Ραββίνος Ηλία Σαμπετάι: “Αντισημιτισμός. Διακρίσεις Και Διώξεις Κατά Ιουδαίων”
Άρθρο του Σοφολογιωτάτου Ραββίνου
Ηλία Σαμπετάι.
Άρθρο του Σοφολογιωτάτου Ραββίνου
Ηλία Σαμπετάι.
Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Η Ανάληψη, που ακολουθεί την Ανάσταση, είναι μίά δεσποτική εορτή. Είναι αμέσως μετά το διάστημα των σαράντα ημερών, που ο Κύριος εμφανιζόταν συχνά στους μαθητές του. Στο διάστημα αυτό ο Κυριος, με τις συνεχείς εμφανίσεις Του αλλά και εξαφανίσεις Του, πρώτον αποδεικνύει το γεγονός της Αναστάσεως Του και δεύτερον γυμνάζει πνευματικά τους μαθητές Του. Πρέπει οι μαθητές Του και μελλοντικοί Απόστολοι να χειραφετηθούν από τη συνεχή σωματική αίσθηση και αντίληψη του Χριστού.
Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ[:Πράξεις 1,1-12]
Α΄ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ ὑπομνηματισμὸ τῆς ΙΔ΄κατηχήσεως πρὸς Φωτιζομένους
τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, && ΚΔ΄- ΚΣΤ΄
«εἰς τὸ καὶ ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ,
καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανούς, καὶ καθίσαντα ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός
[ἐκφωνήθηκε στὸν Ι.Ν. ἁγίου Χαραλάμπους Λαρίσης στὶς 8-12-1986]
[Θέμα 96ον, μέρος Ι΄]
Εὑρισκόμεθα, ἀγαπητοί, εἰς τὴν 24ην παράγραφον τῆς 14ης Κατηχήσεως τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων. Μέχρι τώρα ἔγινε ἀνάλυσις ἐπὶ τοῦ μεγάλου θέματος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ἕνα γεγονός. Ἀδιάσειστον γεγονός· τὸ ὁποῖον καθορίζεται τόσον ἀπὸ τοὺς μάρτυρες, ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς προφήτας. Ἔτσι λοιπὸν οἱ μάρτυρες τοῦ γεγονότος καὶ οἱ προφῆται, δίνουν τὴν μαρτυρίαν τους καὶ πλέον ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μέσα στὴν Ἱστορία εἶναι ἀδιάσειστος. Δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ διασείσει τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Πολλοὶ ἐπεχείρησαν, ἀλλὰ δὲν τὰ κατάφεραν. Στὸ τέλος γρονθοκόπησαν ἐπάνω σε καρφιά.
Ας συνετιστεί ο λαός των νήσων και ας φρίξει μπροστά στα λόγια
“ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος.”
…του Αρείου το απύλωτον στόμα…(περί Κυθήρων)
(ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ
Π. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ)
Θα
επιληφθεί το Συνοδικό δικαστήριο αυτής της απαράδεκτης ενέργειας τόσο για το
δεσπότη, όσο και για την συντακτική επιτροπή;
Να αναμένουμε αντίδραση κατά του κ. Ιερωνύμου Λαρίσης ίδια με αυτή την «ευαισθησία» που επέδειξε ο Πειραιώς κ. Σεραφείμ για τον αγωνιστή ιερέα και ιατρό π. Στυλιανό Καρπαθίου ασκώντας του δίωξη;
Νομίζουμε ότι εν προκειμένω προσιδιάζει το «Της ποίμνης κυκλωθείσης υπό των πολεμίων, ποιμένων αλλοτρίων, λύκων λυμαινομένων»
Άρθρο του Σοφολογιωτάτου Ραββίνου
Ηλία Σαμπετάι.
ΡΑΒΒΊΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΡ. ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ ΛΑΡΙΣΗΣ |
Στο επίσημο «εκκλησιαστικό» περιοδικό της Μητροπόλεως Λαρίσης που επιγράφεται «Αχιλλίου Πόλις» τεύχος 6- Νοέμβριος 2021 και στο ιστολόγιό της προβάλλει προπαγανδιστικό άρθρο με τίτλο “Αντισημιτισμός. Διακρίσεις Και Διώξεις Κατά Ιουδαίων” που υπογράφεται από τον Ραββίνοτης Εβραϊκής Συναγωγής της Λαρίσης, Ηλία Σαμπετάι. Οι Εβραίοι της Λαρίσης, που γνωρίζουν τις δυνατότητες του Ραββίνου, λένε ότι ένα τέτοιο εκτεταμένο άρθρο είναι πέραν της συγγραφικής εμβέλειας του εν λόγω Ραββίνου. Είναι εύλογο ότι το κατευθυνόμενο δημοσίευμα απορρέει και αντανακλά τις ιδεολογικές θέσεις του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβολίου (Κ.Ι.Σ.). Το πρωτεύον εν προκειμένω δεν είναι τόσο ποιος υπογράφει το ιδεολογικό αυτό συμπίλημα, αλλά κυρίως το περιεχόμενο και τα μέσα διά των οποίων επελέγησαν να προβληθεί για να επηρεάσει και να αλώσει εκ των έσω. Παραχωρήθηκε χώρος στο επίσημο Ορθόδοξο (υποτίθεται) περιοδικό "Αχιλλίου Πόλις" και το Εκκλησιαστικό ιστολόγιο της Μητροπόλεως Λαρίσης.
Βεβαίως στις σκοπούμενες. ανακρίβειες του συμπιλήματος αυτού έχουν αντιπαρατεθεί πληστάκις διακεκριμένοι συγγραφείς και έχουν κονιορτοποιήσει τα προπαγανδιστικά ψεύδη. Ωστόσο, πρέπει να αντικρουσθεί αυτή η προκλητική ενέργεια και να αντιπαρατεθεί ή Αλήθεια.
Τις πόρτες των έκκλησιών ο κ. Ιερώνυμος και τα οργανά του τις έκλεισαν, εξοβελίζοντας τους μη μασκαρεμένους πιστούς εν ονόματι των «μέτρων της Πανδημίας». Όμως, άνοιξε τις πόρτες στους αιρετικούς στο περιοδικό «Αχιλλίου Πόλις» και στο επισκοπείο και παραχώρησε στους πολιτικούς τον μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλίου, για να δίνουν από κοινού συνέντευξη μέσα σε αυτόν, αλλά και για να λειτουργούν ως εμβολιαστικά κέντρα.
Σπουδαίος διδάσκαλος που διάβασε το επίμαχο δημοσίευμα είπε με νόημα: «Ακούω
την φωνή του όχλου»... «Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ᾿
ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν». Όσο για το δεσπότη σας «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τόν ἀμπελῶνά μου, ἐμόλυναν τήν μερίδα μου…»
Ἱερεμ. 12 : 10.
Κρίμα στην επιδερμική ρητορεία του. Εδώ ισχύει η ρήση της
Αγίας Γραφής: «Κρείσσον κύον ζών ή λέων τεθνηκώς» (Ἐκκλησιαστῆς 9,4) (=Είναι προτιμότερο ένα σκυλί ζωντανό, παρά ένα λιοντάρι
ψόφιο)
Εύλογα τα ερωτήματα που εγείρονται: Θα δημοσίευε ποτέ Εβραϊκό περιοδικό
ένα Ορθόδοξο ομολογιακό άρθρο ότι ο
Μεσσίας ήρθε και τον Σταυρώσαν; Οι Χιλιαστές της οργάνωσης του Μπρούκλιν θα δημοσίευαν ποτέ άρθρο
πού θα απεκάλυπτε τις πλάνες τους και την οργάνωσή τους ή Μασονικό περιοδικό ότι στις τελετές τους προσκυνούν τον Εωσφόρο;;;
Οι
σκεπτόμενοι Λαρισαίοι πιστοί αναλογίζονται και το συζητούν ευρέως, αργά μεν, προς
τι αυτή η σιναφιακή σχέση, τι συνδέει
δεσμευτικά τον δεσπότη με τους εν λόγω; Βέβαια και ότι «πληρώνουν το περιοδικό από τον
όβολο τους για να προβάλλεται η Σιωνιστική προπαγάνδα του Κ.Ι.Σ. δεν μπορούν να
το δικαιολογήσουν, τους εξοργίζει.
Μήπως ο οικουμενιστής κ.
Ιερώνυμος εζήλωσε δόξα Ραβίνου ;;;
Οι Πιστοί δεν ξεχνούν ότι μετά την αναρρίχησή του στο θρόνο του Αγίου Αχιλλίου, από τους πρώτους που τον επισκέφτηκαν και έδωσαν τα διαπιστευτήριά τους ήταν η Μασονοκρατούμενοι ΑΧΕΠΑΝΣ, οι Ρόταροι, και οι αντιπρόσωποι της Εβραϊκής Συναγωγής της Λαρίσης, αγνοώντας την καταδικαστική συνοδική απόφαση.
