του Απόστολου Σαραντίδη*
Από την πρόσφατη ειδησεογραφία
διαβάζουμε: «Οι άνθρωποι συμπονούν περισσότερο τα σκυλιά από τους άλλους
ανθρώπους. Αυτό τουλάχιστον δείχνει μια νέα έρευνα Αμερικανών
επιστημόνων. Η μόνη εξαίρεση είναι τα μωρά. Στη συμπόνια λοιπόν,
προηγούνται τα μωρά, ακολουθούν τα σκυλιά και τελευταίοι οι ενήλικες.
Η
μελέτη επιβεβαιώνει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν μεγαλύτερη
στενοχώρια όταν μαθαίνουν για σκύλους να βασανίζονται, από ό,τι για
ανθρώπους που παθαίνουν τα ίδια. Μόνη εξαίρεση τα μωρά, που ξεπερνούν τα
σκυλιά, όσον αφορά τις συναισθηματικές αντιδράσεις. Οι ερευνητές του
Πανεπιστημίου Northeastern της Βοστώνης, με επικεφαλής τον καθηγητή Τζακ
Λέβιν, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Society &
Animals. Έρευνα προ διετίας είχε δείξει ότι οι άνθρωποι είναι πιο
πρόθυμοι να κάνουν δωρεά χρημάτων για να βοηθήσουν ένα σκυλί, παρά έναν
άνθρωπο, από έναν αργό και επώδυνο θάνατο. Μια άλλη μελέτη είχε κι αυτή
δείξει ότι οι άνθρωποι αναστατώνονται περισσότερο, όταν ακούνε ιστορίες
για σκυλιά που τα χτυπούν, από ό,τι για ανθρώπους που τους συμβαίνει το
ίδιο. Σύμφωνα με τη νέα μελέτη, πολλοί άνθρωποι θεωρούν τα σκυλιά
ισότιμα μέλη της οικογένειάς τους και δεν τα βλέπουν σαν ζώα αλλά μάλλον
σαν παιδάκια».
Προ ολίγων ημερών, η θυγατέρα μου
προσερχόμενη το πρωί στον χώρο του Λυκείου της ως μαθήτρια, δέχθηκε
αιφνιδιαστική επίθεση από αγέλη αδέσποτων σκύλων. Της έσκισαν τη φόρμα
και βρέθηκε τρομοκρατημένη και συνοδευόμενη από καθηγήτριά της στο
Γενικό Νοσοκομείο, ευτυχώς με λίγους μώλωπες και αμυχές και καλυπτόμενη
από το αντιτετανικό εμβόλιο το οποίο προ καιρού είχε κάνει. Σε προφορική
και έγγραφη αντίδραση της διεύθυνσης του Λυκείου, η απάντηση που
εισεπράχθη από τον αρμόδιο υπεύθυνο του Δήμου ήταν, ότι πρόκειται για
την «αγέλη των Τ.Ε.Ι.» που έχει δαγκώσει πολλούς δημότες και φοιτητές
αλλά αδυνατούν να τα πιάσουν διότι όταν βλέπουν το αυτοκίνητο του μπόγια
φεύγουν – τέτοια νοημοσύνη η αγέλη – και η νομοθεσία απαγορεύει να
χρησιμοποιήσουν πυροβόλο με αναισθητικό. Σε άλλες δύο περιπτώσεις
συμπολιτών μας που έγιναν γνωστές, στον έναν επιδικάστηκε πρόστιμο
30.000€ κατόπιν καταγγελίας φιλόζωου επειδή δεν άφησε να τον δαγκώσει
κλωτσώντας το σκυλί και στην άλλη 45.000€ ομοίως, επειδή χτύπησε με το
αυτοκίνητό του μέσα στο χωριό του σκύλο.
