Γράφει η Φανούλα Αργυρού (*)
ΜΕΡΟΣ Β’
Αμέσως μετά την μεταστροφή του από την Ένωση στην Ανεξαρτησία, ο Μακάριος άρχισε εμπαιγμούς και αλλοπρόσαλλες δηλώσεις. Να κατηγορεί τους Βρετανούς και να επικαλείται ο ίδιος δημαγωγικά την ΄Ενωση. Μια καταστροφική ‘πολιτική’ που επικράτησε μέχρι τον θάνατό του. Δηλαδή δέχομαι σήμερα αυτά με την προϋπόθεση ότι θα τα … τροποποιήσω αργότερα! Αγνοώντας τη σοβαρότητα πράξεων και δηλώσεων…
Ο ΟΡΚΟΣ ΤΗΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ
Προτού προχωρήσω και για όσα έγραψα στο Μέρος Α’, προσθέτω τον ΟΡΚΟΝ ΤΗΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ, για όσους δεν γνωρίζουν. Τον οποίο πήρε ο Αρχ. Μακάριος για αγώνα μέχρι ΘΑΝΑΤΟΥ στις 22 Αυγούστου 1954 ενώπιον ΧΙΛΙΑΔΩΝ λαού στην Εκκλησία της Φανερωμένης. Γι΄αυτό τον αποκαλούν επίορκο για την μεταστροφή του.
«Κύπριοι αδελφοί.
Στώμεν καλώς. Ουδείς ας ορρωδήση. Ουδείς ας προδώση τας αρχάς και τας πεποιθήσεις του. Είμεθα Έλληνες και μετά των Ελλήνων επιθυμούμεν να ζήσωμεν.
Υπό τους ιερούς αυτούς θόλους ας δώσωμεν σήμερον τον άγιον όρκον: Θα παραμείνωμεν πιστοί έως θανάτου εις το εθνικόν μας αίτημα. Άνευ υποχωρήσεων. Άνευ παραχωρήσεων. Άνευ συναλλαγών. Θα περιφρονήσωμεν την βίαν και την τυραννίαν. Με θάρρος θα υψώσωμεν το ηθικόν παράστημά μας υπεράνω των μικρών και εφημέρων κωλυμάτων, εν και μόνον επιδιώκοντες, εις εν και μόνον αποβλέποντες τέρμα, την Ένωσιν και μόνον την Ένωσιν.»
Στις 3 Οκτωβρίου 1958 απευθύνθηκε στους ΄Ελληνες της Κύπρου, κατηγορώντας τη Βρετανική Κυβέρνηση για αδιαλλαξία και ότι η νέα της πολιτική, προκαλεί τριβές στο νησί και κάλεσε τον λαό να απορρίπτει ότι προτεινόταν…
Στις 13 Οκτωβρίου 1958 απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, ο Μακάριος είπε ότι το «Σχέδιο Macmillan» ήταν απαράδεκτο, γιατί εισήγαγε την τουρκική μειονότητα ως κύριο μέρος. Επιβεβαίωσε την ετοιμότητά του να δεχθεί ένα προσωρινό καθεστώς αυτό-κυβέρνησης, νοουμένου ότι θα οδηγούσε στην ανεξαρτησία και ότι ήταν έτοιμος να λάβει μέρος σε μια διάσκεψη ,όπως είχε προτείνει ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Spaak, νοουμένου ότι η ατζέντα θα περιλάμβανε ένα μελλοντικό σχέδιο για την Κύπρο μαζί με το βρετανικό σχέδιο. (Εδώ λογικώς ένας διερωτάται αφού το «βρετανικό σχέδιο ήταν απαράδεκτο» γιατί να περιλαμβανόταν στην ατζέντα; Εδώ η αναφορά στο βρετανικό έγγραφο: « In reply to questions, Archbishop Makarios said that the “Macmillan Plan” was unacceptable because it introduced the Turkish minority as a principal factor. He confirmed his readiness to accept an interim regime of self-government provided this would lead to independence and his readiness to take part in a conference as proposed by M. Spaak, provided the agenda included a future settlement for Cyprus as well as the British Plan”).
Καθώς ο ΓΓ του ΝΑΤΟ συνέχιζε τις προσπάθειες του για μια σύσκεψη στρογγυλής τραπέζης, ο Μακάριος παρέμεινε σιωπηλός. Όμως στις 21 Οκτωβρίου δήλωσε στον ανταποκριτή του «News Chronicle» στην Αθήνα, ότι αν δινόταν ανεξαρτησία θα μπορούσε να υπάρξει συμφωνία και ότι από τον Αύγουστο είχε προσφέρει τη συνεργασία του στον Κυβερνήτη.
Η προσπάθεια του ΓΓ του ΝΑΤΟ ναυάγησε.
