Επιστολή-κόλαφος από τον τρισέγγονο του Σουλιώτη αγωνιστή του 1821 και ιστοριογράφου Λάμπρου Κουτσονίκα
Με μία σκληρή επιστολή προς τους διοργανωτές του συνεδρίου της ντροπής για τον Αλή Πασά απαντά ο Νικόλαος Λάμπρου Κουτσονίκας, πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Το Σούλι», τρισέγγονος του Σουλιώτη αγωνιστή του 1821 και ιστοριογράφου Λάμπρου Κουτσονίκα.
Ο κ. Κουτσονίκας τοποθετεί ορθά όλα τα ιστορικά γεγονότα για τον Πασά δυνάστη της Ηπείρου και διαμαρτύρεται έντονα για την προσπάθεια αλλοίωσης των πραγματικών γεγονότων. Αναλυτικά αναφέρει:
«Μαθαίνοντας προ ολίγων ημερών ότι στις 22-24/10/2021 θα πραγματοποιηθεί στα Ιωάννινα το διεθνές συνέδριο με θέμα “Ο Αλή Πασάς και η εποχή του”, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, συνεκλονίσθην και έμεινα ενεός. Κατ’ αρχήν, ως Ελληνας πολίτης και ύστερα ως πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου “Το Σούλι”, κι ως τρισέγγονος του Σουλιώτη ιστοριογράφου Λάμπρου Κουτσονίκα, επιτελούς του Καραϊσκάκη και των Μποτσαραίων κατά τον Αγώνα, νιώθω το χρέος προς τους προγόνους μας που έπεσαν για τη Λευτεριά ιδιαίτερα ισχυρό. Ως εκ τούτου, επεξηγώ πιο αναλυτικά παρακάτω τους λόγους για τους οποίους εμείς οι Σουλιώτες είμαστε αντίθετοι με την πρωτοβουλία του δημάρχου Ιωαννίνων.
Κατ’ αρχήν, τα Ιωάννινα αποτελούσαν πάντα ένα σταυροδρόμι πολιτισμών και στρατηγικό κόμβο στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, με αποτέλεσμα να μη χάνουν ποτέ τη σημασία τους. Επομένως, ο Αλή Πασάς βρήκε τα προϋπάρχοντα θεμέλια και δεν δημιούργησε κάτι εξαρχής. Στη συνέχεια, οι κτίσεις εκκλησιών και συναγωγών επί Αλή Πασά δεν απετέλεσαν κάτι το ιδιαίτερο, καθότι ενετάσσοντο στην ευρύτερη πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς εξευμενισμό των υποδούλων λαών της, ούτως ώστε να μην επαναστατήσουν.
Επίσης, ο Αλή Πασάς δεν αποτελεί έναν φωτισμένο ηγέτη, αλλά έναν τύραννο, ο οποίος καταδυνάστευσε άμεσα τις περιοχές από τη Χειμάρρα και τη Δυτική Μακεδονία, ως τη Θεσσαλία, την Αιτωλοακαρνανία και τη Φθιωτοφωκίδα, είτε δολοφονώντας όσους ανθίσταντο μαζί με τις οικογένειές τους είτε δημεύοντας τη γη προς προσωπικό του πλουτισμό.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αυτής της τακτικής. Πέρα από εμάς τους Σουλιώτες, τους οποίους κατέστρεψε στο Κούγκι, στο Ζάλογγο και το Σέλτσο την περίοδο 1803-1804, μπορούμε να αναφέρουμε την καταστροφή του Βουθρωτού στη Βόρειο Ηπειρο το 1798 (η οποία είχε ως αποτέλεσμα να μην ξανακατοικηθεί, ενώ ήταν συνεχώς κατοικούμενο από την αρχαιότητα), τη σφαγή της Πρέβεζας την ίδια περίοδο, κατά την οποία σφαγιάστηκαν και Γάλλοι αιχμάλωτοι πολέμου, εκθέτοντας έτσι και την Ηπειρο διεθνώς, την καταστροφή του Χορμόβου (χωριό της Βορείου Ηπείρου, το οποίο ανέδειξε ήρωες, όπως ο Κώστας Λαγουμιτζής) το 1813, τη δήμευση της περιουσίας του κλεφταρματολού και προκρίτου Ασπροποτάμου Τρικάλων Γεωργίου Χατζηπέτρου, ο οποίος ήταν προστάτης των αγωνιστών για την ελευθερία, την ύπουλη σφαγή της οικογενείας των αγωνιστών της Πιερίας (και εξαδέλφων του συνεργάτη του Υψηλάντη Γεωργάκη Ολυμπίου) Λαζαίων τον Απρίλιο του 1813, μέσω του συνεργάτη του Αλή Πασά Βλαχοθόδωρου, τη φυγή των Παργίων στα Επτάνησα το 1819, καθώς και σωρεία άλλων περιστατικών, τα οποία ο χώρος δεν ευνοεί να αναφερθούν εδώ.
