ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ π.ΑΡΧΙΕΠ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ : ΑΓΩΝΑΣ Α.Φ.187 http://www.agonas.org

 Ο Σεραφείμ Τίκας στα χρόνια της «Μεγάλης Προδοσίας»

Τα ημερολόγια που κυκλοφορούν κάθε χρόνο κατά χιλιάδες από οργανισμούς, επιχειρήσεις, συλλόγους, δήμους, περιφέρειες κ.α. αποβλέπουν σε κάποιο σκοπό (διαφήμιση, προβολή…). Το μεγαλύτερο μέρος αυτών εκδίδεται από την εκκλησία (μητροπόλεις, μοναστήρια, ναοί, προσκυνήματα κ.α.) με τη διαφορά ότι το περιεχόμενό τους πρέπει να είναι πνευματικό, αγιαστικό ώστε ανοίγοντάς το να ωφεληθεί ψυχικά και πνευματικά ο αναγνώστης τους.

Το φετινό όμως ημερολόγιο (2013) της Μητρόπολης Λάρισας, κατά παράβαση της πνευματικής δεοντολογίας, είναι αφιερωμένο στον μακαρίτη αρχ/πο Σεραφείμ Τίκα, που όχι μόνο πνευματικός άνθρωπος δεν υπήρξε αλλά και μόνη η αναφορά του ονόματός του μας μεταφέρει στα μαύρα χρόνια της «Μεγάλης Προδοσίας» (Κ. Μουρατίδης καθηγ. Πανεπιστημίου Αθήνας).

ΦΩΤ. Ο  ΑΡΧΙΕΠ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΙΚΑΣ  ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΪΟΝΣ

Επιβεβλημένη λοιπόν η σύντομη βιογραφία του, που μάγεψε κυριολεκτικά τον δεσπότη Λάρισας, ώστε να του αφιερώσει το ημερολόγιο:

Όταν η χούντα του Ιωαννίδη (Νοέμβριος 1973 – Ιούλιος 1974), με τη συνεργασία των σκοτεινών δυνάμεων, εισέβαλε στα ενδότερα της εκκλησίας με τον πιο βάρβαρο και αυθαίρετο τρόπο αναδεικνύοντας τον Σεραφείμ Τίκα Αρχιεπίσκοπο, είχε απώτερο σκοπό: πρώτον την εξόντωση των 12 επισκόπων, διότι με κοινό κείμενο ζητούσαν από την Ιεραρχία να καταδικάσει την Μασωνία ως αντίχριστη θρησκεία (όπως έγινε και το 1933), και δεύτερον τη διεκπεραίωση, αντιχριστιανικών νομοσχεδίων που αφορούσαν το αυτόματο διαζύγιο, τη νομιμοποίηση ης μοιχείας, των αμβλώσεων, τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, την κατάργηση του εκκλησιασμού και της προσευχής στα σχολεία κ.α., χωρίς αντίσταση.

Τί να πρωτοθυμηθεί και τί να γράψει κανείς για τον … «αντάρτη» (ο χαρακτηρισμός δικός του) αρχ/πο Σεραφείμ Τίκα: Την λυσσαλέα αντίδρασή του στο αίτημα επαναβεβαίωσης της υπό της Ιεραρχίας του 1933 καταδίκης της Μασονίας ως θρησκείας; Την θεολογική του ανεπάρκεια; Το ανύπαρκτο κηρυκτικό του έργο; Τις αλλεπάλληλες μεταθέσεις του (Άρτα, Ιωάννινα, Αθήνα); [Στην Άρτα με 9χρονη «διακονία» έργο μηδενικό. Στα Ιωάννινα μετατεθείς, με 17χρονη παραμονή επί 249 ενοριών το έργο ανύπαρκτο, αν και διαχειρίσθηκε τεράστια ποσά πολλών κληροδοτημάτων. Στην αρχιεπισκοπή Αθηνών, με τα αμέτρητα έσοδα, όχι μόνον δεν έφτιαξε τίποτε, αλλά και ό,τι βρήκε από τον προκάτοχό του Ιερώνυμο το διέλυσε (νοσοκομείο κληρικών, εκκλησιαστική παιδεία – γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο – νεανικές κατασκηνώσεις, εταιρεία αξιοποίησης εκκλησιαστικής περιουσίας – η διατήρησή της θα καθιστούσε την εκκλησία αυτάρκη οικονομικά, αποφεύγοντας τη ζητιανιά στα Αραβικά Εμιράτα…)].

