ΔΑΣΚΑΛΑ ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ : ΕΙΜΑΙ ΓΕΝΝΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ΑΝΑΡΧΙΑΣ...

Μου δίδαξες σαν ήρωα και εθνάρχη τον Βενιζέλο... μα σαν έγινα δασκάλα τον βρήκα να προδίδει εσένα Έλληνα ...θυμάσαι τον Γενάρη του 34...εκεί στη Σουηδία... προτείνει για το Νόμπελ της Ειρήνης τον σφαγέα των προγονών μου Κεμάλ...!!!

ΕΙΜΑΙ ΓΕΝΝΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ΑΝΑΡΧΙΑΣ...

Eίμαι παιδί του '74... Όχι μη γελιέσαι Έλληνα… Δεν είμαι παιδί του πολυτεχνείου… δεν γεννήθηκα 17 Νοεμβρίου… Τη μέρα που γεννιόμουνα χανόταν για εμένα Έλληνες λοκατζήδες... εκεί στον τύμβο της μακεδονίτισσας… 22 Ιουλίου 1974… Ελλάδα είμαι δημιούργημά σου…Μου είπες πως είμαι τυχερή, γιατί δεν γνώρισα τη χούντα... Μα με υποχρέωσες να ζω σε μια δημοκρατία που τη χούντα της κρατούσαν καλά οι δημοκράτες πολιτικοί της…
Μου έμαθες τα πρώτα Ελληνικά, με δασείες-περισπωμένες,... μα πριν καλά-καλά τα μάθω τα κατήργησες. ενώ ήμουν Δευτέρα δημοτικού...

Με έντυσες με μπλε ποδιά... αυτή για το σχολείο με τ’ άσπρο γιακαδάκι... κι όταν άρχισε να μου αρέσει την κατήργησες. Πάντα για το καλό μου, χωρίς να με ρωτήσεις...

Με έμαθες να λέω τον εθνικό ύμνο και πλήρωνες δασκάλους για να με μάθουν πως τιμιότερον απάντων εστί η πατρίς. Μα σαν μεγάλωσα άφησες τη σημαία να χαθεί στον βράχο των Ιμίων...

Με έβαλες να μάθω ιστορία για να μπω στο πανεπιστήμιο και αρχαία ελληνικά. Μα σήμερα μου λες πως η Μακεδονία είναι τα Σκόπια και η Θράκη μας Τουρκία...

Σαν έγινα έφηβη με έβαλες να δω τον Λάλα αλυσοδεμένο να χάνει τη ζωή του για εσένα... Και σήμερα εσύ δίνεις ιθαγένεια στον κάθε αλλοδαπό μα όχι στον Έλληνα τον σταυρό... για φαντάσου...
Μου δίδαξες σαν ήρωα και εθνάρχη τον Βενιζέλο... μα σαν έγινα δασκάλα τον βρήκα να προδίδει εσένα Έλληνα ...θυμάσαι τον Γενάρη του 34...εκεί στη Σουηδία... προτείνει για το Νόμπελ της Ειρήνης τον σφαγέα των προγονών μου Κεμάλ...!!!

Μου ζήτησες να έχω κριτική σκέψη... μα έκοψες την έκθεση ως μάθημα και λογοκρίνεις τη σκέψη μου... Βλέπεις εγώ για εσένα είμαι ακραία...

Μου έμαθες στο σχολείο πως πρέπει να υπάρχει αξιοκρατία κι όταν σου ζήτησα να με αφήσεις στου χάρτη την πινέζα... εκεί στο Δέρειο... κι οχι στο Κολωνάκι... με ανάγκασες να βάλω μέσο τον πατέρα μου για να μη με διώξεις από εκεί...

Μου έμαθες προσευχή... μα τώρα πια μόνο για Χριστό δε θες να μου μιλήσεις..
Σου ζήτησα να πάω στην πρώτη τη γραμμή και μ’ άφησες μονάχη...

Μου έμαθες όμως καλά πως το Προξενείο κι όχι εσύ είναι εκεί και έχει όνομα... ε;… Ιλμή… ε;… Απτουραχήμ..ε;... Αλή..ε;… Μουαρέμ… ε;...

Μου ζήτησες να εργάζομαι σκληρά... για εθελοντισμό μιλούσες... μα όταν το 'κανα κι αυτό έστειλες τους ''δραγουμάνους'' να μου πουν πως δε θέλουν να κάνω επιπλέον μαθήματα στα πομακόπουλα γιατί σε ενοχλεί... τα παίρνω βλέπεις από την αγκαλιά του Προξενείου...

Και εγώ... εγώ μεγάλωνα μέσα σε μια αντίφαση... στο μαύρο και το άσπρο...

