ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ[:Ἰω. 9, 1-38]
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία μακαριστοῦ γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου
μὲ θέμα:
«ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»
[ἐκφωνήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Κομνηνείου Λαρίσης στὶς 4-6-2000]
(Β415)
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἀγαπητοί μου, εἶπε κάποτε: «Πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;». Ἀλλὰ ποιά πίστη ὁ Κύριος θὰ ζητοῦσε νὰ βρεῖ ὅταν κατὰ τὴ Δευτέρα Του Παρουσία θὰ ἐπανήρχετο εἰς τὴν Γῆν;
Εἶναι ἕνα χωρίο, τὸ ὁποῖο πάρα πολὺ μὲ ἔχει, προσωπικά, ἐντυπωσιάσει· ποὺ ἔμμεσα δίδεται ἡ πληροφορία ὅτι δὲν θὰ ὑπάρχει ἡ πίστις ἐπὶ τῆς Γῆς. Δηλαδὴ συγκεκριμένα, θὰ εἶναι σπάνια ἡ πίστις ἐπὶ τῆς Γῆς. Καὶ ποία πίστις; Στὸ Θεανθρώπινο πρόσωπό Του. Δηλαδὴ προϊόντος τοῦ χρόνου, οἱ ἄνθρωποι θὰ παύσουν νὰ πιστεύουν εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν ὡς τέλειον Θεὸν καὶ τέλειον ἄνθρωπον. Καὶ τοῦτο γιατί ὅλοι μιλοῦν περὶ πίστεως, ἀλλὰ σὲ πολλοὺς χριστιανούς μας, διαφοροποιεῖται ἡ πίστις. Προσέξτε, διαφοροποιεῖται ἡ πίστις. Ὑπάρχει μία πίστις ὑποκειμενική, μὲ πλεῖστες ὅσες παραλλαγές.
Ἔτσι συνέβῃ καὶ τότε ποὺ ὁ Κύριος ἔκανε τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ. Ὁ κάθε ἕνας ἔλεγε ὅ,τι ἤθελε. Ἄλλοι ἐπρόβαλλαν ὅτι ἂν τὸ θαῦμα ἦταν πραγματικό. Ἄλλοι δέχονταν μὲν τὸ θαῦμα, ἀλλὰ δὲν τὸ ὁμολογοῦσαν, ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ γονεῖς τοῦ τυφλοῦ δὲν τὸ ὁμολογοῦσαν - μᾶς τὸ λέγει σαφῶς ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, διότι ἐφοβοῦντο νὰ μὴ γίνουν ἀποσυνάγωγοι, ἐπειδὴ οἱ ἄρχοντες εἶχαν πεῖ ὅτι ὅποιος ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦν ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας, αὐτὸς θὰ γίνεται ἀποσυνάγωγος.
Οἱ ἄρχοντες θέτουν πολλὰ ἐρωτηματικά, ἂν ὄντως ἦταν θαῦμα. Γι᾿ αὐτό, ὅταν κάλεσαν ἢ ὁδήγησαν τὸν πρώην τυφλὸν καὶ τὸν ἐρωτοῦν πῶς ἔγινε αὐτὸ ὅλο, ἐκεῖνος διηγήθηκε τὸ πῶς ἔγινε. Καὶ πάλι τὸν ξαναρωτοῦν: «Καὶ πῶς ἔγινε;». Καὶ πάλι: «Καὶ πῶς ἔγινε;». «Καλά», λέγει, «γιὰ σταθεῖτε. Δὲν σᾶς εἶπα; Γιατί ρωτᾶτε καὶ ξαναρωτᾶτε ξανά; Μήπως κι ἐσεῖς θέλετε νὰ γίνετε μαθηταί Του;». Ἐκεῖνοι θύμωσαν ἐναντίον τοῦ πρώην τυφλοῦ καὶ τὸν ἔβγαλαν ἔξω. «Ἐσύ», λέει, «εἶσαι ὅλος ἐν ἁμαρτίαις καὶ θὰ μᾶς πεῖς ἐμᾶς ὅτι θέλομε νὰ γίνομε μαθηταὶ Ἐκείνου;». Δὲν λένε τὸ ὄνομά Του... «Ἐκείνου». Δὲν λένε τὸ ὄνομά Του... Καὶ σημειώσατε ὅτι ὑπῆρχε ἡ ἀντίληψις ὅτι ἕνας ποὺ γεννιέται μὲ ἕνα σημάδι, ἕνα παιδὶ ἢ ὁ ἴδιος, λέει, ἁμάρτησε (Μὰ πότε; Στὰ σπλάχνα τῆς μάνας του ἁμάρτησε; Πότε;) ἢ ἁμάρτησαν οἱ γονεῖς του. Ἀφοῦ λοιπὸν εἶχε τύφλωσιν ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἄρα λοιπὸν θὰ πρέπει οἱ γονεῖς του νὰ εἶχαν ἁμαρτήσει. Κ.λπ. κ.λπ.