Στις 15 Νοεμβρίου 1958 η εφημερίδα «New Chronicle» έγραψε ότι ο Μακάριος επέμενε η αυτοδιάθεση ήταν η μόνη λύση για το Κυπριακό πρόβλημα και η διχοτόμηση πρακτικώς ήταν αδύνατη. « Η Ένωση ήταν ένα βήμα για αργότερα και δεν θα γινόταν δίχως την έγκριση του ΟΗΕ». Και για τις βρετανικές βάσεις είπε ότι «δεν ήταν εις θέση να εγγυηθεί ότι οι βάσεις θα παρέμεναν στα βρετανικά χέρια. Οι Άραβες και η Σοβιετική Ένωση δεν τις θέλουν (στην Κύπρο). Θα χρειαστούμε τη βοήθεια τους στα Ηνωμένα Έθνη, γι΄αυτό καλύτερα να μη μιλάμε για αυτές τώρα»!
Παράλληλα στις 13 Δεκεμβρίου 1958 ο κυβερνήτης Foot έγραψε τα εξής προς τον υπουργό Αποικιών:
«… Πολλοί Ελληνοκύπριοι μιλούν ωσάν και μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι το βρετανικό σχέδιο θα παραμεριστεί και θα κληθεί διάσκεψη με ελληνικούς όρους. Ακόμα δε φαίνεται να αντιλαμβάνονται πόσο σύντομα οι τουρκικές πρόνοιες θα μπουν σε εφαρμογή». Και μπήκαν στις 19.2.1959…
Ο Μακάριος πλήρως ενήμερος για Ζυρίχη
Ένας από τους πολλούς μύθους είναι και πως ο Κ. Καραμανλής τα έκανε όλα στη Ζυρίχη κρυφά του Μακαρίου. Ο Μακάριος ήταν ενήμερος όλων των διαπραγματεύσεων. Το φανέρωσαν τα αποδεσμευμένα βρετανικά αρχεία για το 1959. Και η διαβεβαίωση ήλθε αργότερα από τον διπλωμάτης κ. Πέτρο Μολυβιάτη, ο οποίος βρίσκεται εν ζωή.
Μιλώντας σε επετειακή τηλεοπτική εκπομπή στην Αθήνα, για τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, αποκάλυψε, ως εκπρόσωπος του Ιδρύματος Καραμανλή, ότι ο ίδιος ήταν το άτομο εκείνο, νεαρός τότε στο υπουργείο Εξωτερικών, που μετέφερε τη πληροφόρηση από τον Κ. Καραμανλή προς τον Αρχ. Μακάριο, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Ο Μακάριος ενημερωνόταν για όλα και ήταν ικανοποιημένος.
Η συγγραφέας ευχαριστεί τον διακεκριμένο συμπατριώτη μας, αρχιτέκτονα, κ. Χάρη Φεραίο από την Λευκωσία, ο οποίος στις 14 Μαΐου 2014, της επιβεβαίωσε την τόσο σημαντική αυτή πληροφορία, επικοινωνώντας με το Ίδρυμα Κ. Καραμανλή και αποσπώντας -μέσω της γραμματέως κυρίας Στέλλας Μεσσίνη – τη δήλωση από τον κ. Πέτρο Μολυβιάτη, πως «επιβεβαιώνει ότι πράγματι ήταν αυτός που, από το υπουργείο των Εξωτερικών, μετέφερε στον Μακάριο τα συμφωνούμενα στη Ζυρίχη».
Οι Τούρκοι τον Ιανουάριο του 1958 απαίτησαν από τους Βρετανούς ότι σε οποιοδήποτε σχέδιο αυτό-κυβέρνησης στην Κύπρο πριν τη διχοτόμηση, αυτή θα έπρεπε να είχε μορφή ομόσπονδης αυτό-κυβέρνησης. Όπως και έγινε με τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου…Και ήταν τότε που το Φόρειν Όφις ξεκίνησε μελέτη για ομοσπονδιακή λύση…
Ο Δρ. Nihat Erim χαρακτήρισε τις προτάσεις Radcliffe (1956) «αριστούργημα», οι δε Βρετανοί τον ίδιο ως τον «αρχιτέκτονα των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου»…Ήταν και επικεφαλής της τουρκικής αντιπροσωπείας που συμμετείχε στην ετοιμασία του Συντάγματος της ΚΔ!…
13 σημεία
Οι Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου ήταν ένα μασκάρεμα του σχεδίου Sir Hugh Foot τον Ιανουάριο 1958, που τροποποιήθηκε τον Ιούλιο του 1958 ως ‘Σχέδιο Macmillan’ και στη συνέχεια με νέα τροποποίηση μασκαρεύτηκε σε τέτοιο βαθμό, που έγινε δεκτό ως λύση ανεξαρτησίας με τα διαιρετικά στοιχεία. Το δέχθηκαν και το υπέγραψαν οι κυβερνήσεις Ελλάδας, Τουρκίας, Ηνωμένου Βασιλείου και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος με τον Δρ. Fazil Kuchuk εκ μέρους των Κυπρίων, στις 19.12.1959 στο Lancaster House στο Λονδίνο.