Δεν
ξεχνούν την κατ’ επανάληψη συμμέτοχή του σε δημόσιες, τουλάχιστον, εκδηλώσεις, όπως
αυτή στο Ωδείο της Λαρίσης, όπου συμμετείχε ως κύριος ομιλητής, ανάβοντας και
την επτάφωτη λυχνία τους. Έκτοτε ο π. Σεραφείμ τον χαρακτηρίζει «ο επτάφωτος δεσπότης της Λαρίσης».
Χωρίς ουδένα ενδοιασμό συμμετείχε σε εκδήλωση εντός της αιθούσης της Συναγωγής
μαζί με τον πρωτοσύγκελό του, Ιγνάτιο Μουρτζανό, και απηύθυνε
λόγο.(βλέπετε φωτογραφίες).
Το
προκλητικό του δημοσιεύματος είναι το υβριστικό πνεύμα που αποπνέει για τους
Ορθοδόξους Χριστιανούς και τους Αγίους αγωνιστές και ομολογητές της Ορθοδόξου
Εκκλησίας. Καταφέρεται απαξιωτικά εναντίον Μοναχών, Ιεροκηρύκων και του Αγίου
Κοσμά του Αιτωλού ως «διαδότες ειδεχθούς Λιβελογραφίας»... επί λέξει γράφει: ..."Στήν
πορεία, ἡ Ἀντισημιτική ἐξαλλοσύνη ἐμφανίζει μιά νέα εἰδεχθῆ λιβελογραφία, τήν
Αἱματική Κατηγορία, περί δολοφονίας Χριστιανοπαίδων γιά τήν ἑτοιμασία τῶν
Ἀζύμων του Πέσαχ. Μιά κατηγορία μέ πολλά θύματα Ἰουδαίους σέ ὅλη τήν Εὐρώπη.
Ἀνάμεσα στούς διαδότες ὑπῆρξαν μοναχοί καί ἱεροκήρυκες, ὅπως ὁ Κοσμᾶς ὁ
Αἰτωλός.»
(Θυμηθείτε και τον Ραββίνο Μαρδοχαίο Φριζή που δηλώνει ευθαρσώς " Εμείς σκοτώσαμε τον Αγιο Κοσμά") βλέπετε ΕΔΩ
Ἀδυνατεῖ ὅμως προφανῶς νά συνειδητοποιήσει ἡ (κάθε) Ζαχάροβα ὅτι ἐδῶ δέν μιλᾶμε γιά κυβερνῶντες μέ ἀπλῶς ἀμβλυμένη ἐθνική συνείδηση ἥ γιά τοποτηρητές προτεκτοράτων πού μπορεῖ κάπου στό βάθος νά ἔχουν καί μία κάποια ἰδιάζουσα φιλοπατρία ἤ ἀκόμη γιά τζουτζέδες πού εἶναι ἀναγκασμένοι λόγω συνθηκῶν ὑποτέλειας νά προσκυνᾶνε τά ἀφεντικά ἤ ἔστω γιά προδότες πού ἀπλῶς βάζουν τό προσωπικό συμφέρον τους πάνω ἀπό τήν πατρίδα. Τέτοιους θά βρεῖς καί σέ ἄλλα μέρη τοῦ πλανήτη.
Δ105Β/28-5-1994 ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου
για την ανάγκη μετανοίας ως μήνυμα από τη θλιβερή επέτειο της Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης
Στόμιο Λαρίσης, Δ 105 Β 28-5-1994
Σήμερα, αγαπητοί μου, έχουμε μια πολύ θλιβερή επέτειο, την 29η Μαΐου 1453. Άραγε τη θυμηθήκαμε; Ότι είναι πάρα πολύ σπουδαίο να έχουμε μία μνήμη ιστορική, μόλις και ανάγκη να το πει κανείς· διότι, εάν έχουμε πάντοτε αυτήν την ιστορική μνήμη, μπορούμε πάντοτε, έχοντάς τη ως βοηθό και διδάσκαλο, να αποφεύγουμε εκείνα τα οποία στο παρελθόν μάς προξένησαν ζημιά, να πράττουμε όμως εκείνα τα οποία στο παρελθόν αποδείχτηκαν σωστά. Έτσι, όπως αντιλαμβάνεστε, πάντοτε μία επέτειος, είτε χαρούμενη, είτε θλιβερή έχει πολλά να διδάξει. Αναρωτηθήκαμε γιατί χάσαμε το Βυζάντιο; Διότι σαν και σήμερα, το 1453, ἑάλω ἡ Πόλις… Κατελήφθη η Πόλις. Τη χάσαμε την Πόλη. Και η Πόλη δεν ήταν απλώς μόνο η Κωνσταντινούπολη, ήταν η πρωτεύουσα του απεράντου εκείνου βυζαντινού κράτους, το οποίο λίγο-λίγο φαγώθηκε και έμεινε μόνο μία πόλις, ως κράτος, μόνο μία πόλις, και αυτή η πόλις έπεσε αυτήν την ημερομηνία.