Ουδείς σώφρων θα ισχυριστεί ποτέ ότι
ανήκει σε ανθρώπινη συμπεριφορά ο βασανισμός ή και θανάτωση οποιουδήποτε
ζώου από το βασίλειο της φύσεως. Ούτε όμως ποτέ θα καταγγελθεί ο
εργαζόμενος στα κατά τόπους σφαγεία βοοειδών και πουλερικών προς
κατανάλωση. Ούτε ο νόμιμος κυνηγός. Ούτε φυσικά ο καταναλωτής που
απολαμβάνει αμέριμνος με την παρέα του το σουβλάκι, την κοτομπουκιά ή το
παϊδάκι. Αρκεί οι βιομηχανίες αλλαντικών, οι επιχειρήσεις εστίασης και
τα ψητοπωλεία να τηρούν σχολαστικά τους όρους υγιεινής και να θανατώνουν
με κάθε σύγχρονο δηλητήριο τα ποντίκια, τις κατσαρίδες, τις μύγες, τις
αράχνες και τα υπόλοιπα μικρόβια που αναπτύσσονται, πάλι από το ζωικό
βασίλειο της φύσης. Αλίμονο στον επιχειρηματία που θα δεχθεί καταγγελία
από πελάτη ότι δεν έχει σκοτώσει με τον πιο βίαιο τρόπο τον αρουραίο που
ψάχνοντας ο δόλιος για τροφή βρέθηκε σκάβοντας λαγούμι, δίπλα στο
καζάνι με τον πατσά! Κοιλιά ή ποδαράκια δεν έχει σημασία. Με μπόλικο
σκορδόξιδο πάντως, ψιλοκομμένος ή χοντρός και φρέσκο ψωμί παπάρα προς
τέρψιν του οισοφάγου των ξενύχτηδων.
Το περίεργο είναι ότι μιλάμε και
στηλιτεύουμε τον Οικουμενισμό και τον διαθρησκειακό συγκρητισμό, δίχως
συνήθως να πηγαίνει το μυαλό μας, ότι τα όσα παραπάνω αναφέρθησαν και
έχουν επιβληθεί με νομοθετικές ρυθμίσεις τελευταία, πάντοτε καθ’
υπόδειξη ξένων νεοεποχίτικων κέντρων, συνδέονται άμεσα και συγκοινωνούν
μαζί με τα γνωστά έμφυλα, μάθημα των θρησκευτικών, σύμφωνα συμβίωσης,
γάμους διορθωμένων και αδιόρθωτων φύλων, πράσινες οικολογίες και
Πατριάρχες και Κύριος οίδε τι ακόμη θα μας σερβίρουν όσο μας βρίσκουν να
αναπαυόμαστε στον καναπέ.
Είναι επίσης γνωστό το πρόγραμμα
«arigatou» που αντεγράφη σχεδόν αυτούσιο στο αναλυτικό πρόγραμμα και τις
διαθεματικές σπουδών του νέου μαθήματος των θρησκευτικών. Το παρόν
πρόγραμμα μαζί και με την προώθηση της Γιόγκα ως δήθεν γυμναστικής
άσκησης και διανοητικού στοχασμού, αποτελούν στοιχεία και θρησκευτικά
ασκητικά προγράμματα ανατολικών θρησκειών και κυρίως του Βουδισμού και
Ινδουισμού. Άλλωστε ο Βουδισμός είναι τέκνο του Ινδουισμού. Εκεί
ακριβώς, θα συναντήσουμε μια άκρατη ειδωλολατρία προς τα πάντα είτε
έμψυχα είτε άψυχα, για να καταλήξουν τελικά στη Νιρβάνα του δικού τους
ησυχασμού και την Τέλεια Γαλήνη. Εκεί, το κάθε ζώο και με την πίστη στη
μετεμψύχωση έχει έναν ρόλο ιδιαίτερο και σημαντικά λυτρωτικό κατά την
πρακτική αιώνων. Ας θυμηθούμε τις ιερές αγελάδες σήμερα που κυκλοφορούν
ελεύθερα με κάθε ασφάλεια και κρατική διευκόλυνση στην Ινδία, δίπλα σε
λοιμοκτονούντες πολίτες.
Είναι επίσης γνωστό ότι η ειδωλολατρία
αυτή έχει περάσει από χρόνια μέσω των πάσης φύσεως κατοικιδίων, από
ουρακοτάγκο μέχρι αλιγάτορα, στην αποχριστιανισμένη Δύση, καλύπτοντας με
αυτόν τον τρόπο υπαρξιακά κενά αιώνων, που τους διέστρεψε η αίρεση. Η
πρακτική αυτή, τις τελευταίες δεκαετίες έχει περάσει και σκαλώσει σαν
αντιδάνειο και στη χώρα μας. Η νεοταξίτικη σπείρα φυσικά δεν θα άφηνε
ανεκμετάλλευτη αυτή την ευκαιρία, να εισαγάγει μέσω των αισθημάτων
συμπόνοιας που αυθόρμητα εκλύονται από τον ευαισθητοποιημένο ζαλισμένο
από την υπερκατανάλωση άνθρωπο, και πολύ εύκολα πέρασε στο ανθρώπινο
δίκαιο και «ατομικά δικαιώματα ζώων», κατά προτίμηση σκύλων. Το ότι το
φυσικό δίκαιο το απορρέον από την αρμονική σχέση του ανθρώπου με τον Θεό
προστατεύει όλα τα ζώα και το περιβάλλον, ούτε που τους ενδιαφέρει.