Μα χθες βρέθηκα κάτω στο υπόγειο του σχολείου... σε είδα εκεί κάτω Ελλάδα... ήσουν εκεί... πίσω απ' τις κουτές. σκονισμένη... κοιτώ το άγαλμα του Αλέξανδρου αραχνιασμένο... μόνο εγώ και εσύ...η προτομή του μέγα Αλέξανδρου...

Δάκρυσα... πόνεσα...μα σε άκουσα Ελλάδα απ' τη φωνή του...
''Ποιος είναι εθνάρχης'' με ρωτά...''ο Βενιζέλος;.. ποιος αγωνίζεται σκληρά... ο Γιώργος απ' τα ξένα;

Για σκέψου εσύ δασκάλα... με ξαναρωτά... αν τώρα εδώ μέσα, από την πόρτα έμπαινε και ερχόταν κι ο Κολοκοτρώνης... και μας ρωτούσες και τους δυο ποιο μέρος της Ελλάδας θα θυσιάζαμε στο χθες για χάρη της ειρήνης... Μακεδονία ή Ήπειρο... Θράκη ή το Αιγαίο...

Αναλογίσου εσύ δασκάλα... θα το σκεφτόμασταν πολύ;
Τι να διαπραγματευτώ... τη γη μου ή το νερό μου;... μα εσύ δασκάλα δίδαξες εκείνον ως εθνάρχη... και όχι εμάς ...εμάς κλειδώνεις στα ''μπουντρούμια''...

Ελλάδα μες στις αντιφάσεις σου... ξεχνάς τα σύνορά σου και τον εχθρό ποτίζεις εδώ μέσα... προδότες ελληνόφωνοι... διαλέξτε επιτέλους τον Λεωνίδα αρχηγό...ή μήπως εφιάλτη;... κι ιστορία θα φερθεί ανάλογα εις τον καθένα...

Γέμισαν τάφοι με κορμιά πιλοτών... γιατί έχουμε ειρήνη!!!!
Γέμισε και η βουλή ελληνόφωνους απ’ την ελληνοτουρκική φιλία...
Φτάνει, δε θέλω πια να ακούω τη φωνή σας ...γιατί πιστεύω στο έθνος μου κι όχι στο ''nation'' που θα ’λεγε και ο ''μέγας'' ο Γιωργάκης... το έθνος είναι ελληνικό, είναι ήθος και έθος ρωμιοσύνης... το ''nation'' είναι η ''φύση'' του... εκ γενετής προδότης...

Κι' αν όλα αυτά δε σ’ άρεσαν ''λόγιε'', ''πολιτικέ'' δημοκρατίας, να το θυμάσαι ...

είμαι δημιούργημα της πιο παράλογης... δικής σου αναρχίας..

ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ...

Έρχονται πείνα και δεινά στον κόσμο Σεβασμ. Αυγουστίνος Καντιώτης

Σε μια μέρα θα αδειάσει η Αθήνα και όλοι στα χωράφια θα σκοτώνονται για μια πατάτα.Πρόβλεψη του Μητροπολίτη Καντιώτη για την πείνα στην Ελλάδα και στον κόσμο.Κοσμάς ο Αιτωλός θα ρθει μέρα που μια χούφτα χρυσάφι ,μια χούφτα αλεύρι.Προφητεία για την Ρωσία από τον Ντοστογιέφσκυ για την πείνα στην Ρωσία και στον κόσμο.

What is that? (Τι είναι αυτό;) 2007

Καλή είναι η γνώση, καλή είναι και η μόρφωση, αλλά, αν δεν αγιασθούν, είναι χαμένα πράγματα και οδηγούν στην καταστροφή.

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟΥ ΜΕ ΕΝΑΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ

Καλή είναι η γνώση, καλή είναι και η μόρφωση, αλλά, αν δεν αγιασθούν, είναι χαμένα πράγματα και οδηγούν στην καταστροφή.

Ήρθαν μια φορά στο καλύβι μερικοί φοιτητές φορτωμένοι με βιβλία και μου λένε:

"Ήρθαμε, Γέροντα, να συζητήσουμε για την Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός δεν επιτρέπει την γνώση;"
"Ποιά γνώση, τους λέω, αυτή που αποκτιέται με το μυαλό; "
"Ναι", μου λένε.

"Μα αυτή η γνώση, τους λέω, σε πάει μέχρι το φεγγάρι΄δεν σε ανεβάζει στον Θεό ".

Καλές είναι οι εγκεφαλικές δυνάμεις που ανεβάζουν τον άνθρωπο στην σελήνη, με δισεκατομμύρια έξοδα καυσίμων κ.λ.π., αλλά καλύτερες είναι οι πνευματικές δυνάμεις, που ανεβάζουν τον άνθρωπο στον Θεό, που είναι ο προορισμός του, και με λίγα καύσιμα, με ένα παξιμάδι.