Τα κίνητρα του Δρ. Nihat Erim για τον διαχωρισμό των δήμων ήταν διχοτομικά, με γεωγραφικό διαχωρισμό με στόχο τα ευρύτερα σχέδιά του. Τα δυσλειτουργικά σημεία του Συντάγματος ξεκίνησαν ευθύς μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτά τα δέχθηκε ο Μακάριος σαν και έπαιζε «καζαντί» με τη ψευδαίσθηση ότι ως ο από «μηχανής Θεός» θα τα άλλαζε…
Σχετικό το άρθρο «Οι Εθνάρχες των Συμφορών» του κ. Κωστα Χατζηκωστή «Σημερινή» 25.10.2020. … «Έφεραν την Κυπριακή «Ανεξαρτησία» της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Ο ένας Εθνάρχης (ο Καραμανλής) δήλωσε ότι η «λύση» του Κυπριακού ήταν η ευτυχέστερη μέρα της ζωής του». Και ο άλλος Εθνάρχης ( ο Μακάριος) ανέκραξε ως νέος Μαραθωνομάχος και Μαραθωνοδρόμος: «Νενικήκαμεν». Θα φτιάξουμε, αναφώνησε «το Κράτος του Θεού…»
Το 1961 οι Τουρκοκύπριοι βουλευτές, με το βέτο (που τους εξασφάλισε ο Ερίμ) παρέλυσαν τη Δημοκρατία … Έτσι ο Μακάριος κατέθεσε πρόταση τροποποίησης του Συντάγματος με δεκατρία σημεία, τα οποία, όμως συνέταξε σε συνεργασία με τον ΄Υπατο Αρμοστή της Βρετανίας στην Κύπρο Sir Arthur Clark, ο οποίος καθοδηγούμενος από το Λονδίνο όπως «οι προτάσεις είναι λογικές και δίκαιες για τα τουρκικά συμφέροντα». Τα απέρριψαν Τουρκοκύπριοι και Τουρκία.
Το πρώτο πραξικόπημα 21 Δεκεμβρίου 1963 – 64
Το πρώτο πραξικόπημα με καθαρό στόχο την διάλυση της ΚΔ και αντικατάστασή της με δύο ομόσπονδα κράτη, δεν εκτελέστηκε από την ελληνική χούντα στις 15 Ιουλίου 1974 (το οποίο στόχευε στην αντικατάσταση Μακαρίου) αλλά από την Τουρκία και τους Τουρκοκύπριους στις 21 Δεκεμβρίου 1963 και συνεχίστηκε εντός του 1964 για το οποίο οι Τ/κ ήταν εξοπλισμένοι και μελετημένοι βάση σχεδίου. Που γνώριζε η κυβέρνηση του Αρχ. Μακαρίου…
«Νιού Γιόρκ Τάιμς» 31 Δεκεμβρίου 1963 – « Ο Αντιπρόεδρος Φαζίλ Κουτσιούκ είπε σήμερα ότι το Σύνταγμα της Κύπρου δεν ισχύει δεν υπήρχε πιθανότητα η τουρκική και η ελληνική κοινότητα να ζήσουν μαζί στο νησί…Το Κυπριακό Σύνταγμα είναι νεκρό» και στη
«Νιού Γόρκ Χέραλτ Τρίπιουν», 31.12.1963: «Το Κυπριακό Σύνταγμα είναι νεκρό… Ονομάστε το διχοτόμηση αν θέλετε».
Κωλοτούμπα Μακαρίου – ψευδαίσθηση – ρωσική παρότρυνση
Στις 31 Δεκεμβρίου 1963 ο πρέσβης της Σοβιετικής Ένωσης στην Κύπρο εξέφρασε στον Μακάριο την υποστήριξη της χώρας του στην πρόθεση της κυπριακής κυβέρνησης να πετάξει τα δεσμά της Ζυρίχης.
Αμέσως μετά την συνάντηση ο Μακάριος προέβη σε δήλωση για κατάργηση της Συνθήκης Εγγυήσεως…και σε συνέντευξή του στην σοβιετική εφημερίδα «ΠΡΑΒΔΑ» 1.1.1964 εξέφρασε: «την ευγνωμοσύνη των Κυπρίων στο σοβιετικό Τύπο για την αντικειμενική αντιμετώπιση των γεγονότων στην Κύπρο…θα εξοντώσουμε τις αιτίες που μας έδωσαν χάος και αναρχία και θα σταθεροποιήσουμε μια πολιτική ζωή στην Κύπρο. Η κυβέρνηση που ηγούμαι έχει πάρει απόφαση να εξασφαλίσει μέσω του ΟΗΕ τη διάλυση των Συμφωνιών που αφορούν «Εγγυήσεις» και Συμμαχίες με χώρες ου υπέγραψαν τις Συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. (Άκρατη ψευδαίσθηση και ανευθυνότητα εκτός του ότι και ο ίδιος είχε δεχθεί το πακέτο των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου).
