ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΤΣΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ;

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Το είχαμε γράψει από την αρχή ότι η επιβολή των μνημονίων και της οικονομικής και ψυχολογικής εξόντωσης του ελληνισμού σε Ελλάδα στην αρχή και στην συνέχεια στην Κύπρο, είχε σαν ένα βασικό στόχο το γενικό ξεπούλημα όλων των εθνικών θεμάτων. Δυστυχώς τώρα επαληθευόμαστε με τον πιο τραγικό τρόπο. Η Κυπριακή Δημοκρατία παύει πλέον να είναι Κυπριακή Δημοκρατία, παύει να είναι ανεξάρτητο κράτος ισότιμο μέλος της Ευρώπης και γίνεται ελληνοκυπριακή κοινότητα που έχει τα ίδια δικαιώματα με το κατοχικό ψευδοκράτος και κατά συνέπεια μοιράζεται, (και με αμερικανική εντολή), και τα ίδια οφέλη από τα ενεργειακά κοίτασμα που βρίσκονται στην κυπριακή ΑΟΖ. 

Αυτός που με περισσό στόμφο διαβεβαίωνε τους Κύπριους πριν από τις προεδρικές εκλογές ότι δεν θα υπέγραφε το μνημόνιο της οικονομικής καταστροφής της μεγαλονήσου, αυτός που έπαιζε θέατρο με εκείνο τον ανεκδιήγητο υπουργό του των οικονομικών όταν τον έστελνε στη Μόσχα δήθεν για να διαπραγματευτεί  βοήθεια που θα τον γλύτωνε από την  Ευρωπαϊκή εξόντωση, αυτός, ο Ανα(ν)αστασιάδης, θα είναι αυτός που θα θάψει την Κυπριακή Δημοκρατία σε συνεργασία με τους ελληνόφωνους προδότες των Αθηνών, με αυτούς που εξόντωσαν την Ελλάδα, με αυτούς που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Αλήθεια θα αφήσουμε έτσι να περάσει αυτή η τρομερή προδοσία ; Θα αφήσουμε έτσι να θαφτεί με αυτό τον πιο κυνικό τρόπο το κυπριακό, το κυπριακό που γι’ αυτό ο Τάσος Παπαδόπουλος έδωσε την ψυχή του, το κυπριακό που γι’ αυτό οι Σολομός και Ισαάκ έπεφταν δολοφονημένοι εν ψυχρώ από τις κατοχικές τουρκικές σφαίρες ;

Υπάρχουν ακόμα Έλληνες σε αυτή την χώρα ; Που είναι οι αξιωματικοί που ορκίστηκαν να υπερασπίζονται την πατρίδα ; Που είναι οι  διανοούμενοι αυτού του τόπου ; Οι ακαδημαϊκοί, οι δικαστές, η εκκλησία που έχει πιει το αμίλητο νερό ; Αυτή είναι η ελληνική εκκλησία που ήταν πάντα στην πρώτη έπαλξη για την υπεράσπιση των εθνικών μας θεμάτων ; Που είναι οι δημόσιοι άντρες που ορίστηκαν να υπερασπίζονται την εθνική μας ταυτότητα ; Παραδόθηκαν όλα σε δυο διοπτροφόρους προδότες που ξεπουλούν το κυπριακό για να κρατηθούν στις καρέκλες τους ;

Αυτή είναι Ελλάδα του 2014 ; Αυτή είναι η Ελλάδα που σε λίγα χρόνια θα έχει τη επέτειο των διακοσίων χρόνων από την εγερτήριο επανάσταση του 1821 ; Άραγε θα υπάρχει μέχρι τότε η Ελλάδα ; Διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση, διακόσια χρόνια μετά το αίμα που χύθηκε από τους ήρωες του 21, ο τόπος αυτός θα είναι μια θλιβερή ανάμνηση, θα είναι γεμάτος μουσουλμανικούς μιναρέδες και μια ελληνογενή μειονότητα που θα πασχίζει να διασωθεί από τις αλλεπάλληλες συμφορές και προδοσίες. Εκεί μας οδηγούν! Εκατομμύρια φανατικοί μουσουλμάνοι θα κάνουν το τελικό γιουρούσι και τότε δεν θα μπορεί τίποτα να μας σώσει! Η προδοσία του Κυπριακού είναι η αρχή. Θα ακολουθήσει το μακεδονικό, το Αιγαίο και στο τέλος ότι θα απομείνει θα γίνει παρανάλωμα της γερμανικής βουλιμίας. Τότε θα λέμε πως κάποτε υπήρξε μια ιστορική Ελλάδα και οι Έλληνες θα είναι αντικείμενο ιστορικής μελέτης. Όσοι Έλληνες θα έχουν απομείνει εδώ, γιατί οι άλλοι θα έχουν ήδη φύγει από το καράβι που το βούλιαξαν

Αυτό είναι το μέλλον μας ;

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ : ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΤΟΥ ΗΛΙΚΙΑ

«Οἱ πρόγονοι καί τῆς μητέρας μου καί τοῦ πατέρα μου κατάγονται ἀπό τή Μυτιλήνη, γι’ αὐτό καί Μυτιληναῖος λέγομαι. Ἀλλά καί ἡ μητέρα μου κατάγεται ἀπό τή Σάμο καί συνεπῶς καί ἡ Μυτιλήνη καί ἡ Σάμος εἶναι πατρίδες μου».

(Δευτερονόμιο, ὁμιλία 32η) 

«Θυμᾶμαι ἐγώ, γέννημα-θρέμμα, κάτοικος Κηφισιᾶς. Ἡ Κηφισιά, ἕνα προάστιο τῶν Ἀθηνῶν, μόλις 13 χιλιόμετρα βόρεια τῶν Ἀθηνῶν».

