Νεκτάριος Δαπέργολας
Σωστός, ἄν καί βεβαίως ὄχι ἀπολύτως ἀκριβής ὁτίτλος τοῦ δημοσιεύματος στήν φωτογραφία, γιατί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι μέ δαῦτον, λέξεις ὅπως «ὕβρις» καί «ἐγωπάθεια» εἶναιπλέον πολύ λίγες γιά νά ἀποτυπώσουν ἐπαρκῶς τόν τραγικό του κατήφορο. Ὁ ἄνθρωπος ζεῖ σέ ἕνα παράλληλο – ἀπολύτως δαιμονικό – σύμπαν καί κάθε τι πού λέει ἤ πράττει εἶναι καί μία προκλητική, κατάστηθη μαχαιριά στήν ἀλήθεια, στήν γνήσια ὀρθόδοξη πίστη, στήν ὀρθή ἐκκλησιαστική τάξη, ἀκόμη καί στήν εἰκόνα πού – ἔστω καί γιά τό θεαθῆναι – θά ὄφειλε νά βγάζει πρός τά ἔξω ἕνας φερόμενος ὡς ἀνώτερος ἐκκλησιαστικός λειτουργός.
Μεσσιανικές περιοδεῖες, μαζικές ἐκδηλώσεις λατρείας, ἀποκαλυπτήρια ἀγαλμάτων ἐνώπιόν του (τό εἴδαμε στό παρελθόν καί μέ ὀνοματοδοσίες δρόμων καί πλατειῶν πρός τιμήν του), ἀπερίγραπτα πανό (τύπου «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος») καί χιλιάδες ἀκόμη ἀπίστευτα λιβανίσματα γιά τόν «πατριάρχη τοῦ Γένους», τόν «ἡρωικό καί μαρτυρικό πατριάρχη», τόν «μεγάλο ἡγέτη τῆς Ὀρθοδοξίας», τόν «ἁπλό καί ταπεινό» πνευματικό πατέρα (ναί, τό ξανακούσαμε μέχρι καί αὐτό, τήν ἴδια ὥρα πού γινόταν τά πρόσφατα ἀποκαλυπτήρια τοῦ ἀγάλματος – τόση ταπείνωση δηλαδή!) καί πλείστους ἀκόμη χαρακτηρισμούς πού θά ἦταν βεβαίως γιά ξεκαρδιστικά γέλια, ἄν δέν ἦταν πρωτίστως γιά γοερά κλάματα. Γιατί βεβαίως μέ μία τόσο ἀρρωστημένη κενότητα καί ἀντιστροφή τῆς πραγματικότητας, πού ἐξυμνεῖ τήν πλάνη καί παρουσιάζει τόν ζόφο ὡς φῶς, δέν μπορεῖ νά γελάει κανείς. Τεράστια ἀσφαλῶς σέ ὅλη αὐτή τήν κατάντια καί ἡ εὐθύνη ὅλων αὐτῶν τῶν στρατῶν ἀπό (ρασοφόρους τε καί μή) σφουγγοκωλάριους καί κάθε λογῆς καί εἰδῆς σαλιάρηδες ἀρχιγλεῖφτες πού τόν περιτριγυρίζουν (ἤ τόν…υποδέχονται κατά τόπους), ἀπό τήν ἄλλη ὡστόσο εἶναι προφανές πώς τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά τά ἀριδήλως στημένα καί νοσηρά καραγκιοζλίκια δέν θά συνέβαινε, ἄν πρῶτα ὁ ἴδιος δέν τά ἤθελε καί δέν τά τροφοδοτοῦσε.
Καί μιά πού ἀνέφερα καί τή συστηματική διαστροφή τῆς ἀλήθειας καί τῆς πραγματικότητας, δέν εἶναι φυσικά τυχαῖο πού ὁ εἰκονιζόμενος ξανάπιασε τίς προάλλες στό στόμα του τήν Οὐκρανία, ὄχι φυσικά γιά νά ἀπολογηθεῖ, ὡς ὄφειλε, γιά τό ὅτι ἐκεῖ ἡ Ὀρθοδοξία διώκεται αἰσχρά καί βανδαλίζεται ἀνελέητα μέ δική του πρωτίστως ὑπαιτιότητα καί ἠθική αὐτουργία (ἄλλωστε ὡς «Πάπας τῆς Ἀνατολῆς» καί κεντρικό πρόσωπο τῆς ἐκτρωματικῆς ζηζιούλειας ἐκκλησιολογίας εἶναι γνωστό ὅτι κατέχει τό ἀλάθητο), ἀλλά καί κομπάζοντας ἀπό πάνω γιά τήν…ἑνότητα καί τήν εἰρήνη πού δῆθεν ἔφεραν στήν περιοχή οἱ ἀχαρακτήριστες ἐπιλογές του.
Ὁπότε βεβαίως, μέσα σέ ὅλα αὐτά, μόνο μέ θλιμμένο καί πικρό χαμόγελο μπορεῖ κανείς νά ἀντιμετωπίσει καί τήν πρόσφατη ἀγωνιώδη ἔκκληση τοῦ μαρτυρικοῦ (αὐτός ὄντως εἶναι μαρτυρικός) μητροπολίτη Τσερκάσι Θεοδοσίου πρός ἐκεῖνον «νά σταματήσει τά πνευματικά τέκνα του» (δηλαδή τήν συμμορία τῶν παλιάτσων πού παριστάνει τήν νέα Οὐκρανική Ἐκκλησία) ἀπό τήν γενοκτονία πού ἐπιχειροῦν. Κατανοητή προφανῶς ἡ ἀγωνία τοῦ μητροπολίτη, ἀλλά θά ἔπρεπε νά ξέρει ὅτι τέτοιες ἐκκλήσεις εἶναι πρός ὦτα μή ἀκουόντων. Πού ὄχι μόνο ἀρνοῦνται νά ἀκούσουν, ἀλλά καί δέν θά ἡσυχάσουν μέχρι ἡ γνήσια Οὐκρανική Ἐκκλησία νά ξεκληριστεῖ ἀπό προσώπου γῆς.
Τά σχέδια τοῦ Θεοῦ ὅμως εὐτυχῶς εἶναι πάντοτε διαφορετικά ἀπό ἐκεῖνα πού ἐκπονοῦν ἤ ἐκτελοῦν οἱ ὑπηρέτες τοῦ σκότους…