Την ίδια μέρα 1 Ιανουαρίου 1964, ο Μακάριος μονομερώς κατάργησε τις Συνθήκες Συμμαχίας και Εγγυήσεως, όμως, πείσθηκε από τον Βρετανό υπ. Κοινοπολιτείας Duncan Sandys , που είχε φθάσει εσπευσμένα στη Κύπρο, μερικώς να αποσύρει την απόφασή του χαρακτηρίζοντάς την τάχα ως ‘δήλωση προθέσεως’! και ΚΑΛΕΣΕ τη Βρετανία (εγγυήτρια!) να βοηθήσει να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Οι Βρετανοί ανταποκρίθηκαν με επικεφαλής τον Βρετανό Στρατηγό Peter Young ο οποίος και επέβαλε την δεύτερη διχοτομική γραμμή στη Λευκωσία – ούτω καλούμενη έκτοτε «πράσινη γραμμή» – από το πράσινο μολύβι που την τράβηξε στο χαρτί. Συνέχεια της προηγούμενης διχοτομικής γραμμής στην κεντρική Λευκωσία (οδοί Ερμού/Πάφου) που επέβαλαν οι ίδιοι ως αποικιοκράτες το 1956, την πρώτη διχοτομική τέτοια ονόματι γραμμή Mason – Dixon.
Ο δε Βρετανός Πρωθυπουργός Sir Alec Douglas-Hume έστειλε την εξής οδηγία στον Υπ. Κοινοπολιτείας Duncan Sandys:
«…Δεν έχουμε πρόθεση να χρησιμοποιήσουμε τις δυνάμεις μας έστω και αν οι Τούρκοι εισβάλουν και δεν νομίζω με το να μπλοφάρουμε θα μας βοηθήσει…» (Το επανέλαβαν το 1972 και εκτέλεσαν το 1974 ήταν πολιτική Λονδίνου όχι της Ουάσιγκτον).
Δεν άργησαν (οι Βρετανοί) να δείξουν τις επιδιώξεις τους για να αρχίσουν κυπριακή κυβέρνηση (ο ίδιος ο Μακάριος) και λαός να τους επικρίνουν για τους επί εδάφους καθαρούς φιλο-τουρκισμούς των…
Ενώ παράλληλα στο Λονδίνο, στις 3.1.1964 ξεκίνησαν μελέτη ανασύστασης της ΚΔ σε δύο γεωγραφικά ξεχωριστά “constituent states”.
Στις 16.1.1964 Στη σύσκεψη που κάλεσε στο Λονδίνο τα ενδιαφερόμενα μέρη ο R. Denktash συνοδευόμενος από τους Τουρκοκύπριους Osman Orek και Halit Ali Riza εν τη παρουσία ελληνοκυπρίων πολιτικών, Γλ. Κληρίδη, Τάσσου Παπαδόπουλοu, Σπύρου Κυπριανού, Στέλλας Σουλιώτη, Σερ Παναγιώτη Κακογιάννη πατέρα της Στέλλας Σουλιώτη, της τουρκικής και ελληνικής αντιπροσωπείας και Βρετανών αξιωματούχων, αξίωσε εθελοντική ανταλλαγή πληθυσμών και γεωγραφική ομοσπονδία.
Στις 14.2.1964 το τμήμα Σχεδιασμού του Φόρειν ΄Οφις ξεκίνησε σχέδιο αλλαγής της συνταγματικής τάξης στο νησί με εδαφικό διαχωρισμό, διχοτόμηση μέσω διπλής Ένωσης, μέσω ομοσπονδίας –συνομοσπονδίας…
Ο χάρτης δημοσιεύθηκε στο βιβλίο του Ελληνοκύπριου κομμουνιστή Εύδωρα Ιωαννίδη με το ψευδώνυμο Δώρος Άλαστος «Cyprus-What now?» που εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1964. Ο συγγραφέας έγραψε πως η διχοτόμηση και η ομοσπονδία με δύο χωριστά κράτη με το 38% του κυπριακού εδάφους να δοθεί στους Τούρκους, συζητείτο έντονα για οκτώ χρόνια στο Λονδίνο (Φόρειν ΄Οφις) 1956-1964.
Στις 28 Φεβρουαρίου 1964 ο Τούρκος υπ. Εξωτερικών κ. Feridun Cemal Erkin είπε στο Φόρειν Οφις ότι η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι μία πολιτική είχαν, μία απαίτηση, γεωγραφικό διαχωρισμό…
Ψευδαίσθηση Μακαρίου – Δεν θα γίνει τουρκική ανταρσία!
Το πρωί της επετειακής 21ης Δεκεμβρίου 2016, από την εκπομπή στο «Ράδιο Πρώτο» «Επί των ήχων των ήλων», ο δημοσιογράφος Λάζαρος Μαύρος αναμετάδωσε αποσπάσματα συνεντεύξεών του, που είχε πάρει το 1993 από τους Τάσσο Παπαδόπουλο, Βάσο Λυσσαρίδη, Λέλλο Δημητριάδη και Νίκο Σαμψών.
Είπε ο Νίκος Σαμψών: «Επειδή έζησα όλη τη διαδικασία της αλλαγής των 13 Σημείων του Συντάγματος, είμαι ένας από εκείνους που ο Μακάριος είχε καλέσει σε σύσκεψη και μας ανακοίνωσε την πρόθεσή του να ζητήσει αλλαγή του Συντάγματος. Ο μόνος που έφερε ένταση ήμουν εγώ. Ρώτησα, αν είμαστε προετοιμασμένοι στρατιωτικά να αντιμετωπίσουμε τουρκική ανταρσία και ερώτησα τον Μακάριο, εάν φέραμε όπλα για αντιμετώπιση ανταρσίας.