Αξίζει να θυμηθούμε και τα γραφόμενα στον τύπο εκείνη την εποχή!

Όταν, ο ψευτοαντάρτης Σεραφείμ όρκισε την Κυβέρνηση της πιο στεγνής δικτατορίας Ιωαννίδη-Ανδρουτσόπουλου (ανεπίτρεπτο – χωρίς την έγκριση του Αρχ/που) πήρε στο τηλέφωνο τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και με «δακρυσμένα» μάτια και φωνή «θρηνώδη» άρχισε να του λέει: «Εγώ είμαι καλός άνθρωπος και θα έρθω να σας φιλήσω τα πόδια. Συγχωρήστε με!!» (Από το βιβλίο «Είπε τη εκκλησία», σελ. 178).

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΟ ΒΟΛΟ

ΨΑΛΤΙΚΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ : ΑΓΩΝΑΣ α.φ. 187   http://www.agonas.org

 Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΑΝΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΑΘΗΤΕΣ

Σας πήραν χαμπάρι

Το εσπερινό Λύκειο θέλησε να επισκεφτεί ο δεσπότης Λάρισας την Τετάρτη 12-12-12 κατόπιν προσκλήσεως των μαθητών του σχολείου – έγραψε ο τύπος – ενώ τον κάλεσε ο διευθυντής του σχολείου που είναι σύζυγος υπεύθυνης του «Κρικκείου» ορφανοτροφείου.

Οι μαθητές, που όλα στην εποχή μας τα γνωρίζουν, δεν μιλούν αλλά μέσα τους αγανακτούν με αυτά που συμβαίνουν. Άλλοι όμως που δε μασούν τα λόγια τους, αντιδρούν, όπως στο συγκεκριμένο εσπερινό Λύκειο που περίμεναν τον δεσπότη με “ρόδα και κρίνα” να τον υποδεχθούν.

Με την άφιξη του δεσπότη και της κουστωδίας του άρχισαν οι ερωτήσεις.

- Γιατί, σεβασμιώτατε, κυκλοφορείτε με πολυτελές αυτοκίνητο όταν γνωρίζετε την οικονομική κατάσταση;

Δεσπ.: Εγώ δεν ήθελα, αλλά μου το επέβαλαν τα πνευματικά μου παιδιά για να είμαι ασφαλής, επειδή ταξιδεύω συνέχεια και μακρυά.

- Γιατί… μαζεύετε χρήματα ενώ η Εκκλησία έχει τεράστια περιουσία;

Δεσπ.: Σας βεβαιώνω ότι η εκκλησιαστική περιουσία αποτελεί έναν μύθο και όχι μια απτή πραγματικότητα.

- Γιατί… έχετε τόσες… πανάκριβες στολές ενώ ο κόσμος πεινάει;

Δεσπ.: Μ’ αρέσουν οι στολές να τις φοράω (!) Εξ άλλου δεν τις αγοράζω αλλά μου τις κάνουν δώρο! (δεν είναι  θαύμα! Να τον κάνουν δώρο 200 στολές;)

Υποβλήθηκαν και άλλες ερωτήσεις για την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, για τους απόρους και την φιλανθρωπία, ως και γι’ αυτούς που κυνηγάει στα δικαστήρια. Για τους τελευταίους είπε, ότι το κάνει για να τους συνετίσει ώστε να γίνουν καλοί άνθρωποι!

Η συζήτηση διεκόπη με πρόταση του δεσπότη για νέα επικοινωνία με ζωντανό διάλογο μετά μιας “υποδειγματικής σχολικής Θείας Λειτουργίας” (Μην τον είδατε τον Παναγή).