(Σειράχ, ὁμιλία 269η)

«Στό νησί τοῦ πατέρα μου, πολύ μικρός ἤμουνα, εἶχα τελειώσει τήν Α’ Δημοτικοῦ, καί εἴχαμε πάει σέ μία παραλία, πολύ μεγάλη παραλία, ὡραία ἀμμουδιά, λέγεται Πλατύγιαλος. Ἐκεῖ εἶναι καί μία ἐκκλησία, πού εἶναι λίγο μέσα στή θάλασσα. Μέ ἕνα διάδρομο ξέρας, προχωρᾶ κανείς μέσα στή θάλασσα, μετά τήν πλαγιά ἦταν κάτι μεγάλες ἀγκαθιές σέ ἕνα τμῆμα καί θυμᾶμαι, ὑπῆρχαν κάτι κρινάκια. Ἐγώ, παιδάκι ἤμουν, ἔσκυβα μέσα ἐκεῖ στά κρινάκια, μέσα στίς ἀγκαθιές. Αὐτοί εἶναι οἱ πιστοί. Μέσα στίς ἀγκαθιές αὐτοῦ τοῦ κόσμου εἶναι τά κρινάκια τοῦ Θεοῦ, εἶναι οἱ πιστοί Χριστιανοί. Αὐτοί εἶναι τά ἀληθινά λουλούδια, τά ζωντανά, τά ὡραῖα. Ἔτσι στολίζεται ἡ Ἐκκλησία, ὄχι μόνο μέ ὡραῖα ἀντικείμενα, ἀλλά καί μέ ὡραῖες ψυχές, καί ἔτσι πρέπει νά εἴμαστε».

(Κατηχήσεις Ἁγ. Κυρίλλου, ὁμιλία 165η)

Οι Διατάξεις των Ιερών Κανόνων περί Αμβλώσεων και η Διδασκαλία της Εκκλησίας για το χρόνο δημιουργίας της ψυχής

Η ΑΜΒΛΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝΠρόκειται για την εργασία του θεολόγου κ. Δημήτρη Ξεσφύγγη.
Εισαγωγή
1) Η άμβλωση στην Αρχαία Ελλάδα
Η άμβλωση ήταν γνωστή στην αρχαία Ελλάδα, χωρίς να θεωρείται κατακριτέα, από την τότε ηθική, και χωρίς να απαγορεύεται με ειδική νομική διάταξη. Το έμβρυο σύμφωνα με τις αντιλήψεις που επικρατούσαν τότε αποτελούσε μέρος της μητρικής γαστέρας, μια θέση την οποία δυστυχώς συναντάμε και στις μέρες μας από διάφορα φεμινιστικά κινήματα, και επομένως η μητέρα μπορούσε να το καταστρέψει χωρίς να λογοδοτήσει.
Ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης συνιστούσαν μάλιστα την άμβλωση ως κατάλληλο μέσο για τη λύση του δημογραφικού προβλήματος[1] (Αριστοτέλης, Πολιτικά, βιβ. 7 κεφ.10). Σύμφωνα με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη η άμβλωση μπορούσε να εκτελείται χωρίς φόβο ποινής έως τα μέσα του πέμπτου μήνα της κυοφορίας. Ο Αριστοτέλης μάλιστα καθόριζε με νόμο τον αριθμό των παιδιών. Ακόμη αν τυχόν παρουσιάζονταν υπεράριθμα κρούσματα κυήσεως, τότε συνιστούσε την άμβλωση στους πρώτους μήνες, πριν ακόμη αποκτήσει το παιδί το αίσθημα ζωής, ενώ ο Ιπποκράτης ήταν ο πρώτος που απαγόρευσε στον ιατρό τη συμμετοχή του στη διενέργεια των αμβλώσεων όπως προκύπτει και από τον όρκο του «Οὐ δώσω δὲ οὐδὲ φάρμακον οὐδενὶ αἰτηθεὶς θανάσιμον, οὐδὲ ὑφηγήσομαι ξυμβουλίην τοιήνδε. Ὁμοίως δὲ οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω».[2] Θα μπορούσε δε να χαρακτηρισθεί ως πρόδρομος των Πατέρων της Εκκλησίας.
2) Ο όρος έκτρωση – άμβλωση κατά τους Ιερούς Κανόνες σύμφωνα με τη διδασκαλία των Πατέρων σε σύγκριση με την ιατρική επιστήμη.
Σύμφωνα με τις διατάξεις των Ιερών Κανόνων η έκτρωση και γενικότερα η άμβλωση είναι η εγκληματική εκείνη πράξη στην οποία προβαίνει η έγκυος γυναίκα, ή επιτρέπει σ’ άλλους να το πράξουν, με αποτέλεσμα να σκοτώσει το κυοφορούμενο υπ’ αυτής τέκνο, γεγονός το οποίο επιβεβαιώνει ότι στους Ιερούς Κανόνες δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ αμβλώσεως και εκτρώσεως όπως γίνεται στην Ιατρική επιστήμη.

ΕΥΛΟΓΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ- ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΨΑΛΛΕΙ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΑΣ

ΑΠΡΟΚΑΛΗΠΤΕΣ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Η παναἰρεση του Οικουμενισμού γιγαντώνεται. Οι ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ KATAKΛΥΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Φεβ 2014

Knokke - Οικουμενιστική συμπροσευχή για Χριστιανική Ενότητα (Φωτογραφίες)

 

Στη βελγική επαρχία της Δυτικής Φλάνδρας  και στο δήμο του Knokke πραγματοποιήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2014 στον Αγγλικανικό καθεδρικό ναό οικουμενιστική συμπροσευχή στα πλαίσια της  Εβδομάδας Προσευχής για την  ενότητα των χριστιανών.

Παραβρέθηκαν ο νέος Μητροπολίτης Βελγίου, Αθηναγόρας Πέκσταντ, και ο οικονόμος Μπέρναντ Πέκσταντ.

 

Τὸ κυριότερο· τοῦτο ἀποτελεῖ τεράστιο στρατηγικὸ λάθος, ἀφοῦ τὸν ἐχθρὸ δὲν τὸν ἀφήνεις νὰ εἰσχωρήσει στὰ «φίλια ἐδάφη», δὲν τὸν ἀφήνεις νὰ ριζώσει, νὰ κατακτᾶ πρῶτα καίριες θέσεις καὶ στρατηγικὰ σημεῖα, καὶ ὅταν πιὰ ἔχει καταλάβει τὸ πᾶν, ὅταν πλέον ἔχει φτάσει στὸ κόκκινο σημεῖο (τὸ «κοινὸ ποτήριο»=intercommunio, ὅπως  περιμένει νὰ φτάσουν τὰ πράγματα ὁ Πειραιῶς Σεραφεὶμ καὶ ὅσοι καλύπτονται κάτω ἀπὸ τὴν σημαία του), τότε να ἐπιτεθεῖς!

