση του Μητροπολίτου Δαμασκηνοί από
το θρόνο της Ι. Μ. Δημητριάδος.
Στο βιβλίο του λόγιου κληρικού, γράφεται:
«Ο Δαμασκηνός Χατζόπουλος, αρχιεράτευσε στην
Εκκλησία της Δημητριάδος από το 1957 έως το 1968, όταν “η εκδίωξή του από τη
Χούντα των Συνταγματαρχών και τη συνεργαζόμενη μετ’ αυτών αριστίνδην Σύνοδο,
δεν επέτρεψαν εις εκείνον να ολοκληρώσει το έργο του”».
Κανείς καθαρός – έντιμος και ορθόδοξα σκεπτόμενος
Μητροπολίτης δεν παραιτείται, έστω και αν απειλείται η ζωή του.
Εάν δεχθούμε, ότι η Χούντα των Συνταγματαρχών
εκδίωξε τον προκάτοχο του Ηλία, τον Δαμασκηνό, τότε αβίαστα μπορούμε να
ισχυρισθούμε ότι η Χούντα του Ιωαννίδη, τηρώντας πάντα αναλλοίωτη τακτική (σε
ό,τι αφορά τη διατήρηση – ενίσχυση της δικτατορίας), έφερε στον αρχιεπισκοπικό
θρόνο τον Σεραφείμ! (τέλος σχολίου)
Δίκαια ο Μητροπολίτης Ηλίας τόνιζε, ότι ήτο ο
κανονικός Μητροπολίτης, υπογραμμίζοντας (έτσι) ότι είχε αρχίσει να λειτουργεί ο νόμος των αντιφάσεων, των παραβάσεων των Ι.
Κανόνων, στην «ποιμαντική» του Σεραφειμικού καθεστώτος.
Είχε αρχίσει η μεγάλη τραγωδία, έστω και αν
προσπάθησε το καθεστώς να φανεί ότι δίδει καινούργια πνοή στην Εκκλησία.
«Η εξάρτησις του Σεραφείμ εκ της δικτατορίας υπήρξεν
απόλυτος και τουτ’ αυτό δουλική» (Κων. Δωρ. Μουρατίδης – Καθηγητής Κανονικού
Δικαίου). (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
(Θεολόγος Λαρίσης και Δημητριάδος Ηλίας:
Η Εκκλησιαστική
τροχιά τους και η σύγκρουσή τους με την
Μασονία)
ΜΕΡΟΣ Ζ΄
Το πλάτος και το βάθος της κατηχήσεώς μου, των νέων της Ι.Μ. Δημητριάδος, έγινε στις ομάδες της Ι. Μητροπόλεως, οι οποίες γνώρισαν το καλύτερο δυναμικό τους (ποσοτικά και ποιοτικά) επί Μητροπολίτου Ηλία και του υπεύθυνου των Ομάδων Γεωργίου Δ. Χατζηνικολάου (νυν ηγούμενος της Ι Μονής Αγ. Τριάδος - Γατζέας), ο οποίος μας εισήγαγε στο νόημα της Εκκλησίας∙ μας ανέλυσε τα φλέγοντα προβλήματα (εκκλησιαστικά – κοινωνικά) με Ορθόδοξο φρόνημα, γνώση και κρίση∙ μακριά από τα υποπροϊόντα της εποχής («γιεγιέδες», «χίππηδες», «παρδαλούς» κλπ).
Η συμμετοχή μας στο αντι-μασονικό πνεύμα της
Μητροπόλεως εκφράσθηκε, χωρίς ελεγχόμενη – κατευθυνόμενη συνείδηση, αυθόρμητα,
εξ αιτίας ενός δημοσιεύματος της τοπικής εφημερίδος «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» για τις
δραστηριότητες του ΡΟΤΑΡΥ και, το σημαντικότερο, από την εμπειρία μας στις
Ομάδες και της ομιλίας του μακαριστού Νικολάου Σωτηρόπουλου, που διοργάνωσε ο
π. Ηλίας στο κινηματοθέατρο «ΛΙΝΤΟ» (Μάρτιος 1970).