Ρώτησα μια φορά έναν Αμερικανό που ήρθε στο καλύβι:

"Τί κατόρθωμα κάνατε σαν έθνος μεγάλο που είστε;"

"Πήγαμε στο φεγγάρι", μου απάντησε.

"Πόσο μακρυά είναι;", τον ρωτάω.

"Ας πούμε, μισό εκατομμύριο χιλιόμετρα", μου λέει.

"Πόσα εκατομμύρια ξοδέψατε, για να πάτε στο φεγγάρι;"
"Από το 1950 μέχρι τώρα, μου λέει, έχουμε ξοδέψει ποταμούς δολλαρίων".

"Στο Θεό πήγατε; τον ρωτάω. Πόσο μακρυά είναι ο Θεός;"

"Ο Θεός, μου λέει, είναι πολύ μακρυά".

"Εμείς όμως, του λέω, μ΄ένα παξιμάδι πάμε στον Θεό!"

Από το Βιβλίο ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ - ΛΟΓΟΙ Α'

ΟΙ ΚΊΝΔΥΝΟΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ Περί "αθώων" εμβολίων ή πώς ξεπαστρεύουν τον πληθυσμό...

Περί "αθώων" εμβολίων ή πώς ξεπαστρεύουν τον πληθυσμό...

Αυτά είναι τα 10 γεγονότα που όλοι οφείλουμε να ξέρουμε για τα ''αθώα'' και συνήθη εμβόλια που όλοι μας κάναμε...
Πριν τα δείτε όμως διαβάστε κάποιες απορίες...
Εννοείται ότι το 99.9% (ας ελπίσω ότι το ποσοστό είναι πολύ μικρότερο...!) του πληθυσμού παγκοσμίως εμβολιάζει τα παιδιά του γιατί τους τα πρότεινε ο καλός αυτός άνθρωπος που έδωσε τον όρκο του Ιπποκράτη και που λέγεται γιατρός ή καλύτερα παιδίατρος.

ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΧΕΡΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΔΙΑ ΑΛΛΑ ΜΕ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟ ΘΕΟ

ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΗΣΙΑ ΕΒΓΑΖΑΝ ΤΑ ΡΑΣΑ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

Ομιλία Αυγουστίνου Καντιώτη 

για τρεις Ιεράρχες

ΟΤΑΝ  ΟΙ  ΠΙΣΤΟΙ 

 ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟ   

ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΕΚΛΗΣΙΑ

ΕΒΓΑΖΑΝ ΤΑ ΡΑΣΑ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

  
(Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία «ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ ΩΣ ΑΓΩΝΙΣΤΑΙ»

τοῦ ἀειμνήστου μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη)

Ἀλλὰ ἀδελφοί μου, ἐδῶ εἰς τὴν ζωὴν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου (τοῦ Θεολόγου) νὰ προσέξετε, διότι παρεμβάλλεται ἕνα ἐπεισόδιον τὸ ὁποῖον εἶναι ἄξιον ἰδιαιτέρας προσοχῆς. Δυστυχῶς δὲν τὸ εἶχα προσέξει ἐνωρίτερον. Ἐὰν τὸ ἐπρόσεχα ἐνωρίτερον, ἄλλην τροπὴν θὰ ἔδινα εἰς τὸν ἀγῶνα. Διότι δυστυχῶς, ὑπάρχουν οἱ ψευτο-εὐλαβεῖς, ὑπάρχουν οἱ ψευτο-χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι λέγουν: «θὰ κολαστεῖς ἅμα φωνάξεις ἐναντίον τῶν παπάδων καὶ δεσποτάδων, θὰ πᾶς στὴν κόλαση». Ἐὰν τὸ ἤξερα τὸ ἐπεισόδιον αὐτὸ θὰ ἔδιδα ἄλλον σύνθημα, ἡρωϊκότερον ἀπὸ τὰ συνθήματα ποὺ ἐδώσαμεν. Ποιό, γιὰ ἀκούσατε.

Στὴν ἐποχὴ ποὺ εὑρίσκετο μέσα εἰς τὴν Κων/πολιν ὁ Γρηγόριος Ναζιανζηνός, εὑρίσκετο ἕνα κάθαρμα (ἔτσι τὸ ὀνομάζει κι ὁ ἴδιος), κάθαρμα, κυνικὸν κάθαρμα. Φιλόσοφος ὁ ὁποῖος ἤθελε νὰ μιμηθεῖ τὸν Διογένη τὸν φιλόσοφον, ἀλλ’ ἀπεῖχε πολὺ τοῦ Διογένους τοῦ φιλοσόφου. Ὀνομάζετο Μάξιμος. Καὶ ὁ Μάξιμος αὐτός, περιβαλλόμενος ἀπὸ κόλακας καὶ διεφθαρμένους καὶ γυναίκας ἀκόμη, καλὰ καὶ σώνει ἤθελε νὰ γίνει Ἐπίσκοπος Κων/πόλεως. Τί ἔκανε λοιπόν;