Ὁ μόνος ποὺ ἀπεδέχθῃ τὸ θαῦμα ἦταν, ἀγαπητοί μου, ὁ ἴδιος ὁ τυφλός. Κι ὅταν λίγο ἀργότερα, βρῆκε ὁ Κύριος ἔξω τὸν πρώην τυφλόν, ἀφοῦ ἔμαθε ὅτι τὸν εἴχανε βγάλει ἔξω κ.λπ. κ.λπ. τοῦ εἶπε: «Σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ;». Καὶ λέγει ὁ τυφλός, ὁ πρώην τυφλός: «Τίς ἐστιν, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;(Κύριε, ποιός εἶναι γιὰ νὰ πιστέψω σὲ αὐτόν;). Καὶ ὁ Κύριος τοῦ ἀπαντᾷ: «Καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν»(Καὶ τὸν ἔχεις δεῖ καὶ Ἐκεῖνος ποὺ ὁμιλεῖ τώρα μαζί σου εἶναι ὁ Αὐτός. Ποὺ σοῦ εἶπα, ἂν πιστεύεις εἰς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ). Καὶ τότε ὁ τυφλὸς ἀπαντᾷ: «Πιστεύω, Κύριε». «Καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ».
Ἕνας χαριτωμένος σύντομος διάλογος, κατὰ πόσο θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πιστεύσει. Μάλιστα, ἐπιτρέψατέ μου μία παρένθεση. Βέβαια δὲν ἄνοιξε ὅλα τὰ μάτια τῶν τυφλῶν τῆς Παλαιστίνης. Οὔτε ἐφεξῆς ἀνοίγουν τὰ μάτια τῶν τυφλῶν μέσα στὴν Ἱστορία ἀπὸ Χριστιανούς· Ἱεραποστόλους, ἱερεῖς κλπ. Ἀλλὰ γιατί ἄνοιγε τὰ μάτια τῶν τυφλῶν ὁ Κύριος; Γιὰ νὰ δοῦν στὸ πρόσωπο τὸν Μεσσία. Εἶναι συγκινητικὸ αὐτό. Τὸν Ὁποῖον, ἐὰν σωθοῦν, θὰ βλέπουν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Εἶναι μέσα στὴ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἕνα μικρὸ προοίμιον ὅτι θὰ βλέπομε τὸ πρόσωπον Αὐτοῦ, ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης στὴν πρώτη του ἐπιστολή: «Ὃτι ὀψόμεθα Αὐτὸν καθὼς ἐστίν». Προσέξτε. «Καθὼς ἐστίν». Ὅπως εἶναι.
Εἴδαμε ποικίλες θέσεις πίστεως ἢ ἀπιστίας ἔναντι τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ Χριστοῦ. Δηλαδὴ μία διαφοροποίηση τῆς πίστεως ἢ πολλὲς διαφοροποιήσεις, ὅπως σᾶς εἶπα ἀπὸ τὴν ἀρχή, τῆς πίστεως. Ὅ,τι ἀκριβῶς εἶπε καὶ ὁ Κύριος γιὰ τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπό Του στὰ ἔσχατα. «Ἄραγε», λέει, «θὰ βρῶ τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς Γῆς;».
Βέβαια, πίστις καὶ πιστεύω εἶναι μία εὔκολη λέξις νὰ τὴ λέμε. Ἀλλὰ ἡ ἀληθινὴ πίστις ἔχει καὶ προϋποθέσεις ἔχει καὶ συνέπειες. Προϋποθέσεις μιᾶς ὑγιοῦς πίστεως εἶναι ἡ ταπείνωσις, ἀγαπητοί μου· ὥστε νὰ ἀποδεχθεῖς ὅ,τι σοῦ ἀποκαλύπτεται. Χωρὶς προσθαφαιρέσεις καὶ συμπεράσματα κατὰ τὸ δοκοῦν, ὅπως τὸ νομίζεις. Σήμερα οἱ Χριστιανοί μας ἔχουν τίς ἐπιλογές τους. Κοιτᾶξτε: Τίς ἐπιλογές τους, πάνω στὸ θέμα τῆς πίστεως. Σοῦ λέει ὁ ἕνας: «Πιστεύω κατὰ τὸν τρόπο μου». Πόσες φορὲς τὸ ἔχομε ἀκούσει αὐτό. «Πιστεύω κατὰ τὸν τρόπο μου»... Ἀδελφέ μου, ὑπάρχει πίστις ὑποκειμενικὴ κατὰ τὸν τρόπο σου; Μία εἶναι ἡ πίστις καὶ δὲν διαφοροποιεῖται. Ἀπόδειξις ἐδῶ ὅτι ἀπουσιάζει ἡ ταπείνωσις. Δὲν θέλει νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν ἐξ ἀντικειμένου κηρυσσομένη καὶ λεγομένη πίστη. Ὄχι. Τὴν ἀπορρίπτει αὐτή. Θέλει νὰ πιστεύει, ὅπως ἐκεῖνος κρίνει. Ἄλλα πράγματα θὰ δεχθεῖ, ἄλλα πράγματα δὲν θὰ δεχθεῖ. Βλέπετε λοιπὸν ὅτι ἔχομε ἐδῶ μία ὑπερηφάνειαν; Δηλαδὴ μία ἀπουσία τῆς ταπεινοφροσύνης;
Εἶναι ἀκόμη καὶ ἡ ἀγαθὴ προαίρεση. Τί προαιρέσεως ἄνθρωπος εἶσαι. Εἶναι ἡ ἀδολότης, ὅπως τὴν διετύπωσε ὁ Κύριος, ἀγαπητοί μου, ὅταν εἶδε τὸν Ναθαναήλ. «Νά», λέει, «ἕνας ἀληθινὸς Ἰσραηλίτης». Ὁ εὐθὺς ἄνθρωπος. Ξέρετε παρὰ ταῦτα, πόσοι λένε ὅτι ἔχουν εὐθύτητα, καὶ ὅμως δὲν ἔχουν εὐθύτητα; Ἀπατοῦν καὶ τὸν ἑαυτό τους καὶ τοὺς ἄλλους. Καλύτερα... τὸν ἑαυτό τους ἀπατοῦν, διότι οἱ ἄλλοι, μία, δυό, τρεῖς φορές, θὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι δὲν ἔχουν εὐθύτητα οἱ ἄνθρωποι αὐτοί.