Η συμμετοχή μας εκφράσθηκε, εν μέσω δικτατορίας, με
την εξής επιστολή, που δημοσίευσε και ο «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ»:
Βόλος 12 Αυγούστου 1971
«κ. Διευθυντά∙ παίρνουμε το θάρρος να σας γράψουμε
ελπίζοντας ότι θα συμμερισθήτε την ανησυχία μας. Αυτό το γράμμα έπρεπε να είχε
γραφή αρκετούς μήνες πριν. Όμως τώρα μάθαμε τα σχετικά. Πάντως νομίζουμε πως
ποτέ δεν είναι αργά. Πάντα υπάρχει καιρός για αγώνα. Τα Γυμνάσια της Μαγνησίας
εκδίδουν περιοδικό με τον τίτλο «ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ». Το περιοδικό αυτό συντάσσεται
από επιτροπή καθηγητών και μαθητών. Στο υπ’ αριθμ. 2 τεύχος του μηνός Οκτωβρίου
1970 ο Γενικός Επιθεωρητής κ. Σπ. Παστός έγραφε για τον σκοπό του περιοδικού τα
εξής: «Δι’ αυτής (της «ΜΑΘΗΤΙΚΗΣ ΦΩΝΗΣ») θα διατρανώνετε την νεανικήν φωτεινήν
παρουσίαν σας, θα διασφαλίζετε το «πιστεύω» σας εις τας αρχάς της Ελληνικής
φυλής και τα Χριστιανικά ιδεώδη…».
«Αυτά λοιπόν έγραφε ο κ. Επιθεωρητής. Αλλά στο τεύχος
της πρωτοχρονιάς του 1971 σε άρθρο σχετικό με τον κινηματογράφο γράφτηκαν
πράγματα, που ήταν εντελώς αντίθετα με όσα έγραφε ο κ. Επιθεωρητής.
… Και κάτι άλλο. Έχει ιδρυθεί εδώ στο
Βόλο Όμιλος Ροταριανών για νέους. Οι Ροταριανοί αρπάζουν
τους νέους και τους εισάγουν στο Νηπιαγωγείο της Μασονίας. Σας παρακαλούμε
διαμαρτυρηθήτε και σεις γι’ αυτό το νέο
παιδομάζωμα. Σας στέλνουμε και σχετικό απόκομμα από την
εφημερίδα «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» της 12-8-1971. Οι νέοι αυτοί για τους οποίους γράφει η
εφημερίς, είναι από τους αριστεύσαντας. Αυτούς λοιπόν, που είναι το μέλλον της
Ελλάδος, τους αυριανούς επιστήμονας, αρπάζει η Μασονία. Η Εκκλησία πρέπει να
αμυνθεί».
Μετά τιμής
(Υπογραφές των μαθητών)
1ο Σχόλιο: Οφείλω να ομολογήσω, ότι στην πρώτη γραμμή της αντι-μασονικής πορείας
και των εκκλησιαστικών αγώνων ήτο οι εν Χριστώ Λαρισαίοι αδελφοί (μέχρι και
τώρα). Η ζωντανή έκφραση ήτο ο Μητροπολίτης Θεολόγος ο οποίος, καλά το θυμάμαι,
έγινε έλεγχος στο Μασόνο δήμαρχο της Λάρισας Θ. Μεσσήνη. Ο Θεολόγος τιμώρησε
τον Αρχιμ. Ευμενίδη, διότι κοινώνησε τον Μασόνο Δήμαρχο.
Μεγάλη δύναμη, θεολογική και κοινωνική ο αληθινός
επίσκοπος, ο οποίος διαμορφώνει την εκκλησιολογική συμπεριφορά των ανθρώπων,
ιδίως των νέων.
Τότε, στις Μητροπόλεις Δημητριάδος και Λαρίσης, οι
πράγματι επίσκοποι Ηλίας και Θεολόγος, είχαν λειτουργία αναδημιουργίας του
πληρώματος.