Ἄνευ ἐγκρίσεως τῆς πολιτείας, ἄνευ ἐγκρίσεως τοῦ αὐτοκράτορος, ἄνευ θελήσεως τοῦ λαοῦ προπαντός, ἐπῆγε καὶ μάζεψε μὲ τὰ λεφτὰ ποὺ εἶχε, πῆγε κάτω στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ μάζεψε ἑφτὰ δεσποτάδες. Καὶ μιὰ ὡραία νύχτα, περάσανε τὰ Δαρδανέλια καὶ κρυφὰ-κρυφὰ τὴ νύχτα, τὰ καράβια τὰ αἰγυπτιακά, καὶ ἔρριψαν τὴν ἄγκυρα στὸν Βόσπορο. Κρυφά. Καὶ τὴν ἄλλην μέρα, εἶχαν σκοπὸ νὰ τὸν χειροτονήσουν σὲ μία Ἐκκλησία, Ἀρειανικὴν Ἐκκλησία παρακαλῶ.

Κανεὶς δὲν ἤξερε. Οὔτε ὁ αὐτοκράτορας, οὔτε ὁ Γρηγόριος, οὔτε ὁ λαός. Κανεὶς δὲν ἤξερε. Ἀλλ’ ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ ἐνδιαφέροντο. Καὶ ἀπὸ στόμα μιᾶς γυναικός, χριστιανῆς πιστῆς, ἐμάθανε ὅτι αὔριο χειροτονεῖται Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως ὁ Μάξιμος, τὸν ὁποῖον θὰ χειροτονήσουν ἑφτὰ δεσποτάδες ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια.

Ὅταν τὸ μάθανε αὐτό, μαζεύτηκε ὅλος ὁ κόσμος· ὅλοι οἱ ὀπαδοὶ τοῦ μεγάλου Γρηγορίου (Θεολόγου), ὅλος ὁ λαὸς ὁ χριστιανικός. Πῆγαν μέσα. Οἱ Αἰγύπτιοι οἱ Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν πληρωθεῖ γιὰ νὰ χειροτονήσουν, τὰ καθάρματα αὐτὰ τὰ αἰγυπτιακά, ἦσαν ἕτοιμοι νὰ τὸν χειροτονήσουν.

Ἀλλὰ καθ’ ἣν στιγμὴ ἦσαν ἕτοιμοι νὰ βάλλουν τὰ χέρια ἐπάνω στὸν Μάξιμο, τότε ἠκούσθη ὡς βροντὴ ἰσχυρὰ καὶ ἀστραπὴ κι ὡς σεισμός, ἠκούσθη ἡ φωνὴ «ἀνάξιος». «Ἀνάξιος». Φωνάξανε μία, ὁ λαός, φωνάξανε δύο. Εἶναι ὑποχρεωμένοι οἱ ἐπίσκοποι (σύμφωνα μὲ τὸ τυπικό), νὰ σταματήσουν πάσα χειροτονία· ἐκτὸς ἐὰν οἱ ἐπίσκοποι θεωροῦν τὸ λαὸ ζῶα. Ἀλλὰ ὡς ζῶα μᾶς περνοῦνε. Λοιπόν, ἔπρεπε νὰ σταματήσει ἡ χειροτονία. Ἀλλὰ αὐτοὶ τίποτα ἀπολύτως. «Ἄστους νὰ φωνάζουν».

Το παιδί που σκοτώνεται, δεν ξαναγίνεται το ίδιο ποτέ!

Το παιδί που σκοτώνεται, δεν ξαναγίνεται το ίδιο ποτέ!

Μια μάνα με τρία παιδιά, έμεινε έγκυος στο τέταρτο. Θεώρησε πολλά τα τέσσερα παιδιά και πήγε στο γιατρό, να τον συμβουλευτεί για την άμβλωση. Ο γιατρός, τίμιος άνθρωπος, της είπε ως επιστήμονας, τους κινδύνους που συνεπάγεται για την γυναίκα η άμβλωση.

Η γυναίκα που κι η ίδια εφοβείτο την επέμβαση, στενόχωρεθηκε κι ήταν αναποφάσιστη: Δεν ήθελε να κρατήσει το παιδί, αλλά εφοβείτο και την άμβλωση!

Τότε ο γιατρός της λέει: -Μην στενοχωριέστε. Υπάρχει τρόπος ν' αποφύγομε την άμβλωση!

Έλαμψε το πρόσωπο της γυναίκας: -Αλήθεια γιατρέ; Πώς;

-Είναι απλό: Θ' αφήσομε να γεννηθεί το τέταρτο και θα φέρεις να σκοτώσομε το τρίτο! Έτσι και την άμβλωση θ' αποφύγουμε και τα παιδιά θα παραμείνουν τρία!