Και φεύγοντας με την κουστωδία του λέγει στον από δεξιά του: «Την πατήσαμε, μας την είχανε στημένη». Και μαθητής που ήταν πίσω του ακριβώς του απάντησε: «Σας πήρε ο κόσμος χαμπάρι!».

 Οι επίτροποι αντέδρασαν, αλλά ο παπάς επέμενε…

ΕΙΝΑΙ ΦΟΒΕΡΟ !!!

Παπάς, σε μια τακτική συνεδρίαση του εκκλησιαστικού συμβουλίου για θέματα του ναού, τους ανακοίνωσε ότι πρέπει να δώσουν στον δεσπότη 10.000 ευρώ. Οι επίτροποι αντέδρασαν, αλλά ο παπάς επέμενε… Τότε οι μισοί επίτροποι υπέβαλαν την παραίτησή τους και έφυγαν. Ο παπάς όμως πήρε τα χρήματα και τις παραιτήσεις και πήγε στο δεσπότη. Ο δέσποτας ζήτησε να τους δει και να τους ακούσει. Ήλπιζε πως με το “μειλίχιο” ύφος του θα τους κατάφερνε να ανακαλέσουν τις παραιτήσεις τους για το “καλό της Εκκλησίας”.

Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε αλλά παρ’ όλες τις γλυκανάλατες, αλεπουδίστικες «πνευματικές» νουθεσίες του δεσπότη οι επίτροποι αντέδρασαν και πάλι λέγοντας ότι είναι αδύνατον να δώσει ο ναός 10.000 ευρώ, προπαντός τη σημερινή δύσκολη εποχή. Κι ο δεσπότης ξαφνιασμένος είπε: επτάμισυ χιλιάδες (7.500) μου φέρατε. Ακολούθησε κάποιος διάλογος…

Γεγονός πάντως είναι ότι τα 10.000 ευρώ καθ’ οδόν έγινα 7.500 ευρώ. Τα σχόλια δικά σας. 

  Ο Ναυπάκτου κ.Ιερόθεος Βλάχος, ο «μεγάλος θεολόγος και φιλομόναχος»

ΚΛΕΙΝΕΙ ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ

Είχαμε γράψει, στο φύλλο του “ΑΓΩΝΑ” Νο 180 στο «Απορίες», για τον Ναυπάκτου Ιερόθεο που για χρόνια παρουσιάζονταν ως πνευματικοπαίδι του μακαριστού π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου και του αγίου μακαριστού Εδέσσης Καλλινίκου που ήταν και χειροτονία του.

Η διαφορά μεταξύ των μακαριστών γερόντων και του Ιεροθέου αβυσσαλέα.

Λέγαμε κι εμείς οι Λαρισαίοι γιατί τέτοια εμμονή του Ναυπάκτου να θέλει ντε και καλά να πηγαινοέρχεται στην πόλη μας; Μήπως για να στηρίξει τον αντικανονικό και μοιχεπιβάτη Λάρισας Ιγνάτιο; Ο πανδαμήτωρ όμως χρόνος, που τίποτε δεν αφήνει στην αφάνεια, αποκάλυψε και ένα μυστηριώδες τρίγωνο.

Το τρίγωνο: 1. Ο Ιγνάτιος Λάππας (ειδικός σύμβουλος στο διωγμό μοναχών, π. Ευθ. Τρικαμηνά) με τον νομικό του σύμβουλο που βρέθηκε με το αυτοκίνητό του στην Ναύπακτο για το παράνομο επισκοπικό δικαστήριο να “δολοφονήσουν” ανυπάκουους μοναχούς.