Αν ρίξουμε μια ερευνητική ματιά στα γεγονότα του
1974, θα διαπιστώσουμε ότι η ορμή των εκκλησιαστικών γεγονότων δεν δημιούργησε
πνευματικές αναταράξεις – ανησυχίες στην πόλη του Βόλου. Χωρίς βαθειά γνώση της
αλήθειας υποδέχθηκαν (οι Βολιώτες) παθητικά τον (κατά τους Ιερούς Κανόνες)
αντικανονικό, νέο Μητροπολίτη, Χριστόδουλο. Ακόμη και στενοί συνεργάτες του
Ηλία (κληρικοί) μετέβησαν στην Αθήνα, στη χειρονονία του Χριστόδουλου!
Γεύση αντίδρασης αποτελούν (μόνο) τα κείμενα
διαμαρτυρίας πολλών πιστών της Μαγνησίας, τα οποία εστάλησαν προς την (τότε)
κυβέρνηση και προς τους αρμόδιους υπουργούς της. (τέλος σχολίου)
2ο σχόλιο: Ολόκληρος ο ενθρονιστήριος λόγος του Χριστόδουλου ήτο σε άπταιστη
(δύσκολη) καθαρεύουσα∙ Είχε, γενικά, ορίζοντα την Εκκλησία και το ρόλο του
επισκόπου∙ λίγοι άνθρωποι τον κατανόησαν και περισσότερο προβληματίσθηκαν (κι
εγώ προσωπικά) στο εξής τμήμα του, όπου επαινούσε τη θεοσέβεια των κατοίκων της
Δημητριάδος. Είχε τονίσει:
«… δια την θεοσέβειαν
αυτών, ης απτά δείγματα πρόκεινται ημίν τα τε υπό της αρχαιολογικής σκαπάνης
εις φως ελθόντα ή άλλως διασωθέντα ιερά του Σεραπίωνος και της Ίσιδος, του
Ποσειδώνος και του Πασικράτους – ίνα της παλαιάς αρχαιότητος αναμνησθώ – και τα
σύγχρονα λαμπρά της πόλεως ταύτης ιερεία, οι υπέρκαλλοι και μεγαλοπρεπείς Ναοί
και τα λοιπά της Ορθοδόξου πνευματικότητος καθιδρύματα, άτινα ο λαός ούτος,
εντός του παμφώτου μεσογειακού χώρου κινούμενος και εκ των προγονικών αυτού
παραδόσεων ορμώμενος, εδημιούργησεν, εν πίστη και δημιουργική
αλληλουχία γενεών, εμφυσήσας, με την δαψίλειαν της ψυχικής αυτού δυνάμεως,
πνευματικόν περιεχόμενον εις την σκοτεινήν, βαρείαν και αγέλαστον ύλην…».
(τέλος σχολίου)
3ο (κριτικό) σχόλιο: Γνωρίζουμε από μία ευρεία θεώρηση της Ιστορίας, ότι στην προσπάθεια
νόησης του Κόσμου, οι Έλληνες ανάπτυξαν τρεις (3) διαδοχικές πνευματικές
βαθμίδες: την Θρησκεία, την Φιλοσοφία και την Επιστήμη.
Στον ευρύτερο χώρο της Αρχαίας Ελλάδος, η μεταφορά
της λατρείας Αιγυπτιακών θεοτήτων είναι γεγονός (π.χ. Δίον, Δήλος). Ο Φοίνιξ
επίσης, της 21ης Απριλίου, ήτο «ιερό πτηνό» των Αιγυπτίων και
απεικονίσθη και σε νομίσματα της δικτατορίας όπου, εκτός του Φοίνικα, υπήρχε
και η λεκτική σύντμηση (1 Σ.Τ.Ι.Ν.) με ερμηνεία «πρώτη στοά τεκτόνων Ιονίων
νήσων;».