Τότε ξύπνησε η ΜΑΝΑ μέσα της και κατάλαβε το λάθος της.
Είθε το ξύπνημα αυτό ο Θεός, να το φέρει στην καρδιά της κάθε μητέρας, και το στόμα του Άδη, που καταπίνει τις χιλιάδες των αμβλώσεων, να κλείσει για πάντα!...

Αξιοπρόσεκτες Θέσεις και Μαρτυρίες για τις ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Χρυσόστομος Σμύρνης, κήρυξ Οικουμενισμού (2)

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  ΣΜΥΡΝΗΣ:

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

                                        Β΄ ΜΕΡΟΣ

Συνεχίζουμε τὴν ἀνάρτηση ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ. Τὸ Β΄ μέρος περιλαμβάνει τὶς σελ. 123-136.

Ὅμως θά ἔλθωμε καί στίς ἑπόμενες ἐπιστολές καί λόγους του, διότι καθῆκον μας εἶναι νά παρουσιάσωμε ὅλα τά «πιστεύω»   τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης, ἀπό τά ἴδια του τά λόγια, ὥστε νά φανῆ ὁ σκοπός αὐτῶν πού τόν ἁγιοποίησαν. Ἀναφέρουμε λοιπόν, ὅπως τόν παρουσιάζει ἡ ἐφημερίδα «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια», (ἐπίσημη ἔκδοσι τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν) ἕναν ἐπικήδειο λόγο τοῦ Χρυσοστόμου Καλαφάτη, τόν ὁποῖο ἐξεφώνησε στήν κηδεία ἑνός Ἀγγλικανοῦ ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος ἐρχόταν στήν Σμύρνη διά νά χρίση τά παιδιά τῶν Ἄγγλων μέ τό ἀγγλικανικό μῦρο! Ὁ ἐπίσκοπος αὐτός ἦτο ὁ Γιβραλτάρης Οὐΐλλιαμ Κόλλενς καί ἀπέθανε στό πλοῖο ἐνῶ ἔπλεε πρός τήν Σμύρνη:

«Μία εἰδική περίπτωση θανάτου ἑνός Ἀγγλικανοῦ Ἐπισκόπου γνωστοῦ στήν ἐποχή του γιά τίς ἐπαφές του μέ τούς Ὀρθοδόξους ἦταν ἐκείνη τοῦ Γιβραλτάρης Οὐΐλλιαμ Κόλλενς πού ἀπέθανε στίς 13 Μαρτίου 1911 πάνω στό ἀτμόπλοιο «Σαγαλιέν».  Ἔφθασε ἐκεῖ ὁ Ἀγγλικανός Ἐπίσκοπος γιά νά χρίσει τούς Ἀγγλόπαιδας  τῆς Σμύρνης, ἀλλά τό μοιραῖον τέλος του συνέβη προτοῦ ἀκόμα πατήσει τό πόδι του στήν Σμύρνη. Ἡ κηδεία του καί ὁ ἐνταφιασμός του ἔγιναν στήν Ἀγγλικανική Ἐκκλησία στήν Πούντα τῆς Σμύρνης. Στήν κηδεία παρέστη καί ὁ Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος Σμύρνης Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἐξεφώνησε περίφημο ἐπικήδειο λόγο. Τόν λόγο αὐτό, πού εἶναι ἕνα κείμενο μέ ξέχωρο θεολογικό καί λογοτεχνικό ὕφος παραθέτω πιό κάτω.

«Ἀμήν, Ἀμήν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ  τόν  λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωήν αἰώνιον καί εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν»  (Ἰωάν. 5,24).

Χριστιανοί μου ἀδελφοί, ὁπόσην ἀθλιότητα καί θλῖψιν καί ἀνωμαλίαν καί ἀταξίαν ἔφερεν ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον. Ἐξ οἴων καί οἶα παριστάμεθα μάρτυρες καί θεαταί.  Ἀνεμένομεν τόν ἐν Χριστῷ ἀδελφόν νά ἔλθῃ κομίζων τήν ζωήν τήν ἐν Χριστῷ, τήν σφραγίδα τῆς δωρεᾶς, τό χρῖσμα τό ἅγιον εἰς τά νεαρά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί ἐδεξάμεθα αὐτόν φεῦ! νεκρόν καί ἀναίσθητον λάφυρον τοῦ θανάτου.

Χρυσόστομος Σμύρνης, κήρυξ Οικουμενισμού (3)

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  ΣΜΥΡΝΗΣ:

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΦΛΟΓΕΡΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ

ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΚΟΥΣΤΟ:

Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΑΝΑΚΗΡΥΧΘΗΚΕ ΑΓΙΟΣ

ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΛΟΥΘΗΡΑΝΟΥΣ

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ

Δ. Ι. ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!!!