2. Ο Αββάς Μετεωρίτης, ο μέγας “αντιοικουμενιστής”, που με την 50α σέλιδη έκθεσή του διαφωνώντας με τους δύο άλλους της επιτροπής καταδίκαζε το μοναστήρι –, έκλεισε το μάτι στον «άγιο» Ναυπάκτου, σημάδι συνένεσης για τον αποκεφαλισμό των μοναχών της Ι.Μ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

3. Ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, ο «μεγάλος θεολόγος και φιλομόναχος» επί 17 χρόνια διακονίας δεν παρουσίασε καν έργο. Τα δε 5 διαλυμένα υπάρχοντα μοναστήρια (δίπτυχη Εκκλ. Ελ. Σελ. 720) όχι μόνο δεν τα επάνδρωσε ως ώφειλε αλλά και το προπύργειο της ορθοδοξίας (Μεταμόρφωση Σωτήρος) με 24 μοναχούς ως λέων ωρυόμενος επιζητεί τη διάλυσή του.

Τώρα εξηγούνται οι επισκέψεις του Ιεροθέου και του Αββά Μετεωρίτη στη Λάρισα. Καιρός ο πιστός λαός να αγρυπνεί και στην ανάγκη να ξεσηκωθεί και να διώξει από την εκκλησία, τέτοια και παρόμοια τρίγωνα που κακό μόνο κάνουν στην εκκλησία.

Ο Μ. Αντώνιος έναντι των αιρετικών

(Οἱ ὑπογραμμίσεις τοῦ ἄρθρου δικές μας)

Αὐτὸ ποὺ ἐπιθυμοῦμε τώρα νὰ κάνουμε ἐδῶ εἶναι νὰ παρουσιάσουμε πῶς ἀντιμετώπισε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ἡ ὁποία ἀπειλοῦσε ἐσωτερικὰ τὴν Ἐκκλησία, ἔχουσα τὴν ὑποστήριξη αὐτοκρατόρων, ἡγεμόνων, πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων, ὅπως συμβαίνει καὶ σήμερα μὲ τὶς παναιρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ εἶναι πολὺ πιὸ ἐπικίνδυνες, γιατὶ ἀναιροῦν τὸ σύνολο τῶν δογμάτων τῆς πίστεως καὶ μεταβάλουν τὴν θεϊκὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου σέ συνήθη ἀνθρώπινη διδασκαλία, ἀποσύρουν τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς Πατέρας, καὶ ἐγκαθιστοῦν τὸν ἀλάθητο πάπα τῆς Ρώμης καὶ τὴν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν δῆθεν Ἐκκλησιῶν. Ἡ παρουσίαση αὐτὴ εἶναι πολὺ διδακτικὴ καὶ γιὰ ὅσους καμώνονται πὼς δὲν βλέπουν τὸν κίνδυνο, γιὰ "σοβαροὺς" πνευματικοὺς ποὺ παρασύρουν ἢ φέρνουν σὲ πολὺ δύσκολη θέση τὰ πνευματικὰ τους παιδιά, ποὺ βλέπουν καλύτερα μὲ τὰ μάτια τῶν Ἁγίων καὶ ἀρχίζουν νὰ ἀμφιβάλλουν γιὰ τὴν ἀξιοπιστία τῆς πνευματικῆς καθοδήγησης. Καὶ ἀσφαλῶς οἱ Ἅγιοι εἶναι πιὸ ἀξιόπιστοι ἀπὸ τοὺς οποιουσδήποτε Γέροντες καὶ πνευματικούς, ὅταν δὲν ὁργίζονται γιὰ τὴν αἵρεση καὶ δὲν ἀγωνίζονται νὰ τὴν φανερώσουν καὶ νὰ τὴν ἀποδιώξουν.

Ἄφησε λοιπὸν γιὰ δεύτερη φορὰ ὁ Μέγας Ἀντώνιος τὴν ἔρημο καὶ κατέβηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια, τῆς ὁποίας ὁ ὀρθόδοξος ἐπίσκοπος καὶ πατριάρχης, ὁ Μ. Ἀθανάσιος, βρισκόταν ὑπὸ συνεχὴ διωγμὸ καὶ διαδοχικὲς ἐξορίες καὶ τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο ὑπὸ τὴν διαποίμανση Ἀρειανῶν αἱρετικῶν, ὅπως τώρα ὑπὸ τὴν διαποίμανση οἰκουμενιστῶν ἢ φιλοοικουμενιστῶν πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων.