Ἔχουμε καὶ τίς συνέπειες... Ἄν ἡ πίστις ποὺ διατίθεται εἶναι ὀρθή, αὐτὴ καὶ θὰ δικαιωθεῖ, αὐτὴ καὶ θὰ ἐπαινεθεῖ. Ἄν ἡ πίστις δὲν εἶναι ὅπως τὴ θέλει ὁ Θεός, διότι ὁ καθένας ἔχει τὸν τρόπο του νὰ πιστεύει, τότε καμία δικαίωσις δὲν θὰ ὑπάρξει.
Μία πίστις, ἀλήθεια, κατὰ τὸ δοκοῦν, πέστε μου, σᾶς παρακαλῶ, θὰ ἐθαυματούργει; Ποτέ. Ποτέ! Οἱ Ἑβραῖοι πίστευαν τὸν Μεσσίαν· ὅτι κάποτε θὰ ἔρθει ὁ Μεσσίας. Ἀλλὰ τὸ πρόσωπό Του τὸ φόρτωσαν μὲ πολλὲς ὑποθέσεις, ὥστε ὅταν ἦρθε ὁ Χριστὸς δὲν τὸν ἀνεγνώρισαν καὶ δὲν Τὸν ἀπεδέχθησαν· παρότι ἡ Ἁγία Γραφή, ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, μᾶς δίνει χαρακτηριστικὰ τοῦ Μεσσίου πάμπολλα, πλῆθος. Ἀλλὰ ἐδῶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ μελετοῦσαν, μελετοῦσαν τοὺς προφῆτες κ.τ.λ., τελικὰ δὲν ἀνεγνώρισαν τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Λέγει.. εἶπαν οἱ τότε, οἱ σύγχρονοι μὲ τὸν τυφλόν, πρώην τυφλόν, οἱ ἄρχοντες, Φαρισαῖοι, Γραμματεῖς, ἱερεῖς, οἱ ἀρχιερεῖς, ἦσαν ἀρκετοὶ ἀρχιερεῖς, διότι τοὺς ἀνέβαζαν καὶ τοὺς κατέβαζαν, ἁπλῶς ἀπαντῶ σὲ μία τυχὸν ἀπορία σας, τοὺς ἀνέβαζαν καὶ τοὺς κατέβαζαν οἱ Ρωμαῖοι. Ἀρκεῖ νὰ σᾶς ἔλεγα ὅτι ἦταν ἰσόβιος ὁ ἀρχιερεὺς καὶ ἦταν μόνο ἕνας. Ἀλλὰ ὅπως συνέφερε εἰς τοὺς Ρωμαίους, ποὺ ἦταν βέβαια στρατὸς κατοχῆς, ἀνέβαζαν καὶ κατέβαζαν τοὺς ἀρχιερεῖς. Τί ἀπήντησαν τώρα μὲ τὴν ὑπόθεση αὐτοῦ τοῦ πρώην τυφλοῦ; «Ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν». «Γνωρίζομε», λέγει, «ὅτι ὁ Θεὸς μίλησε εἰς τὸν Μωυσέα. Αὐτός; Ὁ Ἰησοῦς; Δὲν ξέρομε τὴν προέλευσή Του». Καὶ ὅμως ἂν μελετοῦσαν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, θὰ γνώριζαν πολλά.