Αυτό που ενδιαφέρει είναι να διαρραγεί όχι βίαια αλλά με δόλιο
αποπροσανατολισμό η σχέση αυτή για να προωθηθούν τα παγκοσμιοποιημένα
προετοιμασμένα τους σχέδια. Στην ίδια αυτή λογική εντάσσονται και οι
απανωτές παγκόσμιες εορτές όχι βέβαια αγίων αλλά αυτό που λέμε στη
γραμματική, αφηρημένων ουσιαστικών π.χ. της υγείας, της ειρήνης, της
παραπληγίας, των ευχαριστιών, της ύδρευσης – της αποχέτευσης αναμένεται –
κλπ. Ο φιλόλογος, ιστορικός και συγγραφέας Σαράντης Καργάκος σε
πρόσφατη δοκιμιογραφία του, εξευτελίζει με τον μοναδικό του τρόπο την
παράνοια αυτή.
Δεν μεμφόμαστε τους ανθρώπους της
Ανατολής που φυσικά αφού δεν έχουν γνωρίσει Χριστό, μέσω της
πολιτιστικής τους παράδοσης προσπάθησαν τόσο οι πρόγονοί τους όσο και
αυτοί να χαράξουν κάποιον δρόμο σωτηριολογικό. Την πλάνη τους
μεμφόμαστε. Είναι επίσης αληθές ότι φιλόσοφοί τους με τα γνωστικά μέσα
της εποχής τους και στο σκληρό φεουδαλικό περιβάλλον τότε, είχαν φθάσει
σε κάποιο σημείο με ψήγματα αληθείας που ανακάλυψαν και έναν ηθικό νόμο
που κληροδότησαν στους επόμενούς τους, για να συμβιώσουν οι πολυπληθείς
αυτοί λαοί εκεί, και σε ένα κλιματικό περιβάλλον και γεωγραφικό χώρο
αφιλόξενο. Τούτο όμως καθόλου δεν σημαίνει πως έφθασαν σε σωτηρία από
την πτώση και πολύ περισσότερο ότι οι πολλοί δρόμοι που χαράχτηκαν από
την αξιέπαινη κατά τ’ άλλα προσπάθειά τους, όσο δεν είναι προϊόντα
δαιμονολατρίας, σώζουν και οδηγούν στον αληθινό Θεό. Όλοι, μετά από
άσκοπες διαδρομές και επικίνδυνες περιπλανήσεις οδηγούν σε θανατηφόρα
αδιέξοδα και βάραθρα. Δυστυχώς αυτήν την πραγματικότητα αρνούνται να
δουν οι οικουμενιστές, που είτε συνειδητά είτε όχι ακολουθούν και
μνημονεύουν προκαθημένους που τους πλανούν ή πλανώνται.
Τα ζώα και τα φυτά και η Γη και το
στερέωμα του ουρανού όλο, είναι μέρος του κτιστού κόσμου από τον άκτιστο
Κτίστη που θέλησε να δημιουργήσει και όλα υπηρετούν και στρέφονται γύρω
από το τελειότερο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δημιούργημά του λόγω
άπειρης αγάπης, τον άνθρωπο. Η παρά φύσιν διαστροφική και πέρα από κάθε
λογική, επιλογή τοποθέτησης σε άλλη θέση από την κανονική,
δημιουργημάτων που ούτε κατά διάνοια δύναται ο άνθρωπος να παρασκευάσει
έστω και ένα αμινοξύ από την πρωτεΐνη τους, δεν είναι μόνο επικίνδυνη
αλλά και κραυγαλέα, ανάποδα και αχαλίνωτα γελοία.
*Ο Α.Σαραντίδης είναι δάσκαλος στην Καβάλα και πολιτικός επιστήμων
