ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΩΤΩΝ
ΧΡΟΝΟΣ
«Προς τους
Ορθόδοξους πιστούς της Ι.Μ. Περιστερίου»
(ΦΥΛΑΚΕΣ
ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ – ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ)
Φαίνεται, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ότι δημιουργείται «παράδοση» εκκλησιολογικού πόνου και στο σώμα των Ορθοδόξων πιστών του Περιστερίου από την Ι. Μητρόπολη, από «επισκόπους» της, σε κρίσιμες περιστάσεις – φάσεις της Εκκλησίας, όπως (παράδειγμα) στην εποχή του Σεραφειμικού καθεστώτος και σήμερα, επί Ιερωνύμου Β΄.
Αν ανατρέξουμε στο Σεραφειμικό καθεστώς, ο τότε
Μητροπολίτης Περιστερίου Αλέξανδρος Καντώνης, ο «ναυαγήσας οικτρώς εις την
υπέροχον και Αποστολικήν έδραν της Μητροπόλεως Φιλίππων» (κατά τον Μητροπολίτην
Ελευθερουπόλεως κ. Αμβρόσιον), ο «εκτός τόπου και χρόνου» (κατά τους «Αθωνικούς
Διαλόγους»), είχε δημιουργήσει κρίση ηθική, πνευματική, στις καρδιές των πιστών
με τις δηλώσεις του περί Καζαντζάκη∙ δηλώσεις ενδεικτικής φθοράς, που οι
ακούοντες εύκολα οδηγούνται σε εξελισσόμενη δια-φθορά, σε χαλαρότητα των πνευματικών αντιστάσεων έναντι της αμαρτίας. Οι δηλώσεις του λειτούργησαν ως κάλεσμα συμπυκνωμένης
αποστασίας από την Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Λογική∙ είπε σχετικά στον «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ»: «Πολλοί είπαν τον Καζαντζάκη άθεο, άπιστο,
αφορισμένο. Αλλά αυτά δεν τα είπε η Εκκλησία. Τα είπαν ορισμένα πρόσωπα που
όπως σε κάθε κοινωνία, είναι και θερμόαιμα
και υπερβολικά συντηρητικά, που δεν θα πω μόνον στενοκέφαλα, αλλά και
διεστραμμένα».
Στο περιοδικό «ΦΥΛΑΚΕΣ» (18 Μαιου 1977), διαβάζουμε
(για τον Μητροπολίτη Περιστερίου) το σχόλιο (σελ. 7η):
«Είναι, υπέρ του αυτομάτου διαζυγίου, υπέρ της
«πλέριας δημοτικιάς» εις την υμνογραφίαν της Εκκλησίας μας, υπέρ της
φιλελευθέρας Σοδομιτικής Σουηδίας, υπέρ της καταργήσεως του ράσου, υπέρ της
πρώτης χούντας, υπέρ της δευτέρας χούντας, υπέρ της συνάψεως διπλωματικών
σχέσεων με το Βατικανό ζηλεύσας κενήν θέσιν Καρδιναλίου…».
Σήμερα επί οικουμενιστικής διοικήσεως της Εκκλησίας
(Ιερώνυμος Β΄) παρατηρείται απομάκρυνση του Τιμίου Σταυρού (σε τρεις
Μητροπόλεις) από την παραδοσιακή θέση Του στην Αγία Τράπεζα. Στην
πραγματικότητα συνιστά (αυτή η ορατή απομάκρυνσή Του) αποσύνδεση του νου από τον εσταυρωμένο Κύριο, αντίθετα δηλ. από την
εντολή, κανονιστική βάση, που τονίζει ο Απ. Παύλος: «ου γαρ έκρινα του ειδέναι τι εν υμίν ει μη Ιησούν Χριστόν, και τούτον
εσταυρωμένον» (Α΄ Κορ. Β, 2).
Ερμηνεία: «Δεν σας έδειξα υπεροχήν
λόγου, διότι δεν εθεώρησα επιτετραμμένον να γνωρίζω τίποτε άλλο μεταξύ σας παρά
μόνον τον Ιησούν Χριστόν και τούτον όχι ως
βασιλέα ένδοξον, αλλ’ εσταυρωμένον» (Παν. Τρεμπέλας).
Αυτή η πράξη, η μεθοδολογία απομακρύνσεως του
Εσταυρωμένου, μου θυμίζει εκτενές άρθρο του κ. Αύγουστου Μπαγιόνα στο περιοδικό
«Θεωρία και Κοινωνία» με τίτλο: «Υλιστικές απόψεις για την παιδεία στον γαλλικό
Διαφωτισμό» (Σελ. 9)∙ εκεί διαβάζουμε (για τη Μέθοδο):
«Οι Γάλλοι υλιστές φιλόσοφοι θεωρούν τη μέθοδο
περισσότερο διαδικασία που ακολουθείται πράγματι για να επιτευχθεί κάποιος θεωρητικός
ή πρακτικός σκοπός και λιγότερο σύστημα κανόνων ή αρχών που θεμελιώνει λογικά
μια επιστημονική υπόθεση, επιτρέπει τον έλεγχο της ευρετικής της αξίας ή την
συγκρότηση μιας επιστημονικής θεωρίας. Έτσι ο Helvetius υποστηρίζει ότι
μέθοδος «είναι το μέσο που χρησιμοποιούμε για να πραγματοποιήσουμε το σκοπό
μας».