Ὁ Μ. Αντώνιος, ὅπως μᾶς παραδίδει ὁ «Βίος» του, καὶ στὰ θέματα τῆς πίστεως «πάνυ θαυμαστὸς ἦν καὶ εὐσεβής». Δὲν εἶχε καμμία κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικοὺς Μελιτιανούς, γιατὶ γνώριζε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν πονηρία καὶ τὴν ἀποστασία τους. Ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς Μανιχαίους καὶ ἄλλους αἱρετικοὺς δὲν μίλησε ποτὲ φιλικά, παρὰ μόνο γιὰ νὰ τοὺς νουθετήσῃ καὶ νὰ τοὺς μεταβάλῃ σὲ εὐσεβεῖς καὶ ὀρθοδόξους. Πίστευε καὶ ἐδίδασκε ὅτι ἡ φιλία καὶ ἡ συναναστροφὴ μαζί τους εἶναι βλάβη καὶ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς. Ἐσιχαίνετο καὶ τὴν αἵρεση τῶν Ἀρειανῶν καὶ παρήγγελε σὲ ὅλους οὔτε νὰ τοὺς πλησιάζουν οὔτε νὰ δέχονται τὴν κακή τους πίστη.

Ὅταν τὸν ἐπισκέφθηκαν κάποτε κάτι φανατικοὶ Ἀρειανοί, ἀφοῦ συζήτησε μαζί τους καὶ κατάλαβε πὼς εἶναι ἀσεβεῖς, τοὺς ἔδιωξε ἀπὸ τὸ ὄρος ποὺ ἀσκήτευε, λέγοντας ὅτι τὰ λόγια τους εἶναι χειρότερα καὶ ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῶν φιδιῶν^(*).

Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτελεῖ θὰ λέγαμε κανόνα, ὁ ὁποῖος ὁλοκάθαρα μᾶς παρουσιάζει, ἀψευδέστατα καὶ ἀπλανέστατα, πῶς πρέπει νὰ γίνονται οἱ διάλογοι μὲ τοὺς αἱρετικούς, καὶ πῶς πρέπει ἀνθρώπινα καὶ κοινωνικὰ νὰ ρυθμίζουμε τὴ σχέση μας μαζί τους, ἀλλὰ συγχρόνως δείχνει πὼς σήμερα γκρεμίζονται ὅλα τὰ ὅρια ποὺ ἔθεσαν οἱ Πατέρες ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστάς, οἱ ὁποῖοι ἀγκαλιάζουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀσπάζονται ὡς εὐσεβεῖς καὶ ὁμοπίστους   καὶ οὔτε διανοοῦνται ὄχι νὰ τοὺς διώξουν καὶ νὰ τοὺς ἀπομακρύνουν, ἀλλὰ οὔτε νὰ τοὺς νουθετήσουν νὰ ἐπιστρέψουν στὴν Ὀρθοδοξία.

Οἱ διάλογοι γίνονται ἐπὶ ἴσοις ὅροις. Ἐξίσωση τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀλήθειας, τῆς αἱρέσεως καὶ τῆς πλάνης. Ὅταν διαλέγεσαι ἐπὶ «ἴσοις ὅροις», αὐτὸ σημαίνει ὅτι δίνεις τὶς ἴδιες πιθανότητες νὰ ἐπικρατήσῃ τὸ ψεῦδος ἐπὶ τῆς ἀλήθειας, ὅτι ἀμφιβάλλεις γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ ψάχνεις νὰ τὴν βρῇς. Ὁ διάλογος ὅμως τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Πατέρων, εἶναι ὅπως ὁ διάλογος τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὴν Σαμαρείτιδα, τῶν Ἀποστόλων πρὸς τοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς Ἐθνικούς, τῶν Πατέρων πρὸς τοὺς αἱρετικούς, πρόσκληση καὶ νουθεσία νὰ ἐπανέλθουν στὴν ἀλήθεια, νὰ συναχθοῦν μέσα στὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ἕνωση καὶ εἰρήνη, τὰ ἄλλα εἶναι ψευδοενώσεις, ψευδοειρῆνες καὶ ψευδοδιάλογοι».