Στην περιφέρεια, όμως, της Δημητριάδος δεν υπάρχουν
«απτά δείγματα, διασωθέντα ιερά του Σεραπίωνος και Ίσιδος». Εάν η άρνησή μου
είναι αντι-επιστημονική (ιστορικά), ας μας βοηθήσουν οι ειδικοί αρχαιολόγοι,
διότι η Επιστήμη είναι ανοικτή, ελεύθερη, που διορθώνει τα (τυχόν) εσφαλμένα
ιστορικά συμπεράσματά μας» (τέλος σχολίου)
Δημιουργούνται, όμως, τα (κριτικά) ερωτήματα:
Η θεοσέβεια των αρχαίων κατοίκων της Μαγνησίας, ως
υποκειμενική αντίληψη του θείου παράγοντα, μήπως μεγιστοποιήθηκε (ποιοτικά), ως
θρησκευτική βεβαιότητα, με την παραδοχή Αιγυπτιακών θεοτήτων;
Γνωρίζουμε (παράδειγμα), ότι «ο Σέραπις» ομοιάζει με
τον Πλούτωνα και τον Ασκληπιό. Προς τι η αναφορά εις αυτόν; Τι αξία μπορεί να
έχει η μνημόνευση της Αιγυπτιακής Μεταφυσικής; Για τη Μασονία, όμως, έχει
σημασία. Θεωρητικός της Μασονίας έχει γράψει:
«Ο σημερινός τέκτων
γνωρίζει καλά οτι η μύησίς του στα τεκτονικά
μυστήρια τον έκαμε όμοιο με τον Ποσειδώνα και τον Απόλλωνα
και τον Αμφίωνα και το Χριστό» (Τιμ. Βρατσάνου «το βιβλίο του Μαθητού –
Μασόνου» - σελ. 6, 1953).
Τότε (1974) ένας ευσεβής θεολόγος και πολλοί πιστοί,
με δημοσιεύματά τους, ισχυρίσθηκαν ότι ο Χριστόδουλος απηύθυνε «χαιρετισμό στη
Μασονία». (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
(Θεολόγος Λαρίσης και Δημητριάδος Ηλίας: Η Εκκλησιαστική τροχιά τους και η σύγκρουσή τους με την Μασονία)
ΜΕΡΟΣ ΣΤ΄
Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Α΄ είχε μεγάλη
(ένθεη) δίψα για την συγκρότηση ευσυνειδήτου Επισκοπικού σώματος. Ο
Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, τόνισε – ομολόγησε, ότι:
«Τοιαύται, Μακαριώτατε (=Σεραφείμ) αθλιότητες δεν παρουσιάσθησαν επί Αρχιεπισκοπείας Ιερωνύμου. Οφείλομεν να ομολογήσωμεν τούτο, δια να είμεθα δίκαιοι. Ο Ιερώνυμος εμερίμνησε και επέτυχε να προάγη επιβλητικά αναστήματα, αδιαβλήτους άνδρας, προσοντούχους και αξίους κληρικούς εις την επισκοπικήν έπαλξιν. Επί των ημερών σας συνέβη – δυστυχώς – το εκ διαμέτρου αντίθετον…» (Συνεδρία της Ιεράς Συνόδου – 8.10.1974).
1ο Σχόλιο: Αυτή η αλήθεια διατυπώθηκε, ως
αποκρυσταλλωμένο συμπέρασμα μελέτης της ιστορικής παρουσίας του Ιερωνύμου Α΄
επί του πηδαλίου της Αρχιεπισκοπής.
Ομιλεί – υπενθυμίζει τις αθλιότητες του Σεραφείμ στη
συγκεκριμένη ομιλία – αγόρευσή του ο Ελευθερουπόλεως∙ είπε σχετικά
(προηγουμένως):
«Θα ενθυμείσθε ωσαύτως, Μακαριώτατε, και το
επεισόδιον το λαβόν χώραν κατά την αποφράδα ημέραν της 22-5-1974. Κατά την
δραματικήν εκείνη συνεδρίαν των Επισκοπικών εκλογών συνέβη κάτι το απίστευτον: Αι εκλογαί διεκόπησαν αιφνιδίως λόγω παρεμβάσεως της Κ.Υ.Π. (!), η οποία
δια να ματαιώση την προαγωγή «διαβεβλημένων» κληρικών, επενέβη δυναμικώς την 12ην
παρά εν λεπτόν, δια του παρισταμένου εν τη συνεδρία Υπουργού των Θρησκευμάτων,
αξιώσαντος, παρά τας διαματυρίας των συνέδρων (!!!) και
τελικώς επιτυχόντος την αναβολήν των εκλογών δια δύο Μητροπόλεις…».
Να πληροφορήσουμε τον λόγιο κληρικό της Ι. Μ.
Δημητριάδος, ότι: «η πλέον συγκλονιστική επιβεβαίωση της αποκοπής αυτής του
αρχιεπισκόπου (Σεραφείμ) από την ορθόδοξη πνευματικότητα και το εκκλησιαστικό
ήθος αποτελεί ασφαλώς, η χρησιμοποίηση απ’ αυτόν βωμολοχιών,
αισχρολογιών, αγοραίων και χυδαίων εκφράσεων ακόμη και κατά την τέλεση των
ιερών ακολουθιών» (Κων. Δωρ. Μουρατίδης).
Οι ύβρεις ακούσθηκαν πανελλαδικά από τα μικρόφωνα
του ραδιοφώνου.
Η διατεταγμένη ευγένεια του πνεύματος με εμποδίζει
να αναφέρω (επί λέξει) τις συγκεκριμένες ύβρεις – βωμολοχίες του. (τέλος
σχολίου)
Η Μασονία παρουσιάζεται ως η πραγματική φιλοσοφία –
θρησκεία. Δυστυχώς, επάνω στον εσφαλμένο αυτό δρόμο βαδίζουν πολλοί πολιτικοί,
έμποροι, ιεράρχες και πλούσιοι άνθρωποι. Τα οργανωμένα συμφέροντα σ’ ένα
Κράτος, συγκλίνουν στη θρησκευτικότητα της Μασονίας, αφού πρώτα φροντίζουν να
είναι ασφαλή και κατοχυρωμένα νομικά στον κοινωνικό χώρο (δομή).
Ο μακαριστός Νικόλαος Στ. Ψαρουδάκης έχει αποδείξει
ότι «Η Μασονία ως νομική κατασκευή αποτελεί καθαρή απάτη»∙ (βλέπε βιβλίο του
«ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ», σελ. 28-63).
Γράφει αποκαλυπτικά – αφυπνιστικά:
«Η Μασονία, ως σκοτεινή δύναμη έχει καταγγελθεί στον
τόπο μας από πολύ παλιά. Εξέχοντα και εκλεκτά πνεύματα κατά καιρούς ήγειραν
φωνή αφυπνίσεως του Έθνους από τον ενεδρεύοντα κίνδυνο».
Αναφέρει τους: Κοσμά Φλαμιάτο, Απόστολο Μακράκη, Π.
Τρεμπέλα, Π. Μπρατσιώτη, τον Αγιορείτη Μοναχό π. Αρσένιο Κοττέα, τον π.
Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, τον π. Χριστόφορο Καλύβα, τον Φλωρίνης Αυγουστίνο και
τον π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο. Υπογραμμίζει ιδιαίτερα την απόφαση της Εκκλησίας
(12/10/1933) και την ιστορική υπ’ αριθμ. 2060/1969 απόφαση του Πολυμελούς
Πρωτοδικείου Αθηνών, που καταγγέλλει την Μασονία ως «θρησκεία άγνωστη μη
προστατευομένη υπό του συντάγματος» (Σελ. 28).
2ο Σχόλιο:
Στις 28 Νοεμβρίου 1972 με πρόταση 12 Μητροπολιτών
συγκλήθηκε η Ιεραρχία, για να ασχοληθεί με τον Τεκτονισμό – Μασονισμό και
Ρόταρυ. Πράγματι ο Ιερώνυμος Α΄ σύστησε επιτροπή και ασχολήθηκε (καταδικαστικά)
με την Μασονία.
Επικρότησε την υπ’ αριθ. 2060 της 1ης
Δεκ. του 1969 απόφαση του Πρωτοδικείου (Πολυμελούς) Αθηνών και τόνισε
(συνοδικά):
«Εμμένουμε (η Ιεραρχία) απολύτως εις τα εν τη πράξει
οριζόμενα περί Μασονίας και διακηρύσσει αύθις ότι η Μασονία είναι αποδεδειγμένη
θρησκεία∙ Μυστηριακή προέκταση των παλαιών ειδωλολατρικών θρησκειών, όλως ξένη
και αντίθετος προς την εξ Αποκαλύψεως σωτηριώδη αλήθειαν της Αγίας ημών
Εκκλησίας».