«Ἔπειτα λοιπόν ἀπό ὅλες αὐτές τίς δάφνες, τίς ὁποῖες ὁ Χρυσόστομος ἔπλεξε στούς προτεστάντες τῆς Ἀμερικῆς, φυσικό καί ἑπόμενο ἦταν καί αὐτοί πρῶτοι νά τόν ἀναγνωρίσουν ὡς ἅγιο, σύμφωνα μέ τήν ἀναφορά, τήν ὁποία κάνει ὁ Χρ. Σολομωνίδης (Β' τόμος, σελ. 254):

"Η ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

–Ἡ  ἀμερικανική  ἐπισκοπική Ἐκκλησία σέ Συνέλευση 110 Ἱεραρχῶν τόν Ἰούνιο τοῦ 1923, ἀνεκήρυξε ἅγιο καί μάρτυρα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας τόν Χρυσόστομο, θῦμα τῆς τουρκικῆς θηριωδίας..."».

Γ΄ ΜΕΡΟΣ

Συνεχίζουμε τὴν ἀνάρτηση ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ. Τὸ Γ΄ μέρος περιλαμβάνει τὶς σελ. 136-147.

Θά ἀναφέρωμε μία ἀκόμη ἐπιστολή τοῦ Χρυσοστόμου πρός τούς Ἐπισκοπιανούς τῆς Ἀμερικῆς, ἡ ὁποία εὑρίσκεται στό ἀρχεῖο του πού διεσώθη ἀπό τόν ἀνεψιό του μητροπολίτη Αὐστρίας Χρυσ. Τσίτερ, προκειμένου νά φανῆ ἐκδηλότερον ἡ σχέσις του μέ τούς αἱρετικούς καί τά φρονήματά του δι΄ Αὐτούς:

    «Τῷ Σεβασμιωτάτῳ Ἐπισκόπῳ Σικάγου ἠγαπημένῳ δ' ἐν Χριστῷ ἀδελφῷ κ. Καρόλῳ Ἄνδερσον εἰς Σικάγον.

    Χάρις καί εἰρήνη ἀπό Θεοῦ Πατρός καί Κυρίου ἡμῶν  Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἄσμενος ἐδεξάμην τήν ἐπιστολήν τῆς Ὑμετέρας φίλης μοι καί ποθεινῆς Σεβασμιότητος, ἡ δέ τῆς ἀπαντήσεως βραδύτης ἀποδοτέα εἰς τήν βραδύτητα τῆς λήψεως τοῦ ὡραιοτάτου βιβλίου, ὅ μόλις ἐπ' ἐσχάτων λαβών, σπεύδω εἰς τήν ἀπάντησιν τῶν τιμίων Αὐτῆς γραμμάτων.

Καί πρῶτον διά  τήν ἐξαίρετον ταύτην τιμήν τῆς ἰδιοχείρου ἀφιερώσεως τοῦ πολυτίμου λειτουργικοῦ βιβλίου, ἐγκολπίου τῆς φίλης  Ἀμερικανικῆς Ἐπισκοπιανῆς Ἐκκλησίας, Σᾶς εἶμαι ἀπείρως εὐγνώμων, διότι τοῦτο θ' ἀναπολῇ πάντοτε εἰς τήν μνήμην μου τήν  ἱλαράν μορφήν Σας.

Ἔπειτα, ἡδίστην διακρατῶν τήν ἀνάμνησιν τῆς εὐγενοῦς καί ἀδελφικῆς ἐπισκέψεως τῶν ὑψηλῶν ἀντιπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς χώρας ἐκείνης, ἐξ ἧς ἐξεπέμφθησαν, μάλιστα κατά τόν παρόντα πόλεμον, αἱ ἰδεώδεις ἀρχαί τοῦ δικαίου, καί ἐν ᾗ ἐσφυρηλατήθη ἡ παγκόσμιος εἰρήνη, θερμάς ἀναπέμπω πρός τόν Ὕψιστον εὐχάς, ὅπως ἐπιστέψῃ διά πλήρους ἐπιτυχίας τό ἔργον Ὑμῶν, ὑπέρ οὗ ἀγωνίζεται καί εὔχεται πρός Κύριον καί ὅλος μέν ὁ  Ἀμερικανικός λαός, ἐκπροσωπούμενος ὑπό τοῦ Ἐξοχωτάτου αὐτοῦ Προέδρου, ἰδιαίτατα δ' ἡ ἐπίσημος Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς, ἐκπροσωπουμένη ὑπό τῆς σοφῆς αὐτῆς Κορυφῆς καί τῶν περί αὐτήν ἐν κοινότητι πίστεως εὑρισκομένων σοφωτάτων προϊσταμένων τῶν λοιπῶν κατά τόπους Ἐπισκοπιανῶν  Ἐκκλησιῶν τῆς Ἀμερικῆς.