Ὅσο εἶναι καιρός, ἂς κάνουν μιὰ αὐτοκριτική, ὅσοι ποιμένες ἀκόμη ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν διατήρηση καὶ τὴν ὁμολογία τῆς Πίστεως καὶ μὲ τὴν ταπείνωση ποὺ ἁρμόζει νὰ ἐνεργοῦν οἱ χριστιανοί (ὅπως τοῦτο ἄλλωστε κατὰ κόρον διδάσκουν καὶ παραγγέλλουν γιὰ τοὺς ποιμαινόμενους), ἂς ξανασκεφτοῦν τὴν εὐθύνη τους.

Τὰ περιθώρια στενεύουν!

Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση

ΤΗΝ ΤΙΜΙΟΤΕΡΑΝ ΤΩΝ ΧΕΡΟΥΒΕΊΜ ΨΑΛΛΕΙ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ Ι.Μ.ΟΡΜΙΛΙΑΣ

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΨΑΛΛΕΙ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΟΡΜΙΛΙΑΣ

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ ΨΑΛΛΕΙ Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ Ι.Μ. ΟΡΜΙΛΙΑΣ

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ ΥΜΝΟΙ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ) - ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

    
      Σαράντα ήμερες από την κατά σάρκα Γέννηση Του ο Χριστός προσφέρθηκε στον Ναό, σύμφωνα με τα καθιερωμένα από τον νόμο. Και επειδή εκεί στον Ναό του έγινε υποδοχή από πνευματοκίνητους ανθρώπους, και μάλιστα επειδή ο Συμεών τον πήρε στην αγκαλιά του, γι' αυτό και λέγεται Υπαπαντή. η λέξη προέρχεται από το ρήμα υπαντάω και σημαίνει έρχομαι σε συνάντηση κάποιου.

   Η Εκκλησία καθόρισε η μεγάλη αυτή Δεσποτικοθεομητορική εορτή ["Ν": δηλ. εορτή, που είναι συγχρόνως και "δεσποτική" (του Χριστού) και "θεομητορική" (της Παναγίας)] να εορτάζεται την 2α Φεβρουαρίου, γιατί αυτή η ημέρα είναι η τεσσαρακοστή από την 25η Δεκεμβρίου, πού εορτάζεται η Γέννηση του Χριστού κατά σάρκα. Με αυτόν τον τρόπο διαιρεί τον ετήσιο χρόνο με τους σταθμούς της θείας οικονομίας και τον ευλογεί. Ταυτόχρονα δίνει στον άνθρωπο την δυνατότητα να μυηθή στο μεγάλο μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού.

     Το περιστατικό της προσφοράς του Χριστού στον Ναό, κατά την τεσσαρακοστή ήμερα από την Γέννησή Του περιγράφεται μόνον από τον Ευαγγελιστή Λουκά (Λουκ. 2, 22-39) ["Ν": για τις παραπομπές στην Καινή Διαθήκη μπορείτε να μπείτε   και για την Παλ. Διαθήκη  ].

α'

     Ο ίδιος ο Θεός, δηλαδή ο άσαρκος Λόγος του Θεού, έδωσε την εντολή του καθαρισμού κατά την τεσσαρακοστή ήμερα στον Μωϋσή και είχε καθιερωθή για όλους τους Ισραηλίτας. Και μάλιστα η εντολή αυτή δόθηκε στον Μωϋσή πριν ακόμη γίνη η έξοδος των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, δηλαδή πριν την διάβαση τους από την Ερυθρά θάλασσα.

Η σχετική εντολή είναι η εξής: «Είπε δε Κύριος προς Μωϋσήν λέγων αγίασόν μοι πάν πρωτότοκον πρωτογενές διανοίγον πάσαν μήτραν εν τοις υιοίς Ισραήλ από ανθρώπου έως κτήνους, εμοί εστίν» (Έξοδος 13, 1-2). Αυτή η εντολή αναφερόταν και στα πρωτότοκα αρσενικά των ζώων, τα όποια έπρεπε να ξεχωρίζωνται και να προσφέρωνται στον Θεό. η εντολή του Θεού ήταν σαφής: «και αφελείς πάν διανοίγον μήτραν, τα αρσενικά, τω Κυρίω» (Εξ. 13, 12).

     Αυτή η αφιέρωση ήταν σημείο αναγνωρίσεως της ευεργεσίας του Θεού, και απόδειξη ότι ανήκουν σε Αυτόν. Είναι γνωστόν ότι η εντολή της αφιερώσεως του πρωτοτόκου αρσενικού παιδιού δόθηκε στον Ισραηλιτικό λαό, δια του Μωϋσέως, αμέσως μετά την πάταξη των πρωτοτόκων παιδιών των Αιγυπτίων, οπότε ο Φαραώ αμέσως έδωσε την άδεια της εξόδου, και βέβαια πριν ακόμη περάσουν την Ερυθρά θάλασσα. Είναι χαρακτηριστική η αιτιολογία της πράξεως αυτής: «εν γαρ χειρί κραταιά εξήγαγε σε Κύριος ο Θεός εξ Αιγύπτου» (Εξ. 13, 9).

     Σε άλλο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, στο Λευιτικό, φαίνεται ότι ο Θεός δίνει περισσότερες λεπτομέρειες για την τελετή της αφιερώσεως και της ευγνωμοσύνης. η γυναίκα πού θα γέννηση αρσενικό παιδί θα του κάνη την περιτομή την ογδόη ήμερα και κατά την τεσσαρακοστή ήμερα θα το προσφέρη στον Ναό. Και μαζί με την προσφορά του γεννηθέντος «προσοίσει αμνόν ενιαύσιον άμωμον εις ολοκαύτωμα, και νεοσσόν περιστεράς η τρυγόνα περί αμαρτίας επί την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου προς τον ιερέα» (Λευιτ. 12, 1-6).

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ

Τι λέγει περί αυτού ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης
Αναζητείται ηγέτης που θα φορά την πανοπλία του Χριστού

«Η Ελλάδα αποτελεί το μέγιστο πείραμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων για την απόλυτη κατοχή μίας χώρας χωρίς να προηγηθεί πόλεμος! Στην Ελλάδα έχει γίνει πραξικόπημα…» Αυτά μεταξύ άλλων είπε ο γνωστός καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Γεώργιος Κασιμάτης μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό ΑΡΤ FM!
Υποστήριξε επιπλέον αυτό που επί σειρά ετών γράφουμε στην εφημερίδα ότι το πραξικόπημα και τη δικτατορία που έχει επιβληθεί εμμέσως στην χώρα μας τη στηρίζουν σχεδόν στο σύνολό τους τα κατευθυνόμενα και ελεγχόμενα ραδιοτηλεοπτικά μέσα και εκδοτικά συγκροτήματα !
Η διαφορά είναι πως αντί για έναν σταθερό δικτάτορα έχουμε εναλλασσόμενους πρωθυπουργούς -δικτάτορες… Με λίγα λόγια ο κ. Κασιμάτης διαπιστώνει πως δεν υφίσταται δημοκρατικό πολίτευμα στην χώρα μας.
Το Σύνταγμα έχει παραβιασθεί και παραμένει απλώς δήθεν εν ισχύ για να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Οι διαπιστώσεις και οι θέσεις που εκφράζει λέτε να μην ευσταθούν; Λέτε να ψεύδεται ο κ. Κασιμάτης;
Όχι καλοί μου Χριστιανοί δεν ψεύδεται. Ωστόσο θα παρατηρήσουμε ότι άργησε ο κ. καθηγητής πολλά χρόνια να συνειδητοποιήσει την αδιαμφισβήτητη σήμερα αλήθεια. Κι αυτό γιατί το πείραμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων δεν ξεκίνησε-όπως πολλοί νομίζουν- το 2009, όταν δηλαδή ο πρώτος δικτατορίσκος πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου ανέλαβε την εξουσία αλλά πολύ -πολύ νωρίτερα, πριν κάποιες δεκαετίες. Τότε δηλαδή που οι ελληνικές υποτίθεται «δημοκρατικές» κυβερνήσεις επέβαλλαν ετσιθελικά στον ελληνικό λαό και σε αντίθεση με το σύνταγμα αποφάσεις που καταρράκωναν τις χριστιανικές αξίες και τα χριστιανικά ιδεώδη που αποτελούσαν εγγύηση και θεμέλιο στο δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας! Κι για να μην υπάρξει αντίδραση μάλιστα εκ μέρους του λαού τον «μπούκωναν» με ανέσεις που εξασφαλίζονταν με παχυλά δάνεια, που διοχέτευαν οι εκφραστές της Νέας Τάξης, μέσα από τις λεγόμενες αγορές, έτσι ώστε να τον μετατρέπουν σε δυσκίνητο στοό νου και στην ψυχή.

ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ : ΑΓΩΝΑΣ α.φ. 199

Μια ιερά υπόσχεση που έδωσαν οι αγωνιστές του 1821, που όμως έμεινε ανεκπλήρωτη μέχρι σήμερα

Οι αγωνιστές του 1821 στερούμενοι, σχεδόν παντελώς, όπλων και άλλων υλικών, με μπροστάρη τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη που ώρκισε τους πρώτους αγωνιστές στο ναό του Αγίου Σώστη στα Δερβενάκια, εκεί προσευχήθηκαν και παρεκάλεσαν τον Θεάνθρωπον Χριστόν να βοηθήση να ελευθερωθούν από τον Τουρκικό ζυγό δίδοντας την υπόσχεση: «Εάν με το καλό, με την βοήθεια του Σωτήρος Χριστού και της Παναγίας, ελευθερωθούμε από τους Τούρκους και αποκτήσουμε δικό μας ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, θα χτίσουμε στην πρωτεύουσα του κράτους μας ένα μεγαλοπρεπή ναό – σαν την Αγιά Σοφιά της Πόλης, να φαίνεται σαν την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα από παντού, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης».

Η προφορική αυτή υπόσχεση των Ελλήνων αγωνιστών, που είχε βγει από τα βάθη της καρδιάς των για την ελευθερία της Πατρίδος, πήρε και επίσημη μορφή στη Δ΄ Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων με το Η΄ (όγδοο) ψήφισμα το οποίο υπέγραψε ο ανεπανάληπτος Εθνάρχης Ιωάν. Καποδίστριας, που έγινε στο Άργος στις 31 Ιουλίου 1829, και έλεγε:

«Νομίζει εαυτήν ευτυχή, γενομένη το όργανον, δι ου το έθνος εκπληροί το πλέον εφετόν των χρεών του, το να αναπέμψη την ευγνωμοσύνην του προς τον Θεόν, όστις έδειξε τοσαύτα θαύματα δια την σωτηρίαν του…

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ Ομιλίες στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου από το μακαριστό γέροντα π. Αθανάσιο Μυτιληναίο.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ : ΑΓΩΝΑΣ α.φ.199

εἰ μὴ ὁ ἔ­χων τὸ χά­ραγ­μα, τὸ ὄ­νο­μα τοῦ θη­ρί­ου ἢ τὸν ἀ­ριθ­μὸν τοῦ ὀ­νό­μα­τος αὐ­τοῦ χξς΄

(Αποκάλυψις. 13,17)

Ἀλ­λά τό­σο τό ὄ­νο­μα, ὅ­σο καί ἡ ἀν­τω­νυ­μί­α, ἔρ­χο­νται νά μᾶς θυ­μί­σουν τό βι­βλί­ο τοῦ Δα­νι­ήλ, ὁ ὁ­ποῖ­ος καί ἐ­κεῖ­νος, γιά νά βε­βαι­ώ­σει ἱ­στο­ρι­κά ἀλ­λά καί νά δη­λώ­σει ὅ­τι ὁ ἴ­διος εἶ­ναι ὁ μαρ­τυ­ρῶν πε­ρί τοῦ πράγ­μα­τος, βά­ζει καί τά δυό, καί τό ὄ­νο­μα καί τήν ἀν­τω­νυ­μί­α.

Λέ­ει ὁ Δα­νι­ήλ, στό 8ο κε­φά­λαι­ο: «Ἐν ἔ­τει τρί­τῳ τῆς βα­σι­λεί­ας Βαλ­τά­σαρ τοῦ βα­σι­λέ­ως –βλέ­πε­τε; χρο­νι­κή το­πο­θέ­τη­ση– ὅ­ρα­σις ὤ­φθη πρὸς με», εἶ­δα ὅ­ρα­μα, «ἐ­γὼ Δα­νι­ήλ, με­τὰ τὴν ὀ­φθεῖ­σάν μοι τὴν ἀρ­χήν...»⁴⁰ καί τά λοι­πά. Εἴ­δα­τε; «ἐ­γὼ Δα­νι­ήλ»!

Τό χω­ρί­ο πού ἀ­να­λύ­ου­με ἀρ­χί­ζει μέ μί­α πο­λύ τρυ­φε­ρή προ­σοι­κεί­ω­ση· «Ἐ­γὼ Ἰ­ω­άν­νης, ὁ ἀ­δελ­φὸς ὑ­μῶν», ὁ ἀ­δελ­φός σας, «καὶ συγ­κοι­νω­νὸς ἐν τῇ θλί­ψει καὶ βα­σι­λεί­ᾳ καὶ ὑ­πο­μο­νῇ».

Ἐ­δῶ βλέ­που­με δέν χρη­σι­μο­ποι­εῖ ὁ ἱ­ε­ρός Συγ­γρα­φέας οὔ­τε τόν τίτ­λο τοῦ Ἀ­πο­στό­λου –«ἀ­πό­στο­λος Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ»⁴¹– οὔ­τε κἄν τό «δοῦ­λος Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ»⁴². Τί­πο­τα· κα­τ’ εὐ­θεῖ­αν βά­ζει τό ὄ­νο­μα, «Ἐ­γὼ Ἰ­ω­άν­νης».

Για­τί αὐ­τό; Ἴ­σως γιά τήν κοι­νή ἐ­πι­κρα­τοῦ­σα κα­τά­στα­ση θλί­ψε­ως καί δι­ωγ­μοῦ. Ὁ μέν Ἰ­ω­άν­νης δι­ώ­κε­ται, ἤ­δη ἐ­ξό­ρι­στος στήν Πά­τμο, οἱ δέ Χρι­στι­α­νοί, πρός τούς ὁ­ποί­ους θά ἀ­πο­τεί­νει τό βι­βλί­ο του, θά στεί­λει, καί αὐ­τοί ὁ­μοί­ως ὑ­φί­σταν­ται δι­ωγ­μό.

Καί ὅ­πως βλέ­που­με, ὑ­πάρ­χει κοι­νή θλί­ψη· καί ἡ κοι­νή θλί­ψη πάν­το­τε ἀ­δελ­φώ­νει. «Ἐ­γώ, ὁ Ἰ­ω­άν­νης, σέ σᾶς· ὁ ἀ­δελ­φός σας –ὁ ἀ­δελ­φός σας!...– καί συγ­κοι­νω­νός σας... –σέ τί;– στή θλί­ψη, στή βα­σι­λεί­α, στήν ὑ­πο­μο­νή.»

Επίσκοποι, Εκφραστές Παλαιών καὶ Νέων αιρέσεων!

 Τὸ «Σύμβολο τῆς Πίστεως» εἶναι προϊὸν δύο Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἐπικυρώθηκε ἀπὸ ὅλες τὶς ὑπόλοιπες. Μιλᾶ γιὰ «Μία» Ἐκκλησία  καὶ «Ἓν Βάπτιμα».

Μήπως κάνουμε λάθος;

Ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος, ὁ Περγάμου Ἰωάννης Ζηζιούλας, ὁ ΜεσσηνίαςΧρυσόστομος Σαββᾶτος, ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος κ.ἄ., ἀποδέχονται καὶ ὁμιλοῦν ἐπιμόνως –ἀντίθετα μὲ τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ παρὰ τὶς διαμαρτυρίες τῶν Πιστῶν– γιὰ πολλὲς Ἐκκλησίες, ἢ «διηρημένες» Ἐκκλησίες καὶ πολλὰ Βαπτίσματα.

Οἱ θέσεις τους αὐτὲς δὲν ἀποτελοῦν μιὰ διερευνητικὴ Ἀκαδημαϊκὴ τοποθέτηση, ποὺ ἐνδέχεται νὰ γίνει ἀποδεκτὴ μέσῳ διαλόγου καὶ διευκρινιστικῶν τοποθετήσεων, ἀλλὰ πρόκειται γιὰ πεποίθηση, Πίστηἐκπεφρασμένη, ἀποκρυσταλλωμένη, ἐντεταγμένη σὲ Συλλογικὲς Ἀποφάσεις Διεθνῶν Ὀργανισμῶν, ὡς τὸ Παγκόσμιο Συμβ. Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), στὸ ὁποῖο συμμετέχουν οἱ παραπάνω Ἀρχιερεῖς ὡς ἐκπροσωποῦντες ΕΠΙΣΗΜΑ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

ΜΙΑ ΚΑΘΑΙΡΕΣΙΣ ΤΙΤΛΟΣ ΤΙΜΗΣ

 «Δυστυχώς δεν υπάρχει σήμερα Χρυσόστομος, δεν υπάρχει σήμερα Βασίλειος, δεν υπάρχει Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός. Δυστυχώς οι ολίγοι καλοί επίσκοποι που υπάρχουν είναι δειλοί, δεν έχουν σθένος ν’ αγωνισθούν. Τρέμουν τους κακούς, φοβούνται να μη καθαιρεθούν· και είναι εις θέσιν να τους καθαιρέσουν. Και ξεχνούν οι καλοί επίσκοποι, ότι μία καθαίρεσις είναι τίτλος τιμής, δι’ εκείνον ο οποίος καθαιρείται, λόγω προσηλώσεως στην πίστι. Καθηρημένος απέθανε ο Χρυσόστομος, αλλά η δόξα του είναι αιωνία μέσα στην Εκκλησία. Χίλιες φορές να καθαιρεθώ, από τοιούτους επισκόπους, και να πάω στην έρημο να κλαίω τ’ αμαρτήματά μου, παρά να ζώ μέσα εδώ στην πόλη και να φιλώ την κακοήθεια και την διαφθορά»

Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Η παιδαγωγική προσέγγιση του Α. Ιωάννου Χρυσοστόμου [Επι τη εορτή των Τριών Ιεραρχών]

Η παιδαγωγική προσέγγιση του Α. Ιωάννου Χρυσοστόμου

[Επι τη εορτή των Τριών Ιεραρχών]

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ: Για τον ιερό Χρυσόστομο το διδασκαλικό έργο είναι: “Υψηλόν”, γιατί: ο δάσκαλος “γεωργεί ψυχάς”, “κοπιαστικό” γιατί: “έλκει τον ζυγόν, τέμνει τον αύλακα” και “δημιουργικό” γιατί: “σπείρει τον σπόρον”. Πρωτίστως ο μόχθος του δασκάλου είναι το “παιδευθήναι”, η διάπλαση της ψυχής του μαθητή,και η διά των αρετών μόρφωσή του “εις άνδρα τέλειον”, στο πρότυπο του Χριστού.

Κατά δεύτερο λόγο, ο μαθητής δέχεται τη γνώση, όχι στατικά αλλά δυναμικά, με σκοπό να την μεταβιβάσει και σε άλλους γενόμενος πολλαπλασιαστής γνώσης στην κοινωνία. Έτσι, το διδασκαλικό έργο διευρύνεται εκτός αιθούσης, εφόσον οι πρώτοι μαθητές, προσελκύουν και άλλους στη γνώση. Έτσι οι λίγοι γίνονται πολλοί αναπλάθοντας την κοινωνία. Ο δάσκαλος λοιπόν, διδάσκοντας έχει υπόψη του και τους “πόρρωθεν όντας”, αυτούς που θα γίνουν έμμεσα μαθητές του. Αυτό αυξάνει την ευθύνη του καθιστώντας το έργο του ακόμη σπουδαιότερο. Όταν το συνειδητοποιήσει, η αγάπη και η μέριμνά του απλώνεται και στους άγνωστους “έμμεσους μαθητές” που θα έλθει σε κοινωνία μέσω του λόγου του.

Ο δεσπότης Λάρισας Ιγνάτιος επισκέπτονταν τακτικά δύο αδελφές που «ήσαν γαρ πλούσιες σφόδρα»

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ : ΑΓΩΝΑΣ α.φ.199 http://www.agonas.org/ 

ΨΑΛΤΙΚΑ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ  α.φ.199

ΕΓΙΝΕ TURBO

 - Παπά, α… δεν μούστειλες τα χρήματα της τριμηνίας!

Σ’ ένα ίδρυμα αποκατάστασης ασθενών, νοσηλεύονταν δύο αδελφές ηλικιωμένες κάτοχοι μεγάλης περιουσίας. Στο ίδιο ίδρυμα δέχονταν τη φροντίδα των γιατρών και ιερέας της μητρόπολης που στήριξε το δεσπότη Λάρισας σε… δύσκολους καιρούς, αλλά φτωχός.

Ο δεσπότης Ιγνάτιος επισκέπτονταν τακτικά τις δύο αδελφές – «ήσαν γαρ πλούσιες σφόδρα» – όταν σε κάποια επίσκεψη, μια νοσηλεύτρια, κινούμενη από ανθρωπιστικά αλλά και χριστιανικά ελατήρια, θεώρησε αναγκαίο να ενημερώσει το δεσπότη λέγοντας: «Σεβασμιώτατε εδώ νοσηλεύεται και κάποιος ιερέας σας».

Τι ήταν να το πει αυτό; Ο δεσπότης ξερόβηξε – ένδειξη αμηχανίας – στραβομουτσούνιασε – φαίνεται δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη που του χαλούσε τους σκοπούς της έλευσής του – αλλά «εποίησε την ανάγκην φιλοτιμίαν» και ζήτησε να τον δει λέγοντας:

- Παπά, α… δεν μούστειλες τα χρήματα της τριμηνίας!

Άκουσε η παπαδιά τη δεσποτική ρήση και έγινε… τούρμπο. Ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε. Κι ενώ προηγουμένως τον υποδέχτηκε με τον απαιτούμενο σεβασμό, με μετάνοιες και χειροφιλήματα, τώρα ξαναμμένη με όσα άκουσε και χάνοντας την ψυχραιμία της ανταπάντησε:

- Τι λέτε, Σεβασμιώτατε! Εδώ ο παπάς πεθαίνει κι εσύ ήλθες να τον ελέγξεις για τα χρήματα της τριμηνίας;

Εμείς που τον ακολουθούσαμε – εξιστορεί η νοσοκόμα – μείναμε σύξυλοι. Βρήκε την ώρα – σκεφθήκαμε – να μιλήσει για χρήματα στον άρρωστο! Όλοι περιμέναμε ν’ ακούσουμε λόγια πνευματικά, παρηγορητικά, λόγια υπομονής, κι αντ’ αυτών… Θου, Κύριε… Κολαστήκαμε σήμερα. Ήταν να τ’ ακούσουμε κι αυτό!

Και κάνοντας στροφή απομακρύνθηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Ο ιερέας, μετά από λίγες μέρες, άφησε τον κόσμο τούτο. Έγινε η κηδεία και τα μνημόσυνα. Ο δεσπότης έλαμψε δια της απουσίας του. Ούτε τρισάγιο δεν διάβασε για την ανάπαυση της ψυχής του «αδελφού» ιερέως…, σ’ αντίθεση με άλλες περιπτώσεις που η παρουσία του υπήρξε ιδιαίτερα έντονη. Ακριβώς αυτή του η συμπεριφορά είναι που μας βάζει υποψίες.

Γι’ αυτό, όταν βλέπετε να πάει ο δεσπότης Ιγνάτιος σε κηδείες, τριήμερα, εννιάμερα, τεσσαρακονθήμερα, εξάμηνα… ή βγάζει ημερολόγια, κάτι έχει μυριστεί. Νά ’στε σίγουροι ότι σε κάποιο οικονομικό συμφέρον αποβλέπει.

================================================

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ!

Είναι κατάντημα να βλέπει κανείς (φωτό) στο κέντρο του ναού τρεις δεσποτάδες (Ελασσώνας Βασίλειο, Θηβών Γεώργιο και Καστοριάς Σεραφείμ – όλοι τους φίλοι του δεσπότη Λάρισας που έρχονται στη Λάρισα για να τον στηρίξουν, και τον λαό να “ευλογήσουν” και “σώσουν”) να κάθονται σαν αυτοκράτορες περιστοιχιζόμενοι από 7-8 παπάδες σε στάση προσοχής, μια μοναχή και το «πολυπληθές» (!) εκκλησίασμα δέκα επτά ατόμων. Ιδιαίτερα τραγικός είναι ο τίτλος του δημοσιεύματος: «Λαμπρό συλλείτουργο στην Καστοριά».

Κλαύσαμε, για το που φθάσατε την Εκκλησία, που ο Κύριός μας την ίδρυσε δια του ιδίου του αίματος. Νιώθουμε πολύ άσχημα όταν ο κόσμος σας γυρίζει την πλάτη. Ασφαλώς θα γνωρίζετε ότι οι πολιτικοί γάμοι είναι πολλαπλάσιοι των θρησκευτικών και οι θρησκευτικές κηδείες μειώθηκαν ενώ οι δηλώσεις παιδιών στους Δήμους αντί βαπτίσεων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα τελευταία χρόνια. Κι εσείς «άδετε των οικιών υμών εμπιπραμένων», κολακεύετε ο ένας τον άλλο και ετοιμάζετε τον κατάλογο ονομαστηρίων, πανηγυριζόντων ναών που θα επισκεφθείτε και εκδρομών που θα πραγματοποιήσετε για να περάσετε «δεσποτικά». Τι κρίμα!!!

Το αν ο κόσμος πεινάει και ψάχνει στα σκουπίδια, δεν έχει θέρμανση και ρούχα λίγο σας ενδιαφέρει αρκεί εσείς να ζείτε μέσα στη χλιδή των Φαραώ. Αυτοθαυμάζεστε μπροστά στον καθρέφτη φορώντας στολές, μίτρες, πατερίτσες, εγκόλπια που κοστίζουν χιλιάδες ευρώ. Δεν θ’ αργήσει η ώρα – το απευχόμαστε – που θα πάτε σε ναούς να λειτουργήσετε και θα είστε μόνοι σας.

Αυτά τα καμώματά σας βλέπουν οι άθεοι, και όταν θάρθουν στην εξουσία θα κόψουν τους μισθούς και από τους τίμιους και αγνούς εργάτες του Ευαγγελίου, ιερείς.

Πετάξτε από πάνω σας ό,τι περιττό, ντυθείτε στα μαύρα όλες τις ώρες (και στις θείες λειτουργίες) και αφού αντικαταστήσετε τις χρυσοποίκιλτες ράβδους με την γκλίτσα του βοσκού κατεβείτε στο λαό να του μιλήσετε απλά, προφητικά για μετάνοια και όχι φανφάρες ακαταλαβίστικες.

“Άγιοι” δεσποτάδες, βάλτε στα μάτια σας κολλύριο και κοιτάξτε τις φωτογραφίες που σεις μοιράζετε στα Μ.Μ.Ε. για αυτοπροβολή. Εάν και τότε δεν συγκλονισθείτε θα είσθε άξιοι της μοίρας σας. Προφθάστε για να μη χαίρονται οι εχθροί της εκκλησίας με το ΚΑΤΑΝΤΗΜΑ!

======================================================

ΟΙ ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ…

Ήταν Μάιος του 1960 όταν πραγματοποιήθηκαν εκλογές μητροπολιτών. Εφημερίδα της Χαλκίδας έγραφε με πηχυαίους τίτλους για τον Πρωτοσύγκελό τους, που έγινε δεσπότης Κασσανδρείας: «Πολλά να είναι τα έτη των νέων μητροπολιτών και λίγες οι ημέρες των εχθρών τους», καθώς και την παρακάτω ευχαριστήριο επιστολή με τα εξής καταπληκτικά και απίστευτα…:

«Την Αυτού φίλην Σεβασμιότητα, τον μητροπολίτην Αττικής και Μεγαρίδος κ.κ. Ιάκωβον, όστις, εισηγήσει της ημετέρας ταπεινότητος, εδέχθη να ψηφίση με τους 8 φίλους του Ιεράρχας… Την Α.Ε. τον υπουργόν της Παιδείας κ. Γ. Βογιατζήν, ο οποίος κατέβαλε πάσαν προσπάθειαν δια να συμπεριληφθώ εις το γκρουπ (!) του υπό τον Μακαριώτατον ψηφοδελτίου… Τον φίλτατον δικηγόρον κ. Ι. Παναγιωτόπουλον, ο οποίος συνέβαλε με τους τρεις επιστήθιους φίλους του Μητροπολίτες να εργασθούν υπέρ της υποψηφιότητός μου… Τον διευθυντήν της εφημερίδος «Η Φωνή της Εκκλησίας» κ. Δ. Μαυρόπουλον, εργασθέντα υπερανθρώπως προς τον σκοπόν αυτόν και ιδιαιτέρως τον αγαπητόν συμπατριώτην μου εκ Παλατίων, αρχιγραμματέα της Αγιωτάτης Μητροπόλεως Αττικής και Μεγαρίδος κ. Αθανάσιον Παπαθανασίου, που κατόρθωσε, προς χάριν μου, να πείση εις παραίτησιν τον διεκδικούντα την Ιεράν Μητρόπολιν Κασσανδρείας, πρωτοσύγκελον της Μητροπόλεως Ηλείας, Ιερεμίαν Καλαντζήν, άνευ της οποίας θα καθίστατο προβληματική η προαγωγή μου εις τον βαθμό της Αρχιερωσύνης. Ευχαριστώ ευγνωμόνως» (εφ. «ΕΘΝΟΣ», Μάιος 1960).   

Τα χρόνια κυλούσαν, και τον Μάιο του 1994 κάτι αντίστοιχο έγινε, ίσως και χειρότερο, – το ακούσαμε αλλά δεν το πιστεύαμε. Μάθαμε όμως τώρα πώς έγινε η εκλογή του δεσπότη Ιγνάτιου Λάππα, από το νέο ημερολόγιο (2014) που κυκλοφόρησε η μητρόπολη Λάρισας. Εκεί μέσα διαβάζουμε αυτά που λέγει ο ίδιος.

«Θάταν σκόπιμο να αναφερθώ, είκοσι χρόνια μετά, σ’ αυτούς που με ανέδειξαν και μ’ έστειλαν εδώ πατέρα και επίσκοπο. Στον μακαριστό Θεσσαλό άνδρα (Αλήθεια μόνο αυτός ήταν άνδρας;), τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Σεραφείμ, στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας που με ανέδειξε ποιμένα και Αρχιερέα αυτής της ιστορικής Ιεράς Μητροπόλεως και σ’ όλους – ένα προς ένα – τους πριν και μετά ευεργέτας μου…».

Ίδιο το περιεχόμενο των Ευχαριστιών και των δύο, καθώς και ο μήνας εκλογής τους (Μάιος). Τί σύμπτωση!

Κατά τα άλλα, πότε με στεντορία φωνή από άμβωνος και πότε δια των εντύπων των μητροπόλεών τους (περιοδικά, ημερολόγια) προσπαθούν να μας πείσουν ότι «η χάρις του Παναγίου Πνεύματος εξελέξατο» αυτούς!

Ο εμπαιγμός του Αγίου Πνεύματος καταφανής, και η προσπάθεια εξαπάτησης του ποιμνίου κατάδηλος.

Εμείς, λοιπόν, ευθυνόμαστε, όταν βγάζοντας τις πομπές τους στο φως αποδεικνύουμε ότι είναι ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ;

===================================================

ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Όσοι αναζητούσαν κάτι καλό στα κανάλια των τηλεοράσεων «τις Άγιες μέρες», θα έψαχναν μάταια. Οι γιορτές των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και “του δωδεκαημέρου” της παράδοσής μας, είχε εξοριστεί από ευτελή θεάματα, ακόμα και από την, υποτίθεται, αναγεννηθείσα Δημόσια τηλεόραση. Υπάρχουν ντοκιμαντέρ για τους Αγίους Τόπους, ταινίες, με βάση διηγήματα του Αγίου των ελληνικών γραμμάτων Παπαδιαμάντη, ακόμα και πολλές ξένες ταινίες με μηνύματα στο πνεύμα των ημερών. Παρ’ όλα αυτά τα κανάλια μας είχαν επιδοθεί σ’ ένα ξέφρενο μαγείρεμα, όπου βέβαια κυριαρχούσαν, όχι οι παραδοσιακές ελληνικές συνταγές, αλλά ξενόφερτα υλικά σε μια χειμαζόμενη από την κρίση κοινωνία. Τα κουρέλια των διασκεδάσεων συνέχισαν το ταξίδι τους στο τίποτα.

Θεότητες μιας αγοράς, την οποία κινεί το πιο σκληρό νόμισμα της μαζικής διασκέδασης, όπου οι λέξεις παράδοση, θρησκεία, κατάνυξη έχουν εξοριστεί, εκεί στρέφουν το κοινό, στο φωσφορίζον τίποτα. Επιβάλλουν ένα μιντιακό τελετουργικό αφελληνισμού που καταστρέφει ιδιαίτερα τα νέα παιδιά! Μπορεί κάποιος να κλείσει την τηλεόραση, όμως οι εικόνες του τίποτα, οι εικόνες ξενόφερτου υλιστικού πολιτισμού αυτές τις Άγιες μέρες πλήγωναν και πλήγωσαν ένα μεγάλο αριθμό ελλήνων που ακόμα αντιστέκονται!

===================================================

ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΝΕΑ (9) ΗΤΑΝ... ΥΠΕΡΟΧΟΙ

ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεσπότη Βόλου

(Είχαμε σταματήσει λόγω χώρου. Σήμερα επανερχόμαστε από τους εννέα ... του δεσπότη Βόλου).

Η περίπτωση εδώ εγγίζει τα όρια του κωμικοτραγικού αλλά και του αψυχολόγητου γρίφου, έχοντος ανάγκη σχολαστικής έρευνας ειδικού.

Παρατηρούμε, επισήμως, αντιθέσεις ασυμβίβαστες για ορθόδοξους αρχιερείς, επί ουσιωδών θεμάτων (Ιερών Κανόνων, Οικουμενισμού, Ιερής Παράδοσης, Πατέρων…) – το θέμα αφορά τους Ιγνατίους Βόλου και Λάρισας –. Κι ενώ αυτά διαδραματίζονται στο χώρο της εκκλησίας μας, αυτοί, σαν να μη συμβαίνει τίποτε, αγκαλιές, φιλιά, διαχύσεις, ανταλλαγή επισκέψεων, συλλείτουργα στις μητροπόλεις τους, εν ονόματι της «αγάπης».

Με βάση το «ποιήσωμεν, αδελφοί, αγάπην» – αιρετικοί και Ορθόδοξοι – προσήλθαν στην πόλη μας κι εφέτος – μαζί και ο Βόλου Ιγνάτιος – για να τιμήσουν τον άγιο Αχίλλειο.

Μερικές από τις … βαρυσήμαντες (αεριτζίδικες) δηλώσεις:

Ο Ιγνάτιος Λάρισας (για την Καινή Διαθήκη “Βιβλικής Εταιρείας”).

- «Να αποφεύγετε να προμηθεύεστε… και προπάντων όσοι την έχετε πάρει, να προσέξετε να μην έρθετε σ’ επαφή μαζί τους…».

Δεν γνώριζε ο Ιγνάτιος, ότι ο Βόλου χρημάτισε για χρόνια Πρόεδρος της Βιβλικής Εταιρείας και τώρα αντιπρόεδρος των “Βιβλικών Εταιρειών του κόσμου” που εκδίδουν την Κ.Δ. και τη μοιράζουν δωρεάν;

Ο Ιγνάτιος Λάρισας (μετάφραση λειτουργικών κειμένων)

- «Δεν θάθελα να ευρεθώ συμμέτοχος σε μία αλλοίωση του αγιοπατερικού και υμνολογικού μας πλούτου… Κλάψαμε και στενάξαμε όταν έγινε αυτή η, προ ολίγων ετών, πιλοτική δοκιμή…».

Πριν πει τα παραπάνω ο κ. Ιγνάτιος, έπρεπε να γνωρίζει μερικά πράγματα:

1) Ότι ο «φίλος και αδελφός» Βόλου, ήταν ο πρωτεργάτης της προσπάθειας αυτής (μετάφρασης ιερών κειμένων) γι’ αυτό και αποδοκιμάστηκε από το εκκλησίασμα όταν στον εσπερινό σε ναό της μητρόπολής του προσπάθησε να διαβάσει τις προφητείες σε μετάφραση.

2) Ότι, οπωσδήποτε, τα λόγια του θα στενοχωρούσαν τον συνεπίσκοπό του. Εκτός κι αν, για χάρη του Χριστού, ήταν αποφασισμένος να διαρρήξει τις ανθρώπινες σχέσεις και φιλίες, ομολογώντας το, «φίλος ο Πλάτων, φιλτάτη η Αλήθεια».

Απ’ όσα όμως ακολούθησαν, αποδεικνύεται ότι, τα μεν γραφόμενά του αποτελούν ένα δημαγωγικό «τρικ» παρουσίασης χαρακτήρα «αληθινού αγωνιστή ιεράρχη» για τους ευκολόπιστους και «ευλαβείς βλαμμένους» (π. Παΐσιος), η δε, επίμονή του να πείσει τον Βόλου, κυρίως, καθώς και τους άλλους δεσποτάδες, να παρευρεθούν στο πανηγύρι του αγίου μας, επιβεβαιώνει τις ενδόμυχες προθέσεις και το κρυφό «μαράζι» της αβεβαιότητας και της μη αναγνώρισής του.

Ιγνάτιος προς Ιγνάτιο.

- Αδελφέ, είπαμε-ξείπαμε. Λίγη… στάχτη στα μάτια των χριστιανών και Οργανώσεων δε βλάπτει. Εμείς τη δουλειά μας.

Οι σκέψεις αυτές, όπως γίνεται αντιληπτό, αφορούν ανθρώπους που δεν πιστεύουν στο Θεό αλλά ούτε και τους αγίους τιμούν με τα πανηγύρια τους.

 http://www.agonas.org/