1ο Σχόλιο: Οι ιστορικές και εκκλησιολογικές αναλογίες, σήμερα, μας πείθουν ότι η
απομάκρυνση του Εσταυρωμένου είναι Μέθοδος∙ μήπως είναι απαρχή «δικαιώσεως» των Εβραίων, ότι συλλογικά είναι «ανεύθυνοι»;
Οι σημερινοί Επίσκοποι, οπαδοί της «συνόδου» της
Κρήτης, σκέπτονται περισσότερο «Λογικά» και «Ανθρωπολογικά» παρά Θεολογικά,
έστω και εάν ισχυρίζονται το δεύτερο, μια Πρακτική Θεολογική διάσταση δηλ. (τέλος
σχολίου).
Στο Ορθόδοξο Θεολογικό Σύμπαν, δεν υπάρχει πλευρά –
χώρος που να δικαιολογεί την απομάκρυνση του Εσταυρωμένου από την Αγία Τράπεζα,
αντίθετα:
Α) Αγίου Νικοδήμου – ΧΡΙΣΤΟΗΘΕΙΑ, Θεσσαλονίκη
1974, σελ. 406-407:
«Οι οπαδοί του Χριστού πρέπει να φέρουν Σταυρόν επί
του στήθους προς ένδειξιν ότι είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και προς αποτροπήν
κάθε κακού».
Β) «Το σημείον του Σταυρού, ως και να φέρη τις αυτόν
επί του στήθους, μεταπίπτει εις
απομίμησιν άνευ αξίας τινός ή ωφελείας, εάν συγχρόνως δεν πάλλη ο εσωτερικός
ημών άνθρωπος εξ ευγνωμοσύνης, διεγειρομένης εκ της πίστεως εις τον
απολυτρωτικόν σταυρικόν θάνατον του Κυρίου και της εμπιστοσύνης εις την δύναμιν
και την ισχύν, η οποία απορρέει εκ του Θανάτου Αυτού» (Αρχαί και Χαρακτήρ της Χριστ. Λατρείας, Π.Ν. Τρεμπέλα, εκδ. Β΄, Αθήναι
1933, σελ. 84).
2ο Σχόλιο: Αυτή η ανωτέρω ρωμαλέα – μαχητική θέση του μακαριστού Παν. Τρεμπέλα,
θέτει φραγμό στην οικουμενιστική πλαστικότητα των επιδιώξεων των οικουμενιστών
Επισκόπων, που αδιάκοπα Μεταπατερικώς φλυαρούν! (τέλος σχολίου).
Γ) «O Τερτυλλιανός, αναφερόμενος εις τας λεπτομερείας της εκκλησιαστικής ζωής ομιλεί περί της σφραγίσεως του μετώπου δια του σημείου του Σταυρού, την
οποίαν έδει να ποιή ο πιστός κατά πάσαν έξοδον και είσοδον, κατά τας τραπέζας,
τα λουτρά, τας κοίτας κ.λπ» (Π.Ν. Τρεμπέλα, ενθ. Ανωτ. Σελ. 202)».
Δ) Τι λέει – διδάσκει ο Δαμασκηνός, o Yποδιάκονος και
Στουδίτης:
«Όταν σφραγίζωμεν τον εαυτόν μας με την δύναμιν του
Σταυρού, εύκολα νηστεύομεν και εγκρατευόμεθα∙ διότι αυτός ο Σταυρός είναι
δύναμις και στερέωμα των αγαθών όλων∙ απ’ αυτόν τελειώνονται όλα τα μυστήρια
της πίστεώς μας, απ’ αυτόν στεφανόμεθα, απ’ αυτόν αγιαζόμεθα καν θέλουσιν οι Ιερείς να λειτουργήσουν, καν θέλουν οι αρχιερείς να
χειροτονήσουν, με αυτόν τον Τίμιον Σταυρόν πληρώνουν όλα…» (Θησαυρός Δαμασκηνού – Υποδιακόνου και Στουδίτου,
οίκος Μιχ. Ι. Σαλιβέρου, σελ. 409).
3ο Σχόλιο: Σ’ αντίθεση με τις οικουμενιστικές κατευθύνσεις της εποχής μας, οι
Ορθόδοξοι συνειδητοί κάτοικοι της Ι. Μ. Περιστερίου (Αττικής) αγωνίζονται για
την αλήθεια, απορρίπτοντες την «πρωτοτυπία» του Μητροπολίτη.
Αυτή η στάση τους ανανεώνει τις Ορθόδοξες δυνάμεις
της Πατρίδας μας, που έχει μείνη στάσιμη σε εποχή έντονα Αντι-Σταυρική (τέλος σχολίου).
Από το βάθος της καρδιάς μου, αντιλαμβανόμενος την
ειλικρίνεια και την Ορθόδοξη στάση τους, νοερά – προσευχητικά ευρίσκομαι μαζί
τους.
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΩΤΩΝ ΧΡΟΝΟΣ
Με αγάπη Χριστού
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