Ἔτσι, λοιδοροῦν τὸν πρώην τυφλὸν ποὺ ὑπερασπιζόταν τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. Λέει: «Δὲν ξέρω τί λέτε ἐσεῖς, ἀλλὰ μόνο τοῦτο σᾶς λέγω: ὅτι ὁ Θεὸς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους δὲν ἀκούει». Καὶ τοῦ λέγουν ἐκεῖνο ποὺ σᾶς εἶπα: «Ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς;». Καὶ ὅπως σᾶς εἶπα, τὸν πέταξαν ἔξω. Μία περιπέτεια δηλαδή... Ἐνῶ ὁ Κύριος βεβαιώνει, ἐπάνω στὸ ἴδιο τὸ ἀντικείμενον ὅτι ἡ τύφλωση τοῦ ἀνθρώπου -γιατί ἐρωτήθηκε ἀπὸ τοὺς μαθητάς Του- ἡ τύφλωσις αὐτοῦ τοῦ συγκεκριμένου ἀνθρώπου δὲν ἦταν ἀποτέλεσμα τυχὸν ἁμαρτιῶν. «Οὔτε οἱ γονεῖς του», λέει, «ἁμάρτησαν, οὔτε αὐτὸς ἁμάρτησε». Πότε θὰ προλάβαινε νὰ ἁμαρτήσει, ἀφοῦ γεννήθηκε τυφλός. «Καὶ συνεπῶς αὐτὸ ἔγινε», λέει ὁ Κύριος, «ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ».
Πάνω σὲ αὐτὸ τὸ ἡμιστίχιον θὰ εἴχαμε νὰ ποῦμε πάρα πολλά. Δυστυχῶς δὲν ἔχομε χρόνο. Ὅτι δηλαδὴ προετοιμάστηκε μία κατάστασις, γιὰ νὰ γίνει τὸ θαῦμα, ὅταν θὰ ἤρχετο ὁ Θεὸς Λόγος ἐπάνω εἰς τὴν Γῆν. Θὰ σᾶς ἔλεγα, ἔτσι δειγματοληπτικά, ὁ λόφος τῆς Σιῶν ἔγινε ἐκ τῶν προτέρων διὰ νὰ ἱκανοποιηθεῖ τὸ ἔργον τοῦ Μεσσίου. Κλπ, κλπ. κλπ. Πλῆθος, πλῆθος, πλῆθος... Ἡ ἐκλογὴ δὲ αὐτοῦ τοῦ τόπου, τῆς Παλαιστίνης, ποὺ ὁδηγήθηκε ὁ Ἀβραὰμ ἔγινε ἀπὸ τὸν Θεόν, Θεὸν Λόγον, ἀπὸ τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Τοῦ λέει: «Πήγαινε ἀπὸ δῶ, πήγαινε ἀπὸ κεῖ...».... Καὶ τοῦ λέει: «Ἐδῶ θὰ μείνεις». Ἐδῶ. Αὐτὴ εἶναι ἡ γῆ τῆς Ἐπαγγελίας κ.λπ. κ.λπ. Ὅπως δηλαδὴ θὰ ἤθελε νὰ ἐμφανιστεῖ ὁ Θεὸς Λόγος μέσα εἰς τὴν Ἱστορίαν. Δὲν λέγω περισσότερα.
Καὶ τίθεται τὸ ἐρώτημα: Καλὰ οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ ἄλλοι, δὲν ἐγνώριζαν γράμματα; Πῶς διάβαζαν τοὺς προφήτας; Πῶς διάβαζαν τὸν Ἠσαΐα; Κι ὅταν διάβαζαν τοὺς προφήτας, πῶς τοὺς καταλάβαιναν; Καὶ πῶς τοὺς ἑρμήνευαν; Ἐδῶ βλέπει κανένας ὅτι εἶχαν βάλει ἕνα τυφλοπάνι στὰ μάτια τους οἱ ἑρμηνευταί. Γιατί; Διότι ἤθελαν νὰ ἑρμηνεύουν βάσει τῶν προσωπικῶν τους ἐπιθυμιῶν. Περίεργο... Καὶ δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ ἑρμηνεύουν βάσει τῶν προσωπικῶν τους ἐπιθυμιῶν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ποιά ἦταν τὰ στοιχεῖα ἐκεῖνα ποὺ τοὺς ἔκαναν νὰ ἑρμηνεύουν ἔτσι; Ἦταν, ἀγαπητοί μου, ἦταν ἐθνικὲς βλέψεις καὶ οἰκονομικὲς καταστάσεις. Τὸ ἀκούσατε; Ἐθνικὲς βλέψεις καὶ οἰκονομικὲς καταστάσεις. Ἔτσι λοιπὸν ἀπέδωσαν καὶ φόρτωσαν εἰς τὸν Μεσσία ὅτι θὰ ἦταν ἕνα πρόσωπον ποὺ θὰ τοὺς ἀπελευθέρωνε ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν φοβερὸν ζυγὸν τῶν Ρωμαίων - προηγήθηκαν οἱ Ἕλληνες, προηγήθηκαν κι ἄλλοι ἀκόμη, οἱ Βαβυλώνιοι κ.λπ., οἱ Ἀσσύριοι· ἦταν κάπου 600 καὶ πλέον χρόνια κάτω ἀπὸ κατοχή. Γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὴν ἐλευθερία τους.