* * *

Ἔτσι, πατερικά–ἀγωνιστικά  μιλοῦσε ὁ π. Θεόδωρος τὸ 2007, καταθέτοντας τὴν ποιμαντικὴ στάση τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅταν ἐπρόκειτο γιὰ τὴν στάση μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν. Καὶ αὐτὴ τὴν στάση περὶ ἀπομακρύνσεως–ἀποτειχίσεως ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἐπικροτοῦσαν καὶ πολλοὶ ἄλλοι πατέρες· τότε.

Σήμερα, ὅμως, ἄλλαξαν θέση, χωρὶς νὰ αἰσθανθοῦν τὴν ἀνάγκη νὰ δικαιολογήσουν αὐτὴν τὴν ἀλλαγὴ μὲ θεολογικὸ λόγο. Ἡ στάση, ὅμως, τῶν Ἁγίων Πατέρων παραμένει ἡ ἴδια, παράδειγμα γιὰ μᾶς ποὺ σήμερα μὲ ἄφατη θλίψη βλέπουμε νὰ ἐπιβάλλεται ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐπειδὴ οἱ σύγχρονοι ποιμένες ἀρνοῦνται νὰ ἐφαρμόσουν στὴν πράξη, ὅσα ἔχουν διαπιστώσει, ὡς διδασκαλία τῶν Ἁγίων, στὴ θεωρία.

Καὶ μιὰ ἐρώτηση σὲ κάποιο μητροπολιτικὸ «Γραφεῖο ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ Παραθρησκειῶν».

Ποιά σύνοδος, ἄραγε προηγήθηκε, καὶ καταδίκασε τοὺς σχισματικοὺς Μελιτιανούς, καὶ τοὺς αἱρετικούς Μανιχαίους ἀλλὰ καὶ ἄλλους αἱρετικούς, ὥστε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος (στηριζόμενος στὴν Σύνοδο αὐτή) νὰ διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τοὺς σχισματικοὺς καὶ αἱρετικοὺς τῆς ἐποχῆς του; Δὲν τὸ ἔκανε αὐτό, χωρὶς κάποια Σύνοδος νὰ τοὺς καταδικάσει, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ οἱ θέσεις τους ἀντιστρατεύονταν τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας;

Γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσουμε ἀκόμα περισσότερο νὰ καταλάβουν τὴν ἀθεολόγητη στάση τους, τοὺς προσφέρουμε ἄλλο ἕνα κείμενο (ἀπὸ τὴ γραφίδα συμπρεσβυτέρου τους, πανεπιστημιακοῦ ἱερωμένου):

«Ἡ εἰσαγωγὴ τῆς αἱρέσεως,  ἀντίκειται μεγίστως καὶ οὐσιαστικῶς στὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδὴ καταργεῖ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῶν αἱρεσιαρχῶν καὶ τῶν ὀπαδῶν τους καὶ διαρρήσσει τὴν προσωπική τους σχέση μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἑνότητα μὲ τοὺς ὑπολοίπους πιστούς.

      Αὐτὸ εἶναι φανερὸ τοὐλάχιστον καὶ ἀπὸ τρία γνωστὰ σὲ ὅλους μας περιστατικά. Ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου μὲ σχισμένο χιτῶνα στὸν Ἅγιον Πέτρον Ἀλεξανδρείας, πρὸ τῆς συνοδικῆς καταδίκης τοῦ Ἀρείου, διὰ τῆς ὁποίας ἐμφανίσεως ὁ Κύριος προειδοποιεῖ τὴν Ἐκκλησία ἐναντίον τοῦ αἱρεσιάρχου. Ὅπως λέγει ἡ σχετικὴ διήγηση ὁ Κύριος προειδοποίησε τὸν Ἅγιον Πέτρον Ἀλεξανδρείας νὰ μὴ δεχθῇ οὔτε ὁ ἴδιος τὸν Ἄρειο σὲ κοινωνία, οὔτε οἱ διάδοχοί του, Ἀχιλλᾶς καὶ Ἀλέξανδρος». (“Μελενικιώτης”, Οἱ Οἰκουμενιστὲς θέτουν ὄντως ἑαυτοὺς ἐκτὸς Ἐκκλησίας).