Ο Μακάριος μου απάντησε ότι δεν θα γίνει τουρκική ανταρσία, διότι πίσω μας είναι η Μεγάλη Βρετανία. Τότε απάντησα εγώ ότι, εάν είναι οι Εγγλέζοι που βρίσκονται πίσω από την πρόθεσή του να αλλάξει το Σύνταγμα, τότε οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια εις την διχοτόμηση της Κύπρου…»
(Πηγές, Βρετανικό Εθνικό Αρχείο και βιβλίο Φ.Α. «Διζωνική vs Δημοκρατία 1955-2019»).
Τέλος Μέρους Β’ συνεχίζεται.
(*) Ερευνήτρια, δημοσιογράφος
onisilos.gr
================================================
Μακάριος, ψευδαισθήσεις και το σύνδρομο της ύβρεως…Α΄
Γράφει η Φανούλα Αργυρού*
« Μαθήματα Ιστορίας – πυρήνας πολιτισμών και μάθησης
Τα έθνη γράφουν τις αυτοβιογραφίες τους σε τρεις τόμους: το βιβλίο των πράξεων τους, το βιβλίο των λόγων τους και το βιβλίο της τέχνης τους. Κανένα από αυτά δεν μπορεί να γίνει κατανοητό χωρίς να διαβαστούν τα άλλα δύο… Γιατί μια ανθρώπινη ζωή δεν είναι καλύτερη από αυτή ενός κατώτερου ζώου, εκτός κι αν υφαίνεται στη ζωή των προγόνων του από την ιστορία… Η ιστορία είναι κάτι περισσότερο από ένα εργαλείο… είναι ένα θέμα που μας καθορίζει όλους…»
“History Lessons – Civilisation’s core and the core curriculum
…Nations write their autobiographies in three volumes: the book of their deeds, the book of their words and the book of their art. None of them can be understood without reading the other two… For a human life is no better than that of a lesser animal unless it is woven into the life of its ancestors by the record of history…History is more than a tool…it is a subject that defines us all…”
«Times» Λονδίνου 23.11.1998
Δυστυχώς στην Ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας υπάρχουν πολλά κενά στα δύο πρώτα «βιβλία». Ακόμα επικρατεί από κάποιους η προσπάθεια φίμωσης, σπίλωσης για συγκάλυψη μοιραίων λαθών και ψευδαισθήσεων, από εκείνους που πρωτοστάτησαν σ΄αυτά, ως αποτέλεσμα να έχουμε εδώ και 50 χρόνια μια ημι-κατεχόμενη πατρίδα στα πρόθυρα πλήρους τουρκοποίησης. Γράφεται ότι ενόσω θυσιάζονταν οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ το 1958, το 1959 αποδεχτήκαμε τη Ζυρίχη με τα τραγικά αποτελέσματα. Αποφεύγεται το ΓΙΑΤΙ, τι μεσολάβησε μεταξύ 1958-1959. Θα ξεκινήσω από το ΠΩΣ γιατί αυτό ξεκίνησε πολύ πιο πριν. Επειδή το «ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Τα υπόλοιπα ήταν προδιαγραμμένα πλέον…
Αυτού λεχθέντος δεν δικαιολογούνται και όσοι ακολούθησαν τον Αρχ. Μακάριο και τα λάθη του μέχρι σήμερα. Ούτε βέβαια οι αρχιτέκτονες της καταστροφής της πατρίδας μας Βρετανοί και Τούρκοι. Η ιστορία πρέπει να λέγεται, να γράφεται και να διδάσκεται σωστά. Και οι Βρετανοί μας αποκάλυψαν προ καιρού τόσο τις δικές των εγκληματικές ενέργειες όσο και τις ασυγχώρητες και άνευ λαϊκή εντολή υποχωρήσεις δικών μας, ξεκινώντας από τον Αρχ. Μακάριο, τον οποίο είχαν επιτήδεια εγκλωβίσει στο δίκτυ των ενεργειών τους αφού τον επέλεξαν ως πιο ευέλικτο γι΄αυτούς ως ηγέτη της Ε/κ πλευράς απορρίπτοντας τον Γρίβα…
1 Απριλίου 1955 ξεκινά ο αγώνας της ΕΟΚΑ για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Με πολιτικό αρχηγό τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και στρατιωτικό τον Στρατηγό Γρίβα Διγενή.
Επισημαίνω κάποιες εξάρσεις του Αρχ. Μακαρίου υπέρ της Ένωσης αφενός και το πως οι νέοι της Κύπρου επιστρατεύθηκαν αφετέρου. Θυσιάζοντας τις ζωές τους πριν καλά καλά τις γνωρίσουν, για ένα σκοπό, που εγκατέλειψε πρώτος ο ίδιος που τους παρότρυνε, (Μακάριος). Φοβερίζοντας τους μάλιστα ότι θα αμαύρωναν όσους εγκατέλειπαν τον στόχο της ΄Ενωσης ως προδότες και δεν θα μπορούσε να τους προστατεύσει από την οργή του λαού.