Τώρα, μεσοῦντος τοῦ 20οῦ αἰῶνος μετὰ Χριστόν, 2.500 χρόνια κάτω ἀπὸ κατοχή, ἔτσι λοιπὸν διαστρεβλώθηκε μέσα τους ἡ ἀντίληψη ὅτι ὁ Μεσσίας εἶναι ἕνα ἐθνικὸν πρόσωπον. Καὶ ἀκόμη, ὅταν θὰ ἤρχετο, θὰ ἔτρωγαν οἱ Ἑβραῖοι μὲ χρυσὰ κουτάλια. Μέχρι σήμερα τὸ ξέρομε ὅτι οἱ Ἑβραῖοι πάντοτε ἐπιθυμοῦν τὴν εὐημερία, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς Γῆς. Ἔχουν γίνει τραπεζῖται, τὰ ξέρετε αὐτά. Ναί. Εἶναι μέσα στὸ αἷμα τους ἡ ἐθνικὴ ἀπελευθέρωσις, ἡ ὁποία ἔγινε, ἀλλὰ εἶναι... χμ... εἶναι... μαλώνουν μὲ τοὺς Παλαιστινίους... δὲν κάνω πολιτική, ἁπλῶς σκιαγραφῶ τὴν κατάσταση τὴ σημερινή. Καὶ παντοῦ πάντα θέλουν νὰ ἔχουν χρήματα. Νὰ πλουτίσουν, νὰ πλουτίσουν... Σὰν νὰ τοὺς ἔλειψε νὰ φᾶνε καὶ θέλουν νὰ φᾶνε. Καὶ ὄχι μόνο νὰ φᾶνε, νὰ εὐημεροῦν, ἀλλὰ καὶ μὲ χρυσὰ κουτάλια νὰ εὐημεροῦν.
Ἔτσι καὶ οἱ Χριστιανοί μας, ἀγαπητοί μου. Ναί. Καὶ οἱ Χριστιανοί μας πλανῶνται μὲ ψευδοπίστεις, διάφορες πίστεις. Καὶ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ πλανῶνται ἐπειδὴ προτάσσουν τὰ πάθη τους καὶ τίς ἐπιθυμίες τους.
Ἡ πίστις, ἀγαπητοί μου, εἶναι μεγάλη ὑπόθεση. Ὁ Κύριος εἶπε: «Ἐὰν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καὶ μεταβήσεται, καὶ οὐδὲν ἀδυνατήσει ὑμῖν». Πεῖτε στὸ βουνὸ αὐτὸ νὰ πάει πιὸ πέρα, καὶ θὰ πάει πιὸ πέρα. Μὲ αὐτὴν τὴν εἰκόνα θέλει ὁ Κύριος νὰ δείξει ποιά εἶναι ἡ δύναμις τῆς πίστεως. Ἔτσι, θὰ λέγαμε, εἶναι δυνατὰ πάντοτε εἰς τὸν πιστεύοντα. Οἱ μαθηταὶ βέβαια διέθεταν πίστιν ὅταν ἀκολούθησαν τὸν Κύριον. Ἐντούτοις παρακαλοῦν τὸν Κύριον νὰ τοὺς προστεθεῖ πίστις. «Πρόσθες ἡμῖν, Κύριε, πίστιν». Δηλαδὴ σὲ αὐτὴ ποὺ ὑπῆρχε νὰ προστεθεῖ κι ἄλλη, κι ἄλλη πίστις. Ἡ πίστις εἶναι δῶρον στὶς καλοπροαίρετες καρδιές. Εἶναι ἄκτιστος ἐνέργεια ποὺ προσγειοῦται στὶς ἀγαθὲς καρδιές. Ἄκτιστος ἐνέργεια. Ἔρχεται ἀπὸ τὸν Θεόν.
Πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι οἱ σύγχρονοι Χριστιανοί μας ὀρθολογίζουν. «Ὀρθολογίζω» θὰ πεῖ «προσπαθῶ νὰ καταλάβω κάτι μὲ τὸ μυαλό μου. Κι ἐπειδὴ βέβαια τὸ μυαλό μου δὲν τὰ χωράει ὅλα, ὅ,τι δὲν καταλάβω, τὸ ἀπορρίπτω». Μὰ δὲν εἶναι ὅ,τι δὲν καταλαβαίνω νὰ τὸ ἀπορρίψω. Αὐτὴν τὴν στιγμὴν φερειπείν, σὲ αὐτὸν τὸν χῶρον ἐδῶ, ἔχομεν ὁμιλίες μουσικές... Τίς ἀκοῦτε, τίς βλέπετε; Ἀποκαλύπτονται μὲ ἕναν δέκτην ραδιοφώνου. Σημαίνει ἐπειδὴ τώρα τίποτε δὲν ἀκοῦμε, ὅτι δὲν ὑπάρχουν αὐτὲς ὅλες οἱ φωνές;
Βέβαια ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη ἔδειξε καὶ καταέδειξε ὅτι ὁ Ὀρθολογισμὸς δὲν εἶναι παρὰ μία ἀρρώστια, ἀρρώστια τοῦ νοῦ. Ἐρωτήσατε, πόσοι Χριστιανοί μας πιστεύουν στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἐρωτήσατε, πόσοι πιστεύουν στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅτι θὰ ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί... Ἐρωτήσατε περὶ τῆς Δευτέρας παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ περὶ τῆς τελικῆς κρίσεως ἐὰν πιστεύουν... Ἐρωτήσατε περὶ αἰωνίου κολάσεως καὶ αἰωνίου ζωῆς... Καὶ τότε θὰ δεῖτε τί ἀπάντηση θὰ πάρετε σὲ ὅλες αὐτὲς τίς ἐρωτήσεις. Γιὰ νὰ δεῖτε ὅτι πόσο χωλαίνει ἡ πίστις, διαφοροποιεῖται ἡ πίστις εἰς τοὺς Χριστιανούς μας. «Ἄ, στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ πιστεύω ἀλλὰ δὲν πιστεύω, βάζω ἐρωτηματικὸ στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν». Ἔτσι ἔκαναν καὶ οἱ πρόγονοί μας οἱ Κορίνθιοι. Καὶ τοὺς γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ἐάν», λέγει, «οἱ νεκροὶ δὲν ἀναστηθοῦν, τότε οὔτε ὁ Χριστὸς ἀνεστήθῃ». Γιατί εἶναι τὸ ἕνα συνέπεια τοῦ ἄλλου. Καὶ συνεπῶς εἴμεθα εἰς τὸν ἴδιον παρονομαστήν, στὶς ἁμαρτίες μας, καὶ δὲν ἔχομε σωτηρία.