Ἐθαύμασα ἀληθῶς τόν ζῆλον Ὑμῶν τόν ἀποστολικόν, δι' οὗ, μετά τῶν εὐσεβεστάτων καί ὀτρηρῶν συνεργατῶν Σας, μή φειδόμενοι κόπων καί διαπερῶντες μακρά πελάγη, περιήλθετε τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κατηχήσητε καί καλέσητε τάς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πρός στενωτέραν ἐπικοινωνίαν τῶν ἁπανταχοῦ πιστευόντων καί βεβαπτισμένων εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ, ὅς ἐστιν ἡ κεφαλή πάντων ἡμῶν, ὡς ἀληθεῖς διάδοχοι Αὐτοῦ καί τῶν Ἀποστόλων.

Καί ὄντως, μόνον διά τοιούτου ζήλου, τιμῶντος τούς ζηλωτάς, δύναται νά ἐπιτευχθῇ αἰσία διευθέτησις ἐκείνων ἅπερ ὁ μέν Θεός ἥνωσεν, οἱ δέ ἄνθρωποι ἐχώρισαν· καί εὐχαρίστως τις διαβλέπει ἐν Ὑμῖν τούς ἀξίους καί ὀτρηρούς ἐργάτας τηλικούτου ἔργου, ὧν ἡ βαθεῖα πρός τόν Χριστόν πίστις καί ἡ ἀπαράμιλλος ἐνεργητικότης καί ἐργασία ὑπέρ τοῦ Εὐαγγελίου ἐγγυᾶται ἄν ὄχι τήν πλήρη ἐπιτυχίαν, πάντως ὅμως τήν εὐοίωνον  προπαρασκευήν τῆς ἐν οὐ μακρῷ χρόνῳ ἐπιτελέσεως τοῦ εὐκταίου ἔργου τῆς συνεννοήσεως καί ἑνώσεως τῶν ψυχῶν καί καρδιῶν πάντων τῶν εἰς Χριστόν πιστευόντων.

Η επικείμενη καταστροφή και μουσουλμανοποίηση της χώρας

  Με το Μνημόνιο και τη μαζική εισβολή παράνομων μεταναστών, μας κλέβουν τη χώρα

Η επικείμενη καταστροφή και μουσουλμανοποίηση της χώρας

Άρθρο-σοκ του Θ.Κατσανέβα

Η εισβολή

Η σημερινή οικονομική καταστροφή μας έχει αποπροσανατολίσει από έναν μεγαλύτερο κίνδυνο: την
ταχύτατη αλλοίωση της εθνολογικής σύνθεσης της χώρας, και τελικά τη μουσουλμανοποίησή της. Το ενδιαφέρον όλων επικεντρώνεται στις επόμενες εκλογές και όχι στις επόμενες γενιές όπως θα έπρεπε. Σύμφωνα με τη ρεαλιστική όσο και εφιαλτική αυτή πρόβλεψη, σε 10-20 χρόνια, η Ελλάδα όπως την ξέρουμε σήμερα, δε θα υπάρχει πια. Σε δέκα χρόνια, εδώ στο καλύτερο οικόπεδο της γης που έχει μπει στο μάτι πολλών, θα κατοικούν 4-5 εκατ. μουσουλμάνοι νεαροί σε ηλικία, έναντι 8-9 εκατ. γερασμένων ελληνογενών. Τότε, θα είναι αδύνατο να σταματήσει η συνέχιση της μαζικής εισβολής και του πολλαπλασιασμού της, με δεδομένο ότι οι γυναίκες-μουσουλμάνες γεννούν πέντε παιδιά κατά μέσο όρο, έναντι λιγότερο από ένα των ελληνίδων.

Σύμφωνα με έγκυρες και διασταυρωμένες πληροφορίες μας, σήμερα εισβάλλουν στη χώρα, κατά κύριο λόγο από τον Έβρο, 200.000-250.000 κυρίως μουσουλμάνοι από την Αφρική και την Ασία. Σε δέκα χρόνια, θα ανέρχονται σε 2-2,5 εκατ. και μαζί με τους εδώ εγκατεστημένους που υπολογίζονται σε 1,8 εκατ. (συμπεριλαμβανομένων αυτών της Δυτικής Θράκης, μαζί με γεννήσεις της τάξης των 500.0000), θα ανέρχονται σε πάνω 4 εκατ. Το δόγμα Οζάλ «δε χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με τους Έλληνες, αρκεί να τους στείλουμε μερικά εκατομμύρια από εδώ μεριά», βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, όπως αποδείχτηκε και από τις μυστικές εκθέσεις που βγήκαν στη δημοσιότητα, ύστερα από τις αποκαλυπτικές δηλώσεις του πρώην Πρωθυπουργού Γιλμάζ για δολιοφθορές σε βάρος της χώρας μας.
Το τραγικό είναι ότι, με την έλευση του άτεγκτου Μνημονίου και την ερημοποίηση της αγοράς εργασίας, πολλά νέα παιδιά, αλλά και νοικοκύρηδες νόμιμοι μετανάστες, φεύγουν από τη χώρα σε αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας στον ήλιο. Και έτσι, η χώρα μουσουλμανοποιείται με μαθηματική βεβαιότητα. Και αυτό λέγεται με όλο το σεβασμό που οφείλεται στη θρησκεία αυτή και σε κάθε ένα μουσουλμάνο ξεχωριστά.

