Γράφει ο Χρίστος Παναγιώτου
Ἐν ἀρχῇ, ὑπῆρξε «η φήμη πως», ὁ Μητροπολίτης μας ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου «είναι “κάτι διαφορετικό”» ἐπειδή «χρησιμοποιεί το αστικό λεωφορείο» ἤ «πηγαίνει ο ίδιος στο ταχυδρομείο» [...] «Να ένας Άξιος! Να ένας ποιμένας! Που θέλει να είναι ίσος. [...] Και η πόλη μου είναι μια πόλη που πόνεσε με τα χριστιανικά της.» [...] «Τώρα, άλλη εποχή. Άλλος ηγέτης, φωτεινή προσωπικότητα. Φάρος όλων και για όλους.». Καί νά,
σεβασμιώτατε, ξύπνησαν καί πάλι οἱ «παλιές καλές ἡμέρες» στήν πόλη μας, τά «πονεμένα», τά «χριστιανικά της»! Πάλι ξεπροβάλλει ὁ ἐπίσκοπος, συνοδείᾳ ΜΑΤ, καί ἡ ἱστορία πού ἐπί δεκαετίες ταλάνισε τούς πιστούς ἐπανῆλθε στό προσκήνιο.Οἱ φωνές τοῦ κόσμου ἐντυπωσιάστηκαν καί σᾶς ἐπαινοῦν σεβασμιώτατε, ἐπειδή ἀνεβήκατε μιά φορά στό λεωφορεῖο, ἤ ἐπειδή εἶστε ὑποστηρικτής τῶν συγκεκριμένων ἐμβολίων· αὐτό, λένε, σᾶς κάνει ξεχωριστό καί φωτισμένο. Κάποιοι εἴχαμε ἐντυπωσιαστεῖ ἀρνητικά, μέ τόν λόγο σας, τήν παραμονή τοῦ ἀγίου Ἀχιλλίου (2019) στήν κεντρική πλατεία τῆς πόλης μας, ἔχοντας ἀπέναντί σας τόν κ. Μητσοτάκη, ὑποψήφιο, τότε πρωθυπουργό. Λόγος πού δέ θύμιζε σέ τίποτε λόγο ὠφέλιμο καί ἐλεγκτικό ἐπισκόπου, παρά μόνο ξύλινο λόγο πολιτικοῦ, σέ ἐπίπεδο περιφερειάρχου! Ἀπό τότε καί σέ διάστημα τριῶν ἐτῶν (!) γίνατε ἀντικείμενο ἀνησυχίας καί ἀναταραχῆς γιά τούς πιστούς τῆς Λάρισας, μέ πράξεις πού ἀντίκεινται στήν ὀρθόδοξο πίστη μας, κάποιες μάλιστα ἐπισύρουν ποινή καθαίρεσης ἀπό τούς Ἱερούς Κανόνες. Δέ φοβᾶσθε τόν Θεό, σεβασμιώτατε;
Κάνετε συχνά λόγο γιά ὑπακοή στήν Διαρκή Ἱερά Σύνοδο· οὐσιαστικά, τό τελευταῖο χρονικό διάστημα, αὐτή ἀποφασίζει καί διατάζει, ἀναρμοδίως! Εἶναι δεδομένο, ὅτι στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ὑπῆρξαν σύνοδοι πού δέν ὀρθοτόμησαν τόν λόγο τῆς ἀληθείας. Εἶναι ἐπίσης, ἀδιαμφισβήτητο γεγονός ὅτι στήν πατρίδα μας ἔχουν παρεισφρήσει πολλά ξένα στοιχεία, ἀλλοιώνοντας τόν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό καί τήν ταυτότητά της. Φθάσαμε ἐσχάτως καί στήν πλήρη ἀλλοίωση τῆς ἐκκλησιολογίας μας μέ τό κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν καί μέ τό φόβο ἑνός ἰοῦ (πρᾶγμα πού ποτέ δέν ξανάγινε) ὁ ὁποῖος μεταλλάχτηκε στό φόβο πρός τόν Υἱό (πολλοί φοβοῦνται πλέον, σύμφωνα μέ μαρτυρίες ἱερέων, νά μεταλάβουν). Ἄραγε, σέ τί συνίσταται αὐτή ἡ ὑπακοή, ὅταν ἡ Ἱεραρχία δέν ἀπέτρεψε τίποτε ἀπό ὅλα αὐτά; Ὑπακούουμε ἄκριτα, χωρίς διάκριση, χωρίς τό ἀλάνθαστο κριτήριο τῆς πίστεώς μας καί τή διαχρονική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας; Ἡ ΔΙΣ σέ ποιόν κάνει ὑπακοή καί ἄφησε τόν Καίσαρα ἀνεξέλεγκτο; Πῶς κρίνετε τήν ἀπρόσκοπτη λειτουργία ἱερῶν ναῶν ἄλλων τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, ὅπως τῆς Σερβίας καί Γεωργίας, πεπληρωμένων μέ πιστούς; Ἀπαντῆστε μας παρακαλοῦμε, σεβασμιώτατε, ἐσεῖς πού, καθώς εἴπατε, «πάντα ἔχετε κάτι νά πεῖτε»!