Λέγει ὁ μακαριστὸς Πόποβιτς ὅτι ἂν θέλεις νὰ δεῖς κατὰ πόσο ἡ πίστις σου εἶναι ὀρθὴ καὶ ὑγιής, νὰ τὴν ἀντιπαραβάλεις, νὰ τὴ συγκρίνεις μὲ τὰ ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Κι ἐγὼ πολλὲς φορὲς ἔχω πεῖ ὅταν ὁ ἄλλος μοῦ λέει: «Δὲν πιστεύω στὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, δὲν χωράει τὸ μυαλό», ὀρθολογισμός! Ἐδῶ ὁ Θεός μᾶς ἔκανε ἐκ τοῦ μηδενὸς καὶ δὲν θὰ μᾶς κάνει ἐκ τοῦ εἶναι, ἐκ τοῦ ὄντος; «Τί λές, ἄνθρωπέ μου; Ὕστερα... τὸ Πιστεύω τὸ ξέρετε;». «Πῶς!». Τὸν βάζω νὰ τὸ πεῖ: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν...». Καταλαβαίνεις τί λὲς ἐδῶ; Ὁμολογεῖς ὅτι περιμένεις ἀνάσταση νεκρῶν κι ἐσὺ λὲς ὅτι δὲν πιστεύεις;
Ἔχομε σήμερα οἱ Χριστιανοί μας, ἀγαπητοί μου, τύφλωση φοβερή! Σήμερα Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ, γι᾿ αὐτὸ ἔχομε τὸ θέμα τοῦτο. Τύφλωση φοβερή! Ὁ Κύριος εἶπε: «Εἰ τὰ ἐπίγεια εἶπον ὑμῖν καὶ οὐ πιστεύετε, πῶς ἐὰν εἴπω ὑμῖν τὰ ἐπουράνια πιστεύσετε;». «Σᾶς εἶπα ἐπίγεια πράγματα καὶ δὲν πιστεύετε. Ποῦ νὰ σᾶς πῶ καὶ οὐράνια πράγματα. Θὰ πιστεύατε;». Σίγουρα ὄχι. Καὶ «ἐπίγεια» τί εἶναι; Ὅταν τὸ κάπνισμα βλάπτει, δὲν εἶναι ἀνάγκη νά μᾶς τὸ πεῖ ὁ Χριστὸς αὐτό. Τὸ βλέπομε δὲ μπροστά μας σὲ μεγάλες ἀφίσες ποὺ διαφημίζουν τὸ τσιγάρο καὶ ἀπὸ κάτω γράφει ὅτι: «Τὸ κάπνισμα βλάπτει σοβαρά». Πέστε μου, ποιός σταμάτησε νὰ καπνίζει ἢ ποιός δὲν θέλησε νὰ προχωρήσει νὰ καπνίζει, ἰδίως τὰ παιδιά, νέα παιδιά, ἐπειδὴ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἐπιγραφή, ἢ ἐμποδίστηκαν. Πουθενὰ τίποτα. Δὲν πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι σὲ πράγματα ποὺ φαίνονται. «Τὸ AIDS», σοῦ λέει... «θὰ αὐξάνει ὁ ἀριθμὸς τῶν θυμάτων τοῦ AIDS». Κι ὅμως δὲν πιστεύουν. Πολλὲς φορὲς ἅμα ἀκούει κανεὶς ἀπὸ ἐκπομπὲς κτλ. προσπάθειες νὰ γίνονται κατὰ τῶν ναρκωτικῶν, προπαντὸς ἐναντίον τῶν ναρκωτικῶν, τοῦ τσιγάρου κ.τ.λ., μά, δὲν καταλαβαίνετε ἄνθρωποι ὅτι θὰ ἀρρωστήσετε; Δὲν τὸ πιστεύουν... Λένε πολλὰ πράγματα. Λένε ὅτι εἶναι θέμα ἐνημερώσεως. Δὲν εἶναι θέμα ἐνημερώσεως μόνον. Εἶναι καὶ θέμα πίστεως. Ἐπὶ ἐπιγείων πραγμάτων. Θὰ ἐνημερωθεῖς ἀλλὰ καὶ θὰ πιστέψεις ὅτι ὄντως βλάπτει φερειπεὶν τὸ ναρκωτικό. Γιατί τὸ παίρνεις; Σταμάτησαν τὰ ναρκωτικὰ παρὰ τὴν τόση μεγάλη ἐνημέρωση ποὺ ὑπάρχει; Ὄχι! Γιατί λείπει αὐτὸ τὸ στοιχεῖο τῆς πίστεως. Τῆς πίστεως ὄχι στὸν Θεό, ἀλλὰ τῆς πίστεως ὅτι τὰ πράγματα εἶναι ἔτσι. Καὶ ὅτι βλάπτουν.
Τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴν ἀνάγκη τῆς πίστεως γιὰ τὰ ἔσχατα; Πολλοὶ θεωροῦν τὴν πορεία τῆς Ἱστορίας κυκλική. Ξαναγυρίζομε στὸ ἴδιο σημεῖο. Δὲν εἶναι αὐτό. Εἶναι εὐθύγραμμη ἡ Ἱστορία. Προσέξατέ το. Ξεκίνησε ὁ κόσμος καὶ θὰ τελειώσει ὁ κόσμος. Τοὐλάχιστον εἰς τὴν μορφὴν εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται. Πολλοὶ πιστεύουν σὲ ἕναν κόσμο καλύτερο, τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ κόσμος πηγαίνει ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Ἡ παρακμὴ δὲ ποὺ δέρνει τὸν κόσμον αὐτὴ τὴ στιγμὴ παγκοσμίως, ἡ παρακμή, δὲν ἔχει τὸ προηγούμενό της. Ποιοὶ τὰ βλέπουν ὅλα αὐτά; Ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουνε μάτια, τὰ βλέπουν. Ὅλα ξηλώνουν, ὅλα ξεφτίζουν, ὅλα βυθίζονται εἰς τὴν λάσπην. Τὰ πάντα! Ὅταν ἑτοιμάζονται στὴν παραδοχὴ ὁμοφυλοφιλικῶν γάμων, τί θὰ λέγατε; Μπῆκα σὲ ἕναν πειρασμό. Χθὲς τὸ σκέφτηκα αὐτό. Τὸ ἔλεγα σὲ κάποιους ποὺ ἦσαν ἐδῶ. Τὸ ἀπόγευμα, εἴχαμε μιὰ ὁμιλία. Ἄραγε ... καλά, νὰ μὴν μπεῖ τὸ θρήσκευμα, ξέρω γώ, νὰ μὴν μπεῖ... ξέρω γώ. Νὰ μὴν μπεῖ ὅμως ἂν εἶσαι παντρεμένος ἢ ὄχι, νὰ μὴν μπεῖ ἡ σύζυγος ἢ ὁ σύζυγος, δὲν τὸ καταλαβαίνω. Ἐσεῖς τὸ καταλαβαίνετε; Κάποια στιγμὴ σκέφτηκα καὶ λέω, ὑποθέτω: Τί σύζυγο θὰ βάλει ὁ ἄνδρας ὅταν τὰ ἔχει, παντρεύεται, μὲ ἕναν ὁμοφυλόφιλο; Ἀφοῦ παίρνουν καὶ διαμερίσματα στὴν Ἀγγλία, δὲν ξέρω ποῦ. Ναί. Ὅπως παίρνουν διαμερίσματα σὲ μία πολυκατοικία τοῦ Δήμου. Ποῦ νὰ μπεῖ λοιπὸν ἡ σύζυγος, ὅταν αὐτὸς εἶναι παντρεμένος μὲ ἕναν ἄλλον ἄνδρα; Ναί. Ἄν θέλετε, δεχθεῖτε το. Κι ὅμως ὅλα εἶναι γραμμένα καὶ διαβάζονται μόνο ἀπὸ ἐκείνους ποὺ μποροῦν νὰ βλέπουν.