___________________

(*) «Καὶ τὰ πίστει δὲ πάνυ θαυμαστὸς ἦν καὶ εὐσεβής. Οὔτε γὰρ Μελιτιανοῖς τοῖς σχισματικοῖς ποτε κεκοινώνηκεν, εἰδὼς αὐτῶν τὴν ἐξ ἀρχῆς πονηρίαν καὶ ἀποστασίαν, οὔτε Μανιχαῖοις ἢ ἄλλοις τισὶν αἱρετικοῖς ὠμίλησε φιλικά, ἢ μόνον ἄχρι νουθεσίας τῆς εἰς εὐσέβιαν μεταβολῆς, ἡγούμενος καὶ παραγγέλλων τὴν τούτων φιλίαν καὶ ὀμιλίαν βλάβην καὶ ἀπώλειαν εἶναι ψυχῆς. Οὔτω γοῦν καὶ τὴν τῶν Ἀρειανῶν αἵρεσιν ἐβδελύσσετο, παρήγγελέ τε πᾶσι μήτε ἐγγίζειν αὐτοῖς μήτε τὴν κακοπιστίαν αὐτῶν ἔχειν. Ἀπελθόντας γοῦν ποτέ τινας πρὸς αὐτὸν τῶν Ἀρειομανιτῶν, ἀνακρίνας καὶ μαθὼν ἀσεβοῦντας, ἐδίωξεν ἀπὸ τοῦ ὄρους λέγων ὄφεων ἰοῦ χείρονας εἶναι τοὺς λόγους αὐτῶν».

22 χρόνια από την κοίμηση του Γέροντος Βησσαρίωνος

22 χρόνια από την κοίμηση του Γέροντος Βησσαρίωνος

Με τη συμπλήρωση 22 ετών από την κοίμηση του Γέροντος Βησσαρίωνος του Αγαθωνίτου τελέσθηκε στην Ιερά Μονή Αγάθωνος την Κυριακή 20 Ιανουαρίου, πανηγυρική Θεία Λειτουργία και Ιερό Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Αγίου Γέροντος.
Της Θείας Λειτουργίας προέστη ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Νικόλαος με τη συμμετοχή του Καθηγουμένου π. Δαμασκηνού και των Πατέρων της Μονής και έψαλλε Βυζαντινός χορός υπό της Διεύθυνση του μουσικολογιωτάτου Ιερέως π. Παναγιώτη Ιωακείμ.
Κατά την επετειακή αυτή Θεία Λειτουργία μεγάλη υπήρξε η συμμετοχή του λαού και των πνευματικών παιδιών του αειμνήστου Πνευματικού π. Βησσαρίωνος από τους οποίους ο καθένας είχε και κάποια εμπειρία της αγιότητός του.
Στο κήρυγμά του ο Ποιμενάρχης μας εξήρε την πτωχεία και φιλανθρωπία του π. Βησσαρίωνος και υπεγράμμισε ότι σ’ αυτόν αρμόζει ο λόγος του Ευαγγελίου «εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησιν· η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα».
Ετόνισε ότι η αποκάλυψη του αφθάρτου σκηνώματός του συνετάραξε την κοινωνία και αφύπνισε πολλές υπνώτουσες συνειδήσεις.
Αυτό το σώμα που υπήρξε κατοικητήριο του Θεού παραμένει αναλλοίωτο και αδιάφθορο παρότι έχουν περάσει 22 ολόκληρα χρόνια από της κοιμήσεώς του και 7 από της ανακομιδής του.
Κατά την ομόφωνη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος υπήρξε σημείον του ουρανό, θαυμαστό και παράδοξο για το οποίο καυχάται η Εκκλησία της Φθιώτιδος και Δοξάζει τον Τριαδικό Θεό που προνόησε θαυμαστά και μεγάλα για την σημερινή πολυτάραχη ζωή μας.
Μετά τη Θεία Λειτουργία τελέσθηκε το Ιερό Μνημόσυνο και όλοι μαζί έψαλλαν το αιωνία η μνήμη και ασπάσθηκαν το ιερό σκήνωμα του αειμνήστου Γέροντος που βρίσκεται στο χώρο όπου ζων, εδέχονταν τις εξομολογήσεις χιλιάδων πιστών.
Στην συνέχεια προσφέρθηκε το καθιερωμένο Μοναστηριακό κέρασμα στο Αρχονταρίκι της Μονής, όπου οι προσκυνητές ενώπιον του Σεβασμιωτάτου και του Καθηγουμένου αφηγήθηκαν θαυμαστά περιστατικά από την ζωή και την ποιμαντική δράση του π. Βησσαρίωνος.