Ρωτήσαμε λοιπόν για ποιο λόγο έπεσε το Βυζάντιο; Εάν κάναμε αυτήν την αυτοκριτική και την κάναμε πάντοτε μέσα στην ιστορία, αλήθεια δεν θα κινδυνεύαμε να υποστούμε και νέες αλώσεις, και μάλιστα, αν θέλετε, και από τους ιδίους εχθρούς. Αγαπητοί μου, εκείνο που έκανε το Βυζάντιο να πέσει ήταν η αμαρτία.
Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητής Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
1. Τό θαῦμα τῆς ἐπιβίωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατά τήν Τουρκοκρατία.
Εἶναι πλέον κατασταλαγμένη καί γενικά ἀποδεκτή ἡ ἱστορική ἐκτίμηση, σύμφωνα μέ τήν ὁποία τά ἔθνη χάνονται, ὄχι ὅταν χάσουν τήν κρατική τους ὑπόσταση, τό σῶμα τους, ἀλλά ὅταν χάσουν τόν πολιτισμό τους, τήν ψυχή τους. Ἦταν συγκλονιστική ἡ ἐντύπωση πού προκλήθηκε στόν τότε γνωστό κόσμο ἀπό τήν εἴδηση τῆς ἁλώσεως τῆς Πόλης. Ἡ ὑπερχιλιετής ἔνδοξη χριστιανική αὐτοκρατορία, πού τόσο μεγαλόπνοα θεμελίωσε ὁ Μ. Κωνσταντῖνος, ἐξέπνευσε μαζύ μέ τήν τελευταία πνοή ἑνός ἄλλου Κωνσταντίνου, τοῦ Παλαιολόγου, πού ἐπάξια ὑπεράσπισε τήν τιμή καί τό μεγαλεῖο της πέφτοντας ἡρωϊκά σέ ἕνα ἄνισο ἀγώνα. Ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία κατά θεία ρύθμιση κουβαλοῦσε ἐνσωματωμένο μέσα της τόν Ἑλληνισμό, διέτρεχε θανάσιμο κίνδυνο. Γιατί δέν ἐπρόκειτο ἁπλῶς γιά τό τέλος ἑνός κράτους· θά δοκιμαζόταν τώρα σκληρά ἡ ἀντοχή τῆς ὀρθόδοξης πίσης, ἡ ὁποία ἐγονιμοποίησε καί διεμόρφωσε τόν ὀρθόδοξο πολιτισμό μέσα στά κρατικά ὅρια τῆς Ρωμανίας, συγχρόνως ὅμως ἐπέδρασε ἀποφασιστικά στήν ἱστορική πορεία καί ἐξέλιξη μεγάλων ἐθνῶν, τῶν σλαβικῶν. Θά ἐπεβίωνε ἆραγε τό πνεῦμα, ἡ ψυχή αὐτοῦ τοῦ πολιτισμοῦ, ἔστω καί ἄν ὁ κρατικός φορέας του ἔπαυε πλέον νά ὑπάρχει;
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΥΘΗΡΩΝ & ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ -ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ -29 ΜΑΪΟΥ 2022
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ[:Ἰω. 9, 1-38]
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ θέμα:
«ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»
[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 4-6-2000]
(Β415)
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἀγαπητοί μου, εἶπε κάποτε: «Πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;». Ἀλλὰ ποιά πίστη ὁ Κύριος θὰ ζητοῦσε νὰ βρεῖ ὅταν κατὰ τὴ Δευτέρα Του Παρουσία θὰ ἐπανήρχετο εἰς τὴν Γῆν;