Λέγει ὁ Δανιήλ: «Καὶ λόγους πρὸς τὸν Ὕψιστον λαλήσει καὶ τοὺς ἁγίους Ὑψίστου παλαιώσει (ὁ Ἀντίχριστος) καὶ ὑπονοήσει (θὰ σχεδιάσει) τοῦ ἀλλοιῶσαι καιροὺς καὶ νόμον καὶ δοθήσεται ἐν χειρὶ αὐτοῦ ἕως καιροῦ καὶ καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ». Σὲ ἕνα ἡμιστίχιο θὰ μείνω. Ὅτι σχεδιάζει νὰ ἀλλοιώσει «καιροὺς καὶ νόμον». Ξέρετε τί θὰ πεῖ «καιροὺς καὶ νόμον;». Ὁ «νόμος» εἶναι ἡ ἀλλοίωσις τοῦ νόμου· ποὺ τὸν ἔχομε τὸν νόμο γραμμένο καὶ στὴ συνείδησή μας. Ξέρετε τί εἶναι οἱ «καιροί»; Εἶναι ἡ φύσις. Ὁ γάμος εἶναι φυσικὸν πρᾶγμα. Ὅταν ὅμως ἐσὺ ἀλλοιώνεις κάτι ποὺ εἶναι φυσικὸν πρᾶγμα καὶ παντρεύεσαι ἕναν ὁμοφυλόφιλο, νὰ ΄τό... Εἶναι γραμμένα αὐτά. Ποιός τὰ διαβάζει; Καὶ ποιός μπορεῖ νὰ προλάβει τὸ κακὸ ποὺ ἔρχεται καλπάζον;
Πολλὰ πράγματα γίνονται λοιπὸν στὴν ἐποχή μας, ποὺ προμηνύουν τὸ τέλος τῆς Ἱστορίας. Καὶ ὅμως ἐπικρατεῖ τύφλωση, ποὺ τίποτα δὲν ἀντιλαμβάνονται οἱ ἄνθρωποι.
Ἀγαπητοί, τονίζει ὁ Θεὸς διὰ τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ: «Τάδε λέγει Κύριος· πέρας ἥκει (ἦρθε τὸ τέλος), τὸ πέρας ἥκει ἐπὶ τὰς τέσσαρας πτέρυγας τῆς γῆς. ἥκει τὸ πέρας ἐπὶ σὲ τὸν κατοικοῦντα τὴν γῆν». Ἦρθε τὸ τέλος. Κι αὐτὸς ἀκόμη ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ θέλει νὰ πάσχει ἀπὸ βαριὰ τύφλωση. Ποιός εἶναι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ; Οἱ Χριστιανοί. Γιὰ νὰ ἀκουστεῖ καὶ πάλι ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ: «Ὃτι λέγεις ὅτι πλούσιός εἰμι -ποὺ εἶναι στὴν Ἀποκάλυψη γραμμένο- καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδενὸς χρείαν ἔχω, -καὶ οὐκ οἶδας (δὲν γνωρίζεις) ὅτι σὺ εἶ ὁ ταλαίπωρος καὶ ὁ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός,- Συμβουλεύω σοι (σὲ συμβουλεύω) ἀγοράσαι παρ᾿ ἐμοῦ κολλύριον (φάρμακο τῶν ματιῶν νὰ ἀγοράσεις ἀπὸ μένα) καὶ ἵνα ἐγχρίσῃ τοὺς ὀφθαλμούς σου ἵνα βλέπῃς». Καὶ ποιό εἶναι τὸ κολλύριο ποὺ θὰ ἀνοίξει τὰ μάτια μας καὶ ποὺ πρέπει νὰ ἀγοράσουμε ἀπὸ τὸν Χριστόν; Εἶναι, ἀγαπητοί μου, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Γιὰ τὸ ὁποῖο λέγει ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος: «Τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐστὶ τὸ ποιοῦν ἑτέρους ὀφθαλμούς». Αὐτὸ θὰ σοῦ δώσει ἄλλα μάτια νὰ βλέπεις τὴν πραγματικότητα. Καὶ τότε θὰ δοῦμε σε τί διάλυση βρίσκεται, ἀγαπητοί, ὁ σημερινὸς κόσμος...
Ἐπιτρέψατέ μου νὰ χρησιμοποιήσω τὴ γλῶσσα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Εὐαγγελιστοῦ ποὺ ὁμολογεῖ: «Μὴ ἀγαπᾶτε τὸν κόσμον μηδὲ τὰ ἐν τῷ κόσμῳ (ἐν ἐννοίᾳ ἠθική)· ἐὰν τίς ἀγαπᾷ τὸν κόσμον, οὐκ ἔστιν ἡ ἀγάπη τοῦ πατρὸς ἐν αὐτῷ· ὅτι πᾶν τὸ ἐν τῷ κόσμῳ, ἡ ἐπιθυμία τῆς σαρκὸς καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν -τηλεόρασις- καὶ ἡ ἀλαζονεία τοῦ βίου». Τρία αὐτοκίνητα στὴ διάθεσή μας ἡ κάθε οἰκογένεια... «Παιδία», λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, «ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν». Ἀμήν.
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ
καὶ μὲ ἀπροσμέτρητη εὐγνωμοσύνη στὸν πνευματικό μας καθοδηγητή
μακαριστὸ γέροντα Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο,
μεταφορὰ τῆς ἀπομαγνητοφωνημένης ὁμιλίας σὲ ἠλεκτρονικὸ κείμενο καὶ ἐπιμέλεια:
Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
ΠΗΓΕΣ:
• Ἀπομαγνητοφώνηση ὁμιλίας διὰ χειρὸς τοῦ ἀξιοτίμου κ. Ἀθανασίου Κ.
• http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p athanasios/omiliai kyriakvn/omiliai kyriakvn 836.mp3
________________________________