24 Ιουνίου 1951 στο χωριό Λύση. «Θέλουμε ΄Ενωση. Ποτέ δεν θα κατεβάσουμε τη σημαία της Ένωσης. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα αγονάτιστοι».
30 Ιανουαρίου 1952, Λευκωσία. «Ήδη καλά οργανωμένοι σε όλο το νησί, οι νέοι μας θα δώσουν νέα υποστήριξη στην Ένωση. Αφήστε τους νέους της Κύπρου να κρατήσουν ψηλά το επίπεδο του αγώνα… Θα ξανακτυπήσουμε τη πόρτα των κυβερνώντων. Αν δεν την ανοίξουν, θα ξανακτυπήσουμε και πάλι μέχρι να σπάσει και να ανοίξει».
10 Ιανουαρίου 1955, Καθεδρικός Ναός Αγίου Ιωάννη Λευκωσία. « Δεν θα συμβιβαστούμε με τον δυνάστη. Δεν θα συνεργαστούμε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες μαζί του. Θα συνεχίσουμε τον αδυσώπητο αγώνα μας μέχρι τέλους, απορρίπτοντας συνταγματικές παγίδες».
16 Ιανουαρίου 1955 Εκκλησία Φανερωμένης, Λευκωσία. « Το ξεκαθαρίζουμε για ακόμα μια φορά ότι θα απορρίψουμε το σύνταγμα και κάθε συνεργασία με την κυβέρνηση και ότι θα θεωρούμε ως εχθρούς του εθνικού μας στόχου εκείνους που θα ενδώσουν στις συνταγματικές πιέσεις της κυβέρνησης. Θα αποκαλέσουμε τέτοια πρόσωπα ως προδότες και δεν θα μπορούμε να τους προστατεύσουμε από την οργή του λαού και τη ντροπή».
Εν τω μεταξύ στο Λονδίνο, 21 Ιουνίου 1955, οι Βρετανοί ενημέρωσαν τους Τούρκους να μην ανησυχούν και τα σχέδιά τους θα έφερναν τους Τούρκους της Κύπρου επί ίσοις όροις (equal footing) με τους Έλληνες. Γι’ αυτό σχεδιάστηκε εξάλλου η επαναφορά της Τουρκίας ως ενδιαφερόμενου μέρους με την Τριμερή που ακολούθησε τον Αύγουστο του 1955 από τον Sir Ivone Kirkpatrick …
Δηλώσεις αδυναμίας και υπονόμευσης του αγώνα από τον Μακάριο
Στις 27 Ιουνίου 1955 ο Αγγλικανός Αρχιδιάκονος Goldie επισκέφθηκε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Η συνάντηση εκείνη αποκάλυψε τις αδυναμίες του Μακαρίου και την αμφίβολη υποστήριξή του προς τον σκοπό της Ένωσης.
Στο βιβλίο του « Britain and the Revolt in Cyprus 1954-1959» ο Βρετανός καθηγητής Robert Holland έγραψε: «Η πρώτη ένδειξη ότι η θέση του Μακαρίου δεν ήταν και τόσο αδιάλλακτη, φάνηκε κατά την συνάντησή του με τον Αγγλικανό Αρχιδιάκονο λίγες μέρες πριν την επίσκεψη του υπουργού Αποικιών Lennoxd-Boyd, όταν του είπε ότι κατανοούσε πλήρως το πόσο στείρο είχε καταντήσει το σύνθημα ‘ Ένωσης και μόνον Ένωσης’… Εξηγώντας στον Αρχιδιάκονο τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, του είπε και κάτι άλλο: Ότι δεν μπορούσε ανοικτά να αποκηρύξει τη βία της ΕΟΚΑ δίχως να θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο. Αργότερα, ο Μακάριος σε διάφορες περιπτώσεις θα αναφερόταν για αυτές τις δυσκολίες, σε συνομιλίες του με άλλους διαπραγματευτές», έγραψε ο Βρετανός καθηγητής. (Ο υπουργός έφθασε στην Κύπρο στις 9 Ιουλίου 1955).
Αυτά όλα τόσο νωρίς μετά την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, φανέρωσαν την αδυναμία του ως πολιτικού (που δεν ήταν), ένδειξη προσωπικής δειλίας και απόγνωσης για έναν αγώνα που ξεκίνησε δίχως σοβαρή προετοιμασία και μελέτη της βρετανικής πολιτικής.
Η απαρχή μιας επικίνδυνης και επιπόλαιης πλέον διαχείρισης του Κυπριακού μέχρι το τέλος της ζωής του…
9 Ιουλίου 1955 – Συνάντηση στο ξενοδοχείο Λήδρα Πάλας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου με τον υπουργό Αποικιών Lennox-Boyd, ο οποίος συνοδευόταν από τον αξιωματούχο του Γραφείου Αποικιών Sir John Martin και τον κυβερνήτη Sir Robert Armitage. Παρευρέθηκαν ο Νίκος Κρανιδιώτης, Γραμματέας του Εθναρχικού Γραφείου και ο Πασχάλης Πασχαλίδης Γραμματέας του Αρχιεπισκόπου.