Εἶναι ἕνα χωρίο, τὸ ὁποῖο πάρα πολὺ μὲ ἔχει, προσωπικά, ἐντυπωσιάσει· ποὺ ἔμμεσα δίδεται ἡ πληροφορία ὅτι δὲν θὰ ὑπάρχει ἡ πίστις ἐπὶ τῆς Γῆς. Δηλαδὴ συγκεκριμένα, θὰ εἶναι σπάνια ἡ πίστις ἐπὶ τῆς Γῆς. Καὶ ποία πίστις; Στὸ Θεανθρώπινο πρόσωπό Του. Δηλαδὴ προϊόντος τοῦ χρόνου, οἱ ἄνθρωποι θὰ παύσουν νὰ πιστεύουν εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ὡς τέλειον Θεὸν καὶ τέλειον ἄνθρωπον. Καὶ τοῦτο γιατί ὅλοι μιλοῦν περὶ πίστεως, ἀλλὰ σὲ πολλοὺς χριστιανούς μας, διαφοροποιεῖται ἡ πίστις. Προσέξτε, διαφοροποιεῖται ἡ πίστις. Ὑπάρχει μία πίστις ὑποκειμενική, μὲ πλεῖστες ὅσες παραλλαγές.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ[:Πράξ.16,11-34]
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ
«Ἀναχθέντες οὖν ἀπὸ τῆς Τρῳάδος εὐθυδρομήσαμεν εἰς Σαμοθρᾴκην, τῇ δὲ ἐπιούσῃ εἰς Νεάπολιν, ἐκεῖθὲν τε εἰς Φιλίππους, ἥτις ἐστὶ πρώτη τῆς μερίδος τῆς Μακεδονίας πόλις κολωνία. Ἦμεν δὲ ἐν αὐτῇ τῇ πόλει διατρίβοντες ἡμέρας τινάς, τῇ τε ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων ἐξήλθομεν ἔξω τῆς πόλεως παρὰ ποταμὸν οὗ ἐνομίζετο προσευχὴ εἶναι, καὶ καθίσαντες ἐλαλοῦμεν ταῖς συνελθούσαις γυναιξί. καὶ τίς γυνὴ ὀνόματι Λυδία, πορφυρόπωλις πόλεως Θυατείρων, σεβομένη τὸν Θεόν, ἤκουεν, ἧς ὁ Κύριος διήνοιξε τὴν καρδίαν προσέχειν τοῖς λαλουμένοις ὑπὸ τοῦ Παύλου(:ἀπὸ τὴν Τρωάδα πλεύσαμε στὸ ἀνοιχτὸ πέλαγος καὶ ἤλθαμε κατευθεῖαν στὴ Σαμοθράκη. Καὶ τὴν ἄλλη μέρα ἤλθαμε στὴ Νεάπολη(:στὴ σημερινὴ Καβάλα). Ἀπὸ ἐκεῖ ἤλθαμε στοὺς Φιλίππους, ποὺ εἶναι ἡ σπουδαιότερη ρωμαϊκὴ ἀποικία στὴν περιφέρεια τῆς Μακεδονίας. Παρατείναμε μάλιστα τὴ διαμονή μας στὴν πόλη αὐτὴ γιὰ μερικὲς ἡμέρες. Καὶ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου βγήκαμε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη σὲ κάποιο μέρος ποὺ ἦταν κοντὰ σ᾿ ἕνα ποτάμι καὶ θεωροῦνταν τόπος προσευχῆς τῶν Ἰουδαίων. Ἐκεῖ καθίσαμε κι ἀνοίξαμε συνομιλία μὲ τίς γυναῖκες ποὺ εἶχαν συναχθεῖ ἐκεῖ. Αὐτὰ ποὺ λέγαμε ἐκεῖ τὰ ἄκουγε ἰδιαιτέρως κάποια γυναῖκα ποὺ ὀνομαζόταν Λυδία καὶ ἦταν ἔμπορος ποὺ πουλοῦσε πορφύρες (:δηλαδὴ τὰ πολυτελῆ ἐκεῖνα ὑφάσματα ποὺ βάφονται μὲ κόκκινο χρῶμα). Ἡ γυναῖκα αὐτὴ καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας Θυάτειρα˙ ἦταν προσήλυτη καὶ εἶχε εὐλάβεια στὸν ἀληθινὸ Θεό. Ὁ Κύριος τῆς ἄνοιξε τὰ πνευματικὰ αἰσθητήρια τοῦ νοῦ καὶ τῆς διήγειρε τὸ πνευματικὸ ἐνδιαφέρον, γιὰ νὰ προσέχει σὲ ὅσα ἔλεγε ὁ Παῦλος)»[Πράξ.16,11-15].