Άξιο παρατηρήσεως, ότι ο Ιωαννίνων (τότε) Σεραφείμ
αντέδρασε στην απόφαση και ζήτησε από τους Ιεράρχες να μην εγκρίνουν την
απόφαση! (τέλος σχολίου)
Οι Ιεράρχες Λαρίσης Θεολόγος και Δημητριάδος Ηλίας
διακρίνονταν για την άριστη θεολογική τους συγκρότηση και, το κυριότερο, για
την πηγαία ορθόδοξη πνευματικότητά τους. Προσπάθησαν για την αναζωπύρωση της
εκκλησιαστικής – πνευματικής ζωής.
Γνώριζαν και το απέδειξαν, ότι Ορθοδοξία και
πνευματική (εν Χριστώ) ζωή δεν μπορεί να υπηρετούν (υλιστικά) την εξουσία,
διότι τότε δεν εκπληρώνουν – ως Ορθόδοξοι Ιεράρχες – το χρέος τους απέναντι στο
Θεό και στον άνθρωπο.
Εν καιρώ, θα παραθέσουμε και στοιχεία αναιρέσεως της
συκοφαντίας, ότι ο Ιερώνυμος Α΄ ακολούθησε τον στραβό-χουντικό δρόμο, όπως ο
Σεραφείμ.
Με τη ζωή τους – αφιλοχρήματοι, ελεήμονες, ηθικοί
και πράγματι ορθόδοξοι ποιμένες – άρχισε η ιστορική αναμέτρησή τους με την
Μασονία.
Είναι αλήθεια, ότι η ορθόδοξη πνευματικότητα δεν
μπορεί να συμβαδίζει αρμονικά με το πνεύμα της δικτατορίας και της Μασονίας.
Ο Χρίστος Δεληνικόπουλος, τ. Επιθεωρητής Δημοτικών
σχολείων του Βόλου, γράφει (Αθήνα – Χριστούγεννα 1997): «Κάποτε βρέθηκε (ο π. Ηλίας)
σε πολύ δύσκολη θέση… Ένας πολύ καλός ορθόδοξος Διευθυντής υπηρεσίας, ζήτησε τη
συμπαράστασή του, γιατί ο Υποδιευθυντής ήταν παιδί της Μασονίας και η Μασονική
Στοά ήθελε να τον προαγάγη, εις βάρος του διευθυντού. Ήταν εποχή που οι
σκοτεινές αντίχριστες δυνάμεις άρχισαν να δραστηριοποιούνται… Τότε με κάλεσε
στη Μητρόπολη ο Σεβασμιώτατος και μου είπε:
«Χρίστο, βρίσκομαι σε
πολύ δύσκολη θέση και είναι πολύ σοβαρή η περίστασι. Αντέχουν τα κότσια σου να
χτυπήσουμε τις αντίχριστες σκοτεινές δυνάμεις που είναι σε κατάσταση
δραστηριοποιήσεως και να τις αποκαλύψουμε;». Εγώ αμέσως συμφώνησα. Τότε
πρότεινε να καλέσουμε τον συγγραφέα θεολόγο Νικόλαο Σωτηρόπουλο, που ήταν
ειδικός και μαχητικός».
3ο Σχόλιο: Η θαρραλέα – αγωνιστική ομιλία του Νίκου Σωτηρόπουλου, πραγματοποιήθηκε
στον κινηματογράφο «ΛΙΝΤΟ» τον Μάρτιο του 1970 (ήμουν μαθητής τότε, της
τελευταίας τάξης του Πρακτικού τμήματος στο 1ο Γυμνάσιο Αρρένων
Βόλου).
Ήμουν παρών στην ομιλία∙ Εκεί η ορθόδοξη καρδιά
ζεστάθηκε και η Μασονική πάγωσε.
Η Μασονία «μαζεύτηκε» από τον αγωνιστή Ιεράρχη Ηλία∙
από την μεγαλειώδη αυτή συγκέντρωση των 2500 (περίπου) χιλιάδων ατόμων! «Εβάλαμε το χέρι μας εις μίαν σφηκοφωλεάν, χειροτέρα της σφηκοφωλεάς είναι
η μασονική στοά» τόνισε ο π. Ηλίας. (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Συνέχειες : ΕΔΩ ΜΕΡΟΣ Α΄,Β΄, Γ΄, Δ΄, Ε΄