Οι δουλέμποροι και η Αθηναϊκή ζούγκλα.

Σε αντίθεση με το παρελθόν, όταν το ταξίδι των μεταναστών γινόταν με μύριες όσες δυσκολίες και κινδύνους, σήμερα τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί. Οι τουρκικές αερογραμμές έχουν καθιερώσει απ' ευθείας τακτικές πτήσεις από όλες ή τις περισσότερες χώρες εισαγωγής τους, με διαμονή «τράνζιτ» στην Τουρκία και αμέσως μετά στην Ελλάδα. Τα αεροπλάνα της Turkish Airlines κάνουν χρυσές δουλειές μεταφέροντας καθημερινά εκατοντάδες λαθρομετανάστες από το Λάγος της Νιγηρίας, την Άκρα της Σομαλίας, την Καζαμπλάκα του Μαρόκου, το Καράτσι του Πακιστάν, την Ντάκα του Μπακλαντές, την Αλγερία, τη Σομαλία, το Σουδάν, την Αίγυπτο, το Λίβανο, το Νουμπαι, κλπ. Οι μετανάστες εγκαθίστανται προσωρινά σε δουλεμπορικά ξενοδοχεία των περιοχών Κουμ Καπί και Γελσικόι στην Κωνσταντινούπολη, υπό την αιγίδα του βαθέως τουρκικού κράτους. Σύντομα διέρχονται τον Έβρο περίπου ανενόχλητοι και όσοι το επιθυμούν, καταφεύγουν στις ελληνικές αρχές, όπου τελικά τους χορηγείται έγγραφο που αναγράφει ότι υποχρεούνται να φύγουν από τη χώρα σε διάστημα ενός μηνός!

Από την Αλεξανδρούπολη επιβιβιβάζονται στα τραίνα των ελληνικών σιδηροδρόμων και καταλήγουν στο τραγικό Αθηναϊκό γκέτο, όπου τους παραλαμβάνουν οι εδώ συνεργάτες των δουλεμπόρων και τους εγκαθιστούν σε βρωμερές πολυκατοικίες. Ακολουθεί η ένταξή τους στα κυκλώματα των συμμοριών, των ναρκωτικών, της πορνείας, της παιδεραστίας, της εμπορίας οργάνων, σε όλη την απαίσια αυτή εγκληματική βιομηχανία με ετήσιο τζίρο άνω του 1,5 δισ. ευρώ που ταΐζει και πολλούς «φιλάνθρωπους» και έχει μεταβάλει το κέντρο της Αθήνας σε ζούγκλα.

Το 80% της εγκληματικότητας και ειδικότερα της βαριάς εγκληματικότητας, διενεργείται διαπιστωμένα από παράνομους μετανάστες, που ανέρχονται σήμερα στο 15%-20% του πληθυσμού. Και επειδή στις φυλακές υπάρχει το αδιαχώρητο, κάθε 1-2 χρόνια, αφήνονται ελεύθεροι για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους, Οι δουλέμποροι και οι συνεργάτες τους, αν είναι δυνατόν, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αφού έχει γίνει γνωστό ότι η χώρα είναι ξέφραγο αμπέλι, εδώ συρρέουν από παντού τα πλέον εγκληματικά στοιχεία που επικαλούνται πολιτικούς διωγμούς στη χώρα τους. Έτσι, αλλοιώνεται όχι μόνο η ποσοτική αλλά και η ποιοτική σύνθεση των κατοικούντων εδώ, που από χώρα μεταβάλλεται σε χώρο-αποθήκη. Την ίδια ώρα, σε μεγάλα μέσα μαζικής επικοινωνίας γίνεται αναφορά σε «φασισταριό», σε «εθνοπαρανοϊκούς καραγκιόζηδες» που αντιδρούν στο να δοθεί «συλλήβδην η ιθαγένεια σε όλους τους μετανάστες...»! (Τα Νέα, 5/1/2012).

Ο ΛΥΣΣΩΔΗΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΜΟΥΝΙΣΤΕΣ (βίντεο ντουκουμέντο)

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΑ

Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι.

Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε.

Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια τής γριούλας, δεν μίλησε.

Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου». Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της.

Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση.

Αλλ’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης.

Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για τα Χριστούγεννα».

Στην επόμενη στάση ένα παλικάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα.

Το παλικάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη.

Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ».