ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ 32ον (συνέχεια) π. Ευσταθίου Κολλά

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ : ΑΓΩΝΑΣ α.φ.196
http://www.agonas.org/

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΛΑΙΑΣ & ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ: 
  Η Παλαιά Διαθήκη είχε πάντοτε προσωρινό χαρακτήρα σε σχέση με τον ερχόμενο Μεσσία. Η Π. Διαθήκη είναι μια πορεία, πορεύεται προς το τέλος, το έσχατον, το οποίον είναι ο ερχομός του Μεσσία, το πρόσωπο του Μεσσία, το οποίον έχει πολλές όψεις και είναι αναμεμιγμένο με κοσμικά στοιχεία και παρουσιάζεται ως βασιλιάς δυνατός, βασιλιάς πράος, βασιλιάς της ειρήνης, ως καλός ποιμήν, ως Δούλος, κλπ. Ως καλός ποιμήν που προστατεύει τους αδυνάτους, ως Δούλος του Θεού που βαστάζει τις αμαρτίες του ανθρώπου. Ο Μεσσίας παρίσταται ερχόμενος άνωθεν, που όμως έχει μορφήν ανθρώπου, και καλούμενος ούτω (= έτσι) Υιός του Θεού.

Βασικό χαρακτηριστικό στοιχείο της Π. Διαθήκης είναι η ΜΟΝΟΘΕΪΑ. Ο ΓΙΑΧΒΕ είναι ο μόνος Θεός του Ισραήλ. Κανέναν άλλο θεό δεν ανέχεται ο ΓΙΑΧΒΕ πλησίον του. Όλοι οι λοιποί λατρευόμενοι ως θεοί είναι κτίσματα. «Άκουε Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών Κύριος είς εστι» [Δευτ. 6,4]. Άλλο χαρακτηριστικό στην αποκάλυψη του Θεού στον Ισραήλ, είναι ότι ο θεός έχει την έννοια όχι του επέκεινα (= μετά και μακριά από τον κόσμο), και εντεύθεν, όπως ο θεός της Ελληνικής Φιλοσοφίας, αλλά ως «εν τω κόσμω ζών Θεός» χωρίς να ταυτίζεται μετά του κόσμου ως ο θεός του ΧΘΕΣ - ΣΗΜΕΡΑ - ΑΥΡΙΟΝ. Δηλαδή η Αιωνιότητα του Θεού παρουσιάζεται ως ενδοκοσμική, ήτοι ιστορικώς «εν τόπω και χρόνω» και συγχρόνως είναι τελείως διάφορος του κόσμου. Δεν παρέρχεται (= φεύγει), αλλά είναι Δημιουργός και φίλος του κόσμου. Τούτο, όμως, δεν ίσταται ως μεμονωμένο γεγονός, αλλά μαρτυρεί το είδη γενόμενο.

Ενώ στην αρχαία Φιλοσοφία τα πάντα ανακαλούνται κατ’ αναλογία προς τον φυσικό κόσμο, το φυσικό φαινόμενο, ζωή - θάνατος - ζωή, στο Χριστιανισμό η ιστορία είναι μια πορεία προς το έσχατον (= το τέλος), το οποίον είναι η ανακαίνιση των πάντων. Υπάρχει μεν το παρόν, αλλά το νέον είναι πάντοτε μια πορεία προς το τέλος (= την Ανάσταση - την ανακαίνιση του κόσμου). Τα πάντα στην Π. Διαθήκη τείνουν (= αποσκοπούν) προς ένα έσχατον, αλλά συγχρόνως έχουν και μιαν αδιάκοπη συνέχεια, μια διαδοχή των γεγονότων της αυτής αλήθειας, (Ιστορία της Αποκαλύψεως μεταξύ Αρχαίας Φιλοσοφίας και ιστορικού Χριστιανισμού).

Για το Χριστιανισμό, επίσης το τέλος αυτό είναι η Βασιλεία του Θεού στο έσχατον, στο τέλος της ιστορίας, ενώ για το Μαρξισμό η ιστορία είναι χωρίς τέλος, το μέλλον, όπως λέγει, θα είναι παράδεισος, βαδίζουμε προς παράδεισον αναποδράστως, και το παρόν είναι ένα μεταβατικό φαινόμενο προς τον μέλλοντα παράδεισον «εν τη ιστορία».

Με άλλα λόγια ο Μαρξισμός είναι εκκοσμικευμένη Χριστιανική Εσχατολογία. Πιστεύει σε παράδεισο επί της γης, εντός της ιστορίας, πράγμα το οποίον πιστεύει και ο Χριστιανισμός, αλλά με τη βασική διαφορά, όχι επί της γης και στο τέλος (= τέρμα) και εκτός της ιστορίας, αλλά στην καινή κτίση «εν Χριστώ».

Ο Χριστιανισμός είναι η μόνιμη κληρονομιά του Ιουδαϊσμού. Είναι το πλήρωμα και το τέλος του Ιουδαϊσμού, το τέρμα του. Ο Ιουδαϊσμός χωρίς τον Χριστιανισμό είναι μια προσδοκία ανεκπλήρωτη και ματαία.

[ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ]