Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός
Οἱ
ἀποφάσεις τῆς
λεγομένης ‘’ἁγίας καί μεγάλης συνόδου’’ πλήγωσαν πολύ βαθιά τίς Ὀρθόδοξες συνειδήσεις μας. Οἱ καρδιές μας
ξεχείλισαν ἀπό θλίψη καί ἀθυμία.
Οἱ
πατεράδες μας οἱ
πνευματικοί -εὐτυχῶς ὄχι ὅλοι- κατά τό ρῆμα τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, ‘’ὅπως φαίνεται, ἀγάπησαν
μιάν ἄλλη γυναῖκα μοντέρνα, πού λέγεται παπική ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος
Μητέρα μας δέν τούς κάμνει καμμίαν ἐντύπωση, ἐπειδή εἶναι σεμνή’’.(1)
Ἡ
Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογική
μας συνείδηση, ἀκούγοντας ἀπό χείλη ἀρχιερέων λόγια κολακευτικά γιά τούς αἱρετικούς
τοῦ λεγόμενου παγκοσμίου συμβουλίου ἐκκλησιών καί θεωρίες βλάσφημες περί ‘’ἀδελφῶν
ἐκκλησιῶν’’ καί περί ‘’δύο πνευμόνων’’ τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, μπερδεύεται
καί θολώνει.(2)
Τό
Ἐκκλησιολογικό μας
φρόνημα, βλέποντας μέσα στό Κολυμπάρι, ἀνήμερα τῆς Πεντηκοστῆς, τόν Πατριάρχη
καί τούς συνοδικούς Μητροπολίτες νά συμπροσεύχονται παρέα μέ προτεστάντες καί
παπικούς ἱερωμένους, πλήττεται ἱσχυρότατα καί κινδυνεύει νά ἀλλοιωθεῖ.(3)