Διακήρυξη για τον Μοναστηριακό - Κοινοβιακό παραδοσιακό τρόπο ζωής - διοίκησης και τέλεσης Θ. Λατρείας.

 

Ενώπιον των ενδιαφερομένων πιστών και ενώπιον κάθε Αρχής.

 

 

1. Τα Κοινόβια μοναστήρια και οι μοναστικές Αδελφότητες στην ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση, δεν λειτουργούν με οικονομικό σκοπό τον πλουτισμό κανενός μέλους των μοναστικών Αδελφοτήτων. Το ίδιο ισχύει επίσης και για τις μοναστικές κοινότητες των Ρωμαιοκαθολικών η των άλλων χριστιανικών δογμάτων, διεθνώς.

 

2. Τα ορθόδοξα μοναστήρια, που λειτουργούν με συγκεκριμένη παράδοση πολλών αιώνων, δεν έχουν κανένα δικαίωμα ούτε σχετική νομική ρύθμιση, που να τους 

επιβάλλει να καταβάλλουν για την ύπαρξη τους, κάποιο "φόρο υποτέλειας" σε κανένα τοπικό μητροπολίτη της επαρχίας όπου βρίσκονται, ούτε και σε κανένα άλλο κρατικό λειτουργό.

Η μοναδική νόμιμη φορολογική υποχρέωση των μοναστηριών, και των Μοναχών, είναι αυτή ακριβώς που έχουν όλα τα φυσικά και νομικά πρόσωπα της κάθε επικράτειας. Δηλαδή, οι τακτικοί φόροι, ο ΦΠΑ επί των αγοραπωλησιών, οι έκτακτοι φόροι κλπ.

3. Η μοναστική παράδοση των κοινοβιατών χριστιανό Μοναχών, ανδρών η γυναικών, επιβάλλει την ηθική προσωπική υποχρέωση, σε όσους τυχόν έχουν στο όνομα τους τακτικά έσοδα, να ενισχύουν με αυτά αποκλειστικά τη ζωή και τη λειτουργία του Κοινοβίου. Με κοινή απόφαση αποφασίζονται αναλόγως και οι δυνατότητες των δαπανών προς τρίτους, για φιλανθρωπίες η για κοινωνική μέριμνα και φροντίδα, πάντοτε άνευ διακρίσεων φυλετικών, πολιτικών η θρησκευτικών.

 

 

Η οικονομική δραστηριότητα, τα έσοδα, οι δαπάνες, οι δωρεές κλπ των μοναστικών Αδελφοτήτων, είναι αποκλειστική ευθύνη των μελών της κάθε Αδελφότητος, ως ένωσης προσώπων κοινού σκοπού. Δεν απαιτείται καμία προσχηματική, θρησκευτικού τύπου "ευλογία", ώστε να θεωρούνται νόμιμες "εκκλησιολογικά" οι όποιες οικονομικές δραστηριότητες. Απλά εφαρμόζονται οι ισχύοντες νόμοι της Πολιτείας.