Ψηλά στην Ήπειρο, ο χειμώνας είχε ήδη έρθει. Στα Ιωάννινα, ο διοικητής της VΙΙΙ Μεραρχίας Πεζικού (ΜΠ), ο υποστράτηγος Χαράλαμπος Κατσιμήτρος, βρισκόταν στο γραφείο του.
Η ώρα είχε
περάσει, αλλά ο έμπειρος στρατηγός, μαζί με τους επιτελείς του,
βρίσκονταν σκυμμένοι επάνω από τους απλωμένους χάρτες τους, μελετώντας
τους και ανταλλάσσοντας μόνο τα απαραίτητα λόγια.Ο μέραρχος είχε
ενημερώσει τους επιτελείς του για την αναφορά του διοικητή του
Αποσπάσματος Πίνδου, του Δαβάκη, ο οποίος ήταν βέβαιος ότι η ιταλική εισβολή ήταν ζήτημα ωρών.Μέσα στη νύχτα έφτασε στο...
γραφείο του μέραρχου και ο συνταγματάρχης Μαυρογιάννης. Ήταν
ο διοικητής πυροβολικού της Μεραρχίας, αλλά και ο άνθρωπος που
επιμελήθηκε την οργάνωση του εδάφους στη ζώνη ευθύνης της.Ο
συγκεκριμένος αξιωματικός υπήρξε σε μεγάλο βαθμό ο θεμελιωτής της νίκης
του Καλπακίου. Ολόκληρο το καλοκαίρι του 1940 περιέτρεχε τη ζώνη της
Μεραρχίας βάσει των εντολών που είχε δώσει στο ΓΕΣ ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς.
Το χείριστον όλων, συνίσταται, κατά τη γνώμη μου, στο αποκαρδιωτικό γεγονός της εκφράσεως διαμαρτυρίας από μέρους ολίγων, σχετικώς, μελών του ποιμνίου των εν λόγω μητροπόλεων.
Και οι συγκεκριμένοι πιστοί απαξιώνονται, κατά τρόπο, ανεπίτρεπτο από κάποιους κοσμικόφρονες χριστιανούς ως «ακραίοι», «κολλημένοι», «οπισθοδρομικοί», «φοβικοί», «ηθικιστές».
Πρόκειται για φαινόμενο άκρως ανησυχητικό.