Ο υπουργός ανέφερε ότι υπήρχε και τουρκικό ενδιαφέρον για την Κύπρο και ότι δεν μπορούσε να αγνοηθεί το γεγονός ότι ιστορικά, ήταν από τους Τούρκους που η Βρετανία πήρε τη διοίκηση της νήσου. Ο Αρχιεπίσκοπος χαρακτήρισε ως ‘crooked approach’(διεφθαρμένη προσέγγιση) την ετοιμασία της Τριμερούς Διάσκεψης και ότι τα αποτελέσματά της δεν θα ήταν δεσμευτικά για τους Κύπριους (ψευδαίσθηση Μακαρίου). Δεν μπορούσε να καταδικάσει τη βία (είπε) γιατί θα ερχόταν σε αντιπαράθεση με το λαό. Θα έχανε την υποστήριξη του λαού του αν διαμαρτυρόταν και ότι έπαιρνε μέτρα και για την προσωπική του προστασία. Ο Μακάριος ρώτησε κατά πόσον, αν με το Σύνταγμα οι Τούρκοι έπαιρναν αντιπροσώπευση βάση της αριθμητικής τους αναλογίας, θα ικανοποιούνταν, ο υπουργός Αποικιών απάντησε ότι έπρεπε να πάρουν εγγυημένη αντιπροσώπευση, ενώ ο κυβερνήτης Sir Robert Armitage πρόσθεσε πως με το Σύνταγμα η μία κοινότητα δεν θα αναμειγνυόταν στα εσωτερικά θέματα της άλλης. Σύμφωνα με τα πρακτικά της συνάντησης θα πρέπει να συζητήθηκε και το θέμα των βρετανικών βάσεων και ο Μακάριος να είπε ότι οι Κύπριοι θα έβλεπαν με δυσαρέσκεια τις βάσεις ενόσω τα συνταγματικά τους αιτήματα παρέμεναν ανεκπλήρωτα (ψευδαίσθηση Μακαρίου τελικά ο ίδιος τις διαπραγματεύθηκε).
Ταυτόχρονα με την Τριμερής – Προσχεδιασμένη η εξορία ως διέξοδος
Η αποτυχία των συνομιλιών για λύση τέλος του 1955 με τον Σερ Χιού Φούτ που αντικατέστησε τον προκάτοχό του, δεν υπήρξαν ‘χαμένη ευκαιρία’ όπως τις αποκάλεσαν κάποιοι. Στην ουσία η εξορία του Μακαρίου (9.3.1956) ετοιμάστηκε ως μια διέξοδος γι΄αυτόν για να μπορέσει αργότερα να κάνει τις υποχωρήσεις που έκανε. Η εξορία τον έβγαλε από τα αδιέξοδά του… Εξού και η προετοιμασία ξεκίνησε αμέσως μετά την επιστροφή του υπουργού Αποικιών από τη Λευκωσία με επαφές με τον κυβερνήτη των Σεϋχελλών τέλος Αυγούστου 1955 ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με την Τριμερή, που έφερε την Τουρκία πίσω ως ενδιαφερόμενο μέρος στο Κυπριακό!…
Στις 27 Οκτωβρίου 1955 ο Εργατικός Βρετανός βουλευτής Reginald Paget επισκέφθηκε την Κύπρο και μεταξύ άλλων προσωπικοτήτων είχε συνάντηση και με τον Αρχ. Μακάριο. Σε λεπτομερή, άκρως μυστική έκθεσή του για το τι άκουσε και είδε στο νησί, έγραψε : « Ο Μακάριος μας έδωσε την εντύπωση φοβισμένου ανθρώπου. Από δεξιά και αριστερά περιβάλλεται από εξτρεμιστές… Κατά τη γνώμη μας θέλει ειρήνη και στην πραγματικότητα είναι ικανοποιημένος με το στάτους κβο. Όμως, χρειάζεται κάποιας μορφής δικαιολογία για να καλύψει την οπισθοχώρησή του και αυτή για να του είναι χρήσιμη πρέπει να περιλαμβάνει τη λέξη «αυτοδιάθεση». Αν μπορεί να έχει αυτό, δεν τον ενδιαφέρει σε πόσο καιρό θα επιτευχθεί και συγκεκριμένα δεν χρειάζεται ούτε μορατόριουμ χρόνου… Η ελληνική εμπορική κοινότητα συμμερίζεται τον συναισθηματισμό των συμπατριωτών της (για ένωση) με την προϋπόθεση ότι δεν θα συμβεί ποτέ. Δεν θέλουν να περάσουν από τη στερλίνα στη δραχμή…»
«Σεϋχέλλες 1956-57: Αρχή ωδίνων για την Κύπρο»
Την εγκατάλειψη της Ένωσης από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο επιβεβαιώνει και το βιβλίο του δημοσιογράφου Νίκου Παπαναστασίου, «Σεϋχέλλες 1956-57: Αρχή ωδίνων για την Κύπρο – Τα πριν και κατά την εξορία των «4» με την πένα του Πολύκαρπου Ιωαννίδη» Λευκωσία 2014. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πρωτογενές υλικό από τα άρθρα του Πολύκαρπου Ιωαννίδη (αλλά και ορισμένα βρετανικά) ενός εκ των τεσσάρων εξόριστων στις Σεϋχέλλες από τους Βρετανούς και τη γνώση του για τις θέσεις του Αρχ. Μακαρίου έναντι της Ένωσης.
