Νεκτάριος Δαπέργολας: Ἄσβεστο μίσος πρός καθετί αὐθεντικά ἑλληνικό…

 

                                    Γράφει ὁ  Νεκτάριος Δαπέργολας

 

Ἀπόρησε πραγματικά ἡ Ζαχάροβα γιά ὅσα εἶπε ἐπί ἀμερικανικοῦ ἐδάφους ὁ ἀπερίγραπτος ἀρχιλακές τῆς ἀποικίας καί γιά τούς βέβηλους παραλληλισμούς πού ἔκανε (τοῦ Μεσολογγίου μέ τή Μαριούπολη καί γενικότερα τῶν ἡρώων τοῦ 1821 μέ τό οὐκρανέζικο φασιστοσκυλολόι). Σοῦ λέει, εἶναι δυνατόν Ἕλληνες νά διαστρεβλώνουν ἔτσι τήν ἴδια την Ἱστορία τους καί νά κοπρίζουν τόσο ξετσίπωτα πάνω στά ὅσια τῆς φυλῆς τους καί στά ὁστά τῶν ἴδιων τῶν νεκρῶν τους;      

Ἀδυνατεῖ ὅμως προφανῶς νά συνειδητοποιήσει ἡ (κάθε) Ζαχάροβα ὅτι ἐδῶ δέν μιλᾶμε γιά κυβερνῶντες μέ ἀπλῶς ἀμβλυμένη ἐθνική συνείδηση ἥ γιά τοποτηρητές προτεκτοράτων πού μπορεῖ κάπου στό βάθος νά ἔχουν καί μία κάποια ἰδιάζουσα φιλοπατρία ἤ ἀκόμη γιά τζουτζέδες πού εἶναι ἀναγκασμένοι λόγω συνθηκῶν ὑποτέλειας νά προσκυνᾶνε τά ἀφεντικά ἤ ἔστω γιά προδότες πού ἀπλῶς βάζουν τό προσωπικό συμφέρον τους πάνω ἀπό τήν πατρίδα. Τέτοιους θά βρεῖς καί σέ ἄλλα μέρη τοῦ πλανήτη.

Ἀνθρώπους ὅμως πού νά μισοῦν ἔτσι τόν τόπο τους, εἰλικρινά δέν ξέρω ἄν θά βρεῖς ἀλλοῦ. Καί ἐδῶ μιλᾶμε γιά αὐτό ἀκριβῶς: γιά ἀχρείους πού προδίδουν καί ξεπουλᾶνε ὄχι ἐξ ἀνάγκης, οὔτε μόνο ἐπειδή τούς κρατᾶνε κάποιοι χειροπόδαρα (φυσικά ἰσχύει καί αὐτό), ἀλλά τό πράττουν καί μετά ἡδονῆς, ἐπειδή ἔχουν μέσα τους μίσος ἀνθελληνικό καί ἀντίχριστη μανία.   

Καί αὐτό φυσικά δέν ἰσχύει μόνο γιά τούς σημερινούς ἑλληνόφωνους πολιτικούς, ἀλλά καί γιά ἕνα ἀκόμη ὁλόκληρο τρισάθλιο σύμπαν ἀπό δημοσιογραφοῦντες ἀρχιχαφιέδες, ψευτοδιανοούμενους τῆς πυρκαγιᾶς καί λοιπούς παρατρεχάμενους. Ἄσβεστο μίσος πρός κάθε τί τό αὐθεντικά ἑλληνικό: αὐτό εἶναι ἡ βασική κινητήρια δύναμή τους, πάνω ἀπό ὅλα τά ἄλλα. Καί ἐπειδή ἔνα τέτοιο φαινόμενο εἶναι πρωτοφανές παγκοσμίως (τουλάχιστον σέ τέτοια ἔνταση καί τέτοια ἔκταση), νομίζω ὅτι κανένας Ρῶσος καί κανένας ἄλλος γενικά ξένος δέν μπορεῖ νά τό κατανοήσει πλήρως. Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ μόνοι πού τό γνωρίζουμε σέ βάθος, γιατί ἐμεῖς το ζοῦμε στό πετσί μας ἐδῶ καί τόσα χρόνια. Σέ βαθμό πού νά μή μᾶς παραξενεύει πιά.      

Εἶναι ἕνα φαινόμενο πού ξεκάθαρα ἀπαιτεῖ ὄχι μόνο εἰδική (ψυχιατρική καί κυρίως πνευματική) προσέγγιση γιά νά ἐρμηνευθεῖ, ἀλλά καί εἰδική ὁρολογία γιά νά περιγραφεῖ. Δέν νομίζω πώς εἶναι τόσο ἀπλό ἀκόμη καί γιά τίς δυνατότητες τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Ἄν μή τί ἄλλο πάντως, ἄς πάψουμε τουλάχιστον νά μιλᾶμε γιά σύγχρονους «Ἐφιάλτες». Εἰλικρινά θεωρῶ τον χαρακτηρισμό βαθύτατα ἄδικο καί βάναυσα προσβλητικό. Ἐννοεῖται, γιά τόν Ἐφιάλτη…