Απλά μόνο να πούμε ότι οι σπουδαίοι εθνικοί ευεργέτες εξ Ιωαννίνων, όπως ο Ζώης Καπλάνης, οι Αδελφοί Ζωσιμά, ο Γεώργιος Χατζηκώστας και ο Γεώργιος Ριζάρης, έφυγαν στη Ρωσία επί Αλή Πασά, ούτως ώστε να νιώσουν ελεύθεροι, ενώ ακόμη και συνεργάτες του Αλή Πασά, όπως ο διδάσκαλος του Γένους Αθανάσιος Ψαλίδας, οι θησαυροφύλακες Αθανάσιος Λιδωρίκης και Αθανάσιος Βάγιας (γαμπρός του Σουλιώτη ηγήτορα Νικολάου Κουτσονίκα ή γερο-Κουτσονίκα, προ-προ-προ-προπάππου τού γράφοντος και ηρωικού πεσόντος στο Σέλτσο τον Απρίλιο του 1804) κ.ά., με την έκρηξη της Ελληνικής Επαναστάσεως, είτε κατόρθωσαν να διαφύγουν στα Επτάνησα είτε να δραπετεύσουν προς τη Ρούμελη (όπως ο Οδυσσέας Ανδρούτσος) και να διαδραματίσουν πολιτικοστρατιωτικό ρόλο στο πλευρό των ομοφύλων τους Ελλήνων, ακριβώς εξαιτίας της αυταρχικότητας και της βίας του αληπασαλικού περιβάλλοντος.
Τέλος, η πολιτική του Αλή Πασά οδήγησε μακροπρόθεσμα στον μαρασμό των Ιωαννίνων. Και τούτο διότι, όταν το 1788 ανέλαβε ο Αλή Πασάς, τα Ιωάννινα ήταν ακμάζουσα πόλη. Όμως, όταν κηρύχθηκε το 1820 φιρμανλής (προδότης), και εν συνδυασμώ με την πολιτική του και την εισβολή του Χουρσίτ Πασά στην Ηπειρο προς καθαίρεσιν και εκτέλεσή του, τα Ιωάννινα είχαν μαραζώσει πληθυσμιακά και στη συνέχεια βομβαρδίστηκαν άγρια από τα οθωμανικά στρατεύματα, με αποτέλεσμα ο κεντρικός πυρήνας της πόλης να έχει καταστραφεί σε σημαντικό βαθμό και το 1867, 46 έτη από τον Αγώνα, να υπάρχει στην πόλη μόνο το 1/3 του πληθυσμού τής προ Αλή Πασά περιόδου.
Χώρια πως ο τίτλος του συνεδρίου είναι απατηλός και χειραγωγεί το κοινό, ιδιαίτερα τους νέους, καθότι δείχνει ως μοναδικό πρωταγωνιστή τον Αλή Πασά με θετική δράση, κάτι που δεν ισχύει.
Είναι σαν να λέμε πως γίνεται συνέδριο στο Τελ Αβίβ με τίτλο “Ο Χίτλερ και ο καιρός του”, με θετική παρουσίαση του Χίτλερ ως δημιουργού του ισραηλινού κράτους, ο οποίος προκάλεσε το Ολοκαύτωμα, πέραν των λοιπών εγκλημάτων στην πατρίδα μας».
dimokratia,21|10|2021