Στις 8 Ιανουαρίου 1958 το Φόρειν ΄Οφις ενημερώνει τον Αμερικανό υπ. Εξωτερικών, Foster Dulles, ότι δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν τις διαβεβαιώσεις που έδωσαν στους Τούρκους με τη δήλωση της 19ης Δεκεμβρίου 1956 (για ξεχωριστή αυτοδιάθεση των Τ/κ μη αποκλείοντας την διχοτόμηση).
Το ξεκίνημα των υποχωρήσεων – Ενός κακού μύρια έπονται…
Στις 23 Ιουνίου 1958 ο εθναρχικός σύμβουλος Ζήνων Ρωσσίδης, μετέφερε στον βρετανό πρέσβη στην Αθήνα Sir Roger Allen μήνυμα από το Μακάριο ότι θα μπορούσαν να ξεκινήσουν συνομιλίες για ένα νέο Σύνταγμα, παραμερίζοντας την αυτοδιάθεση (Ένωση).
(Είχε προηγηθεί σύσκεψη στην Αθήνα των δημάρχων της Κύπρου και των εθναρχικών συμβούλων με τον Αρχ. Μακάριο. Εκείνο που δεν ξεκαθαρίζεται είναι το κατά πόσον και οι εθναρχικοί σύμβουλοι και οι δήμαρχοι είχαν συμφωνήσει).
Ο Μακάριος είχε εγκαταλείψει την ‘Ενωση πριν την συνάντησή του με την απεσταλμένη Μπάρμπαρα Κάσλ στις 22 Σεπτεμβρίου 1958 στο πολυτελές ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία στην Αθήνα…
Τον ίδιο μήνα που ο Μακάριος έστειλε τον Ζ. Ρωσσίδη στον Βρετανό πρέσβη, ο Σερ Χιου Φούτ υποσχόταν στους Τουρκοκύπριους ξεχωριστή αυτονομία …
H επιστολή Μακαρίου
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1958 η ενυπόγραφη πλέον εγκατάλειψη της Ένωσης από τον Μακάριο που παρέδωσε στον Βρετανό πρέσβη στην Αθήνα:
«Στις 22 Σεπτεμβρίου σε συνάντηση που είχα με την κα Barbara Castle , είπα ότι ο λαός της Κύπρου θα δεχθεί ως λύση για το Κυπριακό πρόβλημα, ένα σύνταγμα για αυτό-κυβέρνηση για ένα χρονικό διάστημα, μετά το οποίο θα δοθεί στο νησί το στάτους της ανεξαρτησίας. Αυτό το στάτους της ανεξαρτησίας θα είναι κάτω από την εγγύηση των Ηνωμένων Εθνών και δεν θα μπορεί να αλλάξει δίχως την έγκριση του ΟΗΕ. Επιθυμώ τώρα και επισήμως, να μεταβιβάσω αυτές τις προτάσεις στην κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας».
Αθήνα 27 Σεπτεμβρίου 1958.
Πότε ρώτησε το λαό, τους αγωνιστές που θυσιάζονταν ;
Αυτή ήταν η μονομερής και δίχως την έγκριση του λαού, επίσημη ενυπόγραφη εγκατάλειψη της Ένωσης, από τον ίδιο τον πολιτικό ηγέτη της ΕΟΚΑ 1955-59 για ΄Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ένας αιματηρός αγώνας θυσιάστηκε με τόσα πολλά παλληκάρια στη βρετανική αγχόνη, τραγουδώντας τον Εθνικό Ελληνικό Ύμνο για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, όμως δεν πρόδωσαν…
4 Οκτωβρίου 1958. Ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα τηλεγράφησε στο Λονδίνο:
« Αν δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν στοχεύουμε το σχέδιο μας από μόνο του να οδηγήσει στη διχοτόμηση, είναι λογικό να υποθέσει ένας ότι αυτό είναι γιατί πιστεύουμε ότι εκ της φύσεώς του θα δημιουργήσει τις συνθήκες που θα οδηγήσουν στη διχοτόμηση. Αυτό βέβαια, είναι που πιστεύουν και οι Έλληνες…»
Τέλος Α’ μέρους, συνεχίζεται. (Πηγές Βρετανικό Εθνικό Αρχείο, βιβλία Φ.Α. « Διζωνική vs Δημοκρατία 1955-2019» «Από την Ένωση στη Κατοχή»1995)
